Rolf Schulte. handbal

Transcriptie

1 Rolf Schulte handbal De sportwereld is volgens tophandbalcoach Rolf Schulte een minimaatschappij, een oefenterrein waar mensen samen leren strijden en leren omgaan met emoties. In de kleine en veilige handbalmaatschappij worden homoseksuelen volgens hem volledig geaccepteerd. Gelukkig in het leven en gedreven in de sport, is Rolf een krachtig voorbeeld van iemand die veel bereikt als hij in elke samenleving volledig zichzelf kan zijn

2 Als topcoach wil ik een voorbeeld zijn Heel wat jaren heb ik getwijfeld of ik wel op jongens viel en ik had zelfs enige tijd verkering met een meisje. Toen ik er voor mezelf eindelijk uit was, zag ik er tegenop om het thuis te vertellen, omdat ik uitging van het worst case scenario. Ik vreesde de reactie van mijn familie. Ze maakten thuis vaak grapjes over homo s en ik meende dat ze helemaal niks van homo s moesten hebben. Ook mijn medespelers zouden me niet accepteren, waardoor ik moest stoppen met handbal, de sport waar ik zo verliefd op was. Heb ik dat er wel voor over? vroeg ik me vele malen af. Ik was bang om alles kwijt te raken. Achteraf is het complete onzin, maar ik haalde het wel allemaal in mijn hoofd. Op een gegeven moment wilde ik niet langer alleen gewenst gedrag vertonen. Op mijn 22ste, toen ik mijn eerste vriendje leerde kennen, voelde ik me zeker genoeg en vertelde ik aan mijn moeder dat ik homo was. Mijn moeder en ik hebben een heel goede band en ik vertelde haar bijna altijd alles wat mij bezig hield. Ze schrok, maar kon het ook vrij snel een plek geven. Ik vreesde vooral de reactie van mijn vader, omdat ik vermoedde dat hij er helemaal niets van wilde weten. Toen mijn moeder het aan mijn vader vertelde, reageerde hij direct met de luchtige opmerking: Als jij gelukkig bent, heb ik er ook vrede mee. Ik was onthutst en vroeg me af waarom ik er al die jaren zo tegenop had gezien om het naar buiten te brengen... Wat een enorme tijdsverspilling! Als puber kende ik geen homo s in mijn omgeving, behalve van televisie, maar dat was ver weg. Ik hoorde van die verhalen over streng gereformeerde gezinnen in kleine dorpen waar homoseksuele kinderen nog werden uitgestoten. Een homokroeg had ik nog nooit bezocht; het was een onbekende wereld en ik vond het allemaal maar vreemd. Ik koesterde een vertekend beeld en had geen idee van de werkelijkheid. Een aantal jaren heb ik me dus druk lopen maken om helemaal niks. Bij de bushalte. Daar leerde ik mijn eerste vriend kennen. We stonden te wachten en raakten aan de praat. Toen we telefoonnummers uitwisselden, wisten we allebei heel goed waarom we dat deden. Het was verliefdheid op het eerste gezicht. Een lucky shot zou je kunnen zeggen. Mijn coming-out leerde mij dat ik mijn geluk of eigen weg niet ondergeschikt wil maken aan wat anderen willen. Toen ik het aan mijn broers en zussen vertelde, haalden ze hun schouders op en gingen weer over tot de orde van de dag. Ook deze angst bleek ongegrond. Een broer merkte op dat dit veel beter bij mij paste en een schoonzus zei: Ik zou het echt verschrikkelijk vinden als je me dit niet had durven vertellen. Wat erg dat je daar zo tegenop hebt gezien. Die liefdevolle opmerking heb ik altijd onthouden. Van mijn broers en zussen was ik altijd de meest competitieve. Tegenwoordig zwak ik mijn competitieve aard af en toe af, omdat ik ervaar dat het aan de top beter is om de druk er soms even af te halen en een zijspoor te kiezen. Daarmee groeien het zelfvertrouwen en het plezier, naast de kritische zin en het najagen van de gestelde doelen. Mijn coming-out leerde mij dat ik mijn geluk of eigen weg niet ondergeschikt wil maken aan wat anderen willen. Ik kom makkelijker voor mezelf op en ben geoefend in slecht nieuws brengen en harder zijn voor mezelf en voor anderen. Ook heb ik geleerd zelfbewust mijn eigen weg te kiezen, ook al vinden anderen dat soms niet leuk. In het handbal waren de reacties ook heel begripvol. Ik trainde en speelde al jaren samen met mijn beste vriend. We zijn samen een aantal keren naar een andere club verhuisd. Op een dag bereidde ik hem op het ergste voor met de aankondiging dat ik hem iets heel belangrijks moest vertellen. Ja. En? Leuk voor je, was zijn reactie. Toen ging hij weer over op koetjes en kalfjes. Opnieuw bleek dat ik in mijn hoofd het beeld had gevormd dat het een big issue zou zijn. In de handbalwereld heb ik nooit een negatieve reactie ontvangen. Ook in mijn huidige functie als topcoach van VOC merk ik dat

3 rolf schulte mijn homoseksualiteit helemaal geen thema is en ga ik er makkelijk en open mee om. Ik ben coach en ik heb succes; dat moeten de belangrijkste redenen voor een speelster zijn om vertrouwen in me te hebben. Sommige speelsters maken wel eens grappen over aantrekkelijke mannen in films of muziekclips en dan grap ik wel eens terug. Ik deel ook mijn privéleven met hen. Zo waren spelers en speelsters van enkele teams aanwezig toen ik in 2003 met mijn toenmalige partner trouwde. De bruiloft werd een geweldig megafeest. Tot op heden heb ik in de publiciteit geen werk gemaakt van mijn homoseksualiteit, omdat ik het helemaal los zie van de topsport. In interviews gaat het om handbal en mijn stijl van coachen. Andere coaches hebben het ook niet over hun seksuele voorkeur of over het geslacht van hun partner, dus waarom ik wel? Tot nu toe heeft ook geen enkele journalist ernaar gevraagd. Als topcoach sta ik nu meer in de aandacht, in ieder geval in de handbalwereld, en krijgt mijn boodschap meer betekenis. Daarom vind ik het belangrijk om te laten zien dat ik plezierig in het leven sta. Ik zag er destijds ten onrechte tegenop om uit de kast te komen en vormde voor mezelf de grootste hindernis. Met deze boodschap kan ik misschien anderen duidelijk maken dat homoseksualiteit ook een vanzelfsprekende plek kan krijgen in hun leven. Ik heb er geen last en ook geen voordeel van dat ik homo ben, het is gewoon een onderdeel van mij. De handbalwereld is een vrij witte wereld en dat maakt de sociale acceptatie groot. Ook in herenteams gaat iedereen relaxed en zeker niet bekrompen om met homoseksualiteit is mijn ervaring. Het zegt genoeg dat ik diverse aanbiedingen heb gehad om trainer te worden van herenteams. Het feit dat de Nederlandse Handbalbond mij heeft benoemd tot bondscoach van het Nederlandse jeugdteam is voor mij een bevestiging dat ook zij geen moeite hebben met mijn homoseksualiteit. Ook in herenteams gaat iedereen relaxed en zeker niet bekrompen om met homoseksualiteit. Handbal is ook minder massaal en dat scheelt. Het publiek bestaat meestal uit vijfhonderd tot maximaal twaalfhonderd mensen en de supporters kennen elkaar bijna allemaal. Dat geeft veel sociale controle én acceptatie. Handbal is in Nederland nog steeds een amateursport en daarmee zijn de belangen niet zo groot. De afhankelijkheid van veel geld of een baan maakt mensen wellicht voorzichtiger. Als je in een stadion met vijftigduizend mensen moet spelen en het publiek scandeert vreselijke teksten, kan dat een reden zijn voor terughoudendheid. In het voetbal vragen de enorme belangen veel concentratie van spelers, waardoor ze minder snel geneigd zijn uit de kast te komen. Het zou goed zijn als enkele voetballers hun homoseksualiteit naar buiten brengen en zij daarin worden gesteund door het bestuur en de staf van hun club. Wellicht zullen die spelers daar een paar maanden last van hebben. Na verloop van tijd verveelt het echter om erover te blijven zeuren en richt de aandacht zich vanzelf wel weer op de prestaties. Bij Juventus riep onlangs een bestuurder dat hij absoluut geen homo in zijn selectie wenste, omdat dat de prestaties zou schaden. Dat is klinkklare onzin! Het één zegt helemaal niets over het ander. Homo-zijn of niet homo-zijn zegt niets Rolf Schulte (Amsterdam, 15 december 1969) speelt tot zijn 22ste handbal in de eredivisie bij Aalsmeer, maar twee afgescheurde kruisbanden maken een einde aan zijn actieve topsportcarrière. Rolf kiest na de Academie voor Lichamelijke Opvoeding voor het trainersbestaan. Trainen zit in zijn bloed; want vanaf zijn vijftiende traint hij al jeugdteams. Met het damesteam van VOC (Amsterdam) behaalt hij in 2008 het landskampioenschap en neemt hij voor het eerst deel aan de Europese Champions League. Rolf was ook al eerder bondscoach van Nederlandse Jeugdteams. Hij combineert het trainersbestaan met een functie als P&O-functionaris. Handballen is zijn leven, hij droomt ervan om binnen enkele jaren in Nederland een semi-professionele handbalcompetitie van de grond te krijgen. Op dit moment gaan de beste speelsters naar teams in het buitenland die over miljoenenbudgetten kunnen beschikken. Hij wil Nederlandse speelsters hier langer kunnen binden, zodat Nederlandse clubs structureel mee kunnen komen op Europees niveau. Rolf zou het helemaal zien zitten om full-time handbalcoach te worden

4

5 over mijn kwaliteiten als topsporter! Het is belangrijk dat je als topsporter goed in je vel zit. Als daarvoor nodig is dat je open bent over je homoseksualiteit moet daar ruimte voor zijn. De handbalwereld is een vrij witte wereld en dat maakt de sociale acceptatie groot. Handbal is nog vrij onbekend onder allochtonen. In de meeste thuislanden wordt die sport veel minder fanatiek dan voetbal beoefend. Als we met handbal in Nederland willen blijven groeien, is de instroom van allochtoon talent van groot belang, zeker zoals bij VOC in de grote stad. Wat dat voor gevolgen heeft voor de sociale acceptatie van homo s weet ik nog niet. Ik zie overigens dat allochtone meisjes op een bepaalde leeftijd nog regelmatig worden geremd en vanwege de geloofsovertuiging met handbal moeten stoppen. Spelen met blote armen en benen is blijkbaar ook onder Nederlandse moslims nog steeds ondenkbaar en dat vind ik jammer. Ik heb geleerd om niet alleen maar prestaties als hoogtepunt te zien. Het doorlopen van een proces met een groep en daarbij het delen van de beleving vind ik minstens zo belangrijk als het halen van een ultiem doel. Ik kan enorm genieten van het proces dat ik met een team doormaak. Coachen is voor mij leiden naar zelfstandigheid. Ik vind het daarom belangrijk dat speelsters in mijn team zelf een richting leren kiezen en dat ze hun eigen leerdoelen bepalen. Van mij krijgen ze daarbij de input voor mogelijke verbeterpunten. toepassen. Zo hecht ik veel waarde aan fair play en heeft onze club daartoe een convenant ondertekend. Respect voor de ander en voor de tegenstander in het spel staan daarin voorop. Mensen moeten anders kunnen denken, maar dat mag nooit ten koste gaan van de waardige manier waarop je met de ander omgaat. Als het NOC*NSF de handbalbond oproept om een gedragscode ter bevordering van de sociale acceptatie van homo s te ondersteunen, juich ik dat van harte toe. Ik zie alleen niet direct wat wij in onze club nog op dat vlak kunnen doen. Het is zoals gezegd nooit een thema; het speelt geen rol. Ik ben 100% happy en kan op z n hoogst een voorbeeld zijn voor die sporten waar spelers, coaches en supporters er nog wel mee worstelen. Mensen moeten anders kunnen denken, maar dat mag nooit ten koste gaan van de waardige manier waarop je met de ander omgaat. Een coach heeft een opvoedende taak en ik zie mezelf daarom als een moreel voorbeeld. Sport is een minimaatschappij waarin je leert om met elkaar te strijden en om te gaan met agressiviteit, teleurstellingen en andere emoties. Sport biedt kansen om dingen te leren die je in je dagelijkse leven kunt