Wetswijziging Wet voorzieningen gehandicapten (WVG)

Transcriptie

1 Wetswijziging Wet voorzieningen gehandicapten (WVG) per 1 april 2000 I Achtergrondinformatie Op 1 april 1994 is de Wet voorziening gehandicapten (WVG) van kracht geworden. De aanleiding tot invoering van de WVG was de uitbreiding van het recht op AAW-voorzieningen naar de groep 65-plussers. Gemeenten kregen zowel de beleids- als financiële verantwoordelijkheid voor het verstrekken van rolstoelen, vervoersvoorzieningen en woningaanpassingen voor gehandicapten en ouderen met het doel het voorzieningenpakket af te stemmen op de lokale omstandigheden. Dit was een geheel nieuw terrein voor de gemeenten. De middelen voor de uitvoering van de WVG worden regulier toegevoegd aan het Gemeentefonds en behoren daarmee tot de algemene middelen van de gemeenten. De verdeling vindt plaats volgens een specifieke verdelingssystematiek. Evaluatie Bij wet is vastgelegd de uitvoering van de WVG te evalueren. Op basis van een drietal metingen wordt de decentrale uitvoering op hoofdlijnen geëvalueerd. Inmiddels zijn twee evaluaties uitgevoerd, te weten in 1995 en in De derde vindt plaats in het jaar De drie evaluaties tezamen zullen eind 2000 een totaalbeeld geven over de periode 1994 tot Aanleiding wijziging WVG Uit de 2 e evaluatie van de WVG bleek dat gemeenten op een goede manier invulling gaven aan de uitvoering van de nieuwe wet, maar dat er toch nog wat knelpunten waren. Het toenmalige kabinet heeft daarop aangekondigd maatregelen te treffen. Eén van de maatregelen betrof het voorstel tot wijziging van de WVG, zodat de uitvoering van alle woningaanpassingen onder de verantwoordelijkheid van gemeenten werd gebracht. II. Wet voorzieningen gehandicapten Hoofdlijnen van de wetswijziging De wetswijziging (Wet van 22 december 1999, Staatsblad 598) vloeit voort uit bevindingen van de 2 e evaluatie van de WVG. Met deze wijzigingen wordt beoogd tegemoet te komen aan knelpunten in de uitvoering van de WVG. Bij deze gelegenheid zijn ook technische aanpassingen in de wet gerealiseerd. De wetswijziging is van kracht met ingang van 1 april De wijzigingen hebben betrekking op de volgende onderdelen: 1. Decentralisatie van de woningaanpassingen naar gemeenten, om tegemoet te komen aan de knelpunten bij de uitvoering van de woningaanpassingen door twee verschillende instanties. 2. Integrale indicatiestelling, om te bereiken dat cliënten bij één loket terecht kunnen voor de beoordeling van de behoefte aan leef- en zorgvoorzieningen. 3. Opnemen van uitraasruimte in de WVG, om een belangrijk afbakeningsprobleem tussen de AWBZ en de WVG op te lossen. 1

2 4. Cliëntenparticipatie wordt wettelijk verankerd in de WVG, om te waarborgen dat cliënten worden betrokken bij de voorbereiding van het WVG-beleid. 5. Informatievoorziening over de uitvoering van de WVG ook na de 3 e evaluatie regelen. 6. De Tijdelijke bijdrageregeling AWBZ-gemeenten een wettelijke grondslag bieden om de mogelijkheid te creeren voor een structurele voorziening. 2

3 1. Decentralisatie dure woningaanpassingen De gemeentelijke zorgplicht wordt uitgebreid met woonvoorzieningen die gulden of meer bedragen (de zogenoemde dure woonvoorzieningen). Alle woningaanpassingen in het kader van de WVG worden hiermee onder de verantwoordelijkheid van de gemeente gebracht. De bevoegdheid van de gemeenten houdt ook in om bij uitzondering (hardheidsclausule) woningaanpassingen boven gulden toe te staan. Om voor een dure woningaanpassing in aanmerking te kunnen komen is onafhankelijk advies van het Regionale Indicatieorgaan (RIO) verplicht. Gemeenten moeten voor de woningaanpassingen boven gulden een bedrag van gulden bijdragen, waarvoor extra middelen worden gestort in het Gemeentefonds. Het resterende deel wordt op basis van een declaratieregeling vergoed door het Ministerie van SZW. Kleine gemeenten worden extra gecompenseerd. In een Amvb worden daartoe nadere regels gesteld. Aan de hand van de derde evaluatie van de WVG (eind 2000) wordt bekeken of er een adequate verdeelsleutel kan worden gevonden, zodat de financiering volledig via het Gemeentefonds kan lopen. Vanaf 1 april 2000 vallen de dure woonvoorzieningen onder de gemeentelijke verantwoordelijkheid. Gemeenten kunnen vanaf dat moment geen aanvragen voor dure woonvoorzieningen meer doorsturen naar het College voor Zorgverzekeringen (de voormalige Ziekenfondsraad) ter verdere afhandeling. De door het College uitgevoerde Regeling Ziekenfondsraad woningaanpassingen gehandicapten eindigt per 1 april Het College handelt alle aanvragen af die tot en met 31 maart 2000 bij hen zijn binnengekomen. De wet verplicht de gemeenten de indicatiestelling van de dure woonvoorzieningen onder te brengen bij het Regionale Indicatie-Orgaan. Het is van belang dat integrale en onafhankelijke advisering ten grondslag ligt aan de beslissing om tot een dure woonvoorziening over te gaan. Ook de doelmatigheid wordt gediend, omdat bij een verzoek voor woningaanpassing de integrale behoefte aan zorg in beeld komt en een afweging gemaakt kan worden tussen intraen extramurale zorg. 1.1 Declaratieregeling Gemeenten kunnen een deel van de kosten voor dure woonvoorzieningen bij SZW declareren, voorzover de besluiten op of na 1 april 2000 zijn genomen. In een AMvB worden hiertoe nadere regels gesteld (Besluit van... tot regeling van een rijksvergoeding aan gemeenten voor woonvoorzieningen op grond van de Wet voorzieningen gehandicapten (kortweg: Besluit rijksvergoeding WVG-woonvoorzieningen). Op 23 maart 2000 is deze AMvB in de Staatscourant gepubliceerd (nr.). De gemeentelijke bijdrage per dure woonvoorziening bedraagt gulden. Gemeenten worden voor deze gemeentelijke bijdrage gecompenseerd door middel van een storting in het Gemeentefonds. In 2000 gaat het om een bedrag van 8,5 mln gulden, vanaf 2001 wordt het bedrag 11,4 mln gulden. Indien de gehandicapte een bijdrage levert in de kosten van de woonvoorziening, wordt deze bijdrage op de rijksvergoeding in mindering gebracht. Per verleende woonvoorziening ontvangen gemeenten bovendien een forfaitaire vergoeding van 3

4 1.000 gulden als tegemoetkoming in de uitvoeringskosten. Deze vergoeding is bedoeld voor de inzet van zowel eigen als eventueel ingehuurde deskundigheid. De hoogte van de kosten die gemeenten kunnen declareren is als volgt opgebouwd: de kosten van een dure woonvoorziening, verminderd met de gemeentelijke bijdrage ( gulden) en de eventuele eigen bijdrage van de gehandicapte, vermeerderd met de forfaitaire vergoeding van gulden per verleende en uitbetaalde woonvoorziening. Voorbeeld Een gemeente past een woning aan tot een bedrag van gulden. Aan de gehandicapte vraagt de gemeente een eigen aandeel in de kosten van 1000 gulden. De rijksvergoeding kan dan als volgt worden berekend: kosten woningaanpassing minus gemeentelijke eigen bijdrage rest minus eigen aandeel gehandicapte plus forfaitaire vergoeding Rijksvergoeding wordt dan Gemeenten met minder dan inwoners De gemeentelijke bijdrage voor gemeenten met minder dan inwoners is gemaximeerd, zodat het financiële risico voor kleine gemeenten beperkt is. Voor hen geldt uitsluitend voor de eerste woonvoorziening die in een periode van twee kalenderjaren is verleend, een gemeentelijke bijdrage van f De eerste periode van twee kalenderjaren vangt aan op 1 januari Het aantal inwoners per gemeente wordt eenmaal per twee jaar vastgesteld op basis van CBS-gegevens. Bevolkingsgroei- of afname in die tweejaarsperiode heeft geen gevolgen voor toepassing van deze regeling. De datum van het gemeentelijk besluit tot verlening van een woonvoorziening bepaalt of een woonvoorziening valt binnen de tweejaarsperiode zoals hierboven beschreven. Hardheidsclausule In de gewijzigde WVG is bepaald dat woonvoorzieningen waarvan de kosten gelijk zijn of meer bedragen dan f niet worden verleend, tenzij weigering van die voorziening -gelet op het belang dat de wet beoogt te beschermen- zou leiden tot onbillijkheden van overwegende aard. Gemeenten dienen deze hardheidsclausule uitdrukkelijk in de WVG-verordening vast te leggen. Gemeenten kunnen de kosten die het gevolg zijn van toepassing van de hardheidsclausule (dat wil zeggen: de kosten boven f ) eveneens declareren bij SZW. 4

5 1.2 Uitvoeringsvoorschriften Voor de financiering van de dure woonvoorzieningen via de SZW-begroting brengt de ministeriële verantwoordelijkheid met zich mee dat de departementale uitgaven worden verantwoord conform de eisen van de Comptabiliteitswet. Vandaar dat de declaratieregeling een aantal uitvoeringsvoorschriften kent die door Burgemeester en Wethouders moeten worden nageleefd om te waarborgen dat de verlening van woonvoorzieningen zorgvuldig heeft plaatsgevonden. De volgende uitvoeringsvoorschriften zijn daarbij van belang: De gemeentelijke administratie dient zodanig te zijn ingericht dat alle voor het besluitvormingsproces van belang zijnde documenten en gegevens zichtbaar en controleerbaar zijn vastgelegd. Daartoe behoren: de aanvraag van de gehandicapte; het indicatie-advies van het Regionaal Indicatie-Orgaan, inclusief bouwtechnisch programma van eisen; één of meer bouwoffertes (dit zijn volledig gespecificeerde begrotingen van de bouwkosten en eventueel bijkomende kosten als architectkosten) die aansluiten bij het programma van eisen; wijze waarop de gemeente tot een kostenbeoordeling is gekomen; het besluit tot verlening van de woonvoorziening; de vaststelling van de definitieve tegemoetkoming. De gemeente declareert de vastgestelde en uitbetaalde kosten voor dure woonvoorzieningen en de fortaitaire vergoeding voor uitvoeringskosten door voor 20 september van het jaar volgend op het kalenderjaar een kostenopgave naar SZW te sturen. Voor het doen van een kostenopgave is een standaard-model ontwikkeld. Deze zal aan alle gemeenten worden toegezonden. De kostenopgave van de gemeente moet voorzien zijn van een bijbehorende accountantsverklaring en een rapport van bevindingen. Hiervoor geldt een controle- en rapportage-protocol. Ook dit protocol zal aan alle gemeenten worden toegezonden. Binnen een jaar na ontvangst van de kostenopgave en de bijbehorende accountantsverklaring en rapport van bevindingen stelt de Minister de vergoeding vast. Op verzoek van het gemeentebestuur verleent de Minister een voorschot op de vergoeding. Deze voorschotverstrekking geschiedt gedurende het kalenderjaar waarin het gemeentebestuur de woonvoorziening heeft verleend en uitbetaald. Voor het aanvragen van een voorschot is een apart formulier ontwikkeld. Dit zal eveneens aan alle gemeenten worden toegezonden. Het indicatie-advies van het RIO moet voorzien zijn van een bouwtechnisch programma van eisen. Een uitgebreide beschrijving hoe gekomen kan worden tot een programma van eisen is te vinden in het modelprotocol indicatiestelling WVG dat door de VNG is uitgegeven. De Landelijke Vereniging van Indicatie-Organen heeft bij brief van 16 februari 2000, kenmerk LH/027 haar leden (=RIO s) schriftelijk geïnformeerd over de consequenties van de verplichte advisering door de RIO s. Een afschrift van deze brief is door de VNG ook verzonden naar alle gemeenten. Voor meer informatie over het indicatie-proces verwijzen wij naar deze brief. Wij willen nogmaals benadrukken dat het RIO ten aanzien van de dure woonvoorzieningen een advies, en dus geen besluit, uitbrengt aan gemeenten. Het is dus uiteindelijk aan de gemeenten om een besluit te nemen over de aanvraag van de gehandicapte voor een dure woningaanpassing. 5

6 1.3 Eigen bijdrage van de gehandicapte voor woningaanpassingen Sinds 1 januari 1998 is de eigen bijdrage-systematiek bij dure woningaanpassingen in overeenstemming met de systematiek zoals die op woningaanpassingen tot fl van toepassing is. Concreet betekent dit dat de eigen bijdrage bij dure woningaanpassingen verlaagd is en afhankelijk is geworden van het inkomen. Het College voor Zorgverzekeringen (de voormalige Ziekenfondsraad) hanteert daarbij de volgende staffel: Voor mensen met een inkomen tot maximaal 1,5 maal de bijstandsnorm bedraagt de eigen bijdrage f 100,-. Als het inkomen tussen 1,5 en 2 maal de bijstandsnorm bedraagt, is de eigen bijdrage f 500,-. Mensen met een hoger inkomen betalen de maximale eigen bijdrage van f 1000,-. Deze regels gelden met terugwerkende kracht tot 1 april Als vanaf 1 april 2000 gemeenten verantwoordelijk worden voor de dure woonvoorzieningen vervalt de staffel die het College hanteert en geldt het gemeentelijke eigen bijdrage-regime. Gemeenten zijn binnen de kaders van de Regeling financiële tegemoetkomingen en eigen bijdragen WVG (1996) vrij zelf een eigen bijdrage-beleid vorm te geven. In deze regeling zijn nadere regels gesteld ten aanzien van de kosten die voor rekening van de gehandicapte blijven. Zo mag het in een kalenderjaar verschuldigde eigen aandeel in de kosten van een voorziening de draagkracht van de gehandicapte niet te boven gaan. Bij een netto-inkomen tot en met 1,5 maal het norminkomen (bijstandsnorm) is de draagkracht per kalenderjaar ten hoogste f 100. Indien het inkomen meer bedraagt dan 1,5 maal het norminkomen wordt bij de vaststelling van de draagkracht uitgegaan van het draagkrachtpercentage dat de gemeente bij de bijzondere bijstand hanteert. Bij het bepalen van de WVG-draagkracht wordt ten hoogste een kwart van dit percentage in aanmerking genomen. De gemeente dient daarbij rekening te houden met alle ten laste van de gehandicapte blijvende kosten die voortvloeien uit de handicap (bijvoorbeeld eigen betalingen voor verstrekkingen op grond van de AWBZ). De decentralisatie van de woningaanpassingen vanaf gulden naar de gemeenten brengt met zich mee dat voor deze dure woonvoorzieningen eenzelfde (inkomensafhankelijke) eigen bijdrage geldt als voor woonvoorzieningen onder de f in de eigen gemeente binnen de kaders van bovengenoemde regeling. 1.4 Onbedoelde gevolgen amendement Spoelman Tijdens de behandeling in de Tweede Kamer van het wetsvoorstel tot wijziging van de WVG is er een amendement ingediend op de definitie van het begrip woonvoorziening. Dit amendement heeft er onbedoeld toe geleid dat de WVG is ingeperkt. Door het aanvaarden van het amendement wordt in de wet geen onderscheid meer gemaakt tussen bouwkundige of woontechnische ingrepen en overige woonvoorzieningen. Alle woonvoorzieningen, dus niet alleen de bouwkundige of woontechnische, worden gekoppeld aan het criterium ergonomische beperking. Dit heeft tot gevolg dat ook voor verhuiskostenvergoedingen en niet-bouwkundige woonvoorzieningen er sprake moet zijn van ergonomische beperkingen, terwijl tot dan toe het algemenere criterium beperkingen als gevolg van ziekte of gebrek geldt. Gezien de voorgeschiedenis van de WVG is het echter nooit de bedoeling geweest om alle woonvoorzieningen te koppelen aan het criterium ergonomische beperkingen. Dit onbedoelde effect van het amendement zal via een wetswijziging zo spoedig mogelijk rechtgezet worden, met inwerking treding per 1 april 2000, zo nodig met terugwerkende kracht. 6

7 2. Verbreding RIO-Indicatiestelling met WVG-indicatiestelling Voor de dure woningaanpassingen wordt indicatiestelling door het RIO (= Regionaal Indicatie Orgaan) verplicht. De minister van SZW krijgt tevens de bevoegdheid om via een AMvB op termijn ook de overige WVG-indicatiestelling (rolstoelen, vervoersvoorzieningen, woningaanpassingen tot gulden) bij het RIO onder te brengen. In de kabinetsreactie op de 2 e evaluatie van de WVG was aangekondigd dat het kabinet bij de VNG zou bevorderen ook de indicatiestelling in het kader van de WVG te betrekken bij de geïntegreerde indicatiestelling (verbreding). Het kabinetsbeleid is er op gericht dat gemeenten de indicatiestelling van gemeentelijke voorzieningen op het terrein van WVG, wonen en welzijn laten verrichten door de Regionale Indicatieorganen. Reden voor het verplicht stellen van de indicatiestelling voor de dure woningaanpassingen door de RIO s is dat onafhankelijke indicatie wenselijk is. De RIO s zijn opgericht om die objectiviteit te waarborgen. In het licht van het kabinetsbeleid voor verbreding van de geïntegreerde indicatiestelling met de WVG-indicatiestelling is het van belang de overige WVG-indicatiestelling bij de RIO s onder te brengen. Met behulp van een stimuleringstraject wordt ernaar toe gewerkt dat de meeste gemeenten er enthousiast aan meewerken de indicatiestelling door de RIO s te laten verrichten. Een regiegroep van de VNG, VWS en SZW is vanaf 1998 onder gezamenlijke verantwoordelijkheid met een aantal trajecten gestart ter ondersteuning van gemeenten en RIO s bij dit proces. Onderstaande activiteiten maken deel uit van de verbreding. De VNG heeft in september 1998 een 7-tal wethoudersbijeenkomsten georganiseerd over de uitgangspunten, doelstellingen en knelpunten van integratie. Doel ervan was een inventarisatie van de knelpunten in de uitvoering. De VNG heeft in haar ledenbrief van 6 oktober 1998 opgenomen dat integratie van de WVG in RIO s wordt ondersteund door de VNG. De VNG ziet de integratie van de WVG in het RIO als bijdrage in het streven naar een loket op lokaal niveau, dat de zorg en hulpverlening dichter bij de woon- en leefomgeving van de cliënt/burger brengt, almede de indicatiestelling daartoe; In september 1999 is een brochure verschenen met een beschrijving van voorbeelden uit de praktijk waar de verbreding in gang is gezet en/of succesvol afgerond (best-practices); In het kader van de wetswijziging WVG zijn in het najaar van 1999 regionale bijeenkomsten georganiseerd voor verdere implementatie van de wetswijziging en ondersteuning van de uitvoerders In december 1999 is een handreiking geschreven om gemeenten en RIO s te helpen bij de verbreding van de RIO s met de WVG-indicatiestelling. Deze handreiking beschrijft de stappen die nodig zijn om tot de gewenste verbreding te komen, waarbij eigen keuzen van gemeenten mogelijk blijven. De handreiking Een stap op weg, een handreiking voor gemeenten en RIO s over het onderbrengen van de WVG-indicering bij het RIO is te bestellen bij het secretariaat van SGBO, telefoon Begin 2000 is een handboek van de VNG verschenen over geïntegreerde indicatiestelling en WVG-indicatiestelling. Het handboek heet Indicatie voor Zorg en Dienstverlening en wordt naar alle gemeenten gestuurd. Achtergrond info 7

8 Op grond van het Zorgindicatiebesluit van oktober 1997 (VWS) zijn alle gemeenten met ingang van 1 januari 1998 verplicht een onafhankelijk werkend indicatieorgaan voor het indiceren van AWBZ-gefinancierde verzorging, verpleging of thuiszorg op te richten en in stand te houden (RIO s). Het gebrek aan objectiviteit, onafhankelijkheid en integraliteit was een van de grootste knelpunten in de indicatiestelling, zoals die voorheen plaatsvond. Met dit Zorgindicatiebesluit zijn de thuiszorginstellingen niet meer zelf de instantie die bepalen wie welke zorg wanneer nodig heeft. Onafhankelijke indicatiedeskundigen moeten die taak uitvoeren. Als centrale uitgangspunten bij indicatiestelling hanteert het kabinet objectiviteit (zoveel mogelijk op gelijke wijze en toetsbaar per sector), integraliteit (het totale pakket aan zorg per sector omvattend en te zijner tijd meerdere sectoren gezamenlijk) en onafhankelijkheid (los van de belangen van de financiers, de belangen van de zorgverleners en/of de onredelijke verlangens van de hulpvrager). RIO s brengen advies uit over de hulpbehoefte en de in redelijkheid aangewezen zorg naar aard, inhoud en omvang. Doelstelling: niet meer zorg dan nodig, niet minder dan noodzakelijk. Voor de beoordeling van de noodzaak is de objectieve, onafhankelijke integrale indicatiestelling van belang. 3. Uitraasruimte De werkingssfeer van de WVG wordt uitgebreid met een voorziening die tot nu toe buiten de WVG viel, te weten de uitraasruimten. Door de expliciete toevoeging van de uitraasruimte aan artikel 1, eerste lid, onder c, van de WVG wordt deze als woonvoorziening aangemerkt. De uitraasruimte viel niet onder de bestaande bepaling van de WVG, omdat er geen sprake is van een ergonomische belemmering, maar van een psychische handicap; de belemmering wordt niet rechtstreeks ondervonden als gevolg van lichamelijk functionele beperkingen. Ter verduidelijking van het begrip uitraasruimte is in artikel 1, eerste lid, onder e, van de WVG een definitie opgenomen. Bij een uitraasruimte gaat het om een kamer (verblijfsruimte) waarin een psychisch gehandicapte die gedragsproblemen heeft zich kan afzonderen of tot rust kan komen. Een psychische handicap kan tot gedragsproblemen leiden, zoals zelfverwonding, vernielzucht, ongecontroleerde driftuitingen of apathie. De uitraasruimte is bedoeld om de psychisch gehandicapte die dergelijke problemen ondervindt tegen zichzelf te beschermen, alsmede om de ouders/verzorgers in staat te stellen om beter toezicht uit te oefenen. Daarbij moet het er om gaan dat de uitraasruimte het belang van de psychisch gehandicapte moet dienen. Gaat het bij de gevolgen van de gedragsproblemen niet om de belangen van de psychisch gehandicapte maar om die van anderen, bijvoorbeeld doordat zij bestaan uit hinder voor die anderen, dan is geen sprake van een uitraasruimte in de zin van artikel 1, eerste lid, onder e, van de WVG. 8

9 4. Cliëntenparticipatie In het wetsvoorstel is een bepaling opgenomen dat de gemeentebesturen zorgdragen voor vastlegging van cliëntenparticipatie in de verordening. Met het oorspronkelijke wetsvoorstel tot wijziging van de WVG was geregeld dat het gemeentebestuur bij verordening regels vaststelt gericht op de realisatie van clientenparticipatie bij de uitvoering van de WVG. Gemeenten dienden daarbij artikel 150 van de Gemeentewet in acht te nemen. Hierdoor was gewaarborgd dat belanghebbenden bij de voorbereiding van het gemeentelijk WVG-beleid worden betrokken. Dit betrof in ieder geval de totstandkoming van de WVG-verordening. Daarnaast kon het diverse andere onderdelen van de WVG betreffen: evaluaties, voorlichting en uitvoering. Gemeenten dienden in een verordening regels te stellen over de wijze waarop zij cliëntenorganisaties betrekken. Tijdens de behandeling in de Tweede Kamer is een amendement aanvaard dat betrekking heeft op de reikwijdte van cliëntenparticipatie. Wettelijk is nu vastgelegd dat gemeenten in een verordening moeten vastleggen dat: De reikwijdte van cliëntenparticipatie betrekking heeft op het integrale gemeentelijke gehandicaptenbeleid. Het gemeentebestuur tijdig advies vraagt aan de lokale platforms over wijziging in de verordening en uitvoeringsregelingen Welke faciliteiten het gemeentebestuur beschikbaar stelt aan de lokale platforms. In de ledenbrief van de VNG d.d. 5 januari 2000, nr. 99/1999, heeft de VNG een aantal tekstvoorstellen gedaan voor het aanpassen van de model-verordening (artikel 150 Gemeentewet) van de VNG, de modelverordening WVG en een model voor een afzonderlijke inspraakverordening gehandicaptenbeleid. Kortheidshalve verwijzen wij u naar deze brief. De Gehandicaptenraad is momenteel bezig het opzetten van een handreiking over cliëntenparticipatie. Gemeenten kunnen deze daar opvragen. 9

10 5. Informatieverstrekking In de wet is een bepaling opgenomen waarbij het gemeentebestuur de verplichting heeft om aan de minister kosteloos gegevens beschikbaar te stellen die hij nodig heeft met betrekking tot deze wet. Bij AMvB kunnen nadere regels worden gesteld. De oorspronkelijke wet hield in dat gemeenten informatie over de verlening van woonvoorzieningen en vervoersvoorzieningen dienden te verstrekken ten behoeve van de evaluatie. De evaluatieperiode loopt tot het jaar Gezien zijn verantwoordingsplicht tegenover de Kamer heeft de minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid blijvend behoefte heeft aan informatie over de uitvoering en effecten van deze wet. De nieuwe bepaling over informatieverstrekking is in overeenstemming met het bestuursakkoord nieuwe stijl. Het wetsvoorstel is primair van belang voor beleidsinformatie in de vorm van een statistiek. Met de VNG is in een Bestuurlijk Overleg in het najaar van 1998 afgesproken dat de belasting van gemeenten niet groter zal zijn dan nu het geval is in het kader van de evaluaties WVG. De nadere uitwerking van die afspraak vindt in overleg plaats. 6. Sociaal vervoer De wijziging creëert een wettelijke basis voor de Tijdelijke Regeling AWBZ-gemeenten. Tot nu toe is een tijdelijke regeling de basis geweest voor de financiële bijdrage aan gemeenten voor bekostiging van vervoersvoorzieningen (sociaal vervoer) aan gehandicapten die in een AWBZ-instelling verblijven. Bij deze wetswijziging is de mogelijkheid gecreëerd voor een structurele basis. Voor de uitvoeringspraktijk heeft deze aanpassing geen gevolgen. 10