Tenniselleboog (Epicondylitis Lateralis)

Transcriptie

1 Tenniselleboog (Epicondylitis Lateralis)

2 TENNISELLEBOOG (EPICONDYLITIS LATERALIS) WAT IS EEN TENNISELLEBOOG? Een tenniselleboog is een veel voorkomende aandoening. Een tenniselleboog is een degeneratieve aandoening van de pezen die aanhechten op het uitsteeksel (epicondyl) aan de buitenzijde (laterale zijde) van de elleboog. Het geeft pijnklachten aan de buitenzijde van de elleboog, soms uitstralend naar de onderarm en pols. De pijnklachten treden op wanneer de strekspieren van de pols en hand worden aangespannen, bijvoorbeeld als we iets met de hand willen oppakken. De aangedane pezen zijn verantwoordelijk voor de aanhechting van de spieren die het strekken van de pols en hand verzorgen (zie afbeelding). RISICOFACTOREN / PREVENTIE Een tenniselleboog treedt meestal op bij patiënten in de leeftijd tussen 30 jaar en 50 jaar. Het kan echter voorkomen in elke leeftijdsgroep. Het ontstaan van een tenniselleboog hoeft niet door tennissen te komen. Meestal betreft het zelfs niet tennissers. Een andere bekende oorzaak is bijvoorbeeld wringen bij huishoudelijk werk. Het is wel zo dat de helft van alle tennissers er ooit last van krijgt. Vooral spelers boven de 35 jaar lopen een groter risico. Door wat voor reden dan ook zijn de strekspieren overmatig of verkeerd belast geraakt. Soms is er sprake van een trauma alvorens de klachten beginnen. Daardoor ontstaat een irritatie bij de aanhechting van de spieren aan de buitenzijde van de elleboog. Het is een hinderlijke aandoening, waar u een tijd flink last van kunt hebben, dat duurt soms maanden. Van belang is om te weten dat deze aandoening meestal toch vanzelf weer overgaat.

3 SYMPTOMEN Het klachtenpatroon kan voor iedere patiënt verschillend zijn. Patiënten klagen vaak over een ernstige en brandende pijn aan de buitenkant van de elleboog. In de meeste gevallen begint de pijn langzaam en sluimerend. De pijn verergert vaak geleidelijk gedurende enkele weken of maanden. Soms is er sprake van een acuut begin. De pijn kan worden opgewekt door te drukken op de buitenkant van de elleboog of door het pakken of optillen van voorwerpen. Soms kan zelfs het optillen van zeer lichte voorwerpen (zoals een boek of een kopje koffie) leiden tot veel ongemak. De pijn kan uitstralen naar de onderarm. Om vast te stellen of het om een tenniselleboog gaat is het voor de arts allereerst van belang om uw ziektegeschiedenis op te nemen. Hij of zij zal daarna een lichamelijk onderzoek uitvoeren: de arts kan direct drukken op het uitsteeksel aan de buitenkant van de elleboog om te zien of dit de pijn veroorzaakt. de arts kan u ook vragen om de pols of de vingers te heffen tegen weerstand om te zien of dit pijn veroorzaakt. Een röntgenfoto is meestal niet noodzakelijk. Heel af en toe kan een MRI-scan (magnetic resonance imaging) worden gebruikt om veranderingen in de pees op de plaats van bevestiging op het bot te laten zien. BEHANDELINGSMOGELIJKHEDEN Er zijn veel behandelingsmogelijkheden voor een tenniselleboog. Het is niet te zeggen welke behandeling beter of slechter is. Het belangrijkste is dat overmatige of verkeerde belasting voorkomen moet worden. In het algemeen heeft iedere behandeling een kans op succes van ongeveer 70% volgens diverse onderzoeken. Dit geldt ook voor operatie. Daarom moet in de meeste gevallen een nietoperatieve behandeling worden geprobeerd alvorens een operatie wordt overwogen. De eenvoudigste behandeling is zelf overmatige of verkeerde belasting en daarmee pijn te voorkomen.

4 Pijnbestrijding is het belangrijkste doel in de eerste fase van de behandeling. De arts kan u voorschrijven alle activiteiten te stoppen die klachten veroorzaken. Het kan zeer nuttig zijn om ijs toe te passen op de buitenzijde van de elleboog. Mogelijk moet u paracetamol of anti-inflammatoire (o.a. Naprosyne, Diclofenac) medicijnen voor pijnbestrijding gebruiken. Er zijn speciale bandjes verkrijgbaar, die om de onderarm kunnen worden aangelegd. Daarmee wordt geprobeerd de spanning op de aanhechting van de spieren aan de buitenzijde van de elleboog te verminderen. Braces kunnen helpen om de klachten van een tenniselleboog te verminderen (zie afbeelding). Ook kan gips gedurende 4-6 weken worden overwogen om de elleboog en aangedane pezen volledige rust te geven. Dit heeft soms een zeer goed resultaat. De klachten zouden aanzienlijk moeten verbeteren binnen vier weken tot zes weken na het begin van de behandeling. Is dit niet het geval dan is de volgende stap vaak een injectie met cortico-steroïden (een ontstekingsremmend middel) aan de buitenkant van de elleboog. Dit kan een zeer goed effect hebben om de pijn te verminderen. Corticosteroïden zijn relatief veilige medicijnen, maar teveel en te vaak kan bijwerkingen (verdere degeneratie van de pees, verdunning van de huid en het onderliggende vetweefsel) geven. Vermijd daarom herhaalde injecties (meer dan twee of drie op dezelfde plaats)! (Bij diabetespatiënten kan na een injectie een tijdelijke ontregeling van de bloedsuikers optreden.) Als de pijn afneemt kan de volgende fase van de behandeling beginnen.

5 Wijziging van de activiteiten kan helpen ervoor te zorgen dat de klachten niet meer terugkomen. De arts kan eventueel fysiotherapie voorschrijven. Dit kan onder meer het strekken en de functie verbeteren en er kan een geleidelijke versterking van de aangedane spieren en pezen bereikt worden (zie afbeelding). Fysiotherapie kan bijdragen aan een volledig herstel en u weer een pijnloos en normaal functionerende elleboog geven. OPERATIE Operatieve behandeling is slechts succesvol bij ongeveer 70 % tot 80 % van de patiënten met een tenniselleboog. Een operatie wordt pas overwogen bij patiënten met belangrijk invaliderende pijn die niet verbetert na tenminste zes maanden van niet-operatieve behandeling. Bij de operatie wordt via een incisie van 3 tot 5 cm aan de buitenkant van de elleboog de peesaanhechting losgemaakt van de bovenarm. Hierdoor kan de pees tijdelijk niet worden gebruikt en genezen. Uiteindelijk groeit de pees gewoon weer terug aan de bovenarm. Op die wijze wordt de locale irritatie opgeheven. Helaas geeft een operatie echter niet altijd het gewenste resultaat en verdwijnen de pijnklachten vaak niet geheel. De procedure vind meestal plaats in dagverpleging en kan worden uitgevoerd onder plaatselijke of algemene verdoving. Kort na de ingreep hebt u waarschijnlijk wel een pijnstiller nodig. U krijgt hiervoor bij ontslag een recept mee naar huis. Na de operatie wordt een spalk om uw elleboog aangebracht, meestal voor twee weken. Dit is om bewegen te voorkomen. Hierna kan meestal gestart worden met oefentherapie. Poliklinische controle vindt 2 weken na de operatie plaats op de gipskamer, waarbij tevens de hechtingen worden verwijderd. 6 weken na de operatie komt u weer terug bij de arts. COMPLICATIES Na de operatie kan een wondinfectie en/of nabloeding optreden. Wanneer dit optreedt moet u contact opnemen met uw behandelend arts.

6 Soms kan het langer duren voordat de elleboog geheel gestrekt kan worden. Soms is dit voor een klein deel ook blijvend, maar geeft dit meestal weinig tot geen hinder in het dagelijkse gebruik. WERKHERVATTING Het moment van werkhervatting is afhankelijk van uw klachten en het soort werk dat u verricht. Administratieve werkzaamheden kunnen meestal na 2 tot 3 weken worden hervat. Dit geldt ook voor autorijden. Bij zwaar lichamelijk werk is een herstelperiode van 6 weken vaak noodzakelijk. Eventueel komt u in overleg met uw bedrijfsarts in aanmerking voor tijdelijk werken op therapeutische basis. Sporten mag pas na minimaal 6 weken. TOT SLOT Mocht u na het lezen van deze folder nog vragen hebben dan kunt u die stellen aan uw behandelend arts.