NIEUWSBRIEF MENSENRECHTEN IN ISRAEL/PALESTINA

Transcriptie

1 MAART/APRIL 2012 NIEUWSBRIEF MENSENRECHTEN IN ISRAEL/PALESTINA Beste lezer, Centraal in deze niewsbrief staat de penibele situatie van duizenden Jahalin bedoeienen. Maar liefst 20 Palestijnse gemeenschappen dreigen gedwongen uit hun huis gezet te worden om plaats te maken voor woningen, hotels, een industriële zone en een groot politiekantoor. Je leest er alles over in ons focusartikel. Ook de schrijfactie staat volledig in het licht van deze problematiek. Voor deze nieuwsbrief hadden we ook een gesprek met twee dames van de organisatie Shatil. Deze organisatie ijvert, onder meer, voor meer respect voor de rechten van bedoeienenvrouwen. Onder de katern Amnesty Nieuws kan je tenslotte het laatste nieuws van Amnesty over de regio terugvinden. Veel leesplezier! Het LCT Israël/Palestina INHOUD 1 FOCUS: GEDWONGEN UITHUISZETTING DREIGT VOOR DUIZENDEN JAHALIN BEDOEIENEN Het Israëlische leger plant de gedwongen verdrijving van 20 Palestijnse gemeenschappen uit hun huizen in de buurt van de grote Ma'ale Adumim nederzetting in de bezette Westbank. Ongeveer 2300 mensen dreigen verplaatst te worden naar een site die zich op 300 meter van de centrale vuilnisbelt van Jeruzalem bevindt. 2 ACTIE Voer mee actie tegen de dreigende gedwongen uithuiszetting van de Jahalin bedoeïenen 3 INTERVIEW: Keren Simons en Rina Okby van de organisatie Shatil spreken over bedoeïenenvrouwen in de Negev 4 AMNESTY NIEUWS: Opnieuw burgerslachtoffers bij geweld in Gaza en zuidelijk Israël 1

2 FOCUS: GEDWONGEN UITHUISZETTING DREIGT VOOR DUIZENDEN JAHALIN BEDOEÏENEN Het Israëlische leger plant de gedwongen verdrijving van 20 Palestijnse gemeenschappen uit hun huizen in de buurt van de grote Ma'ale Adumim nederzetting in de bezette Westbank. Ongeveer 2300 mensen dreigen verplaatst te worden naar een site die zich op 300 meter van de centrale vuilnisbelt van Jeruzalem bevindt. De uitvoering van deze plannen kan volgens Israëlische militairen al in het voorjaar van 2012 beginnen, nu dus. Als het plan werkelijk wordt uitgevoerd, betekent dit een schending van het internationale recht en de ontheemding van enkele van de armste gemeenschappen in de Westbank. Meer dan 90% van hun huizen en andere voorzieningen, waaronder 2 scholen, worden bedreigd door slooporders. De bewoners van deze gemeenschappen, die nooit geconsulteerd werden door de Israëlische autoriteiten, verzetten zich tegen de sloop en verhuis. Een verhaal van gedwongen verplaatsing Reeds decennia lang strijden de Jahalin om het behoud van hun huizen en land, tegen de gedwongen verhuizingen en het slopen van hun huizen. Begin jaren '50 dreven de Israëlische autoriteiten de bedoeïenen weg uit hun oorspronkelijke gebied Tel Arad in de Negev woestijn, naar de Westbank. Sinds de Israëlische bezetting van de Westbank in 1967 beperkt het leger de toegang tot grote delen van het Jahalin graasland. Door grote delen tot militaire zone of natuurgebied te verklaren, of door confiscatie van land voor de bouw van nederzettingen werd het gebruik ervan voor bedoeïenen verboden. Ook hun toegang tot waterbronnen werd sterk ingeperkt. Al deze beperkingen maken seizoenmigratie en de traditionele levenswijze van de Jahalin onmogelijk. Zo werden de gemeenschappen gedwongen zich permanent te vestigen in kleine kampementen ten oosten van Jeruzalem. Afgesneden van de voornaamste bron van hun traditionele levensonderhoud, de graaslanden, zijn veel van de bedoeïenen vandaag afhankelijk van humanitaire hulp. Meer dan de helft van de gemeenschappen leeft in voedselonzekerheid, geen enkele gemeenschap heeft toegang tot het elektriciteitsnetwerk, slechts de helft heeft toegang tot watervoorziening en medische zorg is erg beperkt. Desondanks staan de bedoeïenen nog steeds in de weg van Israëlische plannen. In 1975 onteigende Israël al 3000 hectare van het woongebied van de Jahalin om plaats te maken voor de bouw van de nederzettingen Ma ale Adumim, Kfar Adumim en Quedar, en voor de industriële zone van Mishor Adumim. Hierbij vernielde Israël de huizen en infrastructuur van de Jahalin met als bedoeling hen volledig uit het gebied te verjagen. In 1991 volgde een nieuwe golf van onteigeningen voor de verdere uitbreiding van bepaalde wijken van Ma ale Adumim. De gemeenschap weigerde het dorp te verlaten en stapte naar het Israëlisch Hooggerechtshof met een aanklacht tegen het militaire ontruimingsbevel. Hun aanklacht werd echter verworpen met als argument dat de Jahalin geen officieel bewijs van landbezit hadden. Datzelfde jaar dwong het Israëlisch leger enkele Jahalin gemeenschappen te verhuizen naar een plaats vlak bij de stedelijke vuilnisbelt van Jeruzalem, waar de Israëlische Civiele Administratie (een militair orgaan) 120 residenties voorzag. In 1997 en 1998 voerde het leger nog twee gedwongen verplaatsingen uit. 2

3 Een getuigenis maakt duidelijk hoe het Israëlisch leger te werk gaat. Hamad Salamat Jahalin werd in 1998 gedwongen te verhuizen naar Al-Jabal, dat naast de vuilnisbelt ligt;. Zijn huis werd vernield door het leger: Een gigantische Israëlische troepenmacht, samengesteld uit politie, leger, civiele administratie en bulldozers, kwam zonder waarschuwing. Men vernielde onze huizen, nam onze bezittingen af en dwong ons naar Al-Jabal te gaan. We weigerden te vertrekken en de Palestijnse Autoriteit (PA) gaf ons 35 tenten, één voor elke familie. De volgende dag kwamen de Israëli s terug, ze namen de tenten in beslag en vijf van ons werden gearresteerd, ook ik. Ze brachten ons naar het politiekantoor in Ma ale Adumim, waar ze ons vroegen een papier te tekenen dat zei dat onze huizen in een militair gebied gevestigd waren. We weigerden en daarop werden we naar de gevangenis van Gush Etzion gebracht, waar we enkele dagen werden vastgehouden. Heel die tijd had onze familie niets, enkel de hemel als deken en de aarde als bed. De PA voorzag een advocaat om onze zaak te bepleiten, maar in 1998 besloot de rechtbank dat we enkel onze tenten mochten opzetten, meer niet. Vanaf die dag controleerde het leger of we niets anders aan het bouwen waren. Het is als een gevangenis, een situatie waarin we niet verder kunnen. Er zijn gassen die opstijgen uit de vuilnisbelt, onze dieren kunnen hier niet overleven. Jahalin en de nederzettingen De problematische situatie van de Jahalin bedoeïenen staat in rechtstreeks verband met de Israëlische uitbreidings- en nederzettingenpolitiek. Sinds de bezetting heeft Israël al meer dan 150 nederzettingen in de Westbank uitgebouwd, inclusief in Oost-Jeruzalem. De bouw en uitbreiding van Israëlische nederzettingen op bezet Palestijns grondgebied gaan onverminderd door. De Vierde Conventie van Genève betreffende de bescherming van burgers in oorlogstijd, verbiedt een bezettende mogendheid zijn eigen bevolking te vestigen in het bezet gebied. Israël schendt met haar nederzettingenpolitiek dus het internationaal recht, en negeert een reeks opeenvolgende resoluties van de VN Veiligheidsraad die deze nederzettingenbouw illegaal verklaarden. Bovendien bestoken kolonisten uit de nabije nederzettingen de bedoeïenengemeenschappen continu met pesterijen en vernielingen. Zo vertelde Eid Jahalin, een inwoner van Khan al-ahmar, aan Amnesty International hoe hij vertegenwoordigers van de nabije nederzetting Kfar Adumim uitnodigde voor koffie en thee in het plaatselijke schooltje. "Ze kwamen, dronken thee, en gingen weer weg. Drie dagen later ontvingen we een brief van het Israëlisch gerecht dat de school een veiligheidsrisico inhoudt. De kolonisten kwamen en vernielden de muur rond de school en enkele ramen en deuren. De school werd sindsdien geregeld het doelwit van aanvallen door kolonisten. Daders worden niet bestraft. De Oslo-akkoorden (1993) tussen Israël en de PLO (Palestinian Liberation Organisation) verdeelde de Westelijke Jordaanoever in 3 zones: zone A, waar de Palestijnse Autoriteit verantwoordelijk is voor veiligheid en civiele aangelegenheden, zone B waar de Palestijnse Autoriteit de bevoegdheid over veiligheid deelt met het Israëlische leger, en zone C, waar het volledige bestuur in handen van Israël is. De bedoeïenengemeenschappen bevinden zich allemaal in Zone C. De civiele macht, dus ook de controle over ruimtelijke ordening is er in handen van de Israëlische Civiele Administratie, een militair orgaan. Palestijnen in zone C (60% van de Westelijke Jordaanoever) moeten bouwvergunningen aanvragen bij deze civiele administratie. Een bureaucratische formaliteit die in 90% van de gevallen uitdraait op een weigering. De Israëlische autoriteiten laten aan Palestijnen dus niet toe om in zone C te bouwen of hun gebied te ontwikkelen. Volgens OCHA, het humanitair agentschap van de Verenigde Naties, is Palestijnse bouw en ontwikkeling in 70% van zone C volledig uitgesloten, en in 29% sterk beperkt. Minder dan 1% van zone C is in plannen van de Israëlische civiele administratie voorbestemd voor Palestijnse ontwikkeling. Over Het Plan E1 E1, kort voor East 1, is een Israëlisch plan dat reeds begin jaren '90 ontwikkeld werd ter uitbreiding van de nederzettingen in het gebied tussen Oost-Jeruzalem en Ma'ale Adumim. Plan E1 voorziet in de bouw van 4000 wooneenheden, verschillende hotels, een industriële zone en een groot politiestation. Dit politiestation, dat moet dienen als hoofdzetel van de politie voor de gehele Westbank, werd officieel geopend in 2008, en veel van de infrastructuur is al aanwezig. Verdere constructiewerken werden door opeenvolgende Israëlische regeringen uitgesteld onder druk van de oppositie uit de Verenigde Staten en de Europese Unie. 3

4 Meer dan de helft van de bedoeïenengemeenschappen die bedreigd worden met afbraak en ontheemding, wonen in en rond het gebied dat beslagen wordt door Plan E1. De uitvoering van dit plan zou de Westbank de facto opdelen in een noordelijke en een zuidelijke Westbank, gescheiden door een massieve strook van Israëlische nederzettingen. Palestijnen die in Oost-Jeruzalem wonen zouden verder verhinderd worden in de hoognodige ontwikkeling van hun grondgebied. Geen consultatie De Civiele Administratie wil de bedreigde gemeenschappen onderbrengen op een site die vlakbij een vuilnisbelt ligt, dichtbij de Palestijnse stad Abu Dis. Op deze vuilnisbelt wordt elke dag ongeveer 1100 ton afval gedumpt, voornamelijk afkomstig uit Jeruzalem. Volgens het Israëlisch ministerie van milieubescherming zorgt dit voor ernstige lucht-, grond- en watervervuiling. Bovendien produceert het afbrekend afval een grote hoeveelheid methaangas, dat - als het niet behandeld wordtbrand kan veroorzaken. Wegens de slechte omheining van de vuilnisbelt kan een brand gemakkelijk overslaan op nabijgelegen woonvoorzieningen voor de Jahalin. De Civiele Administratie lijkt in geen enkele oplossing te voorzien voor deze problemen, waardoor de site ook de komende jaren gevaarlijk zal blijven. Verder is de mogelijkheid om hier dieren te laten grazen is zo goed als onbestaande, waardoor de Jahalin volledig moeten afstappen van hun traditionele manier van levensonderhoud. Hiermee wordt aan Israëlische kant echter geen enkele rekening gehouden. De bewoners van de gemeenschappen vertelden aan Amnesty International dat ze verschillende keren bedreigd werden met gedwongen verplaatsing, maar dat hierover nooit een officiële berichtgeving van de Civiele Administratie was geweest, laat staan dat de gemeenschap ooit geconsulteerd werd. De Civiele Administratie heeft de plannen nooit met ons besproken. We hoorden enkel geruchten over de vuilnisbelt. Later werden we opgeroepen voor twee vergaderingen met het United Nations Relief and Works Agency in Jericho, waar we te horen kregen dat we moesten verhuizen. Als je ons wil verhuizen moet je ons in een levensonderhoud laten voorzien. We zijn afhankelijk van onze schapen en bij de vuilnisbelt kunnen we ze niet laten grazen. We kunnen ze toch niet in onze huizen houden. Wij, bedoeïenen, hebben bovendien nooit zo dicht bij andere stammen geleefd. Tussen de stammen zijn er verschillen in hoe we leven, onze dieren houden, enz. We hebben Tabeq Al Qtayf als alternatieve locatie voorgesteld om naar te verhuizen. Het is een open gebied maar de Civiele Administratie wil er niet met ons over praten... Ik ben 45, ik kan niet verhuizen naar een stedelijke woonplaats voor de laatste 20 jaar van mijn leven, dan ga ik nog liever naar de gevangenis. En het internationaal recht? Net zoals Israël met de bouw van nederzettingen de Vierde Conventie van Genève schendt, doet ze dit ook met het plan E1. Gedwongen verplaatsing is illegaal onder de Vierde Conventie van Genève waar Israël zich als bezettende macht aan hoort te houden. De conventie verbiedt immers gedwongen verplaatsingen binnen de nationale grenzen en het vernietigen van eigendom zonder militaire noodzaak. Israël beweert dat de conventie niet geldt voor de bezette Palestijnse Gebieden, maar dit argument werd verworpen door de VN Veiligheidsraad en het Internationaal Gerechtshof. De gedwongen verplaatsing van de Jahalin bedoeïenen is een grove schending van de mensenrechten. Onder meer hun recht op een familie, leven, werk en onderwijs komt ernstig in het gedrang. Verder schendt Israël het Internationaal Convenant betreffende Economische, Sociale en Culturele rechten, dat garant staat voor de bescherming van het recht op huisvesting zonder discriminatie. Oplossingen? In 2011 hebben de getroffen Jahalin gemeenschappen een beschermingscomité opgericht. Op deze manier kunnen de bedoeïenen gevestigd in de omgeving van Jeruzalem, collectief voor hun rechten opkomen. De bedoeïenen werden in 1948 verdreven van hun land en hebben het statuut van vluchteling bij de VN. Bijgevolg kunnen ze in principe beroep kunnen doen op het recht van terugkeer naar hun oorspronkelijke land in de Negev woestijn. Het beschermingscomité biedt als alternatief dat de Israëlische autoriteiten zouden moeten toestaan dat de bedoeïenen in hun huidige gebied blijven. Hier zou Israël wel infrastructuur, water en elektriciteit moeten voorzien, zoals ze dat doet voor de nabijgelegen nederzettingen. Verder moeten de belemmeringen van 4

5 beweging opgeheven worden, zodat de Jahalin hun vee kunnen laten grazen op een voldoende groot territorium. Tot slot is het comité bereid om te onderhandelen over een eventuele verhuizing naar een nieuwe locatie, maar deze enkel indien de Civiele Administratie hen als een gelijkwaardige onderhandelingspartner behandelt. ACTIE! GEDWONGEN UITHUISZETTING Het Israëlisch leger (IDF) heeft plannen voor de gedwongen uitzetting van 20 Palestijnse gemeenschappen in de regio van de Ma'ale Adumim kolonie op de bezette Westbank. Het gaat om ongeveer 2300 mensen, de meerderheid zijn Jahalin Bedoeïenen. De bedoeling is hen te herlocaliseren op een locatie die slechts 300 m verwijderd is van een afvalplaats. De Israëlische autoriteiten hebben de betrokkenen niet geconsulteerd. INTERVIEW: BEDOEINENVROUWEN IN DE NEGEV Een gesprek met Keren Simons en Rina Okby van de organisatie Shatil Keren Simons en Rina Okby werken bij Shatil, de organisatie die instaat voor het in actie omzetten van de programma s van het New Israel Fund. Door organisaties uit het middenveld te ondersteunen, strijdt Shatil voor sociale en economische rechtvaardigheid en meer democratie in Israël, gebaseerd op gelijke rechten voor alle bevolkingsgroepen in de Israëlische samenleving. Keren en Rina ijveren om de vrouwenrechten van bedoeïenen te verbeteren, Rina is zelf ook Bedoeïen. Kunnen jullie ons kort toelichten wat de situatie is van de bedoeïenen in de Negev? Momenteel wonen er zo n Bedoeïenen in de Negevwoestijn, in het zuiden van Israël. Zij zijn Israëlische staatsburgers. Ongeveer de helft van hen leeft in de dorpen die de Israëlische overheid heeft opgericht om hen in onder te brengen. De andere helft leeft nog steeds op de gronden waar ook hun voorouders woonden. Deze dorpen worden niet door de Israëlische overheid erkend, wat ironisch is aangezien de Bedoeïen er langer wonen dan de staat Israël bestaat. Deze onerkende dorpen worden niet voorzien van basisdiensten zoals wegen, water, aansluiting op het elektriciteitsnetwerk of vuilnisophaling. Waarom kozen sommige bedoeïenen ervoor om naar de door de overheid geplande dorpen te verhuizen, terwijl de anderen op hun onerkende gronden bleven? Wat zijn de voor- en nadelen van beide opties? In de dorpen die door de overheid werden opgericht, krijgen zij wel toegang tot basisdiensten, waar elke staatsburger recht op heeft, hoewel zij steeds nog benadeeld worden tegenover andere Israëlische burgers. In de onerkende dorpen wonen de inwoners in zelfgebouwde barakken. Degenen die in betere huizen wonen, weten dat hun huis ooit vernield zal worden door de bulldozers, aangezien de overheid al deze huizen als illegaal beschouwt. Het grote probleem van de geplande dorpen is dat zij geen rekening houden met de Bedoeïenencultuur. Zo zijn de huizen bedoeld voor gezinnen met gemiddeld 2,4 kinderen. Dit strookt helemaal niet met hoe het leven er voor de Bedoeïenen uitziet: zij hebben veel meer kinderen en verschillende generaties wonen samen in eenzelfde huishouden. Wat is de rol van de vrouw in de bedoeïenensamenleving? De rol van de vrouw is beperkt tot de privésfeer, ze zijn niet zo zichtbaar in de samenleving en zullen zeker geen leidingnemende rol opnemen. Het is hun functie om te zorgen voor het huis en zich in te zetten voor het huishouden. Dit ondanks de vooruitgang die de Bedoeïenenvrouwen de laatste jaren maakten in hun samenleving. Wat is de betekenis van het huis in de bedoeïenensamenleving? 5

6 Een huis betekent evenveel als een moeder voor een Bedoeïen, ze staan ermee in verbinding. Het is een basisnood, maar meer nog: land is hun moeder. Dit belang zie je ook gereflecteerd in hun liederen en poëzie. Op welke manieren wordt het recht op huisvesting van de bedoeïenen in de Negev geschonden door de Israëlische overheid? De twee belangrijkste dreigingen zijn het vernielen van huizen met bulldozers, en het verjagen van de bewoners van hun gronden. Dit zorgt voor heel wat angst en instabiliteit in de gemeenschappen en families. Wat zijn de implicaties en gevolgen van deze schendingen voor de rechten en situatie van de vrouwen? Het zijn hun huizen en kinderen. Door dit beleid kennen zij geen veiligheid en kunnen zij niet op de overheid vertrouwen. Ze leven in een overlevingsmodus, ze weten niet of hun huis er morgen nog zal staan. Hierdoor kampen veel vrouwen met mentale en andere gezondheidsproblemen. Mannen geraken erg gefrustreerd door deze onzekere situatie, en onderdrukken hun vrouwen meer. Kinderen zijn hier het grootste slachtoffer van. Bovendien is het voor de vrouwen erg moeilijk om toegang te vinden tot gezondheidszorg die gericht is op vrouwen. De vernieling van een huis betekent een ramp voor zowel bedoeïenenmannen, vrouwen en kinderen. Maar wat zijn de gevolgen ervan specifiek voor vrouwen? De vrouwen voelen zich enorm boos en machteloos, ze worden in pijn achtergelaten. Omdat de mannen gefrustreerd geraken door de mogelijke vernieling van hun huis, reageren ze dit vaak af op de vrouwen. Hoe probeert Shatil de bedoeïenenvrouwen te helpen, inzake het schenden van hun rechten op huisvesting en onderdak? We organiseren cursussen voor vrouwen om hen in te lichten over hun rechten. We doen lobbywerk bij de overheden om iets te veranderen aan het beleid. We ondersteunen de gemeenschappen door organisaties op te richten en hen te vormen. Momenteel zijn we ook bezig met projecten waarin we vrouwen leren om politieke activist te worden. Op die manier kunnen ze de macht ervaren die ze kunnen gebruiken om werkelijk de veranderingen teweeg te brengen die ze nodig hebben voor een beter leven. Niet zo lang geleden hebben we een protest op poten gezet dat georganiseerd werd door vrouwen en meisjes uit de gemeenschappen, zodat ook zij een zeg kunnen krijgen in hun eigen toekomst. Wat vinden de vrouwen zelf over hun situatie als een bedoeïenenvrouw in de maatschappij? Waarin zien zij zelf oplossingen voor hun problemen? Bedoeïenenvrouwen zien zichzelf nog steeds als onzichtbare actoren aan de rand van de samenleving, ze voelen zich gemarginaliseerd. Een eerste stap in de goede richting is volgens hen de erkenning van de dorpen en het recht op het land waarop zij wonen. AMNESTY NIEUWS: 13 maart 2012: Opnieuw burgerslachtoffers bij geweld in Gaza en zuidelijk Israël Na de wapenstilstand op 12 maart 2012 dringt Amnesty er bij beide partijen op aan burgers te beschermen Na vier dagen van militair geweld waarbij burgers in de Gazastrook en een groot deel van Israël gevaar liepen, werd op 12 maart 2012 een wapenstilstand afgekondigd. De wapenstilstand tussen Israël enerzijds, en Hamas en andere Palestijnse groepen anderzijds, heeft geleid tot een aanzienlijke vermindering van het geweld. Amnesty International roept de Israëlische en Palestijnse gewapende groepen op het internationaal humanitair recht te respecteren en te stoppen met willekeurige en disproportionele aanvallen. Een Israëlische luchtaanval op 9 maart 2012 doodde Zuhair al-qaissi, de secretaris-generaal van de Popular Resistance Committees (PRC), een gewapende groep in de Gazastrook, en Mahmoud Hanini, die ook actief zou 6

7 zijn in de PRC. Israëlische, militaire woordvoerders beweerden dat Zuhair al-qaissi in het verleden al aanvallen op Israël had gepland en dat diezelfde PRC een nieuwe aanval plande in de komende dagen. Naar aanleiding van deze aanval vuurden Palestijnse gewapende groepen willekeurig raketten af naar steden en dorpen in Israël. Volgens het Israëlische leger waren het er meer dan 200. De Israëlische luchtmacht lanceerde meer dan 30 raketaanvallen op Gaza, ook op een aantal dichtbevolkte woonwijken. Israëlische grondtroepen hebben geschoten op Palestijnen, onder wie ook deelnemers van begrafenisstoeten. Dit gebeurde in de door Israël ingestelde "bufferzone", de zone grenzend aan het hek rond de Gazastrook. De raketaanvallen hebben naar verluidt minstens acht Israëlische burgers verwond en verschillende eigendommen beschadigd. In Gaza werden minstens 25 Palestijnen gedood, waaronder tenminste vier burgers. Zeker twee kinderen werden gedood: Ayoub Mohammed 'Assaliya op 11 maart en Nayif Sha'aban Qarmout op 12 maart. Plaatselijke mensenrechtenorganisaties telden tientallen Palestijnse gewonde burgers, van wie sommigen ernstig. In het zuiden van Israël zijn de scholen sinds 11 maart gesloten en de bewoners nemen hun toevlucht tot schuilplaatsen als het alarm afgaat. Ook in sommige delen van de Gazastrook werden scholen gesloten, na minstens twee Israëlische luchtaanvallen op of in de omgeving van schoolgebouwen. Er zijn geen veilige schuilplaatsen en geen waarschuwingssystemen voor burgers in Gaza. Artsen en hulpdiensten in Gaza hebben grote moeite om de gewonden te behandelen. Medische voorzieningen in Gaza stonden al onder druk door ernstige tekorten aan materieel en aan brandstof voor elektriciteitsproductie, als gevolg van de al vijf jaar durende blokkade van Gaza door Israël. De de facto Hamas -administratie meldde dat zo'n 350 woningen werden beschadigd bij de recente luchtaanvallen, wat de toch al ernstige huisvestingsproblemen in de Gazastrook nog verergert. Drie jaar geleden vonden honderden Palestijnse en drie Israëlische burgers de dood bij de Israëlische militaire operatie "Cast Lead", maar er is nog altijd geen rekenschap afgelegd voor oorlogsmisdaden en mogelijke misdaden tegen de mensheid begaan door Israëlische troepen en Palestijnse gewapende groepen. Deze straffeloosheid heeft bijgedragen tot de recente escalatie van geweld. Gedurende vier dagen was de burgerbevolking in zowel Gaza als Israël opnieuw het slachtoffer van het aanslepende, gewapende conflict. Amnesty International roept alle partijen op het internationaal humanitair recht volledig te eerbiedigen. Palestijnse gewapende groeperingen moeten stoppen met de willekeurige lancering van raketten. Israël moet stoppen met disproportionele en willekeurige aanvallen. De slachtoffers van eerdere uitbarstingen van geweld weten maar al te goed dat schendingen van het internationaal humanitair recht worden betaald met mensenlevens. En het zullen waarschijnlijk opnieuw de burgers zijn die de prijs betalen als de broze wapenstilstand niet wordt gerespecteerd. 7

8 COLOFON Redactie Landencoördinatieteam Israël/Bezette Gebieden/Palestijnse Autoriteit 1 Amnesty International Vlaanderen vzw 2 Kerkstraat Antwerpen Tel.: Fax: amnesty@aivl.be Hoofdredacteur Danielle Hennaert Redactie Lien Vloeberghs Hanne Michiels Lene Daniëls Bart De Ceukelaire Dorien Vanden Boer Eindredactie Danielle Hennaert Deze nieuwsbrief verschijnt maandelijks. Inschrijven kan via een eenvoudig mailtje naar pieter_stockmans@hotmail.com Vind ons ook terug op facebook! 1 Het Landencoördinatieteam (LCT) Israël/OT/PA (Israel/Occupied Territories/Palestinian Authority) verzamelt informatie en bouwt expertise op rond Israël en de bezette gebieden binnen Amnesty International Vlaanderen. Deze expertise wordt gebruikt voor ondersteuning van Amnesty-groepen die werken op Israël en de bezette gebieden, voor inhoudelijke ondersteuning van campagnes van het nationaal secretariaat, voor lobbywerk bij politici en voor sensibilisering van het grote publiek. 2 Amnesty International is een onafhankelijke en onpartijdige organisatie die de naleving van alle mensenrechten nastreeft. Zij doet onderzoek en voert actie tegen ernstige mensenrechtenschendingen. 8