DE VINGERS. Hoofdstuk XXVII.

Transcriptie

1 ANDREAS VESALIUS UIT BRUSSEL 288 DE VINGERS. Hoofdstuk XXVII. De eerste twee figuren vooraan hoofdstuk 25 tonen de volledige reeks vingerkootjes, net als de drie overzichtsfiguren aan het eind van dit boek. De hier opgenomen illustratie is verdeeld in drie figuren met elk twee beenderen die de gewrichten tonen van de vingers. DE EERSTE TWEEDE DERDE figuur.

2 DE BOUW VAN HET MENSELIJK LICHAAM BOEK I 289 Figuur 1 beeldt twee beenderen af; dat gemarkeerd met een A is het middenhandbeen dat de wijsvinger steunt en dat getekend met een B is het eerste been van de wijsvinger. Van beide is de buitenkant afgebeeld. Hierdoor geeft deze figuur ook het eerste gewricht van de vingers weer. De C is de ronde kop van het middenhandbeen; de D de indeuking in het eerste been van de wijsvinger die de met de C getekende kop ontvangt. Figuur 2 beeldt ook het eerste been van de wijsvinger af, getekend met een E en het tweede, getekend met een F, en onthult tevens hoe het tweede gewricht van de vier vingers eruit ziet. De G en H tekenen de koppen van het eerste been van de wijsvinger, de I en de K de indeukingen in het tweede been waarin de twee koppen van het eerste been binnengaan. De L tekent de inzinking tussen de koppen van het eerste been, waarin een knobbel treedt (getekend met een M) tussen de twee indeukingen (getekend met I en K) van het tweede been. Figuur 3 stelt het tweede been voor van de wijsvinger (getekend met een N) en het derde (getekend met een O) om tevens de aard weer te geven van het derde gewricht van de vingers; daar dit precies is zoals het tweede gewricht hebben wij er geen symbolen aan toegevoegd. Afbeeldingen van deze gewrichten kunnen ook gevonden worden in de eerste twee figuren van hoofdstuk 25. a) In fign. 1 en 2 van hst. 25 zijn de beenderen van de duim getekend met A, B, C, deze van de wijsv i n g e r D,E,F en d e r e s t o v e r e e n - stemmend. lk van de vingers bevat drie beenderen, a zoals aangetoond in het vorige hoofdstuk. De beenderen staan soms bekend als internodiën, gewrichten, maar ook als n"8"<(@4, F6LJ"84*gH en 6@<*L8@4. Ze zijn hard en dens, maar niet volledig zonder merg (zoals wij, in weerwil van Galenus, elders hebben aangegeven).niet alleen is hun boven- en ondereinde zwamachtig zoals bij aanhangsels, maar elk heeft ook een wat grote holte voor merg, gelijkend op deze bij de middenhandbeenderen. Ik meen dat het voor iedereen duidelijk zal zijn dat wij in onze vingers beenderen nodig hebben om kracht te geven aan onze greep en dat we meer dan één been nodig hebben omwille van de talrijke bewegingen die de hand kan maken en de verschillende soorten zaken die zij D a t e l k e vinger terecht uit drie b e e n d e r e n bestaat.

3 ANDREAS VESALIUS UIT BRUSSEL vastgrijpen. Dat het noodzakelijk was dat er noch meer noch minder dan drie beenderen zijn is duidelijk, vooral vanuit het oogpunt dat, als wij er meer dan drie hadden // zij niet in staat zouden geweest zijn om ook maar iets meer te doen dan met drie (want met de drie kunnen wij alles doen wat we wensen) en de volmaakte en sterke strekking van de vingers zou bedorven geweest zijn en minder stevig dan nu het geval is. Zaken met veel onderdelen geraken vlug versleten, lijden aan moeheid en verliezen gemakkelijker hun stevigheid dan deze met minder, vooral omdat het onmogelijk is om alle delen verenigd en aan elkaar verbonden te houden (zoals de handwortelbeenderen) bij al hun verschillende functies. Anderzijds zouden wij, indien er minder dan drie beenderen waren, onze vingers niet op zoveel verschillende en gevarieerde manieren kunnen bewegen. Zo is drie het beste aantal om de verschillende bewegingen en de weerstand tegen sleet te verzekeren. Het was eveneens wenselijk dat elk been groter was dan datgene dat erop volgt (omdat de drager groter moet zijn dan wat hij draagt); hierom heeft de Natuur op de juiste wijze het eerste been van elke vinger langer gemaakt dan het tweede en het tweede kleiner [groter] dan het derde, zodat het lagere been telkens kleiner was dan het hogere, niet alleen in lengte, maar ook in dikte en in breedte. De vingers beginnen dus vanuit een bredere basis en worden geleidelijk aan dunner om op een punt uit te lopen, zo de vorm van de vinger voortbrengend die wij als mooiste bij de vrouwen zien. Met een wonderbaarlijk vernuft schiep de Natuur de beenderen van de vingers in een vorm die verschilt van die van de vinger zelf met hun bedekking met huid en nagels. De vingers op zich maakte zij bijna perfect cilindrisch, wetend dat deze vorm het minst aanleiding geeft tot kwetsuren, daar er geen uitsteeksels zijn om af te breken of verpletterd te worden door dingen van buitenaf. Beschouw het feit dat de vingers mooi convex zijn aan hun buitenzijde, maar meer samengedrukt aan de binnenkant en aan weerszijden. Daar zit een bedoeling achter. Het is met behulp van hun binnenkant dat de vingers kneden, dingen gooien en dingen wrijven en grijpen. Deze handelingen zouden minder efficiënt zijn mochten de vingers daar convex zijn. Ik ga hier stilzwijgend voorbij aan het zachte vetweefsel vol zenuwen dat zich langs de binnenkant van de vingers uitstrekt om de zonet vermelde taken te vervullenen om pezen uit te sturen; dit zal meer in detail besproken worden in boek II, waar er een hoofdstuk zal aan gewijd worden. Maar aangezien wij geen zulke handelingen stellen met de buitenkant van onze hand of die voor een ander doel gebruiken, was 290 D a t d e beenderen d e juiste grootte bezitten. De aantrekkelijke vorm van de vingerbeentjes en van de vingers als geheel.

4 DE BOUW VAN HET MENSELIJK LICHAAM BOEK I 291 Bekijk nu v o o r t d u - rend de fign. die de vinggerkootjes afbeelden. het redelijk om die kant van de vingers convex te maken, alleen al voor de weerstand tegen letsels. Waar de vingers aan hun zijkanten minder aan kwetsuren bloot gesteld zijn en wanneer zij, wanneer ze tegen elkaar gedrukt worden, dan stevig tegen elkaar moeten passen zonder tussenruimten te laten, ware het erg ongepast mochten de vingers aan de zijkanten convex zijn. De duim, de wijsvinger en de pink dragen voldoende bij tot deze handelingen wanneer de duim aan de beide zijden convex is (maar vooral de inwendige kant), de pink enkel aan de buitenzijde en de wijsvinger enkel aan de inwendige kant, daar dit de plaatsen zijn waar zij niet door iets anders bescherm worden. Laat ons daarom nota nemen van de grote behendigheid van de Natuur zoals bewezen wordt in de vorm van de vinger als geheel. Nu zal ik proberen te beschreven in welke mate de beenderen hiervan in vorm afwijken. Elk vingerbeentje is dikker en denser aan zijn boven- en onderuiteinde dan ter hoogte van de schaft. Dit is zo bij alle lange beenderen, die steeds verdikken en verbreden om gewrichten te vormen. Mochten zij overal even dik zijn, dan zou hun omvang en gewicht het dier erg hinderen en de gewrichten op zich zouden heel zwak zijn zonder hun bredere basis. Dit is hierdoor een eerste verschilpunt tussen de vorm van de beenderen en die van de vinger als geheel. Wanneer de vinger de omlijning van de zijkanten van de beentjes zou volgen (hetgeen het geval is bij uitgemergelde of erg magere mensen) dan zou er een lege ruimte zijn tussen de zijkanten van de vingers, hetgeen zou betekenen dat het nauwelijks mogelijk zou zijn om vloeistoffen binnen de vingers te houden. Dit gedeelte van de beentjes is opgevuld met het vetweefsel waarover eerder sprake. Opnieuw is elk vingerbeentje convex en aan de buitenzijde afgerond, heel licht opzwellend buiten een rechte lijn zelfs in de nabijheid van de gewrichten; en zelfs aan de zijkanten zijn ze niet zeer vooruitstekend rond de gewrichten (maar men moet uitzondering maken voor het eerste been van de duim, dat aan zijn buitenzijde breed is, vlak en ingedeukt, niet concaaf zoals de andere). Bovendien zijn de derde vingerkootjes uitwendig convex, maar aan het gewricht met de tweede beentjes wat benedenwaarts getrokken en ze zwellen niet zoveel op aan de uitwendige kant als de andere beentjes. Dit is om plaats te maken voor de vingernagels: de plaats die minder uitsteekt komt overeen met het nagelbed, er dus voor zorgend dat de vinger als geheel ter hoogte van het derde been niet méér opzwelt dan aan de andere. Het binnenoppervlak van elk van deze beentjes is dus, ver van convex, duidelijk ingedrukt en uitgehold, helemaal in tegenstelling tot

5 ANDREAS VESALIUS UIT BRUSSEL 292 b) Zie de handen in de spierplaten V, VI en VII. c)zie de hand in spierplaat IV. d) [0] en 2 in spierplaat VI. e) 4 in spierplaat IV; tevens 6 en 8 in plaat VI en de cijfers 1,2,3 in plaat VII. f) ( en * in spierplaat VI. het buitenoppervlak: eens te meer dien je uitzondering te maken voor het eerste been van de duim, waarvan het inwendig oppervlak eruit ziet als bij de [middenhand-] handwortelbeenderen. Ook al zwelt het op naar de de binnenkant van de hand, aan het bovenste en onderste gewricht, en is het tussenin inwendig concaaf en uitwendig convex, is het toch niet breed, vlak en ingedeukt zoals de andere beenderen. Het is eerder convex en scherper aan de inwendige dan aan de uitwendige zijde. Het is niet door toeval of zo maar dat de Natuur dit doet. Sommige ronde pezen b dienden zich langs de inwendige zijde van het tweede en derde been van de duim uit te strekken, net zoals langs de drie beentjes van de vier vingers; en als de inwendige zijde van deze beentjes niet breed of ingedeukt en eerder uitgehold ware, dan zouden de pezen niet op de beentjes kunnen liggen: we zien nooit een cilinder bovenop een andere liggen. // Zo kunnen deze cilindrische pezen ook niet gewoon naast de beentjes liggen: het was in feite noodzakelijk dat vanuit deze plaats op de beentjes bovendien een band c groeide om de pezen over de lengte aan die beentjes te bevestigen en te voorkomen dat ze erboven komen of naar beneden onder de beentjes zakken. In boek II zullen wij de aard van de pezen bespreken die zich langs de beentjes uitstrekken en van de banden die ze omgeven. Momenteel volstaat het ze te vermelden voor zover als nodig bij de uitleg van de bouw van de beentjes. Eveneens in boek II zult ge vernemen dat een ligament van deze soort uitgroeit over de lengte van het tweede beentje van de duim, aan zijn binnenzijde. Deze band begeleidt de pees van de spier die stevig vastgehecht zit in het derde been van de duim en die dat gewricht buigt. d Maar aangezien de Natuur geen enkele dergelijke band in het eerste been van de duim zette en daar er geen gevaar is dat de pees die van hier naar beneden naar het derde been trekt van zijn plaats zou geraken (daar zij aan alle kanten op haar plaats wordt gehouden door de spieren die tot het eerste been van de duim behoren), e was het voor het eerste been van de duim volkomen onnodig om aan zijn binnenkant laag en vlak gemaakt te worden zoals de andere beentjes, des te meer daar dit niet zou gepast hebben voor de spieren die er zich langsheen uitstrekken en erop vastzitten. Langs de eerste beentjes van de vier vingers strekken er zich twee pezen uit f die bovenop elkaar liggen. Een ervan is vastgehecht aan het tweede been en de andere, die onderaan ligt, is ingeplant op het derde. Pezen van die soort worden dus naar elk van de driebeentjes in deze vingers gestuurd, die tevens over banden beschikken van het type dat de pezen omgeeft als ringen. Dit is vooral zo voor het eerste en het tweede

6 g) Zie de hand in spierplaat IX en de volgende. h) p,r in spierplaat I [III];.,. in plaat III [VI]; f,g in plaat VII; =, A enz. in plaat X. i) G,a,b,c, d in fig. 6 van hst. 25. DE BOUW VAN HET MENSELIJK LICHAAM BOEK I beentje van de vier vingers en het tweede van de duim, want de pezen strekken zich niet over de ganse lengte van het derde beentje uit, dat daarom niet zo laag en vlak is als de lagere [hogere] beentjes. Voor die beentjes was het dus gepast om als een halve cilinder gevormd te worden, met de er zich langsheen uitstrekkende pezen die de andere helft bezetten, zodat ze beide samenlopen om een cilindrische vorm te geven aan de vinger. Er lopen geen dergelijke pezen langs de buitenkant van de vingers, g maar de pezen groeien daar eenvoudig naar toe als een vlies over de ganse lengte van de beentjes. De zijkantjes van de beentjes zijn niet vlak en ingedeukt zoals de vingers, en in dit opzicht verschillen de beentjes van de duim, wijsvinger en pink niet van de beentjes van de andere vingers. De zijkanten van de beentjes zijn als de zijkanten van een halve cilinder, maar het eerste been van de duim vertoont die vorm niet, in de mate dat het aan zijn binnenkant niet zo breed en samengedrukt is als de andere kootjes. Tot zover dus over de vorm van de kootjes. Galenus beschreef ze helemaal anders, er de vorm van de vingers als geheel aan toekennend. Nu is het tijd om de voorzienigheid van de Natuur te beschouwen zoals wij die zien bij de vingergewrichten. Hier opnieuw zullen wij het oneens zijn met de uitleg van Galenus, waarbij hij gewoon stelt dat de kop van het bovenste been binnentreedt in de indeuking van het volgende been en dat de randen van de indeuking meer opstaan of uitzwellen rond de buitenzijde dan rond de binnenkant. Hij wijst die manier van gewrichtvormen toe aan alle vingergewrichten. Ik ga voorbij aan de pezen van de spieren die de vingers zijwaarts trekken h en waarvan Galenus meent dat zij evenveel tot het tweede en derde gewricht van de vingers behoren dan tot het eerste; want we zullen geen moeite hebben om aan te tonen dat noch het derde gewricht van de duim noch de tweede en derde gewrichten van andere vingers zijwaarts zouden bewegen door een primaire beweging. Het eerste been van de duim is verbonden met het vijfde handwortelbeen door middel van een zeldzaam en ongewoon gewrichtstype i dat kan buigen en strekken en ook naar elke kant plooien en dat op zo een wijze gebouwd is dat het meer voor zijwaartse bewegingen dient dan voor het buigen of strekken. Het vijfde handwortelbeen heeft een brede inzinking die aan de zijkanten opvallend opzwelt en inwendig en uitwendig dieper is uitgehold dan aan de zijkanten. Het boveneinde van het eerste been van de duim is dwars ingegroefd (namelijk van zijn binnen- naar zijn buitenkant) en zwelt inwendig en uitwendig op, mooi overeenkomend met de indeuking in het vijfde handwortelbeen, waarmee het gewricht maakt door een soort 293 E e r s t e [boek] Over de functie v a n d e lichaamsdel en. M a n i e r waarop de vingerkootjes gewricht maken. Het eerste Over de techniek van de dissectie. H e t g e - wricht van het eerste been van de duim met de handwortel.

7 k) Bekijk hier de C in fig. 1 die in D zit. l) T in fig. 1 van hst. 25. l) Schuif in fig. 2 G en H in I en K, en M in L. ANDREAS VESALIUS UIT BRUSSEL van onderling binnendringen. Het gewricht is evenwel niet zo diep dat het de beweging van de duim zou beperken tot een enkele richting, zoals het geval is bij andere gewrichten met een onderlinge indringing. Daar de binnenkant op die plaats van het eerste been van de duim meer vooruit steekt dan de buitenkant en dieper in de indeuking in het vijfde handwortelbeen binnendringt (die daar overeenstemmend dieper is), kan het eerste been van de duim verder buigen dan het kan strekken. Het tweede been van de duim k is verbonden met het eerste door een gewrichtssoort bij de Grieken gekend als,<"d2dtf4h: het onderste einde van het eerste been van de duim vormt een ronde kop die in een ronde kom treedt van het tweede been. Maar daar deze kop dwars meer opgezwollen is (namelijk van de binnenkant van de duim naar de buitenkant) en als het ware verlengd is in dwarse richting, zodat de zijkanten niet veel lager komen dan het centrum, en daar de kom in het tweede been nauwkeurig beantwoordt aan zijn vorm, buigt en strekt het tweede been van de duim zich, maar plooit het niet zijwaarts. Het zou alleen op een gelijkaardige manier zijwaarts kunnen buigen als de kop van het eerste been exact rond ware en aan de zijkanten evenveel ingedrukt ware als vooraan. Daar de kop erg ingedeukt is aan zijn zijkant, zou het tweede been theoretisch vrij ver kunnen buigen en een erg scherpe hoek vormen. Maar dit wordt verhinderd door de twee beentjes op deze plaats, die door de Grieken met sesamzaad vergeleken worden. l De reden waarom het tweede been van de duim niet veel verder kan strekken dan een rechte lijn is de kop van het eerste been, // die zo licht ingedrukt is dat hij op die plaats (net als aan de zijkanten) bijna evenveel opgezwollen is als in zijn centrum. Hoe slim en om welke reden de Natuur dit gedaan heeft is nergens duidelijker zichtbaar dan bij de functies van de duim, die eens men de bouw van de beentjes begrijpt in één oogopslag aan de geest van de toeschouwer veel meer onthullen dan veel bladzijden met geschreven uitleg dat zouden kunnen. Het gewricht tussen het tweede en derde been van de duim l gelijkt niet op dat van het eerste met de handwortel of het tweede met het eerste. Het lager einde van het tweede been is opgesplitst in twee kleine koppen, iets afgerond en gescheiden door een langwerpige inzinking tussen beide. De koppen en de inzinking zijn belegd met kraakbeen. Het boveneinde van het derde been heeft twee inzinkingen gescheiden door een soort uitgerekte zwelling. Deze ontvangen de twee koppen van het tweede been; en de zwelling van het derde been treedt in de inzinking tussen de twee koppen van het tweede been. Zo 294 G e w r i c h t v a n h e t tweede been van de duim met het eerste; zijn bewegingen. G e w r i c h t van het derde been van de duim met het tweede.

8 Deze worden op rij getoond in de fign. v o o r a a n dit hst. m) V,V in fig. 1 van hst. 25. DE BOUW VAN HET MENSELIJK LICHAAM BOEK I treedt het tweede been zowel in het derde been net als het het derde been ontvangt. En deze slimme verbinding van deze twee beenderen, door een onderling binnentreden verzekert dat het derde been alleen kan buigen en strekken en zelfs niet in het minst zijwaarts kan buigen. Het derde been kan in een hoek plooien maar kan zich alleen recht strekken vanuit zijn gebogen toestand en kan niet verder strekken dan de rechte lijn. De reden hiervoor ligt in de koppen en kommen van het gewricht. De koppen, waarnaar de kommen zich precies vormen, gaan inwendig verder omlaag dan uitwendig; en aan elke zijde zijn ze zo weinig uitgerekt of staan zo weinig omhoog dat ze nauwelijks op een kop gelijken, op die manier verhinderend dat het derde been achterwaarts zou buigen. Wanneer wij de functies bekijken van dit gewricht als het gebogen is dan beseffen wij hoe geschikt dit voor dit gewricht is. Tegelijk realiseren wij ons in welke mate dit gewricht zou verzwakken mocht het in dezelfde mate zijwaarts kunnen gestrekt en geplooid worden als het, door de grote voorzienigheid van de Natuur, nu kan gebogen worden. De tweede en derde gewrichten van de andere vingers vertonen dezelfde soort gewrichten. Hun eerste gewricht is, zoals wij eerder aantoonden, gelijkaardig aan het tweede gewricht van de duim. Het kan veel meer zijdelings gebogen worden dan het geval is bij het duimgewricht maar niet zoveel als het kan buigen. De koppen van de middenhandbeenderen gaan inwendig ver naar omlaag, zij verbreden niet veel opzij maar zijn daar beneden evengoed wat afgerond. Dus gaat de flexie verder dan de extensie of het zijwaartse plooien. Het eerste gewricht van de wijsvinger en de pink heeft de bijzonderheid dat het verder zijwaarts kan buigen dan dat van de middenvinger en ringvinger. Dit komt doordat de kop van het middenhandbeentje aan weerszijden meer samengedrukt is. De eerste gewrichten van de vier vingers kunnen niet in zo een scherpe hoek gebogen worden als de tweede en derde gewrichten. De reden hiervoor is niet dat de koppen van de middenhandbeentjes aan de binnenkant iets minder ver naar beneden zouden gaan, maar dat er kleine sesambeentjes aanwezig zijn, m die het gewricht verstevigen en verhinderen dat het losser zou buigen dan nodig. Maar de eerste gewrichten van de vingers strekken zich of buigen zich meer achterwaarts dan de andere omdat de koppen van de handwortel- [middenhand-] beenderen aan weerszijden meer samengedrukt zijn dan de koppen van de vingerkootjes. Bij sommige mensen zijn ook deze koppen meer samengedrukt aan hun buitenkant en laten zij de gewrichten toe om verder te strekken. We zien sommige mensen die niet alleen hun eerste vingerkootjes buitenwaarts kunnen plooien 295 Vorm van de eerste, tweede en derde gew r i c h t e n van de vier vingers.

9 Zie voor deze topjes de fign. 1 en 2 van hst. 25. n) De pezen van de s p i e r e n g e teke n d met een = en 0 in spierplaat VI; tevens C, b i n plaat VII. ANDREAS VESALIUS UIT BRUSSEL maar ook de ander en vooral het derde. Een goed voorbeeld hiervan wordt verschaft door JOANNES CENTURIO van Genua, een erg beloftevolle jongeman met een trefzeker oordeel en uitstekend zowel qua nobele familiale afkomst, de integriteit van zijn gedrag en zijn merkwaardige kennis van de goede literatuur en andere disciplines. Hij heeft lange cilindrische vingers, heel elegant en ideaal geschikt voor alle kunstige uitvoeringen en hij kan ze verbazend ver achterover plooien, zo ver dat hij er water kan inhouden zoals wij in de handpalm. Het zijn niet alleen zijn vingergewrichten die opmerkelijk slap zijn, en toch heel sterk, maar ook alle andere gewrichten van zijn lichaam, en vooral deze tussen de ribben en de thoracale wervels. Tot zover dan over de vingergewrichten; hetgeen gemakkelijk verklaart waarom de vingerkootjes dikker zijn bij de gewrichten dan langs de schaft. Het lager uiteinde van het derde beentje maakt met geen enkel been gewricht, maar niettemin zwelt het op om een ruwe kop te vormen met twee uitsteeksels als kleine haakjes. Dit is om de pees die dit been buigt n te laten aanhechten op zijn volledige inwendige oppervlak en het uiteinde ervan heel sterk zou vastgehecht zijn aan de top. Deze pees is veruit de langste van al deze die de vingers bewegen en heeft de sterkste aanhechting. Het is niet moeilijk om te ontdekken waarom er vijf vingers moesten zijn, als wij de functies bekijken die de vingers voor ons moeten uitoefenen. Mochten er minder zijn dan zouden heel wat handelingen minder goed kunnen uitgevoerd worden en er is geen reden waarom wij er meer zouden nodig hebben. Dat de efficiëntie van veel handelingen zou gehinderd worden mochten wij er minder hebben zal direct duidelijk worden wanneer wij de vingers apart bekijken. Het betekende een voordeel dat de duim tegenover de andere vier kon opgesteld worden, hetgeen de reden is waarom de Grieken hem "<J4P,4D noemen, voorhand betekenend. Mocht deze ontbreken dan zou het nut van al de andere erbij inboeten. Onze rechters tonen ons hoe krachteloos de andere worden daarzonder, wanneer zij dieven veroordelen niet alleen tot het afsnijden van een oor maar ook van de duim waarmee zij tassen en geldbeugels wegritsen. // De Atheners hadden hetzelfde op het oog met hun verordening dat de Aegineten, die over een machtige vloot beschikten, hun duimen moesten afgesneden worden. Van de resterende vingers komen de wijsvinger en de middenvinger na de duim, niet alleen door hun lokalisatie maar ook wat betreft hun nut. Wij kunnen er kleine voorwerpen mee vasthouden, en het is met deze dat alle ambachtswerken worden vervaardigd. En wanneer wij ons aan een meer krachtige taak 296 De kleine uitsteeksels van de derde vingerkootjes. D a t v i j f vingers het juiste aantal is. De waarde van de vingers.

10 DE BOUW VAN HET MENSELIJK LICHAAM BOEK I wijden dan is het hun vermogen dat wij hoofdzakelijk aanspreken. De ringvinger en de pink zijn minder waard dan de andere. Toch zien wij hun waarde wanneer wij iets grijpen door er onze vingers rondom omheen te slaan. Wanneer het ding vloeibaar is of korrelig, moeten de vingers stevig bijeen gehouden worden als zij het omvatten. De pink die als een lid langs de andere ligt is even bruikbaar bij die actie. Wanneer, aan de andere kant, het voorwerp hard is en zo groot dat de vingers er enkel wijd gespreid en ver uiteen rond kunnen, dan zien wij hoe nuttig het is dat er meerdere vingers zijn om het te benaderen en op veel plaatsen vast te grijpen en wij beseffen ook vlug hoe belangrijk het is dat onze vingers zijwaarts kunnen bewegen zodat we ze zowel bijeen kunnen brengen als uit elkaar spreiden. De duim gaat rond de binnenkant van zulk een voorwerp en de andere vingers gaan rond de buitenkant, op die manier het ganse voorwerp omvattend. Nu dit zo is, wie zou dan kunnen ontkennen dat meer dan vijf vingers overbodig ware, als ze weten dat vijf volstaan voor een dergelijk doel? De vingers zijn niet gelijk in lengte; de middelste is de langste. De reden hiervoor is gelegen in het feit dat hun toppen bijeen komen als wij een wat groot voorwerp vastgrijpen of proberen van een vloeistof of een korrelige stof in onze hand te houden: deze gelijke greep is goed aangepast voor het grijpen en vasthouden van grotere voorwerpen of ze te smijten of er hard mee te gooien. De vijf vingers zien we samenkomen om een cirkel te vormen wanneer wij er een volmaakte bol mee grijpen; en dat de vingers ongelijk zijn in lengte is duidelijk nuttig wanneer wij in onze handen een vloeistof of korrelige stof wensen te houden. De plaatsing van de duim draagt in sterke mate bij tot zijn functie. Daar hij recht tegenover de andere vingers staat in functie zo diende hij noodzakelijkerwijs ertegenover geplaatst te zijn. Mocht hij er precies tegenover staan, het midden van de pols opeisend, dan zou dat de hand in veel van haar functies hinderen en vooral deze die wij met de handpalm uitoefenen of met de beide handpalmen samen. Daarom was het nodig dat hij opzij stond en op een afstand van en naar de andere vingers. Daar de breedte van de hand even groot is van de wijsvinger naar de pink was het voor de duim beter om geplaatst te worden naast de wijsvinger en om vrij te articuleren met de onderste rij handwortelbeentjes zoals boven beschreven. Want het was voor de handen nodig om naar elkaar toe te nijgen bij de wijsvingers en van elkaar af te nijgen bij de pinken. Bovendien laat de pink bij een uiterste flexie van de vingers geen ruimte vrij, maar de wijsvinger een 297 Waarom de vingers niet alle even lang zijn. De duim is mooi geplaatst.

11 ANDREAS VESALIUS UIT BRUSSEL 298 aanzienlijke ruimte, die kan gesloten en opgevuld worden door de duim net als een deksel.