SPOTLICHT OP BERICHT VAN ARJAN DE VRIES. Ima Juku magazine editie 3 oktober EDITIE 3 oktober 2010

Transcriptie

1 EDITIE 3 oktober 2010 BERICHT VAN ARJAN DE VRIES We zijn weer van start gegaan met een nieuw seizoen. De vakantie zit er weer op en duurde natuurlijk weer veel te lang. Het geeft wel de gelegenheid om te herstellen van enkele pijntjes en andere vervelende ongemakken. Daarnaast gaan de meesten lekker op vakantie. In de vakantie was er genoeg gelegenheid om te trainen bij allerlei verschillende leraren. Over mijn ervaringen met deze stages verderop meer. Nu er een nieuw seizoen begint heb je wellicht nieuwe doelen. Misschien ga je voor de zomer op voor een examen waar je wellicht tegenop ziet. Misschien ben je wel van plan meer te gaan trainen om zo meer diepgang in je Aikido te brengen. Misschien heb je je voorgenomen om meer naar stages te gaan of om eindelijk de AA&A stages te bezoeken (dat deed je natuurlijk al ). Misschien wil je je vriendschappen wel verdiepen in de dojo. Er is zoveel dat je je kan voornemen. Dat is een goed idee overigens. Doelloos trainen levert over het algemeen niets op. Het is altijd goed om naar de toekomst te kijken. Mijn plannen? Ach, zoveel. De positie van Ima Juku verstevigen. Een sterkere grotere kern creeeren. Mensen in de dojo zo goed mogelijk helpen op hun Aikidopad. Meer met wapens doen. Met leden naar de kaderstages van de AKN. Naar Japan. Mijn eigen Aikido aanscherpen, ontwikkelen, verfijnen. De samenwerking met André Struik Sensei en Arjen Flierman Sensei verstevigen en AA&A nog meer tot bloei laten komen. Meer uitwisseling. Nou, best wel veel eigenlijk. Ik ga er zeker aan werken. Vergeef me als niet alles wordt gerealiseerd. Arjan de Vries - Ima Juku dojo cho SPOTLICHT OP Op deze plek zetten we een lid van Ima Juku in het spotlicht. Deze persoon kan zichzelf dan voorstellen aan de leden van Ima Juku. Dit keer heb ik Dennis Bunt gevraagd om voor het magazine een stukje te schrijven. Deze keer aan mij de beurt om een stuk te schrijven voor het magazine. Nu werk ik dan wel 21 jaar bij Veronica Ima Juku magazine editie 3 oktober 2010 Uitgeverij, maar dat is als medewerker op de financiële administratie en dan schrijf je niet zo veel. 20 jaar geleden heb ik mijn vrouw Liliana leren kennen in Kroatië en 18 jaar geleden zijn we in Italie getrouwd. We hebben een zoon van 13 en een dochter van 12 jaar. Het sportieve dat de kinderen hebben komt vooral van Liliana, want behalve elke dag naar mijn werk fietsen, bestaat mijn sportverleden uit 6 weken judo en 1 week voetbal in mijn jeugdjaren. Wel heb ik altijd een bepaalde interesse gehad in oosterse sporten, wat ertoe heeft geleid dat ik een paar keer ben mee geweest naar een Kungfu training met een buurjongen. Maar ik had als puber totaal geen discipline dus ook dat heeft er niet voor gezorgd dat ik het serieus ben gaan beoefenen. Toen de kinderen de leeftijd kregen om te leren zwemmen zijn we bij Nieuwenoord, dit is een instelling voor verstandelijk gehandicapten in Baarn, terechtgekomen en daar bleek in het weekend bij de boerderij op het terrein een neef uit Limburg te werken. Uiteraard sprak ik hem regelmatig in die tijd en hij was degene die me over het bestaan van Aikido vertelde. Hij beoefende het al jaren en had er ook les in gegeven. Ik had er nog geen goed beeld van, maar het klonk wel heel interessant. Vier jaar later, ik was inmiddels 39, besloot ik dat het toch wel tijd werd om iets aan sport te gaan doen. Bij mijn zoek tocht herinnerde ik me de gesprekken met mijn neef en kwam ik onder andere de site van Ima Juku tegen. Wat ik daar las sprak me enorm aan en ik besloot een proefles te gaan volgen. Dit was nog bij Budofit in Baarn waar ik na deze eerste les direct verkocht was. Vooral het niet competitieve karakter van Aikido en de behulpzaamheid van iedereen was erg prettig om te ervaren. Zoals iedere beginner vond ik het verschrikkelijk moeilijk om de bewegingen te leren en Arjan noemde me wel eens dyslectisch en zei dat ik dat vooral moest blijven. Het zou vanzelf wel 1

2 komen. In die begin periode kwam het wel eens voor dat ik een keer niet kon trainen en dan zat er meteen twee weken tussen voor je weer op de mat stond en dat vond ik toch wel lang. Om deze reden en omdat ik het toch onder de knie wilde krijgen besloot ik na drie maanden om twee keer per week te gaan trainen. In Zeist was een groep mensen waarvan een gedeelte net zo lang met Aikido bezig was als ikzelf en ook daar was en is de sfeer altijd goed. Na vier jaar trainen denk ik nog steeds wel eens dat ik dyslectisch ben ik de bewegingen, maar ik blijf er op hopen dat het allemaal duidelijk gaat worden. Het is natuurlijk zo dat mijn Aikido niet meer lijkt op het begin, maar ik besef ook dat ik er nog lang niet ben en dat ik er waarschijnlijk ook nooit zal zijn. Mijn doel is dan ook niet om een bepaalde graad te behalen, maar vooral om zo lang mogelijk gezond en soepel te blijven en met hetzelfde plezier als de afgelopen jaren te kunnen blijven trainen bij Ima Juku. Dennis De geschiedenis van Aikido deel 3 Belangrijke documentatie Een belangrijk historisch gegeven dateert uit de tijd van het les geven in de Asahi News dojo. In 1935 werd de 16mm film Budo gemaakt in deze dojo. De film toont reeds aan dat Morihei van het Daito Ryu pad was afgeweken. Cirkel en vloeiende bewegingen uit het hedendaagse aikido zijn reeds te zien op deze film. Gelukkig zijn er uit die tijd naast de Asahi film ook nog andere materialen bewaard gebleven. De eerste was een handboek met daarin 166 technieken getekend door Takako Kunigoshi. Budo Renshu Zij stond op het punt examen te doen op de Japan women's fine art university toen zij lid werd van de Kobukan dojo. De uchideshi Yonekawa en Funahashi poseerden voor de tekeningen.in de eerste instantie tekende ze de technieken voor zichzelf zodat ze ze kon onthouden. Ueshiba was kritisch op de tekeningen. Hij zei dingen als:'als je een boek wilt maken, moet je het wel goed doen.' Het duurde een jaar eer het boek af was en het verscheen in 1934 onder de naam Budo Renshu. De teksten waren geschreven door Kenji Tomiki. Mensen die al een bepaald niveau hadden kregen het boek. De tweede waren de Noma dojo foto's. Ongeveer 1000 foto's werden genomen door Hisashi Noma, een bekend kendoka en vriend van Nakakura, de schoonzoon van Morihei. De partner van Morihei op de foto's is Shigemi Yonekawa.Het derde overblijfsel van de vooroorlogse periode is de handleiding Budo. Deze werd gepubliceerd in Het boek werd gemaakt voor prins Kaya. Het bestond uit twee delen. Het eerste deel ging over de essentie van technieken en het tweede deel bestond uit 50 technieken dmv foto's. Het is het enige boek waarin Morihei persoonlijk de technieken demonstreert. In het boek staan technieken waaraan men duidelijk de overgang kan waarnemen tussen het Daito ryu en het aikido. Dangraden Morihei was tijdens zijn lange zoektocht naar de ultieme martial art constant dingen aan het veranderen. Een van die zaken betrof het graden systeem. Pas in 1940 nam hij het bekende gradensysteem over zoals dat nu nog bestaat. Daarvoor deelde hij certificaten uit. De eerste was de Daito ryu aiki bujutdu en was gelijk aan het certificaat welke werd uitgereikt door Sokaku Takeda. Alleen de naam was anders (Daito ryu aiki jujutsu hiden Mokuroku). De tweede is de Hiden Ogi. Ima Juku magazine editie 3 oktober

3 Ze zijn beiden uitgegeven door Morihei aan Minoru Mochizuki in Aangezien Minoru maar enkele maanden bij Morihei had getraind mag men over de waarde van deze documenten speculeren. Ook gaf hij later de boeken Budo en de Budo Renshu uit als een soort van certificaat. De Zaidan Hojin Kobukai organisatie uit 1939 maakte officiële dangraad certificaten en vanaf 1940 begon Morihei deze uit te geven. Einde Kobukan era Aan het einde van 1942 komt er een einde aan het Kobukan dojo tijdperk. Morihei trekt zich terug naar Iwama. Zijn gezondheid liet duidelijk te wensen over door alle druk op zijn persoonlijke levensstijl. Hij wees zijn zoon Kisshomaru aan om de zaken in Tokyo over te nemen. In Iwama had Morihei eindelijk tijd om zich bezig te houden met landbouw, trainen en meditatie. Hij had een 36- mat grote dojo laten bouwen en had enkele studenten bestaande uit de lokale jeugd en leden van familie van de Omoto gelovers. Doordat het drukke lesgeefschema was weggevallen kon hij zich eindelijk verdiepen in zijn geliefde martial art. Na de oorlog haden de General Headquarters of the allied forces (GHQ) de martial arts verboden maar dit bevel was nog niet echt tot het platteland doorgedrongen. Langzamerhand kwamen de Japanse soldaten terug en aantal leerlingen van voor de oorlog kwamen hem opzoeken in Iwama. De in 1939 opgerichte stichting Zaidan Hojin Kobukai kreeg in 1948 weer het groen licht om te bestaan. Aangezien er in de naoorlogse jaren bijna geen activiteit was geweest in de Kobukan (er woonden families waarvan de huizen in de oorlog waren verwoest) werd Iwama het hoofdkwartier van de Zaidan. Dit duurde tot Toen verhuisde te Kobukan dojo terug naar Tokyo. De jaren 60 en 70 worden wel de gouden tijd genoemd. Het ijzersterke duo Kisshomaru Ueshiba (zoon) en Koichi Tohei zwaaiden de scepter in de Hombu dojo. Na de breuk tussen dit tweetal begon Kisshomaru met het toegankelijk maken van aikido voor het grote publiek. Het moderne aikido van vandaag de dag heeft dan ook zijn wortels uit die tijd. Examentraining / kadertraining We praten hier over twee soorten trainingen. De eerste is een initiatief van mij en de tweede een van de AKN en is alleen toegankelijk voor 3de kyu en hoger. De examentrainingen vinden ongeveer 3 keer per jaar plaats in principe de maand voorafgaand aan het examen. Toch is deze training voor een ieder toegankelijk en zal afwisselend plaats vinden in Baarn en Zeist. Het is belangrijk om hier aan deel te nemen. Je kunt anderhalf uur met je trainingsmaatje werken aan je examenrepertoire. Ik volg de training op de voet en begeleid, instrueer of verbeter daar waar nodig. Ook kijk ik of de leerling klaar is voor een eventueel examen. Natuurlijk ga ik er vanuit dat aan alle eisen is voldaan (vereiste uren, kennis van de technieken en bijbehorende benamingen). De kadertraining vindt maandelijks plaats in Rotterdam en omgeving. Voor de hogere graden de uitgelezen mogelijkheid om te trainen onder een hoog gegradueerde leraar en met mensen die hoger in graad zijn dan zij. Op dit moment is dat nog uniek in de dojo omdat de hoogste graad een derde kyu is. Dit gaat natuurlijk met ter tijd veranderen dus wordt het voor leden in de toekomst minder speciaal omdat er dan ook zwartebanders in de dojo rondlopen. Althans, daar gaan we op dit moment maar even vanuit. Ik wil dan ook pleiten voor de deelname aan dit soort trainingen. Ze zijn anders dan de reguliere trainingen en daardoor ook goed als afwisseling. Stage AA&A Door Jasper Kuipers Vrijwilligers binnen de dojo De dojo is een groots gebeuren. Daar is allerlei activiteit. Het geklets in de kleedruimte, de interactie op de mat, het gezamenlijk vertrekken naar huis enzovoorts. Daarnaast zijn er ook activiteiten als de AA&A stages, de Ima Juku magazine editie 3 oktober

4 party s daarna en de AKN Lente en Zomerstage. Allerlei activiteiten waarvoor leden nodig zijn omtrent de organisatie. Nu kan ik als dojohouder een hoop dingen regelen, geen probleem. Ik vind het echter een taak van de leden. Het gaat om de leden en niet om mij. Ik ben niet de belangrijkste schakel in de dojo ondanks ik wel de bindende factor ben als leraar. Gelukkig zijn er altijd mensen bereid als ik ze vraag om een bepaalde taak op zich te nemen. Dat gaat inmiddels zo vanzelfsprekend dat ik mij zo langzamerhand verwend voel! Ik ben al die mensen dan ook zeer dankbaar voor al het werk dat ze verrichten. Ik heb er geen omkijken naar. Ik hoop dat er zich in de toekomst meer mensen gaan opwerpen om de helpende hand uit te steken. Informeer maar eens naar wat er moet gebeuren dan kan ik je naar de juiste mensen verwijzen die je wellicht in kunnen zetten. Aikido is een sociaal gebeuren waarin we geen anonimiteit willen. Suganuma Sensei De naam Suganuma hoor je mij redelijk vaak noemen. Inmiddels heb ik een bijzondere relatie met deze Japanse Shihan opgebouwd. Ik heb aan de ene kant wel een relatie en aan de andere kant ook niet. Ik zal het uitleggen. Toen ik in 1994 bij Itokan startte met Aikido kwam ik al snel in aanraking met deze sympathieke Japanner. Hij werd uitgenodigd omdat de dojohouder van Itokan hem als technische lijn volgde. Nou is dat op zich al een apart fenomeen, die relatie. Heb je een relatie met iemand die je 3 tot 4 dagen per jaar ziet? Daar kan je zo je vraagtekens bij zetten. Aan de andere kant heb je natuurlijk wel een relatie welliswaar op afstand maar toch. Nu is het zo dat Suganuma Sensei je wel het gevoel geeft dat hij je kent. Hij zal je altijd begroeten. Het is helaas lastig om met hem te praten gezien hij bijzonder weinig Engels spreekt en ik bijzonder weinig Japans (ik weet het, tijdens de lessen lijkt het heel wat!). Je bent dus altijd afhankelijk van een vertaler. Deze is echter altijd wel te vinden. Toen ik mijn Aikido bij Itokan beeindigde en voor mezelf verder ging werd door Itokan de relatie met Sensei bemoelijkt helaas. We moesten naar Japan om e.e.a. te herstellen en dat deden graag (AA&A). Daar ondervonden we wederom wat voor een innemende man hij is. Gewoon met ons ontbijten in de dojo in zijn trainingspakje om daarna met duizend verontschuldigen uitend te verdwijnen naar de tandarts. Zo gewoon! In de meer dan 10 jaar dat ik Sensei nu ken heeft hij wel mijn hart gestolen en kan ik hem maar moeilijk loslaten. Suganuma Sensei beoefent al meer dan 40 jaar de basis van Aikido. Geen flitsende zaken maar een stijl die door een ieder te leren is en ook is toe te passen op meerdere stages. Hij geeft leiding aan zo n 80 dojo s in Japan en is verbonden aan meerdere dojo s in het buitenland. Dat doe ik dan ook maar niet en zal zijn Aikidolijn altijd met veel plezier blijven volgen en uitdragen voor zover ik daartoe capabel ben. Intussen wordt ik wel beïnvloed door anderen maar dat is alleen maar goed. Sensei zegt dan ook dat mijn Aikido niet zijn Aikido is! Dat geeft de burger moed. Het is in ieder geval wel iemand die nog les heeft gehad van de grondlegger van Aikido en dat is nog heel wat waard. Nu is het wel zo dat ik mij 3 de kyu t/m mijn tweede dan examen bij deze Sensei heb gedaan. Iets waar ik nog steeds blij mee ben. Op dit moment is het door mijn splitsing met Itokan niet mogelijk om examen te doen bij Sensei. Dit zal in de toekomst ook niet veranderen. Ons lidmaatschap van de AKN verplicht ons zwarte band examens te doen bij Peter Goldsbury Sensei. Iets waar ik absoluut geen problemen mee heb. Goldsbury is natuur- Ima Juku magazine editie 3 oktober

5 lijk veel toegankelijker dan Suganuma omdat er geen taalbarrière is. Om mijn eigen Suganuma Aikido bij te houden zal ik zijn stages in Nederland en daarbuiten dan ook met veel plezier blijven volgen. Jullie zijn van harte welkom om dat met mij samen te doen! Opmerking: Suganuma Sensei zal in 2011 niet naar Nederland komen. Waarschijnlijk komt één van zijn trouwe volgelingen hier naar toe. Tja, hoe lang doe er eigenlijk over?? De trein van Amersfoort naar de Amsterdam Arena; 34 minuten. Vliegen van Amsterdam naar Fukuoka, gauw een slordige 13 uur. Een broodje pindakaas naar binnen werekn: 2 minuut 14. De 100 meter sprint: minder dan 9 seconden. Aikido leren: jaaaaarrreeeeeeennnnnn. Tja, dat is iets dat je moet leren accepteren. Er zijn genoeg beroemde verhalen zoals de leerling die bij de zwaardmeester komt en vraagt hoelang het duur om ook een meester te zijn. Tien jaar antwoordt de meester. En als ik nu twee keer zo hard train? 20 jaar, antwoordt de meester.. Ga dat maar eens uitleggen. Zwarte band in 10 jaar met 1 keer per week trainen, in 5 jaar met 2 keer per week trainen, 2,5 jaar met 4 keer per week trainen en minder dan een jaar met 7 dagen per week. Als ik mijn band onder mijn kussen leg kan het vast in een paar weken! Helaas pindakaas (2 minuut 14). Zo werkt het niet. Aikido is iets dat in je lichaam en geest moet landen. Dat gaat niet op commando en duurt gewoon lang. Als het toch lang duurt kun je er maar beter niet mee bezig houden. Leef in het nu (ima) en geniet van het moment op de mat. Dan is het niet heel moeilijk om daar telkens naar toe terug te keren. Hoe meer je je fixeert op je graden hoe langer het duurt voordat je hem daadwerkelijk hebt. Dan slepen de jaren zich voort en dan ineens heb je hem; de hakama! En dan, het gat, wat nu? Wat is nu je doel? Je bent zo gefixeerd geweest op het halen van de graden dat je eigenlijk niet meer weet waarom je traint, het plezier is verdwenen, het duurt alleen maar lang. Dat is net zo vervelend als die wortelkanaalbehandeling bij de tandarts. Is het dan volledig ondoorzichtig? Nee hoor. Voor elk examen staan een minimum aan uren. Met een beetje rekenwerk kom je een heel eind. Als je dan ook nog in ogenschouw neemt dat je zwarte band examen in de zomer plaatsvindt dan kun je het waarschijnlijk tot op de maand uitrekenen. Moet er wel niets misgaan! Geen blessures (duh), geen verhuizingen, verbouwingen, op de wereld zetten van kinderen enz. Je kan je moeilijk opsluiten als een monnik en dan volgens een strak schema gaan leven. Alles voor die zwarte band! Doe et rustig aan, geniet van de moment op de mat! Geniet van de komende stress van een examen (jij dacht dat dat gevoel wel voorbij was ), geniet van je trainingsmaatjes, maak vrienden voor het leven! Koester de feestjes en speciale momenten op de mat, het moment dat ineens wel iets lukte. Geniet! Ima Juku magazine editie 3 oktober