Elk nadeel hep s n voordeel

Barbel talk Elk nadeel hep s n voordeel

Elk nadeel kent ergens ook zo zijn voordeel, een gevleugelde uitspraak van dé Nederlandse voetballegende bij uitstek. Deze one liner is absoluut ook van toepassing op de wintervisserij op barbeel van de afgelopen jaren. Als gevolg van de verandering van het klimaat worden de winters alsmaar zachter en natter. De watertemperatuur blijft op een bepaald niveau hangen, waardoor het barbeelseizoen tegenwoordig 12 maanden duurt. Het is natuurlijk geen goede zaak dat onze aarde opwarmt, maar het bijkomende effect voor wat betreft de barbeelvisserij liegt er niet om. Ik vang de besnorde vrienden tegenwoordig het hele jaar door. Z Zodra de watertemperatuur in de winter begint te zakken, zakt ook de animo van de barbeel om te azen. De vis hoeft dan niet langer grote hoeveelheden voedsel tot zich te nemen, omdat het niveau van het metabolisme een stuk lager ligt dan in de zomer. Metabolisme is het wetenschappelijk woord voor het verbranden van het voedsel dat een vis tot zich neemt. Bij koude is het metabolisme echt veel lager dan in de zomer; de voedingsstoffen die een vis tot zich neemt, worden in een lagere snelheid verbrand dan in de zomer. In de praktijk betekent dit dat barbelen veel minder voedsel nodig hebben om in de leven te blijven. Barbelen zijn net als alle andere vissen koudbloedige dieren. Dat wil zeggen dat hun lichaamstemperatuur zich min of meer aanpast aan de omgeving. Mensen houden een constante temperatuur aan van zo tegen de 37 graden Celsius, ongeacht de buitentemperatuur. Als de mussen van het dak vallen, dan beginnen wij te zweten (en dus af te koelen) om toch de gewenste 37 graden Celsius aan te houden. Bij vissen werkt dit niet zo. Als de watertemperatuur stijgt, dan stijgt de lichaamswarmte van de vis ook. Hij wordt actiever en zijn levensfuncties komen op dreef. Het omgekeerde is dus ook het geval. Als de watertemperatuur in de winter daalt, dan wordt de lichaamswarmte van de vis ook lager. Zijn levensfuncties verminderen en de vis heeft veel minder energie nodig en dus ook veel minder voedsel. Als ik op basis van de bovenstaande informatie de vertaalslag maak naar onze barbeelvisserij, dan betekent dit dat we geen grote hoeveelheden voer moeten gebruiken, het formaat van het aas aangepast dient te worden en we ervan uit kunnen gaan dat we niet de hele dag barbeel gaan vangen. In de winter is er echt wel sprake van piek- en daluren. We zullen de barbeel derhalve geraffineerder moeten belagen dan in het voorjaar en de zomer. Verschillende stekken, bij elke waterstand is de visserij anders

Probeer zowel statisch te vissen met lood als te driften met een dobber. Stekbepaling Aan de Grensmaas vissen we in de winter vaak op stekken waar we in de zomer met ons waadpak staan. De winterbedding ligt vaak anderhalve meter hoger dan de zomerbedding. Het is aan te raden in de zomer goed te inventariseren hoe de zomerbedding eruit ziet. Hier kun je in de winterperiode echt van profiteren. Je kunt goed zien tot waar de rietkragen staan en je ziet prima hoe het bodemverloop is. Een foto maken van de lage waterstanden in de zomer kan echt van pas komen als het water later in het jaar stijgt. Dit is zeker het geval als je niet echt geregeld aan het water te vinden bent. Ik heb het zelfs al gepresteerd om de stenen bij laag water te verplaatsen, zodat ik een strakkere drift kan maken bij hoog water Aan het begin van de winter is het in elk geval zaak dat je, indien je met de dobber aan de slag gaat, buiten de rietkragen vist. De buitenrand hiervan is vaak een goed stuk barbeelwater. Het duurt tot helemaal aan het eind van de winter en zelfs nog tot vroeg in de lente vooraleer de rottende rietstengels zo goed als verdwenen zijn. Hou er terdege rekening mee dat de gehaakte barbeel er elke keer weer voor zal proberen te zorgen dat hij bescherming vindt onder de rottende rietresten. Vaak zijn de rietkragen aan de onderkant uitgesleten. Deze uitgesleten richels bieden een uitstekende bescherming voor de barbeel. Het is mij (en niet alleen mij) al gebeurd dat de oersterke barbeel zich weet te verschansen onder de rietkraag die vaak net buiten het bereik van het waadpak ligt. Vrije lijn geven is dan vaak de enige optie. De hoop erop vestigen dat de barbeel geen weerstand meer voelt en vervolgens dan alsnog het ruime sop kiest. Goddank werkt deze theorie geregeld. Geduld hierbij hebben is erg belangrijk. Af en toe hangt de hele montage vast in het onderwater struikgewas en dan kunt u van mij aannemen dat u de barbeel er niet uitkrijgt. Vis voor het heuveltje en niet erachter Vóór het heuveltje Een traject uitzoeken dat aan het eind van de drift, na een meter of 25 oploopt, vaak zelfs sterk oploopt, is een prima optie. Dat zijn namelijk heel vaak de driften waar de barbeel vlak voor het onderwater heuveltje ligt. Je moet dan de aanbeet helemaal aan het eind verwachten. Zeer spectaculair om op zulke afstanden van je vandaan een krachtpatser van de bovenste plank te haken. De ervaring van vele andere vissers zal omtrent dit verhaal wellicht afwijken, maar ik heb echt de ervaring dat de barbeel vaak vlak voor het heuveltje staat en niet erachter, zoals velen misschien zouden denken. De barbeel staat zijn voedsel op te wachten op het gedeelte van het water waar u de barbeel wellicht niet verwacht. Onthoud deze tip goed, in de praktijk is het bijna altijd zo. Voor de sportvisser betekent dit dat u met uw dobber op het moeilijkst te bevissen gedeelte van de strook water uw vissen zult moeten gaan vangen. U bepaalt de stand van uw dobber waarschijnlijk op basis van de waterdiepte die u op een meter of 10 van u vandaan aantreft. Dat is ook prima, maar denk eraan dat u aan het eind van de drift uw montage zo sterk tegenhoudt in de stroming, dat uw aas net op bodem van de rivier komt. U zult de aanbeten voelen tot in de handgreep van de hengel.

Met de dobber of op zink? Als rechtgeaarde barbeelvisser ga ik vrijwel altijd op pad met een dobberhengel en een zinkhengel. Indien mogelijk verkies ik de dobber boven de zinkmontage. Maar het onvoorspelbare karakter van de Grensmaas dwingt mij er vaak toe om over te schakelen van de ene naar de andere techniek. De Maas stijgt vaak met meer dan een meter binnen een uur en dan kan het gebeuren dat je met een dobber van 12 gram geen fatsoenlijke drift meer gemaakt krijgt. Het komt voor dat je met de dobber geen enkele aanbeet krijgt, terwijl op hetzelfde stuk water diezelfde dag wel aanbeten volgen als je met een statische presentatie vist op de rivierbodem. Je zult dus op zijn minst de flexibiliteit moeten hebben om te switchen. Ga ook bewust met deze keuze om en blijf niet stug in een bepaalde techniek volharden als deze op je visdag niet het gewenste resultaat brengt. Vele sportvissers blijven eenvoudigweg de hele dag vruchteloos volharden met een bepaalde techniek, terwijl een kleine aanpassing vaak wel het gewenste resultaat oplevert. Dit verhaal gaat natuurlijk niet altijd op; ik heb vanzelfsprekend ook wel eens een hele dag voor niets gezeten, maar de dagen dat het wel werkt zijn eenvoudigweg in de meerderheid. Binnen de verschillende technieken bestaan nog meer basisgradaties. Ik heb het al tientallen keren meegemaakt dat ik op de grond met een zinklood en een stukje Luncheonmeat geen enkele beweging in mijn hengeltop te zien krijg. Zinklood eraf, voerkorf eraan met een paar maden aan een kleinere haak en de hengel staat binnen 10 minuten krom Ik praat nu over stekken waarvan ik weet dat de barbeel aanwezig is en ik ze niet hoef te lokken. Blijkbaar is er dan toch iets nodig dat de vis zover brengt dat deze begint te vreten. Zomer en/of winteraas? Erg veel verschilt mijn zomer en winteraas qua soorten niet. En dat geldt eigenlijk ook voor het voer. Ik gebruik graag een niet te zwaar geparfumeerd grondvoer. Doordat mijn voer voor de korf zwaar wordt voorzien van maden, zaden en granen dient het lokvoer in de eerste plaats als bindmiddel tot op de rivierbodem. Het lokvoer zélf speelt daarbij een ondergeschikte rol. In de felle stroming van de Grensmaas is het grondvoer bovendien vrij snel weggespoeld. Mijn toegevoegde maden, zaden en granen niet. Deze worden weliswaar ook meegevoerd door de stroming, maar zullen veel sneller op de bodem blijven vasthangen in de algen en tussen de stenen. Het grote verschil tussen de zomer en wintersessies zit m vooral in de grootte van het aas en de hoeveelheid voer die ik aanbied. Ik gooi of schiet bij het dobbervissen nog steeds geregeld een aantal maden. Maar op een dag zal dat niet meer zijn dan een liter. In de zomer kan dat al heel snel twee of zelfs drie liter maden zijn. In de winter gooi ik een liter hennep. s Zomers kan dit al snel oplopen naar een liter of drie. Het aantal visuren ligt in de winter natuurlijk ook lager, maar het aantal particles dat ik per drift aanbied, ligt veel lager dan in de zomer. Ik heb vrijwel altijd hennep en maden bij me om te voeren. In de zomer vaak ook tarwe, maar deze laat ik in de winter achterwege. In de winter ga ik nooit het huis uit zonder Luncheonmeat, knakworst, rookworst en/of bloedworst. Deze proteïnerijke aassoorten zijn bij mij zwaar favoriet als ik met een zinklood ga vissen. Net als bij het vissen op andere witvis is het belangrijk dat je constant op dezelfde plek inwerpt. Omdat ik bij het vissen op barbeel geen gebruik maak van de lijnclip ( nooit doen, je hebt je lijn hard nodig!) verf ik het

Vaker inwerpen vergroot de vangkansen. stuk lijn dat vlak voor de spoel zit na de inworp wit met Tipp-ex. Deze actie zul je regelmatig moeten herhalen omdat de Tipp-ex niet echt lang blijft zitten. Voor mij werkt dit prima en ik vis hierdoor constant op dezelfde plek, iets wat minstens even belangrijk is als bij de witvisvisserij met de feeder. Om ervoor te zorgen dat er altijd een paar extra kleine stukjes vlees in de buurt van mijn haakaas liggen, rijg ik vaak een paar stukjes worst aan een draadje PVA dat ik dan weer aan mijn onderlijn bevestig. De PVA lost binnen enkele seconden op in het water. Om de worst te bevestigen aan de PVA draad zijn er hele handige rijgnaalden te koop, die vooral in de karpervisserij gebruikt worden. Binnen het karperassortiment tref ik trouwens wel vaker spulletjes aan die ik voor de barbeelvisserij goed kan gebruiken. Denk hierbij bijvoorbeeld aan haken, zinkloden en allerlei soorten connectors voor de bodemvisserij. Ligt mijn aas op een bereikbare plek? Ligt mijn aas op een plek waar de barbeel het aas niet alleen kan vinden, maar ook kan opzuigen? Een heel belangrijk onderwerp, waarover de meningen nogal verschillen. Ik ben hier vrij simpel in: als een barbeel je aas niet kan bereiken, dan kan deze het ook niet opvreten! Op een rivierbodem waar we te maken hebben met een vrij grove bodemstructuur, gebeurt het mijns inziens bijna altijd dat het haakaas tussen de stenen belandt. Als het haakaas net verkeerd tussen de stenen terecht komt, dan kun je een aanbeet wel schudden. De barbeel zal het welriekende stukje Luncheonmeat ongetwijfeld traceren, sterker nog, hij zal ook wel zijn uiterste best doen om de maaltijd te pakken te krijgen. Maar wat niet lukt, dat lukt niet. Ik geloof er daarom heilig in om regelmatig op te halen en opnieuw in te werpen. De enige reden hiervoor is dat ik de kans, dat mijn haakaas op een bereikbare plek ligt, wil vergroten door vaker in te werpen. Op de Grensmaas krijg je vrij snel na de inworp beet, dat duurt nooit langer dan een minuut of tien. Heb je binnen dat tijdsbestek geen enkele aanbeet gehad, werp dan maar gerust opnieuw in. Een andere heel goed werkende techniek is om te vissen met een soort van pop up montage. Vooral in combinatie met maden werkt dit super. Je hangt bij je haakaas eenvoudigweg een stukje gepofte tarwe of ander pop up materiaal. Op een centimeter of drie vanaf de haak monteer je een loodje dat net zwaar genoeg is om je aasje op de plek te houden, vrij van de bodem. Je zinklood Actief vissen en zoeken betekent veel wisselen. of voerkorf hangt gewoon op dezelfde afstand die je altijd hanteert. Ik test dit altijd van tevoren uit in een stukje ondiep water. Je zorgt er hierbij voor dat je haakaas altijd net boven de bodem hangt. Als er hele dikke stenen liggen kan dit natuurlijk fout gaan, maar van de andere kant, dan heb je eigenlijk al een verkeerde stek uitgekozen De hierboven beschreven tips dien je te zien als een leidraad die je wellicht van pas komt binnen je eigen visserij. Elke situatie is echter anders. Je zult als sportvisser ook de creativiteit moeten hebben om andere wijzigingen door te voeren. Wijzig echter in elk geval de basis nooit, maar ga variëren vanuit een bepaalde basis waarop je altijd weer kunt terugvallen. Vaak zit m het verschil al in iets simpels als de lengte van je onderlijn. Of in een kleinere of juist grotere haak, met minder of meer haakaas, Je zult dus een keer moeten durven uitproberen en omschakelen. Dan volgt die aanbeet vanzelf! Leon Haenen