MOEDER TERESA STICHTING ULFT Hulp aan de allerarmsten. Tel.: 0315-685640 Banknummer: NL49RABO0363853545 Fax: 0315-327300 Gironummer: NL23INGB0001183103 Commerzbank Emmerich: Nijverheidsweg 13B DE41320800100753115100 7071 CH Ulft Handelsregister: 09098465 Email: info@moederteresa.com Internet:: www.moederteresa.com N I E U W S B U L L E T I N Jaargang 2, nummer 7. Verslag Roemenië reis 24-09-2015 tot en met 28-09-2015. Daar zit ik dan met een laptop op mijn schoot, TV op de achtergrond aan en een smartphone naast mij een verslag te typen. De meeste mensen hier zullen dit heel normaal vinden. Maar na wat ik gezien heb besef ik des te meer dat dit toch wel heel erg een weelde is. Het is nu amper 4 weken geleden dat ik gevraagd werd of ik een keer mee wilde met de MTS om een reis te maken naar Roemenië. Door mijn werk bij Hendriksen had ik al vaak van de stichting gehoord en al de nodige foto s en verslagen gezien. Dus de keuze om mee te gaan was al snel gemaakt. Amper 1,5 week later (14 september) moesten wij ons om half 8 melden bij de MTS, hier hadden wij een kennismaking met de rest van de reisgenoten, verder werd hier meteen even het een en ander uitgelegd over de reis en kon je nog vragen stellen indien nodig. 24 september was het dan zover. s Morgens om kwart voor 6 moesten wij ons melden bij de MTS. Hier dronken wij nog een kopje koffie en vertrokken wij in totaal met 5 mannen en 4 vrouwen. Wij gingen met 2 auto s en de bus van de MTS. De heenreis ging zeer voorspoedig. Wij waren met een paar stops dan ook al zeer snel bij de Oostenrijk/Hongaarse grens. Hier zagen wij de tenten voor de vluchtelingen al staan wat iedereen op moment op de tv kan zien. Wij konden hier verder zonder problemen door rijden en waren zeer snel bij het Paprika hotel. Nadat wij hier gegeten hadden en nog een paar drankjes gedronken hadden lag iedereen er op tijd in want de volgende morgen gingen wij weer vroeg verder. De volgende dag was het weer een stuk minder, door de flinke regen was er van Hongarije niet veel te zien. Vanaf Boedapest werd het gelukkig beter en konden wij ook nog een beetje van de omgeving genieten. Het laatste stuk tot aan de Roemeense grens ging dan ook voorspoedig ondanks dat de weg hier al een stuk slechter werd. Toen wij dan de grens overkwamen kon je de tegenstellingen ook al zeer goed zien links van de weg staat nog al 1
het oude en rechts zijn allemaal nieuwe fabriekspanden e.d. gebouwd. Johan vertelde mij ook dat dit allemaal pas nog gebouwd is, dat dit echt iets van de laatste jaren is. Na een klein stukje rijden kwamen wij dan in Oradea aan. Hier zit de Roemeense winkel van de MTS. Hier kregen wij een kop koffie en een lekker stuk pizza. Na de winkel bekeken te hebben stapten wij weer in de bus richting Salard. Hier zit de aannemer/smederij/groentenkas. We hebben met hulp van een aantal personeelsleden 100 zakken aardappelen ingeladen waarna wij richting Rosiori gingen. Onderweg hebben wij even gekeken naar wat huisjes en zijn wij gestopt bij het huisje van Anna en Antoon dit is 1 van de Hendriksen huisjes. Mede omdat ik hier het hele verhaal goed ken vond ik het bijzonder om hier geweest te zijn. Bij het huisje wat bij ons in de fabriek gemaakt is hebben ze intussen al een stuk bij aangebouwd. Het valt ons op dat het er hier netjes uitziet en dat de mensen er echt wat van proberen te maken. Aangekomen in Rosiori bij de door de MTS gebouwde huisjes moesten wij even wachten totdat het dorpshoofd aanwezig was voordat wij konden beginnen met het uitdelen van de aardappelen. Ik pakte mijn fotocamera om wat foto s te maken van het dorp maar ik was nog geen 5 meter van de bus vandaan en ik had meteen een heleboel kinderen om mij heen staan wie allemaal op de foto wilden. Dus ik heb een stel foto s gemaakt en ze aan de kinderen laten zien en ze waren dol gelukkig. Johan vertelde mij al dat wij geluk hadden dat het mooi weer was want verharde wegen zijn nog schaars in de dorpen. Je ziet hier ook een heel aantal kinderen ook allemaal nog schaars gekleed (blote voeten en soms alleen maar onderbroek of hemd aan) lopen. Door het mooie weer lijkt dit allemaal nog erg idyllisch, gewoon vakantie. Maar Johan gaf al aan dat dit in de regen er heel anders uitzag. Dat wij dit de volgende dag aan de lijve zouden ondervinden konden wij toen nog niet weten. 2 Nadat wij de aardappelen uitgedeeld hadden stapten wij
weer in de auto s en de bus en reden een klein eindje verder waar de bewoners van de huisjes oorspronkelijk vandaan komen. Hier wonen nog een stuk of 6 gezinnen in huisjes gemaakt van leem. Dit was de eerste keer dat ik een gevoel kreeg van hoe slecht sommige mensen het hier hebben. Wij laden hier de laatste zakken aardappelen uit en toen de bus schoongeveegd was gingen wij terug richting Oradea naar ons hotel. De volgende morgen gingen wij na een goed ontbijt richting Sannicolau de Munte waar 8 nieuwe huisjes opgeleverd werden. Onderweg reden wij door Saniob waar ook een aantal MTS huisjes staan. Hier zagen wij dat bij diverse huisjes stukken bij aangebouwd zijn en dat de mensen er wat van proberen te maken. Aangekomen in Sannicolau de Munte merkten wij weer hethetzelfde als de dag ervoor, de camera was weer zeer populair. Door de regen gaf dit al een heel ander aanblik als de dag ervoor. De straat waar de huisjes staan was 1 grote blubberzooi. Je zag meteen dat daardoor de kinderen er heel anders uitzien, ze waren erg vies van de modder. Wij bekeken de huisjes wie nieuw opgeleverd werden en omdat de burgemeester er nog niet was liepen wij nog even het dal in naar het gedeelte waar de oude huisjes nog staan. Ook hier zagen wij weer de oude lemen hutjes staan waarvan ik denk van hoe kun je hier wonen? Het dorpshoofd liep even met ons naar de waterput. Het water in deze put is van zo n slechte kwaliteit dat als wij dit zouden drinken wij er flink ziek van zouden worden. Toen dan om 11 uur de burgemeester gearriveerd was komt het grote moment dat Leo en Johan de lintjes mogen doorknippen en de huisjes officieel geopend werden. Er werd brood en wat drinken uitgedeeld aan ons en de rest van de mensen waardoor het een beetje een feestelijk geheel werd. Daarna gingen wij naar een buitenschoolse opvang. De MTS heeft hier niets gedaan maar wij werden hier door de burgermeester uitgenodigd en aangezien wij deze te vriend moeten houden gaven wij hier maar gehoor aan. s Middags gingen wij naar San Biene hier wonen ongeveer 3000Roma in lemen hutten. Wij werden ook bij een aantal mensen uitgenodigd om binnen te kijken. Als je dan binnen kijkziejenog beter armoedig het is. Lopend door het dorpopdahoe hoe 3
armoedig hutjeook isehangt eenschotel Leolegdeuit dat er eentvaanbieder is wie een gratis schotel geeft maar dan kun je alleen naar zijn zender kijken. In sommige gevallen vraag ik mij wel af wat meer waard is de schotel of het hutje wat eraan hangt. Sommige hutjes zijn zo slecht daar zouden wij hier de kippen nog niet in laten lopen. Maar ook hier zagen wij dat alles nog ver achter ligt ten opzichte van Nederland. Paard en wagen is hier nog een belangrijk transportmiddel. Je ziet hier ook nog bij veel woningen dat de mensen zelf hun beestjes (varkens/ganzen) hebben zoals in Nederland 50 jaar geleden. Door de regen zijn ook hier alle paden in blubberwegen veranderd. Waardoor het een erg mistroostig aangezicht geeft. Toen wij verder gingen, reden wij via Cetariu waar wij even een kijkje konden nemen in het pakhuis wie nu echt vol staat omdat een paar dagen ervoor nog ruim 100 kuub aan goederen is binnengebracht terug richting Oradea waar wij bij de winkel een hele lading lege dozen in hebben geladen wie de volgende dag weer mee terug moesten naar Nederland. Nadat dit alles gedaan was gingen wij terug richting het hotel om lekker te douchen en te eten. De volgende morgen gingen wij weer vroeg op pad omdat wij ook weer op tijd terug moesten aangezien het aan de grens nog wat problemen kon gaan geven met de vluchtelingen. We gingen als eerste naar Saldebacio waar de MTS een pomp heeft geplaatst voor drinkwater. Het viel ons meteen op hoe netjes het er hier uitzag. Van daar gingen wij door naar Uileac de Munte, hier staat nog het enige door de MTS gebouwde nog in gebruik zijnde badhuis. Ook hier viel meteen op hoe schoon en netjes het is. Het word hier dan ook netjes bijgehouden. Verder zagen wij wel dat er onderhoud gedaan moet worden. Johan vertelt dat dit al met de lokale aannemer besproken is en dat de MTS dit z.s.m. wil oppakken. Het viel mij ook wel heel erg op dat Leo en Johan al erg lang betrokken zijn bij de MTS en al vaak in Roemenië zijn geweest, ze weten erg veel van de omgeving en hoe hier alles gaat. Ze vertellen ook heel veel en leggen veel uit wat en waarom de MTS hier bepaalde dingen gedaan heeft. Vandaar gingen wij weer verder naar Uileac waar we 2 Hendriksen huisjes bezochten die hier gebouwd zijn. Ook deze zagen er keurig verzorgd uit. De Palenka stokerij was er nog wel volop aan het draaien en daar mochten wij ook nog even binnenkijken maar alleen van de geur wie er hangt raakte je al bijna aangeschoten. Een klein eindje verder staan ook nog 5 MTS huisjes. Ook hier viel meteen op hoe goed de mensen bezig zijn. Het is netjes om en in huis zelfs de hond ziet er verzorgd uit en dat wil hier heel wat zeggen. Wij reden door de bergen verder naar Susterogiu waar nog 2 Hendriksen huisjes staan. In 1 van de 2 huisjes woont een muzikant met een trompet viool. Wij werden hier nog even 4
getrakteerd op een miniconcert. Het bijzondere geluid wat dit instrument maakt is wel erg mooi. Na dit bezoek namen wij afscheid van Ily, Cristina en de andere dames wie in de winkel werken. Zij hebben ons deze dagen vergezeld, bovendien verzorgde Cristina de vertaling voor ons. Je kunt bij hun merken dat hun betrokkenheid bij de stichting erg groot is. Nadat wij de tanks allemaal weer vol gegooid hadden begonnen wij aan de terugreis richting huis. Met een kleine oponthoud (controle) bij de Roemeense grens konden wij snel door. In Boedapest hebben wij een korte stop gemaakt om te eten en reden snel verder. Bij de Oostenrijkse grens moesten wij even in de file staan omdat ook hier een controle is maar daarna konden wij snel door naar ons hotel in Duitsland. Hier aangekomen spraken wij, genietend van een heerlijke snitzel met Bratkartoffeln, onze reis tot zo ver nog even na. Je kon merken dat het veel indruk bij ons allen heeft gemaakt heeft. De volgende morgen vertrokken wij op tijd en komen met weinig problemen om ongeveer 17:00 uur aan in Ulft bij de MTS waar ze ons al met koffie en heerlijke koeken op stonden op te wachten. We hebben hier nog even een groepsfoto gemaakt en daarna ging iedereen op zijn eigen manier huiswaarts. Allemaal een hele ervaring rijker. De meeste van ons hadden al veel foto s hiervan gezien maar als je dan alles zo in echt ziet dan komt het toch wel heel veel harder binnen. Na alles wat ik gezien heb vind ik het heel bijzonder dat zo n kleine groep vrijwilligers zoveel kan bereiken ook al is het maar een druppel op een gloeiende plaat. Ze hebben nu ongeveer 200 huisjes gebouwd en diverse dorpen voorzien van water of badhuizen. Maar hun taken zijn helaas nog lang niet klaar. 5
Bij deze wil ik mijn medereisgenoten Leo (reisleider), Johan, Wilfried, André, Bernadien, Nel, Clementine en Marianne bedanken dat ik deze ervatring met hen mocht delen. Wim Essink. 6