Januari 2014: Daar gaan we weer, het nieuwe jaar in. En het leven kabbelde voort in Espinasse- Vozelle de eerste weken van 2014. Uiteraard traditioneel s nachts bij de jaarwisseling was er weer een oorverdovende stilte te horen.nog geen rotje...laat staan een gillende keukenmeid! Dat is natuurlijk in de grote steden van Frankrijk wel anders maar het grote vuurwerk dat is in dit land toch pas op 14 juli DE nationale feestdag. Maar die rust konden we goed gebruiken na die drukke tijd in Nederland, we moeten toch weer even goed bijtanken voordat we half januari weer teruggaan. De tijd doden we met lekker te gaan wandelen in de omgeving want in deze eerste helft van januari is het ongekend zonnig en zacht weer en tikken we op sommige dagen zelfs de 18 graden aan.heerlijk!!! Wel uitkijken met oversteken natuurlijk als je gaat wandelen. HET woord van 2013: selfie.nou vooruit dan maar. dan doen we ook n keer mee met deze trendy style n selfie dus..uuuh...eigenlijk 2 selfies dus...
En er zijn altijd wel wat klusjes te doen hier, dat blijft gewoon doorgaan, zo is het voor Hans weer tijd om zijn lievelingshaag te snoeien (..not dus): de coniferen. Apparatuur en honden in de aanslag.. En daar gaat ie.. Tussen het snoeien door de bordercollies aan het rennen houden met de frisbee druk, druk, druk..
De hele boel weer opladen en opruimen. En weer afladen op de tuinafval-snoeihout -stookplaats en dit keer met hulp van de inderijl opgetrommelde hulptroepen Dit is wederom Helmi die vol goede moed het gebouw van de sousprefecture binnenwandeld op zoek naar ons nieuwe rijbewijs dat na veel 5-em EN 6-en klaar zou liggen in dit gebouwder-fransche-pennenlikkers..
En ja hoor...het is dan eindelijk gelukt: 2 funkelnagelneue rijbewijzen zodat we er weer een jaartje of 5 tegen kunnen.. Hiep, hiep, hoera...en omdat het gelukt is maar meteen dwars oversteken door Central Park van Vichy op weg naar een goed koffiehuis om dit heuglijke feit te vieren.. En zo glijden de dagen voorbij en is het elke ochtend weer genieten van de opkomende zon.
En geloof het of niet ondanks dat we het lekker rustig aan doen vliegt de tijd weer voorbij en dan is het half januari en vertrekken we weer naar Nederland. We nemen altijd dezelfde route via Parijs waar we de zg. Francilienne nemen dit is zo n beetje de buitenste rondweg rond oost-parijs. Wie hem wel eens gereden heeft herkend misschien het mooie beeld van mevr. Francilienne met haar koffers in haar handen.grappig!! En toen werd het 16 januari en stond er weer een vertrek naar Nederland voor enkele weken gepland. De Fransche schoorsteen moet toch blijven roken nietwaar!! Die heenreis zullen we niet snel vergeten: Van de 850 km hadden we dik 700 km regen gehad en van de 850 km kreeg Hans de volle 850 km heel veel last van een soort van tandontsteking. Hij was maar stil onderweg want hij verging van de pijn en zijn gezicht werd steeds dikker. Dus nadat we waren aangekomen in ons Buythuysch in Herpen de boel uitladen en linea recta door naar de dienstdoende tandarts van die avond voor een behandeling. Daar bleek dat er niks met de tanden aan de hand was maar werd een bijholteontsteking geconstateerd dus er werd een recept uitgeschreven en meteen weer door naar de avondapotheek voor de antibiotica en tegen middernacht kon Hans weer een beetje lachen als een echte Fransche agriculteur die kiespijn heeft.
Gelukkig was Hans dus snel weer fit en dat was wel nodig ook want meteen na aankomst in Nederland moest hij meteen beginnen aan een flinke voetbalcarrousel met meteen 9 wedstrijden achter elkaar. Dus de Royal Landrover vol gooien met diesel en dan achtereenvolgens op naar: uuuuuuuuuuuuh
Om geconcentreerd achter de camera te staan, wat overigens met dat uiterlijk een veel betere plaats is als voor de camera.daar zal niemand vrolijk van worden!!!! En natuurlijk elke dag ook weer proberen wat te ontspannen met een heerlijke ochtendwandeling in het natuurgebied hier... waar er door de stormen de laatste tijd het domino-effect inmiddels ook opgetreden..
Een paradijs voor mensch en dier.. En waar altijd wel een hond met een veel te grote en zware tak aan de haal wil gaan maar er na enkele tientallen meters al grommend er toch achterkomt dat de tak veel te zwaar is.. om dan s avonds volledig in coma te liggen..
Waar de eerste tekenen van een naderende lente al zoetjesaan doorkomen. En we hebben tegenwoordig nieuwe buren op ons logeeradres: Cora en Mora. Het zijn 2 rustige dames op leeftijd, ze rusten veel en krijgen op tijd hun natje en droogje. De gebitten van de dames lijken niet meer zo best in orde want ze kauwen zo n beetje de hele dag. Ach...het is nog niet zo slecht toeven in het pittorekse Herpen Tot volgende maand, Hans en Helmi