Gemeente van onze Heer, Jezus Christus, beste mensen,

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Gemeente van onze Heer, Jezus Christus, beste mensen,"

Albert van den Berg
6 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 Protestantse Gemeente Twello De op de website gepubliceerde overdenkingen zijn bedoeld voor persoonlijk gebruik en mogen niet elders worden gebruikt en/of gepubliceerd zonder toestemming van de maker Overdenking 1 Koningen 19: 3-13 en Psalm 131 Gemeente van onze Heer, Jezus Christus, beste mensen, Zo midden in de zomer lijkt het onderwerp vakantie in bijna ieder gesprek aan de orde te komen. Het gaat over vakanties die achter de rug zijn en over vakanties die er nog aan zitten te komen, over een dagje uit met dit mooie weer dat je een vakantiegevoel kan geven of over de vakantie van kinderen en kleinkinderen. In aanloop naar de vakantietijd hoor je regelmatig van mensen die echt aan vakantie toe zijn, die er enorm naar uitkijken om de boel de boel te laten en een paar weken te leven op een manier waarop ze de ultieme ontspanning vinden. Ik weet niet wat uw vakantie-ervaringen zijn, maar als ik een tijdje zo ontspannen en los van verplichtingen doorbreng, dan kom ik helemaal tot rust. En ik merk dat ik dan anders ga kijken naar de dingen om me heen; vooral naar de natuur. Die vind ik altijd al bijzonder, maar het lijkt alsof ik dan nog meer stilsta bij wat er allemaal in gebeurt en bij de schoonheid van de schepping en de hand van God die daar zichtbaar in is. Zou dat zijn wat de Psalmist, David, bedoelt met je ziel tot rust brengen? Anders kunnen kijken naar wat er om je heen gebeurt, wie er om je heen is en naar jezelf misschien ook wel? Misschien mag je het verstillen noemen. 1

2 Dat verstillen is een hele kunst. Vakantie kan helpen, maar lukt het ook in het dagelijks leven? Hoe breng je daarin je ziel tot rust, terwijl je hoofd misschien overloopt door alle gedachten die je bezighouden? Misschien in de kerk? Echte stilte vinden, dat is nog niet zo makkelijk. Niet alleen omdat het hier in Nederland eigenlijk nooit echt stil is (er rijdt altijd wel ergens een auto voorbij of je hoort de buren), maar ook omdat het best moeilijk is om jezelf helemaal stil te krijgen. Je kunt wel een tijdje stil zijn door niets te zeggen, maar het helemaal stil maken in jezelf, dat is wat anders. Je gedachten stil zetten, daar gaat het eigenlijk om. In die stilte spreekt David met de Heer. Hij bidt. Net zoals we op andere plekken in de Bijbel kunnen lezen dat Elia de Heer vindt in de stilte. Net als Mozes. Net als Jezus. Die stilte heb je blijkbaar nodig om te kunnen luisteren naar datgene wat er in je omgaat. Stilte helpt om tot inkeer te komen. En tot omkeer. Deze overdenking is spreken over stilte. Dat heeft iets tegenstrijdigs. Waar iemand spreekt, is het immers niet stil. Toch zijn er soms woorden nodig. Om een weg te wijzen. Soms kan een verhaal die weg wijzen. Een verhaal dat je raakt op een dieper niveau in je buik, waar volgens Joodse traditie het gevoel zich bevindt. Zo n verhaal is het verhaal van Elia bij de Horeb. Elia, die op een dood punt in zijn leven is aangekomen en niet weet hoe hij verder moet. Elia wacht op God. Het is wat dat betreft een verhaal van alle tijden. Best herkenbaar ook, voor mij in ieder geval, wachten op God. Soms met het gevoel dat je niet verder komt en dat Hij maar niet thuis geeft. En juist omdat dat een gevoel van alle mensen en van alle tijden kan zijn, wil ik jullie vanmorgen uitnodigen om in dat verhaal te 2

3 stappen. Om zelf Elia te zijn. Elia die wacht op God. Ga er makkelijk voor zitten. Leg je handen ontspannen neer. Zet je beide voeten op de grond. Wie wil kan zijn ogen dichtdoen. Ik ga het verhaal vertellen. Het verhaal van Elia; het verhaal van onszelf. Elia zit er helemaal doorheen. Probeer je te herinneren of je dat kent. Heb je het wel eens meegemaakt? Denk aan die situatie. Probeer het je ook voor te stellen als je het niet kent. Stel je voor dat je uitgeput bent. Lichamelijk doodmoe. Maar niet alleen lichamelijk. Ook geestelijk. Je bent ontgoocheld. Je hebt heel erg je best gedaan om iets te bereiken. Maar het is niet gelukt. Je werd aan alle kanten tegengewerkt. Je voelt je machteloos. Verslagen. En diep teleurgesteld. Je bevindt je als het ware in een grot. Het is er donker. Het ruikt er vochtig. De atmosfeer is kil. Zo kan het voelen, als je er geen gat meer in ziet; als je geen lichtpuntje meer ziet. Je slaat je mantel strak om je heen. Je verlangt naar rust. Naar ein-de-lijk stilte. Je weet dat je, om iets van die stilte te vinden, uit je grot moet kruipen. Maar het lukt je niet. Want in je raast een storm. Een keiharde wind die bergen splijt en rotsen aan stukken slaat. Frustratie raast door je heen. Je voelt je tegelijkertijd ook kwaad; je trilt van woede. Je hebt je met volle overgave ingezet, maar het wordt niet gewaardeerd. Je hebt je beste krachten gegeven. Maar niemand lijkt dat op waarde te schatten. 3

4 Misschien ben je ook wel kwaad op jezelf. Heb je iets gedaan wat je achteraf spijt van hebt. Heb je je laten meeslepen door je gedrevenheid en je emoties. Dat kan heel vervelend voelen. Schaamtevol. Als een vuur; schaamrood dat naar je kaken stijgt. Want je hebt je laten kennen tot in het diepst van je ziel. Je voelt je kwetsbaar, klein en naakt. In al die emoties is geen plaats voor God. In die storm van binnen; in de woede waar je als een aardbeving van gaat trillen; in de schaamte die je als vuur doet gloeien. Daarnaast is er geen ruimte over. Je boosheid en frustratie eisen alle plek op. Maar je verlangt zo naar rust. Heel langzaam komen al die heftige emoties een beetje tot bedaren. Wordt je hartslag wat trager. Gaat je ademhaling regelmatiger. Heel langzaam ebben de woede en de teleurstelling wat weg. Er komen andere gedachten bij je boven. Dat er meer is dan alleen deze mislukking. Dat deze mislukking gezien vanuit wat er in de wereld allemaal gebeurt, maar een heel klein dingetje is. Dat je misschien toch niet zo groot en belangrijk bent. Dat jouw aandeel in het wereldgebeuren maar heel klein is. Wat een opluchting kan dat eigenlijk zijn De gedachte dat je je hebt laten meeslepen. Dat je soms denkt dat de hele wereld om jou draait. Dat je verwachtingen je in de weg hebben gezeten. 4

5 Door die gedachten kom je een beetje tot rust. Je haalt een paar keer diep adem. Je voelt hoe het binnenin je eindelijk stil wordt. Hoe je je verwachtingen los kunt laten. En je boosheid; en je teleurstelling. Hoe het leeg wordt vanbinnen. Nu ben je eraan toe om voorzichtig uit de grot te kruipen. Om het donker achter je te laten. Heel langzaam steek je je hoofd naar buiten. Je voelt de zon op je gezicht. En het is stil. De storm, de aardbeving, het vuur ze zijn er niet meer. Het is stil. Je voelt een zachte bries die langs je gezicht strijkt. Zou er nu ruimte zijn voor God? Het is stil ( ) Langzaam mag je Elia weer loslaten. We blijven nog even stil. Als alles in je tot rust is gekomen, dan ervaar je soms pas dat God er nog is. Dat Hij de draad gewoon weer oppakt en verder met je op weg gaat. Het lijkt alsof we er soms bij bepaald moeten worden dat Hij er op die manier is. En het kan knap lastig zijn als het zo druk is in je hoofd dat je niet meer tot rust kunt komen. Elia trekt bij wijze van spreken de deur achter zich dicht. Vergeet niet dat Elia hiervoor door een enorm diep dal is gegaan. Hij vroeg God zelfs om zijn leven te nemen. En daarna heeft hij veertig dagen en veertig nachten door de woestijn gelopen. Het staat bol van de symbolen: de woestijn staat voor afzondering, 5

6 eenzaamheid, ellende. De veertig dagen en nachten staan voor zuivering, verwachting ook. Maar het is de vraag of Elia nog verwachtingen had toen hij bij de grot was aangekomen. Zelfs als God hem roept om naar buiten te komen, blijft hij mooi binnen. Totdat het rustig wordt en hij weer iets van God merkt. Pas als het stil in hem wordt, is hij ontvankelijk voor Gods aanwezigheid. Ik eindig met de laatste strofe van het gedicht Elia, een lied van Willem Barnard: En dan, als niets meer spreekt, alles blijft storm, achter een sluier soms, uit een stil midden is er een stem. Gij spreekt, maar andersom: als ik niets hoor, als ik niets weet te bidden. Amen. 6

Vergelijkbare documenten

Relaxatie en ontspanning. voor ouder en kind

Relaxatie en ontspanning. voor ouder en kind Relaxatie en ontspanning voor ouder en kind door Sofie Possemiers www.elsole.be Deze oefening wordt aangeboden door Sofie Possemiers van El Sole. Wil je nog meer van zulke oefeningen ontvangen, schrijf