HANZEMAG.NL 5 REDACTIONEEL ONAFHANKELIJK MAGAZINE VAN DE HANZEHOGESCHOOL GRONINGEN 19e jaargang 11 december 2013
Foto's: Luuk Steemers
WARUM-VR AGEN AUFS STATION 36 aspirant-verpleegkundigen verlaten voor vijf maanden huis en haard om stage te lopen in Oldenburg. Ze bekwamen zich in de gründliche Duitse ziekenhuisbehandelingen en zorgen en passant voor een cultuuromslag in de Oldenburgse ziekenhuiswereld.
KÜMMERN & KLINGELN IN OLDENBURG Rina Tienstra Op 14 november stappen Cornelia van Slochteren, Emily Zuurhof en Alof Huizing bij het krieken van de dag in de auto richting Oldenburg. Dat doen de Verpleegkunde-docenten iedere donderdag, strijk en zet. De drie oud-verpleegkundigen begeleiden in Noord-Duitsland tweedejaars bij hun eerste stage. Om half tien staan ze paraat in de Veranstalltungsraum in het Evangelische Krankenhaus Oldenburg, vijf maanden lang de pleisterplaats voor Nederlandse studenten die stage lopen in drie Oldenburgse ziekenhuizen. Vandaag ontvangen ze de ene helft van de studenten. De andere helft staat aan het bed. 12 GEEN KLINGELENDE PATIËNTEN Zijn er nog vragen of problemen van algemene aard?, vraagt Alof Huizing als de studenten zich hebben geïnstalleerd met koffie, thee en pepernoten. Er is er maar eentje, van technische aard. In een paar van de negen huizen die de Hanzehogeschool voor de studenten in Oldenburg huurt, ligt het internet eruit. Een regelrechte ramp voor sommige studenten, zo lijkt het. Huizing legt de studenten met engelengeduld uit dat er waarschijnlijk problemen zijn bij het financiële boekingssysteem. Hij belooft er in de loop van de dag persoonlijk achteraan te gaan bij energiebedrijf RWE. De groep gaat aan de slag. Drie studenten geven presentaties waarin ze de anderen informeren over hun afdeling en hun kerncompetenties. Emily Zuurhof vraagt Ada van Station 33, de afdeling Neurologie, om te beginnen. Ada verpleegt patiënten met hersenziektes. Ze hebben een hersenbloeding of herseninfarct gehad of ze lijden aan
Multiple Sclerose of ASL (amyotrofische laterale sclerose), spierziektes die het zenuwstelsel aantasten. Ada heeft veel contact met de patiënten. Op Station 33 is dat niet altijd eenvoudig. Sommige patiënten kunnen helemaal niet meer praten. Maar als je ze wat beter kent, weet je precies waar ze last van hebben en wat ze willen. Dankbaar werk. Een man met ASL had een hele slechte dag. Het lukte hem ineens niet meer om zelf te eten en hij gooide uit pure wanhoop en frustratie zijn vork door de kamer. Ik heb hem toen moeten voeren. Dat accepteerde hij en dat vond ik ontroerend. Het is natuurlijk niet altijd rozengeur en maneschijn. Met een medestudent verzorgde ik laatst een terminaal zieke patiënt. Het geven van mondzorg was moeilijk, dat vonden we allebei echt heel ranzig om te doen. Toen Ada na het weekend weer op de afdeling kwam, was de patiënt overleden. Dat was mijn eerste dode patiënt, best heftig. Ik heb er wel over gepraat op het werk en met mijn huisgenoten. Emily Zuurhof vraagt of Ada het moeilijk vindt om met jonge patiënten met een levensbedreigende aandoening te werken. Dat niet, maar ik word me wel bewust van m n eigen kwetsbaarheid en het feit dat ik wél gezond ben. Ze vindt het jammer dat sommige patiënten niet precies weten welke onderzoeken ze moeten ondergaan, ook al zijn die meestal niet zo ingrijpend. Cornelia van Slochteren raadt Ada aan zich te verdiepen in die onderzoeken zodat zíj de mensen kan informeren. Daarnaast is het volgens Van Slochteren, ook zinnig om haar kritiek aan te kaarten op de afdeling: Voor iemand met claustrofobie kan een MRI-scan behoorlijk traumatisch uitpakken. De werkdruk op Ada s afdeling is wisselend. Laatst had ik zelfs helemaal geen mensen die klingelden, ik wist niet wat me overkwam. Maar dan sturen ze me wel naar een drukkere afdeling. WISSELLIGGING EN TRANSLATIONAPP Doréanne en Marije presenteren de stand van zaken van hun preventieplan Decubitus. Dat is kerncompetentie 2 van de twaalf competenties die ze moeten verwerven. Ze vertellen over de signalering van doorligproblemen bij bedlegerige patiënten, de behandeling en het belangrijkste: preventie. Marije werkt op Algemeine Chirurgie: We geven onze operatie-patiënten regelmatig wisselliggingen om ze in beweging te houden. Om hun preventieplan te kunnen schrijven vragen ze de verpleegkundigen de oren van het hoofd over verschillende behandelingen en het waarom. Doréanne: Waarop zijn de afdelingsprotocollen gebaseerd? Op ervaring, een artikel of op wetenschap? De Duitse taal is voor de studenten geen belemmering. Doréanne praat moeiteloos met haar patiënten Plastische Chirurgie. In het begin was ik behoorlijk kritisch op mezelf en wilde het allemaal perfect doen. Maar nu denk ik: gewoon het verstand op nul en doorgaan. Ik heb de cursus Medisch Duits gedaan, maar in de praktijk leer je toch het snelst en ik spreek nu zelfs Duits in mijn hoofd. Trouwens, ik heb ook een translationapp Deutsch op mijn iphone. Soms check ik die nog even in bed. De patiënten vinden mijn Hollandse accent trouwens best schattig. Daardoor is er ook altijd gespreksstof. Da kommt unsere kleine Holländerin, roepen ze als ik op zaal kom. GRENZENLOS AUSBILDEN Hoofdverpleegkundige Ursula Keller en haar Krankenschwester moesten in 2004, toen Alof Huizing met de eerste lichting stagiairs in Oldenburg aankwam, even wennen aan de houding van de Nederlandse studenten. Ónze Schulerinnen overleggen eerst met de verpleegkundigen op het Station als ze een probleem tegenkomen. De Nederlandse studenten proberen het eerst zelf op te lossen. Ze gaan dwars door onze strakke structuren heen. Ze zijn heel zelfstandig en stellen vragen aan de doctoren, ze doorbreken de heersende hiërarchische patronen. Die directheid ergerde sommige mensen, maar nu ervaren we dat als positief: ze bedoelen het constructief, ze willen graag leren. Hun contact met patiënten is goed en ze nemen hun verantwoordelijkheid. In de laatste maanden ontlasten ze onze medewerkers zelfs. We hebben geleerd dat we ze los kunnen laten. In Duitsland is men vooral gericht op Handlungen en Behandlungen. Keller: Een patiënt komt bij ons binnen met een gebroken been en wij zeggen: das wirden wir machen. De Nederlandse student heeft meer oog voor de patiënt. Ik zag bijvoorbeeld eens dat een student de familie uitlegde hoe ze de patiënt konden overhevelen van het bed in de rolstoel. Onze Duitse leerlingen leren van hen de behandelingen beter te doorgronden en te verklaren. Alof Huizing: Cultuurverschillen overbruggen we ook doordat we één Duitse praktijkbegeleider hebben. Ernst Neumeister begeleidt de Duitse én de Nederlandse studenten. Hij wordt betaald door het ziekenhuis. Ouderejaars uit Duitsland maken de Nederlandse studenten de eerste weken wegwijs in het Duitse ziekenhuiswezen. De gezamenlijke manier van opleiden in Oldenburg haalde zelfs het gerenommeerde vakblad Pflegemagazin Heilberufe. TRÖSTEN UND BEKÜMMERN In de lift naar het Station Hals-Nasen-Ohrenheilkunde wast Hermann Schröder de Nederlandse gasten even de oren. Weten jullie wat de Nederlanders doen nadat ze het wereldkampioenschap voetbal winnen?, vraagt hij. Dan zetten ze hun playstation uit Afdelingshoofd Schröder, gekleed in een sweater van Bayern München, drinkt koffie uit een Bayern Münchenmok. Hij is zo enthousiast over de Nederlandse inbreng op zijn Station dat hij de Nederlandse Pascale en de Duitse Jana erbij roept als hij moet poseren voor een foto. We begonnen met vier studenten. Kerncompetenties was voor ons een vreemd woord, maar de studenten willen gewoon veel weten en leren. Ernst Neumeister doet daarvoor het meeste werk. Hij kümmert zich over alle studenten. Neumeister volgt de ontwikkelingen op de voet. We geven elkaar nieuwe methodes en theorieën door. Hij kan het weten, Neumeister volgt de Bacheloropleiding Verpleegkunde aan de Hanzehogeschool. Hij toont een lijvige map met opdrachten, kerncompetenties en organisatieschema s. Alle studenten lopen bijvoorbeeld mee op die Notaufnahme en ze wonen operaties bij. Teruggekomen in de Veranstalltungsraum gaat hij meteen aan het werk, nu als coach. Hij raadt een stagiair aan om te proberen haar probleem eerst zelf op te lossen. Als dat niet lukt, wil hij er wel achteraan gaan. De studente gaat getroost naar huis. DRIE KEER LEUK Huis is naar één van de negen huurhuizen van de Hanzehogeschool in Oldenburg. In de Rostockerstrasse, een straat in een rustige buitenwijk, wonen Desiré, Manouk en Marlijn. Desiré van Unfallchirurgie voelde zich direct thuis in hun stijlvol ingerichte flat. Ik ben al helemaal geïntegreerd. Ik kom uit Bellingwolde, vlak bij de grens, en sprak al vrij goed Duits. Ik ga nog maar één keer in de drie weken naar m n ouders. Ik ga uit in Oldenburg en ben met de afdeling naar de Krammermarkt geweest. Marlijn is aan het werk en Manouk komt binnenvallen na haar dienst op de KNO-afdeling. De stad is leuk, de huisgenoten zijn leuk en het werk is leuk. Op de 29-e heb ik mijn eerste operatie! Beide meiden denken erover om volgend jaar de duale opleiding in het UMCG te gaan doen. Alof Huizing meldt nog even dat hun werkervaring in Oldenburg bij de aanmelding een pre is. Dan vertrekt hij naar het Energiebedrijf om het internet te fiksen. OP STAGE MET ERASMUS Alle studenten die een studie of een stage in Europa willen doen, kunnen een beurs aanvragen via het International Student Office van de Hanzehogeschool. De stage van de Oldenburg-studenten wordt gesteund door het zogeheten Erasmus programma. Stafmedewerker Onderwijs en Onderzoek Babs Steeneken helpt de Verpleegkundestudenten voor het begin van hun stage met het aanvragen van de Erasmusbeurzen voor Oldenburg. De Oldenburgstudenten krijgen 220 euro per maand voor reis- en verblijfkosten. 13