46 Italiaanse Meeuwen op z n Italiaans??? In het voorbije tentoonstellingsseizoen konden we weer genieten van fraaie Italianen op de diverse (landelijke) tentoonstellingen in België en Nederland. Op de Nederlandse clubshow bij Avicorni eind december zagen we een aardige collectie in een aantal kleurslagen. De keurmeester van dienst heeft hiervan in een keurverslag uitgebreid melding van gedaan (bedankt!), zodat ik hier niet verder op inga. U kunt dat elders in dit Meeuwenbulletin lezen. Wel maak ik de kanttekening dat er té weinig inzenders zijn op onze clubshow. In Nederland/België zijn een behoorlijk aantal fokkers; op kleine(re) shows kom je ze regelmatig tegen, maar op de clubshow heb je nog voldoende vingers over als je de IM inzenders gaat tellen. Dat is jammer, het moet niet van enkele fokkers komen op de clubshow! In Duitsland konden we weer veel Italianen bewonderen, met name op de HSS in Offenbach, de VDT-schau in Leipzig en op de Nationale in Dortmund. Dat we tussen de Italianen wel eens met kromme tenen liepen en de wenkbrauwen fronsten als we de (summiere) beoordeling, maar méér nog de toegekende predikaten lazen, is (gelukkig) niet alleen bij ons. Duitse fokkers hebben ook het nodige commentaar en in het SV-Magasin (het clubboekje van de Duitse speciaalclub) is gemeld dat er nogal wat rumoer is ontstaan door het af en toe niet kunnen volgen van de keuringen. Kritiek moet je op de vergadering spuien wordt er altijd gezegd, en niet achter het bestuur haar rug om. Wel, dat hebben we dan ook op de Jaarvergadering op 9 augustus jl. gehoord. Al een aantal jaren wonen collega Jan Voncken en ik de jaarvergaderingen bij en ook dit jaar zijn we weer niet voor niets geweest. Uit en thuis staat voor mij de teller op zo n 1250 km, dus voor wat hoort wat. Bij het begin van de dag hadden we onszelf nog de vraag gesteld of we nog wel steeds moeten gaan, want de kwaliteit aan meegebrachte dieren liet te wensen over. Bij een aantal rode dieren stond Jan te dubben of het wel IM waren, maar alléz... met een beetje goede wil hebben we er IM van gemaakt. Eén spierwitte spande echter de kroon: U-type en kop voor Figurita. Het diertje had niet de minste moeite om constant perfect super afhellend te staan. We zullen ook nu weer moeten wachten tot de komende HSS of VDT-schau om goede Italianen te kunnen bewonderen. Maar terug naar de vergadering: notulen en verslagen is niet zo interessant. Wel wat de Zuchtwart en de Beizitter van de clubshow en de clubkeurmeesteraangelegenheden hebben te vertellen.
Vanuit de vergadering kwam (weer) het nodige (en voor ons terechte) commentaar op het keuren. Opmerkingen over type (afhellend e.d.) en dat een Italiaan met roestige banden nog een V (dus Uitmuntend) krijgt, is niet te verteren bij een aantal leden/inzenders. Ook dat heel verschillende dieren, die naast elkaar zitten, hetzelfde aantal punten krijgen. Ook is er kritiek op het verschil in keuring van de dieren in een 40er en 50er kooi. Dat is grotendeels gezichtsbedrog en in Nederland komt dat niet, danwel hoogst zelden, voor wegens de voorschriften in het FK-reglement. Wij hanteren de 40er kooi. Nog veel interessanter werd het middaggedeelte: de bespreking van de Italianen. Deze bespreking stond in het verlengde van hetgeen men op de Europa Show in Italië heeft gezien. Ik heb het al eerder in een vorig Bulletin geschreven: op de clubdag worden niet alle meegebrachte Italianen besproken, maar ieder jaar wordt een bepaald facet van de Italiaan besproken en daarvoor zoeken ze enkele Italianen uit de meegebrachte dieren om de verschillen, fouten, wensen e.d. te bespreken. Nu waren er zo n 40 stuks meegebracht in de meest uiteenlopende kwaliteit en kleuren: de bekende kleuren, de bonten, de schimmels en de veelkleurigen. Daarbij was niet één ijskleur. In een apart artikel in dit Meeuwenbulletin heb ik uiteen gezet hoe men als Duitse fokker/kenner/keurmeester de dieren èn de keuring op de Europa Show in Italië heeft ervaren. Voorzitter Reister toont tijdens de bespreking 2 A4tjes met de Italiaanse standaardtekening en de Duitse standaardtekening. De Duitse kent u: meerdere keren heb ik deze bij de Italianen artikelen al geplaatst. De Italiaanse ken ik ook, maar nooit veel aandacht aan besteed omdat de (vernieuwde) Duitse telt, óók bij ons en onze zuiderburen. Maar nu we toch de sterke geluiden horen dat steeds gezegd wordt dat de Italiaan het land van oorsprong moet gaan volgen, wordt het interessant hoe daarover gedacht wordt. De voorzitter kan dan wel zeggen dat het kleinigheden zijn, maar als we de beide tekeningen zien, dan zijn Jan en ik het met elkaar eens dat er toch een aanslag op onze kokette Italiaan gepleegd gaat worden. Bij de bespreking van de verschillen tussen Duits en Italiaans komt het volgende aan bod: Type allerbelangrijkste Duidelijk komt naar voren dat het type het allerbelangrijkste is: type, type, daar gaat het om. Daarna de kop. Kleur en tekening is het allerlaatste waar naar gekeken wordt. 47
Bij het steeds hameren op het type heb ik de opmerking gemaakt dat er toch verschillen zijn tussen beide standaards: wat wil men, binnen afzienbare een Italiaanse Italiaan? Standardbild Deutschland Standardbild Italien Reister legde de beide standaardtekeningen op elkaar en zei dat de verschillen niet zó groot zijn. Ik heb dat aan het eind van de bespreking nog eens gevraagd aan de Zuchtwart: het dier heeft toch een veel diepere borst en is plomper, voorts heeft het een dikkere hals en loopt de kopbelijning naar achteren aanmerkelijk op. Het antwoord was vrij simpel: twee heel verschillende tekenaars hebben de Italiaan getekend en de Duitse tekening is wat extremer. In werkelijkheid is de Italiaanse Italiaan minder plomp, heeft een iets slankere hals en loopt z n kopbelijning niet extreem op. Als ik de foto s in het eerste SV-Magasin zie van Italiaanse dieren, dan klopt het antwoord van onze Zuchtwart ook wel. Nu zijn foto s ook maar foto s en kun je een dier maken of breken, maar als je er verschillende topexemplaren ziet, krijg je toch een indruk. Bij die indruk constateer ik ook dat niet alle Italiaanse Italianen geweldig hoog staan, niet alle extreem kort, zoals verlangd wordt, dus tussen verlangens en werkelijkheid zit nog het nodige verschil. Kopje Men wil in Italië een geblokt kopje: kort, breed, klein. 48
Geen jabot is geen IM Gesteld wordt dat de jabot rijk moet zijn en lengte moet hebben; enkele veertjes is geen jabot; gestreefd moet worden naar een volle jabot links en rechts vooruitspringend. Bij enkele veertjes komt de Italiaan niet verder dan 92 punten. Kopstudie van het Duitse standaardbeeld Hetzelfde beeld waarbij de keelwam ontbreekt Keelwam De IM moet een keelwam hebben, maar... let wel, het mag geen Wamduif zijn waar de wam begint bij de snavelpunt en zonder uitsnijding naar de hals verloopt. Zuchtwart Schmidt zegt daarbij dat men bij jonge diertjes van 5 dagen oud al kan zien of ze een juiste keelwam krijgen: zijn ze glad onder de kin, dan komt er geen wam. Zijn ze iets ouder en is een gespleten borst zichtbaar, dan komt er een jabot. Hoe langer de spleet is, des te beter langer - de jabot zal worden. Kopstudie van het Duitse standaardbeeld Hetzelfde beeld met een summiere jabot 49
Oogranden accepteren dat die er zijn We moeten aldus Reister accepteren dat er oogranden zijn. Vanzelfsprekend heeft een IM oogranden, maar met zijn opmerking bedoelt hij dat er naast de (brede) oogrand ook een rand om de oogrand zit. Italianen (fokkers in Italië) zijn daar kennelijk gek op. Open rug: Bij brede dieren zien we wel open ruggen met opstaande slagpennen (sabelpennen). Schmidt zegt dat bij een breed dier, wanneer het type voldoet, een toegedekte rug voldoende is. Kleur en tekening We kennen de uitdrukking: eerst het huis bouwen en daarna schilderen. Kleur en tekening staan laag in de beoordelingsrangorde. Over bont wordt druk gediscussieerd en één van de aanwezigen heeft het clubblad van de Duitse Schoonheidspostduivenclub bij zich. Hij toont een aantal kleur foto s van bonte Duitsers en zegt dat men in dat ras helemaal niet kijkt hoe bont een dier is. Het enige wat telt is het type, rest is bijzaak. De foto s liegen er niet om: een enkele veer, waar dan ook, is al bont. Men is van mening dat toch enige verhouding van wit en gekleurd aan het dier moet zitten en bij een gelijke kwaliteit zal een mooie bonte vóór een slecht gekleurde bonte gaan. Bij bont 2 verschillende oogkleuren: in Duitsland worden deze dieren er uit gegooid, in Italië krijgen ze wel een waardering. Roest: een voorbeelddier wordt in de kooi gezet, een blauwzilverkras met roest op banden: gesteld wordt dat een dier met een goed type en kop nog tot max. 95 pnt. kan komen. Standaardtekeningen Voorzitter komt aan het eind nog terug op de beide standaard tekeningen en zegt bij de verschillen: De Italianen weten wat ze willen; de Duitsers weten wat ze willen: beiden willen hetzelfde. Tja, en zo kom je toch weer wijzer van de markt dan je er naar toe bent gegaan... Op de terugweg hebben we honderden kilometers de tijd om na te kaarten over deze dag. Jan en ik zijn er toch niet zo gerust op. De soep wordt wel niet zo warm gegeten dan ze opgediend wordt, maar als we de Italiaanse 50
tekening zien dan bekruipt ons toch een wat negatief gevoel. We zijn nl. van mening dat we nu een pracht van een Italiaan hebben waarvan rasadel uitstraalt. Jan en ik moeten er niet aan denken om op onze Italianen een wat plomper lichaam te gaan fokken en oogranden als bij een Valkenet. Wellicht wat overdreven, maar toch... In ieder geval: laat de lezer van dit artikel maar eens wakker worden!! In de volgende dagen heb ik nog vele keren nagedacht over deze clubdag en wat er allemaal is gezegd. Er zijn toch nog wat vragen blijven liggen en dan is het goed dat er e-mail verkeer is. Met voorzitter Reister nog maar eens van gedachten gewisseld over onze bezorgdheid over de toekomst van onze kokette Italiaan. Wat moeten we aan met dat type en die oogranden en de kleur en tekening dat helemaal onderaan bengelt. In een uitvoerig mailtje begrijpt hij wel onze opmerkingen, dat handelt bij hen ook, maar... niet vergeten dat beide tekeningen door twee heel verschillende tekenaars zijn gemaakt. Bij het Italiaanse beeld is de borst wat geblokter, de duif is op zich ook duidelijk korter dan de Duitse tekening. Daardoor lijkt de duif in totaliteit ook wat krachtiger. Het Duitse beeld is wat eleganter, terwijl het lichaam (de romp) iets vlakker is als bij het Italiaanse beeld. In totaliteit denk ik niet dat daardoor wezenlijke verschillen zijn. Waar wij naar toe willen, wordt bij beide afbeeldingen door de verhouding van de proporties tot elkaar duidelijk. Ik denk dat de ideale weg wel in het midden ligt: brede borst en korter lichaam op elegante benen! Het zal niet terstond perfect lukken, maar ik ben vol vertrouwen. In feite duidelijke taal wat de voorzitter schrijft. Daarbij schrift hij ook dat niet alles tegelijk kan. Nu eerst het bouwwerk: het type. Dat is het meest belangrijke, daarna komen de volgende onderdelen. Vorig jaar mocht ik nog als kop boven mijn artikel zetten: Italiaanse Meeuwen in rustiger vaarwater. We zullen in de komende jaren zien hoe rustig dat vaarwater blijft. We blijven in ieder geval alert. Na ruim 25 jaar IM blijft het nog steeds een vervolg story. Han van Doorn, augustus 2008. 51