KLASNIEUWS UIT KLAS 4! Krekelzwemmen Jaargang 11, nummer 37 (ja, t laatste) 29 juni 2018 Onder een deugddoende zonnetje fietsten we naar Izegem om er te gaan Krekelzwemmen. In open lucht (maar je kon ook binnen)! Het was een leuke dag!
Fietstocht naar de Meikensbossen Dinsdag peesden we, alweer onder een stralende zon, naar de Meikensbossen in Dentergem, een groene oase in onze streek. We picknickten bij Johan thuis, deden een wandeling doorheen het gebied en fietsten dan weer terug naar school. Els, die het hele jaar stage in onze klas liep, fietste ook mee. Bedankt, Els!
Laatste werkstukkenvoorstelling Hidde en Alexa lieten de wereld van Harry Potter op ons los. Ze hadden het goed uitgewerkt. Achteraf gaven ze ons ook nog wat uitleg hoe ze bepaalde animaties op de dia s kregen. Puik! Andres en Landr stelden het leven van een youtuber voor. Nu weten we bvb wat vloggen is. Een nieuwe wereld ging open, ook toen Mehmet zijn yt-kanaal voorstelde. Ruben had het over snapchat en hoe dat precies werkt. Handig blijkbaar.
Coöperatief spelletje We speelden nog eens het alfabetspelletje in kleine groepjes. Spannend was het wel! Azur en Asmar We bekeken ook nog de film Azur en Asmar, een film over hoe je om kan gaan met verschillen. Spelletjes Er was deze week veel tijd om wat spelletjes te spelen
Wie klimt het hoogst? Tijdens de spelnamiddag Wie klimt het hoogst? voor alle lagere klassen, konden we heel wat spelletjes spelen in het bos, lekker in de schaduw. Het werd een leuke namiddag. Helaas heb ik geen foto s kunnen nemen, omdat ik weggeroepen werd naar het ziekenhuis, waar mijn vader in allerijl naar toe gebracht werd. Jarig! Evert wordt er 11! Proficiat! Hij trakteerde ons op lekkere koekjes. Dank je wel! Laatste boomhutkring Vrijdagmorgen trokken we naar de boomhut voor de laatste boomhutkring. De verhalen Tekens op de weg, Drie levensvragen en De meester en de stenen werden er voorgelezen. Het verhaal Tekens op de weg vind je op de volgende pagina. Ik schreef er ook nog wat commentaar bij...
Tekens op de weg De allerlaatste dag het laatste verhaal een dankbaar afscheid...een opdracht: Een vader stuurde zijn twee zonen op pad, de wijde wereld in. Hij vond, dat ze oud genoeg waren om er van te leren. Zo zouden ze ook zien, hoe de mensen op het platteland, in een dorp, of in een stad leefden. En, zei hij tegen ze allebei: laat tekens achter op je weg, zodat duidelijk is, waar je geweest bent. De twee broers gingen op pad. Al na enkele stappen begon de oudste broer tekens achter te laten. Hij legde stenen langs de kant van de weg, maakte knopen in grashalmen, brak takjes van grashalmen, brak takjes van struiken en bomen en stak die in de aarde. De hele weg die hij gelopen had, was vol met tekens. Hij was daar zo mee bezig, dat hij er nauwelijks aan toe kwam om zich heen te kijken, of mensen te ontmoeten. De jongste broer gedroeg zich heel anders. Hij maakte geen tekens langs de weg. In het eerste dorp ging hij naar de herberg, at en dronk met de mensen, vertelde over zijn leven en hoorde hoe zij leefden. In het volgende dorp raakte hij bevriend met een jongen, die hem meenam naar zijn familie, die in een huisje op het platteland woonde. Hij zag en hoorde hoe het leven daar was. Verder trok hij en kwam aan in een stad. Omdat hij open en vriendelijk was, kreeg hij onderdak aangeboden bij mensen thuis. Toen ze s avonds samen aten, luisterde hij naar hen en hoorde hoe ze dachten over van alles in het leven en hoe ze daar mee omgingen. Op zijn beurt vertelde hij over zichzelf. Intussen was de oudste broer druk bezig met zijn stenen, knopen en takjes. Moe van het alsmaar bukken. Toen ze allebei weer thuis waren, vertelden ze hun vader over hun belevenissen. Die luisterde vol aandacht en ging daarna met hen dezelfde weg, die zij gegaan waren. Overal werd de jongste broer met zijn vader heel hartelijk ontvangen. Maar niemand kende de oudste broer. Ik begrijp het niet. Waarom kent niemand mij? zei hij. Allemaal zijn ze vriendelijk tegen mijn broer, die niets gedaan heeft, dan alleen maar kijken en praten. Hij heeft geen stenen gelegd, geen grashalmen geknoopt en geen takjes in de aarde gestoken. Hij heeft geen enkel teken aangebracht, zoals u, vader, het gezegd had. Maar iedereen kent hem en is blij met hem. Toen zei de vader: Er bestaan nog andere tekens dan stenen, gras en takjes, mijn zoon. Het zijn de tekens die een mens achterlaat in de harten van andere mensen, wanneer hij ze ontmoet, naar ze luistert, met ze praat en vrienden maakt. Dat zijn de tekens die je jongere broer op zijn weg heeft achtergelaten. Daarom wordt hij door de mensen herkend en vriendelijk ontvangen. De tekens die je in de harten van mensen achterlaat, blijven daar. Gras en takjes en stenen zullen vroeg of laat verdwijnen
In het voorbije jaar heb ik geprobeerd jullie kinderen te begeleiden door hun groeien, hun ont-wikkelen, hun ont-plooien, hun zichzelf en anderen te ont-dekken. Geprobeerd om te handelen als de jongste broer. Ook tekens achterlatend. Okee, de leerstof zijn als stenen, geknoopte grashalmen en takjes in de grond, op zich wel belangrijk, maar dat is voor elk kind meer of minder belangrijk. Tekens die zullen vervagen, verdwijnen. Door de manier van begeleiden hoop ik dat ik tekens achterliet, die blijven leven en die leven geven. Om het op mijn manier te zeggen: ik hoop dat ik tekens achterliet die op de zachte schijf worden opgeslagen. Harde schijven hebben vaak een extra backup nodig en crashen wel eens. Zachte niet. Daar staat kennis in andere vorm opgeslagen voor het leven. Het verschil tussen hartleren en hardleren is slechts één letter, maar een wereld van verschil. Gezelle zei ooit: Dankbaarheid is een blommeke dat nog maar in weinig hovekens groeit. Wie mijn tuin kent en de tuinman die er in vertoeft, weet dat die tuin vol staat met bloemen. De tuinman is vooral hij die kijkt en af en toe wat water geeft, soms wat mest, maar liefst niet teveel, omdat de tuinman weet dat planten met extra mest, vaak doorschieten Het kan de tuinman dan eigenlijk ook niet schelen hoe hoog elke bloem groeit in vergelijking met een andere. Hij weet dat elke plant bloem zal dragen. Ooit. Als ze er klaar voor is. Zijn tuin is dan ook geen gemillimetreerd gazonnetje of strakgroene woestijn, waarin steeds maar gesnoeid, geknipt, gespoten moet worden... Het is een natuurlijke tuin, een levensgemeenschap vol leven, met veel verbondenheid en onderlinge relaties. De tuinman houdt vooral ontzettend veel van zijn tuin. Eigenlijk is er geen verschil tussen de tuinman en de tuin. Hij is de tuin en de tuin is hem De tuinman is heel dankbaar voor de tuin waarin hij dit jaar mocht vertoeven. Wat een bruisend leven mocht hij ondergaan! Zoveel mooi leven Dank je, meisjes en jongens, jullie zijn stuk voor stuk mooie mensen. Fijn dat jullie op mijn pad een tijd met mij opgetrokken hebben mijn zachte schijf bewaart alles Dank je, goede mensen, ouders van deze hartelijke groep, voor het vertrouwen, de steun, de medewerking, het begrip, de fijne babbels Ik ben er zeker van dat ieder zijn of haar weg zal vinden en wat zaad mee heeft om te laten kiemen in zichzelf en elders Alle goeds voor jullie allen! Johan
Goed om te weten: zaterdagen 18 en 25 augustus 2018: klus en opruimdagen in de grote vakantie (tussen 9u. en 19u.) Wie zin heeft om wat te helpen, graag! zaterdag 1 september 2018: openingsfeest nieuw schooljaar van 16u. tot 17.30u.! Bedankt Sevgi voor het poetsen!