TOETSING EN EXAMENCOMMISSIE ERASMUS UNIVERSITEIT ROTTERDAM Basis voor het toetsbeleid van de ESHCC

Transcriptie

1 TOETSING EN EXAMENCOMMISSIE ERASMUS UNIVERSITEIT ROTTERDAM Basis voor het toetsbeleid van de ESHCC Inleiding Voor elke opleiding is het van vitaal belang om via toetsing vast te stellen of een student voldoet aan de eindtermen en om de kwaliteit van de toetsing te borgen. In het nieuwe accreditatiestelsel worden beide zaken benadrukt. Zo is bij de opleidingsbeoordeling is accreditatie uitgesloten bij een onvoldoende voor de standaard toetsing en gerealiseerde eindkwalificaties Met de Wet versterking besturing is de rol van de examencommissie bij de toetsing en de kwaliteitszorg verstevigd. De nieuwe verdeling van verantwoordelijkheden en taken tussen opleidingsdirectie en examencommissie en de samenwerkingsrelaties dienen helder te zijn. Beide ontwikkelingen hebben geleid tot het opstellen van een referentiekader Toetsing en examencommissie voor alle opleidingen binnen de Erasmus Universiteit Rotterdam, waarin de visie op toetsing is vastgelegd. Doel van de toetsing Het primaire doel van toetsing is om vast te stellen of een student voldoet aan de eindtermen van de betreffende opleiding. Dit wordt ook summatieve toetsing genoemd. Summatieve toetsen leiden tot beslissingen of een student door mag naar een volgend onderwijsonderdeel (doorstroming) en uiteindelijk tot de beslissing of deze student in alle onderdelen bekwaam is en kan afstuderen (kwalificatie). Daarnaast heeft toetsing ook een formatieve functie, namelijk de student inzicht geven in zijn leerproces en docenten in het functioneren van studenten en daarmee mogelijke problemen in het curriculum. De wijze van toetsing heeft invloed op de studievoortgang van de studenten en mag de doorstroom van studenten niet nodeloos hinderen. Het referentiekader toetsing en examencommissie Het referentiekader is bestemd voor alle initiële en niet-initiële opleidingen met een NVAOaccreditatie en registratie in het CROHO. De onderwerpen van dit referentiekader zijn: 1. Onderwerp van toetsing. 2. Programmering van toetsing. 3. Toetsvormen en eisen aan toetsing. 4. voor toetsing. 5. Regelgeving. 6. Kwaliteitszorg voor toetsbeleid en toetsing. Per onderwerp is aangegeven wat de norm is en hoe deze kan worden bereikt. De daarop volgende toelichting dient ter verduidelijking. Vervolgens wordt aangegeven wie binnen de facultaire organisatie verantwoordelijk is: voor de initiële opleidingen in de regel de decaan, opleidingsdirectie of examencommissie. Afgesloten wordt met een beschrijving van de instrumenten voor de realisatie van de norm. Voor het onderwijskundig concept van een opleiding zijn de regelingen rond toetsen en examens belangrijke instrumenten voor de realisatie van de gekozen doelstellingen. Bij de opstelling van dit referentiekader is niet bij uitsluiting voor een bepaald concept gekozen. De normen zijn zo geformuleerd, dat ze passen bij uiteenlopende onderwijskundige concepten en curricula. 1

2 1. Onderwerp van toetsing Het geheel van toetsen van een opleiding heeft tot doel vast te stellen dat de student voldoet aan de voorwaarden die de OER stelt ten aanzien van kennis, inzicht en vaardigheden die nodig zijn voor het verkrijgen van de graad. De eindtermen van de opleiding, de leerdoelen van de afzonderlijke onderdelen van het curriculum en de toetsing van de leerdoelen sluiten goed aan zodat de eindtermen van de opleiding adequaat kunnen worden getoetst. Dit wordt als volgt bereikt: De eindtermen van de opleiding zijn duidelijk geformuleerd en vertaald in leerdoelen van de afzonderlijke onderdelen van het curriculum (helderheid). De toetsvormen zijn afgeleid van de leerdoelen en sluiten daarbij goed aan (relevantie). De onderwijsvorm van een curriculumonderdeel is consistent met de geselecteerde toetsvorm en de leerdoelen (coherentie). Afgestudeerden van een opleiding dienen te voldoen aan de beoogde eindkwalificaties in termen van kennis, inzicht en vaardigheden. De beoogde eindkwalificaties zijn een van de standaarden voor de accreditatie van de opleiding. Deze eindkwalificaties zijn vertaald naar de eindtermen van de opleiding. Het curriculum is zo ingericht dat de eindtermen kunnen worden gerealiseerd. De bijdrage van de afzonderlijke onderdelen van het curriculum is uitgewerkt in concrete en toetsbare leerdoelen. Om met een toets te kunnen bepalen of een student dit onderdeel beheerst moet de relatie tussen de leerdoelen enerzijds en de toetsopzet en toetsvragen anderzijds duidelijk zijn. Leerdoelen, toetsing en werkvormen zijn een samenhangend geheel. De opleidingsdirectie is verantwoordelijk voor het gehele onderwerp. De examencommissie is echter partij uit hoofde van haar wettelijke opdracht: op objectieve en deskundige wijze vaststellen of een student voldoet aan de voorwaarden die de OER stelt ten aanzien van kennis, inzicht en vaardigheden die nodig zijn voor het verkrijgen van een graad (WHW 7.12, lid 2). 1. De eindtermen van elke opleiding zijn vastgelegd in de OER. 2. Bij de beperkte opleidingsaccreditatie wordt de volgende bijlage gevraagd: een inhoudsbeschrijving (op hoofdlijnen) van de onderdelen van het programma met vermelding van eindkwalificaties, leerdoelen, werkvorm(en), wijze van toetsing, voorgeschreven literatuur, docent en studiepunten. Bij de aanvraag voor de beperkte toets nieuwe opleiding geldt een vergelijkbare eis, maar voor een meerjarige opleiding alleen voor het eerste jaar van de opleiding. De inhoudsbeschrijving is in de regel nu al terug te vinden in de studiegids of course manual. 3. Het toetsplan, waarin de eindtermen en de leerdoelen van het curriculum zijn vertaald in toetsen. 2

3 2. Programmering van toetsing De programmering van de toetsing activeert de studenten tot studeren en daarmee tijdig te beginnen. Concurrentie van toetsen onderling en met het onderwijs vindt niet of slechts bij uitzondering plaats. Dit wordt als volgt bereikt: De student wordt regelmatig getoetst. De toets van een curriculumonderdeel concurreert niet met het onderwijs dan wel de toets van een ander onderdeel. Het aantal herkansingen is beperkt binnen een vak dan wel over de vakken heen. Uitgangspunt is dat studenten vanaf de start van een curriculumonderdeel studeren en actief met de stof bezig zijn. Het toetsprogramma kan dit bevorderen door regelmatige toetsing die actief studiegedrag beloont (absolverende deeltoetsen) en de mogelijkheid geeft tot feedback. Het concentreren van toetsen aan het einde van een langere periode is onverstandig, omdat er aan het begin geen stimulans is om te studeren en dit bovendien leidt tot piekbelasting aan het slot, vaak met concurrentie van andere toetsen. De intensiteit van de toetsing aan het begin van de bacheloropleiding kan in de regel hoog zijn (streefdoel een keer in de drie-zes weken), zodat bij een curriculumonderdeel van langere duur de toetsing zoveel mogelijk wordt gespreid over de tijdsduur van dat onderdeel. Concurrentie tussen de toets van een curriculumonderdeel met het onderwijs of de toets van een ander onderdeel moet worden vermeden, in het bijzonder wanneer hiervoor geen onderwijskundige onderbouwing bestaat of wanneer dit kan leiden tot uitstelgedrag bij studenten. De regeling rond herkansingen is gebonden aan de opbouw van het curriculum en de inrichting van de toetsing. Er zijn dan ook uiteenlopende modaliteiten denkbaar: Het aantal herkansingen kan per toets worden beperkt tot maximaal 1 per studiejaar. Het is zelfs denkbaar te besluiten geheel af te zien van herkansingen en alleen inhaaltentamens aan te bieden aan studenten met bijzondere omstandigheden. In het geval van een snelle herkansingsmogelijkheid, dat wil zeggen snel na de bekendmaking van het resultaat van het eerste tentamen, zou de lijn kunnen zijn die alleen toe te staan aan studenten die een redelijke kans op succes hebben. Dat kan worden geoperationaliseerd door vast te leggen dat alleen de studenten die voldaan hebben aan een omschreven en controleerbare inspanningsverplichting en voor de oorspronkelijke toets minimaal een vier hebben behaald, in aanmerking komen voor herkansing. Beperking van het aantal herkansingen over het jaar heen is aan de orde wanneer de herkansingen alleen aan het einde van het studiejaar worden geprogrammeerd. Het aantal te herkansen toetsen wordt per student beperkt, wat heel goed kan als er sprake is van compensatoir toetsen. In geval van compensatoir toetsen is het van belang dat de examencommissie een goede afweging maakt op welke manier geborgd is dat de afgestudeerde beschikt over de benodigde kennis en/of vaardigheden. Er zijn enkele opleidingen die herkansingen toestaan voor het verbeteren van een voldoende of een onvoldoende die gecompenseerd is en waarvoor al studiepunten zijn toegekend. Het is de vraag of de baten daarvan opwegen tegen de kosten in termen van belasting voor student en docent. De verantwoordelijkheid voor de programmering van de toetsing berust bij de opleidingsdirectie. Voor de compensatieregeling berust echter de bevoegdheid bij de examencommissie. Die bevoegdheid is niet beperkt tot de verlening van compensatie in individuele gevallen, maar omvat ook de ontwikkeling van het beleid en de vaststelling van een algemene regeling. Het is raadzaam dat de examencommissie daarbij overlegt met de opleidingsdirectie, omdat het didactisch concept van de opleiding en compensatieregeling met elkaar behoren overeen te stemmen. De programmering van de toetsen en regulering van de herkansingen worden geregeld met behulp van de OER De compensatieregeling in de regels en richtlijnen van de examencommissie 3

4 3. Toetsvormen en eisen aan toetsing De gekozen toetsvorm stuurt het leergedrag van de student. Daarom sluit het totale pakket aan toetsvormen goed aan bij het beoogde leergedrag van de studenten in de opeenvolgende fasen van het curriculum. De toetsvorm is een afgeleide van de leerdoelen van het betreffende programmaonderdeel. De toetsen voldoen aan de kwaliteitseisen van transparantie, betrouwbaarheid, validiteit en efficiëntie. De toetsvorm dient te passen bij de inhoud en het niveau van de leerdoelen. Diversiteit van toetsvormen verhoogt het leereffect voor studenten. Wanneer de toetsing van een programmaonderdeel bestaat uit zowel tussentijdse opdrachten als een afsluitend tentamen worden over het algemeen betere resultaten behaald dan bij toetsing met alleen een afsluitend tentamen. Iedere toets dient optimaal aan de voorwaarden van transparantie, validiteit, betrouwbaarheid en efficiëntie te voldoen om een goed meetinstrument te zijn. Transparantie in toetsing betekent dat studenten voorafgaand aan de toets weten wanneer en hoe zij getoetst worden en waarop zij worden beoordeeld. Ze zijn op de hoogte van de vorm en omvang van de toets en weten hoeveel tijd beschikbaar is. Zo kunnen zij zich zo goed mogelijk voorbereiden en bewijs afleggen van de kennis, het inzicht en de vaardigheden die zij verworven hebben. Hoe de cesuur wordt bepaald moet duidelijk zijn vastgelegd, zodat de studenten hiervan van tevoren op de hoogte zijn. Studenten dienen binnen een vastgestelde termijn feedback te krijgen over inhoud en resultaat van de toets. De klassieke vorm hiervan is de individuele of collectieve nabespreking. Betrouwbaarheid van toetsing is de mate waarin scores consistent, nauwkeurig en reproduceerbaar zijn. Het is zaak om de foutenbronnen die de toetsuitslag beïnvloeden zoveel mogelijk uit te sluiten. De betrouwbaarheid van een toets hangt af van: De formulering van de vragen of opdrachten: vragen moeten zodanig zijn dat zij niet op verschillende manieren geïnterpreteerd kunnen worden. De toets en toetsvragen maken onderscheid tussen studenten die de stof goed en minder goed beheersen (differentiatie). De moeilijkheidsgraad van een vraag is afgestemd op het niveau van de student dat mag worden verwacht op basis van het gevolgde onderwijs. De toetslengte: het aantal vragen moet voldoende zijn om toevalstreffers te beperken, vanzelfsprekend gerelateerd aan de beschikbare tijd voor de toets. De beoordelingscriteria en methode worden afgeleid van de leerdoelen. De beoordelingscriteria, de beoordelingsprocedure en de normering moeten van tevoren zijn vastgesteld. De criteria voor beoordeling zijn geëxpliciteerd in een beoordelingsmodel. Objectieve beoordeling. Voor de beoordeling van het eindwerkstuk van de opleiding (bachelor en master) wordt het werk door meer dan één beoordelaar beoordeeld. Het betrekken van een tweede onafhankelijke beoordelaar dient ertoe om willekeur in de beoordeling uit te sluiten. De procedure omtrent de beoordeling van het eindwerkstuk wordt vastgelegd. Daarnaast is het bij andere toetsen raadzaam om bij de hoge scores en die rond de cesuur, eventueel steekproefsgewijs, meer dan één beoordelaar in te schakelen. Validiteit: Toetsen zijn valide als zij ook werkelijk meten wat zij beogen te meten. Validiteit van de individuele toetsen rechtvaardigt de uitspraak dat de opleiding meet of studenten de eindkwalificaties van de opleiding ook daadwerkelijk verworven hebben. Bij validiteit spelen de volgende aspecten een rol: de inhoud van de vragen (relatie met leerdoelen), het gewenste niveau van de vragen (moeilijkheidsgraad) en het aantal vragen per onderwerp. Een andere vorm van validiteit is de constructvaliditeit die zich richt op de formulering van de vraag of opdracht: de opdracht dient duidelijk te zijn geformuleerd en geen aanwijzingen te bevatten voor het antwoord. Efficiëntie: De door toetsing verkregen informatie weegt op tegen de benodigde investering, vooral wat betreft tijd. Er is een evenwicht tussen toetstijd en onderwijstijd voor ieder programmaonderdeel. 4

5 Een belangrijk punt van aandacht bij toetsing is de cesuurbepaling. De cesuur is het punt op de scoreschaal dat overeenkomt met een voldoende. Er zijn verschillende manieren om de cesuur te bepalen, elk met eigen voor- en nadelen: absoluut, relatief en gemengd. Hoe de cesuur van een toets en herkansing wordt bepaald moet duidelijk zijn vastgelegd, zodat de student hiervan van tevoren op de hoogte is. Tot slot wordt er bij de toetsing rekening gehouden met de mogelijkheden van studenten met een functiebeperking. Van de instelling wordt verwacht dat zij mogelijkheden en voorzieningen heeft voor aangepaste toetsing voor deze studenten, zoals extra tentamentijd of een aangepaste toetsvorm. De examencommissie is verantwoordelijk, waarbij de opleidingsdirectie nadrukkelijk is betrokken voor het ontwerpen van het toetsenpakket. De examencommissie draagt uiteindelijk verantwoordelijkheid vanuit de taak van borging van de kwaliteit van de tentamens en examens. : OER Regels en richtlijnen van de examencommissie Met het oog op transparantie kan er aan de studenten een voorbeeldtoets beschikbaar worden gesteld. Beoordelingsnormen van de examencommissie voor de examinatoren. Als indicaties voor betrouwbaarheid van toetsen kunnen de volgende psychometrische maten worden gebruikt: voor differentiatie de RIT-waarde, voor de moeilijkheidsgraad de p-waarde en voor de toetsomvang coëfficiënt alfa. Ongunstige scores functioneren als alarm om de toets inhoudelijk onder de loep te nemen. De validiteit van een toets kan worden gewaarborgd met behulp van een toetsmatrijs. 5

6 4. voor toetsing De verantwoordelijkheden van examinator en examencommissie zijn duidelijk en daarmee ook de onderlinge verhouding: De examinator is verantwoordelijk voor het afnemen van de toets en het vaststellen van de uitslag. De examencommissie heeft de wettelijke bevoegdheid beoordelingsnormen vast te stellen. De examencommissie is verantwoordelijk voor het afnemen van het afsluitend examen en voor het vaststellen of de student voldoet aan de eindtermen van de opleiding. De examinator is bekwaam voor het vervullen van zijn of haar specifieke rol in het examenprogramma. De examencommissie formuleert de eisen waaraan een examinator dient te voldoen en verleent alleen aan degenen die daaraan voldoen de bevoegdheid tot het afnemen van toetsen en examens. De examencommissie is deskundig en functioneel onafhankelijk. De duidelijkheid in formele termen kan in de praktijk mistig worden, want een docent is doorgaans enerzijds een onderwijsgevende en anderzijds een examinator. Beoordelingsprocedures en -normen van tentamens, stages, scripties e.d. zijn een noodzakelijk hulpmiddel om onduidelijkheid tegen te gaan. De beoordelingsnormen die de examencommissie vaststelt, kunnen generiek zijn of specifiek (cesuurbepaling). De verantwoordelijkheid van de examinator houdt in dat deze binnen de gestelde kaders van OER en Regels en richtlijnen oordeelt zonder druk van buitenaf. Onduidelijkheid ontstaat, wanneer de beoordeling van bijvoorbeeld een stage of scriptie feitelijk door een externe partij plaats vindt die onvoldoende bekend is met de eindtermen van de opleiding dan wel met de geldende beoordelingsnormen van het curriculumonderdeel. Vermeden moet worden dat de examencommissie hiervan niet dan wel laat op de hoogte is en dit niet kan herstellen. De deskundigheid van een examinator betreft niet alleen de kennis van het vak en de plaats daarvan binnen het curriculum, maar ook van de toetsing (constructie, afname en beoordeling van toetsen). Indien een docent niet bekwaam blijkt te zijn als examinator, heeft de examencommissie de bevoegdheid de examenbevoegdheid te ontnemen. De deskundigheid van de examencommissie betreft de opleiding (eindniveau en het geheel van toetsen), toetsing en regelgeving. De functionele onafhankelijkheid van de examencommissie behelst dat zij haar werkzaamheden verricht zonder druk van opleidingsdirectie, decaan of college van bestuur. De examencommissie is ervoor verantwoordelijk dat dit alles transparant is voor de examinatoren. Zij draagt er zorg voor dat de examinatoren bekend zijn met de kwaliteitseisen aan de toetsen, hun taken en verantwoordelijkheden als examinator, de mogelijkheden tot docentprofessionalisering op het gebied van toetsing, de OER en bijbehorende richtlijnen. De examencommissie is verantwoordelijk voor de toetsing, met de volgende kanttekeningen: De examencommissie en de opleidingsdirectie zijn hierbij op elkaar aangewezen, want de docenten combineren in hun functie de rollen van onderwijsgevende en examinator. De opleidingsdirecteur is door de decaan gemandateerd om het onderwijsprogramma te besturen en beheren. De opleidingsdirecteur bepaalt de inrichting van het onderwijs (vakken, leerdoelen, eindtermen) en de uitvoering (toewijzing docenten via vakgroepen). De feitelijke verantwoordelijkheid voor het opstellen van toetsen ligt in de praktijk bij de docenten die het onderwijs geven en daarmee bij de opleidingsdirectie. De verantwoordelijkheid voor de kwaliteit lijkt dan eerder gesitueerd te worden bij de opleidingsdirectie, terwijl de kwaliteitsborging de onvervreemdbare opdracht is voor de examencommissie. Opleidingsdirectie en examencommissie dienen op basis van de eigen bevoegdheden en verantwoordelijkheid samen vorm te geven aan het toetsbeleid van de faculteit/opleiding. Het is een onderdeel van het personeelsbeleid dat een docent voldoende wordt geschoold om zijn rol van examinator waar te kunnen maken (basiskwalificatie onderwijs). Dit valt onder de verantwoordelijkheid van de capaciteitsgroep, vakgroep of departement waaraan de docent is verbonden. De decaan heeft de wettelijke opdracht om het onafhankelijk en deskundig functioneren van de examencommissie voldoende te waarborgen. De decaan is er verantwoordelijk voor dat de 6

7 examencommissie beschikt over de middelen (financieel, personeel en materieel) voor de uitvoering van haar werkzaamheden. Om vorm te geven aan de gezamenlijke verantwoordelijkheid vindt er regelmatig afstemmingsoverleg plaats tussen decaan, opleidingsdirectie en examencommissie. 1. Beoordelingsnormen zijn alleen effectief binnen een context, waarin een toetsplan (opleidingsniveau), toetsschema (vakniveau) en toetsmatrijs (toetsniveau) beschikbaar zijn. De examencommissie maakt voor de vaststelling van de beoordelingsnormen gebruik van richtlijnen en aanwijzingen op grond van WHW art. 7.12b, lid 1 onder b. 2. De positie van de examencommissie is geregeld in de WHW. Nadere invulling daarvan biedt het faculteitsreglement. De examencommissie structureert de eigen verantwoordelijkheden en die van de examinatoren met eigen regelgeving. 3. Jaarverslag van de examencommissie. 7

8 5. Regelgeving De studenten en docenten zijn op de hoogte van het toetsprogramma en de inhoudelijke en organisatorische eisen inzake toetsing: In de OER en de daarop gebaseerde documenten (studieschema s, vakbeschrijvingen in de studiegids en course manuals) worden de curriculumonderdelen beschreven. De regels en richtlijnen van de examencommissie bevatten informatie over de wijze waarop de examencommissie de kwaliteit van de tentamens en examens borgt, de beoordelingsprocedures en normen, de verlening van vrijstellingen, fraude, compensatie en de gang van zaken tijdens tentamens. De tentaminering en examinering zijn met het oog op de rechtspositie van de studenten verankerd in de regelingen die de WHW voorschrijft: de OER van de opleiding en de regels en richtlijnen van de examencommissie. Vereist is dat de regelgeving helder en toegankelijk is geformuleerd en geen ruimte laat voor misverstanden. Studenten en docenten kunnen gemakkelijk kennis nemen van de strekking van de regelgeving en van de regels zelf door publicatie op het web van de opleiding of faculteit. Tussentijdse aanpassingen van regels kunnen niet worden uitgesloten, mits ze niet in het nadeel zijn van de studenten. Deze aanpassingen dienen wel tijdig en adequaat te worden bekend gemaakt aan de studenten die daardoor worden geraakt. De studenten behoren op de hoogte te worden gesteld van de klacht-, bezwaar- en beroepsprocedures. De OER wordt vastgesteld door de decaan van de faculteit. De decaan behoeft daarvoor met uitzondering van enkele onderdelen de instemming van de faculteitsraad. De opleidingscommissie en examencommissie hebben adviesrecht. De regels en richtlijnen van de examencommissie worden door de commissie zelf vastgesteld. 1. De OER 2. De regels en richtlijnen van de examencommissie 8

9 6. Kwaliteitszorg voor toetsbeleid en toetsing Om een adequaat toetsbeleid te hanteren en blijvend goede toetsing te kunnen verzorgen is evaluatie, en daarmee kwaliteitszorg van toetsbeleid en toetsing noodzakelijk. Dit wordt als volgt bereikt: Iedere opleiding heeft een toetsplan waarin de toetsen van een opleiding systematisch zijn beschreven (hoe, wanneer en door wie de leerdoelen van de onderwijseenheden worden getoetst en de wijze van periodieke evaluatie). Voor iedere opleiding bestaat een protocol betreffende toetsing voor de constructie, afname, beoordeling, analyse en administratie van toetsing en toetsresultaten. Er is een archiveringssysteem voor al het relevante toetsmateriaal. De vereiste documentatie, de wijze van archivering en de verantwoordelijkheden voor de archivering zijn vastgelegd in een protocol of in het toetsplan. Kwaliteitszorg betreft, naast een adequaat toetsbeleid, procedures om na te gaan of dat beleid naar behoren wordt uitgevoerd. Kwaliteitsborging van toetsing en examinering maakt deel uit van het kwaliteitszorgsysteem van de instelling. Het toetsplan van iedere opleiding is feitelijk de uitwerking van het universitaire referentiekader voor toetsing en examencommissie of het facultaire toetsbeleid (waar de onderdelen uit het universitaire referentiekader deel van uitmaken). Bij het bewaken van de kwaliteit van toetsing gaat het om drie aspecten, namelijk het opstellen van de toets door de docent(en), het afnemen van de toets en het vaststellen van het eindoordeel. Het protocol inzake toetsing moet iedereen die bij het toetsbeleid en de toetsing betrokken is handreikingen bieden over hoe men te werk moet gaan bij het construeren, afnemen, beoordelen, analyseren en administreren van toetsen en de bijbehorende resultaten. Hierin worden zaken vastgelegd zoals: 1. Peer review bij het construeren van toetsen: deze is bedoeld om eventuele foutenbronnen die de betrouwbaarheid van de toets beïnvloeden, zoals tekstuele onduidelijkheden of verkeerde vraagstelling, zoveel mogelijk weg te nemen. 2. De beoordeling van eindwerkstukken: aangezien de eindwerkstukken van de opleidingen dienen als bewijs dat studenten voldoen aan de eindkwalificaties van de opleiding, dienen de eindwerkstukken van alle opleidingen van de EUR door meer dan één beoordelaar te worden beoordeeld. Hierbij wordt gebruik gemaakt van duidelijke beoordelingscriteria en een beoordelingsformulier. Het archiveringssysteem is noodzakelijk om de kwaliteit van de toetsing aan te kunnen tonen aan interne en externe beoordelingscommissies. Het materiaal van de toetsen (de toetsen zelf, de uitwerkingen van de studenten en de beoordelingsformulieren) wordt ten minste twee jaar bewaard. Met het oog op de externe beoordeling voor de accreditatie van de opleiding en de instellingstoets kwaliteitszorg geldt echter een termijn van zes jaar voor de eindwerkstukken van de bachelor- en masteropleidingen, inclusief de beoordelingsformulieren. De opleidingsdirectie is verantwoordelijk voor de opstelling van het toetsplan. De examencommissie heeft wettelijk de taak de kwaliteit van de tentamens en examens te borgen (WHW 7.12b, lid 1 onder a) en is verantwoordelijk voor de opstelling van het protocol toetsing voor de constructie, afname, beoordeling, analyse en administratie van de toetsing en de toetsresultaten. 1. Regels en richtlijnen examencommissie. 2. Jaarverslag examencommissie. 3. Toetsplan opleiding. 4. Protocol toetsing voor de constructie, afname, beoordeling, analyse en administratie van de toetsing en de toetsresultaten. 5. Referentiekader toetsing en examencommissie EUR. 9