In gesprek met Dries van den Broek -een uiterst bevlogen KNPV man-

Transcriptie

1 Met toestemming overgenomen uit 'Hondensport & Sporthonden' nr In gesprek met Dries van den Broek -een uiterst bevlogen KNPV man- Onmisbaar voor een goed verloop van het NK, zo mag je de rol van Dries van den Broek wel betitelen. Woonachtig in het Brabantse Mierlo is de 68-jarige Dries al lang voor en na het NK bezig met dit grootschalige KNPV event of the year. Na afloop van het NK 2017 in Eindhoven werd Dries in besloten kring verrast met het ere-lidmaatschap van de KNPV. Een besluit van het hoofdbestuur welke hem enorm is gegund! Hondensport & Sporthonden heeft al vanaf het eerste moment dat wij verslag deden en foto s maakten (1995) van het NK een uiterst plezierig contact met Dries. Wij willen deze aimabele KNPV-man in hart en nieren graag nader aan u voorstellen. hebben 2 zonen, Twan van 48 en Peter van 46 jaar. Beide zonen zijn getrouwd en we zijn ook de trotse opa en oma van 2 kleinkinderen, waarvan 1 kleinkind is geadopteerd en in Amerika woont, in California en zij heeft ook weer een dochtertje." H&S: Jij gaf net al aan dat je bent getrouwd met Toos, wordt jouw vrouw er nooit eens moe van dat je aan de andere kant ook nog "getrouwd" bent met de KNPV? Dries: "Nou, dat zal ik je vertellen, dat is nu juist de kracht van haar, maar ook van onze relatie. Zij gunt het mij echt van harte en dat is niet zomaar een cliché, dat is echt waar. Er zijn dan mensen die zeggen van 'ja, achter iedere goede hondenman staat een sterke vrouw', maar dit is echt zo. Van jongs af aan ben ik lid geweest van een KNPV hondenclub, tijdens onze verkering en na ons huwelijk is mijn vrouw echt altijd meegegaan. Dat was zondag op zondag in die tijd dat we naar wedstrijden gingen, altijd stond ze langs de lijn met de jongens. H&S: Wie is Dries van den Broek, hoe oud ben je, wat deed je in het dagelijks leven, verliefd, verloofd, getrouwd? Dries: "Ik ben 6e zoon geboren in Geldrop uit een groot gezin van 10 kinderen, bestaande uit 9 jongens en 1 meisje. In het dagelijkse leven heb ik 43 jaar gewerkt bij PTT Post in heel veel verschillende functies, ik heb daar ooit nog wel eens een speldje voor gekregen, maar dat was volgens mij omdat ze dat speldje toen over hadden, ik weet het niet... Ik ben al heel jong en nog steeds heel erg gelukkig getrouwd met Toos. Wij Toen was de KNPV nog ietsje anders dan vandaag de dag, we hadden destijds Kring Eindhoven, daar waren 25 clubs bij aangesloten, die organiseerden nogal wat kringwedstrijden, maar ook minstens één keer per jaar een balavond en dat was nogal wat in die tijd. Daar ging je dan met de hele club naartoe, dan hadden we een groep van zo'n 35 tot 40 man en dan kwamen we in een hele grote zaal in Eindhoven bij elkaar, nou, dat was echt feest hoor... Mijn vrouw is altijd meegegaan tot het moment dat ik ging keuren, toen is ze nog wel verschillende keren meege- 30

2 dat de eigenaar het wist, die hond ophalen en daar ging ik dan mee naar de hondenclub. En dan kwam ik op die hondenclub met zo'n grote hond aan het touwtje en dan zeiden die mannen op die hondenclub dat ik weg moest wezen met die hond. Uiteindelijk werd dat doorgegeven door deze en gene en ook bij mij thuis werd dat bekend en toen waren de rapen natuurlijk wel gaar hé...? In die tijd had je een fabriek in Geldrop, die heette "de Schel" en die hadden een Bouvier als waakhond liggen en de portier die in het huisje voor de fabriek woonde, was ook bij de hondenclub en dat wist ik want die had ik al eens zien oefenen met die hond. Dan ging ik die hond halen en ging daarmee naar de hondenclub. Ik liet hem springen en van alles doen. Ik haalde die hond gewoon uit de ren en dan bracht ik hem weer terug. Dan zei die portier 'is hij nou alweer weggelopen'? En dan zei ik 'ja, hij liep hier op de Heuvel', dat is een straat ergens in Geldrop en vervolgens kreeg ik een dubbeltje omdat ik hem terug kwam brengen ha, ha, ha... Voorzitter Sjef van den Boomen verrast Dries met het ere lidmaatschap van de KNPV gaan, maar uiteindelijk kwamen we samen tot de conclusie dat dit geen ideale situatie was, zij stond daar dan maar plompverloren in haar eentje langs de kant te kijken en dat was niet prettig, dus dat hebben we toen wel een beetje afgebouwd. Sinds ik die hersenbloeding heb gehad, kan ik me slecht concentreren en als ik dan bezig ben om iets voor te bereiden en ik kom er niet uit, dan zegt mijn vrouw 'zou je er niet eens even een poosje mee stoppen'? En als ik dan antwoord dat ik er helemaal mee wil of ga stoppen dan is mijn vrouw degene die zegt dat ik dat nooit, maar dan ook nooit moet doen. Zij motiveert mij altijd, heeft altijd overal begrip voor en ja, het komt wel eens voor dat ze vindt dat ik te lang achter de PC zit en dat ik maar eens een poosje moet komen zitten." H&S: Heb jij van jongs af aan altijd wat met honden gehad? Dries: "Altijd. Ik denk dat ik vanaf het moment dat ik begon te praten altijd iets met honden heb gehad. In tegenstelling tot katten, ook lieve dieren, maar ik heb er verder niets mee. Maar honden, daar heb ik altijd wat mee gehad, het lukte mij ook altijd met honden, ik kon daar gewoon goed mee opschieten. Ik zat nog maar op de basisschool en dan ging ik in de buurt, of daar waar ik wist waar ze een min of meer afgerichte hond hadden, zonder Wij hebben thuis zelf ook altijd honden gehad. Er was er een bij die vergeet ik nooit meer. Dat was een Mechelse herder die heette Wilson. In die tijd heetten alle honden Wilson of Herta. Wilson kwam van een boer en ik mocht van mijn ouders daar een pup uitzoeken. Die hond hadden wij tot een maand of 10 en toen zei mijn moeder dat hij weg moest omdat hij alles kapot maakte. Kijk, dat viel mij niet zo direct op, maar als mijn moeder de was buiten hing dan scheurde Wilson alles kapot. Ik was op mijn manier al wel een beetje met die hond aan het oefenen, maar hij moest echt weg. Ik heb hem toen zelf naar het asiel in Eindhoven moeten brengen, met tranen in mijn ogen fietste ik met Wilson naar het asiel. Ik vroeg aan de beheerder of hij de hond wilde opnemen, nou dat wilde hij wel. Hij pakte de hond met twee handen aan, want het was een prachtige Mechelaar, zo'n grote stevige hond. Nou, ik weer naar huis en ik had zo'n verdriet, ik kwam er maar niet overheen. Mijn moeder zei toen 'ach jonge, hedde daor nou zon verdriet van', dus 31

3 ik zei 'ja ik mis hem nou al' en toen zei mijn moeder 'nou, dan godum maar vlug terug hale'. Dus ik als een gek weer op de fiets naar Eindhoven en wat denk je...? Weg, hij was al weg, ik heb hem nooit meer gezien. Uiteindelijk hebben we weer een nieuwe hond gekregen en die noemde ik ook weer Wilson en zo ging dat door, altijd hebben wij honden gehad. Tot een paar jaar terug hadden wij zelf nog een Mechelaar Max, die is ruim 14 geworden en die hebben we toen in moeten laten slapen en dit is eigenlijk de eerste keer dat ik zonder hond zit. Mijn vrouw zegt wel eens van 'dan nemen we toch weer een hond als je dat graag wil', maar dan weet ik wel hoe dat gaat. Zo'n hond moet toch minsten 3 of 4 keer per dag worden uitgelaten en dat kan ik niet meer. Dan zal mijn vrouw dat met alle liefde van de wereld doen, maar dat werkt niet en dat wil ik niet. Ik moet zelf de verantwoording voor zo'n hond kunnen nemen en als dat niet lukt en dat lukt niet meer, dan houdt het op, het moet niet ten koste van de hond gaan, dat wil ik niet." H&S: Wanneer en hoe ben jij met de hondensport in aanraking gekomen? Dries: "Wij woonden vroeger thuis vrij dicht bij een bos en in dat bos was een hondenclub gevestigd. Nou ja, dat was een spoorbiels en daaromheen hadden ze drie latjes en een plat dakje gemaakt van golfplaatjes en daar hing dan een soort van bijtpakje in en iets te revieren en zo. Ik ging al heel vroeg met die 'leenhonden' uit het dorp en die Bouvier van "de Schel" naar die hondenclub. Maar er was één ding dat niet hoorde. Op zondag hoorde je in de kerk te zitten, maar dan zat ik op de hondenclub. Maar daar had ik ook wel iets op gevonden hoor, ik had geregeld dat ik wist wie de mis gedaan had en dan was ik fijn op die hondenclub. Ik ben op die club begonnen toen ik een jaar of 9 of 10 was en ik ging daar heel trouw naar toe. Op een gegeven moment mocht ik lid worden dat was in 1964 en ben vervolgens in 1965 lid geworden van de KNPV, ik was toen 15 jaar oud. Ik had toen inmiddels mijn eigen hond, dat was een Bouvier, die heette Arras en dat was een afstammeling van kennel 't Klumpke' uit Mierlo met een hele goede bloedlijn. Vroeger had je Coen Semler van 't Dafzicht en Janus Klomp, die had een kennel 't Klumpke en die had machtige Bouviers, echt iets aparts. Die hond heeft mijn vader voor mij gekocht. Hij is daar met mij naar toe gegaan, want hij kende Janus, mijn vader was uitvoerder in de bouw en Janus was chauffeur daar en die had een nest jonge honden en was ook lid van die hondenclub waar ik altijd kwam. Janus zei tegen mij dat ik een pup mocht uitzoeken voor 75 gulden, maar die had ik niet, dus toen heeft mijn vader die 75 gulden betaald, hij had blijkbaar wel veel met mij op om zomaar 75 gulden te betalen voor een hond, want dat was heel veel geld in die tijd. Ik heb Arras grotendeels afgericht en toen heb ik de hond weer aan mijn vader gegeven, want eigenlijk was de hond natuurlijk ook van mijn vader. Ik heb toen zelf weer een hond genomen. Vroeger gingen wij altijd veel honden halen bij de boer en dan had je wel eens een leuke hond, maar mijn broer was inmiddels ook lid geworden van die hondenclub en moest ook een hond hebben. Mijn broer was ouder dan ik en had inmiddels zijn rijbewijs 32

4 In 2003 was Dries ook volledig verrast toen hem tijdens het NK in Den Bosch de gouden erespeld werd uitgereikt door voorzitter Dick van Rossum en een Kevertje en dan gingen wij gewoon op pad om een goede hond te zoeken. We hebben voor mijn broer in die tijd een Duitse herder gevonden bij een handelaar en dat was in die tijd meer een scharrelaar. Dan kwamen we met die hond op de hondenclub en dan vroegen die mannen 'waar heb je die hond gehaald' en dan antwoorden wij 'bij de boer', ja wij jokten maar een beetje mee want als je zei dat die hond bij een handelaar vandaan kwam dan zeiden ze oei, oei, oei, daar zal wel wat mee zijn. Die hond heette Sito en dat was uiteindelijk een hele fijne hond. Mijn volgende hond na die Bouvier was een Mechelaar en dan praten we over de periode 1973, want in 1975 heb ik die hond naar de keuring gebracht in Heeswijk-Dinther." H&S: Heb jij nog andere hobby's naast de hondensport? Dries: "Nee, daar kan ik heel kort over zijn. Ik lees net als iedereen de krant en ik kijk naar sport op tv en dan kijk ik graag naar voetbal en dan met name naar mijn favoriete club PSV. Verder kijk ik ook wel naar andere sporten hoor, maar dan gewoon het laatste halfuur of 3 kwartier, zodat ik de finish of einde van de wedstrijd kan zien. Dan kan ik de volgende dag ook nog meepraten, maar ik ga echt niet de hele middag voor de tv zitten kijken. Door de jaren heen ben ik me ook gaan bezighouden met de sport die de kinderen hadden. Ik ben nog een jaar of 6 jeugdleider geweest bij het voetbal, dat was echt in de tijd dat de kinderen zelf voetbalden en ik bracht ze altijd weg en was er altijd en toen kwam al snel de vraag of ik geen jeugdleider wilde worden. Daar voelde ik helemaal niets voor, dat was niets voor mij, vond ik. Na veel gezeur heb ik het toch maar gedaan, maar wel gelijk de afspraak met de kinderen gemaakt dat als ze op zaterdagmiddag zouden gaan voetballen dat ik er dan mee zou stoppen, want dan wilde ik naar de hondenclub en dat heb ik ook gedaan." H&S: Welke functies heb jij inmiddels allemaal bekleed bij de KNPV? Dries: "Oooh, nou is het raak. Nu heb ik toevallig rekening gehouden met die vraag en dat is niet omdat ik ijdel wil zijn, maar ik denk, ik ga toch eens even kijken, want dat is ooit eens vastgelegd. Toen ik die onderscheiding heb gehad in 2004 ben ik benoemd tot Lid in de orde van Oranje Nassau en toen is mijn staat van dienst tot dan toe vastgelegd. Vanaf 1964 tot 2010 lid van 'De Hond in 't Woud' te Geldrop, in 1974 ben ik voorzitter geworden van die vereniging, in 1983 werd ik 2e penningmeester van het bestuur van Kring Eindhoven, van 1984 tot 1990 vice-voorzitter van het bestuur Kring Eindhoven, vanaf 1990 tot 2003 was ik voorzitter van Kring Eindhoven, vanaf 1993 tot nu toe bestuurslid van de afdeling Noord Brabant, in 1988 erkend africhtings instructeur, die cursus heb ik gevolgd. In 1990 erkend afdelings keurmeester en vanaf 1995 erkend algemeen keurmeester, vanaf 2007 ben ik voorzitter van de afdeling Noord Brabant. Als het goed is, wordt ik binnenkort weer herkozen omdat er geen tegenkandidaten zijn, dat had ik wel gehoopt, maar dat is niet gebeurd. Ik weet natuurlijk dat er een vervolg moet komen op alles, want uiteindelijk ben je er voor het algemeen belang van de KNPV en niet voor jezelf. Als ik vandaag of morgen iemand vind die echt geschikt is dan ga ik deze persoonlijk benaderen en dan ga ik er onmiddellijk mee stoppen." H&S: Heb jij nooit de behoefte gehad om eens naar andere disciplines van hondensport te gaan kijken dan alleen KNPV? Dries: "Nee, niet echt, alhoewel. dat is niet helemaal waar. Ik heb altijd wel veel respect gehad voor het IPO gebeuren, maar ik was getrouwd met mijn hondenclubje in Geldrop en het zou als verraad voelen als ik daar weg zou gaan. We hebben daar op dat clubje een nieuw terrein gekregen, er een nieuw clubgebouw opgezet, noem maar op, ik was echt met dat clubje getrouwd, maar ik verdiepte me wel in het africhten en vooral het appèl draaien bij dat IPO gebeuren. Ik kende wel veel van die IPO mensen en uiteindelijk kwamen ze ook regelmatig bij ons op de club. Op een bepaald moment was het zo dat wij met onze club van de gemeente Geldrop gevestigd waren op grondgebied van de gemeente Heeze. Dat was een hele rare constructie, de grond was van de gemeente Geldrop, maar lag binnen de gemeente grenzen van de gemeente Heeze. Op dat terrein zaten 2 IPO verenigingen en 2 KNPV verenigingen. Ik heb toen het plan opgevat om met deze vier verenigingen een vuist te maken naar de gemeente toe en daar hebben wij, omdat die contacten met de gemeente heel erg goed waren, wethouder Bosmans weten te enthousiasmeren en hem gevraagd of hij geen beker of bokaal zou willen uitreiken aan de KNPV PHV wedstrijden. Nou dat was prima en dat doet hij nu alweer 33

5 een pup, daarna opzetten en verder africhten. Ik had 2 rennen en in 1 ren zat de huishond, die overigens ook was afgericht en in de andere ren zat dan een hond die ik dan eventueel verkocht. Zo heb ik dat ook gedaan voor mijn jongens, want ja zo'n hond verkopen die er alweer een tijdje was, nou dan was het weer Leiden in last hè, dat was niet prettig. Wat ik wel veel gedaan heb is andere mensen helpen om hun honden naar de keuring te brengen, of voor de toetsing, daar was ik ook altijd mee bezig." H&S: Hoe lang hou jij je nu al bezig met de organisatie van het NK? Dries: "Vanaf 1993, toen ik in het afdelingsbestuur kwam ben ik daar ook direct mee gaan helpen en in die tijd waren er een paar mensen van het hoofdbestuur, waarvan ik de namen niet meer zo weet. Maar ik zat met Toon School in het afdelingsbestuur en Toon regelde die organisatie met een ander bestuurslid en ik was daarbij. Op een gegeven moment stopte dat ene bestuurslid en toen bleven alleen Toon en ik nog over. Dat was nog in de tijd van Den Bosch en uiteindelijk was ik zowat helemaal alleen en dat heb ik een paar jaar zo gedaan. Ik heb toen doorlopend aangegeven dat er een commissie samengesteld moest worden, want dit kon zo niet blijven doorgaan, ik had het er zo druk mee." In Eindhoven met bestuurslid Rudy Pardon vele jaren, ik schat zo'n jaar of 15 of 16. Die wethouder was dus bereid om zijn naam te verbinden aan die wedstrijd en dat werd dus de Jo Bosmans wisselbokaal. Dat was dus namens de 4 hondensport verenigingen en daar moest natuurlijk een aparte vergunning voor aangevraagd worden bij de KNPV. Maar daar hadden we weer een beetje mazzel bij, want ik zat in het afdelingsbestuur en kon mondeling aan mijn mede bestuurders toelichten wat het belang was van deze wedstrijd. Namelijk om samen naar buiten toe de hondensport te vertegenwoordigen en dat was dan 34 in dit geval IPO en KNPV." H&S: Hoeveel certificaten heb jij in je hondensport loopbaan behaald? Dries: "Nou, niet zoveel hoor, ik denk een stuk of 8 of 9, maar dat vond ik ook niet zo belangrijk, ik vond het trainen met een hond veel mooier en belangrijker. Kijk, er zijn er natuurlijk genoeg die een heleboel certificaten hebben behaald, maar die hebben zo'n hond misschien wel kant-en-klaar gekocht, of op een leeftijd waarbij ze direct konden beginnen met oefenen. Ik heb dat nooit gedaan. Ik ben altijd begonnen met H&S: Hoe ziet zo'n voorbereiding op het NK eruit en hoeveel tijd van tevoren beginnen jullie daarmee? Dries:" Direct na het afgelopen NK gaan we al weer evalueren en richten we ons op het nieuwe NK. Wij hebben nu een commissie van 6 personen, dat zijn 3 mensen die in het hoofdbestuur zitten: Sjef van de Boomen, Rudy Pardon, Jack Evers en 2 mensen uit het afdelingsbestuur: Henk Kusters en ondergetekende en vervolgens hebben we nog Mart Seerden die komt uit Limburg. We hebben dat heel democratisch geregeld, want zij hebben direct voorgesteld dat ik maar eens voorzitter moest worden van dat clubje. Ik had natuurlijk al de nodige ervaring en het was voor mij ieder jaar een blauwdruk van alles en daar hadden ze natuurlijk

6 wel een beetje gelijk in. Het wordt makkelijker door de jaren heen, maar dat wil niet zeggen dat je er minder werk aan hebt. Ik maak bijvoorbeeld het draaiboek en dat bestaat uit ongeveer 34 of 35 pagina's en daar staat voor mijn gevoel alles in. (Lachend...) Daar staat zelfs in dat er extra prijzen ter beschikking worden gesteld door "Hondensport & Sporthonden", ja, ja... Dus ik was als voorzitter gebombardeerd en dan komen ze hier thuis bij mij vergaderen en dat vind ik op zich heel erg fijn. Ik rijd namelijk geen auto meer en dan moeten ze me weer op komen halen en dat doen ze met alle liefde en plezier dat weet ik wel, maar nu ben ik van niemand afhankelijk en dat is toch wel fijn zo. Overigens en dat mag wel even gezegd worden, waar ik ook naar toe ga als het om KNPV gaat, Henk Kusters rijdt mij altijd overal naartoe en dat waardeer ik echt zo enorm, dat kan je je niet voorstellen!! Dan gaan wij vergaderen, we hebben een takenlijst samengesteld en daar staan werkelijk alle zaken in die wij moeten bespreken. Dat gaat vanaf het afzetten van terreinen tot vergunningen aanvragen bij de gemeente, politie, noem maar op. Het indelen van deelnemers, keurmeesters en helpers, ja alles, tot aan de fourage toe, wat eten we, wat drinken we? Hoeveel consumptiebonnen krijgen de deelnemers, het parkeren, EHBO, je kunt het zo gek niet bedenken of het moet worden geregeld. We werken met een takenlijst en al die taken hebben we een nummer gegeven. We beginnen bijvoorbeeld met nummer 100 en dat is dan bijvoorbeeld een evenementen aanvraag vergunning bij de gemeente, dan staat daarbij wie dat gaat doen en daar staat dan een 0 achter en die 0 moet veranderen in een 1 als je het behandeld hebt, als de desbetreffende verantwoordelijke dit punt heeft afgehandeld en de vergunning is binnen, dan maken van die 1 een 2. Een 2 geeft aan dat het betreffende punt is afgewerkt. Ik denk dat zo'n lijst bestaat uit een paar honderd punten en daar moet uiteindelijk allemaal een 2 achter komen te staan." "Ik heb echt een fantastische groep mensen om mij heen!" H&S: Jij bent vier jaar geleden getroffen door een hersenbloeding, wat heeft dit voor jouw dagelijkse leven betekend? Dries: "Heel veel... Het is mij overkomen zo zie ik het gewoon, maar wat een grote rol heeft gespeeld was het feit dat het ziektebeeld in eerste instantie, zowel door de huisarts, als het eerste ziekenhuis waar ik terecht kwam, als het 2e ziekenhuis waar ik kwam te liggen, in Geldrop, niet werd herkend als hersenbloeding, maar werd gezien als een voorhoofdholte ontsteking. Uiteindelijk is er een cardioloog geweest die zich ermee heeft bemoeid en die heeft ervoor gezorgd dat ik in no time werd overgebracht naar het ziekenhuis in Tilburg, daar hebben ze een paar gaten in mijn hoofd geboord, een paar drains aangebracht, maar daar heb ik natuurlijk niets van mee gekregen. Op het moment dat ik weer redelijk bij zinnen was na een paar dagen, heb ik me één ding voorgenomen, echt voorgenomen en dat was, wat er ook zou gebeuren met mij, ik zou er alles aan doen om zoveel mogelijk functies terug te krijgen. Daar zou ik keihard voor knokken en dat heb ik ook gedaan. Ik heb iedere dag geoefend en geknokt, mijn spraak, mijn benen, mijn gezichtsvermogen, het was allemaal niks, maar naar verloop van tijd werd het allemaal beter. Nu achteraf heb ik gewoon mijn beperkingen, ik zie slecht en ik ben altijd duizelig, dat is lastig, maar ik ben er gelukkig nog, het had ook heel anders af kunnen lopen. Wat ik wel mis is het autorijden, ik mocht gewoon heel graag autorijden, het maakte mij ook niet uit hoe ver en waarheen, ook niet of er een miljoen of 4 auto's op de weg waren, ik reed gewoon lekker in mijn eigen tempo, volkomen ontspannen, daar kon ik echt van genieten, dat mis ik nog steeds wel. En wat ik ook als lastig ervaar is het feit dat ik slecht zie. Op het NK loop ik dan naar buiten en ik zie amper wie er voor me staat en dan hoor ik 'hé Dries, Dries, hé Dries, dat vind ik echt hartstikke mooi, maar ik kan niet meteen zien wie het is en dat is verrekte lastig. Als iemand dan voor me staat en ik kan me een beetje focussen, dan zie ik het wel en van veraf kan ik soms ook wel mensen herkennen, maar hoe dichterbij ze komen hoe lastiger het wordt. Het is gegarandeerd zo dat ik mensen voorbij loop die ik ken en dan hoor ik achter me 'hé Dries' en dan denk ik 'holy shit, weer niet gezien', dat vind ik echt heel erg!" H&S: Is er voor jou gevoel veel veranderd binnen de KNPV de afgelopen jaren? Dries: "Ja absoluut, zeker de laatste jaren. Ik heb dat persoonlijk ervaren, maar ik hoop dat de leden van de KNPV ook hebben opgemerkt dat er echt sprake is van een bepaalde kentering binnen de KNPV. Dit is zeker van toepassing op de manier van africhting, maar ook op bestuurlijke zin. Kijk, vroeger was het zo dat er op een bedrijf een directeur was en als medewerkers diende je maar met de hakken te klikken als deze directeur zich liet zien. Zo was het bij de KNPV ook wel een beetje. Ik weet nog dat wij destijds meneer Somers zeiden tegen een keurmeester en bestuurslid, nu is het Jan, Piet, of Klaas en dat brengt de mensen wel een stuk dichter naar elkaar. Het nodigt mensen er meer toe uit om hun zegje te doen en dat is zeker wat er binnen de KNPV in bestuurlijk zin gebeurt. Dat is een goede ontwikkeling maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat iedereen maar vrijuit moet gaan vertellen wat hij of zij vindt van dat bestuurslid. Maar dat je wat gemakkelijker met elkaar omgaat dat is absoluut een goede ontwikkeling, dat was vroeger niet. Nu worden de clubs ook veel meer erkend in de breedste zin van het woord, 35

7 want vroeger was je als club lid van de KNPV, maar als je al iets deed als club, dan deed je dat onder auspiciën van de KNPV. Zodra zo'n club echter het hoofdbestuur nodig had om zich te bewijzen voor het verkrijgen van een terrein bij de gemeente of wat dan ook, dan was het hoofdbestuur 'niet thuis'. Nu is dat heel anders, als een club hulp nodig heeft of problemen heeft, dan kunnen ze zich zo melden bij het afdelingsbestuur en dat gebeurt meer dan je zou verwachten. Het is regelmatig zo dat wij ons inspannen voor clubs, uiteraard erkende clubs en dat doen we met plezier en het werkt, wij leggen dan als afdelingsbestuur bijvoorbeeld contact met een gemeente of andere instantie en dat werkt echt. We hadden het net over de africhting en daarin is t.o.v. vroeger echt heel veel veranderd. Als vroeger iets niet goedschiks ging, dan moest het maar kwaadschiks en dat was niet alleen van toepassing op de hondensport hoor. Als de melkboer vroeger met paard en wagen over een ijzige weg moest, dan werd het paard er ook niet met suikerklontjes overheen geholpen, dat was ook van dik hout zaagt men planken... Maar daar is ook duidelijk een kentering in gekomen. Zo'n veertig jaar geleden werden die harde africhters er door anderen al op aangesproken dat het niet eerlijk was wat zij deden t.o.v. de honden. Bij mij was luisteren ook echt luisteren, maar ik had al heel snel door dat als een hond te dom was, of teveel in verzet kwam, dan wist ik al snel dat zo'n hond niet geschikt was voor de africhting. Maar mensen die daarmee door gingen, daarvan vond ik dat ze zelf ook niet geschikt waren en dat moet je toch op de een of andere manier kunnen vertellen, of durven te vertellen, ja daar maak je geen vrienden mee hé... Wat een heel goed punt is binnen de KNPV en daar maakt dit hoofdbestuur zich ook hard voor, is dat ze willen, dat mensen zich onderleggen in het africhten en wezen van de hond. Toen destijds de BKD (Basiscursus KNPV Dresseur) cursus werd geïntroduceerd, waren er een heleboel van die vastgeroeste KNPV-ers, die daar helemaal niet gecharmeerd van waren. Maar ik zou persoonlijk tegen deze mensen willen zeggen, dat ook zij heel veel lering kunnen trekken uit deze materie zodat ook zij kunnen opmaken wat er in zo'n hond omgaat als je aan het africhten bent en daar gaat het om. Hoe kun je die hond nou op een zo prettig mogelijke manier voor de hond en voor jezelf africhten? Als je dat weet, dan heb je echt een prachtige hobby! De BKD heeft onlangs een update ondergaan en is nu ook wat meer weggeschreven in begrijpelijke taal, het heeft wat aanpassingen en aanvullingen ondergaan en nu gaat dat straks weer naar Tinley. Zij hebben de BKD natuurlijk ontwikkeld, vervolgens gaat het langs de MCC'ers, dat zijn de docenten, die krijgen de nieuwe BKD dan ook te zien en na goedkeuring van iedereen, kan de nieuwste versie van de BKD van start gaan. Het is altijd mijn streven geweest om heel veel dingen binnen de KNPV uniform te houden en dat geldt ook voor de BKD. Straks gaat iemand in Noord Holland of in Zuid Holland die BKD volgen en dan krijgen ze beiden exact hetzelfde lesmateriaal aangeboden. Die BKD zou straks wel eens heel erg belangrijk kunnen worden, het zou zo maar zo kunnen zijn dat het volgen van de BKD een vereiste gaat worden om onder de vlag van de KNPV te mogen floreren, dat zou zomaar kunnen... Ik probeer nog steeds vanuit het Brabantse om de KNPV uniform te krijgen in al zijn doen en laten, niet iedereen is daar zo kapot van, dat weet ik ook wel. Er zijn nog heel veel clubs die zijn gewoon nog helemaal autonoom en zij bepalen gewoon wie er wel of geen lid mag worden, dat moeten we niet hebben. Als mensen een hond willen gaan africhten onder auspiciën van de KNPV, als lid van de KNPV, dan moet de KNPV ook kunnen zeggen je bent nu lid van de KNPV en bij jou in de omgeving zitten die en die clubs, ga daar maar eens kijken. Als je dan een club hebt gevonden, dan moet je daar vanuit de KNPV ook lid kunnen worden. Als je dat voor elkaar krijgt dan ben je heel veel verder." H&S: Het bestuur van de KNPV is toch heel lang een aangelegenheid geweest van een oude(re) generatie, hoe bevalt de samenwerking met de huidige jongere generatie? Dries: "Daar kunnen we alleen maar heel erg blij mee zijn. We werken ernaar toe dat er jongere mensen zijn die bereid zijn om in een bestuur zitting te nemen, want dat is vandaag de dag nogal wat voor deze jonge mensen. Zij kijken er vaak toch heel anders tegenaan, zij komen vaak ook met hele andere en nieuwe ideeën, dat juichen wij alleen maar heel erg toe." H&S: Hoe kijk jij aan tegen vrouwen binnen de KNPV? Dries: Dat vind ik een uitstekende ontwikkeling, maar het is voor sommige mannen blijkbaar wel lastig Kijk, als zo'n club komt met het feit dat ze een ledenstop hebben, dat kan, maar dat moeten ze dan wel motiveren. Dan is er nog een ander punt m.b.t. vrouwen in de KNPV. Ik juich vrouwen binnen de KNPV van harte toe, maar niet in alle disciplines. Ik heb weleens mijn vraagtekens gezet bij vrouwen die ook nog helperswerk deden en als zodanig geslaagd waren. In de tijd dat ik nog heel veel keurde, heb ik het weleens meegemaakt dat een hond heel ongelukkig inkwam en dan is het toch een heel ander gezicht als een hond stokstelt en deze een mannelijke helper midden op de borst grijpt, of dat dit gebeurt bij een vrouwelijke helper. Het kan aan mij liggen, maar ik vind dat toch geen prettig gezicht. Dan denk ik, dat is allemaal wel mooi en aardig dat een vrouw zich ook op deze manier wil inzetten en voor haar club wil klaarstaan, maar moeten we dat wel willen met zijn allen? Maar dit is mijn persoonlijke mening. Ik vind daarentegen wel dat vrouwen heel erg goed honden af kunnen richten. Vrouwen doen dat vaak heel erg op hun gevoel en dikwijls blijkt dat ze er niet ver naast zitten met hun manier van africhten. Vrouwen kunnen ook veel meer hun emotie tonen richting hun hond. Als een man op zijn knieën gaat zitten om zijn hond eens een flinke knuffel te geven, dan wordt hij toch gezien als een 36

8 belonen, toch? De bloedlijnen van de hedendaagse honden, dat zijn echte KNPV bloedlijnen en die zijn hartstikke goed!" Dries samen met een reporter die rechtstreeks verslag doet aan Omroep Brabant tijdens een demo 'softie'. Vrouwen zijn veel eerder bereid om een hond een beloning of knuffel te geven." H&S: Jij had het straks al over een kentering binnen de KNPV, maar geldt dat ook niet voor het type honden dat nu wordt gebruikt binnen de KNPV t.o.v. vroeger, die waren toch veel scherper dan de hedendaagse veel meer sociale honden? Dries: " Ja en nee. Het zijn nog steeds dezelfde honden, daar zit het 'm niet in. Ik gaf eerder al aan dat je vroeger je hond meestal kocht bij een boer die op het platteland woonde, die hadden doorgaans wel een hond en daar lagen dan ook regelmatig nestjes. In die tijd en dan heb ik het over zo'n 40 of 50 jaar terug, waren er africhters, ik kan ze nog wel bij naam noemen, die toen al een hele goede hond hadden. Ik heb het dan over de Cabiel van Lennertz, een hele oude bloedlijn. Mijn eerste spectaculaire hond, echt op bloedlijn gefokt, dat was een 'Hogeboom' en later ben ik overgestapt op honden met stamboom van Perle de Tourbière van Jan Tinnemans. Daarvan heb ik de laatste tijd altijd honden van gehad, uit die bloedlijn. Die oude, goede generatie honden waar ik het net over had, die werden dus vroeger veel gebruikt als dekreu, maar ze vergaten daarbij de eerste jaren te kijken naar de bloedlijnen van de teef, terwijl dat een heel belangrijke factor is. Later zijn ze daar bij het fokken meer naar gaan kijken en rekening mee gaan houden. Toen werd er veel meer gekeken of de ene bloedlijn wel matchte met de andere bloedlijn. Het was vroeger vaak zo dat wij een hond "wakker" moesten maken op een dood voorwerp, dan moest de hond worden geplaagd, dan werd hij tegengehouden, blaffen en werd keigek op dat voorwerp, uiteindelijk werd hij losgelaten, maar dan was die hond zo opgefokt dat hij weer in dat voorwerp beet en dat mocht natuurlijk niet. Vervolgens moest dat weer worden afgeleerd en dan kreeg je weer allerhande zaken, die eraan te pas kwamen, die niet wenselijk waren. Door het bewust en selectief fokken zijn er een aantal van deze zaken verdwenen. Je ziet dat binnen het IPO en ook binnen de KNPV; als je een pup hebt van een week of negen oud, die hoef je maar een klein beetje met het riempje tegen te houden als ze ergens naartoe willen en het eerste wat ze doen is geluid maken. Vroeger moest je de honden handluid geven leren en tegenwoordig is dat er al min of meer in gefokt, hou ze er maar vanaf en dan beginnen ze al te blaffen. Nou, dan is het alleen maar een kwestie van H&S: Jij bent tijdens de laatste NK benoemd tot erelid van de KNPV, hoe ging dat in zijn werk? Dries: "Wij doen het ieder jaar zo dat we na afloop van het NK, als alles opgeruimd en aan kant is, nog even wat drinken in het restaurant. Een aantal kiest er ook voor om naar huis te gaan, want die zijn helemaal op. Maar dit jaar was er nog best een mooie groep overgebleven. Ik zat met de penningmeester van het hoofdbestuur nog even wat na te rekenen en Sjef van de Boomen stond achter mij en vroeg 'bén du klaor'? Ik dacht die wil wat zeggen, dus ik zei 'zeg het maar'. Hij zei toen 'nee, ik wil dan dat je even stopt', dus wij de spullen aan de kant gelegd. Toen zei Sjef 'Dames en Heren, ik heb Dries en Humprey even gevraagd om te stoppen met waarmee ze bezig zijn. Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen, we hebben in augustus in de bestuursvergadering unaniem besloten dat we Dries benoemen tot erelid van de KNPV'. Ik schrok er echt van, bij de uitreiking van die gouden speld (in 2003) toen werd er gefluisterd dus dan begint er wel wat te dagen, maar nu wist ik absoluut van niets, ik had echt geen flauwe notie, het verraste mij volkomen en ik ben er heel erg blij mee verrast!!" H&S: Nou, daar komt ie, de allerlaatste vraag. Wat wil je nog kwijt? Dries: " Bij deze wil ik nogmaals heel graag benadrukken, dat ik echt helemaal niets alleen kan, want dan sta je te schreeuwen als een roepende in de woestijn. Ik heb echt een fantastische groep mensen om mij heen en zonder deze mensen kan ik echt helemaal niets!! En tot slot heb ik een stelregel, daar heb ik wel over nagedacht en ik denk dat mensen mij daar wel in herkennen. Als ik al iets doe, dan doe ik het voor het algemeen belang en daar heb ik heel veel voor over!!!" 37 Met toestemming overgenomen uit 'Hondensport & Sporthonden' nr