Oog om oog Mireille Oostrom

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Oog om oog Mireille Oostrom"

Lennert ter Linde
7 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 Oog om oog Mireille Oostrom Op hemelsblauw papier schrijft Max in rode hanepoten: Lieve Engel. Ik wist niks. Groeten van PZO. Hij vouwt een aerodynamisch vliegtuigje van het papier. Ready for take-off, denkt hij en opent het dakraam. Een gure wind blaast verdroogde bladeren naar binnen. Ritselend belanden ze in een uithoek van de zolder, tussen opgestapelde koffers en stoffige klapstoelen voor feesten en partijen. Hij kijkt naar de donkergrijs bewolkte lucht. Stralende jakobsladders worden door kieren in de hemel neergelaten. De bundels schuiven als zoeklichten heen en weer over grauwe bomen en weilanden die, op de plekken waar ze geraakt worden door het schijnsel, oplichten in bruine en helgroene tinten. Hij huivert in zijn streepjespyjama. Zijn lege oogkas voelt koud aan, alsof de wind daar harder giert dan buiten. Koning Eenoog, denkt hij. Het vliegtuigje houdt hij tussen duim en wijsvinger. Hij richt en laat los. Dat gaat beter dan verwacht. Steil omhoog klimt het, tot het niet verder kan en met een sierlijke boog daalt, terug naar de Aarde. Het vliegtuigje verdwijnt uit het zicht. Hij sluit het dakraam. Beneden zetten leidsters het ontbijt klaar. Eén van de leidsters kijkt op wanneer hij binnenkomt. Jij bent vroeg, zegt ze. Wat schrijf je in een poesiealbum?, vraagt hij. Een versje. Wat voor versje? Het moet iets aardigs zijn. Een wens. Iets grappigs kan ook. Waarom hebben mensen zo n album? Als aandenken. Dan kun je het later als je groot bent nog eens doorbladeren. En dan denk je aan iedereen die je vroeger hebt gekend. Ik wil geen poesiealbum. Engel tekende met een tak een cirkel in het zand en vroeg: Waarom heb jij maar één oog? Max zei: Ik ben een piraat. Waar is dan je ooglap?

2 Ik ben de piraat zonder ooglap. Hij pakte de tak uit haar handen en tekende een glimlach in de cirkel. Ze giechelde, pakte de tak weer af en tekende één oog. In het land der blinden is eenoog koning, zei ze. Dan ben ik koning van Nederland. Niet iedereen hier is blind. Je kunt soms blind zijn zonder dat je het weet. Fantaseer je dan alles wat je ziet? Zoiets. Ze haalde een rood boekje uit haar tas. Wil je in mijn poesiealbum schrijven? Ja. Geef maar. Hij pakte het boekje aan en sloeg het open. Het had lichtblauwe bladzijden. Er heeft nog niemand anders in geschreven, zei hij. Het is nieuw. Gekregen voor mijn verjaardag. Schrijf je er snel in? Ja. Hij legde het album bij zijn andere spullen in de kartonnen doos. Zijn rugzak zat al barstensvol. Zijn moeder kwam binnen, tussen haar handen een stapel opgevouwen wasgoed. Wanneer komt hij? vroeg Max. Morgenochtend. Maar dan ben jij al weg, zei zijn moeder en legde een aantal van zijn onderbroeken in de doos. Ze pakte het rode boekje op en vroeg: Wat is dit? Een poesiealbum. Heb ik gekregen. Een afscheidscadeau. Is dat niet voor meisjes? Doe niet zo ouderwets. Dat is tegenwoordig voor jongens en meisjes. Heeft hij spijt? Wie? Pappa. Dat weet ik niet. Zijn moeder keek hem niet aan. Zoiets vraag je niet. Vraag je zoiets niet? Hij stond op en trok het boekje uit haar handen. Vraag je zoiets niet? Het gaat nu goed. Het gaat toch goed, Max? Oog om oog, zei Max. Dat riep hij. Het is gebeurd. Het is verleden tijd.

3 Het zal altijd nu zijn, mamma, zei Max en tikte op zijn lege oogkas. Zijn moeder wierp een schichtige blik op hem. Het is voor mij ook niet makkelijk. Is dat de taxi? Ze liep naar het raam en schoof de vitrage opzij. Ja. De taxi. Kom. Snel de spullen naar beneden. Hij sluit zich op in de badkamer. In de spiegel ziet hij dat hij zich nodig moet scheren. In één beweging rukt hij de pleister af. Het lijkt alsof zijn linkeroog heel lang knipoogt. Eigenlijk is het alleen maar knip, denkt hij en trekt zijn ooglid omhoog. Het roze holletje ziet er comfortabel uit. Zacht en warm. Hij pakt de wit en grijs gemarmerde knikker uit zijn broekzak en houdt het voor het holletje. Het past, denkt hij opgetogen en duwt. De randen van het gat spannen zich om de knikker als een kippengat om een ei, en met een nat geluid plopt de marmeren oogbal in de kas. Tevreden kijkt hij naar het resultaat. Een grijsbewolkt oog staart blind terug. Hij plakt de pleister over het nieuwe oog en poetst zijn tanden. Morgen mag hij naar huis.

5 Gebruiksvoorwaarden Het werk van schrijvers en dichters op Nederland Schrijft mag gratis worden gelezen en/of gedownload voor eigen gebruik. Iedere verspreiding, openbaarmaking, verveelvoudiging of bewerking is niet toegestaan.

Vergelijkbare documenten

De ontelbaren is geschreven door Jos Verlooy en Nicole van Bael. Samen noemen ze zich Elvis Peeters.

Over dit boek De ontelbaren is geschreven door Jos Verlooy en Nicole van Bael. Samen noemen ze zich Elvis Peeters. Dit boek bestaat uit twee delen. Het eerste deel gaat over een man die vlucht naar Europa.