Duif Rainbow vliegt naar de ster!

Transcriptie

1 Duif Rainbow vliegt naar de ster! In dit nummer van Kind op Zondag vindt u naast de Bijbelverhalen en verwerkingen, het project voor advent en kerst van Kerk in Actie. Rainbow is de duif van Kerk in Actie en vliegt mee met het kerstproject van Kind op Zondag. Pakistan Rainbow woont in Wonderland, waar iedereen goed kan leven. Regelmatig vliegt Rainbow de wereld over, op zoek naar plekken waar het nog niet zo mooi is als in Wonderland. Terug van haar reizen vertelt ze kinderen in Nederland wat ze heeft meegemaakt. Deze advent en kerst vertelt Rainbow hoe moeilijk het dagelijks leven voor kinderen met een handicap is op het platteland van Pakistan. Weggestopt om een handicap In Nederland krijgen kinderen met een handicap volop aandacht en zorg. In Pakistan niet. Daar denken veel ouders dat een handicap een straf van God is. Zij schamen zich voor hun kindje en houden het binnen, weggestopt voor de buitenwereld. Kerk in Actie steunt partnerorganisatie NOAD. Deze organisatie vertelt ouders dat een handicap geen straf is en leert hen hoe ze goed voor hun kind kunnen zorgen. Ook helpt NOAD met medicijnen, fysiotherapie en onderwijs. Deze advent- en kerstperiode vertelt Rainbow in Kind op Zondag over kinderen met een handicap in Pakistan en roept Rainbow kinderen in Nederland op hen te helpen met de actie: Geef Liefde! Rainbow Speciaal voor deze periode is een Rainbow-collectelied geschreven om voor de collecte met iedereen in de kerk te zingen. De grote duivenspaarpot, die kinderen mee kunnen nemen naar hun eigen dienst, maakt collecteren extra leuk. Placemats Bestel gratis placemats (een per kind) en de grote duivenspaarpot via en steun kinderen in Pakistan. Knuffelduif De knuffelduif, die u aan een lijn in de kerk kunt hangen en steeds een stukje dichter naar de ster kan laten vliegen, is ook te koop via Eigen site Duif Rainbow heeft een interactieve website: nl/kids Op deze site kun je gratis lid worden van Kids in Actie. Gratis placemats, spaarpot en foto-opdrachten Kerk in Actie gelooft in delen en deelt daarom placemats uit voor thuis aan iedereen die meedoet met dit kerstproject. Op deze placemats kunnen kinderen thuis verder met de verhalen die ze in de kerk horen. Ze kunnen de dierenstal inkleuren en elke dag een ster versieren tot aan kerst. Ook kunnen ze elke week foto s uploaden voor kinderen in Pakistan via. Kerk in Actie en Kind op Zondag betrekken kinderen zo bij het diaconaat. 27 november 2016 t/m 8 januari 2017 Kind op Zondag 7

2 27 november november 2016 Wat valt je op aan de foto van Rainbow? Bijvoorbeeld: volwassenen en kinderen, Pakistaanse en westerse kleding, wel/geen hoofddoek, misschien wel moslims en christenen. Ook in Nederland wonen christenen en moslims. Kennen de kinderen iemand met een ander geloof of iemand die niet gelooft? Hoe en waar leren mensen met verschillende religies elkaar kennen in Nederland? Denk je dat het bijdraagt aan vrede als je mensen met een ander geloof beter leert kennen? Vrede. Je kunt ze uploaden naar Vrede Vandaag ben ik in een dorp in Pakistan. Roekoe, wat is het hier warm! Ik vind een plekje in de schaduw, op een balk onder een dak. Ik houd me stil. Ik heb veel verhalen over Pakistan gehoord. Ik weet niet of het hier wel veilig is voor een regenboogduif. Onder het dak zijn mensen bij elkaar. Ik zie mannen en vrouwen en kinderen. Sommige kinderen zijn gehandicapt. Ik ben blij dat jullie mij hebben uitgenodigd, zegt een man. Wij hielden onze zoon altijd binnen. Zijn verstandelijke handicap moest toch wel een straf van God zijn! We schaamden ons voor hem. Een vrouw knikt. Wij dachten altijd dat wij de enigen waren met een gehandicapt kind. Ze kijkt om zich heen. Maar jullie zijn hier ook. Ik zie wel twintig gezinnen uit ons eigen dorp! Het is fijn dat we niet alleen staan. Onze dochter is geen straf van God, zegt een andere vrouw. Ze is gewoon een meisje. Alleen een beetje anders. Dat weet ik nu. Vorige week heb ik haar meegenomen naar de bruiloft van mijn broer. Ik had een mooie jurk voor haar gemaakt. Ze was zo trots! Een man zegt: Vroeger scholden kinderen in de buurt mijn zoon uit als hij buiten kwam. Ze gooiden zelfs stenen naar hem. En ik deed niets. Als kinderen dat nu doen, spreek ik ze meteen aan. Dat is mijn zoon, zeg ik dan. Behandel hem met respect. De verhalen buitelen over elkaar heen. Dan zegt een man: Weet je wat het meest bijzonder is? Wij zijn christenen en moslims. Normaal leven we langs elkaar heen, in onze eigen dorpen. Maar omdat we elkaar nu spreken over onze bijzondere kinderen, leren we elkaar kennen. We eten met elkaar en luisteren naar elkaars gebed. Opeens kijkt de man omhoog. Recht naar de balk waar ik zit. Hoor je dat, duif, zegt hij. Geloof niet alles wat je hoort. Wij leven hier in vrede. Vertel het maar door! Ik val bijna van mijn balk van schrik. Hij heeft me gezien. Maar ik zal het doorvertellen. Roekoe, roekoe! Alle mensen moeten lachen. Het is fijn om hier te zijn. Hier voel ik me veilig. Deze foto maakte Rainbow toen zij bovenop het dak zat. 27 november 2016 t/m 8 januari 2017 Kind op Zondag 11

3 4 december 2016 Verhalen uit het 4 december 2016 Een nieuw begin Ik ben nog steeds ver weg. In Pakistan. In het dorp waar moslims en christenen in vrede bij elkaar komen, samen met hun verstandelijk gehandicapte kinderen. Hier hoop ik nog meer verhalen te horen die ik kan meenemen naar Wonderland. De mensen raken er al aan mij gewend. Maar de kippen die kakelen dat ze het niet leuk vinden dat ik een graantje meepik. Ik fladder wat rond het erf van een vrouw. Ze is de hele dag druk: water halen, kippen voeren, werken in de moestuin, eten koken. Op een stoel zit een jongen. Hij kijkt naar de vrouw. Dat is vast zijn moeder. Ik hip wat dichter naar de jongen toe. Kiddhan* Duif, zegt hij. Zijn moeder draait zich om. Wat zeg je, Samuel? vraagt ze. Samuel wijst naar mij. Ja, dat is een duif, lacht zijn moeder. Ze gaat weer verder met haar werk. Samuel kan niet zo goed praten. Dat geeft niet. Ik versta hem toch wel. Samuel kan ook niet goed lopen. Vroeger lag hij de hele dag op bed. In het huisje van zijn ouders was het donker. Na de bijeenkomst waar Samuel en zijn ouders meer geleerd hebben over kinderen met een handicap, is het leven van Samuel totaal veranderd. Iedere dag zit hij op zijn stoel op het erf. Hij kijkt naar zijn moeder en naar de kippen. Hij zwaait naar de buurvrouw en de kinderen die langskomen op weg naar school. Een man stapt het erf op. Kiddhan* Daniël, zegt Samuel blij. Daniël wrijft de slappe benen van Samuel in met zalf. Hij beweegt ze heen en weer. Duw maar met je voet tegen mijn hand, zegt hij. Samuel doet zijn best. Ze oefenen een hele tijd. Samuel wordt er moe van. Maar dan komt het mooiste. Daniël helpt Samuel overeind. Hij houdt hem stevig vast. En dan heel langzaam, zet Samuel zijn ene voet voor zijn andere. Samuël loopt! Zijn moeder kijkt naar hem. Ze lacht. Het gaat goed, Samuel, zegt ze. Wat zal papa trots op je zijn als hij straks thuiskomt! Samuel straalt. Ik kijk ook naar hem. Roekoe koekoe! zeg ik. Dat betekent: een nieuw begin voor Samuel. Roekoe koekoe! * Kiddhan betekent hallo in het Punjabi Waarom was Samuel altijd binnen? Noem twee redenen. (Hij kon niet lopen. En zijn ouders schaamden zich voor hem omdat ze dachten dat hij een straf van God was.) Wat is het nieuwe begin voor Samuel? (Hij hoort nu bij het gezin en hij krijgt de medische zorg/aandacht die hij nodig heeft.) Een nieuw begin. Je kunt ze uploaden naar Ken jij kinderen of ouderen die bijna niet buiten komen? Maak een kaart voor iemand die niet buiten komt en breng hem langs. 20 Kind op Zondag 27 november 2016 t/m 8 januari 2017

4 11 december december 2016 Wachten Daar ben ik weer. Vanavond heb ik een belangrijke taak. Ik pas op Samuel. Dat is niet moeilijk hoor. Hij slaapt. Zijn moeder is naar de bijeenkomst met de andere ouders van verstandelijk gehandicapte kinderen. Ze leren daar meer over de verschillende handicaps die er zijn. Ik kijk naar Samuel. Ik kan best even weg. Buiten vlieg ik een rondje. In het dorp is niet veel meer te beleven. Bijna overal is het donker. In het volgende dorp brandt nog licht in een huis. Ik vlieg er naartoe en land in de vensterbank. Aan tafel zit een vrouw over een brief gebogen. Ze kijkt op als ze mij hoort. Kiddhan, Duif, zegt ze. Wat fijn dat je er bent. Wacht je even? Dan maak ik deze brief gauw af. Het is een uitnodiging voor de meesters en juffen in de buurt. Ik ga ze opleiden om les te geven aan verstandelijk gehandicapte kinderen. Iedereen zegt dat die kinderen niets kunnen. Weet je Duif, al twintig jaar gaf ik les aan de kinderen van dit dorp. En toen bleek dat er nog meer kinderen waren. Kinderen die ik nog nooit gezien had en niet naar school kwamen. Dat kan toch niet? Ik heb die kinderen naar school gehaald. In het begin waren ze heel verlegen. Ze vertrouwden mij niet en waren bang voor mij. Maar nu komen ze graag. En met liefde, aandacht en geduld kunnen ze juist heel veel! De vrouw schrijft verder. Ik wacht op de vensterbank. Als de brief af is, geeft de vrouw hem aan mij. Breng jij hem naar de school? vraagt ze. Natuurlijk. Ik heb altijd al eens postduif willen zijn. Met de brief in mijn snavel vlieg ik terug naar het dorp. Ik leg de brief op het bureau van de directeur. Dan vlieg ik naar het huis van Samuel. Zie je wel, hij slaapt nog. Opeens komt zijn moeder binnen. Haar ogen stralen. Ze gaat naar Samuel toe. Samuel, je mag naar school! fluistert ze. Je moet nog even wachten. Eerst krijgen de meesters en juffen in ons dorp een opleiding. Maar dan mag je naar school. Samuel hoort het niet, want hij slaapt nog steeds. Maar het lijkt alsof hij glimlacht. Ik lach ook. Een school in Nederland ziet er heel anders uit dan de school op de foto van Rainbow. Noem de verschillen op. Denk aan het lokaal, de banken, het materiaal waar ze mee werken, de kleding. Je mag steeds een verschil noemen als je de eerder genoemde verschillen hebt gezegd. Zou jij wel op deze school willen zitten? Leg uit waarom je dit wel of niet zou willen. Heb je altijd een school nodig om iets te leren? Noem tien dingen die je kunt leren zonder school. Wat heb jij het laatst geleerd op school? En buiten de school? Wachten. Je kunt ze uploaden naar 26 Kind op Zondag 27 november 2016 t/m 8 januari 2017

5 18 december december 2016 Het komt goed Ik ben nog steeds in het dorp van Samuel in Pakistan. Ik leef op zijn erf. Samuel is blij met mij. Zijn moeder ook. Zij geeft mij soms wat extra graan. Dat vinden de kippen niet leuk. Maar ik wel, roekoe! De dag is bijna voorbij. Het werk is klaar. Maar de moeder van Samuel heeft geen rust. Straks komt papa thuis, Samuel, zegt ze. En hij weet het nog niet. Samuel lacht. Hij klapt in zijn handen van pret. Zijn moeder loopt naar de weg. Nog niets. Ze verdwijnt weer in huis. Even later loopt een man het erf op. Papa! juicht Samuel. De man legt zijn hand op het hoofd van Samuel. Dan zakt hij neer op de stoel naast hem. Hij is moe. Hij heeft 14 uur hard gewerkt op het land van een rijke boer. De moeder van Samuel komt naar buiten. Ze heeft haar handen op haar rug. Ze knipoogt naar Samuel. We hebben een verrassing, zegt ze tegen haar man. Die kijkt verbaasd op. De moeder van Samuel laat zien wat ze in haar handen heeft. De vader van Samuel gaat rechtop zitten. Geld? zegt hij. Hij pakt de briefjes aan en telt ze. Maar dat is bijna 1200 roepie, zegt hij dan. Je werkt thuis omdat je bij Samuel moet blijven. Hoe kom je dan aan zoveel geld? Hij staat op en kijkt zijn vrouw gespannen aan: Je hebt het toch niet Natuurlijk niet! roept zijn vrouw vrolijk. In de bijeenkomst hoorde ik dat ouders van gehandicapte kinderen recht hebben op geld. Zodat ze goed voor hun kinderen kunnen zorgen. Het geld komt van de regering. Om aan het geld te komen, moesten we naar de burgemeester om een ID card aan te vragen voor Samuel. We krijgen het geld vanaf nu elke maand. Opgelucht legt vader het geld op de stoel. Hij slaat zijn armen om zijn vrouw heen. Zie je wel, zegt zijn vrouw. Het komt goed. Een windvlaag tilt het geld op. Het dwarrelt over het erf. Roepie! roept Samuel. Hij zwaait met zijn armen. Zijn vader en moeder lachen. Ze grijpen het geld. Ik help mee. Ik hap het geld uit de lucht. Het komt goed. Roepie roekoe! De ouders van Samuel krijgen bijna 1200 roepie per maand. Dat is ongeveer 10 euro. 10 euro lijkt weinig, maar in Pakistan zijn de prijzen veel lager dan in Nederland. Hoeveel roepie krijg je voor een euro? Er wordt straks gecollecteerd voor Pakistan. Hoeveel roepie verwacht je dan? Vertel dat als je terugkomt in de kerk. Vraag of je mag helpen om de collecte te tellen en reken het eindbedrag om in roepies. Is het gelukt? In Nederland krijgen ouders met kinderen kinderbijslag. Vier keer per jaar krijgen ze per kind een bedrag. Van wie krijgen ze dat? (Van de belastingbetalers.) Als een kind een ernstige handicap heeft, kan de kinderbijslag verdubbeld worden. Wat vind je daarvan? Leg uit waarom je het wel of niet goed vindt dat ouders voor een ernstig gehandicapt kind twee keer zoveel kinderbijslag krijgen. Het komt goed (dromen). Je kunt ze uploaden naar kinderen in Pakistan, zodat ze weten dat we 34 Kind op Zondag 27 november 2016 t/m 8 januari 2017

6 Kerst, 25 december 2016 Rainbow denkt dat Samuel hem niet meer nodig heeft. Waarom denkt Rainbow dat Samuel het verder zelf kan? Wat kun jij doen voor kinderen zoals Samuel? Kijk achterop de placemat en doe met elkaar een leuke actie! Rainbow en Samuel maken een feest mee met een dans, een lied en een toneelstuk. Maak samen een dans, lied of toneelstukje van de verhalen van Rainbow. Weet je ze nog? Pak anders de foto s van Rainbow er nog even bij. Hoe laat je iets zien of horen van vrede, van een nieuw begin, van wachten? Hoe laat je zien of horen dat het goed komt en dat iedereen mag meedoen? Wat is de plaats van Rainbow in de dans, het lied of toneelstukje? Maak het mee! (kerst). Je kunt ze uploaden naar Maak het mee! Het is vroeg in de morgen. Dan is het in Pakistan nog heerlijk koel. Samuel zit al buiten op zijn stoel. Ik, Rainbow de duif, wacht tot zijn moeder buiten komt met het kippenvoer. Buiten het erf klinken de stemmen van de buurkinderen: twee meisjes en een grote jongen. Samuel kijkt op om naar ze te zwaaien. Dat doet hij iedere dag als ze naar school gaan. Maar deze keer lopen de kinderen niet voorbij. Ze komen het erf op. We nemen je mee, Samuel, zeggen ze. De moeder van Samuel komt verschrikt naar buiten. Samuel mag nog niet naar school, zegt ze. Na de kerstvakantie pas, heeft de directeur gezegd. Het is de laatste dag voor de vakantie, zegt een van de meisjes. Vandaag hebben we kerstfeest. Dat moet Samuel meemaken! Samuel danst op zijn stoel. Maar, zegt zijn moeder, hoe komt hij daar? De jongen stapt naar voren. Ik draag hem, zegt hij. Hij neemt Samuel op zijn rug. De meisjes dragen zijn stoel. In optocht gaan ze naar de school. Ik vlieg mee. Dat wil ik meemaken! Bij de school loopt een juf naar de kinderen toe. Hoe heet jij? vraagt ze. Samuel, zegt Samuel. Hij komt na de vakantie op school, juf, zegt de grote jongen die hem draagt. Dan hoort hij er nu toch ook bij? Goed idee, zegt de juf. Alle kinderen, meesters en juffen zitten op het schoolplein in een grote kring. Samuel zit vooraan. En dan begint een voorstelling. Kleine kinderen doen een prachtige dans. Iets grotere kinderen zingen een lied. En de grootsten spelen het kerstverhaal na. Samuel komt ogen te kort. Zijn leven is voorgoed veranderd. Hij hoort er helemaal bij. Nu heeft hij mij niet meer nodig. Ik vlieg over het plein en maak een koprol in de lucht. Iedereen lacht en wijst naar mij. Daar gaat je duif, Samuel! roept zijn buurjongen. Samuel lacht en zwaait. Ik maak nog een koprol en dan vlieg ik weg. Terug naar Wonderland. 25 december november 2016 t/m 8 januari 2017 Kind op Zondag 41