Eerste nummer. Op kamers Eerst durfde ik de woonkamer niet naar binnen. Eetfobie. Het was moeilijk om te zien dat mijn nichtje van 5 meer at dan ik.

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Eerste nummer. Op kamers Eerst durfde ik de woonkamer niet naar binnen. Eetfobie. Het was moeilijk om te zien dat mijn nichtje van 5 meer at dan ik."

Tania van Veen
8 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 juni 2014 Op kamers Eerst durfde ik de woonkamer niet naar binnen. Eetfobie Eerste nummer Het was moeilijk om te zien dat mijn nichtje van 5 meer at dan ik.

2 INHOUD juni 2014 Eten als een kind Op kamers 4 10 NAAM Vera Steutel GEBOREN 20 februari 1994 STAD Utrecht STUDIE Communication and Multimedia Design

3 ELKE DAG rond 5 uur wilde ik zo snel mogelijk weg ETEN ALS EEN KIND Al sinds ik me kan herinneren heb ik een angst voor eten. Dat klinkt misschien een beetje raar, maar het heeft een heel stuk van mijn leven beïnvloed. Zo moest ik altijd thuis eten en kon ik dus aan veel sociale gelegenheden niet mee doen. Al vanaf drie maanden oud In een schriftje van de crèche vonden we een stukje waarin stond dat ik me als baby verslikte in een stukje banaan. Sindsdien verzette ik me heel sterk tegen al het eten wat ik niet kende. Die angst voor nieuw eten is vanaf toen gebleven en werd ook steeds lastiger om mee te leven. Tot een jaar of 7 was het niet zo raar om alleen maar boterhammen, pannenkoeken, crackers en losse bladerdeegbladen te eten. Leeftijdsgenootjes aten toen ook nog niet zo veel. Vanaf groep 5 gingen kinderen raar reageren op dat ik niks at. Dat heeft me heel onzeker gemaakt. Sindsdien schaamde ik me voor de angst die ik had voor eten, en niemand begreep het. Het was kinderachtig en aanstellerij. Daar geloofde ik dan ook in en dat veroorzaakte een afkeer tegen mezelf. Machteloos Mijn ouders voelden zich machteloos. Zelfs als ik ziek was durfde ik de medicijnen niet te eten. Ze zochten vaak naar psychologische hulp, maar werden elke keer uitgelachen. Er werd gezegd dat ze slechte ouders waren en dat ze me maar beter moesten opvoeden. Oma s, opa s, ooms, tantes en vrienden van mijn ouders dachten dat ze het wel even zouden kunnen oplossen. Daarom werd ik vaak uit logeren gestuurd. Dit was voor mij dan een nachtmerrie en voor hen een teleurstelling. Telkens als ik bij vriendinnetjes ging spelen vroegen hun ouders of ik mee wilde eten. Zij reageerden ook vervelend als ik vertelde dat ik het niet lustte en thuis wilde eten. Hierdoor werd de angst om bij anderen te eten ook steeds groter. 4 5

4 Gezin Elke avond was het ruzie tussen mijn ouders en mij. Mijn vader dacht dat ik alleen maar zo deed om hem te pesten. Pas als ik een uur huilend aan tafel had gezeten en mijn vader tegen me had geschreeuwd waarom ik het niet gewoon op at, mocht ik van tafel. Het was elke dag hetzelfde, tenzij we pannenkoeken aten of iets anders wat ik wel lustte Pas toen ik in therapie was geweest in groep 8 werd aangeraden om het maar met rust te laten, zodat ons gezin er in ieder geval niet aan kapot zou gaan. De druppel Gelukkig was er sindsdien minder spanning tijdens het eten. Echter durfde ik nog steeds niet bij anderen te eten of op kamp te gaan. Telkens als ik met vriendinnen ging eten moest er rekening met mij gehouden worden. Het is lief dat ze er rekening mee willen houden, maar ik ga me dan alleen nog maar meer schamen. Ik wil niet opvallen, dus als ik dan iets anders eet dan de rest valt dat alleen maar op. Vriendinnen gingen zich ook steeds meer ergeren dat we elke keer pizza aten als we gingen afspreken. Toen een vriendin van mij een etentje organiseerde en ik dus weer niet mee kon eten, kregen we ruzie. Het werd te vervelend om steeds rekening met mij te houden en we konden het niet eens worden over de oplossing. Dat was de druppel. Ik heb me laten doorverwijzen door de huisarts en door de vorige psycholoog. Toen kwam ik gelukkig terecht bij Altrecht in Zeist. Nu kan ik ZONDER stress mee eten in mijn studentenhuis Therapie De afdeling waar ik zat, was vooral voor mensen met anorexia of boulimia. Het was wel gek om daar rond te lopen, maar ik was alleen maar heel blij dat ik eindelijk geholpen kon worden. Ik was de eerste met deze stoornis bij Altrecht. Daarom had ik nog privé sessies. Het was heel fijn om eindelijk hulp te krijgen van iemand die mijn probleem echt begreep. Ik ben 10 maanden lang wekelijks in therapie geweest. De eerste maanden hebben we vooral gepraat. Daarna zijn we al snel begonnen met dingen proeven. Elke keer nam ik iets mee wat ik eng vond om te eten. Eigenlijk ging ik leren eten als een kind. Eerst aanraken, dan ruiken, dan op je tong leggen en vervolgens een klein hapje nemen. Soms ging het beter dan verwacht, maar soms voelde het als een enorme tegenslag als het niet gelukt was. Toen ik het een tijdje niet zag zitten om thuis te blijven oefenen, leek het alsof de therapie toch niet zou werken. Gelukkig werd ik er hard op gewezen en besefte ik dat ik er toch echt voor wilde gaan. Toen ging het heel snel en was ik eerder uitbehandeld dan verwacht. Nu gaat het super goed met me en eet ik alles wat er gemaakt wordt in mijn studentenhuis. Een jaar geleden had dat nooit gekund, dus ik ben super blij dat ik nu gewoon kan zijn. 6 7

5 Shirt 19,95 8 Shirt 14,95 9

6 In de avond werd ik gebeld en vertelden ze me dat ik het geworden was. Ik was super blij maar ik wist niet zo goed of ik het wel moest doen. Ik vond het wel prima bij mijn ouders. Toch heb ik ervoor gekozen, want zo n huis op zo n plek en met deze mensen zal je niet snel nog eens krijgen. De dag erna vond ik dat ik toch wel heel snel had besloten. Of ik er aan toe was, wist ik niet zo zeker. Ik vond het eng om er heen te gaan en met de huisgenoten te praten. De woonkamer durfde ik ook niet naar binnen. 16 VAN DE 24 HUISGENOTEN OP KAMERS Hoewel ik het totaal niet gepland had, woon ik sinds februari 2014 op kamers in Utrecht aan het Wilhelminapark. De kamer is 11 m2 en maar 290 euro per maand. Nu ben ik super blij met het huis waar ik woon en de 24 huisgenoten. Gelukkig kan ik er nog heel wat jaartjes wonen! Mijn ouders wonen in Utrecht, vlak bij de Uithof en bij de stad. Ik was niet op zoek naar een kamer. Mijn moeder had me toen ik 17 was ingeschreven bij de SSH, dat is een organisatie voor studentwoningen. Ik ging een keer op de site kijken om te zien hoe die organisatie werkt. Ik klikte op een paar kamers en blijkbaar heb ik er ook op gereageerd. Een paar dagen later werd ik namelijk gebeld of ik in de avond zou kunnen hospiteren. Ik heb lang getwijfeld, maar wilde toch wel kijken hoe een hospiteeravond in elkaar zat. Met gekke zenuwen fietste ik naar het huis. Ik was te vroeg, terwijl ik normaal altijd te laat ben. Het was een chaos toen ik binnen kwam en ik lachte mezelf een beetje uit waarom ik gekomen was. Na de rondleiding had ik al bijna besloten om het niet te doen. Toen gingen we nog even in de woonkamer zitten en moesten we ons voorstellen. De huisgenoten bleken toch wel heel leuk te zijn en ik voelde me bijzonder op mijn gemak. Ik denk wel dat ze merkten dat ik niet heel enthousiast was. 10 GEZELLIGE MENSEN Goede locatie WOONKAMER Leuke tuin Mooi huis MIJN KAMER Een maand later was er een huisfeest waar ik wel heen ben gegaan. Dat was zo leuk dat ik meteen zin had om er echt te gaan wonen. Nu ben ik heel blij dat ik op kamers ben in zo n leuk huis. Ik ben vaak in de woonkamer te vinden en ben graag thuis. De zomer komt eraan en dan is de tuin ook ideaal. We hebben namelijk een barbecue, pingpongtafel en hangmat in de tuin. Er worden ook vaak (tuin)feestjes gegeven. Hopelijk kan ik er nog lang blijven wonen! TUIN EN HUIS 11

7 12

Vergelijkbare documenten

Ik besloot te verder te gaan en de zeven stappen naar het geluk eerst helemaal af te maken. We hadden al:

Ik besloot te verder te gaan en de zeven stappen naar het geluk eerst helemaal af te maken. We hadden al: Niet meer overgeven Vaak is de eerste zin die de klant uitspreekt een aanwijzing voor de hulpvraag. Paula zat nog maar net toen ze zei: ik ben bang om over te geven. Voor deze angst is een mooie naam: