Ik trek de deur achter me dicht en hang een briefje onder de bel: Ikke ben er niet!

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Ik trek de deur achter me dicht en hang een briefje onder de bel: Ikke ben er niet!"

Adriana van Dongen
5 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 Vooraf Toen ik nog klein was, riepen we op de speelplaats Twee! als we uit het spel wilden stappen. Voor korte tijd kon je dan niet aangetikt worden. Zo simpel kon het toen nog: je hield gewoon even op te bestaan. Mijn kleindochter van twee roept nu Ikke ben er niet! en loopt weg naar een veilige plek. Ik zie je niet, dus ik ben er niet. Zij doet het misschien nog om gevonden te worden. Maar in onze overspannen tijden heeft onzichtbaar zijn, voor een tijdje weg gaan, niet mee doen, ook voor grote mensen een magische aantrekkingskracht. Er niet zijn. Weg is wat ik ben als ik met mijn rugzak voor zes weken vertrek, samen met mijn reisgezel. Weg is: ik stap uit het grote spel. Ik verdwijn uit de ratrace. Weg is: ik loop niet mee. Wandelen is een vorm van zachtaardige weerbarstigheid. Ik verzet me. Ik verdwijn naar een plek waar ik bij mijn zinnen kom. Mijn zin. Mijn weg is de grond onder mijn voeten, de grond van mijn bestaan. Ik wandel door Spanje van Valencia in het

2 oosten tot Zamora in het westen. Het is de weg vanuit het Morgenland, het land waar de zon opkomt, die sinds eeuwen een stoet van tegendraadse boetedoeners, schuinsmarcheerders, sjacheraars en devote pelgrims naar Santiago de Compostella voert. Ik sluit me aan. Ik besta. Ik ga: puffend, gelaten, genietend. Al stappend word ik gewiegd tussen er zijn en er niet zijn. Het krakende grind op de weg, donkere luchten in aantocht, een feestelijk bloemenveld: ik kijk, ik luister, ik ruik. Hier ben ik. Dan ben ik weer weg en kom ik mezelf onverwacht tegen ergens ver in mijn hoofd op plekken van elders en ooit. Bij voorkeur bij de mensen die me dierbaar zijn. Dit is genoeg: gaan en dromen. De onzin van de wereld hinkt na enkele dagen vanzelf wel achterop. Ik trek de deur achter me dicht en hang een briefje onder de bel: Ikke ben er niet! Dirk Kegels

5 Een nieuwe camino Grauwe rommel en lawaai: veel meer heeft Valencia ons niet te bieden tijdens de vijfenveertig minuten lijnbus. In Silla, een mistroostige randgemeente, brengen we de laatste nacht door voor we aan de Camino de Levante beginnen. In het pension in een achterstraatje vinden we op de overloop van de tussenverdieping de versleten uitbater achter een getimmerd loket. Een bed. Dat is genoeg. We moeten weer wennen aan het snelle Spaans, maar we begrijpen wel dat het met zijn been niet goed gaat. Nee, ik ben toevallig geen dokter, het spijt me. Hij hinkt ons pijnlijk voor naar de derde verdieping, geen tegenhouden aan. Op een caféterras overeten we ons aan bocadillo met vis, inktvis en frietjes. Twee mannen en een vrouw luisteren naar politieke commentaar die een van hen van zijn smartphone voorleest. Af en toe komt een bekende langs, blijft even staan. Commentaar. Colère. Kabaal. Spanje, Politieke emoties die publiekelijk gedeeld worden: bij ons lijken

6 ze ondergesneeuwd onder de flauwiteiten van de TV. Wat verder op een plein drinken we een slaapmutsje. Er zitten nog enkele jonge koppeltjes, met veel zorg opgemaakt om mooi te zijn voor de weekendnacht. Levend, verlangend naar wat de avond brengt. We kijken ernaar, een beetje weemoedig. Al het gedruis van de gekke wereld. s Morgens om half zeven tekent de opkomende zon onze lange schaduwen vooruit op de weg. Steeds verder achter ons de stad, de industrieterreinen en de reuk die ze aan zichzelf verplicht lijken te zijn. We lopen door eindeloze aanplantingen, eerst rijstvelden, later alle vruchten van nectarines, appelsienen, mandarijnen, kaki s, tot vijgen en noten De kanaaltjes en schotten van het irrigatiesysteem vormen een uitgestrekte doolhof. Het is groen, het is aangenaam, we zijn in onze sas. Een roestig Renaultje stopt, de bestuurder wenkt, we krijgen allebei een handvol zonnige kaki s toegestopt. Buen camino! Het knalt als een startschot. We zijn weg. Onderweg. Het kan ons nauwelijks schelen naar waar en hoe ver. We zijn het nog niet kwijt. Bestaan is weer de ene voet voor de andere zetten, de druk van de rugzakriemen, kijken, elkaar.

7 Camino de Levante: Spanje van oost naar west. We zetten onszelf weer op de grond en gaan. De wijzen kwamen ook uit het oosten. We vertrouwen erop dat we ergens aankomen waar nieuw leven is. We hebben zin: richting en goesting.

Vergelijkbare documenten

8-stappen ONTDEK-JEZELF

8-stappen ONTDEK-JEZELF SCHATKAART #rust #richting #route VOORWOORD Als klein jongetje droomde ik al van het avontuur. Dat ik in mijn avonturenmobiel niet alleen de wereld, maar vooral mezelf zou ontdekken.