ik dacht dat ik mijn naam hoorde Robert van Dijk

Transcriptie

1 ik dacht dat ik mijn naam hoorde Robert van Dijk geïnspireerd op de roman Hajar en Daan van Robert Anker EERSTE AKTE We zijn bij Albert en Laura thuis. 'We' is het eerste deel van het publiek, deel A. Het tweede deel van het publiek is nog niet binnengelaten (dat wordt gedurende de eerste scène met een smoesje buiten de zaal gehouden). Albert op. Hij duikt achter zijn laptop. Kijk even mee. Het is ook jouw feestje. Laura op. Ze gaat naast hem zitten, maar kijkt niet mee. Ze moet huilen, maar houdt zich in. Wat is er met jou? Niks. Hoezo? Ik weet niet. Wat? Je doet zo Hoe? Anders. 1

2 Ik zou niet weten waarom. Hm? Wat is er? Ik weet niet. Wat doe ik dan? Ik weet het niet. Er is ook niks. Je bent anders. Ik zou niet weten wat er zou moeten zijn. Gister ook al. We hebben hier geen tijd voor nu. Er is niks. Je bent echt anders. Ik weet niet. Zeg dan wat je bedoelt. Wat was er gister? 2

3 Gisteravond. Toen deed je ook al zo Ik weet niet goed Je had gister een beetje hoofdpijn. Dan zie je de dingen anders. Er is iets. Ik weet niet waar je het over hebt. Je doet een beetje Alsof je heel ver weg bent. Echt niet. Wij kunnen alles zeggen. Dat weet je. Er is niks. Maar je weet dat wij alles kunnen zeggen? Ja, dat weet ik. Wat ik vragen wou: Zijn er genoeg stoelen zo? Als er momenten zijn dat je je irriteert aan mij, dan kun je dat gewoon zeggen. 3

4 Laura, ze kunnen zo komen. Als je het irritant vindt dat ik het altijd op mezelf betrek als jij over je gevoelens praat, dan moet je dat zeggen. Goed, voortaan zal ik dat zeggen. Ik weet dat je dat vervelend vindt. Voortaan doe ik dat niet meer. Goed? Goed. Verder nog iets wat je wil zeggen? Nee, niks. Ik ga nog wat stoelen halen. Albert komt overeind. Ik heb iets gevonden. Een briefje. Wat voor briefje? 'Kijkende uit de vensteren, blinkende uit de traliën, zeg ik het, Liefste, in de tale van onze bittere vreugde die zich heeft losgerukt uit het zwijgen nu mijn ziel van de berg roept dat zij naar de Berg wil. En ik zeg je dat mijn ziel jou al herkend had voor ik je bij de eerste keer mijn hand gaf, zij duwde mijn hand naar je toe, zij zag haar bestemming en haar noodlot, de voetangels en de klemmen, en daardoor zag zij even later niet meer dan een mist, maar in die mist was een stem die haar riep als de muezzin de gelovige, en zij keerde zich naar jouw stem als naar de mihrab in de moskee en zij nam je stem mee en je ogen die zijn als duiven bij de waterstromen en sedert ben je mij een bundeltje mirre geweest dat tussen mijn borsten vernacht.' 4

5 Waar heb je dat gevonden? Tussen jouw spullen. Tussen een stapel proefwerken zeker. Die pubers sturen elkaar voortdurend liefdesbriefjes. (loopt weg) Dus het is een liefdesbriefje? (komt terug) Er is iemand verliefd op mij De deurbel gaat. Het stelt allemaal niet zo veel voor. Een leerling. Een Marokkaanse. Ze is zeventien. Meisjes op die leeftijd zijn nu eenmaal verliefd. Vandaag op de een, morgen op de ander. Ik begrijp dat het voor jou heel raar moet zijn om zoiets te horen. Kom, we moeten aan het feest gaan denken. De deurbel gaat opnieuw. TWEEDE AKTE De tweede akte is volledig geïmproviseerd c.q. uit improvisaties ontstaan en de teksten zijn niet uitgeschreven. In dit deel is er geen 'vierde wand'. 5

6 Albert doet de deur open en is enthousiast, hartelijk en feestelijk; aan hem is niets te merken. Laura sluit zich bij Albert aan, ook aan haar is niks te merken. Zo laten ze druppelsgewijs het tweede deel van het publiek binnen, op aangeven van het geluid van de bel. Er is één op één-contact met iedereen van publiek B. Albert en Laura stellen vragen (of ze het een beetje konden vinden, waar ze hun jas op kunnen hangen et cetera.) Sommigen hebben een cadeautje bij zich dat hen in hun handen gedrukt is voor ze naar binnen werden gelaten. Albert en Laura nemen deze cadeaus hartelijk aan. Als iedereen zit, begint er een feest dat maar niet op gang wil komen, omdat het niet botert tussen Albert en Laura. Publiek A weet (min of meer) waarom dat zo is, publiek B kan daar alleen naar gissen. Uiteindelijk loopt het zo erg uit de hand, dat Albert en Laura hun gasten (c.q. publiek A) wegbonjouren, omdat het duidelijk is geworden dat het feest niet meer op gang gaat komen en Albert en Laura nodig even met zijn tweeën iets moeten uitpraten. DERDE AKTE Als Albert de laatste gast heeft uitgelaten, valt er een stilte. Nou Stilte. Leuk feestje. Denk je dat ik dit leuk vind? Ik heb het zeker weer gedaan? Heb ik het gedaan? Waarom doe je nou zo Wat? 6

7 Met die blinddoek. Wat deed ik dan? Moet ik dat uitleggen? Vond je dat niet leuk? Nee. En wat vond je nog meer niet leuk? Dat jij iedereen alles maar vertelt. Wat vertel ik dan? Van die dingen waarvan ik denk: doe dat nou maar niet. Wat bedoel je? Laura Wat? Dat je anderen vertelt wat jij hebt gevonden. Wat heb ik gevonden? Een briefje. 7

8 Heb ik een briefje gevonden? Ja. En stel dat ik het niet had gevonden, wat zou er dan gebeurd zijn? Stel dat het dan gewoon was overgewaaid. Stel dat het gewoon was overgewaaid, was de hemel dan weer helemaal blauw geweest? Ja, stel dat als het was overgewaaid, de hemel gewoon weer blauw was geweest. Stel ik ben een leerling van jou. Laura, ik hou van jou. En als ik van iemand hou, dan hou ik van iemand. Stel dat die iemand iemand anders is dan ik. Laura. Stel dat ik Laura niet ben. Stel ik zit nog op school. Stel dat jij nog op school zou zitten. 8

9 De middelbare school bedoel ik. De middelbare school. Stel ik ben mooi en leergierig. Stel jij bent mooi en leergierig. Stel jij staat daar heel bevlogen. Waar? Voor het bord, weet ik veel. Stel jij staat heel bevlogen te vertellen. Stel dat ik altijd zit. Stel jij zit daar bevlogen te vertellen over iets geschiedenis-achtigs. De Romeinen. Over de Romeinen. Maar je weet dat zó bevlogen te brengen Stel ik zit helemaal achterin de klas te kijken. Voor in de klas. Voor in de klas? Ja. Stel dat je voorin zit. 9

10 En ik kijk naar jou en maak aantekeningen en kijk weer naar jou en ik kan eigenlijk geen aantekeningen meer maken, ik kan eigenlijk alleen nog maar naar jou kijken. En stel dat als de bel gaat, ik versteend blijf zitten. Nee, niet versteend, maar gesmolten, of Nou ja, je snapt het wel. Ik snap het. Stel dit overkomt me voor het eerst. Hoe oud ben ik? Zeventien. Juist, ik ben zeventien en dit overkomt me voor het eerst en ik ben helemaal bedwelmd. Ja? Stel dat we al tien minuten zo zitten. Stel dat ik dan opsta en ik loop naar je toe en ik. Stel dat dit soort dingen echt niet mogelijk zijn. Als een leerling in haar eentje achterblijft in de klas, dan heeft de rest dat meteen door en. Stel dat ik schijt heb aan alles. Maar de deur naar de gang staat nog open en zo'n middelbare school is zo ontzettend roddelziek, dat mijn vriendin zoiets binnen een week te weten zou komen. 10

11 Heb je een vriendin? Ja. Stel dat ik bovendien een vriendin heb. Al lang? Ja, al best wel lang. Is ze mooi? Ja. Hoe heet ze? Laura. Mooie naam. Ja. Hebben jullie ook van die dingetjes? Dat je haar altijd op een bepaalde manier vasthoudt? Of dat ze bij je op schoot komt zitten als ze vertelt hoe haar dag was? Ja, dat doet ze inderdaad. Zo? (doet dat) 11

12 Ja. Lijk ik op haar? Nee. Vind je mij niet mooi? Wel. O, dat wel? Gelukkig. Ik dacht even dat je mij niet mooi vond. Jawel. Stel dat ik zo met mijn vinger langs jouw arm ga. (doet dat) Stel dat ik het nu onaangenaam begin te vinden. Vind je het onaangenaam wat ik nu doe? De deur staat nog open. Vergeet die deur nou maar. Niet hier. Het maakt me niet uit waar, als het maar meteen is. 12

13 Kom over tien minuten naar de toneelzolder. Stel dat ik dan zou zeggen: Kom over tien minuten naar de toneelzolder. Goed. Tot zo. Stel dat ik vervolgens naar de gang loop, even kijk of die leeg is en het smalle wenteltrapje naar de zolder op ga. En stel dat ik daar op een versleten bank een beetje ga zitten lezen in een vergeelde krant, zodat het op het moment dat je binnenkomt, echt even lijkt alsof mijn vriendin thuiskomt met boodschappen. En je laat je tas op de grond vallen en de pennen rollen over de grond Ik ben moe. Laura klapt de laptop dicht en tegelijkertijd is er een algehele fade out. 13