HET VERHAAL VAN ANNE GETUIGENISSEN

Transcriptie

1 HET VERHAAL VAN ANNE Vier jaar geleden schreef ik mij in bij MonVentoux, een jaarlijks initiatief van Sporta waarbij 2500 fietsers zich aan de beklimming van de beroemde Mont Ventoux wagen. Ik leidde een druk leven met drie jonge kinderen en een veeleisende job. Ik had altijd wel wat gesport, maar nooit intensief. Omdat ik de 40 naderde, wilde ik mezelf weleens testen op de legendarische berg. Ik begon alvast te trainen en ging ook op spreekuur bij een sportarts voor het sportkeuringsbewijs dat ik nodig had om deel te nemen aan MonVentoux. Tijdens de harttest zag de arts iets abnormaals op mijn ecg. Waarschijnlijk niets ergs, maar voor de veiligheid werd ik doorverwezen naar een cardioloog. Daar kreeg ik het onverwachte verdict: een aangeboren hartafwijking die op termijn gevaarlijk kon worden. Blijkbaar was ik er mee opgegroeid en mijn toestand mettertijd als gewoon gaan beschouwen, maar plots werd een aantal onverklaarde symptomen uit het verleden opgehelderd. Het klonk allemaal verschrikkelijk angstaanjagend en datzelfde jaar nog onderging ik twee ablaties en stond ik ook twee keer op de top van de Ventoux. Ondertussen ben ik volledig genezen en kan ik sporten naar hartenlust. Anne Schoolmeester PERSCONFERENTIE - 20 DEC IMONIUM/HOFSTADE

2 HET VERHAAL VAN WALTER Ik ben Walter Verbist, 71 jaar. Op 68-jarige besloot ik deel te nemen aan de fietstocht naar de top van de Mont Ventoux die in juni 2013 werd gereden. Ik liet me onderzoeken door een sportarts die op de lijst stond van de organisatie. De tests waren vrij goed voor iemand die weinig fietste, al moest ik voor een extra onderzoek naar een hartspecialist vanwege een afwijking die de sportarts had opgemerkt. Omdat ik niet wist wat mij te wachten stond bij het beklimmen van de Mont Ventoux, reed ik met mijn broer met de mobilhome naar het dorp Bedoin. s Avonds rond negen uur kreeg ik telefoon van de sportarts, met de boodschap dat er bij mij hartproblemen waren vastgesteld. Daar sta je dan. De dokter stelde voor om de klim niet te doen en eventueel een minder intensief en makkelijker traject te kiezen. Uren heb ik wakkergelegen en gedacht aan wat er zou kunnen gebeuren. De volgende ochtend ben ik samen met mijn broer toch begonnen aan de lastigste route, via Bedoin, wat zeer moeilijk ging en waar ik me niet goed bij voelde. Terug thuis gekomen heb ik een hartkatheterisatie ondergaan en medicatie gekregen voor hoge bloeddruk en hartritmestoornissen. Bij de volgende editie heb ik de voorbereidingsritten van Sporta gereden en de legendarische berg op eigen ritme en met een veilige hartslag beklommen. Ik ben type 2-diabetespatiënt en heb ook inspanningsastma. Inmiddels besef ik dat dat ik het maar beter veilig kan houden. Sindsdien heb ik de Ventoux nog twee keer beklommen. Ik voel mij vrij goed op dit ogenblik en doe nog diverse sporten. Walter PERSCONFERENTIE - 20 DEC IMONIUM/HOFSTADE

3 HET VERHAAL VAN BRUNO Mijn verhaal begint met de intentie om andermaal de 10 Miles van Antwerpen te lopen. Het is onverantwoord om aan die manifestatie deel te nemen zonder goede voorbereiding. Daarom begon ik net voor de jaarwisseling met een loopschema. Driemaal per week werkte ik wisselende afstanden af: vijf of acht kilometer, en naarmate de weken voorbijgingen: tien, twaalf of zestien kilometer. Ik wisselde de afstanden willekeurig af. Het gebeurde weleens dat ik na het lopen duizelig thuiskwam, meestal na een langere afstand. Ik ging dus naar de huisarts, die bloed afnam. Resultaat: te hoge cholesterol. Remedie: cholesterolverlagende pillen. Af en toe had ik ook last van spierpijn. Toen de grote dag aangebroken was, stond ik aan de start van mijn derde deelname aan de 10 Miles. Even voordien had ik een flinke portie spaghetti gegeten en net voor de start nog een banaan. Dat geeft extra energie, hoor je altijd. Het lopen ging heel vlot en waarschijnlijk daardoor kreeg ik een andere hardloper in het vizier die op zijn rug een grote wimpel had gebonden, met de tekst 1u30. Goed bezig, dacht ik, en ik ging dan ook in zijn kielzog lopen. Op hetzelfde moment zag ik een groot bord met de boodschap reeds 12 km gelopen. Vanaf dat ogenblik herinner ik mij niets meer, tot ik twee dagen later werd gewekt in het Middelheimziekenhuis. Daar hadden de artsen me vanwege een medische complicatie een dag in een coma gehouden. Onmiddellijk besefte ik dat er me iets overkomen was op kilometer 12. Maar wat, dat vernam ik pas later die dag van de artsen en mijn echtgenote. De chirurg wou al wel kwijt dat hij drie by-passes had moeten plaatsen omdat mijn kransslagaders dichtgeslibd waren, en dat ik veel geluk had gehad. Uiteindelijk kreeg ik het volgende te horen. Blijkbaar was ik 400 meter voor de finish ingestort. Ik was kennelijk op automatische piloot door de Imalsotunnel gelopen. Daar herinner ik me niks van, ook vandaag niet, na mijn herstel. Marc Rans, een gepensioneerd politieagent die langs de kant naar zijn lopende dochter stond te kijken, zag het gebeuren en is zonder aarzelen over de omheining gesprongen en onmiddellijk begonnen met hartmassage en mond-op-mondbeademing volgens hem meer op gevoel dan met echte kennis van zaken. Toch moet zijn actie cruciaal zijn geweest. Een bijkomend geluk was dat de ambulance en een MUG-voertuig op enkele honderden meter van het incident stand-by waren. De ambulanciers hebben het werk van Marc overgenomen en naar eigen zeggen tien minuten lang mijn ribbenkast platgeduwd. Zonder de aanpak van Marc Rans, van een andere loper die nog is komen helpen, en natuurlijk de mensen van de MUG, die stuk voor stuk onderlegd waren in het toedienen van hartmassage en mond-op mondbeademing, had ik het nooit gehaald. Dankzij hun ingrijpen leef ik nog en voel ik me opnieuw uitermate fit. Ik ben zelfs aan het trainen voor mijn vierde 10 Miles! Bruno PERSCONFERENTIE - 20 DEC IMONIUM/HOFSTADE

4 HET VERHAAL VAN JOS Jaarlijks gaan we met enkele vrienden fietsen in de Franse Alpen. Daar kunnen we gezelligheid en sport mooi combineren. Een goede voorbereiding is belangrijk en dus ging ik op een zonnige zaterdag in mei 2014 een trainingsrondje fietsen in het Limburgse Heuvelland. Ik voelde me fit, sterk en gezond. Twee maanden eerder had ik mijn 50e verjaardag gevierd met familie en vrienden. Ik kan me de start van de bewuste fietstocht in mei nog goed herinneren. Het weer was heerlijk, ik was alleen en genoot. Tot plotseling alles zwart werd. Wat daarna gebeurde, heb ik achteraf vernomen van andere mensen. Twee kilometer verder dan mijn laatste herinnering werd ik met een hartstilstand aangetroffen langs de weg. Een plaatselijke bewoner heeft me gevonden en meteen het alarmnummer 112 gebeld. Door zijn kordate ingrijpen werd binnen één minuut een netwerk van vrijwilligers gemobiliseerd. Enkele mensen kwamen direct naar mij toe en startten met reanimatie. Iemand anders werd automatisch naar de dichtstbijzijnde AED gedirigeerd. Na circa vijf minuten was de AED ook echt ter plekke en kreeg ik zijn diverse schokken toegediend. Na twaalf minuten waren twee ambulances ter plaatse en konden beroepshulpverleners de reanimatie overnemen. Twee dagen later werd ik wakker in het ziekenhuis. Ik had geen idee waar ik me bevond of wat er met me gebeurd was, net als in de film. Heb ik geluk gehad? Zeker, vooral omdat dit onheil mij overkomen is in een omgeving waar het systeem van burgerhulpverleners, AED s en het gebruik van slimme communicatietechnologie optimaal heeft gefunctioneerd. Dat heeft zonder meer mijn leven gered. Was ik tijdens mijn tocht naar rechts gefietst, dan was ik in de fraaie Belgische Voerstreek beland, maar had ik het waarschijnlijk niet kunnen navertellen. Twee kransslagaders bleken verstopt te zijn. Daar heb ik nooit wat van gemerkt of last van gehad. Na de behandeling werd ik uit het ziekenhuis ontslagen en ben ik in een revalidatietraject terechtgekomen. Lichamelijk liep dat zeer voorspoedig, maar ook de aandacht voor de emotionele kant van de zaak heeft mij veel geholpen. Ik ben volledig hersteld en heb mijn professionele en maatschappelijk activiteiten weer opgepakt. Maar bovenal kan ik gelukkig nog steeds bij mijn geliefde vrouw en drie kinderen zijn. In 2016 heb ik de draad van onze fietstochten in Frankrijk trouwens weer opgenomen. Dat ging goed. Ik heb er enorm van genoten. Met dank aan alle professionals en vrijwililgers die zich belangeloos inzetten in de reanimatienetwerken! Jos Knops ( 1964) PERSCONFERENTIE - 20 DEC IMONIUM/HOFSTADE

5 HET VERHAAL VAN JOS Jaarlijks gaan we met enkele vrienden fietsen in de Franse Alpen. Daar kunnen we gezelligheid en sport mooi combineren. Een goede voorbereiding is belangrijk en dus ging ik op een zonnige zaterdag in mei 2014 een trainingsrondje fietsen in het Limburgse Heuvelland. Ik voelde me fit, sterk en gezond. Twee maanden eerder had ik mijn 50e verjaardag gevierd met familie en vrienden. Ik kan me de start van de bewuste fietstocht in mei nog goed herinneren. Het weer was heerlijk, ik was alleen en genoot. Tot plotseling alles zwart werd. Wat daarna gebeurde, heb ik achteraf vernomen van andere mensen. Twee kilometer verder dan mijn laatste herinnering werd ik met een hartstilstand aangetroffen langs de weg. Een plaatselijke bewoner heeft me gevonden en meteen het alarmnummer 112 gebeld. Door zijn kordate ingrijpen werd binnen één minuut een netwerk van vrijwilligers gemobiliseerd. Enkele mensen kwamen direct naar mij toe en startten met reanimatie. Iemand anders werd automatisch naar de dichtstbijzijnde AED gedirigeerd. Na circa vijf minuten was de AED ook echt ter plekke en kreeg ik zijn diverse schokken toegediend. Na twaalf minuten waren twee ambulances ter plaatse en konden beroepshulpverleners de reanimatie overnemen. Twee dagen later werd ik wakker in het ziekenhuis. Ik had geen idee waar ik me bevond of wat er met me gebeurd was, net als in de film. Heb ik geluk gehad? Zeker, vooral omdat dit onheil mij overkomen is in een omgeving waar het systeem van burgerhulpverleners, AED s en het gebruik van slimme communicatietechnologie optimaal heeft gefunctioneerd. Dat heeft zonder meer mijn leven gered. Was ik tijdens mijn tocht naar rechts gefietst, dan was ik in de fraaie Belgische Voerstreek beland, maar had ik het waarschijnlijk niet kunnen navertellen. Twee kransslagaders bleken verstopt te zijn. Daar heb ik nooit wat van gemerkt of last van gehad. Na de behandeling werd ik uit het ziekenhuis ontslagen en ben ik in een revalidatietraject terechtgekomen. Lichamelijk liep dat zeer voorspoedig, maar ook de aandacht voor de emotionele kant van de zaak heeft mij veel geholpen. Ik ben volledig hersteld en heb mijn professionele en maatschappelijk activiteiten weer opgepakt. Maar bovenal kan ik gelukkig nog steeds bij mijn geliefde vrouw en drie kinderen zijn. In 2016 heb ik de draad van onze fietstochten in Frankrijk trouwens weer opgenomen. Dat ging goed. Ik heb er enorm van genoten. Met dank aan alle professionals en vrijwililgers die zich belangeloos inzetten in de reanimatienetwerken! Jos Knops ( 1964) PERSCONFERENTIE - 20 DEC IMONIUM/HOFSTADE