Talent is ook een vorm van heel graag willen (Huub van der Lubbe)

Transcriptie

1 Talent is ook een vorm van heel graag willen (Huub van der Lubbe) Reisverslag Alwin Don, Mont Ventoux 2016 Malaucene, donderdag 9 juni Vorige week nog een keer een grote fietstocht van 130 km in vijf uur gemaakt. De weg was in het begin nog nat, waardoor het frame en de onderdelen nog best vies werden. Het was daarna vooral de bedoeling om rust te pakken. Besloten het weekend niet meer te fietsen en zaterdag de stalen ros te poetsen. Daarna het pakken en een lijstje gemaakt voor de rest van de spullen. Zondagavond stond de gang vol en was de voorbereiding bijna klaar. Maandagavond de hele zooi naar de Driehoek gebracht. Woensdagochtend ging om 3.15 uur de wekker en om 4.30 uur werd ik door Henk en Hanneke opgehaald. Om 5.00 uur vertrok de bus - vol met enthousiaste sporters - vanaf het ZEP richting Frankrijk. Er stond een lange reis op het programma, we zouden pas rond uur in de Provence arriveren. Ik had me voorgenomen om het allemaal te laten gebeuren en dat ging me prima af. We hadden een voorspoedige reis, om de 2,5 uur even de benen strekken en een bakje koffie scoren. Mooi op tijd, helemaal relaxed, maar wel een beetje stijf van het zitten, kwamen we mooi op tijd in Malaucene aan. Het welkomstcomité stond met champagne op ons te wachten. Met de machtige Mont Ventoux achter ons, toasten we op een gezellige en sportieve uitdaging. Om uur werden we aan tafel verwacht voor een lekkere warme maaltijd (groene aspergesoep, rijst, saus, gewokte groenten en toetje). Het smaakte prima. Het appartementencomplex bestaat uit appartementen voor 6 tot 8 personen. Op een grasveld was door de eigenaar een mooie tent neergezet, wat gezelligheid biedt en wat extra bescherming voor wind, regen of zon. Hier zullen we de komende dagen eten en lekker kletsen over onze doelen. Een 1

2 stukje verderop ligt een grasveld met daarbij een mooi zwembadje en ligstoelen. Een prachtige basis van waaruit het de komende dagen moet gebeuren. Na het opmaken van de bedden, nog even kletsen en daarna naar bed. Heerlijk geslapen. Om 9.00 uur melden we ons voor het ontbijtbuffet met alles erop en eraan. We komen niks tekort. Er is zelfs genoeg om een lunchpakketje te maken. Om uur vertrekken we het prachtige landschap in voor een tocht van ruim 50 kilometer met de bedoeling om de spieren wat los te fietsen van de busreis. Op het menu staan 2,5 leuke beklimmingen. Mijn doelstelling was vooral een ritme zien te vinden om lekker te fietsen en zeker niet te verzuren. Dat lukt goed. De zon lacht ons tegemoet, er staat een behoorlijke wind, met 28 graden voelt het allemaal prima. Na 2,5 uur toeren in de mooie omgeving, met immer de imposante Mont Ventoux op de achtergrond, arriveren we terug in Malaucene. Op een terrasje met een behoorlijke groep wat gedronken en daarna terug naar ons paradijsje. Vanaf uur is het vooral relaxen bij het zwembad onder de bespiegelingen van de dag van morgen. Want dan is het D-day! Bedoeling is om vroeg te eten en om 6.00 uur op de fiets te stappen. Voordeel is dat het dan nog niet zo warm is en we ruim te tijd hebben om de berg 1, 2 of 3 keer te beklimmen. Ik wil in ieder geval deze reus twee keer 'verslaan'. Ik heb Betsy gezegd dat ik zal proberen om de tweede keer voor haar naar boven te gaan. Daarna zal ik beslissen of ik voortaan mag behoren tot het gilde der Malloten van de Mont Ventoux door de berg voor de derde keer te beklimmen. Ik ga het met verstand doen, naast het vele afzien, vooral proberen te genieten en dan maar zien hoever ik kom. Malaucene, zaterdag 11 juni I did it!!! Drie zware maar prachtige beklimmingen. Daarmee ben ik lid geworden van het Gilde der Malloten van de Mont Ventoux. Super blij en ook wel een beetje trots. Gistermorgen om 4.15 uur uit bed. Wat een tijd om te gaan fietsen!? Maar deze dag stond al 9 maanden in mijn agenda. Vandaag 'moest' het gaan gebeuren. Ik was niet zenuwachtig en had er veel zin in. Om 6.00 uur stonden de fietsers, die meer dan één keer naar boven wilden, te trappelen voor het appartement. We reden gezamenlijk naar het centrum van Malaucene om daar onze eerste stempel te gaan halen. Ik was als eerste rond 6.15 uur weg, omdat ik wist dat ik een van de langzaamste zou zijn. De eerste weg links en daar begon gelijk de eerste beklimming. Het eerste stukje was nog niet zo stijl en het duurde dan ook drie kilometer voordat de eersten mij inhaalden. Het zou niet lang duren, voordat ik de rij zou sluiten. Ik had me daarop ingesteld, dus dat deed me niks. Hans, een gepensioneerd collega, bleef ik wel in het vizier houden. Wat een prachtig weer was het. Een graad of 20, geen wind, bijna onbewolkt. Na een tijdje klimmen, kwamen daar de mooie vergezichten nog eens bij. Ik had me voorgenomen van dat hele schouwspel te genieten en dat lukte prima. Dit ondanks de inspanningen. Mijn hartslag bepaalde de snelheid, hoe laag deze ook lag. Want ik wist dat dat de enige manier was om het heel lang vol te houden. Daar had ik al die maanden op getraind, veel duurarbeid, want het zou een lange dag worden. Althans dat was de bedoeling. Ik 'danste' (op mijn manier) naar boven. Omdat we zo vroeg waren, was het enorm rustig. Geweldig! Rond 8.00 uur kwam de top van de Mont Ventoux in beeld. Het duurde nog even en na precies 2,5 uur was ik boven. De top ligt op precies meter. Een heerlijk gevoel en een prachtig uitzicht. De Mont Ventoux is in een ruim gebied de grootste berg en vandaar kijk je uit om de wijde omgeving. Mijn twee drinkflessen waren op, maar de organisatie stond daar al klaar met een post om alles bij te 2

3 vullen. Sportdranken, bananen, krentenbollen en ander eten om de dag door te komen. Aan alles was gedacht. Boven stond ook mijn eigen rugzak met allerlei spullen 'voor het geval dat' enzo. Het duurde niet lang of ik zoefde over de flanken richting Bedoin. Op deze berg stond van onze organisatie om de 5 kilometer een post, vooral bedoeld voor de wandelaars, enkele hardlopers en alle fietsers, om daar 'bij te tanken'. Naar boven was het een drukte van jewelste. Honderden fietsers waren aan hun klim bezig. Mijn kilometerteller gaf regelmatig snelheden van rond de 50 kilometer per uur aan, terwijl ik wist dat straks diezelfde beklimming te wachten stond. Beneden in de lokale VVV de speciale kaart laten afstempelen en daarna de fiets weer op voor de tweede beklimming. Ik wist dat de eerste vijf kilometer goed te doen waren, maar dat daarna het bos, ook wel ' de hel' zou komen. Ruim 10 kilometer van bijna alleen maar 10 en 11%. In het begin was ik nog 'fris en fruitig', maar dat veranderde langzaam. Ik werd een beetje misselijk en had geen zin meer in eten en drinken, terwijl ik wist dat ik daar doorheen moest, wat niet eten en drinken is geen optie. Ik had tegen Betsy gezegd dat ik de tweede keer zou proberen voor haar naar boven te fietsen. Dus opgeven was geen optie! Na 15 kilometer stond Willem met z'n post. Voor het eerst tijdens de beklimming toch maar even gestopt en een beetje mentale kracht tanken. Willem had nog een dropje in de aanbieding en daarna moest het toch maar gebeuren. Ik heiste mezelf op de fiets en op karakter begon ik weer te peddelen. Nog ruim 5 kilometer naar de top, waarvan de laatste 1,5 heel zwaar (zeker 11%) zouden worden. Het lukte om boven te komen, in 2 uur en 33 minuten. Daar wachtte een onaangename verrassing. Charles, iemand waarmee ik ook in de Vogezen was geweest, lag op de grond, gewikkeld in aluminiumfolie. In de staf, hadden we ook een huisarts, die zich met enkele anderen over hem ontfermden. Charles was bovenaan heel ongelukkig, terwijl hij bijna stilstond, gevallen en had zijn heup vermoedelijk gebroken. Bleek later zelfs een gecompliceerde breuk te zijn. De ambulance was onderweg. Willy, de hoofdorganisator had me ooit gezegd "je gaat voor jezelf en je klimt alleen". Die woorden kwamen weer boven en ik besloot mijn focus te houden op mijn eigen prestatie. Maar zou een derde keer nog wel lukken. De twijfel sloeg toe. "Als je nu stopt, krijg je daar later spijt van", zei mijn fietsverkoper, die ook aanwezig was. Zo goed en zo kwaad als mogelijk, probeerde ik toch maar wat te eten en de flessen te vullen. We besloten met z'n vieren de afdaling richting Sault te gaan 3

4 maken en zo het avontuur compleet te maken. Onderweg reed Hans nog op een steentje: "lek!". Nadat ook dat euvel was verholpen, daalden we verder naar het derde daldorpje. We hadden nog een berg tijd over en besloten daar wat meer op krachten te komen met een Cola en een bord spaghetti. Daarna nog een sportdrankje en toen waren we klaar voor de derde beklimming. De aanpak had gewerkt en ik 'danste' weer naar boven. Ik wist dat de laatste 1,5 kilometer weer erg pittig zouden zijn. Maar meter voor meter naderde de finish. Rond en na 2 uur en 15 minuten was ik voor de derde keer boven. Op de top had de zon plaatsgemaakt voor mist. Het was koud, dus snel wat aantrekken en daarna bij het bord met 'Mont Ventoux meter' op de foto. Wat een geweldige ervaring. Iets waar ik negen maanden geleden niet van had durven dromen. Ik ben heel blij dat ik toch drie keer ben gegaan. Het geeft een voldaan gevoel om zo'n sportprestatie neer te zetten. Ik ben geen klimgeit, maar op mijn eigen tempo ben ik niet te stoppen. Vanochtend voelden de benen nog goed, dus met een groepje nog 60 km gefietst, om het af te leren. Het is genoeg zo. Nu inpakken en om 5.00 uur vertrekken we weer naar huis. Ik kijk ernaar uit om Jacqueline weer te zien. 4

5 Nieuwe uitdagingen aanloop: Aan de slag met een trainingsschema en in de wintermaanden de spinning meer afwisselen tussen groepslessen en duurtraining (spinning); Over een langere periode de krachttraining volhouden. Verbeterpunt Mont Ventoux: Verdiepen in eet- en drinkwensen om misselijkheid (proberen) te voorkomen. 5