Nieuwsbrief Beste mensen,

Transcriptie

1 Nieuwsbrief Beste mensen, Deze nieuwsbrief zal geheel gewijd zijn aan de reis die we de eerste twee weken van september langs alle scholen in Zanskar gemaakt hebben. Er is nog voldoende ander nieuws te melden, maar dat zal in een volgende nieuwsbrief aan de orde komen. Ik heb besloten om het verslag van de reis verhalend te schrijven om te voorkomen dat het een gortdroge opsomming van feiten wordt. Twee dagen voordat we vertrokken werd ons verzoek om op het traject Delhi Leh 40 kilo extra bagage zonder bijbetaling mee te nemen gehonoreerd door Jet Airways. Nog even snel twee grote kunststof tassen gekocht en volgepakt met nog meer truien, mutsen en dassen. Met in totaal 75 kilo aan bagage gingen Lenny en ik op weg. Om 3 uur s nachts in Delhi aangekomen. Afhandeling op het gemoderniseerde vliegveld ging razendsnel. Buiten werden we opgewacht door de chauffeur die ons naar het vliegveld voor binnenlandse vluchten bracht en om zaten we in het vliegtuig naar Leh. Na eerst een paar uurtjes uitgerust te hebben stond de eerste ontmoeting op het programma. We maakten kennis met 2 kinderen die, voor de onderwijskosten, ondersteund worden door de stichting. De eerste truien en mutsen wisselden van eigenaar. Voor de betaling van een jaar schoolgeld moesten we naar de bank. Met behulp van de invloed van de hoteleigenaar wisten we de enorme rij wachtende mensen te passeren en kwamen gelijk in het kantoor van de bankmanager terecht. Daar uitgelegd wat de bedoeling was. Mij werd gevraagd om het bedrag aan Euro s

2 om te rekenen naar Indiase roepies en kon zo zelf de omrekenkoers bepalen. Aan het begin van de middag met Kuram en de hoteleigenaar naar het rampgebied, veroorzaakt door de modderstromen die begin augustus van de bergen af raasden, gereden. Verbazingwekkend hoe de omgeving eruit zag. Het ene huis was verdwenen of verpulverd en het huis ernaast stond nog in volle glorie overeind. Winkels waarvan de zijmuren overeind stonden en waarvan de voor- en achtermuur verdwenen was en de winkel compleet leeg geveegd door de modderstroom en 1 meter dik slib achterlatend. Honderden mensen zijn hun huizen en landjes kwijt geraakt en bezitten alleen hetgeen ze aan hebben. Opvallend was dat de mensen druk doende waren om in de chaos weer wat orde te scheppen. Aandoenlijk om te zien dat gewapend beton te lijf gegaan werd met gewone handhamertjes. Kuram en Astrid hadden in Manali van de opbrengst van de giften voor de Leh slachtoffers (880 Euro) zakken vol met winterjassen en broeken gekocht. Deze zijn samen met truien, mutsen, sokken en dassen uitgedeeld in twee tentenkampen. We hebben niet alle mensen kunnen helpen, maar er zijn meer organisaties die zich om hen bekommeren. Dezelfde middag is de inhoud (tafeltjes, matrassen, dekbedden enzovoort) van 5 busjes overgeladen in een vrachtwagentje. Zo hoog opgetast dat die zelfs op een vlakke weg heen en weer wankelde. De vrachtwagen is onmiddellijk richting Kargil vertrokken. Wij zouden met de, ook meer dan volgepakte,

3 Tigereye bus de volgende ochtend volgen. De eigenaar van het hotel, waar we in Leh verbleven, zijn vrouw en aangenomen dochter hebben besloten de reis mee te maken, familie in Zangla te bezoeken en onderweg kloosters te bezoeken. De rit van Leh naar Kargil verliep voorspoedig en na 10 uur rijden zijn we in Kargil aangekomen. De wegen, bergen en dorpjes komen ons zo langzamerhand bekend voor. De rit er naartoe gaat over smalle bergwegen met bergen die alle kleurschakeringen bezitten. Door groene valleien, over hoge passen en woestijnlandschappen. De volgende dag vroeg op voor een rit van 14 uur en onderweg bezoek aan 2 scholen. Bij de gemeentegrens van Kargil komen we voor een neergelaten slagboom te staan. In het huisje liggen 2 mannen, die naar later blijkt controleurs van de taxivakbond te zijn, op matrassen te slapen. Ze maken duidelijk dat we niet verder mogen. Het is anderen dan taxichauffeurs uit Kargil verboden om toeristen mee te nemen. Daarna gaan ze weer op hun matrassen liggen en veinzen diepe slaap. Na nog wat heen en weer gebabbel, de betaling van omgerekend Euro 2,50 en een officieel betalingsbewijs rijker kunnen we weer verder. Na 2 uur rijden komen we bij het dorpje Lankerchey aan. Sadiq Aarzoo een van de leerkrachten staat ons al aan de kant van de weg op te wachten. De eerste van een oneindige reeks theesessies begint. De vrachtwagen arriveert even later en kunnen de tafeltjes en zitmatrassen uitgeladen worden. Uit de bus komen de leermiddelen en sportartikelen te voorschijn. Al vlug zijn we omringd door de inwoners van het hele dorp. Aan erg armoedig geklede mensen worden een aantal truien uitgedeeld. We bezoeken snel even de Zakhar school en gaan op zoek naar de Danga school die voor ondersteuning is aanbevolen door

4 Sadiq. Inderdaad vinden we 22 jonge meisjes die buiten zitten en daar les hebben. Ook hier worden leermiddelen en sportartikelen uitgedeeld. We besluiten dat deze leerlingen en school ondersteuning nodig heeft en beloven op de terugweg nog langs te komen om dit nader te bespreken. 17 uur na vertrek uit Kargil komen we uitgeput in Padum aan dat voor de komende dagen onze uitvalshaven zal zijn. De eerste school die we in deze omgeving bezoeken is de Muney kloosterschool. We zijn hier vorig jaar geweest en toen besloten deze school in 2010 te bevoorraden. Hier worden tafeltjes, dekbedden, matrassen en overige slaapbenodigdheden uitgeladen. Ook leermiddelen en sportartikelen vinden hun weg naar nieuwe eigenaren die er meteen mee aan de gang gaan. Wij gaan met het kloosterhoofd mee om eens uitgebreid thee te drinken. De thee sessie bestaat uit een aantal onderdelen. Eerst krijg je een beker melkthee met koekjes, noten en gedroogde abrikozen. Deze zijn in de zon gedroogd, daardoor lang houdbaar en zo hard als beton. De bedoeling is dat ze, nadat ze uren in je mond vocht opgezogen hebben, zacht worden. De melkthee wordt gevolgd door boterthee. In de thee is yakboter en zout opgelost. Dit ranzig ruikende goedje roept bij mij spontaan kokhalsneigingen op, bij Lenny gaat het er met liters in. Ook nemen we de bestaande sanitaire voorzieningen in ogenschouw. Er is in het geheel geen doucheruimte. Wel is er een toilethokje (een gat in de grond) dat op de rand van een afgrond is gebouwd zodat de uitwerpselen zo de berg af rollen. Vorig jaar is een

5 monnik verdronken toen hij beneden in de rivier spoelwater voor het toilet wilde halen. We bepalen waar er mogelijk een toilet - en douche unit gebouwd zou kunnen worden en puzzelen hoe we water naar boven kunnen krijgen. Hierna is het weer tijd voor thee en tsampa en worden alle leerlingen verzameld om naar een aantal korte video s te kijken. Een ervan toont de leerlingen van de Maria basisschool tijdens de lesuren. Een ander geeft impressies van Nederland met een aantal hoogtepunten die voor hen onvoorstelbaar zijn zoals een grote maai dorsmachine die over het land rijdt en koren maait, Lenny die een stadsbus bestuurd, een paard waar je op kan zitten en ook nog over hindernissen springt en de zee. We nemen nog een kijkje in de keuken die we dit jaar hadden willen inrichten maar dat door gebrek aan voldoende financiële middelen naar voren geschoven wordt. De eigenaar van het hotel echter besluit dat een monnik met ons mee terug kan reizen naar Leh en daar op zijn kosten de benodigde spullen kan kopen. Een leraar van de Muney school stelt ons voor aan een non van het Kasha klooster. Er zitten 20 meisjes op de Kasha school en de behoeften zijn vrijwel dezelfde. We beloven volgend jaar terug te komen. Hierna gaan we op weg naar de Bardan Klooster school. Aangezien deze school vorig jaar al bevoorraad is hebben we ons dit jaar beperkt tot de aankoop van leermiddelen en sportartikelen. Ook hier worden we weer met thee onthaald. De leraar en de kok zijn vervangen hetgeen een verbetering is. De slaapzaal ziet er redelijk uit en de spullen worden wel degelijk gebruikt. De jongens zijn sjofel gekleed en dus duiken we weer in de zakken en tassen en toveren truien, dassen en mutsen te voorschijn. De hoteleigenaar biedt aan om voor alle leerlingen schoenen te kopen. We bekijken het sanitair. Dit is behoudens een kraantje buiten (werkt niet) en een deels ingestort toilethok (gat in de grond) niet aanwezig. In de

6 kloosterscholen zijn de kinderen intern en de totale afwezigheid van een wasgelegenheid, hoe rudimentair dan ook, blijft verbazen. Ook hier stellen we vast waar de toilet en douche unit zou kunnen komen te staan. Er is watertoevoer, maar de pijp waardoor het water getransporteerd wordt is totaal verrot. Ook blijkt het dak van de school te lekken en kan eigenlijk de komende winter, met een metertje sneeuw erop, niet meer doorstaan. We kunnen nu echter niets doen en spreken af dat bij voldoende financiële middelen er volgend jaar wellicht iets aan gedaan kan worden. De volgende dag bezoeken we in de ochtend de Remala school. Vorig jaar zijn hier o.a. bankjes en tafels afgeleverd. Dit jaar volstaan we met schriften, kleurpotloden een gevulde etui per leerling en sportartikelen. We zien dat de tafeltjes keurig opgestapeld staan. Deze worden niet gebruikt omdat men zo gewend is om op de grond te zitten. Dat is de reden waarom dit jaar lage tafeltjes en zitmatrassen worden uitgeleverd. We laten een timmerman komen en geven de opdracht om de tafels in te korten. Volgend jaar komen dan de zitmatrassen. Het effect is dat men nu wel het meubilair gebruikt. Ik probeer te weten te komen waarom men niet zelf de actie heeft genomen om de tafels te verlagen maar krijg geen echt antwoord. Ik kan niet anders dan concluderen dat men het lot gewoon accepteert en een erg fatalistische levenshouding heeft. In een klas van 15 leerlingen merk je dat er slechts 1 of 2 leerlingen zijn die de potentie en wil hebben om na de basisopleiding een vervolgopleiding te doen. Helaas is dat, om tal van redenen, niet voor ze weggelegd. De stichting wil daar op termijn iets aan verbeteren. In de middag bezoeken we de Salapi school. Kuram heeft hier vorig jaar oktober polshoogte genomen en zag ook hier weer hetzelfde beeld. Een schreeuwend gebrek aan middelen. De vrachtwagen is in Padum gestrand me een zodanig defect dat die niet meer verder kan. De goederen voor de Salapi school worden overgeladen in en op de bus die als zodanig niet meer herkenbaar is. Bij het uitladen van het meubilair worden we ook hier weer

7 omringd door vele dorpsbewoners. De meesten zijn erg armoedig gekleed en hier wordt dan ook veel kleding uitgedeeld. Een oude vrouw die in het stof zit is dolgelukkig met een sweater en klemt die vast tegen zich aan. Ze gebaard dat ze last van haar ogen heeft. Die zien er inderdaad niet gezond uit (dit is een probleem dat bij enorm veel mensen voorkomt) en we beloven terug te komen met oogdruppels. Ondertussen is onze voorraad pijnstillers en ontstekingsremmers ook al aardig afgenomen. Veel mensen vragen om medicijnen omdat ze gewricht- ontstekingen hebben. Het aantal leermiddelen is zeer beperkt en we vragen de leraar een lijstje te maken met hetgeen hij voor de dagelijkse behoeften nodig heeft. De volgende dag kopen we in Padum leesboeken, passerdozen, een globe, wandkaarten, sportmateriaal, andere schoolbenodigdheden en oogdruppels. De spulletjes worden afgeleverd aan juichende leerlingen en leraren. Het oude vrouwtje zit op dezelfde plaats. We doen haar schoondochter voor hoe ogen gedruppeld moeten worden. Het vrouwtje klaart na toediening onmiddellijk op en lijkt op slag een beetje gelukkiger. In de loop van de middag rijden we naar het Zangla dorp. Hier bevind zich het Zangla nonnen klooster. In oktober vorig jaar is dit kloosterschooltje nog voorzien van meubeltjes en alles wat voor een goede nachtrust nodig is. Nu brengen we extra bedovertrekken, lakens e.d. zodat er eens gewisseld en gewassen kan worden. Ook leveren we weer schriften, gevulde etuitjes, sportmaterialen, kleurpotloden en noem maar op af. We worden voor het diner uitgenodigd. Omdat het gas plotseling op is wordt dat 3 uur later. In de tussentijd delen we aan de meisjes

8 kleding uit. Ze zijn apetrots op truien met afbeeldingen van dieren of die waar kleuren in verwerkt zijn. Ook de nonnen voorzien we van voornamelijk sweaters en dassen. Tot slot wordt iedereen nog nieuw en goed gemutst. Daarna bekijken we de mogelijkheden tot aanleg van een douche en toilet unit. Ook hier weer een buitenkraantje en een hok dat als toilet dienst doet. We vertonen weer videofilms waaronder ook een die ik vorig jaar van ze heb genomen. Voor deze kinderen de eerste keer dat ze zichzelf zien op film. Meerdere malen hebben we die film afgespeeld. Aan de buis gekluisterd zitten heeft hier nog niets van z n betekenis verloren. Ook hebben we de Zangla basisschool bezocht. Dit gebouw is 5 jaar geleden neergezet en lijkt al 100 jaar oud. In de vloeren zitten kuilen. Het meubilair dat door het leger geschonken is valt uit van ellende uit elkaar. Het enige positieve punt is dat er genoeg ruimte is voor de 50 leerlingen. We nemen het verzoek tot ondersteuning in beraad maar kunnen eigenlijk geen nee zeggen. De volgende ochtend weer vroeg op de terugweg naar Kargil. Onderweg doen we de Akshow basisschool aan. Deze staat in het minst ontwikkelde deel van Zanskar. 95% van de niet schoolgaande bevolking is analfabeet. Er zitten 24 kinderen op deze school en ook zij bezitten niets. We hebben met dit bezoekje rekening gehouden en toveren uit de bus nog wat schoolmaterialen en

9 sportartikelen. Er zijn hier kinderen die nog nooit met een echte bal gespeeld hebben. Ook deze school voegen we onbekommerd aan ons lijstje toe. Zoals afgesproken gaan we nog langs de Danga school in Lankerchey. We hebben de afgelopen 2 weken al veel gezien, maar dit slaat werkelijk alles. Er is geen schoolgebouw voor de 22 jonge meisjes. Hebben in dit Moslim gebied de meisjes (volgens onze begrippen) al een achterstand op jongens, hier wordt dit nog eens extra pijnlijk duidelijk. De meisjes hebben, zittend op een boomstronk, les in de buitenlucht. Als het slecht weer is (7 maanden per jaar) lopen ze dag na dag een grotere achterstand op. Via Sadiq Aarzoo bespreken we deze situatie met afgevaardigden van de plaatselijke bevolking en de leraar. We begrijpen dat de leraar soms in de winter aan deze kinderen in zijn huis les geeft. De overheid bouwt geen scholen meer. We vatten het plan op om op de een of andere manier in 2011 een eenvoudig nood- schooltje te bouwen. De grond wordt beschikbaar gesteld door de leraar (zijn groentetuintje). De toilet is een hokje buiten en mag dan door de leerlingen gebruikt worden. We spreken af met de dorpsafgevaardigden dat de lokale bevolking met de bouw zal meehelpen.

10 De dag daarop rijden we van Kargil naar Leh. We bezoeken Hafiiz de leverancier van de sjaals. Kuram gaat verder naar Manali en zal de sjaals zover meenemen. Daar worden ze in drie dozen verpakt waarvan er twee per post naar Nederland verstuurd worden. De derde doos zal door een India reizigster meegenomen worden. Wij blijven een aantal dagen in Leh, vliegen daarna door naar Delhi waar ons nog twee weken vakantie wacht. We hebben dankzij jullie financiële steun, jullie medewerking aan acties, het breien van talloze truien en mutsen honderden kinderen op de een of andere manier iets gelukkiger gemaakt. Hopelijk heeft ons bezoek en de levering van goederen een positief effect op de toekomst en ontwikkeling van deze kinderen. Dit is nu nog niet vast te stellen. Wel kan zonder enige terughoudendheid gezegd worden dat de kinderen en leraren het gevoel hebben dat ze er niet alleen voor staan. Dat er mensen helemaal aan de andere kant van de wereldbol zijn, met een heel ander geloof en een volstrekt andere cultuur, die het mogelijk maken dat ze het ietsje makkelijker en beter hebben. Ik kan jullie verzekeren dat de

11 blijdschap van de gezichten straalt als ze ons aan zien komen. Niet alleen omdat we iets meebrengen maar vooral omdat we, ook namens jullie, belangstelling tonen en aandacht voor ze hebben. We hebben twee lichamelijk uitputtende weken achter de rug, maar weer voor 52 weken motivatie op gedaan om verder re gaan. Er zijn dus weer een aantal scholen toegevoegd. Hoe dat gefinancierd moet worden weten we op dit moment nog niet. Wel weten we zeker dat we ze niet mogen en zullen teleurstellen. Een grote uitdaging is naast het sanitair project het nieuwe plan voor de bouw van een klein, eenvoudig maar tegen de winter bestendig schoolgebouw. Ongetwijfeld zal het bestuur het komende jaar op de een of andere manier een beroep op jullie doen. Binnenkort zal een oproep gedaan worden voor een aantal activiteiten die in het komende jaar uitgevoerd zullen worden. Naast activiteiten in Nederland denken we o.a. ook aan het opknappen van schoolmeubilair in een van de scholen in Zanskar. Uiteraard zijn de reiskosten voor rekening van de vrijwilligers. Voor verblijf (eenvoudig) wordt wel gezorgd. We komen hierop terug. Overzicht van de scholen en aantal leerlingen: 1. Bardan kloosterschool, 13 jongens 2. Zakhar openbare school, 18 jongens en 12 meisjes 3. Muney kloosterschool, 22 jongens 4. Salapi openbare school, 10 jongens en 10 meisjes 5. Remala openbare school. 8 jongens en 5 meisjes 6. Zangla kloosterschool, 18 meisjes 7. Danga openbare school, 22 meisjes 8. Kasha kloosterschool, 20 meisjes 9. Zangla openbare school, 30 jongens en 20 meisjes 10. Akshow openbare school, 13 jongens en 11 meisjes

12 Totaal 10 scholen met 114 jongens en 118 meisjes. Met vriendelijke groeten, Paul Patist Stichting Zanskar Scholen, p.a. De Meijhorst 11-38, 6537 ET Nijmegen Bankrekening: Stichting Zanskar Scholen, Goch BIC: ABNANL2A. IBAN: 36ABNA