Uitslag vruchtwaterpunctie

Transcriptie

1 Uitslag vruchtwaterpunctie Er is veel gebeurd na de 20 weken echo, bijna 2 weken in onzekerheid geleefd en dat is echt killing. Was maar aan het piekeren hoe erg het zou zijn met ons kindje en wat we zouden doen na het nieuws uit het ziekenhuis. Gelukkig kreeg ik de nodige hulp, voor mij helpt praten heel erg goed om alles in me hoofd op een rijtje te zetten. Mijn vriend heeft daar wat minder behoefde aan, maar samen praten doen we zeker wel. Hij was er vanaf het begin al duidelijk over als het downsyndroom is dan is het gewoon welkom. Ik daarin tegen had daar wel wat meer moeite mee, en we werden door verwezen naar een maatschappelijk werkster in het ziekenhuis. Helaas was dit zo,n nutteloos gesprek en we voelde ons beide niet op ons gemak bij haar. En als ik me niet op me gemak voel bij iemand vind ik het moeilijk om over mijn gevoelens te praten. We waren er dus al snel over uit na dit gesprek dat het bij 1 keer zou blijven. Die middag besloot ik eens rond te surfen op het internet wat voor soort hulp er was in deze situaties. Ik kwam op een site terecht van een stichting die vrouwen helpt met onbedoeld zwangerschap of complicaties tijdens de zwangerschap. Je kon daar chatten met een maatschappelijk werker, en ik dacht kan het altijd proberen om gewoon mijn verhaal kwijt te kunnen. Dat voelde goed, niet te weten dat ze het zo serieus namen en me verder wilde helpen. Maar aangezien we nog niet precies wisten waar we aan toe waren is dat best lastig. Ik zocht hulp voor keuze bepaling, want hoe kan je nou kiezen over een klein mensje wat in je leeft. De volgende dag werd ik gebeld en weer een goed gesprek gehad met 1 van hun maatschappelijk werkers. En we spraken af dat ze iets zou regelen voor een gesprek in mijn woonplaats. Ondertussen ben ik ook me verder gaan verdiepen in het downsyndroom wat er allemaal bij komt kijken en wat je te

2 wachten kan komen staan. Maar ik had heel erg de behoefde aan positieve verhalen, want alle negatieve dingen weet je eigenlijk wel. Via de stichting downsyndroom ben ik in contact gebracht met een moeder die zelf een kindje met down opvoed. We hadden via de telefoon een heel lang en goed gesprek. Ze vertelde zulke mooie dingen over haar kindje, en dat ze elke dag zo genoot van hem. Ook kwamen er dingen omhoog die wat minder leuk zijn, zoals zijn hartafwijking wat ons kindje ook heeft. En dat het leren niet vanzelf gaat bij zo,n kindje en dat alles gewoon wat langzamer gaat. Maar ook daar ging ze heel positief mee om. Dan vertelde ze als hij weer een stapje vooruit was gegaan dan hadden ze een klein feestje, dus hun hele leven kunnen ze kleine feestjes vieren. Ook maak je makkelijker contact met mensen omdat je kindje vaak heel open is naar andere mensen, wat natuurlijk ook weer kan afschrikken bij sommige. Het moeilijkste wat ik vond om te horen waren de vervelende reacties van mensen, zoals wat moet je zeggen als je in de kinderwagen kijkt en het kindje ziet er dus net even wat anders uit. En als die vooroordelen over het downsyndroom. Maar dat zal je altijd houden en daar moet je dan maar me leren leven. Door dit hele gesprek werd ik een stuk positiever, het deed me echt goed. Helaas de onzekerheid bleef, tot 2 x toe zouden we de uitslag van de punctie krijgen maar dat nieuws bleef uit. Inmiddels was er een afspraak gepland voor de maatschappelijk werker en heb ik die van het ziekenhuis verteld dat we niet met haar verder gingen.

3 Onverwachts kregen we donderdag 13 februari telefoon vanuit het ziekenhuis, ze hadden een uitslag. Ik was echt helemaal overrompeld omdat ze pas de dinsdag erop zouden bellen. Ze vertelde me dat het idd het downsyndroom was. Heel gek op dat moment, ik begon te huilen van opluchting. Ik had al zo in me hoofd dat we misschien wel afscheid moesten nemen van ons kindje. En dat kon en wilde ik niet zeker nu ik die uk gevoeld heb. Toch had ik er wel vrede mee gehad als we afscheid hadden moeten nemen, dan had het niet zo moeten zijn. Jullie begrijpen nu denk wel dat we de beslissing gemaakt hebben dat we dit kindje een mooie toekomst gaan bieden. Ook al zal het pad een stuk moeilijker worden dan met een gewoon kindje we gaan er met de volle 200% voor. De dag na de uitslag had ik dat gesprek met de maatschappelijk werkster, en wat eerst een keuze bepaling gesprek zou zijn werd nu heel anders. Maar het gesprek voelde goed, en ze vond dat ik zo sterk was en zei dat ze niet verwachte dat we elkaar nog zouden ontmoeten. Wel vertelde ze erbij als er iets is kon ik altijd contact opnemen met haar. Maar voor nu voel ik me zo sterk en blij dat ik nu alleen maar ga genieten van de zwangerschap. De andere zorgen komen straks wel, want er moet natuurlijk wel nog veel uitgezocht en geregeld worden voor dit kindje. En voor we het weten zijn die 17 weken om en kunnen we de kleine uk in ons armen sluiten.

4 Genieten van de zwangerschap Er is veel gebeurd na de 20 weken echo, maar daar gaan we het vandaag niet over hebben. Ik wil zo graag even gewoon genieten van mijn zwangerschap en daar krijg ik nu toch echt de kans even voor. Heb mijn kleintje van het weekend voor het eerst gevoeld, en nu merk ik dat de kleine steeds actiever wordt. Als mama gaat rusten of s,avonds gaat slapen gaat de kleine actief doen. De eerste keer moest ik zo lachen erom, had eerst niet door dat het de kleine was maar had wel een vermoede. Toen ik de volgende dag hetzelfde voelde wist ik het gewoon zeker. Wat is dit fijn om te voelen zeg. Lekker druk kindje is het. En aangezien de 20 weken echo nogal anders liep dan we hoopte hebben we nooit een echo foto gekregen, dus heb ik van de week bij de verloskundige gevraagd of ze een plaatje wilde afdrukken voor me. Met alle liefde wilde ze dit voor me doen. Ze zei er wel bij dat de afdrukjes niet zo mooi worden als bij de 20 weken echo, maar alle kiekjes van de kleine uk zijn prachtig. Heb die uk ook zelf zien duimen staat ook op de foto, al is dat heel lastig te zien.

5 (voor alle mama,s) Wanneer voelde jij je kleintje voor het eerst? Ik precies te zijn na 21 weken en 6 dagen de 20 weken echo Wat iets moois had moeten zijn is een nachtmerrie geworden De 20 weken echo iedere mama en papa in spe hebben daar het beeld bij dat je te horen krijgt dat alles goed is met je kindje en hopelijk ook te horen of het een jongetje of een meisje is. Met deze spanningen ging ik de echo ruimte binnen. Ze waren met zijn 2en, de een moest de 20 weken echo leren en

6 nam deze dan ook af bij mij. Al gauw was duidelijk dat ons kindje een echte druktemaker is en erg eigenwijs omdat het met zijn kin de hele tijd maar op de borst lag. Daarom was het heel moeilijk om alles te kunnen zien en op te meten. Als eerste kwam er naar voren dat er iets met de voetjes aan de hand is, en vertelde dat het klompvoetjes zijn. Ze staan dus niet recht op het beentje. Je schrikt maar toch denk je daar is wel iets aan te doen. De ander nam het over omdat het allemaal niet zo lukte met de metingen. Ze zagen dat er iets niet klopte met het hartje maar konden niet goed zien wat. Daar schrokken we echt heel erg van, want het hartje is toch het belangrijkste van het kindje. En toch zo raar je zag het kloppen en wat een mooi geluid om te horen. Verder zagen ze dat er vocht rond om het hoofdje zit en het aangezicht platter is dan normaal. Omdat ze het niet konden plaatsen van het hartje wilde ze er iemand bij hebben om het te laten controleren, dus kwam er een 3e persoon bij. Ook die was aan het kijken, en nog even proberen met de metingen verder te gaan toen er een 4e bij kwam. Die nam het als laatste nog even over en vertelde dat ze zag dat er een gat in het hartje zit. Na zo,n 2 uur daar te hebben gelegen mocht ik eraf en kregen we een gesprekje over alles wat er gezien was. Ze legde uit hoe en waar het gat in het hart zat en dat er een hele grote kans is dat het een downsyndroom kindje is. Dit slaat echt in als een bom, want dit verwachte we niet van de 20 weken echo. Ze gaven ons de keuze voor een vruchtwater punctie, maar op dat moment kan je niet helder denken dus moesten we erover nadenken. Na het gesprek wilde ze toch nog even dat ik ging liggen, want er waren nog wat metingen die ze nog moesten doen. Daarna gingen we verslagen naar huis, en waren al snel over eens dat die punctie er moest komen om zekerheid te krijgen. Ik heb dan ook de volgende dag nog even het ziekenhuis gebeld om te vragen of het mogelijk is die punctie gelijk met het gesprek en echo van volgende week te doen. Ik wil dit niet langer

7 uitstellen. Iedere week dat het kindje in me leeft is er 1. En gelukkig is die mogelijkheid er dus ga er vanuit dat er volgende week een gesprek echo en de punctie op het programma staat. Daarna zullen we een hele moeilijke beslissing maken, wel of niet afbreken. Wat er ook gebeurd ik zal een bevalling krijgen en me kindje of levend of overleden in me armen krijgen. Stuiter stuiter stuiter Wie ben ik!? We zijn al druk aan het inkopen geweest voor onze kleine. We hadden niet echt in ons hoofd dat er een thema in het kamertje zou komen. Maar toen ik een eerste dekentje kocht van teigetje, waren we na een tijdje helemaal om. Ik wilde dan ook graag gewoon alles van hetzelfde en ik heb me zin gekregen. We zijn dus op zoek gegaan naar spullen van teigetje en het nodige gekocht ervoor. Het enigste wat nog op de foto,s ontbreekt is het box kleed van teigetje, maar de box hebben we ook nog niet opstaan. Die staat nog netjes in doos te wachten. 2 lieve kruip pakjes Deken Badcape Luieremmer, zeepdoos, billendoekjes doos 2 aankleedkussen hoezen borstel, kam, badthermometer, pedicure setje

8

9

10

11

12 Er moest natuurlijk ook een echte teigetje knuffel komen, en daar zorgde de aanstaande papa dus al snel voor. Moet je kijken hoe lief, hij zit gewoon te wachten op ons kleintje.

13 Wat vinden jullie van teigetje?

14 Negen maanden dagboek Sinds ik weet dat ik zwanger ben, ben ik gelijk naar de winkel gegaan en een negen maanden dagboek gekocht. Vind dat wel erg leuk om bij te houden voor later. Alle mooie momentjes die je beleefd in je zwangerschap kan je erin opschrijven en natuurlijk ook mooie echo foto,s en buikfoto,s. Al vind ik dat laatste niet zo leuk, tot nu toe vind ik het alleen maar heel vervelend er foto,s van te laten maken en worden dan ook niet gemaakt. Dus zitten er wel allemaal lege plekken in het boek. Ik mag hopen dat ik straks wel nog een mooie buik ga krijgen, voor nu is hij in 2 delen een vreselijke dikke maag en me buikje is ook al aardig inzicht. Ik heb een negen maanden dagboek gekocht van Pauline Oud. Zelf heb ik hem dus gewoon in een baby shop gekocht, maar zag dat er een hele webshop was van Pauline Oud. Er staan allemaal handige tips en weetjes in over je zwangerschap, dingen die je kan verwachten. Ruimte genoeg om je eigen ervaringen en gevoelens in op te schrijven, zo krijg je een mooi en persoonlijke dagboek waar je later nog eens met plezier in terug kan kijken.

15 Heb jij tijdens je zwangerschap een negen maanden dagboek bijgehouden? Waarom wel of juist niet? Sneak Peak babykamer We zijn al druk bezig geweest met de baby kamer, misschien voor sommige erg snel maar we waren natuurlijk in ons hoofd er al heel lang mee bezig. En als je dan ineens zwanger bent, ben je zo enthousiast dat je gelijk maar rond gaat kijken wat je wilt voor de baby kamer. Zo hadden we dus al gevonden wat we wilde, maar wilde toch nog even wachten met bestellen. Het kamertje moest eerst nog geverfd worden. Dat viel eerst niet mee welke kleur, maar de keuze viel toch op de kleur die ik als eerste zei Paars. Toen kwam het leukste de meubeltjes bestellen, en natuurlijk heb ik er foto,s van gemaakt. Dus een kleine sneak peak voor jullie nieuwsgierige.

16 De baby kamer is natuurlijk nog niet af, we hebben nog zoveel meer nodig. Maar heb dan ook nog 6 maanden de tijd om het kamertje in te richten. Een trotse mama in spe

17 Moeders voor Moeders Nu jullie weten dat ik zwanger ben, wil ik hier zeker vaker op terug gaan komen. Jullie hebben mijn verhaal kunnen lezen over de moeite die ik heb moeten doen om zwanger te worden. Nu breng ik Moeders voor Moeders onder de aandacht omdat ze dat wel kunnen gebruiken. Omdat ik dus zelf moeilijk zwanger raakte en ik gebruik heb gemaakt van het hormoon Pregnyl wat gehaald wordt uit urine van zwangere vrouwen wat gedaan wordt door de stichting Moeders voor Moeders, wilde ik heel graag iets voor ze terug doen. Ik wist nog maar net een week dat ik zwanger was en heb me aangemeld bij hun. Ik wilde wel een kleine bijdrage leveren voor hun. Het is een kleine moeite om 10 weken lang elke dag urine op te vangen in flessen voor ze. En het hoeft niet eens elke dag of alle 10 de weken, gewoon hoe het bij jouw het beste uitkomt. Er kwam iemand bij me langs om uit te leggen hoe het in zijn werk ging, ik kreeg een krat met 4 flessen erin, 2 kannen om de urine in op te vangen en zelfs lieve cadeautjes. Wij hier hebben een verzamelpunt om de kratten weg te brengen en nieuwe op te halen. Dus ze komen hier niet aan de deur. Elke week kan ik dus zelf mijn krat omwisselen voor een nieuwe. Ze moest natuurlijk wel even testen of er wel genoeg HCG in me urine zat, en wat was het een mooie test zeg. Dat was voor mij ook gelijk een hele fijne bevestiging van dat ik echt zwanger ben, ik kon het namelijk nog niet echt bevatten dat het zo is. Hierna was het gelijk een stukje echter geworden.

18 Voor mezelf kreeg ik een leuk blad en een mooie sleutelhanger, en voor de baby kreeg ik zo,n heerlijke zachte wikkel deken. Wat werd ik verwend, daar wordt je toch vrolijk van. En dat alleen maar omdat ik weet hoe het is als je graag zwanger wilt worden, maar het niet vanzelfsprekend is. Dat is de hele reden waarom ik mee doe aan Moeders voor Moeders. Zou jij tijdens je zwangerschap Moeder voor Moeders helpen? Of heb jij dat tijdens je zwangerschap al gedaan?

19 In de zevende hemel Eindelijk mag ik het van de daken schreeuwen, ik ben ZWANGER. Maar voordat die test positief was ging er heel wat van vooraf We zijn in totaal zo,n 3 a 4 jaar bezig geweest voor onze kinderwens (met een tussenpauze) Maar het leek maar niet te lukken, ik wilde graag de medische weg in maar dat zag mijn vriend eigenlijk niet zitten. Toch na een tijdje merkte hij dat het wel erg belangrijk voor me was en zei hij als je laat zien dat het je lukt om af te vallen dan ga ik er serieus over nadenken. Ik wist natuurlijk al lang dat ik moest afvallen als je zo,n traject in zou gaan, en dat hoefde hij geen 2e keer te zeggen. Jullie hebben mijn afvalproces kunnen volgen, dus weten jullie ook dat het een succes was. We besloten naar de dokter te gaan en erover te praten dat we graag een kindje willen, maar niet lukte. Al snel werd het zaad van mijn vriend getest, en werd verteld dat het normaal op 60% moest staan en hij 20% produceerde. Maar hiermee kon ik

20 gewoon zwanger raken, alleen zou het langer duren. Een 2e test was 45% en werd erbij verteld dat er een kronkel in het zaad zat, en dus niet goed was. We kregen dan ook een verwijzing voor de gynaecoloog. Als eerste kregen we een vragen lijst, echt niet normaal. Ze wilde alles van ons weten, eigenlijk best raar omdat iemand die gewoon zwanger wordt daar allemaal niet bij stil hoeft te staan. Maar goed we zijn aan de slag gegaan met al die vragen en kregen een eerste afspraak op 19 september Ik dacht dat ik heel veel zou moeten afvallen, maar dat viel mee ik mocht op 102 kilo staan, alles wat meer is beter. Een aangezien ik al bezig was met afvallen, moest dat zeker haalbaar zijn. Toen een inwendig onderzoek bij mij, alles zag er goed uit. Toen werd bij me vriend gekeken of alles in orde was en dat was het ook. En als afsluiting zeiden ze als ik ging menstrueren moest ik bellen voor een afspraak te maken. Nog even bloedprikken om te weten te komen of we geslachtsziektes mee dragen, en we konden toen naar huis. 1 oktober was mijn nieuwe afspraak voor mijn eerste echo om mijn cyclus in de gaten te houden, kreeg te horen dat het zaad van mijn vriend gewoon prima in orde was, terwijl ze bij de dokter anders beweerde. Dus dat was een hele verassing, er was dus niks geks gevonden waarom ik niet zwanger zou kunnen worden. Na alles echo,s bleek ook me eisprong goed te gaan, dus ook daar hoefde ik me geen zorgen om te maken. Op 21 november hadden we samen weer een afspraak staan, en vertelde ze ons dat me een kijkoperatie te wachten stond om te kijken of mijn eierstokken in orde waren. Dat was wel wat minder om te horen, want dat zou onder algehele narcose gaan. Ze hadden namelijk bij mij uit de bloedtest chlamydia gevonden, en daardoor kan het zijn dat er verklevingen op de eierstokken kunnen zitten. Maar voordat ik die kijkoperatie zou krijgen moest ik onder die 102 kilo staan. Pas in het nieuwe jaar liet ik weten dat ik onder die 102 kilo zat en werd ik op een wachtlijst gezet. 22 maart was het dan

21 eindelijk zover, na de ingreep wist ik gelijk dat er niks aan de hand was, dus helemaal opgelucht. Thuis was ik nog aan het bijkomen van de kijkoperatie toen ik op 25 maart gebeld werd dat ze van start zouden gaan met IUI zodra mijn nieuwe cyclus zou beginnen. Ik was echt helemaal hyper, want had niet verwacht dat ik zo snel nieuws zou krijgen. 15 april begon dan echt de eerste IUI met hormonen. Als eerste een echo en toen werd me geleerd hoe ik de hormonen moest in spuiten. Dat vond ik best wel eng, maar hoe vaker ik het thuis zelf deed hoe makkelijker het ging. Er zitten helaas wel allemaal bijwerkingen bij, een beetje zoals zwangerschap kwaaltjes dus wel heel verwarrend. Ik heb die cyclus 6 echo,s gehad en toen was het eindelijk zover de eerste inseminatie. Daarna is het 2 weken in spanning afwachten of het zou aanslaan. Helaas was het niet gelukt, en kon ik weer bellen als ik ging menstrueerde voor de volgende cyclus. Zo zijn we 5 rondes doorheen gegaan, met vele klachten elke dag prikken en om de 2 dagen naar de ziekenhuis voor een echo. Ik had niet verwacht dat het zo zwaar was, maar dat was het echt. Tot onze verassing is het na ronde 5 eindelijk gelukt, wat is dat vreemd als je ineens niet gaat menstrueren en je echt een test kan doen. En er dan ook echt een kruisje staat van dat je zwanger bent. Wow er ging van alles door me heen, maar echt het beseffen kwam pas toen ik me eerste echo kreeg hoe klein het ook nog was. Maar je zag wel heel duidelijk een kloppend hartje. Inmiddels ben ik 12 weken zwanger en 3 echo,s verder. Wat een mooi klein wondertje groeit er in me, en het hartje hebben we nu ook voor het eerst gehoord zo mooi.

22