Ds. Arjan van Groos ( ) Tekst: 1 Korinthiërs 14, 1-5 Middagdienst Bevestiging ambtsdrager. Broeders en zusters,

Transcriptie

1 Ds. Arjan van Groos ( ) Tekst: 1 Korinthiërs 14, 1-5 Middagdienst Bevestiging ambtsdrager Broeders en zusters, 1. Zingen : Psalm 33 : 1 3 (over de waarachtigheid van Gods Woord) 2. Gebed voor de opening van het Woord 3. Schriftlezing : 1 Korinthiërs 14 : Zingen : Psalm 43 : 3 en 4 5. Tekst : 1 Korinthiërs 14 : Zingen : Lied 252 : 1 en 2 (over de goede vruchten van de Geest) 7. Geloofsbelijdenis 4 8. Bevestiging br. R. de Bruijn met aansluitend zingen Ps 134 : 3 9. Dankzegging en gebed 10. Slotzang : Psalm 40 : 1, 3 en 7 (onze tongen God loven die ons heeft bevrijd) Chère eglise de Jesu Christe, frères et soeurs, grandes et petites, We vinden het zo gewoon dat er Nederlands gesproken wordt in de kerkdiensten, dat het even een gevoel van vervreemding oproept als de predikant zijn preek in het Frans begint. Hè, wat gebeurt daar? Wat zegt ie? Op zich zei ik niet veel bijzonders. Ik zei niets anders dan waar ik elke preek mee mag beginnen. Geliefde gemeente van Jezus Christus, broeders en zusters, groot en klein. Ik ben zo begonnen omdat ik vanmiddag met u wil stilstaan bij wat het Woord van de Here over de tongentaal zegt. Bij het zoeken naar een vervolg in de serie over liturgie, kwam ik bij 1 Korinthiërs 14. Een belangrijk hoofdstuk voor het nadenken over de liturgie. Met name de verzen 26 tot en met 33 geven duidelijke richtlijnen. Maar omdat daar ook over tongentaal wordt gesproken en dit verschijnsel, onder invloed van de evangelische stromingen, steeds meer belangstelling krijgt in onze kerken, leek het me goed om daar vandaag apart aandacht aan te besteden. Ik bedien u het Woord van de Here over de tongentaal. We letten op: 1

2 1. de aard van de tongentaal, 2. de waarde van de tongentaal. We zullen eerst met elkaar stilstaan bij de aard van de tongentaal. Ja, wat is tongentaal nu, eigenlijk? De meesten van ons hebben er waarschijnlijk een vaag beeld van. En dat is ook niet zo verwonderlijk. Want in de loop van de eeuwen is er nogal verschillend gedacht over dit verschijnsel. En het is niet zo heel eenvoudig om hier het laatste woord te spreken. Er zijn ook niet zoveel plaatsen in de Bijbel waar over dit verschijnsel wordt gesproken. Het mag opvallend heten dat dit enige brief van Paulus is waar hij over de tongentaal schrijft. De aanleiding voor Paulus schrijven hierover is ook niet positief te noemen. Paulus zet dit onderwerp al in bij hoofdstuk 12. Daar schrijft: ten aanzien van de uitingen van de geest, broeders, wil ik u niet onkundig laten. In het vervolg laat Paulus zien dat er veel manieren zijn, waarop de Heilige Geest zichtbaar wordt in de gemeente. Om te beginnen is dat door het geloof van de gemeenteleden. Vers 3, hfst 12. Niemand, die door de Geest van God spreekt kan zeggen: Vervloekt is Jezus; en dat niemand kan zeggen: Jezus is Here, dan door de Heilige Geest. De belijdenis dat Jezus Christus de Heer is over je leven, is een uiting van de Heilige Geest. Hij heeft deze mens ervan overtuigd dat Jezus Christus zijn Heer is. En de Geest is ook degene die deze mens ertoe brengt om dit te belijden. Vervolgens laat Paulus zien dat er nog meer uitingen zijn van de Geest: spreken in wijsheid, spreken met kennis, geloof, gaven van genezing, werking van krachten, de gave van profetie, het onderscheiden van geesten, het spreken in tongen en het vertolken van tongen. Het was nodig dat Paulus dit aan de gemeente voorhield. Want in de gemeente van Korinthe werd zeer hoog opgegeven van de gave van het spreken in tongen. Het spreken in tongen werd gezien als het bewijs dat iemand de Geest van God had ontvangen. In de hoofdstukken 12, 13 en 14 wil Paulus laten zien dat ze totaal verkeerd tegen deze gave aankijken. Dit is niet de gave bij uitstek. In de verzen laat Paulus zien dat iedere gave waardevol is voor de gemeente. De oog is niet meer dan het oor en de hand niet meer dan de voet. Al deze gaven hebben hun eigen plek en niemand is meer dan een ander. Wij zijn één lichaam en we zijn er ten dienste van elkaar. Wie zichzelf verheft, breekt het lichaam af. En Paulus eindigt hoofdstuk 12 met een oproep om naar de hoogste gaven te streven. Om in het beroemde hoofdstuk 13 te laten zien wat die hoogste 2

3 gaven zijn: namelijk, geloof, hoop en liefde, en de grootste daarvan is de liefde. En dat woord liefde pakt Paulus weer op in het eerste vers van onze tekst: jaagt de liefde na en streeft naar de gaven van de Geest, maar vooral naar het profeteren. Want in het kader van de liefde is profeteren veel meer waard dan het spreken in tongen. Want wie in een tong spreekt, spreekt niet tot mensen, maar tot God, want niemand begrijpt het, door de Geest spreekt hij onbegrijpelijke taal. Met zijn spreken in tongen doet hij niets voor zijn broeder en zuster. Maar iemand die profeteert spreekt tot de mensen, en met wat hij zegt, bouwt hij de gemeente, troost hij de gemeente en bemoedigt hij de gemeente. Hij levert een bijdrage aan de opbouw van het lichaam van Christus. In het profeteren wordt de liefde tot de naaste veel meer gediend. Maar wat moeten we ons nu voorstellen bij dit spreken in tongen? Ik moet u eerlijk bekennen, dat ik voor mezelf een bescheiden slag om de arm houd. Het is nu eenmaal moeilijk om hier met grote zekerheid te spreken. Globaal kun je zeggen dat er twee meningen zijn over het spreken in tongen. Ik denk dat de meeste van ons bij tongentaal denken aan een soort geheimtaal. Een compleet onverstaanbare taal voor enig mens. Hoogstens verstaanbaar voor iemand die de bijzondere gave van de Here heeft ontvangen om die taal toch te verstaan. Professor Grosheide die een kleine eeuw geleden vanuit de Gereformeerde Kerken veel commentaren op de Bijbel heeft geschreven, was ook deze mening toegedaan. De Bijbelvertaling van 1951 en de NBV lijken ook die mening toegedaan. In de NBV wordt over klanktaal gesproken. Pakken we de Statenvertaling erbij, dan lezen we daar een andere vertaling. Daar spreekt men over [vreemde] taal. Met het woord vreemde tussen vierkante haken. Tussen vierkante haken om aan te geven dat het woord vreemde niet in de Griekse grondtekst staat. We zitten hier met een serieus vertaalprobleem. Het Griekse woord kan namelijk zowel net zo goed tong als taal betekenen. De Reformatoren Luther en Calvijn waren net als de vertalers van de Statenvertaling van mening dat het hier gaat om vreemde talen. En zo vreemd is die gedachte niet. Want de Griekse woorden die Paulus hier gebruikt voor het spreken in glossa (zoals het Griekse woord voor taal of tong luidt), komen we voor het eerst tegen in Handelingen 2 vers 4. In dat gedeelte wordt ons verteld over de uitstorting van de Heilige Geest op de Pinksterdag. In onze vertaling van 1951 staat dan dat allen vervuld werden met de Heilige Geest en begonnen in andere tongen te spreken, zoals de Heilige Geest het hun gaf 3

4 uit te spreken. Toen de verschijnselen van de uitstorting van de Heilige Geest kwamen vele inwoners van Jeruzalem af. Vrome mannen uit alle volken onder de hemel. En deze mensen waren zeer verbaasd. Want ze hoorden mannen uit Galilea, mannen die niet gestudeerd hebben, spreken in hun moerstaal. Of ze nu Parten of Meden zijn, Elamieten of inwoners van Mesopotamië, Judea en Kapadocië, Pontus en Asia, Frygië en Pamfylië, Egypte en de streken van Libië bij Cyrene, Kretenzen, Arabieren en in Jeruzalem verblijvende Romeinen, zowel Joden die in die streken geboren zijn, als mensen die later tot het geloof in de God van Israël zijn gekomen. Al die mensen horen in hun eigen taal het evangelie van Jezus Christus. En zij waren buiten zichzelf en geheel met de zaak verlegen en ze vroegen zich af wat dit wilde zeggen. Op anderen kwam het nogal onsamenhangend over en die hadden het gevoel dat het dronkemanspraat was dat ze hoorden. Want hun reactie was: zij hebben te veel zoete wijn gehad. Laten we er nu dus eerst van uitgaan dat het spreken in tongen niet het spreken is in een soort wartaal, maar in een vreemde taal. Om vervolgens te kijken wat de waarde hiervan kan zijn. Dat zullen we in de tweede plaats zien. We zullen dus in de tweede plaats letten op de waarde van dit spreken in vreemde talen. U kunt zich misschien nog wel herinneren, hoe net een gevoel van vervreemding bij u opkwam toen ik u in het Frans gegroete als geliefde gemeente van Jezus Christus. Misschien hebt u zich even afgevraagd of we Franse gasten in ons midden hebben. Gasten die we welkom heten, omdat het evangelie voor alle volkeren, alle talen en alle natien is. Voor is het gewoon om te denken dat God over heel de wereld zijn kinderen heeft. Al heb ik wel eens het gevoel, dat wij wel het voorbeeld zijn voor de rest van die kinderen. Maar wij sluiten niemand buiten. Maar de Joden hadden geleerd dat zij als nageslacht van Abraham het uitverkoren volk van God waren. Zij waren het volk van God en de andere volkeren waren vreemdelingen die in duisternis leefden. Zij deelden niet in de beloften en het verbond dat God met Abraham had gesloten. In bijna al de brieven van Paulus en uit het boek Handelingen blijkt hoe moeilijk de christenen uit de Joden het hadden om christenen uit de heidenen als volledig gelijkwaardig te beschouwen. Een duidelijk voorbeeld komen we tegen in Handelingen 10. Petrus heeft van de Here de opdracht gekregen om het huis van de Romein Cornelius binnen te gaan en om het evangelie van de Here Jezus te verkondigen. Wat lezen we dan in vers 44 van Hande- 4

5 lingen 10? Terwijl Petrus deze woorden nog sprak, viel de Heilige Geest op allen, die het Woord hoorden. En al de gelovigen uit de besnijdenis, die met Petrus waren meegekomen, stonden verbaasd, dat de gave van de Heilige Geest ok over de heidenen was uitgestort, - en dan komt het want zij hoorden hen spreken in tongen en God grootmaken. Waarna Petrus de vraag stelt: Zou iemand het water weren, om dezen te dopen, die evenals wij de Heilige Geest hebben ontvangen? Het feit dat deze mensen, die niet tot het Joodse volk hoorden, in tongen spreken is voor Petrus en de andere Joden het bewijs van het feit dat de Heilige Geest bezit van hen heeft genomen. Zij kunnen niet om dit teken van de Heilige Geest heeft. Deze mensen horen op precies dezelfde wijze tot het volk van God als wij. Als er later in Antiochië discussie ontstaat over de vraag of de gelovigen uit de heidenen ook besneden moesten worden, dan wordt Paulus naar Jeruzalem gestuurd. En dan wordt daar herinnerd aan het feit dat de Here de Heilige Geest op dezelfde wijze aan deze onbesneden had gegeven als aan henzelf. Handelingen 15, 8: En God, die de harten kent, heeft getuigd door hun de Heilige Geest te geven evenals ook aan ons, zonder onderscheid te maken tussen hen en ons, door het geloof hun hart reinigenden. De muren van gesloten kerk van het Oude Testament, moesten worden afgebroken. Deze muren waren allereerst door de Here opgetrokken en ze werden door de serieuze Joden goed onderhouden. Een Jood probeerde het contact met een niet-jood zoveel mogelijk te beperken. Met hem eten of zijn huis in gaan, was voor een echte Jood ondenkbaar. En nu moest hij degene die hij altijd op afstand hield gaan aanvaarden als zijn broeder of zuster. En hoe kon de Here die muren beter afbreken dan door het evangelie in al die vreemde talen te laten verkondigen. Zoals we dat zien op de Pinkstermorgen. En waarom zouden we de uitleg die Handelingen 2 geeft van het spreken in een glossa, niet gebruiken voor 1 Korinthiërs 14? Als we het spreken in een glossa uitleggen als het spreken in een vreemde taal om daarmee de jonge kerk van Jezus Christus duidelijk te maken dat de God van Israël, de muren rond zijn volk heeft afgebroken en voortaan ook zijn volk vergadert uit de vreemde volkeren, dan is het ook niet vreemd dat deze gave van tijdelijke aard was. Wat heeft de nieuwtestamentische kerk nu nog aan deze gave van de Heilige Geest. Het is wel duidelijk dat de muren rond Israël zijn afgebroken en zijn volk vergadert vanuit alle hoeken der aarde. 5

6 Verder laat Paulus ons ook in 1 Korinthiërs 14 duidelijk zien, dat de waarde van deze gave beperkt is, omdat het de gemeente niet opbouwt. Gesteld dat mijn Frans zo goed is dat ik deze hele preek in het Frans zou houden, wat zou u er dan aan hebben? Een enkeling zou er iets van hebben kunnen volgen, maar ik denk dat de meesten onder u iets zouden hebben van: Nou, als hij dat vaker gaat doen, dan hoeft het van mij niet. Want aan zo n preek heb ik helemaal niets. Laten we dus niet onzeker worden als de Heilige Geest de gave om spontaan in een vreemde taal te spreken niet meer aan ons schenkt. De grote waarde die deze gave in de begintijd van de nieuwtestamentische kerk had, heeft hij niet meer. En de Heilige Geest heeft deze gave ook niet nodig om kenbaar te maken dat iemand de Heilige Geest heeft ontvangen. De Heilige Geest heeft veel meer gaven waar Hij over kan beschikken en die veel meer waarde hebben voor de kerk van vandaag. Zoals de gave van kennis, de gave om uit te leggen, de gave om leiding te geven, de gave om om te zien naar mensen in nood, de gave om vreemde talen te leren, zodat we de Bijbel in de grondtaal kunnen lezen, het evangelie overal in de wereld kunnen brengen, enz. enz. Amen 6