7,2. Werkstuk door een scholier 2509 woorden 14 november keer beoordeeld. Geschiedenis. Hoofdstuk 1 hoe was de voorbereiding?

Transcriptie

1 Werkstuk door een scholier 2509 woorden 14 november ,2 158 keer beoordeeld Vak Geschiedenis Hoofdstuk 1 hoe was de voorbereiding? Aan het begin van de zomer 1944 maakten de geallieerden zich gereed voor hun grootste krachtsinspanning: Operatie Overlord, de aanval op bezet Europa. Wie zorgden voor de voorbereiding? Generaal Eisenhower werd benoemd tot geallieerde opperbevelhebber, en Air Chief-Marshal Tedder werd benoemd tot zijn plaatsvervanger. Eisenhower koos als chef-staf generaal Walter Bedell Smith, die moest zorgen voor de vorming van z n hoofdkwartier. Dit hoofdkwartier had het bevel over 2 legergroepen, een Amerikaanse legergroep onder bevel van generaal Omar Bradley en een Britse legergroep onder bevel van generaal Montgomery. Montgomery zou tijdens de aanval en tot het gebied genoeg veroverd was, het bevel hebben over alle landstrijdkrachten. Een Engelse officier admiraal Ramsay, werd benoemd tot commandant van de zeestrijdkrachten. Onder hem had admiraal Kirk het bevel over alle Amerikaanse zeestrijdkrachten en admiraal Vian over alle Britse. De Britse Air Chief-Marshal Leigh-Mallory kreeg het bevel over alle geallieerde luchtstrijdkrachten. Onder hem had Air-Marshal Coningham het bevel over alle Britse en Canadese luchtstrijdkrachten en generaal Brereton had het bevel over alle Amerikaanse luchtstrijdkrachten Waar moest de aanval plaatsvinden? Het belangrijkste probleem was waar de aanval precies moest plaatsvinden. Ze hadden twee keuzes: het Nauw van Calais en de Normandische kust. Het Nauw van Calais lag dichter bij Engeland en er waren ook meer vliegvelden. De betere Duitse verdediging, de stormen veroorzaakt door de kanaalwind, de smalle toegangen tot de stranden en het niet aanwezig zijn van natuurlijke grenzen voor een groot bruggenhoofd waren echter nadelen. Normandië was minder goed verdedigd en de stranden waren breder en hadden ruime toegangen. In het landschap van Normandië zijn veel hagen aanwezig. Deze zouden tegenaanvallen van Duitse tanks moeilijker maken. Vanuit Normandië liepen veel wegen naar het centrum van Frankrijk, Parijs. Vandaar dat de geallieerden voor Normandië kozen. Wanneer moest de landing plaatsvinden? Volgens de Britten zou het het beste zijn als de landing vlak na zonsopkomst plaats zou vinden. Zo konden de luchtmacht en de zeemacht hun doelen lokaliseren voor dat ze die zouden beschieten. Door de vele hindernissen kon er geen landing met hoog tij plaatsvinden. Ook laag tij lag niet in het voordeel, omdat de Pagina 1 van 6

2 stranden dan te breed (Omaha beach 250 meter) en te vlak waren, en er dan kans bestond dat de manschappen bij het verlaten van de landingsvoertuigen in putten terecht zouden komen en verdronken. 1 uur na laag tij leek de beste tijd: de ontmijners zouden dan hun werk gedaan kunnen hebben voordat het hoog tij zou worden en de aanvoer van de troepen zou ononderbroken door kunnen gaan. De nacht van de invasie zou de maan voldoende licht moeten geven om de schepen te helpen te navigeren en de luchtlandingen succesvol te maken. Ze waren eerst van plan op 4 juni te landen, maar door het slechte weer moest de invasie een dag uitgesteld worden. 6 juni 1944, de dag die de geschiedenis in zou gaan als: D-day (deciscion day) Hoofdstuk 2 Hoe waren de plannen? Men wilde de Normandische kust aanvallen om een vaste-voetgebied te krijgen. Dat zouden ze kunnen gebruiken voor verdere operaties. Het plan Het eerste plan voor een landing in Normandië was dat er twee luchtlandingsdivisies met 3 zeelandingsdivisies en direct daarna nog twee divisies zouden landen. Hierna zouden de geallieerden zich bezighouden met de verovering van Cherbourg, terwijl er voor de kust twee kunstmatige havens (die werden Mulberries genoemd) zouden worden gebouwd. In de eerste weken zouden 18 divisies aan land worden gebracht, en tegen die tijd moest het bruggenhoofd zijn uitgebreid met het schiereiland van Cerbourg en het grootste deel van west- Normandië. Alleen was er het probleem dat men vond dat er te weinig troepen waren. Er moesten eigenlijk 25% meer troepen komen, maar dat betekende ook meer landingsvaartuigen. Ook zei men dat er op het schiereiland Contentin geen aanval mocht plaatsvinden. Het plan in zijn definitieve vorm kwam van Montgomery, commandant van de grondstrijdkrachten, admiraal Ramsay, opperbevelhebber van de geallieerde maritieme expeditionaire macht en Air Chief-Marshal Leigh-Mallory, opperbevelhebber van de geallieerde expeditionaire luchtmacht. Het uiteindelijke plan werd als volgt: het Amerikaanse leger moest op 2 stranden aanvallen om Cherbourg af te snijden. De Britten en Canadezen moesten de kust tussen de Orne en Port-en-Bessin veroveren met als doelen de verkeersknooppunten Caen en Bayeux. De geallieerden zouden tijdens de landing 8 divisies inzetten. Op de dag na D-Day werden dat er dertien, en na drie dagen werden het 17 divisies. Twaalf dagen later moesten dit er 21 zijn en uiteindelijk, negentig dagen na D-Day, moesten het er 39 zijn. Er waren vijf invasiestranden, Utah en Omaha in de Amerikaanse sector, en Gold, Juno en Sword in de Engels/Canadese sector, waarbij de Canadezen op Juno zouden landen. Ook waren er aan beide kanten van de vijf stranden landingen gepland voor drie luchtlandingsdivisies. Iedereen zou aan land worden gebracht door de marine, dit werd operation Neptune genoemd. De marine zorgde ook voor de bevoorrading. Voor de landing zouden er bombardementen plaatsvinden en zouden de versperringen uit de weg worden geruimd. Hierna zouden de eerste, tweede, derde enz. landingsgolf volgen, terwijl op het strand speciale mensen zouden staan om het verkeer te regelen. Ook zouden er minionderzeeërs als baken in het water Pagina 2 van 6

3 liggen.de landing was opgesplitst in 2 delen, namelijk: Groep oost (voor de Britse sector) en Groep west (voor de Amerikaanse sector) Deze groepen waren ingedeeld in 5 kleinere groepen.voor elk van de stranden één. -4- De geallieerde troepen Bij Operatie Overlord waren meer manschappen, schepen, vliegtuigen, uitrustingsstukken en materieel bijeengebracht dan ooit voor één andere militaire operatie. Dat blijkt ook wel uit de volgende cijfers: voor de landing waren 4126 schepen en landingsvaartuigen beschikbaar. Er werden 138 grote oorlogsschepen en 221 kleine in de aanval gebruikt. Er waren meer dan 1000 mijnenvegers en hulpschepen, 805 koopvaardijschepen, 59 blokschepen en nog 300 kleinere schepen. Vanuit de lucht waren er vliegtuigen beschikbaar, waaronder 1470 zware RAF(Royal Air Force) bommenwerpers, 1970 zware USAF (United States Air Force) bommenwerpers, 930 middelzware bommenwerpers, 1530 RAF- en 2300 USAF jagers. De luchtlandingstroepen zouden worden vervoerd door 460 Britse- en 900Amerikaanse transportvliegtuigen, samen met 3500 zweefvliegtuigen. Voor de verkenning waren er 500 vliegtuigen, en 1000 vliegtuigen waren er ter bescherming tegen onderzeeërs. Al deze vliegtuigen kregen zwart-witte strepen op de vleugels, zodat ze makkelijk te herkennen waren. Men hoopte ook nog aan land te brengen: 1500 tanks, 5000 vechtwagens op rupsbanden, 3000 kanonnen en voertuigen, onder andere jeeps en bulldozers. Hoofdstuk 3 Hoe was de Duitse verdediging? Ik ben de grootste fortenbouwer aller tijden, zei Hitler. Maar de Atlantikwall bestond alleen maar in z n hoofd. Zoals de wall oorspronkelijk bedoeld was bestond hij alleen in het nauw van Calais. Maar daar zou de aanval niet plaatsvinden. De Atlantikwall Hitler besefte dat het westelijke deel van Europa het meest kwetsbaar was. Het grootste deel van zijn leger vocht tegen de Russen in het oosten. Maar ook het westen moest verdedigd worden. Dat was niet makkelijk: de totale lengte van de westelijke kuststreek was ongeveer 4800 kilometer In 1942 liet Hitler beginnen met de bouw van de Atlantikwall. De wall werd gebouwd door gevangenen, dwangarbeiders en burgers en nog waren er te weinig arbeiders zodat de Duitse soldaten ook mee moesten helpen. Voor de Atlantikwall was zoveel beton nodig dat het nergens anders voor gebruikt kon worden. Er werd ontzettend veel staal besteld, maar daar was maar zo weinig van dat genisten het zonder staal moesten bouwen. Daardoor konden de geschutstorens op de bunkers en kazematten niet draaien (daarvoor was staal nodig) Zodat de geschutstorens maar een klein bereik hadden. Er was zoveel materiaal nodig dat de Duitse grensversterking werden geplunderd zodat ze dat materiaal weer konden gebruiken. Tegen het einde van 1943 werkten er meer dan een half miljoen mensen aan de Atlantikwall. Hoewel de wall nog lang niet af was werd het toch een stuk moeilijker voor de geallieerden om aan te vallen. Pagina 3 van 6

4 Hitler had een probleem: hij wist niet waar hij z n troepen neer moest zetten, want in Rusland leidde hij grote verliezen. Rommel was sinds 1941 niet meer in Frankrijk geweest en toen hij de verdedigingswerken zag, schrok hij. Hij had gedacht, omdat hij net als veel andere generaals in Hitlers propaganda geloofde, dat de Atlantikwall klaar was. Ook generaal Von Rundstedt hechtte geen waarde aan de wall. Volgens hem moesten de Duitse troepen gewoon achter de kustlinie wachten tot de geallieerden geland waren en dan aanvallen. Want dan konden de geallieerden geen bruggenhoofd vormen. Rommel was het hier niet mee eens. Hij vond dat de geallieerden tegen moesten worden gehouden als zee nog op zee waren en probeerden aan land te komen. Hitler was het met dit plan eens. Rommel veranderde de antiinvasieplannen helemaal. Op elk strand waar Rommel dacht dat een landing zou kunnen plaatsvinden hadden zijn soldaten samen met dwangarbeiders anti-invasieversperringen aangelegd. Deze versperringen - stalen driehoeken met scherpe punten, getande, op hekken lijkende ijzeren constructies en van punten voorziene houten palen en betonnen kegels - werden in de grond gezet, net onder het water zodat de geallieerden ze niet zouden zien. Aan elke paal was een mijn vastgemaakt. En als er niet genoeg mijnen waren, werden granaten gebruikt. De meeste van deze dodelijke uitvindingen had Rommel zelf uitgevonden. Zijn doel was om de met troepen beladen landingsvoertuigen te spietsen en te vernietigen. Of ze lang genoeg tegen te houden zodat de geschutsbatterijen aan de kust op ze konden richten en ze te laten exploderen. Meer dan een half miljoen van deze obstakels waren langs de kust onder water opgesteld. Maar Rommel was niet tevreden. Hij liet overal mijnen leggen, in het zand, tussen de rotsen, in geulen, op paden. Er lagen meer dan 5 miljoen mijnen langs de kust. Maar voor de invasie kwam wilde Rommel er nog 6 miljoen mijnen bij leggen. Rommel hoopte de kust te voorzien van 60 miljoen mijnen. Achter de versperringen en mijnenvelden wachtten Rommels troepen in kazematten en bunkers. Op sommige plekken had Rommel zelfs op afstand bestuurbare tanks opgesteld. -6- Ook had Rommel op sommige plaatsen aan het front automatische vlammenwerpers laten plaatsen. Ook had hij gedacht aan de mogelijkheid dat de geallieerden parachutisten in zouden zetten, of infanterie uit zweefvliegtuigen zouden droppen. Daarom had Rommel de gebieden achter de verdedigingswerken onder water laten lopen en onder het water waren dikke palen geplaatst met daartussen struikeldraad gespannen. Als die werden aangeraakt zouden er mijnen en granaten ontploffen. Maar Rommel wilde meer bunkers, versperringen, mijnen en troepen. Maar hij had vooral behoefte aan de tankdivisies die Hitler als reserve gebruikte. Maar die wilde Hitler onder zijn persoonlijke bevel houden. Hij wilde ze zelf aan Hitler gaan vragen, want hij zou toch naar Duitsland vanwege de verjaardag van zijn vrouw. Maar zoals we nu weten, waren de geallieerden,toen Rommel in Duistland was, al onderweg. Hoofdstuk 4 -Wat ging er mis op Omaha Beach? Omaha Beach lag tussen vooruitstekende rotsen van pointe de la Percée in het westen en Point-en-Bessin in het oosten. Pagina 4 van 6

5 Het plan voor Omaha Beach Iedere groep Amerikaanse stoottroepen had een eigen landingszone. Het 16e regiment van de 1e divisie zou de ene helft van Omaha Beach aanvallen, het 116e regiment van de 29e divisie zou de andere helft aanvallen. Deze landingszones waren ook weer onderverdeeld in sectoren die allemaal een codenaam hadden. De troepen van de 1e divisie zouden landen op: Easy Red, Fox Green en Fox Red. De troepen van de 29e divisie landden op: Charlie, Dog Green, Dog White, Dog Red en Easy Green. In het gedeelte van Omaha Beach waar de 29e divisie zou landen, zouden om 6.25 uur 32 amfibietanks naar Dog White en Green Dog varen en daarvandaan de eerste aanvalsgolf met hun vuur dekken. Acht LCT`s (Landing Crafts, Tanks) zouden tanks aanvoeren om 6.30 uur en bij de kust van Easy Green en Dog Red uitzetten. Een minuut nadat dat was gebeurd zouden de stoottroepen aanvallen op alle sectoren van Omaha Beach. En 2 minuten daarna moesten de duikers de mijnen en andere hindernissen verwijderen. Vanaf 7 uur zouden er 5 golven stoottroepen met tussenpozen van 6 minuten aanvallen. Dit was het grootste deel van de troepen. Men verwachtte dat in anderhalf uur het zware materieel op Omaha Beach aankwam. Men verwachtte zelfs dat er om uur hijskranen, half-tracks en bergingstanks zouden verschijnen. De landing op Omaha Beach Toen de landingsvaartuigen naar Omaha Beach voeren, was de zee erg wild. Er waren erg veel mannen zeeziek. Door de woeste zee kapseisden er zelfs al een paar landingsvaartuigen. 10 vaartuigen zonken onmiddellijk toen ze te water werden gelaten. In de landingsvoertuigen hoosden de troepen met hun helmen omdat de boten volliepen met water. Toen de mannen bijna geen kracht meer hadden naderden de boten eindelijk het strand. En toen kwam het ergste: het landen. Er was één tanklandingsvoertuig die z n tanks 6000 meter van het strand te water liet. 27 van de 32 tanks gingen in de zee verloren. Zo waren van de 96 tanks die de troepen zouden moeten ondersteunen nog maar net twee derde over. De plannen om de ondersteunende artillerie naar het strand te brengen mislukten ook. De te kleine veel te zwaar beladen vaartuigjes zonken snel. Toch bereikte een grote massa mannen, tanks en kanonnen het strand. Boven de vloot vlogen 9000 vliegtuigen. Bommenwerpers en jagers. Spitfires, Mustangs en Thunderbolts. Daarboven vlogen de B-26 bommenwerpers en daarboven, onzichtbaar doordat het erg bewolkt was, vlogen de Lancasters, Flying Fortresses en Liberators van de RAF. De troepen in de landingsvaartuigen dachten dat ze het nou wel zouden redden. De kanonnen op het strand zouden worden uitgeschakeld en in het strand zouden kraters worden geslagen waarin ze zich konden verschuilen. Maar doordat de bommenwerpers niet door het dichte wolkendek heen konden kijken en ze hun eigen troepen niet wilden bombarderen gooiden 329 bommenwerpers, die als doel Omaha Beach hadden, bommen 5 kilometer voorbij het strand. Ze misten de dodelijke opstelling van de 8 bunkers, 35 kazematten, 4 artillerieopstellingen, 18 anti-tankgeschutten, 6 mortieropstellingen, 35 opstellingen voor het lanceren van raketten en de 85 mitrailleursnesten. -8- Toen de voorste aanvalsboten nog 800 meter van het strand verwijderd waren, hoorden ze de eerste mitrailleurskogels tegen de voorklep van de boten ketsen. Sommige boten werden door granaten of mortieren geraakt en zonken. Geen enkel vaartuig kwam op het droge zand terecht. De boten liepen vast op de zandbanken. Tientallen Pagina 5 van 6

6 mannen sprongen of vielen in het water. Velen verdronken doordat ze een te zware bepakking hadden. Toen gingen de kleppen omlaag. De mitrailleurkogels raakten de soldaten in de boten. De voorsten waren al verloren. Sommige mannen namen hun gewonde kameraden mee. Maar ze waren veiliger in de zee. Slechts weinigen waren nog in staat de stellingen te bestormen. Van de 16 bulldozers waren er nog maar 3 over die de versperringen en andere hindernissen konden opruimen. De mensen van de genie probeerden springstof aan te brengen, maar mortierkogels lieten de springstoffen met hele groepen genisten ontploffen. Er zijn veel mannen verloren gegaan omdat generaal Bradley weigerde gebruik te maken van de speciale pantservoertuigen die Montgomery hem aanbood. Maar tenslotte trokken de mannen, die versterkt waren met de golven bataljons in tweede lijn van de stranden af. Toen het donker werd hadden de Duitsers de strijd om Omaha Beach verloren, maar de Amerikaanse troepen wisten niet dat ze gewonnen hadden. De aanval op Omaha Beach had 3000 doden, gewonden en vermisten gekost Pagina 6 van 6