Geloofd zij de HEERE, mijn rots. Die mijn handen oefent voor de strijd. Die mijn vingers schoolt voor het gevecht.

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Geloofd zij de HEERE, mijn rots. Die mijn handen oefent voor de strijd. Die mijn vingers schoolt voor het gevecht."

Helena van de Brink
6 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 Meditatie Groot Nieuws 1 mei 2016, door ds. Laurens Jan Vogelaar van de PKN Bethlehemkerk in Den Haag Geloofd zij de HEERE, mijn rots. Die mijn handen oefent voor de strijd. Die mijn vingers schoolt voor het gevecht. Dat is een vers waar ik in eerste instantie van schrik. Vechten. Doden. Mag je dat wel met God in verband brengen? Moet je eens kijken wat er van komt. In naam van God slacht de één de ander af. Heeft God iets te maken met militaire oefeningen? Trainingen. Ja. Toch wel. Een koning. Wat moet hij doen op het moment dat zijn land en zijn volk worden aangevallen? Dan kan hij niet anders, dan de wapens opnemen, het leger aanvoeren, de strijd aangaan, de vijand verslaan. En ja. Waarom mag je dan als koning God niet danken? Heere. Ik prijs U. Voor mijn handen, mijn vingers, die getraind zijn, geoefend zijn, om daarmee een speer te werpen, pijlen af te schieten, het schild te hanteren. In mijn bijbel staat boven de Psalm. Gebed om overwinning. To the point (lijkt me). In een commentaar las ik: In de verzen 5 t/m 8 worden een heel aantal werkwoorden genoemd. Plaats ze achter elkaar en proef de intensiteit van de smeekbede. Buig. Daal neer. Raak aan. Slinger.

2 Verspreid. Schiet. Breng in verwarring. Steek uw handen uit. Bevrijd. Ontruk. Voelt u de intensiteit van deze smeekbede? In hoeverre zal dit bij de geallieerden herkenning hebben opgeroepen? Of bij de leden van een verzetsgroep? Neem Montgomery. De Engelse generaal die in Egypte de Duitse Veldmaarschalk Rommel versloeg. Was Psalm 144 hem op het lijf geschreven? Ja. Voor de aanval geeft hij de laatste instructies. Zijn boodschap eindigt met. Laat ons allen bidden, dat de Heere, geweldig in de strijd ons de overwinning zal geven. D- day De geallieerden vallen vanuit Engeland West- Europa binnen. Ze landen in Normandië. De Amerikaanse president Roosevelt gaat in een radioboodschap zijn luisteraars voor in gebed. Ik vraag u om met mij mee te bidden. Almachtige God. Onze zonen, de trots van onze natie, zijn vandaag begonnen aan een machtige inspanning, om de lijdende mensheid te bevrijden. Wij weten dat onze zonen zullen overwinnen, dankzij uw genade en door de rechtvaardigheid van onze zaak. Admiraal Ramsay, de opperbevelhebber van de geallieerde zeemacht, stuurt zijn troepen weg met de volgende woorden. De hoop en gebeden van de vrije wereld en van de Europese volken in slavernij, zullen met ons zijn. Daal neer.

3 Schuif de hemel open. Sla de vijand uiteen. Schiet uw pijlen af en verdrijf hen. Steek uw handen uit. Bevrijd ons. Ontruk ons uit de greep van de goddelozen. Ja. Wat is er in Europa in die tijd veel gebeden. In de geest van Psalm 144. Nee. Daar zult u aankomende woensdag tijdens de dodenherdenking waarschijnlijk niet veel over horen. Iets minder dan twee jaar geleden was ik (samen met mijn vrouw en kinderen) in Normandië. We gingen de stranden af waar de geallieerden ruim 70 jaar geleden landen. We bezochten de verschillende musea en lieten het allemaal op ons inwerken. We kwamen onder de indruk. Zoveel doden?! Hebben de Amerikanen, de Canadezen, de Engelsen, dat voor ons overgehad? Ja maar. Hoe zit dat dan met vers 2? U bent mijn bucht. Mijn veilige vestig. Mijn schild, tot wie ik de toevlucht heb genomen. Als antwoord op deze vraag neem ik u mee naar Renesse. Het is 10 december Dominee Henk Voorneveld gaat voor in een kerkdienst. De eerste psalm is nog maar net ingezet of zijn vrouw komt de kansel op en vertelt hem dat de Duitsers op het punt staan om negen mannen terecht te stellen. Je moet onmiddellijk komen om met hen te bidden. Ds. Voorneveld talmt niet en dreigt de leiding van de dienst over aan de kerkenraad. Hij vertelt later. Overweldigd door het vreselijke dat nu komen ging, begaf ik me naar huis. Om eerst mijn God kracht te vragen voor deze zware gang. Dan gaat hij op weg.

4 Met als enige wapen zijn bijbel en ( ) zijn bewogenheid. Hij probeert de Duitse officier te bewegen tot een mildere straf, maar hij krijgt te horen. Befehl ist Befehl. Toen kwamen wij bij de bunker. Bij Slot Haamstede. Zo vertelt ds. Voorneveld later. Wat ik toen te zien kreeg, zal ik mijn leven lang niet vergeten. Daar stonden ze. Als gekooide leeuwen. Machteloos. Volkomen in het donker. Haveloos. Alles triest en donker. De Duitse soldaat die hem begeleidde, gaf hem een lamp en liet hem met de mannen alleen. Alleen? Toch (zo vertelt hij later). In werkelijkheid niet allen. Want God was met ons. De mannen overhandigen ds. Voornevel verschillende waardevolle voorwerpen en brieven voor de nabestaanden. Dan schrijft Voorneveld. Toen was het ogenblik gekomen om hen voor te bereiden op de eeuwigheid. Ik kan niet weergeven wat daar door ons gezegd is. Woorden van stervenden gaat men niet publiceren. Maar wel mag men weten dat er ontroerende getuigenissen gegeven zijn. Al zag men ook op tegen de wrede scheiding van het leven en van degenen die men liefhad. Toch was er tegelijkertijd het vertrouwen op God, die in Jezus Christus vol ontferming is, en zijn kinderen in de hemelse heerlijkheid opneemt. In aansluiting hieraan heb ik Psalm 23 gelezen. De Psalm van het stille Godsvertrouwen, dat ons zelfs in het aangezicht van de dood niet doet vrezen.

5 Toen heb ik met hen gebed, een kreet tot God om bijstand, nu de banden met de aarde verbroken zouden worden, een smeking om uitzicht op het Vaderland daar boven, en een vraag om kracht voor hen die achtergelaten moesten worden. Na dit gebed vroegen de mannen of de dominee een laatste groet voor hun geliefden wilde opschrijven. Toen hij daarmee klaar was, verzochten ze hem nogmaals een gedeelte uit de Bijbel te lezen. Dit keer Psalm 91. Wie in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten, die zal vernachten in de Schuilplaats van de almachtige. In de benauwdheid zal Ik bij u zijn. Daarop kwam het hoogtepunt (schrijft ds. Voorneveld). Het was alsof hier in deze donkere bunker de aarde door de hemel werd aangeraakt. God maakte hen hoe langer hoe meer klaar voor het einde. Toen hebben we daar, op hun eigen aanwijzing, met elkaar ons geloofsvertrouwen beleden in het machtige Lutherlied. Een vaste bucht is onze God. Een toevlucht voor de zijnen. Gewijde ogenblikken zijn dat geweest. Hier heb ik duidelijk de kracht van het geloof gezien. Dan komt het afscheid. In een huifkar worden de veroordeelden naar slot Moermond (dichtbij Renesse) vervoerd. Bij de oprijlaan aangekomen ging het te voet verder. Omstanders die gedwongen werden de executie bij te wonen, hoorden hoe de mannen de afstand naar de plaats van de terechtstelling, zingend aflegden. Opnieuw en voor het laatst klinkt het. Een vaste burcht is onze God. De slotregels van het lied worden werkelijkheid. Wij gaan ten hemel in en erven koninkrijken.

Vergelijkbare documenten

Hoeveel koningen besloten om Gibeon aan te vallen en wat was de reden hiervoor?

De slag bij Gibeon. Hoeveel koningen besloten om Gibeon aan te vallen en wat was de reden hiervoor? Jozua:10:4-5 4 Kom naar mij toe en help mij, en laten wij Gibeon verslaan, omdat het vrede gesloten heeft