Dinsdag 4 juli: Grenslandklassieker was TOP!

Transcriptie

1 Maandelijkse Digitale Nieuwsbrief van Toer Trimclub De Merel uit Vinkeveen Juli 2017 Jaargang 25, Nummer 6 Dinsdag 4 juli: Grenslandklassieker was TOP! De hele ploeg aan het begin van de dag in Valkenburg. 1 emerel Jaargang 25, Nummer 6

2 Van het bestuur Ondergetekende was amper een jaar Merellid toen de toenmalige voorzitter (geen idee meer wie het was, maar zijn achternaam bestond uit twee delen) vroeg of ik penningmeester van de club wilde worden. Ik ben een bèta man en het enige wat ik nog van de boekhoudlessen onthouden had is, dat links debet is en rechts credit. De manier waarop onze economie leraar, Dhr. Groskamp, dat destijds uitbeeldde zal me altijd bij blijven. Hij beende met grote stappen voor het bord langs naar de rechterkant van de klas, voor de fiscalisten in spé dus links, duidelijk te kennend gevend, dat dat dus debet was. Voor hem dus rechts, voor de kijkers links. Heel verwarrend allemaal destijds, maar blijkbaar is het na 50 jaar toch nog steeds blijven hangen. Dat was helemaal geen probleem voor de voorzitter. Ik was trouwens ook nog tweede keus, want hij had er liever een dame bij gekregen. Story of my life, en ook dat van het zijne begreep ik later. Kortom, je begrijpt dat ik de uitdaging aangegaan ben en Uw contributie netjes links (voor Dhr Groskamp rechts dus) en alle etentjes en andere plezierige uitgaven van het bestuur aan de rechterkant boek. Ik realiseerde me toen al helemaal niet, dat ik behalve beheerde van de penningen ook toegetreden was tot het bestuur van onze mooie club, met alle plichten van dien. Dus sindsdien vul ik enveloppen met prijzen voor de Bosdijkloop, denk ik mee over de kwaliteit van ons wielershirt, heb ik een mening of we in één of twee groepen fietsen, word ik geacht na te denken over de toekomst van de club, speel ik bidonnetje hoog, bidonnetje laag en nog meer van dat soort randzaken. En nee, dat had die voorzitter met die adellijke achternaam er niet bij verteld. Nu begrijp ik ook, dat ik tweede (misschien wel derde) keus was. Gelukkig kwam ik een bestuurlijk warm nest met vele aardige mede slachtoffers, zodat ik nog geen moment spijt heb gekregen van deze emotionele beslissing destijds. En tot slot, want dat is traditie, wens ik al mijn mede Merelleden veel veilige kilometers en een heel lange, zonnige vakantie. Was getekend, Gijs Ekelschot COLOFON De emerel is de maandelijkse digitale Nieuwsbrief van Toer Trimclub De Merel. De emerel verschijnt elf keer per jaar, in alle maanden behalve januari. De emerel wordt per verzonden naar alle leden, donateurs, sponsoren en adverteerders van onze vereniging. Ook belangstellenden kunnen zich op de verzendlijst laten plaatsen. Bestuur: André Kroeze Voorzitter Stefanie Miltenburg Secretaris Gijs Ekelschot Penningmeester Alex Wolf Bestuurslid Hans Hazeleger Coördinator Toertochten Ledenadministratie: Tom Zuijdervliet Fietscompetitie: Henk Mulder emerel: Frans de Koning Loes Kuijper Website: Richard Morssink Erelid: H.A. Könst Vrijwilliger(s) v.h. jaar: Frans de Koning Clublocatie: Eetcafé De Schans, Uitweg 1, Vinkeveen TTC De Merel is aangesloten bij de NTFU, de overkoepelende organisatie van alle fietsverenigingen in Nederland ( 2 emerel Jaargang 25, Nummer 6

3 MEREL NIEUWS Zomertoer Fiets mee naar Marken op 6 augustus! Zondag 6 augustus rijden we de Zomertoer. Dit keer gaan we naar het mooie Marken. Let op: de route is niet 120 km (zoals in het toerprogramma staat) maar 100 km lang. Zoals gebruikelijk rijden we in 2 groepen. Groep A rijdt ongeveer 28 tot 34 km/uur, groep B 24 tot 30 km/uur. Hans Hazeleger en Margot Kompier zijn de toerleiders. Vertrek. : om 8.30 uur bij de Schans. Na 43 km is er koffiepauze op Marken. 3 emerel Jaargang 25, Nummer 6

4 TTC de Merel in Tourbijlage van Nieuwe Meerbode Met recht Merel Nieuws met dit leuke artikel in de Tour-bijlage van de Nieuwe Meerbode. Andre en Severin jullie staan er mooi op! Wil je het artikel lezen maar heb je de krant gemist dan bijgaand de link: 4 emerel Jaargang 25, Nummer 6

5 Wegkapitein in de praktijk In de vorige e-merel is al melding gemaakt van het feit dat we bij de Merel nu 13 personen hebben, die de cursus wegkapitein begin juni gevolgd hebben. Maar, hoe geven we dat een vervolg? In feite moet de commissie Toeren, Trainen en Veiligheid een advies aan het bestuur geven en dan zal er besloten moeten worden welke maatregelen er, gefaseerd, ingevoerd kunnen worden. Echter, dan zijn we een paar maanden verder. Maar, bestaande regels die we binnen de Merel in feite al kennen, kunnen we nu wel even de revue laten passeren namelijk Ritsen en Voor en Tegen. In feite heeft Gert Doornekamp, direct de eerste donderdag na de cursus, al het initiatief genomen om met een fluitje te gaan rijden. Dit is niets nieuws, want Nico Kroon heeft al jarenlang achter in de groep gereden, met de fluit. De betekenis van de fluitsignalen is als volgt: - 1 x fluiten = iedereen gaat ritsen en wel van de wegkant, achter de bermkant. - De voorste rijders aan de bermkant, versnellen iets. - De achterste rijders van de groep aan bermkant, houden iets in. - Als de situatie weer veilig is, wordt er 2 x gefloten en er kan weer naast elkaar gefietst worden. Op de laatste donderdag van de maand juni, zijn wee naar Schoonhoven gereden. Op de terugweg door de Meije, blies de wegkapitein 1x op zijn fluitje, dus ritsen en daar bleef het bij. Wij hebben dus geheel achter elkaar door de hele Meije gereden. Na afloop hoorde ik diverse keren: we door Anton van Senten hebben nog nooit, zó rustig door de Meije gefietst. Dat moeten we erin houden was het devies, dus een zeer positief signaal vanuit de groep! Dan Voor en Tegen. Dat roepen we nu regelmatig, soms te weinig en soms te pas en te onpas. Het doorgeven van dit signaal naar achteren is hierbij zeer belangrijk. Dus zonder te ritsen, maar aangeven dat er smaller gereden moet worden, bij verkeer VOOR of TEGEN: VOOR is obstakel rechts aan de bermkant. TEGEN is obstakel links aan de wegkant. In geval van een obstakel aan de bermkant roept de voorrijder aan deze bermkant VOOR en maakt gebaar met arm 45º naar beneden. Alleen het gebaar VOOR wordt door iedereen doorgegeven die aan de bermkant rijdt. In geval van een obstakel aan de wegkant roept de voorrijder aan de wegkant TEGEN en maakt gebaar met arm 45º naar beneden. Het gebaar TEGEN wordt door iedereen doorgegeven die aan de wegkant rijdt. Het toepasssen van deze basisregels heeft al aangetoond, dat het ontzettend veel rust in de groep geeft. Onderstaande personen hebben de cursus Wegkapitein met goed gevolg volbracht: Stefanie Miltenburg, Loes Kuijper, Gert Doornekamp, Hans Hazeleger, Jan-Willem Bouwman Johan van Schie, Rene Elenbaas, Jan Muilwijk, Koen Marques, Gerard de Graaff, Richard Wagenaar, Dirk Compier, Anton van Senten 5 emerel Jaargang 25, Nummer 6

6 Feiten en Fabels van de Grenslandklassieker door Loes Kuijper Dinsdag 3 juli stond de Grenslandtour op het toerprogramma van de Merel. De organisatie van deze dag fietsen in het Limburgse land lag in handen van Margot. Vooraf werd de rit al 2 maal gereden om te checken of de route klopte en om er een route van te maken voor in de Garmin, Mio of wat voor merk apparaat dan ook. Een week van tevoren waren er al diverse aanmeldingen binnengekomen, maar echt heel veel waren het er toch nog niet. Waarschijnlijk heeft iedereen de weersvoorspellingen in de gaten gehouden om te bepalen of ze nou wel of niet af zouden reizen naar Valkenburg. Jan-Willem en ik hebben pas op maandagmorgen besloten om mee te gaan. Even snel vrij nemen bij de baas, s avonds Margot informeren, de fietsen checken en alles in orde maken om de volgende morgen vroeg te kunnen vertrekken. Verzamelen om 6.30 uur op Demmerik bij Margot voor een kopje koffie. Voor het geval mensen geen tijd had den gehad om te ontbijten, het was immers voor sommigen wel erg vroeg, had die schat van een Margot nog een schaal met heerlijke koeken neer gezet. Maar ik denk toch dat er tijd was geweest om de inner-lijke mens te verzorgen, de koeken vonden geen gretige aftrek. Rond 7 uur werden de fietsen, voor zover dat nog niet was gedaan, ingeladen of op een fietsendrager geplaatst en vertrokken we allemaal richting Valkenburg. Zonder enig oponthoud arriveerden we rond 9.00 uur in het zuidelijke deel van Nederland. De fietsen werden fietsklaar gemaakt, sommigen moesten zich nog even omkleden en er werd tijd genomen voor een bakkie koffie. Rond 10 uur kregen sommigen toch wel de kriebels om te gaan starten. Allemaal naar buiten om eerst maar eens een groepsfoto te maken. Het wachten was nog even op Henk P. en Dirk C., maar eenmaal compleet werden de plaatjes geschoten, werd de groep (21 mannen en vrouwen totaal) gesplitst in de A en B groep en konden we starten. Het weer was prima, nog wel bewolking maar een fijne temperatuur en nauwelijks wind. Op en top fietsweertje. We hadden de eerste bocht net genomen of we werden door een 45 km mobiel al bijna van de weg af geclaxonneerd. Waarschijnlijk een dame met slechte ervaringen met al die wielrenners in het Limburgse land. We kunnen het ons wel enigszins voorstellen. Op deze dinsdag was het rustig maar op vrijdag, zaterdag en zondag rijden er heel wat wielerfanaten rond. Het volgen van de uitgezette route verliep voorspoedig en liep over mooie groene landweggetjes. Qua tempo was onze groep (B-groep) goed op elkaar afgestemd. Tijdens het klimmen zaten er wel wat verschillen in. Van Enno was duidelijk te zien dat hij had getraind in de Dolomieten. Al pratend en trappend ging hij als een echte klimgeit in een mooi tempo naar boven. De nieuwelingen Herman de G. en Peter D. volgden hem eenvoudig. Eenmaal boven werd er even op elkaar gewacht om vervolgens weer aan een afdaling te beginnen. Eenmaal in België aangekomen werd het landschap toch minder mooi vond ikzelf. Voor- 6 emerel Jaargang 25, Nummer 6

7 deel was wel dat de heuvels daar minder steil zijn. Wat ik me van vorig jaar bij de Amstel Gold Experience herinner zaten er diverse lastige klimmetjes in. Nu was het af en toe wel wat pittiger maar niet vreselijk steil. Totdat Jan en Enno na een plas-, drink- en eetpauze waarschuwde om over te gaan naar het kleinste verzet omdat er een steile klim aankwam over een slecht wegdek. Daar was geen woord van gelogen. Volgens Herman V.was het steilste stuk rond de 18% stijgings-percentage. En het wegdek? Daar hebben ze in België geen kaas van gegeten. Berg en dal in miniatuurvorm. Gaten in de weg worden gerepareerd met een kwak asfalt. Volstorten zo n gat en klaar is het. Maar het gat ernaast laten ze gewoon liggen. Zo lijkt het tenminste. Vooral bergaf was het opletten geblazen, tempo aanpassen en het stuur goed in de handen houden. Zonder kleerscheuren kwamen we aan bij de eerste stop, het stuwmeer bij Eupen, waar de A- Groep ons met een hoop rumoer opwachtte. Als snel stapten zij weer op de fiets om hun route te vervolgen. Wij hebben lekker iets te drinken genomen met daarbij, voor bijna de hele bubs, een heerlijke erbsensuppe. Kan nog goed van pas komen bij de volgende beklimmingen. Dan kunnen we de straalmotor aanzetten. De ober bracht ons nog een paraplu die de A-groep op tafel had laten liggen. Of we die voor ze mee wilden nemen. Natuurlijk dat komt goed hoor zeiden wij. Ooit wel eens op een zonnige dag een wielrenner met een paraplu achter in zijn shirt zien fietsen (of met een paraplu in de hand tijdens regen)? We hebben de paraplu bij vertrek ook maar op tafel laten liggen. De route werd vervolgd en na een 3-tal verplichte stops, de eerste door het verliezen van een bidon door ondergetekende, de tweede door een lekke band van Henk en de derde omdat we toch een prachtig mooi fietspad door de bossen over het hoofd hebben gezien waardoor we het spoor bijster waren, arriveerden we voor de volgende stop bij de Zwarte Madonna in Vaals. De Zwarte Madonna hebben we niet gezien maar wel dit prachtig Delftsblauwe Christusbeeld. En hoe wonderlijk kan het in Nederland zijn. Hier betaalden we voor een colaatje 2,30 en voor een kop koffie (inclusief een glaasje water, koekje en een likeurtje met slagroom) 1,00. Na deze lekkere stop was het nog een laatste stuk naar Valkenburg. Maar wel via de Gulpener berg, een venijnige klim met een stijgingspercentage van 14%. Onderweg werd er al door menigeen gehuiverd voor deze klim. Zouden we wel fietsend boven komen met deze vermoeide benen? Vooral Enno, die aan het begin van de dag zo soepel naar boven reed, had er nu een hard hoofd in. Maar hij heeft het gehaald. Uiteindelijk zijn we na een heerlijk dag fietsen vermoeid, maar alle- 7 emerel Jaargang 25, Nummer 6

8 maal zonder kleerscheuren, in Valkenburg aangekomen. De A-groep had al lang en breed een biertje genuttigd en heerlijk gedoucht. Wij hebben hun voorbeeld gevolgd. Op een paar Merels daarna zijn we daarna nog lekker in Valkenburg wezen eten om de dag goed af te sluiten. Het voelde als een vakantiedag zomaar midden in de week. Dank jullie wel allemaal voor de gezelligheid, het voorbereiden van de route en het organiseren. Deze dag was te leuk en daarom zijn er 2 verslagen ingeleverd. GrenslandKlassieker 4 juli 2017 TTC de Merel Valkenburg door Andre Kroeze Er zijn van die dagen in het jaar waar je van te voren al weet dat je er nog lang aan zal terugdenken, Kerst, Sinterklaas maar zeker ook de Grenslandklassieker Ik was zelf al op maandagavond vanaf mijn werk naar Valkenburg gereden. Lekker even de tijd om te relaxen en alvast krachten op te doen voor alles wat komen gaat. De andere Merels verzamelen dinsdagochtend bij Margot om daar te vertrekken richting Valkenburg. De groep kwam om 9.00 uur aan, zelfs het verkeer zat mee op deze dag. Enno en Margot hadden deze voorbereid, we vertrokken in twee groepen. De klimmers en snellere mannen gingen met Margot mee. De anderen gingen ondanks een waarschuwing van Enno over het lage gemiddelde toch met hem mee. Mijn keuze viel, ondanks mijn 98 kilo, op Margot... Het zou een zware dag worden. Op de route lagen prachtige beklimmingen, bekende zoals de Loorberg maar ook minder bekende zoals de Belgische Giau. Wat een stijl geitenpad! Geheel volgens Enno s smaak. Complimenten voor het vinden van dit soort mooie maar helse beklimmingen. Op sommige punten moest er even gewacht worden op de Zware Jongens. Op het vlakke fietsen is toch heel wat anders als de bergjes in Limburg. Maar ook dit werd met veel plezier gedaan. Boven gingen we dan weer in een groep verder, op weg naar de volgende uitdaging. 8 emerel Jaargang 25, Nummer 6

9 Een hoogtepunt was voor mij de stop in Eupen. Wat een prachtige locatie boven op een stuwmeer, wat een uitzicht, de koffie met appeltaart was slechts een bijzaak maar wel een welkome aanvulling van de energievoorraad. Op de terugweg nog een stop bij de Zwarte Madonna, ook hier was het heerlijk vertoeven. Op mijn kilometerteller stond dat we nog maar 15 km zouden toeren... echter, Margot wist te vertellen dat het nog minimaal 30 km zou zijn... kortom nog meer genieten. Toen we terugkwamen in Valkenburg had iedereen ruim de tijd om zichzelf op te frissen en om te kleden. Ook werden de verhalen groter en groter onder het genot van een heerlijk biertje of Radler. Om de dag in stijl af te sluiten zijn we naar een Italiaans restaurant geweest in Valkenburg. We hebben daar genoten van een heerlijke maaltijd en ook hier heb ik de nodige wijntjes en biertjes gezien. Fietsen, appeltaart, mooi weer, biertje, goede sfeer en en pizza... wat kan een mens nog meer wensen. Ik bedank Enno en Margot voor de mooie en geslaagde tocht. Jullie zijn toppers! Ook de andere Merels wil ik bedanken, voor de goede en positieve sfeer, we staan voor elkaar klaar als dat nodig is en wachten als het moet op elkaar. We zijn een mooie vereniging. Kortom een uitstapje op hoog nivo waar we allemaal trots op kunnen zijn. Groeten en tot snel 9 emerel Jaargang 25, Nummer 6

10 Stichting4Life Dolomieten. Met 60 vrouw en man en daarvan 12 Merelleden kwamen we, lichtelijk verkreukeld na een busreis, aan in San Cassiano, Alta Badia de Dolomieten, om daar een paar dagen te fietsen voor de Stichting4life. De rit ging dit jaar bijzonder snel al hadden we enig oponthoud vanwege een voorruit die wat los in de sponning zat. Duck Tape bracht uit komst. De rest van het gezelschap was een mengelmoesje van snel trappende Trappers mannen, wat nieuwelingen en een groepje uit Breda. De stemming zat er al snel in. We hadden er zin in. Aangekomen in Italië werden de fietsen in de stromende regen uitgeladen. De flitsende fietskleding werd uitgedeeld. De kamers verdeeld. Al snel was het rustig in het hotel. Na een goede nachtrust zeiden een strakblauwe lucht en prachtige bergen mij vanaf het balkon goedemorgen. Aan de ontbijttafel vormden de groepjes zich. Het losse volk, dat er al een aantal dagen was, had wat routes gereden en zo raakten we snel in druk overleg wat we nu gingen fietsen. De bandjes waren hard, extra eten zat in de zakjes en daar gingen we linksaf vanuit het hotel. De eerste berg was met recht een enorm gevaarte. Of kwam dat nu omdat we nog niet goed warm gedraaid waren. Doorbijters als we waren schakelden we een tandje lichter en zo kwam ieder van ons boven op de Passo Valparola. Het uitzicht was prachtig. door Mirjam van der Spek Snel een foto op de top en door naar Passo Campologno. Om vanaf daar de ronde compleet te maken en terug te gaan naar het hotel. De eerste dag houden we het altijd bij een infietsertje. Alleen wat doe je als je lekker fietst, het weer niet mooier kan en de bergen je wel naar boven lijken te schreeuwen? Juist dan fiets je doodleuk nog even de Gardena erachteraan. Om vervolgens een zak chips op de top leeg te eten. Na afloop zaten we lekker op het terras bij het hotel met een drankje. De ene na de andere sportieveling kwam binnen. Sommigen bleek, ondanks alle zon. Die hadden een afslag gemist en waren een kilometer of wat compleet verdwaald. 10 emerel Jaargang 25, Nummer 6

11 Na het diner kregen we tekst en uitleg over de volgende dag. 'De Dag!' De Sella Ronda gingen we fietsen. Prima te doen met 'maar' 4 topjes erin. Eerst energie opladen, ontbijten en dan weg. In Corvara was het terras meteen vol toen wij eraan kwamen voor een kop koffie. Hoewel er 1 fietser was, Freerk, die eenzaam en alleen zat te wachten op al zijn vrienden maar net even het verkeerde terras daarvoor had uitgezocht. Gelukkig, was ook hij op tijd voor de groepsfoto. Het startsein werd gegeven en daar zwermden 60 Stichting4life fietsers de Passo Compolongo op. Na de eerste afdaling was het snel schakelen op het kleine blad voor de klim van de Passo Pordoi. De Passo Sella en de Passo Gardena, nu vanaf de andere kant, zagen we onder onze wielen doorglijden. Op het terras waar we de ochtend gestart waren namen we na afloop nog een flink stuk taart en spoelden die door met een colaatje of wat. Ik testte mijn benen, raadpleegde mijn hoofd en liet het voor wat het was op deze mooie dag. Het laatste stuk naar het hotel duurde langer dan ik leuk vond. Sommige van het gezelschap wilden meer en reden nog een rondje. De laatste dag brak aan. Het voorstel werd gedaan. Ik moest slikken en nog eens. Indianen verhalen gingen er over dit 'Bergje' Geen rustpunten, alleen steil omhoog. Altijd 10% en max 14%. De weigering sloeg om de wielen en de bibbers in de benen. Hoorde ik dat nu goed? De GIAU! Ik zat in tweestrijd. En ik niet alleen. Zelfs de beste vrouwelijke klimmer, Merel Margot, was niet zo happig. Samen uit samen thuis zei Richard. Marius deed er nog een schepje bovenop, het valt echt wel mee. Dus ja, je weet hoe het gaat. Voor ik het wist zat ik op de fiets naar de Giau. Eenmaal boven, op de Passo Valparola, de eerste klim, wilde ik rechtsomkeert. Mijn hoofd en benen waren het overduidelijk niet met elkaar eens. Eerst afdalen zei Marius. In het dal zouden we overleggen. De koffie was heet. Het overleg duurde kort. Onderaan de Giau keek ik naar boven, voelde de zon en zag een weg die was bezaaid met zwaar zwoegende zwetende mannen. Wij schaarde ons in het rijtje en deden ons ding. Ieder op zijn eigen tempo. Ik haakte aan bij twee gezellige Italianen. Al zuchtend en steunend probeerden we een gesprek te voeren. Veel verder dan Aqua, Piano en Tornanti zijn we niet gekomen. We begrepen elkaar evengoed. Zo reden we meter na meter. Het bordje met nog 1,5 km, leek vleugels te geven. Margot maakte een finish foto. Ik omhelsde de Italianen. De Giau voelde niet meer als Au! We hadden het toch mooi gedaan! 11 emerel Jaargang 25, Nummer 6

12 Even wat drinken genieten van het uitzicht en foto's maken. De afdaling ging zoveel sneller dan de klim. De Passo Falzarego voelde als appeltje eitje na de Giau. De afdaling, van de nog zo in de ochtend vervloekte Passo Valparola, ging hemels. Het bier vloeide rijkelijk deze laatste middag en in gelijke tred sloeg de vermoeidheid toe. Terug in de bus werd het vooral voorin al snel stil. Achterin zaten de lolbroeken met nog een biertje en een nootje de dagen door te nemen. Drs. P. werd er ook nog bij gehaald. Maar dat is weer een heel ander verhaal. In Mijdrecht aangekomen waren de Merels al snel gevlogen. Dus ik noem ze nog even; Carolien, Margot, Gert, Pim, Ronald, Marius, Enno, Peter, Rob, Auke en Freerk.. 12 emerel Jaargang 25, Nummer 6

13 Hondenweer!! door Loes Kuijper Waar komt het gezegde Hondenweer eigenlijk vandaan? Vermoedelijk is hondenweer ontstaan onder invloed van de uitdrukking weer om er geen hond door te jagen, die ook 'heel slecht weer' betekende. Het herinnert aan de tijd dat honden vaak slecht werden behandeld. Dat blijkt ook uit uitdrukkingen als een hondenbaan hebben en neergeschoten worden/ sterven als een hond. In sommige naslagwerken is een andere verklaring te vinden: hondenweer zou een verbastering zijn van 'onte weer'. Ont is een oud woord voor 'slecht, smerig', dat alleen nog voorkomt in dialecten. Volgens deze verklaring werd onte weer in de loop van de tijd niet meer herkend; daardoor werd het verbasterd tot hondenweer (volksetymologie). Deze verklaring is echter niet plausibel. Het Duits kent namelijk het woord Hundewetter en het Frans temps de chien - sterke aanwijzingen dat het ook in het Nederlands oorspronkelijk gaat om 'weer waar je eventueel alleen een hond aan zou blootstellen, en zelfs dat niet'. Op woensdag 28 juni werd de groepsapp van de Merel gebruikt om te checken of er nog mensen belangstelling hadden om te gaan fietsen. André, Emerson, Anton en ikzelf reageerden enthousiast. Tevens ook bericht van een aantal afmelders vanwege vakantie, werk of andere redenen. Het weer zag er de hele dag al niet geweldig uit: erg donker en af en toe een spat regen. Ook in het nieuws werd regelmatig gewaarschuwd voor hevige regenbuien, maar dan met name in het Zuid-Oosten. s Middags was het ook in de Ronde Venen gaan regenen. Dus manlief even gevraagd of hij buienradar wilde checken voor mij. Wanneer hij niet aan het fietsen is of aan fietsen aan het sleutelen is zit hij meestal met de laptop op schoot in huis. Met zijn trouwe hondenogen zegt hij: Schat het komt helemaal goed! Vanaf is het droog dus ga maar lekker fietsen. Ik vraag me nog steeds af met welk doel hij dat naar mij heeft geroepen. Het was namelijk al bijna tijd om richting Wilnis te vertrekken en het hemelwater viel nog steeds met grote hoeveelheden naar beneden. Met andere worden: Het was HONDENWEER! Maar ach, de temperatuur was prima en er stond weinig wind. Dus regenjack aan en op de fiets gestapt om de andere enthousiastelingen niet teleur te stellen. Ik was Vinkeveen nog niet uit gefietst of mijn schoenen stroomden al vol met water. Daar lusten de honden geen brood van. Aangekomen in Wilnis zag ik daar 1 zielige Merel, Andre K. wel te verstaan, schuilen onder een boom. Braaf als een hond hebben we tot uur gewacht in de hoop dat er toch nog meer enthousiaste Merels zouden komen. Per slot van rekening smelten we niet van een beetje regen. Om half 7 was de vraag: Gaan we wel of gaan we niet fietsen? Nat waren we toch al dus besloten we samen om toch maar op pad te gaan. Richting de Ronde Hoep ging onze tocht. En waar het anders op een doordeweekse avond druk is met wielrenners op deze route was er op deze avond geen hond aan het fietsen. Alle ruimte dus voor ons en ik moet eerlijk zeggen: Ik heb lekker gefietst. Heel af en toe ben ik even achter Andre gekropen om een beetje uit de wind te rijden. Praten en stevig doorfietsen tegelijk kost me wat te veel moeite soms, maar achter zijn brede rug kon ik dan weer even op adem komen. Na een kilometer of 43 werd het eindelijk droog, de buitenkant van het regenjack kon drogen, echter de binnenkant was nat van het transpireren. Eenmaal thuis had ik een voldaan gevoel. Na een heerlijke douche ben ik, zo moe als een hond op de bank geploft met een lekkere kop koffie. Dat hondenweer was zo slecht nog niet. 13 emerel Jaargang 25, Nummer 6

14 Werk aan het Spoel, na de Grenslandroute door Anton van Senten Op donderdag 6 juli staan er slechts enkele diehards weer klaar bij Smit Fietsen in Wilnis, nadat zij de dinsdag ervoor ruim 1600 hoogtemeters in Limburg en België hadden bedwongen: voor Gerard de Graaff is dat gesneden koek, maar ook bij Peter Dries en ondergetekende voelden de benen weer goed aan. Heel wat anders verging het onze Enno Steenhuis. Volgens betrouwbare bronnen uit de mond van een buurman: hij was nog helemaal naar de verdommenis, na die prachtige Grensland-toer. Maar goed, Gerard de Graaff had iets nieuws ontdekt, vertelde hij voor onze tocht, namelijk Werk aan het spoel, in de buurt van Everdingen/Culemborg. Tja, wat zou dat nou zijn? Een enkeling had er toch van gehoord. Was het geen fort van de Hollandse Waterlinie? Als we daar aankomen zien we dit: Na wat ge-emmer met de dame van het caferestaurant Caatje aan de Lek over de parkeerplek voor onze fietsen, komen we niet veel verder omtrent de betekenis van deze cryptische naam van dit gerenoveerde vreemde gebouw. Eigenlijk ook wel mooi, maar toch. We moeten het maar opzoeken via internet: Het Werk aan het Spoel is een onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Het werk ligt langs de Lek op een kilometer ten oosten van Fort Everdingen, vlak bij de stad Culemborg. Het is gebouwd in de periode en had tot doel om de aldaar gelegen waaiersluis te beschermen. Samen met de inundatievoorzieningen van Fort Everdingen kon hiermee de polder tussen Culemborg en de Diefdijk onder water worden gezet om Holland te beschermen tegen de vijand. Even ter informatie: het woord Werk kent in in de Dikke van Dale 13 betekenissen, en de betekenis hier is Vestingwerk of Kazemat (=Nederlands voor bunker). De juiste naam voor die plek is dus Werk aan het Spoel (en niet Fort werk aan het Spoel). Het Spoel als plaats wordt onder andere genoemd in de Beschrijving van Culemborg, van de naamgever van deze stad, Voet van Oudheusden. Op bladzijde 241 verhaalt hij van een zonderling bestier van God. In den Jaere quamen eenige Spaensche Vaendels uit Holland hier aen, en bragten omtrent 60 Duitsche Soldaeten als gevangene mede: Deeze kleden zy naekt uit, bonden ze by tween ruggelings aen malkander, en wierpen ze uit de VeerPont in de Leck: Daer word verhaelt dat een van de voorschreve, De Vries genaemt, door een sonderling bestier van Godt, los geraekt, aen het Spoel, een half uer beneden de Stad, is koomen aenswemmen, en dus naekt tot Bueren het ontvlugt is. Werk aan het Spoel is dus al wat langer een plekje waar je lekker kunt zwemmen. In 2001 kwam het verdedigingswerk in bezit van de gemeente Culemborg. Naar een idee van Stichting Werk aan het Spoel, een vrijwilligersgroep, is het fort in 2010 fraai opgeknapt. Het kreeg een nieuwe bestemming, met onder meer een groen amfitheater voor openluchtvoorstellingen. Het is nu een ontmoetingsplek voor kleinschalige culturele en natuurgebonden activiteiten. De gerestaureerde Genieloods is te huur en in het nieuwgebouwde houten Forthuis zetelt een restaurant. 14 emerel Jaargang 25, Nummer 6

15 Geschikt in mijn lot Bijna twintig jaar kennen we elkaar, Tom en ik. Ik kwam in zijn leven toen hij een van zijn vorige fietsen, een Colnago, niet bloot wilde stellen aan regen en kou. Hij zocht een goedkope tweedehands reservefiets. Dat werd ik. Al gauw werd ik meer dan een reservefiets. Ik werd een woon-/werkfiets. Vier of vijf keer per week naar het werk in Amsterdam en terug. Zijn favoriete fiets mocht niets overkomen in het drukke Amsterdam. Nou, met mij overkwam hem ook niets. De Colnago was goed voor mooie tochtjes in het weekend, voor klassiekers en voor verre fietsvakanties. Dat wilde ik ook wel, maar ik kreeg geen bergverzet van Tom. De Na een paar jaar ontdekte hij een scheurtje in het frame van Colnago. Ik hoopte dat Tom mijn kwaliteiten op waarde zou schatten. Nee hoor, direct werd een andere Colnago aangeschaft. Eentje van titanium, terwijl ik maar van staal ben. Titanium is onverwoestbaar, zei hij. En niet zo zwaar. Als je met jouw gewicht erop gaat zitten, dan is dat verschil wel weg, dacht ik altijd. Zeven jaar geleden ontdekte hij ook in die andere onverwoestbare Colnago een scheurtje. Ik kreeg weer hoop, want mij was in al die jaren door wind, sneeuw en regen nooit iets overkomen. Nee hoor, hij wilde een andere fiets, eentje van carbon. Geen Colnago, daar had hij geen vertrouwen meer in. Een Basso, dat was het helemaal. Het duurde wel tien maanden voordat hij die had. In de tussentijd had hij een zusje van me op de kop getikt. Ook een Zullo, maar wel met een bergverzet. Ze mocht mee naar het buitenland. Ik schikte me in mijn lot. door Zullo Hij stopte met werken. Dat betekende dat ik in ieder geval in de zomermaanden niet meer nodig was. Tenzij de weg nat was. Want Basso is een verwend kreng, die houdt niet van nattigheid. s Winters was ik ook nog goed, want dan stond Basso op zolder, lekker onder een dekentje tegen het stof. Terwijl ik in de kou in de schuur hing. Tot begin maart mocht ik tochtjes maken, want Basso kwam dan nog niet van de zolder. Maar ik schikte me in mijn lot. Vijf weken geleden brak Basso s pedaal van de crank. Een nieuwe crank, want tweedehands is te min voor Basso, bleek moeilijk te krijgen. Die moest geïmporteerd worden uit Italië. Nu is die crank er wel, maar is het schroefdraad niet goed. In de tussentijd echter heeft Tom mij opnieuw ontdekt. Na een paar dagen niet fietsen werd ik van de haak gehaald en ging hij mooie zomerse tochten met me maken. Tochten die steeds langer werden. We hebben zelfs al weken van 651 en 601 kilometer gedaan. Ik zag hem met Margot mailen dat hij niet met de Grenslandtour mee kan omdat ik geen bergverzet heb. Wie zijn schuld is dat dan? denk ik. Binnenkort zal het probleem met zijn crank wel opgelost zijn. Dan hang ik weer aan het plafond van de schuur. Tot het regent. Of het winter wordt. Terwijl we de afgelopen weken samen toch heerlijk hebben gefietst. Ik geniet er nog maar even van. Als Basso terug is, is het weer afgelopen. Dan heeft Tom geen oog meer voor me. Tot Basso weer wat heeft en ik weer nodig ben. Reageren? tom.zuijdervliet@gmail.com 15 emerel Jaargang 25, Nummer 6

16 Rondje Naardermeer door Joop Roeleveld Sinds ik gepensioneerd ben (meer vrije tijd) heb ik een nieuwe hobby ontdekt. Routes maken met achtergrond informatie, om je eigen omgeving beter te leren kennen. Als je hier belangstelling in hebt dan kan je deze route via onze website openen en op je fiets computer downloaden. NIEUWE FIETSROUTE rondje Naardenmeer: Schans-Vreeland-Weesp-Muiden-Naarden-Schans 75km. Start: Vanaf de Schans de Ter Aarse Zuwe op en aan het einde linksaf richting de A2. Dan de A2 oversteken, N201 stukje volgen richting Hilversum, kanaal over bij Loenen 2x rechtsaf (vlinders restaurant) langs het kanaal. Eerste zijweg rechtsaf naar Vreeland eind linksaf (buiten zijde Vreeland). Weg vervolgen langs de Vecht hier passeer je de garstemolen (windmolens werden niet alleen gebruikt om meel te malen maar ook voor drooglegging van poldergebieden.) Weesp Gooise weg schuin oversteken naar brug in Weesp bij Fort, oversteken links naar Muiden. Zwaanwijck was buitenplaats aan de vecht. Rond de 18 e eeuw renaissance bouwstijl. Nu appartement waarvan de service kosten alleen al 900,--p.mnd bedragen. Fort aan de ossenmarkt werd gebouwd 1861 ter verdediging van beide vechtoevers. Fraai stadsgezicht nu expositie/muziekschool. Oude situatie: over de Vecht bij Muiden. De sloop van de oude snelweg A1. Voorjaar.2017, spectaculair om te zien. Nieuwe situatie: onder Vecht door, breedste aquaduct van Europa. Nu mooi fietspad hier aan beide zijden van de Vecht 16 emerel Jaargang 25, Nummer 6

17 Zeesluis vecht /IJsselmeer Muiden ijzeren draaibrug uit Het schutten van de boten volgen. Spoorbrug bij Muiderberg is vervangen door langer exemplaar Ongeveer evenveel metaal als in de Eifeltoren, 8400 ton. Fraai aanzicht vanaf naast gelegen viaduct dat je passeert.. Bij draaibrug (ome Ko) rechtsaf eind linksaf naar Muiderberg. Hier doorheen (langs Hotel) richting Naarden. Naarder meer: is een beschermd natuurgebied daar profiteren zeldzame dieren en planten van het schone water, het moerasbos en de vochtige weilanden met ondiep water en ook hier is de otter gespot. Sinds 50 jaar is de otter weer terug. De otter is een pracht en waardevol dier voor de Nederlandse natuur.als roofdier staat hij aan de top van de voedselpiramide en zijn aanwezigheid zegt veel over de kwaliteit van de natuur en het water in het Naarder meer. (Daarom zijn vele natuur gebieden blij als de otter terug is.) Gelukkig zijn de plannen niet door gegaan om er een vuilstortplaats van te maken. Viaduct oversteken, eerste links naar Naarden, altijd links aanhouden. Koffiestop bij natuurmonumenten 45km (gehele jaar open om 10uur). Educatief centrum en start punt van wandelingen rond het Naardermeer. Bij kruising hoge flat naar rechts, over spoorovergang, dan 2 de rechtsaf Verlengde Fortlaan. Verder door natuurpolder tot onder fauna doorgang voor dieren (Grootste ecoduct natte natuurverbinding van Nederland). Naar links naar Ankeveen/Kortenhoef, eind N201 oversteken naar Oud-Loosdrecht voor brug naar links langs De Vecht. Bij Breukelen kanaal oversteken en weer terug naar de SCHANS. Dit is een mooie tocht afwisselende platteland-water vergezichten, kunnen we altijd op woensdag avond/zondag morgen herhalen. Sportieve groet Hanneke/ Joop Roeleveld (Volgende route naar Daphne Schippersbrug) 17 emerel Jaargang 25, Nummer 6

18 Zuiderzeeklassieker zaterdag 30 September Fiets mee voor een gezonde buik! Beste Merels, Van de Maag Lever Darm Stichting kregen we het verzoek de volgende oproep in onze nieuwsbrief te plaatsen. Deelname is uiteraard geheel vrijblijvend. Beste fietsliefhebbers, Spring jij samen met je fietsmaatjes, vrienden of collega s op de fiets voor een goed doel? Aarzel niet en doe op zaterdag 30 september mee met de 7e editie van de Zuiderzee Klassieker. Hét wielerevenement voor elke fietsliefhebber waarmee de Maag Lever Darm Stichting fondsen werft voor meer onderzoek naar darmkanker en andere spijsverteringsziekten. Want dat is hard nodig! Nederland telt ruim 2 miljoen buikpatiënten. Alleen darmkanker eist al 14 levens per dag. Fiets mee voor een gezonde buik! Je kan als individuele deelnemer meedoen, maar als team of club is het ook mogelijk. Mobiliseer een aantal enthousiaste fietsliefhebbers, kies een teamcaptain en schrijf je team in. Je teamleden kunnen zich vervolgens aanmelden bij dit team. Elke deelnemer probeert natuurlijk een mooi bedrag op te halen door zich door zoveel mogelijk vrienden, familie en collega s te laten sponsoren. Elke bijdrage telt! Start- en eindpunt in Almere De Zuiderzee Klassieker begint en eindigt op de Grote Markt in Almere. Je kunt als deelnemer kiezen om 60, 120 of 180 kilometer te fietsen. De routes zijn al bekend! Je hoeft dus niet met je team allemaal dezelfde afstand te fietsen. Fiets mee voor een gezonde buik! We beloven je een prachtige dag met onvergetelijke ontmoetingen en ervaringen. We hopen dat jullie meedoen en zien graag jullie aanmelding tegemoet op 18 emerel Jaargang 25, Nummer 2

19 FIETSCOMPETITIE TTC de Merel 2017 Stand Puntencompetitie (uitgedrukt in punten): Maand : Juni totaal vorige maanden juni positie tov vorige maand punten punten punten (i) (i) (i) (i) Dames: 1 Stefanie Miltenburg Mirjam Spek, van der Loes Kuijper Margot Kompier Machteld Rijkeboer Ria Ekelschot Heren (< 55 jaar): 1 Hans Hazeleger Richard Wagenaar Marcel Imming Jan-Willem Bouwman Heren (55 t/m 64 jaar): 1 Anton Senten, van Sjoerd Boer, de Alex Wolf Tom Zuijdervliet Aad Hart, van 't Peter Meijer Paul Ruiter Marius Oosterom Leo Greft, van der Richard Reurings Heren (65 jaar en ouder): 1 Gerard Graaff, de Ger Hulsman Enno Steenhuis Gijs Ekelschot Kees Graaff, de Jan Alblas Kees Smit Joop Roeleveld Dick Winters Henk Mulder emerel Jaargang 25, Nummer 2

20 Stand Kilometercompetitie (uitgedrukt in kilometers!!): Maand : Juni vorige maanden kilometers totaal kilometers juni kilometers positie tov vorige maand (i) (i) (i) (i) 1 Richard Wagenaar Sjoerd Boer, de Tom Zuijdervliet Mirjam Spek, van der Gerard Graaff, de Jan Alblas Enno Steenhuis Kees Smit Joop Roeleveld Jan-Willem Bouwman Dick Winters Anton Senten, van Margot Kompier Ger Hulsman Marius Oosterom Marcel Imming Peter Meijer Gijs Ekelschot Alex Wolf Hans Hazeleger Stefanie Miltenburg Ria Ekelschot Paul Ruiter Leo Greft, van der Aad Hart, van 't Kees Graaff, de Loes Kuijper Henk Mulder Richard Reurings Machteld Rijkeboer gezakt tov vorige maand positie tov vorige maand onveranderd gestegen tov vorige maand 20 emerel Jaargang 25, Nummer 2

21 FIETSPROGRAMMA TTC DE MEREL t/m juli zondag Rabobank Knooppunten route uur VTT km 19 juli woensdag Woensdagavondrit uur CR km Techniek- en Krachttraining uur CR Aanmelden noodzakelijk (zie elders in emerel) 20 juli donderdag Donderdagtocht uur CR km uur CR km 23 juli zondag Zondagrit uur CR km 26 juli woensdag Woensdagavondrit uur CR km 27 juli donderdag Donderdagtocht uur CR km uur CR km 30 juli zondag Zondagrit uur CR km 2 augustus woensdag Woensdagavondrit uur CR km 3 augustus donderdag Donderdagtocht uur CR km uur CR km 6 augustus zondag Zomertoertocht naar Marken uur CR 100 km 9 augustus woensdag Woensdagavondrit uur CR km 10 augustus donderdag Donderdagtocht uur CR km uur CR km 13 augustus zondag Zondagrit uur CR km 16 augustus woensdag Woensdagavondrit uur CR km 17 augustus donderdag Donderdagtocht uur CR km uur CR km 20 augustus zondag Zondagrit uur CR km BCR = Besloten clubrit in groepsverband, alleen voor Merelleden CR = Wekelijkse clubritten in groepsverband VTT = Vrije Toertocht (uitgepijlde rit niet in groepsverband) CTT = Clubtoertocht (in groepsverband door toer leiders georganiseerd, gastrijders welkom) UR = Uitgepijlde route GD = Opbrengst naar een goed doel De zondagsritten starten bij Eetcafé De Schans, Uitweg 1, Vinkeveen. De woensdag- en donderdagtochten starten bij Smit Fietsen, Stationsweg 1/3, Wilnis. Bij alle ritten is het dragen van een valhelm verplicht. 21 emerel Jaargang 25, Nummer 2