Transcriptie

1 SEM (9,5 jaar) Lieve Sem, In 2006 leerden we jou voor het eerst kennen. Wat een leuke en grappige berner was je en ben je altijd gebleven. Met je lange tong half uit je bek, je schuine koppie en altijd vrolijk. Je werd gewoon blij van jou. Maar je kon ook heel schuldig kijken alsof je heel wat uitgevreten had maar wie kon nou boos op jou worden? Altijd die uitnodigende blik wanneer gaan we spelen? en die ondertandjes die zichtbaar waren en die het allemaal nog leuker maakten. Je had een apart loopje met je nauwe kontje. Door Happy werd je niet serieus genomen omdat je altijd wel ergens mee bezig was behalve met reu te zijn. Maar als er ergens voer in het spel was, dan was het wel opletten want daar leefde je voor. Je was om te kopen met vrijwel alles wat in je bek kon, en je stond met je neus voorop zodra je ergens iets rook wat misschien wel op te vreten was. Brokjes moest je bij jou naar binnen gooien want als je met je vingers tussen jouw kaken kwam, dan voelde dat alsof je tussen een bankschroef geklemd werd, ik spreek uit ervaring! Je brokken gingen zo snel naar binnen dat je je vaak verslikte. Van je baasjes kreeg je wel eens een extraatje tussendoor en, ook al vonden ze van niet, je had een paar pondjes teveel. Maar dat zat je niet in de weg met rennen en spelen want dat vond je geweldig. Vooral stokken, ballen en piepbeestjes vielen bij jou in de smaak. Zo goed zelfs dat je er optimaal van wilde genieten en dat betekende: slopen. Als je bij ons kwam, zat de speelkist nog vol, ging je naar huis, dan had ik een bak vol kapot geknauwde tennisballen over en een hele dot watten uit de pluchen speeltjes. Je pakte speelgoed altijd van andere honden af maar gaf het niet meer terug. Als de andere berners niet meer verder wilden spelen, dan spoorde je ze toch weer aan om door te spelen, dat was Sem op en top. Maar je kon je ook prima zelf amuseren. Als we met een stok zwaaiden, dan werd je helemaal gek en blafte je net zolang totdat je hem toegeworpen kreeg.

2 Je ging heel erg graag mee wandelen maar je vertikte het om in de auto te springen, terwijl je dat heel goed had gekund. Nee, meneer wilde altijd erin getild worden en in plaats van een beetje mee te helpen, liet je je lijf dan ook nog eens expres lekker hangen waardoor ik een heel gewicht in de auto moest hijsen. Op de tweede plaats van favoriete bezigheden kwam zwemmen. En dat kon je heel goed. Zodra je poten van de grond waren begon je altijd te piepen. Nog leuker dan schoon water vond je modder. Meerdere malen heb je met je buik in het slijk gelegen en moesten we je na de wandeling afspoelen met de tuinslang. En dat vond je dan weer vreselijk. Je kon tijdens het wandelen plotseling zenuwachtig wegsprinten om ergens ver weg achter een bosje te gaan zitten poepen. En als we ons zelf voor jou verstopten, dan was je helemaal in paniek en moest en zou je ons vinden om weer heel blij te zijn zodra je ons had gevonden. Ook iets heel kenmerkends van jou was dat je ontzettend schuldig kon kijken als we al een keer op jou moesten mopperen, je zou dan het liefst onder een deken kruipen. Ballonnen en de stofzuiger waren jouw vijanden, daar moest je niets van hebben. Je was altijd in de weer en had niet het geduld om stil te blijven zitten na een commando. Je wilde alsmaar spelen en leek eeuwig jong te blijven. Dat leverde je ook je bijnaam Babby op. Jij was gewoon een grote baby en een allemansvriend. Tot 2010 heb je 88 nachtjes bij ons gelogeerd, daarna ben je niet meer geweest en hebben we je alleen nog gezien bij onze wandelingen. En nu heeft die rotkanker jouw lichaam overgenomen, een tumor op de lever was niet te opereren en jouw baasjes hebben je moeten laten gaan. Met het uitzoeken van jouw foto s voor dit memoriam ben ik veel berners tegengekomen die er niet meer zijn. Je hebt dus heel veel vriendjes daarboven. Ga ze maar lekker vermaken en de clown uithangen. Wat zullen jullie een plezier hebben. Dag jongen, dag Babby.

3

4

5

6

7 De laatste foto van Sem, genomen kort voor zijn overlijden