Abbo, grote kerel. Je hebt ons toch nog verlaten. Slechts 7 jaar mocht je worden.

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Abbo, grote kerel. Je hebt ons toch nog verlaten. Slechts 7 jaar mocht je worden."

Gustaaf Wouters
7 jaren geleden
Aantal bezoeken:

ABBO 13-06-2004-24-10-2011 (7 jaar) Abbo, grote kerel. Je hebt ons toch nog verlaten. Slechts 7 jaar mocht je worden.

1 ABBO (7 jaar) Abbo, grote kerel. Je hebt ons toch nog verlaten. Slechts 7 jaar mocht je worden. Je was een opvallende verschijning, niet de massiefste of zwaarste berner, maar wel de grootste berner die we ooit te logeren hebben gehad. De typische omgekeerde krullenkop maakte je uniek. Je had poten als van een beer en we noemde je niet voor niks grizzly. Als je je bek open deed, kon je grote tong zelfs de zwaartekracht niet weerstaan. Met je zware blaf maakte je zeer zeker indruk en we denken dat een vreemde niet bij jou in de buurt durfde te komen. Maar ze moesten eens weten wat een goedaardig karakter je had. Je liep eerder weg van een situatie dan dat je die opzocht. Van mannen was je zelfs wat bang en zeker als je deze in het donker tegenkwam. Je grote lijf zette je ook wel eens in om tegen ons te werken. Als Abbo niet mee wilde, dan bleef Abbo gewoon staan en geen paard kon je vooruit krijgen. Als we met jou de weg over wilden steken, moesten we ons daar eerst goed op voorbereiden; een hand vol lekkere koekjes, jou flink enthousiast maken en de weg overrennen. Deden we het niet op deze manier, dan kon je wel eens midden op de weg je anker uitgooien en daar sta je dan tussen het verkeer in met een hond die geen centimeter van zijn plek komt. En hadden we je dan eindelijk aan de overkant, kon je het ook zomaar in je bol halen om je om te draaien en weer terug te rennen. Roepen hielp dan niet meer, we moesten gewoon achter je aan rennen en voor je gaan staan om je te stoppen. Daar hebben we vaak om gelachen want komisch was dat zeker.

2 Spelen was niet zo jouw ding maar in een dolle bui kon je soms wel eens een pluche piepspeeltje pakken. Je had het meer op (vooral jonge) teefjes. Je mannelijkheid nam daarbij de overhand en we hebben menig teefje onder jouw forse lijf vandaan moeten redden. We hebben het je nooit verteld, maar Bora had een oogje op jou, ook al was ze al op leeftijd. De laatste jaren had je een loopplank nodig om in en uit de auto te gaan. Je was daar niet zo kapot van en soms wilde je helemaal niet. Een keertje boeh roepen was echter voldoende om jou er overheen te krijgen. Verder liep je mij bijna continue achterna en was tijdens het wandelen als de dood dat je mij uit het oog zou verliezen. Als we bezoek kregen, schaamden we ons wel eens, want je deed niets liever dan je kop in hun kruis begraven. En als je bij ons logeerde, moesten we heel wat meer stofzuigen want je had altijd van alles in je lange vacht en vooral in je staart hangen dat je mee naar binnen bracht. Als je liep, of in die zeldzame momenten dat je een sprintje trok, kon je dansen als een pony. Het leek of je niets mankeerde maar dat was helaas niet zo. Vanaf pup heb je HD gehad en liep wat moeilijker op je achterhand. In 2010 heb je een kruisband gescheurd in je knie en bent daaraan geopereerd bij de Wagenrenk. Door jouw grote lijf ging het herstel niet zo heel voorspoedig en gemakkelijk maar dat is uiteindelijk wel goedgekomen. Begin 2011 kreeg je last van je maag. Door je hartritmestoornis was het riskant om onderzoeken te doen die onder narcose plaats moesten vinden en dat maakte het zoeken naar de oorzaak van je probleem lastiger. Uiteindelijk bleek het megaoesophagus te zijn, een verwijding van de slokdarm. In juni 2011 heb je een paar dagen bij ons gelogeerd om je baasjes te ontlasten die net een moeilijke tijd achter de rug hadden. Je had toen ook medicijnen voor je maag en je zat op een speciaal mager dieet. Aanvankelijk leek het goed te gaan maar na vier dagen ging je toch weer overgeven. En om dat aan te horen of te zien, is geen pretje. Je was s nachts toen zo misselijk dat ik een paar uur bij je heb gezeten, toen je buiten bij de voordeur zat en niet binnen wilde komen. Je rochelde heel erg en ik heb je een hele tijd geaaid totdat je rustig met je kop op mijn schoot ging liggen.

3 Maar je bleef maar beroerd en op een gegeven moment tilde je zelfs je poot op om aan te geven dat je hulp wilde omdat je je zo ziek voelde. Ik heb toen je baasjes gebeld met het verzoek jou eerder op te komen halen omdat je thuis toch beter op je gemak zou zijn. Vanaf dat moment is het nog een hele tijd op en af gegaan met jou thuis. Soms een aantal dagen met braken en dan weer tijden waarin het goed ging. Met medicijnen en de juiste handelingen na het eten leek het braken onder controle te houden. In september ben je nog lekker met je baasjes op vakantie geweest in Zeeland. Die tijd neemt niemand jullie meer af. Vorige week ontstond er naast je braakproblemen een complicatie: hersenvliesontsteking. De onzekerheid over de behandeling hiervan en of je er uiteindelijk van op zou knappen, was te groot. Uit liefde hebben je baasjes besloten je laten gaan. Sinds 2007 heb je totaal 36 nachten bij ons gelogeerd. We zullen niet ontkennen dat we met jou gepronkt hebben. Een berner met jouw imposante verschijning kom je niet dagelijks tegen en we zullen je daarom niet gauw vergeten. We zijn ervan overtuigd dat je ook daarboven de grootste bent. Geen pijn meer, geen misselijkheid, lekker alles eten. Dag stoere Abbo.

6 Abbo s laatste foto, genomen tijdens zijn logeerpartij bij ons

Vergelijkbare documenten

QUINTA Quinta of Home in the Brook

QUINTA Quinta of Home in the Brook 04-03-2005-25-01-2013 (bijna 8 jaar) Quinta betekent in het Latijn: de vijfde. En precies daarom werd je zo genoemd, in jouw eigen gezinnetje was jij de nr. 5 die het