Classic Cars and Lifestyle Nummer 1 april 2013 Goodwood Pressday-Rover P6 is 50-Autotechniek We bakken een Devilscake-Waxcoats-Arundel-Nieuws en meer
Editorial Dit is het eerste nummer van Classic Cars and Lifestyle, het gratis digitale magazine over klassieke auto s, lifestyle en Engeland. Het idee om een magazine uit te geven is niet van de ene op de andere dag ontstaan. Er waren een hoop vragen die eerst beantwoord moesten worden. Waar moet je beginnen? Wat wordt de doelgroep? Wat is een geschikte naam? Daarom werd er geëxperimenteerd met namen voor het nog uit te geven magazine. De eerste naam die gekozen werd was The Hare and the Hound. Omdat het leuk klinkt en omdat ik het bedacht toen Hugh Grant in de film Nothing Hill Julia Roberts wilde interviewen. Hij wist zo snel geen blad te noemen waar hij voor werkte en zag een exemplaar van Horse and Hound liggen. Daarop introduceerde hij zich als journalist van dat blad. Horse werd vervangen door Hare maar de gekozen naam zou op geen enkele manier de inhoud dekken. Trouwens er kwam nog meer bij kijken. Hoe zou je een papieren blad onder de aandacht kunnen brengen en kunnen verkopen? Wat zou het niet kosten? Het waren slechts een paar van de vragen die iedere keer boven kwamen. En omdat er geen passende antwoorden waren resulteerden die vragen in uitstel. Toch bleef het idee van een eigen blad spelen. In één keer was daar het ei van Columbus: het moest een digitaal magazine worden. Een paar jaar geleden had men namelijk bij McLaren een enquete gehouden om te kijken of de leden een gedrukt magazine wilden hebben of een digitale uitgave. Bijna unaniem werd er toen gekozen voor een digitale versie. Daarom verschijnt Classic Cars and Lifestyle als free download. Als echte petrolhead moest het natuurlijk over auto s gaan. Over klassieke auto s en evenementen en techniek. Er moesten mooie foto s in komen op groot formaat. Het magazine moest meer te bieden hebben en ook niet autoliefhebbers aanspreken. Namelijk de liefhebbers van lifestyle en van Engeland. Door die combinatie was het vinden van een toepasselijke naam makkelijk. Met trots presenteer ik dan ook het eerste nummer van Classic Cars and Lifestyle Waarin artikelen staan over waxcoats en Arundel, over remmen en de Goodwood persdag, over de Rover P6 en over Keukenhof, over de eerste Tulpenrallye en over de Bollenroute. We gaan ook een cake bakken; een heerlijke devilscake. En er is nog meer te lezen. Enjoy Jacques van den Bergh Publisher
Inhoudsopgave Rover P6 is 50 Arundel en omgeving De eerste Tulpenrallye Keukenhof, een kijkje achter de schermen Bollenroute Autotechniek: over remmen Waxcoats Uit het dagboek van We bakken een Devilscake Goodwood Pressday Het komende nummer Tips voor 2013 Classic Cars and Lifestyle verschijnt vier keer per jaar als free download Contact: Stuur voor vragen of suggesties een e-mail naar de redactie op redactie@classiccarsandlifestyle.com Website http://www.classiccarsandlifestyle.com/ Copyright: Classic Cars and Lifestyle magazine is een uitgave van JB Freelance Journalistiek, Cursussen en Advies. Alle uitgaven zijn beschermd door copyright. De door ons geplaatste teksten en foto's zijn uniek en door ons gemaakt. Daar rusten onze rechten op. Iedere vorm van overname, publicatie, verspreiding en/of vermenigvuldiging zonder voorafgaande schriftelijke toestemming is verboden.
Rover P6 is 50 Zo af en toe kom je er eentje tegen op de openbare weg: een Rover P6. Net zoals andere klassiekers zoals de Volvo Amazon, de Volvo 142 en 242, de Alfa Giulia Super, Peugeot 404, Citroen DS, Mercedes 123 zijn deze Rovers niet erg vaak meer te zien op onze wegen. Zelfs in Engeland, het geboorteland van deze sublieme auto, zie je ze bijna niet meer op de weg. Terwijl het vroeger een hele dure auto was is de waarde van de auto s nu minimaal. Ik heb het natuurlijk over de viercilinder uitvoering want er is ook een achtcilinder uitvoering geweest maar daar kom ik later op terug. In 1963 zag de Rover 2000 P6 SC het daglicht. Uitgevoerd met een enkele carburateur en voorzien van zeer revolutionaire techniek werd de auto uitgekozen tot auto van het jaar. Het was de eerste keer dat een internationale jury bestaande uit automobieljournalisten een auto van het jaar had gekozen. Het initiatief was afkomstig van het blad Autovisie en de beoordeling vond plaats op basis van techniek en vormgeving. Een beter begin had deze auto niet kunnen wensen. Het was een zeer bijzonder concept. De auto was gebouwd als een zelfdragende carrosserie met een soort van binnenconstructie waar het onderstel aan vast zat en de motor in gehangen werd. Dat geheel kon zelfstandig rijden, zie de foto op de testbank in de vroegere Roverfabrieken.
Alle plaatdelen die aan de buitenkant zichtbaar zijn, inclusief het dak, werden aan deze binnenconstructie bevestigd door middel van bouten. Het hoe en waarom van deze constructie laat ik buiten beschouwing maar de Citroen DS was op dezelfde wijze gebouwd. De Rover was rondom voorzien van schijfremmen wat in die tijd ook verre van standaard was en een de Dion achteras. Daarbij zijn de achterste remklauwen zeer dicht tegen het differentieel aangeplaatst. Tevens was de auto voorzien van een zeer revolutionaire voorwielophanging met horizontaal geplaatste schroefveren en rondom telescoopschokbrekers. Hierdoor was er erg veel ruimte beschikbaar onder de motorkap want daar wilde men bij Rover in de toekomst nog wat mee doen. 2000 SC De tweeliter met enkele carburateur had een enkele bovenliggende nokkenas, aangedreven met een ketting. Veel concurrenten in die tijd hadden nog een onderliggende nokkenas met stoterstangen. De typeaanduiding was P6 2000 SC. SC staat voor single carburettor oftewel enkele carburateur. Het reservewiel kon zowel in de kofferbak als boven op de achterklep geplaatst worden om zo voor meer ruimte te zorgen. De auto was standaard voorzien van vier portieren en een rembekrachtiger. Het interieur was in leer uitgevoerd en de achterbank had standaard een opklapbare armsteun in het midden waardoor de auto naar keus als zeer ruime vierpersoons uitvoering of als vijfpersoons uitvoering te gebruiken was. In 1964 werd er een uitvoering met dubbele carburateurs op de markt gebracht die afhankelijk van de compressieverhouding van de motor pakweg 20 pk extra had en een topsnelheid kon bereiken van ruim 170 kilometer. De typeaanduiding daarvan is TC. Het rare van dat model is dat er een andere cilinderkop op zit dan bij de uitvoering met de enkele carburateur, omdat het inlaatspruitstuk deel uit maakt van de kop. Het onderblok is wel gelijk gebleven maar de totale motor is dus niet zomaar uitwisselbaar. Duur De P6 was een hele dure auto in Nederland. Een Alfa
Romeo Giulia Super kostte in 1964 13.550,00 ouderwetse gulden met een geclaimde topsnelheid van 170, een Volkswagen Kever had je voor slechts 5.090,00 gulden en die haalde 118 kilometer, De Volvo Amazon kwam in je bezit voor 11.990,00 gulden met een top van 145 kilometer, terwijl de Rover 16.000 gulden kostte en een top had van 170 kilometer. Natuurlijk was de Rover zeer compleet uitgerust. Vier portieren, dubbele koplampen, twee dashboardkastjes, een elektrische kachelventilator, zonneklepjes en ga zo maar door. Het interieur van de Rover was erg luxe. Het stuur was zelfs verstelbaar In 1964 kon lang niet iedereen zich een auto veroorloven. Nog niet eens een tweedehandsje. Het was de tijd dat mensen nog op een Zündap of Kreidler bromfiets rondtoerden. Als je wat meer te besteden had kon je jezelf een motorfiets veroorloven. Alleen de echte boffers hadden een auto. De prijzen van de Rover zijn altijd hoog gebleven. In 1969 kostte hij 17.450,00 gulden terwijl een MG C sportwagen met een zes cilinder drieliter motor 14.375,00 kostte en op het einde van de rit in 1977 betaalde men voor de Rover 22.495,00 tegen 19.970,00 voor een Volvo 242L. De Alfa Super deed toen 14.990 en de Kever, die nog steeds leverbaar was naast de inmiddels geïntroduceerde Volkswagen Golf had je voor slechts 8.097,00 gulden. Modelwijzigingen Zoals vroeger het geval was waren de modelwijzigingen niet al te spectaculair. In de hele productietijd bleven de voor- en achterschermen ongewijzigd net zoals de kofferklep. Dat was handig om een schadeauto weer op te knappen. Je hoefde daar geen dure nieuwe delen voor te kopen. Er werden op een gegeven moment wat chroomstrips toegevoegd en met de komst van de 2200 motor kreeg die uitvoering dezelfde motorkap als de grote broer met de dikke 3500 V8 motor.
In 1968 werd de eerste P6 met een achtcilinder motor op de markt gebracht. Die auto was standaard voorzien van een automatische versnellingsbak omdat het vermogen te veel was voor een gewone versnellingsbak met standaardkoppeling. Rover uit 1968 heeft nog een hoge compressiemotor De eerste serie had nog een V8 motor met een hoge compressie waardoor de acceleratie en de topsnelheid voor die tijd zeer spectaculair waren. Er werden later nog wat wijzigingen gedaan aan het dashboard en het interieur was op een gegeven moment niet meer standaard in leer verkrijgbaar. De viercilinders werden leverbaar met een automatische bak terwijl de achtcilinders in de jaren zeventig ook met een handgeschakelde bak leverbaar waren. Helaas was de compressie van de motor toen verminderd waardoor het spectaculaire karakter van de auto verdwenen was. Onderhoud en restauratie Het onderhoud kent wat makkelijke zaken die zeker te doen zijn door de amateur maar er zijn ook
een aantal dingen die verre van eenvoudig zijn. Door zijn ingewikkelde constructie is het niet erg makkelijk om aan de voorwielophanging te werken. Ook de achterasconstructie is lastig en omdat de schijven en de remklauwen achter tegen het differentieel geplaatst zijn is het ook niet eenvoudig om daar bij te komen. Sommige zaken zijn zo lastig om bij te komen dat je je af vraagt hoe dat in de fabriek in elkaar gezet is. Daar is een heel simpel antwoord op: de carrosserie lag op zijn kop tijdens de assemblage en in die positie konden de werknemers van Rover er op het gemak alles aan schroeven. Bekijk de foto maar goed en stel jezelf de vraag of je jouw auto ook ondersteboven wil leggen. De onderdelenvoorziening is heel aardig, ook omdat een aantal onderdelen ook in andere merken en types auto gebruikt is. Door de relatief grote kofferbak is het mogelijk om er een lpg tank in te hangen hoewel ik dat alleen maar tegen ben gekomen bij de achtcilinders. De restauratie van de P6 is een arbeidsintensief en daarom kostbaar verhaal. De gemaakte kosten overstijgen de latere verzekeringswaarde makkelijk met 100% voor de 3500 terwijl ik het over de waarde van de vier cilinder maar helemaal niet wil hebben. Zorg er dus voor dat de auto altijd verzekerd wordt voor de herbouwwaarde en niet voor de taxatiewaarde. Anders kan je bij totaalverlies aardig in de problemen komen. Er zijn een aantal adressen in Nederland waar schuren vol liggen met gebruikte delen. En er zijn ook een aantal bedrijven die gespecialiseerd zijn in de reparatie en de restauratie van dit type Rover. In de praktijk zijn het betrouwbare auto s die weinig problemen kennen. Dat bewijst de Rover in rallytrim op de foto op de volgende pagina. Deze 2000 TC is gebouwd in 1967 en in Rome geleverd. De originele boekjes zijn er nog bij en daarin is te zien dat het bedrijf dat de Rover verkocht had gespecialiseerd was in Rolls Royce. Wat een toeval. Rover heeft als bijnaam a poor man s Rolls Royce. Na de levering in Rome is de auto naar Verona verhuisd waar hij vele jaren rond gereden heeft. Na zijn invoer in Nederland heeft de auto jaren rond gereden zonder noemenswaardige problemen. De auto was net voorzien van een originele nieuwe uitlaat toen er apk afkeur dreigde door roestige remschijven achter. Dat was reden voor verkoop. De nieuwe eigenaar haalde de auto kaal en maakte er een rallyuitvoering van. Met gebruik van de oorspronkelijke techniek reed de auto de eerste seizoenen probleemloos uit. Kijk voor de rallyplannen voor 2013 op http://www.classic-rover.nl/nieuws/
Ben je in andere types Rover geïnteresseerd? Kijk dan eens op www.roverclub.nl
Heb jij een bedrijf dat in exclusieve of klassieke automobielen handelt? Dan kan hier jouw advertentie staan. Kijk voor de tarieven op http://www.classiccarsandlifestyle.com/extra/advertentiemogelijkheden Verkoop jij antiek, antieke meubels of curiosa? Plaats dan hier een advertentie. Kijk voor informatie en tarieven op: http://www.classiccarsandlifestyle.com/extra/advertentiemogelijkheden
Arundel Als je met de auto vanuit Brighton over de A27 richting Portsmouth rijdt, passeer je het plaatsje Arundel. Reeds van vele mijlen afstand kan je het imposante kasteel van Arundel zien. Arundel Castle torent namelijk hoog boven de omgeving uit. Het kijkt uit over de rivier de Arun. Wanneer je dichterbij komt zie je dat het een groot kasteel is. De A27 in de richting van Chichester loopt om Arundel heen. Het loont echter de moeite om op de rotonde rechtdoor te rijden en de plaats en het kasteel te bezoeken. Arundel Castle Je kan in de buurt van het kasteel parkeren. Er staan zogenaamde pay and display automaten waar je een kaartje kan kopen.het kasteel is nog steeds in privébezit. Het is de woning van de Duke en Duchess van Norfolk en hun kinderen. Van 29 maart tot 3 november zijn er gedeeltes open voor het publiek. De entreeprijzen hangen af van het aantal vertrekken dat je wilt bekijken. Wanneer je alles wilt zien ben je 17 pond per persoon kwijt. Het oudste deel van het kasteel dateert uit 1068. Vanaf dat moment is het kasteel door de opvolgende eigenaren uitgebreid.
Het kasteel torent hoog uit boven de ruïne aan de oever van de rivier Het is goed toeven in de tea garden bij de rivier Arun
In 1900 is het gerestaureerd en het is nog steeds in dezelfde staat. Toen is er ook elektriciteit aangelegd en centrale verwarming. Vanaf die tijd is er ook stromend water. Dat maakt gebruik van zwaartekracht en voorziet ook de stad van water. Wanneer je alles wilt zien kom je tijd tekort. Je zou haast vergeten om het stadje te bezoeken. Antiek en curiosa Het centrum van Arundel is erg levendig. Het towncentre bevat een leuke variëteit aan historische gebouwen. Je treft ze onder andere aan in de Highstreet, de Tarrant street en de Queenstreet. De geschiedenis van het stadje gaat terug tot 1086. Twee eeuwen later, in 1285 was Arundel een belangrijke marktplaats. Van heinde en verre kwamen de mensen naar Arundel toe om allerlei zaken te kopen en te verkopen. In 1838 was er al gasverlichting in de straten en in 1846 werd het eerste treinstation gebouwd. Het huidige station stamt uit 1863. Het towncentre bevat behalve antieke gebouwen tevens tal van leuke winkeltjes en natuurlijk zijn er ook de nodige restaurants, pubs en andere eetgelegenheden. Het is een waar mekka voor de liefhebbers van allerlei soorten antiek. In het Arundel Bridge Antiques centre in de Highstreet tref je diverse shops aan. Je kan er terecht voor antiek en leuke curiosa. In de Tarrantstreet is zelfs een winkel die uitsluitend wandelstokken verkoopt. Antieke camera s Een winkeltje met antieke camera s trok onze aandacht. Toen we daar binnenliepen viel onze mond open van verbazing. Het winkeltje is niet erg groot maar het was helemaal volgeladen met oude camera s. De man die daar bezig was om de camera s te repareren was net zo oud als zijn koopwaar. Bij het oppakken van een originele Penguin Kershaw eight-20 begon hij een heel verhaal over de historie van het merk. Helaas onderbrak de telefoon hem. Dat gaf ons de kans om op het gemak rond te kijken. Parkeren kan in de Highstreet wat lastig zijn. Rij dan door en parkeer bij het kasteel.
Overnachten Wanneer je alle winkels en het kasteel wilt bezoeken is het het handigste om in Arundel of de omgeving te overnachten. Je kan een hotel boeken in de stad zelf maar je zou ook ietsje verder kunnen rijden en een nachtje reserveren in het Hilton Avisford Park bij Arundel. Dat is een aparte ervaring. Het hotel ligt temidden van een 18 holes golfbaan in het groen. Het was vroeger een jongensschool en in het restaurant kan je nog steeds de namen van de zogenaamde headboys in de houten lambrizering zien.
Wandelstokken in alle soorten en maten
Oude huizen in de Highstreet van Arundel Antiek en bric a brac in overvloed
Dit overdekte shoppingcentre heeft twee ingangen aan Tarrantstreet Je kunt natuurlijk ook een kamer reserveren in de Norfolk Arms
De eerste Tulpenrallye Vorig jaar werd er een Morris Minor uit 1932 eerste in de zogenaamde vintageklasse van de Tulpenrallye. Op dit moment ligt de Minor volledig uit elkaar. Was dat vorig jaar het geval omdat de auto technisch in orde gemaakt moest worden, dit jaar is er een andere reden voor de werkzaamheden. Houtwurmen hebben lekker lopen knagen en een gedeelte van de houten delen opgevroten. Dit jaar wordt de zestigste editie van de Tulpenrallye gereden. Om dat te vieren wordt er iets bijzonders gedaan. De start is op 5 mei bij Grand Hotel Huis ter Duin maar de finish zal in Nice zijn. Dat was in 2008 anders. In mei 2008 was het voor de verandering eens een keer lekker weer bij de aankomst van de Tulpenrallye. Al jaren finisht deze rally in Noordwijk, bij Grand Hotel Huis ter Duin. Dat hotel heet zo omdat het bovenop een duintop ligt, met een prachtig uitzicht over de zee. Het enige nadeel is dat het er verschrikkelijk kan waaien en dat het er zelfs in de meimaand erg koud kan zijn. Maar zoals geschreven, dat jaar was het echt warm en het was zeer aangenaam om alle deelnemers te zien arriveren. Dat jaar was ook de inrijrichting op het parkeerterrein veranderd waardoor alle deelnemers een rondje reden om het grasveldje met de biertap, de haringkraam en de poffertjestent. Vlak voor de deelnemers het finishpodium op konden rijden stond aan de linkerkant een prachtige witte Riley geparkeerd. Het
chroomwerk schitterde in de voorjaarszon en de witte carrosserie was oogverblindend. Op de voorbumper zat een oud rallybord gemonteerd. Al snel werd duidelijk waarom die auto daar zo prominent aanwezig was. Het was een rallybord van de Tulpenrallye uit 1949! Deze auto had in 1949 aan de allereerste editie van de Tulpenrallye deel genomen. Al snel bleek het verhaal nog unieker te zijn. De auto was in 1947, net na de tweede wereldoorlog, nieuw geleverd aan zijn Nederlandse eigenaar. De auto was als speciale optie uitgerust met een groot, door Hollandia gemaakt, schuifdak. De eerste eigenaar had de auto twintig jaar in zijn bezit gehad en toen verkocht maar hij had hem in 1993 weer terug gekocht. In 2008 was deze mijnheer over de tachtig en hij wilde dat zijn auto gerestaureerd zou worden. Daarna zou zijn kleinzoon hem krijgen en tot het moment dat die achttien wordt zal de auto bij Louwman in het museum gestald worden. In de twintig jaar dat de auto in het bezit was geweest van de eerste eigenaar had hij driehonderdduizend kilometer met de Riley gereden. Daar had de auto twee fabrieksnieuwe motoren voor nodig gehad die hij bij de Riley fabriek in Engeland had laten inbouwen. Beide motoren waren voorzien van het originele motornummer. De auto werd behalve voor het rijden van de Tulpenrallye ook voor andere sportieve evenementen gebruikt. Op de foto kan je hem in actie zien op het circuit van Zandvoort, drie man sterk de bocht in. Samen met een Peugeot en een Lancia. Wat op de foto opvalt is dat de auto nog geen zijspiegels heeft, zo weinig verkeer was er. Vanaf 1992 is de naam Tulpenrallye veranderd in historic Tulpenrallye. De auto s die dit jaar mee rijden zijn allemaal gebouwd voor 1972. Dat levert een zeer gevarieerd deelnemersveld op van in totaal 210 klassiekers. Wie had dat in 1949 kunnen denken: na ruim zestig jaar is het evenement nog springlevend.
Keukenhof een kijkje achter de schermen Wie kent Keukenhof niet? Keukenhof is Nederlands exportproduct nummer één. Overal ter wereld kan je posters van Keukenhof met prachtige bloeiende tulpen aantreffen. Tulpen zijn onlosmakelijk verbonden met Nederland. Net zoals de windmolens en de klompen. Ieder jaar kiest men bij Keukenhof een bijzonder thema. Dit jaar is het thema Verenigd Koninkrijk, Land van prachtige tuinen. Toeval of niet? Op 21 maart heeft Keukenhof dit jaar de poorten geopend. Dan kunnen de bezoekers zich twee maanden lang vergapen aan de zeven miljoen bloeiende tulpen, narcissen en hyacinten. Het is één groot feest van geur en kleur. Daar krijg je niet snel genoeg van. Veel mensen brengen meerdere bezoeken aan het park. Om niets te missen. Er zijn dan ook speciale seizoenpassen te koop. Maar hoe ziet het park er voor die tijd uit? Wat moet er allemaal gebeuren? Wat is de planning? Classic Cars and Lifestyle is voor de lezers gaan kijken. We hebben met tuinman André Beijk door het park gelopen op het moment dat er nog hard gewerkt werd. Eeuwenoude bomen Wanneer ik met André mee loop stop ik bijna direct om de sfeer in het park op te snuiven. Op deze dinsdagmiddag in februari is het bewolkt en een paar graden boven nul. Er is regen voorspeld en de winter is nog lang niet voorbij. Ik ben blij met mijn dikke wollen Barbour trui en mijn Bushmanjacket. We zijn de wandeling gestart bij het Wilhelminapaviljoen. Vroeger was dat de hoofdingang
van het park. Tegenwoordig is er aan weerszijden van het park een groot parkeerterrein en een entree. We lopen over een asfaltweg en ik kijk naar de eeuwenoude bomen. Om de bomen heen zijn er overal perken te zien. Kleine bordjes markeren ze en in een code is daar opgeschreven wat er gaat gebeuren. Op dit moment is er niet zoveel te zien als je er geen oog voor hebt. Het zwart van de aarde en het bruin van de turfmolm zijn de overheersende kleuren. Her en der steken er groene kopjes van bollen door het zwart en het bruin heen. De stammen van de bomen zijn groen gekleurd. Bij de vijver kan je zien dat de bomen vervaarlijk overhellen. Richting waterkant. Daarom zijn er ook staalkabels tussen de bomen gespannen. Om te voorkomen dat ze omvallen. Maar André vertelt dat de bomen een zorg zijn. Zolang ze gezond zijn worden ze gekoesterd maar op een bepaald moment moet er gekozen worden voor nieuwe bomen. Om ervoor te zorgen dat er over vijftig jaar in het park ook mooie bomen staan. Niet dat er dan hele jonge ielige boompjes geplaatst worden. Tegenwoordig plaatst men bomen van dertig jaar. Die worden op een dieplader gebracht en met complete wortels in de grond geplaatst.
Waterpartijen Alle perken zien er keurig uit, het is een genoegen om ernaar te kijken. De kopjes staan keurig in het gelid. Daar is secuur werk geleverd. Plotseling is er een perk dat er heel anders uit ziet. Her en der liggen uit de grond getrokken bollen. Wat is daar gebeurd? Dat hebben de kauwen gedaan, vertelt André. Waarom? Geen flauw idee. Er zal een stofje inzitten waar ze op kicken. Ze spannen expres geen gaas of netten omdat ze bang zijn dat de vogels dan uitwijken naar andere perken. We lopen verder langs de grote vijver. Daar zijn zogenaamde stepstones in geplaatst. Ze steken een stukje boven het water uit en je kan er overheen lopen. Mijn gids vertelt dat ze ook wel eens net onder water staan. Dan zijn er bezoekers die hun schoenen uit trekken om er toch overheen te lopen. Stepstones zijn een attractie voor jong en oud Water hoort bij Keukenhof. Overal zijn er stroompjes en watervallen. Dat is één van de kenmerken van een Zocher tuin. Niet overal is het water op een natuurlijke wijze aanwezig. We komen op plekken waar de bassins nog leeg zijn. Het water wordt er over een paar weken in gepompt. Dan vullen de kanalen en de stroompjes zich en ontstaan er overal watervalletjes.
Op het moment dat wij er zijn worden de bassins schoon gemaakt. Het is weliswaar prachtig, al die oude bomen, maar ze laten erg veel bladen vallen. Die vallen ook in de vijver en in de bassins en gaan daar liggen rotten. Dat kan natuurlijk niet, daarom moet alles leeg en schoon gemaakt worden. Verschillende tuinen In het park zijn meerdere tuinen aangelegd. Er zijn zogenaamde inspiratietuinen. Leuk om naar te kijken wanneer je niet weet wat je met je eigen tuin kan doen. Wij gaan daar niet heen. We lopen een andere kant op. Nadat we langs het Oranje Nassau paviljoen gelopen zijn komen we bij de historische tuin. Het is een ommuurde tuin. Met grote poorten. Daardoor krijg je de indruk van een kasteeltuin. Door de muren is het in de tuin wanneer de zon schijnt heerlijk warm. Het is een prachtige plek om uit te rusten en bij te komen. We lopen verder en komen bij een plek aan waar nog veel bladeren liggen. Er zijn rotspartijen en vlonderpaden. Het ziet er nu al prachtig uit. Hoe zal dat zijn als het schoon gemaakt is en de watervallen stromen weer. Hier groeien ook varens en bamboe, heesters en verwilderingsbollen.
Hier moet alles nog schoon gemaakt worden Het is de zogenaamde natuurtuin. We lopen over een soort hangbrug en ik zie een uitkijkpunt. Die zijn er op meer plaatsen in het park. Net zoals bankjes, om op te zitten en op het gemak te genieten van de bloemenpracht. Zwarte tuin Om ervoor te zorgen dat er gedurende de twee maanden dat Keukenhof voor het publiek geopend is continu bloeiende bollen staan zijn ze in etages geplant. Op die manier verschillen de bloeiperiodes. Je kan je natuurlijk wel voorstellen dat het schrikbeeld van een zwarte tuin bij menigeen die in Keukenhof werkt voor slapeloze nachten zorgt. Omdat het, in de afgelopen jaren, steeds warmer werd ging het park ook steeds eerder open. De laatste paar jaar zijn de winters echter weer kouder geworden en dat zorgt ervoor dat de bollen ook wat later in bloei staan. Volgens André zijn ze dit jaar op schema, ondanks de koude januari en februari maanden. Er is nog nergens gras te zien. Maar dat wordt ingezaaid en zal ook snel gaan groeien. In luttele weken tijd zal het hele park van gedaante en kleur veranderen. Van zwart bruin naar fel gekleurd. Na 20 mei is het park weer gesloten. Dan worden alle zeven miljoen bollen uit de grond gehaald. Ze worden niet opnieuw gebruikt. In het najaar worden er door ruim 90 bollentelers weer kakelverse bollen aangeleverd om te planten.
Het gras wordt verwijderd. Er wordt onderhoud gedaan aan tuinmeubilair en gebouwen. Het personeelsbestand krimpt weer tot de vaste staf. Kasteel Keukenhof Het park Keukenhof ligt op grond van het huidige Kasteel Keukenhof. In de 15e eeuw was er niets behalve woeste duinen. De grond hoorde bij slot Teijlingen. Op het landgoed werd gejaagd. De opbrengsten van het duingebied zoals wild, vee en allerlei kruiden en bessen waren bestemd waren voor de keuken van het slot. Vandaar de naam Keukenhof. In 1642 werd er een buitenhuis gebouwd door een VOC commandeur. Rond 1800 liet de familie van Palland het huis uitbreiden. Het vierkante huis werd toen voorzien van kasteeltorens en kreeg de naam Kasteel Keukenhof. Rond 1860 werd de tuinarchitect Zocher ingehuurd om de tuin opnieuw in te richten. Dhr Zocher maakte er een Engelse parktuin van. De zogenaamde Engelse tuin oftewel English landscape garden, ook wel English garden genaamd heeft als kenmerken gras, lanen, bomen en waterpartijen. Het oogt heel natuurlijk en er is geen sprake van enige symmetrie. De Zochertuin is nog steeds de basis van park Keukenhof. Met fontein, een eilandje en een vijver. Andere tuinen van Zocher zijn onder andere het Vondel park in Amsterdam, een gedeelte van het Westbroekpark in Den Haag en het Park in Rotterdam.
1949 Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel gebruikt door de Duitse bezetters. De tuin was in verval geraakt. In 1949 kreeg de burgemeester van Lisse het idee om in samenwerking met een aantal bloembollenkwekers de huidige Keukenhof te realiseren. Om een prachtig Nederlands exportproduct te promoten, namelijk de bloembol. Sinds 1950 trekt Keukenhof ieder jaar honderdduizenden bezoekers. Het eerste jaar kwamen er al 250.000 bezoekers. De laatste jaren zijn het er 800.000. Keukenhof is wereldberoemd. Vanuit de hele wereld stromen mensen toe om de prachtige lentekleuren te bekijken. In de afgelopen 64 jaar zijn er meer dan 50 miljoen bezoekers geweest. Het zijn indrukwekkende cijfers, voor een tuin die maar twee maanden per jaar open is voor het publiek. Meer Engelse tuinen In een toekomstige aflevering van Classic Cars and lifestyle zullen we meer aandacht aan de English landscape garden, oftewel de Engelse tuin besteden. Lancelot Capability Brown stond aan het ontwerp van de tuinen van onder andere Petworth House en Blenheim Palace. Wij bezoeken de tuinen van Blenheim Palace, de geboorteplaats van Winston Churchill. We proberen ook om naar andere tuinen in Engeland te gaan. Hou daarom de website in de gaten. 25 maart Op 25 maart zijn we weer naar Keukenhof geweest om te kijken wat voor gedaantewisseling het park had ondergaan. De verwachtingen waren niet al te hoog gespannen omdat het extreem koud geweest was voor de tijd van het jaar.
Temperaturen die nauwelijks boven het vriespunt uitkomen en diverse sneeuwdagen zijn nu eenmaal niet bevorderlijk voor het uitkomen van de bolbloemen. Gezien de deadline was het echter niet mogelijk om een week later te gaan. Op maandag 25 maart scheen de zon maar het was slechts 4 graden op de buitenthermometer van onze auto. In de schaduw was het zelfs kouder. Jacoba van Beieren verwelkomde de bezoekers. Ze had een Limburgse tongval en poseerde vriendelijk met alle toeristen die met haar op de foto wilden. Mr. Bean zijn Mini De Mini van Mister Bean was het eerste zichtbare teken dat Keukenhof dit jaar het Verenigd Koninkrijk oftewel Great Britain als thema heeft. In het speciaal ingerichte Oranje Nassau paviljoen werd onder meer aandacht besteed aan Engelse muzikanten, Buckingham Palace en Nothing Hill. Naast het paviljoen ligt een bloemenmozaïek dat de vorm krijgt van de Tower Bridge. Natuurlijk was er ook een rode telefooncel te zien en de bolhoed ontbrak ook niet. Bij de opening op 21 maart was de Engelse ambassadeur aanwezig geweest. Er worden ieder jaar nog steeds erg veel bloemen naar Engeland geëxporteerd.
IJsbloemen Helaas waren de bloemen buiten nog niet veel verder gekomen dan in februari. Je zag op allerlei plaatsen de beginselen van groene blaadjes boven de grond uit komen. Slechts op een enkele plek stonden er wat krokussen in bloei. Maar er waren wel prachtige ijstaferelen te zien bij een aantal watervallen. Dat maakte veel goed. De kinderboerderij was open en er liepen een drietal leuke lammetjes en andere aaibare beesten rond. De souvenirwinkels hadden vrolijk gekleurde klompen en andere leuke souvenirs uitgestald. De molen was open voor bezichtiging en de wieken draaiden hun rondjes. De ideetuinen zagen er pico bello uit en de zwanen zwommen in het meer. Het enige dat ontbrak was de overweldigende kleurenpracht van de bloemen.