Klasgebeden Advent Don Bosco Sint-Pieters-Woluwe Een verzameling gebeden en bezinningsteksten rond Advent. De eerste drie weken zijn voornamelijk gericht op de leerlingen, de laatste week op de leerkrachten. samen DON BOSCO zijn plaats geven
ADVENT Advent betekent eigenlijk Hij komt Het verwijst naar de tijd van wachten op de komst van Jezus Christus, God-met-ons. Vier weken van verwachten, van uitkijken naar het licht voor de wereld. Het is een tijd van inkeer, van corrigeren waar we fout zitten in onze omgang met elkaar en onze relatie tot God. In deze weken worden we uitgenodigd om met onze eigen talenten deel te nemen aan het verhaal van God met mensen. Elk op zijn eigen manier. Waar kan jij je inzetten voor iemand anders? Eerste week van de advent Elke week van de advent wordt in de kerk en op vele andere plaatsen een kaars meer aangestoken op een groene krans, tot er vier kaarsen branden. Mag de eerste kaars ons ertoe stimuleren licht-brengers te zijn, op school en thuis. Lichtbrengers zijn mensen die niemand afschrijven of uitsluiten, maar in tegendeel geluk brengen en uitweg bieden. Laten we elkaar daar ook bij helpen. Advent moet een tijd worden die onrustig maakt: het durven zien van zoveel uitsluiting van mensen als jij en ik, moet een oproep worden om grondig iets te veranderen bij onszelf, in onze eigen klasgroep en in de grote samenleving. Kerstmis moet een begin worden van een nieuwe manier van leven. Een nieuw begin van een lange weg van ommekeer en solidariteit, van er zijn voor anderen, in de eerste plaats voor allen die buitenspel gezet worden. Zo wordt God mens. God, Geef ons mensen op onze weg die kunnen zien en luisteren met Uw hart. Mensen die geduldig en mild zijn en altijd nieuwe kansen geven, zoals Gij u getoond hebt in Jezus van Nazareth. Mensen die ons wakker schudden zodat we het onrecht zien. Die met de kracht van hun leven ons oproepen om iets te doen in solidariteit met velen. Raak ons dan met het vuur van Uw liefde en maak ons één van hart. Dat vragen wij U voor vandaag en morgen. Wat als we nu eens simpelweg geloven in mensen. In wat ze kunnen, wat ze willen en waarvan ze dromen. En vooral ook geloven in jezelf, in je eigen mogelijkheden: wat kan ik doen, wat wil ik doen om de dromen van anderen waar te maken. Simpelweg geloven dat gewone mensen, hand in hand, schouder aan schouder, buitengewone dingen doen. (vrij naar Barack Obama)
Tweede week van de advent Vier kaarsjes staan er op een adventskrans. Deze week steken we het tweede kaarsje aan om licht te werpen op wie het niet getroffen hebben in het leven, op wie er niet helemaal of helemaal niet mogen bijhoren. Je vindt ze overal, misschien ook wel in je eigen klas, in je eigen familie. Misschien herken je jezelf wel als een van hen. Laten we in deze advent meer oog hebben voor dit onrecht en proberen er iets aan te doen. Elke dag weer. God bij U is er plaats voor iedereen, vooral voor wie klein is of uitgesloten wordt. Laat ons nooit iemand aan de kant zetten, maar help ons in deze advent te groeien en ons hart wijd open te zetten. Zodat de wereld mag worden zoals U bedoeld hebt, een wereld waar uw licht van vrede mag schijnen. Op een dag in de bus naar Miami. Een van de passagiers was juist vrijgelaten uit de gevangenis. Iedereen kon horen wat hij tegen de chauffeur vertelde. Juist voor zijn vrijlating had hij zijn vrouw in een brief geschreven dat hij het zou begrijpen als ze hem nooit meer wou terug zien. Maar hij had eraan toegevoegd: 'Als je me toch nog een kans wil geven, bind dan een geel lint rond de oude eik in het centrum van het dorp. Dan zal ik van de bus stappen. Als er geen lint is, rijd ik door en zal ik jou vergeten.' Wat later reed de bus het dorp binnen. De man boog het hoofd in zijn handen en vroeg aan de chauffeur: wil jij letten op de eik? Iedereen in de bus keek vol spanning uit. Toen de bus de eik naderde, barstte er plots een luid gejuich en applaus los. De man keek uit het raampje en zag de oude eik, volgehangen met wel honderd gele linten. Onder het gejuich van de andere passagiers, rende hij de bus uit, in de armen van zijn vrouw. Donker is het als we elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Zwaar is het als we op elkaar blijven wegen. Zwart is het als we elkaar blijven verwijten voor het vuilnis van de straat. Maar licht kan het worden als we de deur open zetten naar elkaar toe. Lichter kan het worden als we samen op weg willen gaan. Mooi kan het worden bij de hand die wordt uitgestoken. Heer onze God, Jij stond aan de kant van uitgesloten, rechteloze mensen. Je daalde af in hun wereld. Je zag hun pijn en hun ellende en je noemde hen: mijn volk. Je openbaarde hen je naam, je diepste wezen: 'Ik ben er voor u'. Je trok met ze mee, doorheen de dorheid van hun bestaan, doorheen de uitzichtloosheid van de woestijn. En telkens wisten ze van Jou: Hij laat ons niet vallen. Hij niet! Daarom willen wij in Jou geloven door jouw weg te gaan, door jouw leven te leven. Dat vragen wij U voor vandaag en morgen en alle dagen.
Derde week van de advent Elke dag wordt wat korter. Elke dag een beetje meer nacht. In de donkerte van die nachten ontsteken we elke week een kaars meer deze week al drie! - tot we de krans rond zijn en er weer genoeg licht en warmte zal zijn om een thuis te geven aan het Kerstekind. Als je warmte uitstraalt, langzaam weer mens wordt, meer mens, dan is er groeiend licht, dan is er hoop, dan zijn we echt op weg naar de kribbe Wat is een goed woord? Een woord dat goed doet. Een woord dat optilt. Een woord dat verbindt. Een woord waar je warm van wordt vanbinnen. Een goed woord kan ook een lastig woord zijn. Een lastige vraag. Een woord dat je aan het denken zet. Een woord dat je stil maakt. Goede woorden zijn niet vanzelfsprekend. Je moet er elke dag aan werken. Willen we er deze week eens een actiepunt van maken elke dag aan iemand een goed woord te schenken? Er was een tijd dat de mensen in deze korte dagen bij het schemerlicht en bij het halfopen deksel van de kachel niet anders deden dan verlangen: een eeuwenoud verlangen naar de lente en het langer worden van de dagen. Nu scheppen wij iets van dezelfde sfeer met kerstboomlichtjes en vele kaarsen. Maar ons verlangen is zoveel meer, reikt zoveel verder dan de lente en het langer worden van de dagen. Wij verlangen bij de duistere berichten van onze dagen naar een land en een leven zonder ongerechtigheid, angst en leugen. Wij bidden om advent, om licht dat groter is dan het licht van de mensen en om de liefde van God, mooier dan de lente! En terwijl wij ons druk maken om Jezus een plaats te geven in ons bestaan of onze kerststallen, of dat niet meer doen en zeggen dat we Hem soms niet meer zo zien zitten, zit Hij zelf neer op onze drempel en vraagt ons als een mens op de vlucht om asiel, om bad en bed, om werk en brood, om mensenrecht. Hij is iedere man en vrouw die geen huis, geen eten en drinken heeft, die ziek is en eenzaam. En Hij fluistert ons in: al wat je hen doet, heb je ook mij gedaan. Al wat je hen niet geeft, heb je ook mij niet gegeven. Hij komt ons tegen, elke dag. God blijft niet zomaar dromen. Hij maakt zijn dromen waar. Een Kind wordt geboren wel klein en broos maar niet hulpeloos. Geknakte mensen van overal komen bij dit Kind en geven het alles wat ze hebben. Geleerde mensen van heel ver weg zien toekomst in dit Kind en vertellen het de wereld rond. Gewone mensen een man en een vrouw zeggen JA aan het Kind en geven er hun hele leven voor. Gods dromen worden met Kerstmis werkelijkheid door mensen zoals jij en ik.
Vierde week van de advent Heer, onze wereld lijkt soms een stal vol ezels en ossen, kaf en koren, een wriemelende mierenhoop van onverdraagzame mensen... Ons hart lijkt soms een stal vol tegenstrijdige gevoelens, een rommel van complexen, een nest vol kleinzerigheid, onder een laag grijze stof van pretentieuze oppervlakkigheid, met een kribbe die helemaal gevuld wordt met het lieve ik... Geef ons de moed om schoon schip te maken, om wat uit te mesten en plaats te maken voor U. Een beetje plaats, voldoende voor een kind. (Bij de afbeelding) Advent: hoge verwachtingen voor het grote kerstconcert. Alles lijkt reeds klaar. De stilte vóór de schermen misleidt. Met uitstekende partituren fijngestemde instrumenten en virtuoze solisten heb je nog geen hemelse muziek. Muzikanten heb je nodig die bezield en enthousiast zich voorbereiden: oefenen en nog eens oefenen en herbeginnen, mensen die zich op elkaar afstemmen tot een harmonisch samenspel. Het goede en mooie komt niet vanzelf. Advent is zoals het leven zelf: het is veel Kerstmis repeteren Stuur ons af en toe een engel, God, die ons toefluistert dat we niet bang moeten zijn om ons hart voor u open te stellen en ons leven af te stemmen op uw golflengte. Laat ons groeien in eenvoud, opdat Jezus met Kerstmis ook in ons geboren kan worden en opdat we zelf zichtbaar teken worden van de belofte dat u mét ons bent, in dagen van vreugde én in dagen van pijn. Help ons, God, opdat we ook zelf af en toe zo'n 'engel van een mens' mogen zijn. Mensen zijn een en al verwachting. Dat is uniek. Wat weet een steen van de toekomst? Hoe kan het water op morgen hopen? Planten zullen geen plannen maken. Hoe ver gaan de wensen van dieren? Maar mensen: die worden geboren om verder te gaan, zij willen voort, toekomst ontwerpen, dieper zoeken, vragen stellen. Mensen leven van morgen, van wat nog niet is - zal het er komen? Mogelijk lukt het. Goede God, help ons om te blijven geloven in idealen, laat mij niet zeggen: ik heb niets gezien, ik keek ergens anders naar. Laat de hemel niet boven ons zijn, maar sterk ons om de hemel op aarde te maken. Goede God, die ons de ogen opent voor wat er in de wereld gebeurt, U die ons hart sneller doet kloppen als mensen om hulp vragen of zich gekleineerd voelen, wees in ons: Kracht en Hoop, Uithoudingsvermogen en Liefde om aan te pakken wat U ons te doen geeft voor iedere mens op onze weg, voor iedere jongere die ons hier op school gegeven is. Zo bidden wij in naam van Jezus, die wij verwachten en naar wie wij uitkijken.