Het Woord van de Gerechtigheid Nr. 23 maart 2005 pagina 1 Want ieder, die nog van melk leeft, is onervaren in het woord van de gerechtigheid (St. vert.): hij is nog een kind (Hebr. 5:13). Het woord van de gerechtigheid staat in contrast tot de eerste beginselen van de uitspraken van God (Hebr. 5:12). Het woord van de gerechtigheid duidt daarom op diepere waarheden waarin God handelt op basis van Zijn gerechtigheid met ons. Het Woord van de Gerechtigheid wil een bijdrage leveren om christenen vertrouwd te maken met de vaste spijs (Hebr. 5:14) van het woord van God om geestelijke volwassenheid mogelijk te maken. Bijbelse waarheden die nauwelijks worden onderwezen en van cruciaal belang zijn om het einddoel van het geloof (1 Petr. 1:9) te bereiken, zullen in het bijzonder onderwerp van aandacht zijn. Het Woord van de Gerechtigheid wordt geredigeerd door Roel Velema e-mail: roel@velemaweb.nl website: http://roel.velemaweb.nl/nl/wvdg/wvdg.aspx De Gelijkenis van de Mooie Parels Evenzo is het Koninkrijk der hemelen gelijk aan een koopman, die schone parelen zocht. Toen hij een kostbare parel gevonden had, ging hij heen en verkocht al wat hij had, en verkocht die (Matt. 13:45,46). De gelijkenis van de mooie parels bouwt voort op de gelijkenis van de schat in de akker. De man die de akker koopt en de koopman die de parel koopt, is de Here Jezus. In beide gelijkenissen is er sprake van de koop van een kostbaar goed en verkocht de koper al wat hij had om de akker of parel in bezit te krijgen. Dit laat zien dat de koper de aankoop van grote waarde achtte. Beide gelijkenissen hebben niet te maken met eeuwig heil, maar met het koninkrijk der hemelen. De koper in deze gelijkenissen is daarom niet de zondaar die een schat of een parel zoekt en alles opgeeft om het te verkrijgen. We moeten zien dat de koop in deze gelijkenissen geen betrekking heeft op het volbrachte werk van onze Heer op Golgotha. Het werk van de Heer aan het kruis heeft te maken met het eeuwige heil van de mens, niet met het huidige of toekomstige werk van de Heer. Het kenmerk van de dood van de Heer aan het kruis is: Het is volbracht! (Joh. 19:30). Het bloed van Christus dat op de ark van het verbond in de hemelse tabernakel is besprenkeld, is een andere zaak en heeft betrekking op de huidige bediening van de Heer voor gelovigen. Het is een huidige bediening voor christenen, maar op basis van het volbrachte werk van onze Heer in het verleden. De schat in de akker verwijst naar Israël, want de HERE heeft Zich Jakob verkoren, Israël tot zijn eigendom (Ps. 135:4; vgl. Ex. 19:5,6). De parel echter verwijst naar de bruid van Christus. De koper verkocht al wat hij bezat om de akker of de parel te kunnen kopen.
Nr. 23 maart 2005 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 2 Een parel wordt in de zee gevonden, in een oester. Volgens Leviticus 11:9-12 is een oester onrein, omdat de oester geen vinnen of schubben heeft. Deze onreinheid wijst erop dat de parel geen betrekking kan hebben op Israël. In Handelingen 10:9-16 lezen we dat er een periode was aangebroken dat wat God rein verklaard heeft, gij niet voor onrein mag houden (vers 15). Er was een periode aangebroken dat een Jood, in dit geval Petrus, werd gezonden naar de volkeren. Dit was een onneembare hindernis, omdat de Jood hen als onrein beschouwde en hen zelfs honden noemden. Het is opmerkelijk dat Petrus in die tijd in Joppe verbleef (Hand. 10:5). Eeuwen eerder was er een andere Jood naar Joppe gekomen met een boodschap van God aan de volkeren. Jona, de profeet, nam een schip vanuit Joppe (genoemd als Jofa in Jona 1:3), maar weigerde aan de roep van God te gehoorzamen. In de Bijbel is de zee altijd een type van de volkerenmassa (Ps. 65:8; Ezech. 26:3). De bruid van Christus (de parel) wordt genomen uit de volkeren (uit de zee). Wanneer God uitsluitend handelt met Israël, worden deze volkeren als onrein beschouwd. Echter, zodra God Zijn handelen expliciet richt op de volkeren, om een volk voor zijn naam uit de heidenen te vergaderen (Hand. 15:14), wordt wat onrein is, rein verklaard. De gelijkenis van de schat in de akker en de gelijkenis van de mooie parels gaan samen. De koop van de akker (de wereld) verwijst naar Christus toekomstige werk om een verbeurde erfenis te (ver)lossen (Openb. 6-18). Dit is een toekomstig werk van Christus, gebaseerd op Zijn volbracht werk op Golgotha. De parel is een verwijzing naar de bruid van Christus. De gemeente (het lichaam) van Christus is verlost door de dood en het bloed van Christus op Golgotha. De bruid is een selectie uit dit lichaam (vgl. Gen. 2:21,22). Voor de rechterstoel van Christus zal de bruid waardig worden bevonden Zijn vrouw te worden (2 Thess. 1:5; Openb. 2-3; 5:6 e.v.; 19:6-10). De basis voor de gelijkenis van de mooie parels vinden we in het boek Ruth, in het bijzonder in het vierde hoofdstuk. Ruth 4 handelt over een erfenis die gelost wordt en een vrouw die gelost wordt. In de gelijkenis van de schat in de akker, is de akker de wereld die gelost wordt en is Israël de schat in deze geloste aarde. Ruth 4 spreekt ook over een erfdeel en een vrouw die gelost wordt. In de antitype is dit erfdeel ook de toekomstige geloste wereld, maar nu met het oog op de bruid van Christus die vanuit de hemelen zal heersen over de geloste aarde. Hieraan zien we hoe nauw de gelijkenis van de schat in de akker en de gelijkenis van de mooie parels met elkaar zijn verbonden. Het boek Ruth handelt over een Moabitische vrouw, Ruth, die trouwt met een Joodse man, Boaz. Deze vrouw is een type van de bruid van Christus. Types van de bruid van Christus komen we vaker tegen in het Oude Testament. Jozef had een heidense vrouw, genaamd Asnath (Gen. 41:45). Farao gaf haar tot vrouw nadat Jozef was verhoogd. Farao gaf aan Jozef de naam Zafnath Paäneach, en betekent onthuller van geheimen. Deze naam zal ook van toepassing zijn als het Messiaanse rijk aanbreekt en Christus Zijn bruid aan Zijn zijde heeft. In dit rijk zal Hij Zich verder openbaren en geheimen onthullen, want Christus gaat de kennis te boven (Ef. 3:19). Nadat Jozef zijn bruid had gekregen, verzoende hij zich met zijn broeders en maakte zichzelf aan hen bekend. In de antitype moeten we dezelfde volgorde aantreffen, want de type en de antitype moeten altijd overeenstemmen. Gods doel in deze bedeling is om een volk voor zijn naam te vergaderen, om daarna Zich tot Israël te wenden en Zich aan Israël bekend te maken (Hand. 15:14-17; vgl. Zach. 12:10). De parel verwijst naar de bruid van Christus.
Nr. 23 maart 2005 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 3 In Ruth 1 vinden we een Joodse vrouw, Naomi, die vanwege de hongersnood ging wonen in Moab. Zij had twee zonen, Machlon en Chiljon (Ruth 1:5). De naam Machlon betekent ziek en de naam Chiljon betekent kwijnende, treurende. Na de dood van haar man en twee zonen, zijn de twee weduwen van haar zonen in de gelegenheid om met hun schoonmoeder terug te keren naar het beloofde land. In de antitype zijn ook christenen in de gelegenheid op weg te gaan naar hun beloofde land. Dit land is echter een hemels land met een hemels doel, het koninkrijk der hemelen. De type laat echter zien dat niet ieder christen bereid is om op weg te gaan en de prijs te betalen. Wie wel gaat en de prijs betaalt, zal tot de bruid van Christus behoren, van wie Ruth een type is. Ruth 2 kenmerkt zich door het werk van Ruth op de akker. Het is opvallend dat de woorden veld, gewerkt, oogst vaak voorkomen in dit hoofdstuk (Ruth 2:2,3,8,9,17,19,21,23). Het is een verwijzing naar de dienst van de christen in deze bedeling met het oog op de dorsvloer in Ruth 3. Ruth 3 beschrijft de dorsvloer als een type van het oordeel en de rechterstoel van Christus (vgl. Matt. 3:12; Openb. 1:9-20). Na de rechterstoel van Christus is deze bedeling ten einde en zal God zich opnieuw richten tot Israël en de volkeren. Ruth 4 is de Oudtestamentische verwijzing naar de gelijkenis van de mooie parels. Om deze gelijkenis te begrijpen, moeten we Ruth 4 begrijpen. Typologisch verwijst Ruth 4 naar de periode ná de rechterstoel van Christus (Ruth 3). Ruth 4 verwijst dan naar de bedeling die volgt op onze huidige bedeling. Het verwijst naar de periode van zeven jaar, de zeventigste jaarweek van Daniël (Dan. 9:24-27), die een staartje vormt van de bedeling die voorafgaat aan onze huidige bedeling. God richt zich dan op de Israël en de volkeren. Gods handelen zal leiden tot de bekering van Israël en een grote schare uit de volkeren die staat voor de troon en voor het Lam (Openb. 7:9). Het onderwerp van Ruth 4 is de lossing van een verbeurde erfenis door Boaz, en Ruth die door deze lossing zijn bruid wordt. De lossing van het land komt in Ruth 4:1-12 als type overeen met Openbaring 6-18, en Ruth 4:13-17 komt als type overeen met Openbaring 19:6-10, het huwelijk van Christus en Zijn bruid. Om de gelijkenis van de mooie parels goed te begrijpen, moet de lezer deze gelijkenis bestuderen tezamen met Ruth 4 en Openbaring 6-19. Ook moeten we weten wat God in de wet had geschreven over het zwagerhuwelijk: Wanneer broeders tezamen wonen, en één van hen sterft zonder een zoon na te laten, dan zal de vrouw van de gestorvene niet buiten de familie de vrouw van een vreemde man mogen worden; haar zwager zal gemeenschap met haar hebben, haar tot vrouw nemen en zo het zwagerhuwelijk met haar sluiten. En de eerstgeborene, die zij baren zal, zal op naam van de gestorven broeder staan, opdat diens naam uit Israël niet uitgewist worde. Maar indien die man geen lust heeft zijn schoonzuster te nemen, dan zal zijn schoonzuster naar de poort, tot de oudsten, gaan en zeggen: Mijn zwager weigert de naam van zijn broeder in Israël in stand te houden, hij wil het zwagerhuwelijk niet met mij sluiten. Dan zullen de oudsten van zijn stad hem roepen en met hem spreken. Blijft hij daarbij en zegt hij: Ik heb geen lust haar te nemen dan zal zijn schoonzuster voor de ogen van de oudsten bij hem gaan staan, hem zijn schoen van de voet trekken, hem in het gelaat spuwen en aldus betuigen: Zo zal men de man doen, die het huis van zijn broeder niet bouwt (Deut. 25:5-9). Ruth 4 is de Oudtestamentische verwijzing naar de gelijkenis van de mooie parels.
Nr. 23 maart 2005 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 4 Deuteronomium 25:5 was van toepassing op Ruth. Haar man, Machlon (Ruth 4:10a), was gestorven zonder een zoon na te laten. Het was Ruth niet toegestaan om buiten de familie de vrouw van een vreemde man te worden, omdat de naam van de gestorvene op zijn erfdeel in stand moest worden gehouden (Ruth 4:5b). Ruth wist dat Boaz haar losser was. Zij zei op de doesvloer: Ik ben Ruth, uw dienstmaagd: spreid uw vleugel uit over uw dienstmaagd, want gij zijt de losser (Ruth 3:9). Boaz wist dat hij de losser was; hij stelde Ruth gerust en verzekerde haar dat hij het zwagerhuwelijk met haar wilde sluiten (Ruth 3:11,12). Hieruit blijkt het karakter van Boaz die een type is van de Here Jezus. Boaz wist echter ook dat er een andere losser was die nader was dan hij. Er was een losser die eerst voor het zwagerhuwelijk in aanmerking kwam. Buiten deze twee mannen waren er geen anderen om het zwagerhuwelijk met Ruth te sluiten (Ruth 4:4b). Ruth wilde het land verkopen, maar het moest, indien mogelijk, in het bezit van de familie blijven (vgl. Jer. 32:6-12). De nadere verlosser had het eerste recht op de koop en daarna Boaz. Als de nadere losser niet bereid was het land te kopen, dan was Boaz daartoe bereid. Boaz, die verlangde Ruth tot bruid te nemen, ging over tot actie. Hij stelde de nadere losser voor het land van Ruth te kopen. Hiertoe was hij bereid. Toen hij echter hoorde dat het zwagerhuwelijk met Ruth daar deel van uitmaakte, zag hij van de koop af. Hij was bang dat zijn eigen erfdeel daardoor in gevaar zou komen. Sommigen suggereren dat hij te arm was om het land en een vrouw te onderhouden. Anderen denken aan de mogelijkheid dat een zoon van Ruth ook een deel van zijn eigen erfdeel zou erven. We zullen echter zien dat in de antitype de huwelijkse staat van de nadere losser hèt probleem vormde en hij daarom afzag van de lossing. Zo verkreeg Boaz het recht om het land te lossen, het in bezit te krijgen en Ruth als bruid te verwerven. Ruth 4 is vol typologische betekenis om de gelijkenis van de mooie parels te kunnen begrijpen. Wat in Ruth 4 plaatsvond, vond plaats nadat Ruth deel uitmaakte van de familie (Ruth 1), en nadat zij op het veld had gewerkt, en nadat zij zichzelf klaar had gemaakt om Boaz te ontmoeten, en nadat zij Boaz had ontmoet op de dorsvloer (vgl. de rechterstoel van Christus). Ruth 4 handelt typologisch niet over het volbrachte werk van Christus, maar verwijst naar Christus die in staat is om te (ver)lossen. De verwijzing naar Golgotha vinden we in Ruth 1. De dood van de echtgenoten van Ruth en Orpa ontbonden weliswaar hun huwelijk, maar deze vrouwen bleven desondanks leden van de familie na de dood van hun mannen. In de antitype zijn christenen ook leden van de familie door de dood van een Ander, namelijk door de dood van de Here Jezus Christus. De nadere losser stond toe dat Boaz de losser zou worden: Koop gij het voor u (Ruth 4:8). Typologische verwijst dit Openbaring 4 en 5. Zoals Boaz waardig was het erfdeel te lossen, is Christus waardig de zegels te openen, de aarde te lossen en hen te (ver)lossen die Hij gekocht had met Zijn bloed, uit elke stam en taal en volk en natie (vgl. Openb. 5:9,10). In de type zien we dat niet alleen Boaz in staat was om te lossen, maar ook de nadere losser. In de antitype moet er daarom ook een nadere losser zijn die in staat is te lossen. Er is maar één losser die in de antitype in aanmerking komt en dat is de Vader. De Vader echter heeft het (ver)lossende werk aan de Zoon gegeven, op dezelfde wijze als de nadere losser het erfdeel aan Boaz liet, om gekocht te worden. Zoals Boaz waardig was het erfdeel te lossen, is Christus waardig de zegels te openen.
Nr. 23 maart 2005 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 5 Dit verklaart waarom de nadere losser het erfdeel niet verloste. De nadere losser had al een vrouw, zoals we zien in de antitype. God had al een vrouw. Israël is de vrouw van de HERE. Ruth 4:1-8 moet gelezen worden in het licht van Openbaring 5:1-7. De Vader, die in het bezit is van de boekrol met de zeven zegels, is niet in staat de erfenis te lossen (Openb. 5:1-4). Hij heeft deze rechten op de Zoon overgedragen (Openb. 5:5-7). In de zeventigste jaarweek van Daniël is de gemeente van Christus niet in beeld. Daarom zal de gemeente deze periode niet binnengaan en zijn de gebeurtenissen voor rechterstoel (Ruth 3) al voorbij, voordat de zegels worden geopend in Openbaring 5:1-7 (vgl. Ruth 4:1-8). Toch wordt de gelijkenis van de mooie parels (de bruid) genoemd binnen de context van de zeventigste jaarweek van Daniël (vgl. Matt. 13:44-50; Dan. 9:24-27). De reden hiervan is dat de bruid van Christus in het Messiaanse tijdperk vanuit de hemelen zal heersen over een geloste aarde. Daarom is de gemeente toch in beeld is Matthéüs 13:44-50. Dit betekent echter niet dat de gemeente geheel of gedeeltelijk door de verdrukking van de zeventigste jaarweek zal gaan. Het oordeel begint bij het huis van God (vgl. 1 Petr. 4:17), en er bestaat niet zoiets als een gelijktijdig oordeel over de gemeente van Christus en over Israël en de volkeren. De type laat dit niet toe, want in Ruth 3 vindt typologische eerst het oordeel over de gemeente plaats en volgt pas daarna, in Ruth 4, de lossing van de aarde, waar Israël en de volkeren in beeld zijn. De parel, in de antitype, speelt ook een rol in de type in het boek Ruth. Wat symboliseert een parel? In de Bijbel staat de parel voor schoonheid door lijden. Het is interessant te bedenken dat alle poorten naar het Nieuwe Jeruzalem van parels zijn gemaakt. Dat betekent dat er geen andere weg naar het Nieuwe Jeruzalem is dan de weg van het lijden. Een andere toegang is er niet. De parel ontstaat in de oesterschelp uit irritatie. De oester kapselt een indringer een stukje schelp, steen of ander deeltje dat niet bij de oester hoort - in, en dat is het begin van de parel. De parel is het product van iets dat binnenin de oester verkeerd gaat en de oester zich moet verdedigen tegen de indringers. Voordat de parel geschikt is voor de verkoop, moet er veel gebeuren. Eerst moet hij van de zeebodem worden opgedoken. Dan moet hij uit de oesterschelp worden gehaald en verschillende bewerkingen ondergaan. Het kost veel moeite om de parel gereed te maken. Uiteindelijk komt er een prachtig, schitterende parel tevoorschijn. Afgezien van het panoramische beeld dat het boek Ruth schetst van de gemeente van Christus, is het boek vol lessen over het huidige behoud van de christen. Het huidige behoud heeft te maken met onze geestelijke groei tot Christus in ons gestalte heeft gekregen (vgl. Gal. 5:19b). De prachtige, glimmende parel verwijst naar niets minder dan naar deze gelijkvormigheid aan Christus. Deze vorming vindt altijd plaats door het woord van het kruis (1 Cor. 1:18). Het kruis heeft altijd twee kanten: de kant van de dood en de kant van het leven. Christus werk is altijd volgens het principe van dood en opstanding. Dit principe leert dat het leven van Christus in ons werkt in de mate waarin wij een gekruisigd leven leiden (vgl. 2 Cor. 4:11). In Ruth 1 voert de dood de hoofdtoon. Een man, Elimelech, vertrekt uit het beloofde land, sterft en laat een weduwe en twee gestorven zonen achter in Moab. Vanaf dat moment begint de vorming van Ruth als parel. Zoals Orpa, kunnen ook wij ons aan deze vorming onttrekken. Een parel symboliseert schoonheid door lijden.
Nr. 23 maart 2005 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 6 Daarom zijn er twee soorten christenen: zij die bereid zijn hun leven te verliezen en zij die hiertoe niet bereid zijn (vgl. Matt. 16:25). We moeten bereid zijn om de grond te verlaten waar God ons niet kan zegenen en terug te keren naar de opstandingsgrond. Het kostte Ruth alles om met Naomi mee te gaan naar Bethlehem, het huis van brood, de enige plaats waar God kan zegenen. Dat Bethlehem de plaats van opstanding is, zien we direct in Ruth 1:22b: En zij kwamen te Bethlehem aan in het begin van de gersteoogst. Gerst heeft een speciale betekenis in de Bijbel. In Israël rijpte gerst altijd het eerst. In Leviticus 23:10 lezen we dat de eerstelingen van de oogst altijd voor de priesters waren. Er is een duidelijk verband tussen gerst en de eerstelingen. 1 Corinthiërs 15:10 laat zien dat gerst te maken heeft met opstanding. In Deuteronomium. 8:8 zien we dat er gesproken wordt over tarwe en gerst. Tarwe en graan hebben te maken met dood (Joh. 12:24), en gerst heeft te maken met opstanding. Ruth 2:24 verwijst daarom naar het principe van dood en opstanding. Ruth 2 heeft te maken met het veld en met ons huidig leven in Christus. Ruth 2:24 laat zien dat onze huidige arbeid in het veld niet losgezien kan worden van het principe van dood en opstanding. Er is geen deelname aan het toekomstige koninkrijk zonder de huidige werking van het kruis in ons leven. Het woord van het koninkrijk heeft geen betekenis zonder het woord van het kruis. Het is interessant dat Johannes 6:9 spreekt over gerstebroden. Het verwijst naar opstanding, op dezelfde wijze als later in hetzelfde hoofdstuk: Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, blijft in Mij en Ik in hem (Joh. 6:56). De parel wordt gevormd door het principe van dood en opstanding. Waar we ook kijken in de Bijbel: God bewerkt alleen de parel als we ons op de juiste plek bevinden: op opstandingsgrond. God is de God van opstanding, de God van de gersteoogst. In zichzelf was er voor Ruth, de Moabitische, geen grond om door God te worden gezegend. Moab was het resultaat van incest, de incest van Lot met één van zijn dochters (Gen. 19:37). Van nature ligt er een vloek op ieder mens, waardoor hij God niet kan behagen: Een Ammoniet of Moabiet zal niet in de gemeente van de HERE komen (Deut. 23:3). Het was op opstandingsgrond dat Ruth een relatie kreeg met Boaz en de erfenis gelost werd. Dit alles ging voorbij aan Orpa die zich niet uitstrekte om het principe van dood en opstanding in haar leven toe te passen. Dit is ook de tragedie van veel christenen. Het ontbreekt hen aan de geestelijke drijfveer om alles in Christus te ontvangen wat Hij heeft beloofd. Zij zijn tevreden met de dingen zoals ze zijn. Zij willen niet het bergland, zoals Kaleb (Jozua 14:12a). Zij willen niet de prijs betalen voor hun visie, omdat zij niet inzien dat de mate van hun visie de mate is waarin zij door God worden gebruikt. Zij haken af omdat zij vinden dat er geen markt is voor het woord van het koninkrijk. Heeft echter God het evangelie gegeven om de eigen wensen van de wereld of van christenen te bevredigen? Indien een christen dit denkt, dan moet er gevreesd worden dat de wereld een grote invloed heeft gekregen op zijn of haar begrip van de Bijbel. Elk christen staat voor de keuze de weg van Orpa of van Ruth te volgen. De weg van Ruth is de weg van dood en opstanding. Het kost alles, maar het levert ook alles op (Joh. 12:24,25). Het is de dood aan ons eigen leven om geheel voor Hem te zijn. Het is de enige weg om een prachtige, schitterende parel te worden. Het is leven door de dood, een gekruisigd leven dat de kracht van Christus opstanding tot uitdrukking brengt. Elk christen staat voor de keuze de weg van Orpa of van Ruth te volgen. De weg van Ruth is de enige weg om een prachtige, schitterende parel te worden.