[Trek de aandacht van uw lezer met een veelzeggend citaat uit het document of gebruik deze ruimte om een belangrijk punt te benadrukken. Sleep dit tekstvak als u het ergens anders op de pagina wilt plaatsen.]
Ergens hier ver vandaan was er een klein dorpje, en dat klein dorpje noemde: voeldorp. Hier woonde meneer Wit. Meneer Wit die woont er al heel erg lang en maakt heel graag lange wandelingen.
Op een dag, op één van zijn lange wandelingen, kwam hij iets bijzonders tegen. Voor hem stond plots een huis, en niet een normaal huis, maar een heel groot huis met verschillende kleuren! Meneer Wit was wel erg nieuwsgierig en besloot om eens binnen te gaan kijken.
Wanneer meneer Wit het huis binnen kwam zag hij meteen 2 mooie gekleurde deuren en in de verte een trap naar boven. Meneer Wit was nog steeds nieuwsgierig dus besloot om bij 1 van de 2 deuren aan te bellen.
Meneer Wit belde als eerste aan bij de rode deur. Een rood monster deed de deur open. wat kan ik voor u doen? vroeg meneer Boos met een zware stem. Dag meneer, ik kwam dit huis tegen en door al de verschillende kleuren was ik nieuwsgierig geworden.
Meneer Boos liet meneer Wit binnen om zijn kamer te laten zien. waar word jij zoal boos van, meneer? vroeg meneer Wit aan meneer Boos. Ik kan van veel verschillende dingen boos worden hoor! ik word boos van ruzie, als ik eten moet opeten dat ik niet lekker vind of van opruimen en huiswerk maken kan ik soms ook zo boos van worden! Of als ik pijn heb. De padstoel (OF in de hoek zitten) maakt mij soms ook een beetje boos op of als ik geen snoepjes mag eten. Maar het is oké om soms al is een beetje boos te zijn. Meneer Wit was een beetje verschoten, boos zijn had hij nog nooit gedaan, maar nu hij dacht aan opruimen voelde hij zich toch een beetje boos worden (AHA: daarom kleurtje krijgen). Meneer Wit nam afscheid van meneer Rood en ging aanbellen bij de volgende deur.
TRING TRING*. Meneer Wit belde aan op de volgende deur, en deze keer deed er een groen monster de deur open. HALLOOOOOOO zei het monster opgewekt. Ik ben Meneer Blij, wat leuk om je te ontmoeten, wil je binnen komen?.
Meneer Wit ging naar binnen en zag dat de kamer helemaal groen was. Ik voel me zo blij vandaag, ik kan wel dansen!!! zei Meneer Blij en hij huppelde zijn hele kamer rond. Weet je waar ik zo blij van word? Vroeg meneer blij. Meneer Wit wist het niet. Ik word blij Van leuke muziek waar ik op kan dansen en spelen met de bal in de tuin of op het strand of als ik een groot kasteel kan maken met al mijn blokken! Als mijn mama/papa mij een boekje voorleest moet ik altijd lachen en op reis gaan vind ik ook heel erg leuk. Met mijn hondje spelen is 1 van mijn favoriete dingen om te doen en wie wordt er nu niet blij van taart? Meneer Wit keek blij mee rond in de kamer, danste mee met Meneer Blij en danste daarna naar buiten. Oh wat voelde Meneer Wit zich blij! Op naar de volgende kamer.
Nu moest Meneer Wit naar boven. Snel danste hij de trappen op. Boven waren er 2 nieuwe deuren. Hij huppelde naar de paarse deur.
Wie is daar? vroeg een angstige stem als Meneer Wit aanbelde op de volgende deur. ik ben meneer Wit, ik kom een kijkje nemen in jullie huis! zei hij. De deur ging voorzichtig open en bleef op een kiertje staan. Een paars monstertje keek bang voor zich uit.
Waarom ben je zo bang? vroeg Meneer Wit. Mevrouw Bang keek hem aan. Er zijn zoveel dingen waar ik bang van word, zei ze sip. Ik word bang van het donker, grote zwarte spinnen, spuitjes bij de dokter, van bliksem, monsters en als er plots een hele luide knal is of van spoken. Meneer Wit keek op en besefte dat hij daar ook wel eens bang van durft worden. Meneer Wit heeft ook bang van het donker. Is het niet leuker als we samen bang zijn? vroeg hij. Bang zijn is nooit leuk, maar het overkomt iedereen, zei mevrouw Bang. Misschien is het dan wel leuker om samen bang te zijn, zei ze. Meneer Wit gaf haar een knuffel en wandelde verder naar de laatste kamer.
Meneer Wit belde aan bij de laatste deur en al huilend deed Mevrouw Verdriet de deur open. Waarom huilt u? vroeg Meneer Wit. Ik ben verdrietig, zooooo verdrietig vertelde ze. Er gebeuren allemaal dingen die ik niet leuk vind en daar word ik dan niet blij van.
Mevrouw Verdriet begon op te sommen waar ze allemaal verdrietig van werd: als ik een pijntje of nachtmerries heb en als er mensen ruzie maken. Toen mijn visje gestorven was, als het regent of als mijn speelgoed kapot is. Als ik ziek ben word ik ook verdrietig want dan kan ik niet meer spelen. Word jij hier ook al eens verdrietig van? vroeg ze aan Meneer Wit. Meneer Wit kijkt op en zei dat hij niet goed weet waar hij verdrietig van wordt. Ik huil al wel eens, maar wil hier dan snel mee stoppen. Ik vind het niet leuk om verdrietig te zijn, zei meneer Wit. Niemand vindt het leuk om verdrietig te zijn, maar iedereen is het wel al eens. Het is normaal en soms zelfs goed om verdrietig te zijn. Zei mevrouw Verdriet.
Meneer Wit stapte buiten bij Mevrouw Verdriet en merkte plots iets merkwaardig op. Hij had vier verschillende kleuren! Een streepje rood, een streepje groen, een streepje paars en een streepje blauw! Kan ik nu ook boos, blij, bang en verdrietig zijn? vroeg hij zich af. De vier monstertjes komen naar buiten. Natuurlijk kan jij boos, blij, bang en verdrietig zijn zei Meneer Blij. Iedereen voelt zich wel eens bang van het donker, of boos omdat hij geen snoepje krijgt. Het is goed dat je dit soms bent! zei Mevrouw Verdriet. Maar hoe moet ik hier dan mee omgaan? Ik weet niet wat ik moet doen als ik me boos, of bang, of verdrietig voel zei Meneer Wit.
De vier monstertjes keken naar elkaar, en besloten Meneer Wit mee te nemen naar de geheime zolder. Een paar trappen later stond Meneer Wit op een grote zolder.
Op de zolder stonden drie dozen voor hen op tafel. In de middelste doos zitten allemaal maniertjes waarop je kan omgaan met blij, boos, bang of verdriet! zei Meneer Boos. Zullen we ze samen bekijken? Nu is het de bedoeling om samen met de leerlingen de hulpmiddeltjes te overlopen en te ordenen op goed en minder goed.
Meneer Wit keek op de klok en zag al hoe laat het was. Hij moest dringend naar huis! Snel nam hij afscheid van zijn 4 nieuwe vrienden en wandelde terug naar huis. Wat was hij blij dat hij nieuwe kleurtjes had!
Dit boekje kwam tot stand dankzij de samenwerking van de buitengewone basisschool de Sprankel te Mechelen en de University College Leuven-Limburg, opleiding SRW, kinderen, jongeren en welzijn binnen het opleidingsonderdeel Creatieve Professionaliteit met de studenten, Kimberley van den Broeck, Taike Hannes, Maaike Le Page en Sophie Torfs als lid van het projectgroepje. Thuis in emoties door De Sprankel te Mechelen en Kimberley van den Broeck, Taike Hannes, Maaike Le Page en Sophie Torfs, studenten van the University College Leuven Limburg valt onder licentie van Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GeenAfgeleideWerken 4.0 Internationaal-licentie.