Liedbijlage. Groepen 1-3. Cd Pyramide 2008-I, track 66. Groepen 3-4. Cd Pyramide 2008-I, track 67

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Liedbijlage. Groepen 1-3. Cd Pyramide 2008-I, track 66. Groepen 3-4. Cd Pyramide 2008-I, track 67"

Martina Wouters
7 jaren geleden
Aantal bezoeken:

De liedjes zijn geschreven door 1e jaars studenten van de opleiding Docent Muziek.

1 Liedbijlage Deze liedbijlage is samengesteld door het Prins Claus Conservatorium Groningen. De liedjes zijn geschreven door 1e jaars studenten van de opleiding Docent Muziek. Het schrijven van kinderliederen is een vast onderdeel in de methodieklessen van hoofdvakdocente Immie Klaver. Groepen 1-3 track 66 Groepen 3-4 track 67 17

2 LIEDBIJLAGE Groepen 3-4 track 68 Bron van de tekst van het lied 'De Toverstad' Kate Greenaway (Fleur d Aulnis), Bij het venster en andere versjes met prentjes; rijmpjesboekje voor kinderen. Uitgever Ploegsma, Amsterdam. 18

3 Verhaal bij het lied (Josephine Arends) Dilaila en de Toverstad Er was eens een meisje. Haar naam was Dilaila. Ze woonde samen met haar vader aan de rand van de blauwe zee. De blauwe zee heette de blauwe zee omdat hij zo blauw was, nooit werd de zee zwart tijdens een storm, of heel lichtpaars als de zon onder ging. De blauwe zee was altijd blauw. Net zoals de lucht. In het land waar Dilaila woonde scheen altijd de zon. Behalve s nachts natuurlijk, maar Dilaila was s nachts nooit wakker, dus dat wist ze niet. Dilaila dacht dat de lucht en de zee altijd blauw waren. Dilaila s vader werkte de hele dag op zee. Hij was visser. Als Dilaila s vader aan het werk was, dan ging Dilaila hun huisje schoonmaken, afwassen, het dak repareren, de tuin onderhouden en koken. Alles deed Dilaila met een lach. De hele dag wachtte ze op haar vader, en als hij thuis kwam dan vloog ze hem in de armen. Maar op een dag kwam Dilaila s vader niet thuis. Toen Dilaila naar hem op zoek ging hoorde ze van de andere vissers dat hij mee was gegaan met een zeenimf. Zeenimfen werden niet vaak gezien in het land waar Dilaila woonde, maar iedereen wist wie ze waren. Ze waren onderdeel van de grote nimfen-familie uit de Toverstad. De Toverstad was niet zomaar een stad, nee, de Toverstad was betoverd. Zó betoverd dat er alleen maar blije dingen gebeurden. Iedereen die eens in de Toverstad was geweest wilde er nooit meer weg. De nimfen waren geboren in de Toverstad en konden er altijd heen. Soms, als de nimfen graag meer gezelschap wilden in de stad, dan gingen ze op weg om blije mensen op te zoeken. Die namen ze dan mee naar de Toverstad. Werd je meegenomen door een nimf, dan had je dus veel geluk. Maar Dilaila was helemaal niet blij dat haar vader was uitgekozen! Ze was heel verdrietig dat haar vader zomaar weg was gegaan. Volgens de vissers had hij nog gezegd dat ze ook naar de Toverstad moest komen, maar hoe moest dat nou? Gewone mensen kunnen de weg naar de Toverstad niet vinden en dan moet je nog door een poort ook! De hele nacht huilde Dilaila, ze was erg ongelukkig. De volgende morgen was Dilaila nog steeds heel moe en verdrietig. Omdat ze niet wist wat ze anders moest doen ging ze langs de zee lopen. Bij elke stap klonk een snik. Opeens hoorde ze een zacht geluid van boven komen; het was een luchtnimf! Ze fluisterde naar Dilaila: Ga, kind! Ga naar je vader, zoek de weg! Dilaila geloofde haar oren niet; dat kon toch niet, ze wist de weg niet! Dus zei ze tegen de nimf: "Waar is de weg naar de Toverstad, waar is die verborgen?" De nimf antwoordde haar met een lied: Waar is de weg naar de Toverstad, waar is die verborgen? Ik vind de weg van dak tot dak, heel vroeg in de morgen. De volgende morgen was Dilaila al heel vroeg wakker. Snel kleedde ze zich aan en haastte zich naar buiten. Het was nog donker! Dat had Dilaila nog nooit gezien. Toch was ze niet bang. Ze wist immers welke weg ze zou nemen. Behendig klom ze op het dak en ging erop lopen. Eerst liep ze nog wat wiebelig, maar toen ze er eenmaal aan gewend was, rende ze over de daken! Ze zag nu steeds vaker nimfen vliegen, dit moest de goede weg zijn! Zo, zo waar ga jij naar toe, kleine meid?, gromde plotseling een stem vanaf de grond. Oh! Dilaila schrok er zo van dat ze bijna van het dak af viel. Het was één van de vissers waarmee haar vader viste. Ze antwoordde: Ik ga naar mijn vader, ik weet de weg naar de Toverstad!. Maar de visser gromde terug: Zo, zo de Toverstad, kleine meid. Je weet de weg, maar kun je de poort wel vinden? Anders kom je er nooit in!. O nee! Zou het dan toch allemaal mislukken? Dilaila rende snel verder, maar het ging lang zo goed niet als hiervoor. Hoe moest dat nou? Een paar daken verder barstte Dilaila in snikken uit. Nu zou ze nooit meer naar haar vader toe kunnen komen! Ze wist immers niet waar de poort was! Uit een boom dichtbij haar zat een bosnimf haar te begluren. Toen die bosnimf zag dat Dilaila begon te huilen, vroeg ze zachtjes: Waarom huil je, kind? Dilaila zag niemand in de boom, want de bosnimf was goed verstopt. Toch antwoordde ze dapper: Je kunt me toch niet helpen, maar ik zoek de poort van de Toverstad. Waar is die verborgen? Even was het stil. Toen begon de bosnimf zachtjes te zingen: Waar is de poort van de Toverstad, waar is die verborgen? Ik vind de poort in de rode zon, heel vroeg in de morgen. Iets verderop over de daken zag Dilaila de zon opkomen. Een rode gloed gleed over het land. Daar vond Dilaila de poort. Alle nimfen in de Toverstad juichten en zongen toen Dilaila binnenkwam. Maar het allerbelangrijkste was nog haar lieve vader. Vader en dochter omhelsden elkaar en leefden nog lang en gelukkig in de Toverstad. 19

4 Groepen 3-4 track 70 Groepen 5-6 track 69 20

5 Groepen 5-7 track 71 21

6 Groepen 5-8 track 72 Groepen 6-8 track 73 22

7 LIEDB IJLAGE Groepen 7-8 track 74 Bron Uit: Ziezo, Uitgever Querido,

Vergelijkbare documenten

2

2 Het kerstverhaal Kijk ook op: www.ploegsma.nl www.viviandenhollander.nl www.miesvanhout.nl ISBN 978 90 216 7085 0 / NUR 227 Tekst: Vivian den Hollander 2012 Illustraties: Mies van Hout 2012 Vormgeving: