Lions Youth Camp Exchange 2009 Japan. Marjolein de Raat. In de zomer van 2009 heb ik meegedaan aan de Lions Youth Camp Exchange via de Lions club Utrechtse Heuvelrug. Dat is me erg goed bevallen. Ik ging naar Japan, een land waar ik al heel lang een keer naar toe wilde. Ik vond het eerst wel jammer dat ik niet naar een van de grote steden, zoals Tokyo, zou gaan, of naar een gebied vol oude cultuur, zoals Kyoto of Nara. Ik ging naar het zuidelijke eiland van Japan, naar een stad waar ik nog nooit van gehoord had, in een vrij landelijk gebied. Daar baalde ik eerst wel een beetje van, maar het bleek toch erg leuk te zijn. Ik ging er heen voor een maand. Eerst een week in een gastgezin, dan een week in een kamp, en dan weer 2 weken terug naar het gastgezin. Na een enorm lange vliegreis werd ik opgewacht op het vliegveld door drie leden van de Lions club die mijn verblijf daar zou organiseren. Eén van hun was de moeder van mijn gastgezin. Ze vroeg gelijk of ze me niet een nickname kon geven, omdat ze Marjolein onmogelijk kon uitspreken. Ik zei dat ze me wel Maria mocht noemen, en daar was ze erg blij om. Na een autorit van 2 uur (de afstanden in Japan zijn enorm) kwamen we eindelijk aan in Kumamoto, mijn eindbestemming. Het was inmiddels midden in de nacht, dus ik werd gelijk naar mijn kamer gebracht, en viel in slaap. De volgende dag werd ik gewekt door de driejarige kleinzoon van mijn gastmoeder die mijn kamer binnenstormde, omdat hij enorm nieuwsgierig was naar die vreemde buitenlander. Toen ik eenmaal goed en wel wakker was, werd ik voorgesteld aan de rest van de familie. Die bestond uit mijn gastouders, twee volwassen zoons en hun echtgenotes, plus drie hele jonge kleinkinderen. Helaas konden ze niet zo goed Engels, maar ze hadden een soort vertaalmachine die het wel makkelijker maakte om elkaar te begrijpen. Ik had van tevoren al een beetje Japans geleerd, wat heel verstandig bleek te zijn. Dat brak het ijs, en ik was meteen geen volslagen vreemde meer. Ze leerden me
gelijk meer Japans, en ik leerde hun een beetje Engels, waardoor we iets hadden om over te praten, en we werden er nog wijzer van ook! Japanse mensen waarderen het heel erg als je je best doet om hun taal te spreken, ookal is je uitspraak misschien niet goed. (Dit geldt waarschijnlijk voor alle landen met een vreemde taal.) Ik raad het absoluut aan om een Wat en Hoe of Japans voor Dummies te kopen voordat je naar Japan gaat, en ook echt een paar zinnen uit je hoofd te leren. Je hebt er ontzettend veel aan, want het is erg moeilijk om iemand te vinden die goed Engels spreekt. En de mensen vinden je gelijk aardiger. De eerste week lieten ze me wat toeristische attracties van de stad zien, waaronder een geweldig mooi oud kasteel, dat een van de grootste en best bewaarde kastelen van Japan bleek te zijn. Ik was ook aanwezig bij bijeenkomsten van de Lions club, waar de leden allemaal met mij op de foto wilden, en hun best deden om Engels te praten. Ik merkte al gauw het voordeel van een provinciestad tegenover een metropool zoals Tokyo. Ik denk dat je in Tokyo erg opgaat in de massa, en dat de mensen er ook wel wat meer gewend zijn aan buitenlanders. In Kumamoto komen bijna nooit buitenlanders, dus ik was echt een bezienswaardigheid. Voor heel veel mensen was het de eerste keer dat ze iemand zagen die geen Japanner was. Dat was erg leuk om mee te maken. Aan het eind van de week organiseerde de Lions club een Welcome Party voor mij en een ander meisje, dat ook in Kumamoto verbleef. Zij kwam uit Finland. Het was erg leuk haar daar te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen (en om behoorlijk Engels met iemand te kunnen praten!). De Welcome Party was een hele belevenis. Het leek mijn gastmoeder leuk om mij in de traditionele Japanse kleding daar naartoe te laten gaan, dus ik kreeg een zomer-kimono aan. Dat trok veel bekijks, een buitenlander in kimono.
Japanners zijn enorm formeel, dus op de Welcome Party werden eerst het Japanse, Finse en Nederlandse volkslied gedraaid, werd het Lions lied gezongen, iedere belangrijke persoon die aanwezig was werd voorgesteld en verwelkomd, en alle voorzitters en secretarissen en vice-voorzitters hielden een speech. Daarna kregen het Finse meisje en ik een mini-workshop Japans bloemschikken, en leerden we kalligraferen. Het bloemschikken vond ik vrij saai, maar het kalligraferen was erg leuk om te doen. Daarna gingen we eten en moesten ik en het Finse meisje ook een speech houden. Ik had inmiddels geleerd hoe je een speech moest openen en afsluiten, dus dat deed ik in het Japans, wat me applaus en veel gelach opleverde. De rest ging wel in het Engels, maar gelukkig was er een vertaalster. Ik wisselde wat vaantjes en pins uit met de Lions club, dat vonden ze erg leuk. Na de Welcome Party werd ik meegenomen, de stad in. Het was erg leuk om de hele tijd nagekeken te worden. In Nederland ben ik erg onopvallend, maar in Japan was ik echt bijzonder! We gingen naar een karaoke bar. Daar kon je liedjes uitkiezen waarvan vervolgens de muziek gespeeld werd, terwijl de tekst op een tv verscheen. Ik heb twee Japanse liedjes leren zingen, maar gelukkig kon je ook Engelse liedjes kiezen. Ze hielden erg van The Beatles, iedereen begon mee te brullen in enigzins misvormd Engels. Erg leuk. De week daarna was het kamp. Daar had ik me erg op verheugd, ik wilde heel graag jongeren uit andere delen van de wereld ontmoeten. Het was maar een klein kamp, dus er waren maar 17 buitenlandse jongeren (waaronder het Finse meisje dat ik al eerder had ontmoet), een stuk of 20 Japanse jongeren die als begeleider dienden, en een aantal volwassen begeleiders. Het was maar goed dat de Japanse jongeren goed Engels konden! Zij vertaalden wat de volwassen leiders zeiden. In het kamp leerden we een paar echte Japanse tradities, zoals watermeloen-smashen, frisdrank-drink-wedstrijden, origami, kalligrafie en thee-ceremonie. Origami en kalligrafie waren niet nieuw voor me, maar we leerden nu een boel over de oorsprong en de techniek erachter en waar het allemaal voor dient. De thee-ceremonie was erg bijzonder om mee te maken. Je zou denken dat thee
drinken niet zo ingewikkeld hoeft te zijn, maar niets is minder waar. Alle handelingen zijn vastgelegd volgens eeuwenoude regels, om de traditie en de Japanse cultuur maar te bewaren. Dat is bij heel veel dingen in Japan zo. Om de eigen Japanse identiteit te bewaren en te beschermen tegen vreemde invloeden, hebben ze alle handelingen en tradities precies vastgelegd. Zó moet het, en niet anders. De thee smaakte overigens wel erg naar gras... Het kamp was in de buurt van een van de grootste vulkanen van Japan, Mount Aso, die tevens de grootste krater van de wereld bleek te hebben. De omgeving was erg weelderig en groen, met uitgestrekte bossen, berglandschappen en hoogvlaktes. Helaas zaten we in het regenseizoen, dus het plensde de hele tijd ontzettend hard. We hebben tijdens het kamp dus niet zo veel van de vulkaan of de omgeving kunnen zien, we zaten de hele tijd binnen of in de bus. Maar zo leerden we elkaar wel goed kennen. We zijn veel karaoke gaan zingen, en naar de typisch Japanse hete baden geweest. Die baden waren nog een beproeving voor me, je moet er namelijk naakt in, met meerdere mensen tegelijk. Gelukkig zijn mannen en vrouwen wel gescheiden, en uiteindelijk bleek het allemaal wel mee te vallen. Het hielp wel om vrienden te maken, de meisjes die me meegenomen hadden naar het bad bleven ook degenen met wie ik het meeste optrok tijdens het kamp. Het was niet verplicht om een landenpresentatie te houden, maar ik had er wel één voorbereid. Aangezien ik het anders verspilde moeite zou vinden, ben ik toch voor de groep gaan staan met m n powerpoint presentatie en heb een aantal dingen over Nederland verteld. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Later kwamen er nog mensen naar me toe die me bedankten dat ik het drugsbeleid had uitgelegd, omdat ze daar een heel verkeerd beeld van hadden. Nederland bleek helemaal niet vol met junks te zitten! Veel mensen waren te verlegen om een presentatie te houden, maar dat vind ik erg jammer. De Youth Camps zijn bedoeld om onderling begrip tussen de landen te bevorderen, dus ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Na het kamp gingen we allemaal weer terug naar onze gastgezinnen, na allemaal adressen uitgewisseld te hebben natuurlijk. Mijn gastfamilie was erg blij om me weer te zien. Dat
ontroerde me een beetje. Ze zagen me niet alleen als gast, maar ook als deel van de familie. Dat ik ook moest helpen koken, stofzuigen en op de kinderen letten hoorde daarbij, maar ik heb me geen moment eenzaam gevoeld. Ik was echt deel van hun gezin. In de twee weken die volgden heb ik nog bij een ander lid van de Lions gelogeerd. Hij had twee jonge kinderen, die erg nieuwsgierig naar mij waren, dus werd ik een tijdje uitgeleend. Een ander Lions lid had een dochter die op de lokale highschool zat, dus die hebben me meegenomen naar de school en me daar rondgeleid. Het was grappig om te zien hoe anders hun schoolsysteem is. Het lijkt een beetje Amerikaans, maar ook weer totaal niet. Er zijn een heleboel clubs waar je bijkunt, dus ook na schooltijd of in de vakantie zijn er nog veel mensen op school, bezig met muziek of sport of een van de honderden andere activiteiten. Het was leuk om Japanse jongeren te ontmoeten. Zij kunnen over het algemeen een stuk beter Engels dan de volwassenen, maar het gaat nog steeds haperend. Daar komt bij dat ze enorm verlegen zijn, zeker tegen buitenlanders. Maar zodra je een beetje Japans praat, en oprechte belangstelling toont, worden ze enthousiast. En ze zijn altijd vriendelijk en beleefd. Dat geldt voor alle Japanners. Zelfs obers, winkelbedienden of taxi-chauffeurs buigen voor je, en bedanken je uitvoerig! Na het kamp was het regenseizoen wel zo n beetje afgelopen. Daardoor konden we alsnog naar de vulkaan gaan, en naar parken en tempels, en ik heb een totale zonsverduistering gezien! Ik heb ook veel gewinkeld. Helaas zijn Japanse vrouwen nogal klein en plat, dus veel kleren pasten me niet. Maar de kwaliteit van de producten in de winkels is erg goed, en alles is ook gewoon mooi. Japanners gaan er prat op dat alles perfect is. Van je haar tot je nagels tot de uitstalling in de etalage, álles moet perfect zijn. Ik voelde me soms behoorlijk slordig vergeleken bij de meisjes daar. Maar als zo n meisje in Nederland zou
lopen zouden de mensen haar nawijzen, en denken: wat een opgedoft poppetje! Maar in Japan kijkt niemand er vreemd van op, tenminste niet in de steden. Op het platteland zijn de mensen nog veel ouderwetser. De ouderen daar hebben misschien ooit wel van de USA gehoord, maar om dan een westers persoon in het echt te zien was wel erg bijzonder voor ze! Wat me ook opviel was dat Japanners ontzettend veel cadeautjes geven. Ik had dat al gehoord van mensen die eerder naar Japan waren geweest, maar ik dacht dat het wel mee zou vallen. Maar het is echt zo! Uiteindelijk heb ik een doos van 18 kilo vol cadeaus moeten opsturen naar Nederland, omdat het niet in m n koffer paste. En die cadeaus kunnen nog behoorlijk duur zijn ook. Kleding, sieraden, een parasol, boeken... Het was maar goed dat ik voor de zekerheid ook een boel dingen had meegenomen om aan de mensen daar te geven, dan voelde ik me niet zo n uitvreter. Ik had wat Nederlands snoep meegenomen zoals drop, dat vonden ze niet lekker, maar oranjeballen en toffees wel. Delfts blauw valt ook erg in de smaak, of een fotoboek over Nederland. Uiteindelijk brak de tijd aan dat ik weer terug zou gaan naar huis. De Lions club organiseerde nog een afscheidsfeestje voor me, en het avondeten bestond speciaal uit de Japanse gerechten waarvan ze wisten dat ik die lekker vond. Om 6 uur s ochtends moest ik op het vliegveld zijn, dus we vertrokken al om 3 uur s nachts. Gelukkig heb ik in het vliegtuig kunnen slapen. Het afscheid van mijn gastfamilie was behoorlijk emotioneel, we waren erg aan elkaar gehecht geraakt. Maar we houden e-mail contact, met behulp van een vertaalmachine op internet. En ik heb beloofd dat ik ze nog eens op zal zoeken, dus misschien ga ik volgend jaar wel weer naar Japan!