Een selectie uit de blogs van: 2005 en 2006

Een selectie uit de blogs van: 2005 en 2006 Willemijn Lindeboom Zonsondergang Umbrie Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 1

Inhoudsopgave Inleiding 5 Rare jongens en meisjes die Umbri 6 Vrije hond 8 Elk begin is lastig? 9 Zomertijd? 10 Lokale weersvoorspel technologie 11 Verantwoordelijkheid 12 Muziek uit het niets 13 Handrem 14 Sassi - Stenen 15 Beppone 16 Oud Vrouwtje 17 Eten 18 Vin Santo 20 Koffiezetapparaat 21 Carnevalsnacks 22 Lam Gods 23 Aspergepolitie 24 Koffie 25 Rauwe Tuinbonen 26 IJskoffie 27 Cocomero 28 Aperitivo 29 Ruzie bij de slager 30 Funghi - paddestoelen 31 Vijgen en water 32 Wild zwijn 33 De jagershut van binnen 34 Geplukt! 36 Olijfplukmethodes 37 Kaki 38 Olijven inmaken 39 Wonen in de natuur van Umbrie 40 Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 2

Sprokkelvrouwtje 42 Spezzare 43 Uitstekende service 44 Wilde asperge tijd 45 Rucola 46 Uiltjes 47 Insecten? 48 Honden testen 49 Bosje bloemen? 50 Mooi verhaal 51 De echte jacht 52 Gewonde 53 Blaadjes 54 Vuurtje 55 In de rij en bureaucratie 56 L Ufficio Postale 58 Bollo auto 59 Postkantoor stampij 60 Voordringen 62 Italiaanse gewoontes en gebruiken of gebreken 63 Nieuwjaarsrecepties (die hebben we hier niet) 65 Een moetje 66 Vertrouwend parkeren 67 Vrouwendag 68 Zegeningen van de priester 69 Paasregen 70 Italië verliest haar vader 71 4 april 72 Dorpskapper 73 Mis 74 Bellen tijdens de film 75 La mamma 76 Elegant? 77 Straf van God? 78 Winkeltje 79 Mond vol tanden 80 Dametjes 81 Afspraak nakomen 82 Rood 83 Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 3

Italiaans oud & nieuw 84 Italiaanse Taal 85 Betekenissen in de war 87 Girasoli 88 Verboden 89 Sexy shops 90 Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 4

Inleiding Dit boekje bestaat uit een selectie van de blogs die ik schreef in 2005 en 2006. De blog schrijf ik nog altijd en is te vinden op: /nl/umbrieblog De blogs bestaan veelal uit korte observaties. Cultuurverschillen, mijn (voor de lokale bevolking) domme vragen, het eten, het wonen in de natuur het zijn allemaal korte stukjes die een idee geven van het echte Italië en dan vooral het platteland van Italië (heuvelachtig in mijn geval). Laat ik mij eerst even heel kort voorstellen. Ik woon sinds 2001 in Italië en ben hier bij toeval terecht gekomen. Was onderweg van Zambia (in Afrika), waar ik vijf jaar heb gewoond, naar Nederland en ben eerst in Umbrie op vakantie gegaan. Dat was zo leuk dat ik besloot hier te blijven. Ik ben afgestudeerd als bedrijfskundig ingenieur (Universiteit Twente). Ik hield mezelf de eerste jaren in Italië in leven door allerhande klussen voor buitenlandse huizenbezitters op te lossen, zogenaamd house management. Toen vroegen kennissen of ik hen kon helpen hun vakantiehuisje te verhuren. Dat wilde ik wel proberen en binnen de kortste tijd had ik een heel aantal vakantiehuisjes in Umbrie. Zo is Villa in Umbria () ontstaan. Ik woon ideaal, in een originele verbouwde varkensstal, eigendom van Amerikanen die hier op een heuvel meerdere huisjes bij elkaar hebben. Ik ben hun oppasser, tuinier en klusjes-uhm- man. Veel plezier met deze blogs en wellicht tot ziens in Umbrie! Willemijn, Perugia, maart 2013 Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 5

Rare jongens en meisjes die Umbri Vrij naar 'Rare jongens die Romeinen' van Asterix en Obelix. Een paar blogs over typische voorvallen met mensen uit de buurt (dat wil zeggen Umbrie). Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 6

Foto van wat oudjes in Bevagna Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 7

Vrije hond Een paar dagen geleden reed ik met de gepensioneerde man met wie ik vaak samenwerk, door het dorpje beneden mij. Ik zette hem thuis af. Er loopt altijd een hond door het dorp, die niet echt bij iemand hoort, maar wel door een familie gevoed wordt. Dat gebeurt wel vaker in Italië. De hond strompelt de laatste weken nogal en is volgens mij lichtjes aangereden geweest, of heeft een ander ongelukje gehad. Misschien heeft ie gewoon een doorn in z n poot? Ik zei dus geheel spontaan: dat arme beestje, kijk hem strompelen en niemand die kijkt wat er met hem is. Mijn bijna bejaarde werk-vriend keek me aan alsof ik een echte idioot was. Gebeurt wel vaker overigens. Hij zei geheel serieus en met grote frustratie: Arme hond? Arme hond? Ben je gek! Dit is de meest gelukkige hond in de verre omstreken. Hij is loopt vrij rond en gaat alle wijfjes af, een voor een. Dat is pas leven! Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 8

Elk begin is lastig? Een mistige ochtend, maar de twee gepensioneerde mannetjes die deze week een terras af kwamen maken zijn gelukkig toch op komen dagen. We hadden het werk begin november half af en zouden nu alleen nog even de stenen moeten leggen die ik in de tussentijd had besteld, samen met een lading zand en cement. Op de een of andere manier bleken de maanden die voorbij zijn gegaan het hele terras veranderd te hebben. Niet letterlijk uiteraard, maar het leek wel zo. Waar in november alles prima was, was het vanochtend een zuchten en steunen en veel gevloek, want er bleek niets te kloppen. Daar sta je dan met die twee mannen die op alle manieren weten te beredeneren waarom het niet kan zoals jij het zou willen. Gelukkig weet ik inmiddels dat het werk altijd op deze manier begint. Alsof ze zichzelf moed in staan te spreken alvorens te gaan beginnen, maar tegelijk wel duidelijk willen maken dat het natuurlijk heel lastig is allemaal. Heeeeel erg lastig. Na anderhalf uur passen en meten en tien keer op en neer lopen met extra materiaal dat nog nodig was, ging ik even weg. Kwam een kwartier later terug en een hoek van het terras was al zo goed als klaar... zo gaat dat zo vaak hier. Eerst krijg je te horen dat het niet kan en moet er uitgebreid moeilijk gedaan worden. Even later is het af. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 9

Zomertijd? Gebukt over de haag van lavendel waar, tussen de planten in, een irritant grote hoeveelheid diepgeworteld onkruid bleek te zijn gaan wonen, hoorde ik ineens het gekakel van twee oude vrouwtjes die hun asperge rondje deden. We kennen elkaar inmiddels, zij lopen altijd licht gekromd naar eetbare natuur te zoeken terwijl ik met mijn hond voorbij jog, even stoppend voor een praatje. Andere keren ben ik in de tuin bezig, zoals vandaag, en sta nog meer gekromd dan zij te wieden. Ik gooi het onkruid weg waarin deze vrouwen de heerlijkste groentes zien. Inmiddels weet ik dat ook, maar aangezien ik niet weet hoe heerlijke groente te verkrijgen uit dat onkruid, ben ik opgehouden mij er zorgen over te maken. Alles dat ik eet blijkt een afgrijselijk bittere smaak te hebben. Goed, daar stond ik dus met zere rug, de complimenten aanhorende van deze vrouwen die eruit zien alsof ze al een eeuw meegaan en energie hebben voor nog een eeuw. Na de stand van de asperges uitgebreid besproken te hebben, vroeg ik hen hoe laat het was. Ze hadden allebei een horloge en de een zei dat ze het niet op de minuut wist, maar het moest rond half drie zijn. De andere zei dat het veertig over twee was. Ik was blij met de antwoorden, bleek toch nog meer tijd te hebben dan ik had geschat. Ik ging even later naar huis om me om te kleden voor een afspraak die ik om vier uur had. Bleek het inmiddels vier uur te zijn. De vrouwtjes hadden unaniem de tijd op hun horloge nog niet naar zomertijd veranderd. Ik heb nu zelfs het vermoeden dat ze heel die zomertijd aan hun laars lappen. Ga de volgende keer als ik ze weer ns tegenkom, nogmaals de tijd te vragen. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 10

Lokale weersvoorspel technologie Het weerbericht had gezegd dat het vandaag zou gaan regenen. Ik ben bij een huis met wat gepensioneerde werklui bezig een terras aan te leggen (dwz, ik ga een paar keer per dag kijken en help beslissingen nemen en bestel materiaal en zo). De vraag rees of ze vandaag zouden komen werken, gezien de grimmige weersverwachting. De muratore (metselaar) zei dat hij altijd wist wanneer het ging regenen, want dan droomde hij over de Tiber rivier vol modderig water en over witte dieren. De andere zei dat hij het in zijn lichaam voelde als het zou gaan regenen, dan deed een bepaalde plek pijn (anderen zeggen dat ze het in hun botten voelen!). Ik wacht nu af of deze lokale en zeer persoonlijke weersvoorspellingen waar zullen zijn of niet. De lucht dreigt, met haar donkere wolken en gurige wind, maar tot nu toe is er geen spatje regen gevallen. Aangezien ik niet zo geloof in de dromen- of botten-weersvoorspelmethode, ben ik toch maar de moestuin gaan spitten. Ik heb een derde van de moestuin gedaan en twee kruiwagens vol stenen eruit gehaald. Mijn rug voelt gebroken. Ik wou dat het ging regenen, dan had ik tenminste een goede smoes ermee op te kunnen houden. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 11

Verantwoordelijkheid Het gebeurt wel regelmatig dat ik niet helemaal begrijp waar een bepaald type gedrag nou toch weer vandaan komt. Zo ook vandaag. Ik wacht al twee weken op iemand die me goede grond voor de moestuin zou brengen. Die laat het duidelijk afweten. De man die hier regelmatig de weilanden komt maaien (met een bosmaaier) bood me geheel spontaan aan dat hij het wel zou regelen. Erg vriendelijk, nietwaar? Vandaag was ik onderweg en ging de telefoon. Was de weilandmaaier. Hij zei zoiets als: de grond is gearriveerd. Ikke: hartstikke fijn, ik had je toch laten zien waar ze het moesten kiepen? Hij weer: het is niet zo n goede grond, wat zullen we ermee doen? Ikke: hoezo niet zo n goede grond? Hij weer: de grond is nat en niet zo n goede kwaliteit Ikke: gooi dan maar alleen een klein beetje op de moestuin en de rest achter bij het nieuwe terras waar we alles nog op moesten hogen. Ik kwam een uur later thuis en vond een behoorlijk hoop grond op de moestuin, keihard met hele dikke klonten erin. Niet zo n goede grond inderdaad. Na de lunch sprak ik de weilandmaaier en hij zei helemaal bozig dat HIJ de grond toch ECHT teruggestuurd zou hebben en dat hij me daarom even had gebeld! Ik was even stil en vroeg me af waar de hele communicatie mis was gelopen. Kon hij me dat niet gewoon even vertellen? Ik had gen idee dat terugsturen ook een optie was! Nu komt het er weer ns op neer dat alles mijn fout is, terwijl ik helemaal niets heb gedaan noch heb gezien. Dit gebeurt toch wel zo vaak, met allerlei personen hier. Het lijkt me dat velen graag de complimenten ontvangen van de dingen die ze even regelen maar gaat het dan mis, dan is het allemaal de fout van een ander. Van mij dus, in deze gevallen. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 12

Muziek uit het niets Het was een donkere nacht, met vele vallende sterren achter de dikke bewolking. Ik zag het sikkeltje maan nog net door een dunnere laag wolken langzaam achter de heuvel tegenover mij verdwijnen. Het was nat maar niet koud. ik zat buiten op mijn overdekte terras een glas wijn te drinken, toen ineens vanaf de heuvel waarachter net de maan was verdwenen, iemand muziek begon te maken. Na een aarzelend begin, werd na korte tijd ingezet met het prachtige lied van I Nomadi, getiteld Vagabondo. Net niet zuiver gezongen en met veel fouten op het begeleidende elektrische orgeltje. Dat maakte het prachtig. Intens. Het ging ook door merg en been (deels vanwege de valsheid). Na dit ene lied hield het op. Dat was ook wel weer fijn. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 13

Handrem Vanochtend kwam de muratore (metselaar) die mij vaker helpt bij het opknappen van wat klusjes. Ik moet dit anders formuleren, ik help hem bij het werk, hij doet alles en weet hoe de boel aan te pakken. Ik weet alleen wat er gedaan moet worden. In organisatorische termen is dit een niet te beschrijven werkrelatie, want ik ben zowel de baas als ook het hulpje. We kunnen het prima vinden, dus bedrijfskunde komt er gelukkig niet aan te pas. De muratore, ver in zijn pensioen, komt altijd een half uur te vroeg, werkt als een bezetene zonder ook maar een moment te verliezen in niets doen, en vindt het achteraf altijd jammer dat ie er niet iets beters van heeft kunnen brouwen. Maar dat is valse bescheidenheid, hij is namelijk zo trots als je maar trots zijn kunt. Een pauw verbleekt erbij. Vandaag zette hij zijn autootje, na de lunch, dwars over de weg voor mijn huis, toeterde om mij naar buiten te roepen en ging weer keihard aan de slag. De auto bleef dwars over de weg staan, maar er komt toch zelden iemand langs. Ik hoorde na een tijdje een zachte bonk, maar lette er verder niet op. Een kwartiertje later ging ik naar buiten en zag dat de auto twee meter naar beneden was gerold. Ze was heel kalm tegen een muur aangereden. Geen schade (behalve aan twee planten waar de auto overheen was gegaan). Wat een geluk, was de auto net iets anders geparkeerd geweest, dan was ie onder de muur langs gegaan en daarna steil naar beneden de olijfboomgaard in... Ik zei tegen de muratore dat ie zijn auto strategisch had geparkeerd, maar hij deed er niets op uit. Zal wel hebben gedacht dat ik, vrouw zijnde, ook maar wat uit mijn nek klets. Wat weet zij nou van parkeren? Een uur later liep hij langs zijn auto, keek er ns naar, keek naar mij met vragende blik, keek weer naar de auto, liep naar de voorkant om de schade op te nemen en brak in een geweldige glimlach uit: Volgens mij heb ik de handrem vergeten aan te trekken was alles dat hij zei, geheel tevreden met de uitkomst en niet getreurd om de twee vernielde planten. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 14

Sassi - Stenen Een maand of twee geleden vroeg ik aan de man die met zijn graafmachine wel ns werk komt doen (ik kwam hem tegen bij een ander huis waar hij een zwembad aan het uitgraven was) of hij niet een aantal grote stenen kon brengen. Hij haalt vaak van die enorme stenen uit de grond, waar zwembad, oprijlaan, hek of wat dan ook moet worden gebouwd. Die stenen wilde ik op een paar plekken in de tuin leggen. De graafmachineman zou het regelen. We hebben wel een half uur staan filosoferen over het type steen (sommige steensoorten breken in kleine stukjes na een koude winter), de vormen, de grootte, hoe we die stenen bij mij zouden kunnen krijgen en wat ik hem zou betalen voor de moeite. Het leek alsof alles geregeld was. Vervolgens gebeurde er echter helemaal niets. Gisteren vroeg ik aan het maatje van de graafmachineman wat er toch met die stenen was gebeurd. Bleek dat het onmogelijk zou zijn die stenen te regelen, want ze konden nergens goede stenen vinden en de plek waar ze ze hadden gevonden was gesloten, dus ze konden er niet meer bij. Een paar uur later kwam er een zware truck heel langzaam het steile weggetje naar mijn huis omhoog rijden. Vol met enorme stenen. Het stel stoere mannen voorin met grijnzen groter dan de stenen. Ik weet niet waar deze stenen vandaan komen, maar weet wel dat ze waarschijnlijk gewoon even waren vergeten aan de stenen voor mij te denken. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 15

Beppone Al jaren komt Beppone af en toe met zijn Apecar (de typisch Italiaanse driewieler) omhoog zetten, naar de oude begraafplaats die boven mijn huis ligt. Hij is een van de weinigen die hier nog overleden familie heeft liggen, of in elk geval, die ze met enige regelmaat op komt zoeken. Beppone is een prachtig Italiaans mannetje, over de 80 en fragiel, maar met pretoogjes van een jochie van 7. Hij heeft vaak een glas wijn bij mij gedronken en over een aantal van zijn avontuurtjes verteld (met andere vrouwen), trots op zijn huwelijk en hoe goed hem alles is afgegaan. Hij praat vol uit de borst, declameert meer dan dat hij praat. Zijn viezige petje wordt altijd met een grote hoffelijke zwaai van zijn hoofd gehaald bij een normale groet, af en toe gepaard met een kleine buiging. Deze Beppone kan van het leven geen genoeg krijgen. Waar haalt hij de energie vandaan, tussen zijn rokershoestbuien door. Ik vraag het me vaak af als ik hem bezig zie. Ik vond hem een tijdje geleden op de weg die ik vaak loop, ingespannen zijn Ape aan het omdraaien om hem daarna te parkeren. Na de groet die me een prinses deed voelen (jammer dat ik trainingsbroek en modderschoenen aan had...), vroeg ik Beppone wat ie ging doen. Hij ging even controleren of er ook olijven hingen aan de bomen van de verlaten olijfboomgaard boven de weg. Zijn borst zwol op toen hij er direct achteraan declareerde, met bulderende stem, dat hij daar een vergunning voor had. Inmiddels ken ik Beppone een beetje en heb gemerkt dat ie, waar ik hem ook maar tref of waar we het ook maar over hebben, altijd een vergunning heeft. Niet bestaande vergunningen. Maar Beppone gelooft erin, of doet alsof, en iedereen laat hem maar. Hij doet geen vlieg kwaad, rijdt bekwaam zijn Apecar over de bochtige weggetjes en houdt zichzelf van de straat. Hij weet dat zijn vrouw nog altijd trots op hem is (of doet alsof) als hij thuiskomt en declareert hoe nuttig hij zichzelf heeft gemaakt die ochtend. Zijn leven in evenwicht. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 16

Oud vrouwtje en de weg Vanochtend belde ik de muratore (metselaar). Ik heb het al vaker over hem gehad. De man die mij regelmatig zeer vakkundig en met onstuitbare energie, helpt dingen te bouwen hier op de heuvel. Ik was hem nog geld schuldig en was vanochtend in de buurt van waar hij woont. De vrouw van de muratore nam op en zei dat haar man er niet was helaas. Ik vroeg of ik toch even de cheque af mocht geven en dat kon uiteraard. Ze was thuis en zou op mij wachten. Ik vroeg waar ze precies woonden, want was er nooit eerder geweest en wist alleen de wijk. Ze slaakte op d r grootste gemak een heel moeizame zucht die mij deed vermoeden dat er een probleem was. Ik wachtte geduldig af wat er zou komen. Ze begon te zeggen dat er zoveel wegen waren. Dat kon ik gelukkig beamen, blij dat we nog altijd aan het communiceren waren. Nou zei ze toen, we zijn op het industrieterrein. Ik zei dat ik dat wist, maar of ze uit kon leggen waar precies. Deze vrouwen hebben zelden een rijbewijs en gaan nooit zelfstandig het huis uit. Fietsen doen ze niet en wandelen nauwelijks, ze schuifelen wat rond hun huis, op en neer naar de kippen en konijnen, gebukt over de groentetuin. Dat is hun leven. Vraag deze mensen niet hoe je bij ze moet komen, dat is een dimensie van het leven die hen volkomen vreemd is. Toch wilde ik graag voorkomen nogmaals op en neer te moeten en hield dus stug vol. Ik begon vriendelijk een duidelijk herkenbaar punt te noemen, hopend dat ze vandaar een aanwijzing kon geven. Het lukte en zo kwam ik stukje bij beetje erachter waar ze woont. Echt op de manier dan heb je daar zo n fabriek met meel, die moet je voorbij en dan is daar ergens een weg en daar moet je in. Fenomeen links en rechts hebben we gewoon overgeslagen, het was in termen van richting Perugia, of richting Castello. Het was een interessante ervaring en uiteindelijk reed ik het erf op en kwam het dametje met een enorme glimlach naar buiten. Ik werd verwelkomd als een oude bekende, kreeg een plek bij de kachel en werd uitgenodigd koffie te drinken, op haar man te wachten die het toch zo fijn zou vinden als ik ook bleef lunchen... Geheel vanzelfsprekend allemaal. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 17

Eten Eten is een belangrijk onderwerp in Umbrie. Het staat centraal in de meeste discussies, naast voetbal uiteraard. Hier staan wat blogs bij elkaar over eten in Umbrie. De zoektocht naar eten in de natuur, olijfolie, wilde zwijnen en lokale gebruiken a tavola. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 18

Foto van een vrouw die torta al testo maakt bij een sagra Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 19

Vin Santo Vin Santo is een traditie in midden Italië (misschien ook in het noorden en zuiden van Italië, maar dat weet ik niet zeker). Vin Santo is een zoete wijn die is gemaakt uit druiven die pas worden geplukt als ze overrijp zijn (dus vol suiker), vervolgens worden ze heel lang gegist en zo ontstaat een natuurlijk zoete wijn. Zalig als je een goede hebt. Er is tegenwoordig ook veel vin santo die gewoon met suiker is gezoet en met alcohol is versterkt - dat is iets heel anders). Gisteren hoorde ik toevallig op de radio een interview met een wijnproducent die gespecialiseerd is in vin santo, uit Cortona. Hij legde liefdevol uit hoe de vin santo wordt gemaakt en verloor zich gepassioneerd in beschrijvingen van processen, smaken en door zon overgoten kwaliteitsdruiven. Aan het eind vroeg de interviewer of de producent ook zo genoot van een glas vin santo aan het eind van een maaltijd, waar dan traditioneel amandelkoekjes in worden gedoopt. Dit is een echte traditie in deze streken en bij het noemen van vin santo denkt iedereen direct aan tozzetti (die keiharde amandelkoekjes waar je, ongedoopt, je gebit op breekt). De producent was opmerkelijk lang stil en zei toen vol afschuw dat dit het meest walgelijke is dat iemand met een mooie wijn die met zorg is gemaakt en jaren heeft gerijpt, kon doen: er zijn koekje in dopen alsof het de capuccino van het ontbijt is. Prachtig, zo n toewijding. Ik zal er de volgende keer ook bij stilstaan en de tozzetti gewoon in de koffie dopen, de vin santo drink ik zo wel op. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 20

Koffiezetapparaat Wie wel ns in Italië komt, weet dat er geen Nederlandse koffie wordt geschonken noch gedronken. Inmiddels is het in een supermarkt in Umbertide wel mogelijk om niet-dubbel-gebrande koffie te kopen (er is geen keus, ze hebben maar 1 soort) en filters, maar in weinig andere plekken is dit beschikbaar. Groot was dus ook mijn verbazing toen ik in een van de ongewenst thuisgeleverde reclamefolders een waar Nederlands koffiezetapparaat zag staan. Afgeprijsd. Ik las de advertentie meerdere keren, maar het woord koffie kwam er niet in voor. Deze apparaten, zo werd de lezer verteld, waren uitstekend geschikt voor tisana, kruidenthee. U doet de kruiden in de filter en het water druppelt er langzaam doorheen. Wat een fantastische uitvinding! Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 21

Carnevalsnacks Rond Perugia wordt in de periode rond carnaval een vreemde zoete snack gegeten, waar ik de smaak maar niet van te pakken krijg. De winkels liggen er vol mee en de zogenaamde fritelle zijn niet aan te slepen. Neem wat meel en water, maak er stevig deeg van en rol het uit tot heel dunne plakken. Snij deze in rechthoeken van 10 bij 5 cm en frituur ze in olie. Ze zwellen als het goed is een beetje op. Zodra ze licht bruin zijn moet je ze uit laten lekken en opeten met warme honing of jam. De heerlijke Italiaanse keuken kennende, is dit nou echt geen super gerecht. Vrij smakeloos en ongeraffineerd. Toch doet iedereen rond Perugia alsof ze een heerlijk en uniek taartje te pakken hebben. Het doet mij weer ns beseffen hoe belangrijk cultuur is. De fritelle horen bij deze tijd van het jaar en dus is het lekker. Of zie ik het verkeerd? Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 22

Lam Gods Raad ns wat men in Italië eet met Pasen? Lam. Bij bosjes worden de lammetjes afgemaakt, al weken lang nu. Iedereen moet lam hebben voor de Paas lunch. Ik begrijp die run op de lammetjes niet, maar van de mensen uit het dorp beneden mij, krijg ik nooit antwoord op mijn waarom vragen. (Ze weten het namelijk niet en vragen zich nooit af waarom dingen zijn zoals ze zijn. Ze vinden het ook erg irritant dat ik het me wel afvraag aangezien je de dingen moet nemen zoals ze komen (of zijn). Wellicht vandaar dat ze op zondagochtend naar de kerk gaan in de hoop dat ze dan de kans verhogen goede dingen op hun pad te vinden). Ik zal er dus via anderen achter moeten komen en zodra ik een plausibel antwoord heb, zal ik het laten weten. Op het internet zag ik dat in het evangelie Christus vaak met Lam Gods werd aangeduid. Dat verklaart direct alles, maar de zin in een vers lammetje neemt er niet door toe. Het idee dat ik een heerlijk geroosterd stukje Christus zit te verorberen (die zich heeft opgeofferd om ons te verlossen - dat staat er, ik verzin het uiteraard niet!) verhoogt het eetplezier nou eenmaal niet. Uiteraard moet ik het gewoon symbolisch zien. Maar ik blijf het sneu vinden voor de lammetjes, en hun moeders. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 23

Aspergepolitie Ik zag een politie auto langskomen, een witte auto, van de Polizia di Stato. Ik verwachtte dat ze na een tijdje bij mij aan zouden kloppen, maar ik hoorde niets meer. Ik ben de enige bewoner hier bovenop de heuvel, vandaar dat ik dacht dat ze voor mij waren gekomen. Zeker een uur later moest ik weg. Was de politie geheel vergeten. Op weg naar mijn auto zag ik een man in mijn tuin, op de plek met de wilde asperges. Ik riep dus, zoals altijd, dat het privé terrein was en of hij de tuin direct wilde verlaten. Het bleek een politie agent, met pistool aan zijn broekriem en stoer gespierde armen. In zijn fijne gemanicuurde handen hield hij een smakelijk bosje asperges. Hij kwam direct mijn kant uit en ging heel dicht bij mij staan. Ik dacht aan zijn pistool en verhalen van agenten die een beetje gek worden en beginnen te schieten. Gelukkig herinnerde ik me dat ze altijd gaan schieten op hun (ex) vrouw of baas, dus de opkomende angst ebde direct weer weg. De agent bood zijn excuses aan en zei dat hij niet dacht dat het privé was. Ik zei dat hij toch door een hek was geklommen, dat zo n hek toch iets zou moeten zeggen. Hij zei dat het hek zo makkelijk over te klimmen was, dat hij er niet bij stil had gestaan dat het bedoeld was om mensen buiten te houden. Hij keek naar zijn verzorgde handen gevuld met een bos asperges en zei ik was even asperges aan het plukken. Ik keek ook naar de asperges en zei, met een grote glimlach in de hoop er een grapje van te maken maar toch te zeggen wat ik wilde zeggen: u heeft eigenlijk mijn asperges gestolen. De agent haalde zijn schouders op en zei: er staan er wel meer. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 24

Koffie Sprak net de (gepensioneerde) man die de tuin onderhoudt van een prachtig huis van buitenlanders dat veelal aan andere buitenlanders wordt verhuurd. Er waren mensen uit Australië en ondanks het grote probleem zich in het Italiaans verstaanbaar te maken, wilden ze per se deze vriendelijke oudere tuinman iets aanbieden. Coffee en caffè lijkt wel wat op elkaar, hij begreep het en wilde dat dus wel aannemen. Hij had liever een glaasje grappa gehad, maar vraag dat maar ns zonder als alcoholist te worden bestempeld door meer ascetische buitenlanders. Zo wijs was deze man inmiddels wel, na jaren ervaring met die vreemde toeristen. Daarnaast, leg dàt maar ns uit in een taal die je niet beheerst. Hij kreeg dus koffie, dacht een sterke espresso, die hij in een halve minuut weggewerkt zou kunnen hebben. Tot zijn grote verbazing en paniek, kreeg hij echter iets wat hij een emmer slappe koffie noemde. Zijn gezicht vertrok terwijl hij me heel serieus vroeg of ik ook op die manier koffie dronk. Che schifo! (wat vies) zei hij voordat ik antwoord kon geven. Het was niet alleen erg vies, het was ook een groot probleem geweest die kokendhete emmer bruin water met vaag koffiesmaakje naar binnen te werken. Het duurde erg lang en hij had het een uur later nog warm. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 25

Rauwe tuinbonen Dit is de periode van het jaar (juni) waarin hier, in Umbrie, onstuimig rauwe tuinbonen worden gegeten. De eerste keer dat ik ze kreeg voorgezet keek ik werkelijk met grote ogen naar de berg ongepelde tuinbonen, te midden van een enorm bord met pecorino en rauwe ham. Een grap? Nee, een lekkernij die maar een paar weken per jaar verkrijgbaar is. Inmiddels kijk ik zelf uit naar het moment van de eerste fave. Heerlijk met vers brood, olijfolie en zout. De bekendste variant is echter met pecorino (geitenkaas). Een makkelijker voorafje bestaat niet! Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 26

IJskoffie Een nieuwe wereld voor mij, want ben niet erg bekend met alle drankjes en laatste mode hierin. Tot een vriend van mij laatst bij hem thuis een caffè freddo voorzette. Heerlijk was dat, op zijn terras met mooi uitzicht. IJskoffe op z n aller eenvoudigst. (espresso)koffie zetten, veel ijs erbij. Erg veel ijs, anders is het niets. Even roeren en klaar is de ijskoffie. Toen ik dus even op Elba was, vroeg ik om een caffè freddo. Dat was niet de bedoeling. Ik kreeg een lege blik terug van de serveerster, hetgeen mij duidelijk maakte dat er iets niet helemaal klopte. Het blijkt namelijk niet gewoon caffè freddo te heten (koude koffie - ze hebben misschien wel gelijk, het klinkt gewoon niet zo lekker), maar caffè shakerato. De koffie met ijsklonten wordt in een shaker gedaan (vandaar de caffè shakerato - prachtige veritaliaansing van een engels woord!) en heftig geschud. Een soort cocktail lijkt het vervolgens, en daar betaal je dan uiteraard ook aanzienlijk meer voor... Uitspraak van shakerato is: sjakerato. Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 27

Cocomero Een makkelijke taalval: cocomero betekent niet komkommer, maar watermeloen. In juli en augustus staan overal in Italië langs de weg kleine vrachtwagentjes cocomero e meloni te verkopen. Het is onder Italianen dan ook niet meer dan normaal een paar stukken watermeloen of meloen per dag te eten. Het lijkt een ware wedstrijd om bij vrienden of familie aan te komen met een lekkere zoete cocomero. Daarmee fai bella figura (maak je een goede indruk). Met een komkommer (cetriolo) valt geen eer te behalen, met cocomero wel! Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 28

Aperitivo Vanochtend was ik bij een van de vakantiehuizen die ik verhuur. Het was net twaalf uur geweest, maandagochtend. De eigenaar bracht me naar een tafel met twee kleine flesjes witte wijn en wat chipjes en zei: facciamo l aperitivo. Ik sputterde wat tegen, om twaalf uur op lege maag aan de witte wijn is nou eenmaal niet de allerbeste tactiek om een productieve rest van de dag te hebben. Ik bedankte dus hartelijk en zei dat ik liever geen alcohol op de lege maag dronk. De, overigens bijzonder vriendelijke en hartelijke man, keek me aan en zei terwijl hij een flesje pakte en van dichtbij bestudeerde: Alcohol? Ma... in questa roba qui non c è alcohol (met andere woorden, er zit geen alcohol in dit spul). Ik liet mij dus, ondanks lichte twijfel, een glas inschenken. Na een paar slokken was ik toch wel overtuigd dat er alcohol in zat en merkte dat ook nog even op toen mijn glas werd bijgevuld. Ach, zei de man, solo 9 gradi, che vuoi che sia (slechts 9 procent, dat is toch niets). Leven in Umbrie 2005 en 2006, pagina: 29