Zwangerschap dagboek ~Week 19~ Vandaag is echt een mijlpaal, ik heb de 20 weken gehaald van mijn zwangerschap. Eerlijk gezegd had ik dit nooit meer verwacht. Er is echt een moment geweest dat ik dacht dat er nooit meer een tweede kindje zou komen. Dat het gewoon niet voor ons was weg gelegd om een echt gezin te zijn. Maar gelukkig groeide het vertrouwen in deze zwangerschap steeds een stukje meer. Het volste vertrouwen heb ik in dit kindje in mijn buik. Ondanks er angsten zijn, maar dat heeft niets met dit kindje te maken. Maar puur door de ervaring met Daan. Ik voel dat het goed zit met dit kindje en hoop dat ik meer rust kan vinden in de angsten die er wel zijn. Ik geniet intens, maar als ik denk aan de 20 weken echo of aan de bevalling kan ik de paniek in mijn lichaam voelen. Dit is ook de reden waarom ik afgelopen vrijdag nog een sessie heb gedaan bij Mirre. De onrust werd steeds erger nu de 20 weken echo echt heel dichtbij komt. Dinsdag is het zover, en wil er graag in rust daar in gaan. Klachten Ik had het vorige week er al even over dat er een vermoedde was op een blaasontsteking, nou dat bleek dus echt zo te zijn. Het duurde erg lang voor ik eindelijk medicatie kreeg, nu hopen dat het snel de goede kant op gaat. Want ik merk juist dat ik me er steeds rotter door ga voelen. Heb steeds enorme buikpijn en steken in mijn schaamstreek. Zal blij zijn als dit over zou zijn. Verder begon ik ineens misselijk te worden en kreeg ik last van brandend maagzuur. Hopelijk is dit iets tijdelijks en niet tot aan het einde van de zwangerschap. En toch voelt het alsof ik nog geluk heb dat ik het nu pas heb. Bij Daan begon het al heel vroeg in de zwangerschap en kon ik ook niet volledig plat liggen in bed. Slapen is ook nog altijd
een vervelend iets. Ik slaap gewoon echt niet. Ben de hele nacht aan het draaien omdat ik gewoon niet lekker lig. Alles doet me pijn en daar erger ik me heel erg aan. Pas in de ochtend wordt ik vaak wat rustiger en val ik dan in slaap. Energie opbouwen Omdat ik echt zo,n slechte conditie heb sinds ik zwanger ben en weer volledig thuis zit (op de 2 uurtjes werken na dan) Ik heb pijn en ben moe, waardoor ik nergens echt zin in heb. Het is niet alleen lichamelijk moe het is meer emotionele moeheid. Ben natuurlijk heel hard aan mezelf aan het werken waar echt heel veel emotie bij komt kijken. En emotie kan zo vreselijk slopend zijn. Alles wat bij Mirre gebeurd sloopt me echt gigantische. Dan zal je zeggen waarom dan toch doorgaan in de zwangerschap, denk nu gewoon echt daaraan. Maar dat doe ik, alles wat ik nu opruim is voor mij, mijn partner en mijn kindje van belang. Die dingen hoeft mijn kindje dan niet mee te dragen, want die pikt automatische gevoelens van mij op. Alleen door dat ik dus zo weinig energie heb wordt er zorgen gemaakt of ik de bevalling wel aankan, daardoor twijfel ik zelf nu ook wel. Dus ben ik samen met mijn partner de stap gaan zetten om meer te gaan wandelen. Probeer elke dag een half uur te wandelen. Ja soms zitten er dagen tussen dat het even niet gebeurd. Maar waar ik in het begin na 10 minuten al bekaf was, merk ik dat ik toch nu al na twee weken sterker wordt. Ik krijg meer energie van het buiten zijn en echt door het wandelen wordt die extreme moeheid toch verminderd. Nu het nog volhouden, want ik wil vol vertrouwen de zwangerschap verder in gaan en vol vertrouwen de bevalling aangaan.
Zwangerschap dagboek ~Week 18~ Week 19 heb ik vandaag bereikt, volgende week zit ik dan eindelijk op de helft. Dat is echt een hele mijlpaal. Maar nu kunnen jullie lezen over de afgelopen week, dus zwangerschap week update 18 Blaasontsteking Het is een kans dat ik dus een blaasontsteking heb. Maandag toen ik op controle was, klaagde ik over steken in mijn zij en buikpijn. Toen wilde ze toch even mijn urine laten onderzoeken. Helaas belde ze pas donderdag avond op dat het verontreinigd was. Niet eerder had ze het onder ogen gekomen, en maakte excuses. Ze zei als het zo is zijn we op tijd. Maar
wilde dus niet blind gaan behandelen en liet me naar de huisarts gaan om mijn urine op kweek te laten zetten. Nou duurt dat drie dagen, helaas zit er nu dus de kerstdagen tussen. Omdat ze maar niet belde na maandag dacht ik het zal wel meevallen, de klachten namen af dus dat was goed. Maar eigenlijk sinds gisteren nemen de klachten weer toe. Steeds pijn in mijn buik, nog vaker plassen en eigenlijk de hele dag voelen dat ik moet. Branderig gevoel onderin buik en schaamgedeelte. Ik moet dus echt afwachten tot volgende week. Zorgen om de bevalling Ik heb echt totaal geen conditie meer en in het ziekenhuis maken zich zorgen. Dat deden ze al om mijn geestelijke gezondheid en nu ook omdat ze bang zijn op dit moment dat ik de bevalling niet ga aankunnen. Ik ben al na 10 minuten lopen al bekaf. Maar eigenlijk is het niet zo gek na al die emotionele momenten op Mirre. Ondanks ik niet meer elke week daar ben, doe ik nog wel wat af en toe. En heb ik elke week een telefonische gesprek. Maar hierdoor en door de zwangerschap heb ik echt nergens meer energie voor. Helaas leggen ze wel heel erg de nadruk op de zorgen, zodat ik mezelf ook nog dieper in de put voel komen. Ik vind het nu dus ook al eng de bevalling. Er is nu afgesproken met mijn maatschappelijk werker in het ziekenhuis dat ik elke dag ga wandelen. Nou dat elke dag is nu zo,n beetje bijna elke dag. We zijn vorig weekend begonnen, en twee keer overgeslagen. Dus dat gaat prima zo. Nu het alleen nog volhouden, ik moet weer meer conditie krijgen. De baby moet er toch ook echt uit nog. Buik Eigenlijk heb ik gewoon een hekel aan buikfoto,s, maar toch wilde ik er wel een paar. Net als bij Daan ook dus niet elke week een buikfoto. Waarom niet nou omdat wat je eigenlijk op de foto ziet mijn bovenbuik is en het is toch echt niet de buikbaby die daar zit. Toch vind ik het zelf leuk te voelen
dat me buik steeds dikker word, normaal vind ik dat vreselijk maar nu groeit er iets moois daar. Ondanks ik er dus een hekel aan heb, zijn er toch foto,s die ik jullie nu ga laten zien.
Hoe kan je het beste voorbereiden op een bevalling?
Zwangerschap dagboek ~Week 17~ Vandaag gaan we het hebben over zwangerschap week 17, want vandaag ben ik precies 18 weken zwanger. dat houd in dat ik over twee weken op de helft van mijn zwangerschap zit. Voor mij gevoel gaat het niet heel snel, en toch ergens wel weer. Waarom het niet snel genoeg gaat voor mijn gevoel is omdat ik zo graag dat kleintje in mijn armen wil hebben. Maar aan de andere kant is het maar goed dat ik nog even te gaan heb. Want voor de bevalling gaan we nog even verhuizen. Dus nog genoeg te doen voordat dit kleintje geboren wordt.
Blaas niet onder controle Wat is het vervelend dat je zoveel moet plassen. Ik had dat al heel snel in de zwangerschap. Maar sinds een paar dagen merk ik dat het alleen maar erger wordt. Ja de kleine wordt ook steeds iets groter en het voelt nu al dat mijn baarmoeder enorm op mijn blaas drukt. Maar vervelender is nog dat ik me blaas gewoon niet onder controle heb. Ik moet regelmatig niezen, waardoor ik gewoon in mijn broek plas. Dit is gewoon echt heel erg dat ik dit steeds weer voel. Andere klachten Ik heb al een tijdje problemen met slapen doordat ik veel pijn heb in mijn rug en mijn bekken. Het slapen gaat nu wel beter. Maar heb wel overdag meer pijn in mijn rug en bekken. Als ik veel voor mijn doen gedaan heb, voel ik het heel erg. Begin deze week heb ik een workshop gehad en daar heb ik de eerste dag zowat de hele tijd op de grond op een kussen gezeten. Dat was niet slim, dus had ik halverwege de week zoveel pijn een dag dat ik amper normaal kon lopen. Hopelijk wordt het niet nog erger, want ik moet nog 22 weken. Contact maken met buikbaby Het is zo leuk om de buikbaby nu al zo te voelen. Al vanaf 13 1/2 week voel ik het. Soms is het gewoon echt een stuiterbal in mijn buik. En wat ik nog leuker vind, waar ik super van geniet dat de buikbaby contact maakt met papa. Steeds als we samen op bed liggen, legt de papa zijn hand op mijn buik. En daar reageert de kleine op. Hij kan het natuurlijk nog niet voelen. Maar ik vind het prachtig dat ons kindje gewoon contact maakt met papa. Dat het gelijk druk wordt als hij zijn hand op mijn buik legt. Ben benieuwd of de baby zich ook laat voelen als het groot genoeg is zodat hij het echt kan voelen. Want Daan was daar heel eigenwijs in, als zijn papa de hand op mijn buik legde stopte Daan gelijk met bewegen. Dus ik gun het
zo dat het dit keer anders zal zijn. Juist omdat het nu al zo druk is. Zwangerschap dagboek ~Week 16~ Vorige week kwam het er niet van om een stukje te schrijven over mijn zwangerschap. Vandaag heb ik weer een update voor jullie. Ik ben vandaag 17 weken zwanger, nog eventjes en dan zit ik alweer op de helft. Wat natuurlijk een geweldige mijlpaal is zeker als ik kijk naar de vorige twee keer dat ik zwanger raakte. Ik ben zo gelukkig dat het allemaal goed blijkt te gaan met het kindje.
Afspraken, afspraken en nog eens afspraken Ja het is wel fijn om elke twee weken te mogen kijken naar je kindje, maar het is wel een gedoe steeds naar het ziekenhuis. Maar niet alleen dit ook heb ik nu drie nieuwe afspraken erbij gekregen voor 3 januari wanneer ook de 20 weken echo gepland is. Aangezien ik heel benauwd ben, sturen ze me door naar de cardioloog. 3 januari mag ik dan al om 8.00 in het ziekenhuis zijn voor een ECG, daarna voor een echocardiogram. Dan nog een afspraak met de cardioloog zelf. Om het helemaal af te maken heb ik de 20 weken echo dus op de ochtend gepland. En na die echo moet ik nog even mijn bloeddruk laten meten. Het is fijn
dat ze me zo goed onder controle zetten, maar dit vind ik eigenlijk op 1 dag best wel wat veel. Geslacht van ons kindje Afgelopen maandag dacht ik even te vragen of ze kon kijken of het geslacht al zichtbaar zou zijn. Met dit termijn is het namelijk al mogelijk te zien. Maar helaas ons kindje was te eigenwijs om iets prijs te geven. Ik ben gewoon heel nieuwsgierig, maar verder maakt het ons weinig uit of het een jongen of een meisje is. Wel heb ik heel sterk het gevoel dat het een meisje is, maar dat laat nog even op zich wachten dus. En mochten wij het straks weten, blijft dat voor de buitenwereld nog een verassing net als bij Daan willen we dit pas laten weten als het geboren is. Zorgen vanuit het ziekenhuis Ik heb natuurlijk al het nodige mee gemaakt in zwangerschappen ik ben niet voor niets heel hard aan mezelf aan het werk. Wil gewoon het beste uit het leven halen wat er te halen valt. Voor mezelf maar ook voor de kleine in me buik en mijn partner. Het geluk in het leven vinden voor mezelf en gezin. Ik ben aardig op weg, maar nu ik niet meer elke week bij Mirre ben valt het zwaar thuis. Door de nodige klachten (benauwdheid) kan ik niet zo veel en ben ik veel thuis. Hierdoor merk ik dat ik best eenzaam ben. Op Mirre merkte ik dat niet zo, want er was altijd wel iemand om mee te praten, dansen, spelen en hart te luchten. Dit is dan ook de reden dat ze in het ziekenhuis zich ook wat zorgen maken, maar voornamelijk voor de periode als het kindje geboren is. Daar maak ik me niet zo druk om eigenlijk. Meer om deze tijd. Aan de ene kant is het fijn dat ze de juiste zorg voor me willen, maar het voelt ook een beetje alsof ik mezelf nu zelf nog meer zorgen ga maken omdat hun dat doen. Ik ben dan ook wel blij dat ik er niet alleen in sta en dat ik nog altijd contact heb met Mirre en het ziekenhuis zelfs contact gaat leggen met hun.
Wil gewoon niet graag naar een nieuwe psycholoog. Maar de zorg die ik kreeg op Mirre is geen optie meer vanwege het geld. Zwangerschap dagboek ~Week 14~ Vandaag ben ik alweer 15 weken zwanger en ik kom nu dichterbij de 20 weken echo. Nog altijd wil ik hier niet aan denken, want dan krijg ik het Spaans benauwd ervan. Ondertussen staan er al drie nieuwe afspraken gepland voor controle. 5 december mag ik weer even kijken, twee weken later ook nog eventjes. En de 20 weken echo staat op 3 januari gepland. Kwaaltjes Ik merk dat ik het steeds sneller benauwd heb, en dus actief de grootste moeite heb met dingen doen. Fietsen is een hele opgave geworden, maar wil ik dus nog wel blijven doen. Daarbij heb ik het nog sneller warm dan voorheen, dus ik zweet redelijk snel. Alles kost nu twee keer zoveel energie dat vind ik wel heel lastig omdat ik juist had gehoopt dat de ergste moeheid wel af zou zakken na die 12 weken. Dat gebeurde ook wel, maar als je niet veel slaapt en dus snel benauwd ben dan ben je ook sneller moe. Steken in me buik heb ik ook soms, begin nu ook te merken dat het erger wordt als ik iets teveel heb gedaan. Daar ben ik eigenlijk vandaag pas achter gekomen, want heb gisteren de hele dag in het ziekenhuis gezeten vanwege de operatie van mijn partner. En dat heeft er bij mij wel in gehakt voel ik nu heel erg na dat ik ook nog even de grote boodschappen alleen op de fiets heb moeten doen. Nu maar even goed naar mijn lichaam luisteren en wat rust geven.
Verder ben ik blij dat ik niet misselijk ben en ook geen last van brandend maagzuur. En ja mijn buik groeit al lekker, nee nog steeds geen foto,s van gemaakt. Wordt nu eigenlijk wel tijd. Testen Ik had het eigenlijk al laten vallen in de vorige update, maar wilde er nog even op terug komen. Aangezien we natuurlijk een kindje met down kregen de vorige keer heb je nu recht op de NIPT test. En in het ziekenhuis dachten ze dat we die maar even wilde laten doen in plaats van eerst de combinatie test. Maar wij hebben bewust gekozen voor geen testen. Voor ons is de 20 weken echo vroeg zat om te zien als er iets mis is om dan eventueel verder te testen. Dit hebben we toen ook in de eerste zwangerschap zo gedaan en ben het nu ook helemaal niet van plan geweest. We weten wat we te wachten staan als er weer uit zou komen dat er een kindje met down gezien wordt. En zullen er dan weer voor gaan. Alleen als ons kindje niet met het leven verenigbaar is dan zal ik de zwangerschap niet uitzitten. Dat is iets wat ik denk niet aan zou kunnen. Maar ik ben heel positief en we gaan er vanuit dat er dit keer geen rare dingen gezien worden. Genieten Ik had echt van te voren niet verwacht dat ik zo erg zou kunnen genieten van deze zwangerschap. Door onze geschiedenis komt er toch wel angsten bij kijken. Toch valt het allemaal heel erg mee. Dit komt ook omdat ik hele goede begeleiding gehad heb. En ik heel sterk ben verbonden met ons kindje. Zo sterk verbonden dat ik het zelfs al heb gevoeld. Eerst twijfelde ik nog of het alleen de energie is die ik voelde. Maar toen ze in het ziekenhuis zeiden dat het wel vroeg is maar wel mogelijk is wist ik het zeker. Ik heb onze kleine Minnie al gevoel in me bui, hoe klein het nu ook nog is. Wat is dat bijzonder zeg. Deze zwangerschap is zo anders dan bij
Daan en ik ben daar zo dankbaar voor dat ik nu ook echt mag en kan genieten ervan. Hebben jullie testen laten doen in de zwangerschap, waarom ja of waarom nee? Zwangerschap dagboek ~Week 13~ Wat ben ik blij dat ik de grens van drie maanden over ben, wat was dat een stressvolle tijd af en toe. Natuurlijk weet ik dat er nog van alles mis kan gaan uit ervaring. Maar de kans op een miskraam is een heel stuk kleiner geworden. En ik heb het volste vertrouwen erin dat deze zwangerschap helemaal goed gaat komen.
Het negen maanden invulboek Ik probeer trouw het boek in te vullen, maar soms schiet het er bij in. Maar dan maar even in halen. Maar vind de vragen soms lastig te beantwoorden. Hoe voel je nu? Heb je het op je werk verteld? Hoe was de reactie op het werk? Hoe was het bij de verloskundige? Nou wat zeg je, als er al twee weken achter elkaar wordt gevraagd hoe je voelt. Eerlijk gezegd sta ik daar niet steeds bij stil. Want ik voel me gewoon moe, omdat ik amper slaap. En werk, ja ik ga woensdag voor het eerst weer beginnen na vijf maanden pauze op de kinderboerderij. Dus ze vonden het toch al leuk dat ik van de week even weer langs kwam. Echt standaard verloskundige, ik sta onder controle in het ziekenhuis. En kom er elke twee weken, steeds is het weer fijn om dat kleine wondertje te mogen zien. Maar ik ga trouw door met invullen. Wat ik het meest moeilijk vind is de buikfoto,s, die zijn er helemaal nog niet. Dat vond ik bij Daan al moeilijk, omdat ik niet vind dat ik een mooi buikje heb. Ik ben gewoon dik, het baby buikje is wel mooi. Maar dan komt er zo,n vreselijk bovenbuik boven uit steken. Toch komen er vast nog wel buikfoto,s.
Slecht slapen Dit vind ik wel een hele vervelende die bij de zwangerschap komt kijken. Ik heb echt dagelijks heel erg pijn in mijn rug en bekken. En helemaal dus als ik in bed lig. Dat is dan ook de reden waarom ik amper slaap. Ik draai de hele nacht van me rug naar me zij, maar beide liggen gewoon niet lekker. Al heel in het begin heb ik een poging gewaagd met een kussen tussen me benen te slapen. Maar ook dat is geen optie, ik kan gewoon niet een hele nacht op me zij liggen en dan weet ik me geen raad met die kussen. En de pijn wordt er ook niet minder op. Dit is echt het enige waar ik echt heel veel last van heb in de zwangerschap. Verdere klachten vallen echt heel erg mee.
Bevalling Met twee maanden werd me al even verteld dat ze geen problemen zagen om niet op natuurlijke wijze te bevallen. Maar aangezien dit mijn eerste afspraak was ging mij dit even te snel. Er werd gesproken over eerdere ervaringen dus over Daan en de miskramen. Bloeddruk werd opgemeten, en ja ik kon ze wel vertellen dat hij te hoog zou zijn. Ook dacht ze maar even te zeggen dat we de combinatie test over zouden slaan en gelijk de NIPT test zouden willen. Nou mevrouw dat heeft u mis we willen geen testen. Gelukkig legde zich daar gelijk bij neer. Juist op het moment dat ik aardig in paniek begon te raken over dat ze begon over natuurlijk bevallen, wilde ze nog eens mijn bloeddruk meten. Ja geen slimme zet, ik zat daar onwijs trillend te huilen. Dus besloot ze het er maar bij te laten. Maar goed, zelf ben ik met drie maanden erop terug gekomen over het hele bevalling verhaal. Want ze hebben me met Daan aangeraden een keizersnee en dat vanwege een verleden met abcessen. Er werd verteld dat het grote kans is dat het terug komt na een natuurlijke bevalling. En aangezien ik er een stuk of vijf keer aan geopereerd ben zat ik daar niet op te wachten. Uiteindelijk was het door Daan ook verstandig dat het een keizersnee werd. Nu gaan ze eerst mijn medische gegevens door nemen en kijken of het echt geen probleem is op een natuurlijke bevalling. Want dat wil ik echt uitsluiten, een natuurlijke bevalling lijkt me namelijk echt heel mooi om mee te mogen maken. Dus hier komt zeker nog een vervolg op. Wie heeft de gouden tip om in de zwangerschap beter te slapen?
Zwanger zijn na verlies kindje Eindelijk ben ik zwanger en ik geniet er heel erg van, maar dat is wel even wennen geweest in het begin van de zwangerschap. Na een kindje verliezen en twee keer een miskraam hoe voelt het dan om zwanger te zijn. Ben je dan wel blij ermee, kan je er mee verbinden of voel je alleen maar onzekerheid. Ik was heel bang dat ik absoluut niet blij kon/mocht zijn omdat het toch wel weer mis zou kunnen gaan. Maar ik ga jullie vertellen hoe ik ermee om ben gegaan en wat mij enorm heeft geholpen dat ik nu zo kan genieten van deze zwangerschap. Eerste echo Al heel snel kreeg ik een echo, dat is normaal als je in de
medische molen zit. En helemaal met mijn voorgeschiedenis niet zo gek. Inmiddels weet ik precies waar ik moet kijken, maar het was nogal vaag allemaal. Ineens zagen we heel licht iets knipperen. Ja echt zit er een hartje, van de verpleegkundige specialist was er ook wat twijfel. Er was een hele vroege zwangerschap dacht ze. Eerst werd er gedacht dat het knipperen misschien wel mijn eigen hartactie was. Maar toen haalde ze er een boek bij om de echo te vergelijken. En ze zei toch nog twijfelend dat er wel een zwangerschap van een week op 5 a 6 zat. Het hartje was net gaan kloppen, dus vandaar dat het heel traag was. Ik voelde van alles door me heen gaan, ik voelde vele tranen opkomen. Maar echt opluchting was het niet. Wat een onzekerheid was er nog. Dus was ik blij dat ik twee weken later terug mocht komen. Erover praten Nee ik wilde nog niemand in de familie of vriendenkring het vertellen. Maar omdat ik onder begeleiding stond bij Mirre kon ik het daar delen. Dit deed me zo goed, dat ik er langzaam vertrouwen in ging krijgen. Er werd verteld dat ik contact kon maken met dit mini mensje, maar ik durfde eigenlijk niet. Ik durfde me niet te verbinden met dit nieuwe leven in mij. Het was al veelte vaak mis gegaan. Wat als ik me verbond, dan doet het alleen nog maar meer pijn als het mis zou gaan. Toch door steeds meer te delen van mijn angst, begon ik het langzaam toe te laten. Ik begon zelfs de energie van dit kindje te voelen. Heel raar, want dit kende ik niet van Daan. Ik wist dan ook nog niet dat ik het kon voelen terwijl het zo klein was. Je voelt het in energie. De energie van dit kindje groeit met de dag dat ik er vertrouwen in heb. Soms lijkt het alsof ik het echt al voel bewegen in mijn buik, maar dat is iets wat gewoon nog niet kan. Maar wat voelt dit speciaal. Ik dacht echt dat ik niet zou gaan genieten van deze zwangerschap en dat er alleen maar angst zou zijn. Ja er is angst vooral als ik denk aan de 20 weken echo. Maar wat geniet ik van dit kindje. Als ik niet bij Mirre onder begeleiding stond, was ik me nooit
gaan verbinden met dit kindje en zou ik zoveel moois gaan missen in de zwangerschap. Angst voor een miskraam Ja die is er zeker in het begin heel erg geweest. Ik had dan ook steeds een beetje bloedverlies en bloed is voor mij paniek. Terwijl als ik met mijn hoofd nadacht wist ik dat dit ook geen kwaad kon. Maar ik raakte vaak juist in paniek hierdoor. En helemaal toen ik al een echo had gekregen waar er echt al een heel mini mensje op te zien was met armpjes en beentjes. En dan weer dat bloedverlies. Toen had ik het niet meer. Nu werd het echt, en ik kreeg een nachtmerrie over een miskraam. Maar niet een miskraam die ik eerder al had gehad. Nee dit keer zag ik mezelf een heel klein mini kindje in me handen hebben, met heel veel bloed. Maar gelukkig bleef alles goed gaan en ben ik nu door de eerste drie maanden heen. Dat geeft me echt wel meer rust. Op naar de 20 weken echo Eigenlijk wil ik hier helemaal niet bij stil staan, als ik dat doe is er echt veel onrust. Dus daarom druk ik het tot nu toe steeds weer weg. Ook weet ik dat mijn partner deze echo heel eng vind. Bij Daan gingen we met gezonde spanning erin, maar liep het zo anders af. Ik moet er niet aan denken dat ze weer allemaal rare dingen gaan zien op de echo. Ik weet dat het een kleine kans is dat weer hetzelfde te zien is dan, maar er zit echt wel een groot trauma op deze echo. Dit is ook de reden waarom ze met twee maanden zwangerschap zeiden. nou ik ga er vanuit dat je de combinatietest wilt overslaan en gelijk maar de NIPT test wil doen Nou mevrouw, wij willen helemaal geen testen. De 20 weken echo is vroeg zat om verder te testen als er iets mis mocht zijn. Gelukkig legde ze hier gelijk bij neer, omdat we natuurlijk wisten waar we over spraken. Voor nu geeft het me rust dat ik elke twee weken controle heb. En ik blijf gewoon heerlijk genieten van mijn zwangerschap.
Baby kleertjes shoppen Ik had zelf niet verwacht dat er al zo snel kleertjes voor de baby in huis gehaald zouden worden. Ik had besloten pas iets te gaan kopen als ik weet of er een meisje of jongen in me groeit. Want we hebben nog zoveel kleertjes in huis. En veel is ook nog vrij nieuw. Maar toch heeft de nieuwe baby die op komst is al kleertjes gekregen. Ik mocht wat leuke items uitzoeken via Olliewood. Wat was dit nog moeilijk, zoveel leuke kleertjes voor baby,s. Maar het viel wel wat tegen aan unisex kleertjes. Toch heb ik echt wel hele leuke dingen besteld. Ook deze baby verdiend iets nieuws en niet alleen kleertjes die speciaal voor Daan zijn gekocht. Weg dromen Als je zo aan het rond neuzen bent voor baby kleertjes droom ik even weg. Zou het een meisje of jongetje worden. Het maakt me niets uit, maar als ik die kleertjes zo zie Die schattige rokjes en jurkjes voor meisjes, die stoere jasjes en schoenen voor de jongetjes. Toch moest ik het nog even doen met kleertjes die voor beide kan. Gelukkig hou ik ook van wat stoerdere dingen voor meisjes en daarom was ik gelijk al helemaal weg van een item wat ik dan ook gelijk in het winkelmandje stopte. Ik koos als eerste voor een spijker tuinpak, wel in een maatje 68, want als het nog zo klein is hou ik liever van dat zachte stofje. Ik was echt meteen verliefd hierop. Daarnaast bestelde ik nog een broekje en een legging maatje 50. Een broekje maatje 62 en een heel stoer shirt met lange mouwen in maatje 62.
Stoer net als Daan We weten natuurlijk al hoe het is om een baby boy te mogen krijgen. En wat vond ik het toen al heerlijk om stoere jongens kleding te kopen. Wat ik nu als eerste opzocht waren de baby boy schoentjes. Met Daan hebben we die kans nooit gekregen om schoenen te shoppen. Maar ik vind ze zo geweldig om te zien. Denk niet dat ik heel snel al schoentjes zou kopen, een baby heeft er nog vrij weinig aan. Maar al dat kleine spul wordt je gewoon stapel verliefd op. Even denk ik terug aan Daan hoe het was om voor het eerst speciaal jongens kleding te kopen. Dit vond ik heel speciaal. En ondanks ik eerst nog niks wilde kopen voor zijn broertje of zusje, toch voelde dit net zo speciaal als toen bij Daan. Ik ben nu al zo dol verliefd op dit mini mensje. Zoeter dan zoet Als ik echt kijk speciaal naar meisjes kleding denk ik aan het zoete roze, maar gaf natuurlijk ook al aan dat ik ook van
stoer houd voor een klein meisje. Maar nu keek ik echt even naar dat hele zoete voor een mini meisje. Hoe zou dat zijn zo,n mini Debbie in die schattige roze kleertjes. En natuurlijk kwam ik ook iets tegen waar ik meteen weg van was als ik wist dat er een mini meisje in me buik groeide. Dan had ik een heel zoet baby pakje voor in de zomer besteld. Minnie stelt zich voor Minnie Nee we weten nog niet wat het geslacht is, maar we hebben de baby een bijnaam gegeven. Mijn partner schrijft het als Mini, maar zelf hou ik Minnie aan. Ik kreeg al te horen leuk een meisje, nou dat is dus niet de reden waarom deze naam. Daan kreeg ook al snel een bijnaam Draakje, en dus deze baby verdiend er ook eentje. Maar eigenlijk doen we dit voor ons zelf het makkelijker te maken. Het is onpersoonlijk om over de baby te praten, of hij/zij. En hierdoor is de kans straks als we het geslacht weten minder groot dat we onze mond voorbij praten. Want ook dit keer willen we het graag voor ons zelf houden. Maar voor nu is het ook afwachten voor ons. Controles Ik heb inmiddels al 5 echo,s gehad in 12 weken tijd. De eerste echo was echt zo vroeg dat er wat twijfel was of het echt om een zwangerschap ging. Maar we waren positief, de echo daarna zagen we echt dat het gegroeid was en er zat ook nog eens een kloppend hartje. Ik huilde van opluchting, het leeft in mijn buik. Al snel werd ik overgedragen naar de afdeling Obstetrie
en Gynaecologie, want blijf in het ziekenhuis onder controle staan. Voor ik het wist had ik daar een afspraak en ja natuurlijk weer een echo. Vanwege mijn verleden van miskramen en een moeizame zwangerschap bij Daan, mag ik elke twee weken op controle komen. Dit mag ik zelf bepalen, als het straks vertrouwder voelt omdat ik Minnie ga voelen mag ik ook minder vaak komen. Maar voor nu vind ik het wel fijn op deze manier. weken zwangerschap 10 Zwangerschapskwaaltjes Als ik terug denk aan de zwangerschap van Daan kon ik niet genieten, later begon ik te beseffen misschien wist ik onbewust wel dat er iets mis was. Nu kan ik echt genieten ervan. Het begon wel met echt extreme moeheid, ik wist niet waar ik het moest zoeken zo moe. Maar ik moest door, want elke week ging ik gewoon nog naar Mirre toe. Wat een zware opgave werd, maar het zo waard. In het begin was ik ook misselijk, maar niet extreem. Ik voelde me zieker van de hormoon spuiten tijdens de behandeling dan nu in mijn zwangerschap. Wel heb ik heel erg last van lage rugpijn en van mijn bekken. Juist als ik op bed lig waardoor ik nauwelijks tot niet soms slaap. En ja dat hakt er wel erg in. Ja en dan zijn er nog de gevoelige
borsten, raak ze niet aan want echt dat vinden ze niet leuk. Daarnaast voel ik regelmatig dat het druk in mijn buik is, de energie van dit kindje is enorm. En ja banden pijn. Maar het belangrijkste ik sta in verbinding met dit kindje en ik geniet. Uitgerekende datum Vandaag ben ik precies 13 weken zwanger wat ben ik blij dat ik over het eerste termijn heen ben. Ik ben op 20 mei uitgerekend, en dit is een erg bijzondere datum omdat Daan zijn verjaardag op 15 mei valt. Ik mag het van de daken schreeuwen Er zijn inmiddels al vier iui rondes geweest voor deze poging Houd mijn lichaam me voor de gek Het is s,avonds laat en lig in bed bij Mirre. Ik voel me al de hele dag ziek. Mijn hele lichaam voelt zich zwanger. Al dagen heb ik last van gevoelige borsten en lage rugpijn. Ik voel me opgezwollen, en heb pijn in mijn buik. Ook ben ik misselijk en wil het liefst spugen. Maar dat gebeurd niet. Ik moet plassen en bij het afvegen zie ik licht bloedverlies. Ik ben meteen in paniek. Maar ik voelde het toch, mijn lichaam zegt dat ik zwanger ben. Daar zit ik dan huilend op de wc, nee dit kan niet waar zijn. Terug in mijn kamer voel ik me nog zieker en er is paniek. Via een berichtje naar Bert vraag ik of hij nog wakker is en hij weet genoeg. Op dat moment geven we beide de hoop op. Ik voel me zo extreem moe, maar ik kan alleen maar
huilen en piekeren. Mijn handen vinden weer mijn telefoon, ik twijfel. Ga ik dit echt doen, voor ik het weet typ ik een bericht naar Marijke en vraag haar om hulp. Ik voel me zo eenzaam en heb behoefde aan een knuffel. En toch het stomme schuldgevoel zegt waarom moet je nou hulp vragen en dat om 23.00 in de avond. Paniek Ik hoor de deur van het gebouw open gaan en iemand de trap op lopen. Marijke klopt aan en zo staat ze in de kamer. Ze vraagt wat er is en hakkelend vertel ik wat ik voel en eerlijk dat ik het niet meer zie zitten het hele zwangerschap traject. Ze komt op bed zitten en luistert. We hebben een fijn gesprekje en dan eindelijk de knuffel waar ik zo de behoefde aan heb. Ik bars nog even flink in huilen uit in haar armen. En dan is het tijd om te gaan slapen. Ik ben rustiger en val blijkbaar in slaap. Maar midden in de nacht wordt ik wakker. Ik voel me nog altijd heel ziek. De klachten verdwijnen niet. Meestal als mijn hoop weg is verdwijnen de klachten ook. Dan weet ik ook dat het de hormoon spuiten zijn werk weer lekker heeft gedaan. En mijn lichaam zo van slag was daardoor. Ik begrijp het echt niet. Durf ik te gaan plassen, ik moet wel dus laat ik maar gaan. Hoop Niks geen bloed te zien. Heb ik het de keer ervoor verbeeld. Ik ben zo in de war. Toch maar de dag rustig proberen af te wachten. Er is een licht sprankje hoop dat het bloeden niet doorzet. In de ochtend doe ik een zwangerschap test, na twee minuten zie ik twee streepjes op het schermpje. Toch twijfel ik, het is wel een erg licht streepje. Maar zo zagen de vorige testen er toch ook uit. Beneden laat ik een foto zien van de test, ze zegt twee streepjes te zien. Ik verbeeld het me toch niet. Nu pas besef ik dat ik zwanger ben. Ik ben gewoon ZWANGER.