Enschede in 30 foto s - 14 januari 2009
Achteraf blij dat ik met de auto ben gegaan. Het was een goede reis. Mist. Veel vrachtwagens.
Ik neem op goed geluk de stationsplein garage. Mooie graffiti. Jammer van de helicopter en de tag daaronder. Bij nader inzien passen de wolken ook niet. Ik vind de gebouwen, de lucht en de weg mooi. Het is genoeg.
Enschede bevalt me. De mist helpt omdat het past, en het lekker fotografeert. Een foto is snel mooi als het mist. Er staan veel gebouwen die ik mooi vindt.
Dit moet een ijsbaan geweest zijn. Het jongetje is aan het spelen. Man en hond wachten.
Als ik me omdraai zie ik de Kater. Ik ben er één keer geweest. Met Jan Bats. Hij kwam uit Hengelo, dat niet tegen Enschede blijkt aan te liggen. Ik vraag me af hoe we hier dan zijn gekomen. Volgens mij lopend. We deden alles lopend. Ik vond de Kater niet bijzonder. Hij wel. We zien elkaar nog heel af en toe.
Ineens een volstrekt a-typische katholieke kerk. Het dak en de kruizen doen Grieks Orthodox aan. De ramen doen me denken aan een synagoge.
Enschede staat vol met kunst. Helemaal geweldig. Deze man kijkt naar twee beelden van toneelspelers die tegen de gevel van de schouwburg zijn aangeplakt. Stadse fratsen, zie je hem denken.
Even verderop zit een vrouw ingespannen een krant te lezen. Er hangt een druppel aan haar neus.
Het bankje nodigt uit om te gaan zitten. Dat bedenk ik me pas als ik de foto voor het eerst zie. Dan besef ik me dat je er eigenlijk alleen met zijn tweeën op kan zitten. En dan ook nog niet zomaar met iemand. Ik kom vast nog terug. Als ie maar niet bezet is.
Moeder en kind. Het beeld verwondert. Het kind zoekt. Of nee, bekijkt. Iets. De moeder bekijkt ook en staat daarbij in een heel ongemakkelijke houding. Of gaat ze iets pakken? Is er wat gevallen? Even verderop kijkt een dikbuikzwijn uitdrukkingsloos toe. Misschien heeft hij het wel opgegeten.
Vader. Of de buurman, of de verteller. Ik hou het even op de vader. Van een afstand straalt hij autoriteit en rust uit. Dichtbij is gespannen. Hij twijfelt. Blijven zitten? Meezoeken? Rust voegt soms zo weinig toe.
Het gemeentehuis. Wat mij betreft gieten we heel Enschede in glas, en maken er daarna gangen in zodat we het kunnen bekijken. We moeten alleen nog even te bedenken hoe we mist in glas vangen.
Ah. Een plein. Een moeder heeft geholpen bij de compositie. Ik ken haar niet. Zij mij ook niet. We hebben elkaar zelfs niet gezien.
De afstand verraad het. Het luistert heel nauw. Te dicht bij is te gewoon. Te ver weg is te ver weg. Af en toe wegkijken. Ene voet. Per ongeluk aankijken. Andere voet. Handen in de zakken. Je zegt eens wat.
Tja. Hier kunnen geen fleurige fietstassen en knaljas tegen op. Ze doet nochtans een dappere poging. Ok. Toch een beetje gelukt. Omdat de meeuw haar snavel hield.
Nog steeds op het plein. Verbijsterde beer. Er gaat een man met een fototoestel frontaal voor staan. Wat een ellende.
Toch maar wat afstand dan. Het helpt niet echt.
Zijn maatje. Ik krijg hem niet meer scherp. Ik wil alleen maar een grote kist en ze allebei meenemen. Redden.
Wat een fenomenaal plein. Ze hebben op de Bijenkorf een nachtmerrie gebouwd. Een soort fuik. Als ik eenmaal ga klimmen kan ik alleen maar omhoog. Tot de laatste tree. Blijven staan is geen optie. Ik hoop maar dat ik de punten kan ontwijken.
Ook gaaf. Het hele winkelgebied staat vol speeltoestellen. Kunstige speeltoestellen. Ik moet nog even navragen of er ook op te spelen valt, maar het moet kunnen zo te zien.
Beter. Ik ben dol op trappenhuizen. Hier durf ik ook wel op en af. Als het niet hoeft, hoeft het niet, maar toch. Ik vind het vooral mooi.
Je hebt een nummer van REM, Everybody Hurts. In de clip zie je in de ondertiteling de gedachten van de mensen die je ziet. Dat heeft een onuitwisbare indruk op me achtergelaten.
De mevrouw op de achtergrond met paraplu kijkt schattend, de mevrouw op de voorgrond is in paniek. Ze houdt op een bijzondere manier haar mantel vast.
Hé. Van hier is het anders. De mevrouw met de paraplu is bang. De mevrouw links troost en houdt de wacht. Fabuleus kapsel overigens.
Frustrerend hoe iemand met zo weinig zo veel kan zeggen. Inspanning. De regen is gutsend zweet. Dat helpt bij het beeld. De man torst een grote trommel.
Hier is veel aan de hand. Je kunt een boek schrijven over dit beeld. Een trilogie.
Mooi werk. Monsters doden. Angstige vrouwen en kinderen. Heldendom is een fijn gevoel als het lukt.
Ze hebben op mijn auto gepast. En op de steeg naar de ingang naar de parkeergarage. Alles in orde. Mooie druppel weer.
Enschede. De vraag is, had ik even moeten wachten met het nemen van de foto. Ik ben er nog niet uit.
Ik was op bezoek bij Monique. Mooi thuis heeft ze. En dit op het toilet. Happinez. De rest van de dagen deed niks. Kan geen toeval zijn.