Beklimming Kilimanjaro, de hoogste berg van Afrika. Het was tussen Kerst en Nieuw 2013 dat ik een beslissing nam die me uiteindelijk tot grote hoogte zou brengen. Eigenlijk nam ik er twee. Ten eerste besloot ik om samen met mijn dochter Kris een stichting op te richten. Het doel daarvan is om kansarme kinderen in een weeshuis in Tanzania de kans te geven op een menswaardige manier op te groeien. Maar om dit doel te bereiken, moet er natuurlijk geld ingezameld worden. Voor mij was het duidelijk dat ik eerst zelf iets wilde presteren alvorens andere om een bijdrage te vragen. Zo werd mijn tweede beslissing dan ook dat ik de Kilimanjaro zou gaan beklimmen. Deze berg ligt op pakweg 30 kilometer afstand van het weeshuis en is met 5.895 meter de hoogste in Afrika. Een mooi doel dus! Aangezien ik regelmatig sport, had ik het idee dat ik mijn conditie wel op peil zou krijgen. Grote onbekende was de hoogte. Ik had geen flauw idee hoe mijn lijf hierop zou reageren, iets waar je ook niet op kunt oefenen. Daar lag dan ook de grote uitdaging. Toen ik enkele dagen later mijn voornemen kenbaar maakte op de Nieuwjaarsreceptie van mijn schoonfamilie, kreeg ik spontaan bijval van mijn schoonbroer Hein. Gelukkig, ik hoefde de tocht dus niet alleen te maken. Enkele dagen later, toen de eerste informatie over de beklimming bekend werd, bleek dit voldoende om ook mij tweede schoonbroer Cees over de streep te trekken. Aangezien we de nachten op de berg door zouden brengen in kleine tentjes voor twee personen, moest er nog een volgend slachtoffer gevonden worden. Dat lukte op de verjaardag van mijn vrouw. We kregen toen onze zwager Henri overtuigd van de unieke uitdaging die we tegemoet zouden gaan. Het viertal was compleet, de reis kon geboekt worden en de voorbereiding zou nu definitief gaan beginnen. Er was geen weg meer terug. Vrijdag 12 september Her was zover. In alle vroegte vertrokken we naar Schiphol waar we, na enige vertraging, rond 12.30 uur de lucht ingingen. Ik voelde me niet zenuwachtig, eerder enthousiast, positief gespannen om het avontuur aan te gaan. Enige uren later stapten we in het donker de warme lucht in op Kilimanjaro airport in het noordoosten van Tanzania. Een uur later, nadat alle formaliteiten door de douane waren afgehandeld en onze rugzakken waren gevonden, ontmoetten we onze gids voor de komende dagen, Gerard. Een Tanzaniaan, met een erg donkere huid, stralend witte tanden en een Rastakapsel dat werd verborgen onder een enorme reggae hoed. Hij bracht ons naar het hotel in Moshi waar we de eerste nacht zouden doorbrengen. Onderweg werd verteld wat we zoal konden verwachten tijdens onze beklimming. Het zou een unieke en vermoeiende ervaring gaan worden. Zaterdag 13 september Na een laatste nacht in een normaal bed en na een laatste ontbijt in het hotel, zien we de crew die ons gaat begeleiden voor het eerst. Ze komen op zaterdagochtend met een bus naar het hotel om ons en onze bagage op te halen. De groep bestaat uit zestien
personen. Een gids, een assistent gids, een kok en zijn assistent en let wel, twaalf dragers. En dat voor vier mensen uit het Westen die zo nodig de Kilimanjaro willen beklimmen. Ik moet eerlijk bekennen, zonder al die steun zou het ons absoluut niet gelukt zijn. Verrassend genoeg was er een dame bij, zij was niet de kok, maar juist een van de dragers, die naast hun eigen bagage, een 20-tal kilo s aan extra s mee naar boven sjouwen, voor 10 USD per dag. Chappeau! Deze mensen zouden overigens niet willen dat de toeristen zelf hun bagage naar boven zouden dragen, het is hun inkomen. De Kilimanjaro is via zeven verschillende routes te beklimmen, te bewandelen eigenlijk. Het is niet zo dat je met zware alpine uitrustingen zoals pikhouwelen, stijgijzers en dergelijke op pad moet. Wij hadden gekozen voor de Rongai route. Dit is de enige route die vanuit het noorden de berg benaderd en had tevens een niet al te hoge moeilijkheidsgraad. We moesten in tentjes slapen en inclusief de acclimatisatie dag die we hadden ingelast, zouden we zeven dagen onderweg zijn. Die zaterdag zouden we om 14.00 uur onze eerste stappen maken op weg naar de top. We begonnen op een hoogte van 1.996 meter en het eerste kamp lag op een hoogte van 2.626 meter. De tocht zou 3,5 uur duren en was niet langer dan 7 kilometer. Tanzania ligt net iets onder de evenaar en als het geen regenseizoen is, dan is het weer aan de voet van de berg bijzonder aangenaam, zo ongeveer 27 graden vermoed ik die dag. Een van de meest bijzondere dingen van de Kilimanjaro is dat je in een paar dagen, alle klimaatzones doorkruist. Zo vertrokken we in een tropisch klimaat en de vegetatie om ons heen was die van een tropisch oerwoud met vooral apen als bewoners. Om 17.30 uur bereikten we Simba kamp, waar we de eerste nacht zouden doorbrengen. De crew had alle tentjes al klaar staan. We waren echter niet de enige groep die besloten had om die dag de beklimming te starten. Er stonden tientallen tentjes van diverse groepen, met enthousiastelingen van over de gehele wereld. Een indrukwekkend geheel. Het werd ook de eerste kennismaking met het eten. Hoe goed zou onze kok zijn? Uit eerdere verhalen hadden we begrepen dat het voedsel eentonig zou zijn en naarmate de dagen vorderden, ook niet mee vers. Het tegenovergestelde bleek echter waar te zijn. Met de beperkte middelen die hij had, bleek onze kok in staat te zijn om een fantastische maaltijd op tafel te brengen. De eerste dag kregen we verse groentesoep, gekookte aardappelen met heerlijke boontjes, gemixt met wortel en ui en een prachtig visje erbij. Na het eten klommen we met onze gids nog een paar honderd meter verder de berg op, dit zou goed zijn om aan de hoogte te wennen. En aangezien het rond de evenaar altijd redelijk vroeg donker is, besloten we om 20.00 uur de slaapzak op te zoeken. Zondag 14 september Om 6.00 uur was het reveille. Geen van ons had die nacht goed geslapen. We moesten blijkbaar toch wat wennen aan de omgeving, de krappe tenten, de veel te warme slaapzak voor dat moment en de indrukken die we de dag daarvoor hadden opgedaan. In de ochtend ontstond een terugkerende routine. Je krijgt een bakje met warm water en zeep om je een beetje op te frissen. Je hoopt dat je voor een goede boodschap naar
het toilet kunt. Waarbij het toilet niet veel voorstelt. Het is een houten keet met een betonnen vloer waarin een gat zit. Ja, mikken dus. En ik kan jullie verzekeren, dat lukt vrijwel nooit goed. In elk geval bij mij niet. Daarna ontbijt dat steevast begint met porridge, een voedingsrijke, doch enigszins smakeloze pap van havermout. Vervolgens nog een paar boterhammen met ei, worstjes, pindakaas, jam en aan het einde ook weer steevast, vers fruit. Kortom een goed begin van de dag. Die zondag zouden we doorgaan naar een hoogte van 3.679 meter, een stijging van ruim 1.000 meter. Het werd een zware wandeling van 12 kilometer waar we met inbegrip van alle pauzes, zeven uur over zouden doen. Naarmate we stegen werd de vegetatie minder en lager. Voor het eerst kregen we een prachtig uitzicht over de toppen van de Kilimanjaro. Deze kent namelijk drie toppen, de hoogste is Uhuru peak en daar lag onze eindbestemming. Vanwege de lengte die dag hadden we een goed gevuld lunchpakketje meegekregen, waar we mogelijk toch wat last van hebben gekregen. Want na de lunch sloeg bij ieder van ons de vermoeidheid toe. Mogelijk was ons lichaam vooral bezig met het verteren van het eten in onze maag en minder met de toevoer van zuurstof die we in ons hoofd nodig hadden. Door de vele hoogtemeters die we die dag moesten overbruggen kreeg iedereen op een of andere manier last van zijn lijf. Bij mij uitte zich dat in een licht gevoel in het hoofd, alsof je te snel opstaat. Het duurde niet lang, maar kwam wel regelmatig terug die middag. Andere kregen hoofdpijn of diarree. Maar bij een van ons sloeg het om in maagklachten die enkele dagen hebben geduurd en de tocht tot een hel maakten voor hem. We waren dan ook allemaal opgelucht toen we om 15.30 uur ons kamp bereikten en we de bekende tentjes terugzagen. Ik had een iets betere nacht, alleen werd die regelmatig verstoord door het feit dat ik moest plassen. Vreemd? Nee niet zo. De beste manier om hoogteziekte voor te blijven is door veel water te drinken. Het advies is om dagelijks pakweg drie liter water te drinken. Het water dat je tijdens de beklimming drinkt is smeltwater wat van de berg komt en dat gekookt wordt door de bemanning voordat je het kunt gaan drinken. Een andere mogelijkheid om met hoogteziekte om te gaan is door een Diamox pilletje te nemen. We hadden alle vier deze medicijn meegenomen als een soort verzekering tegen deze ziekte. Maar we hadden ook allemaal een ander advies van onze huisarts gekregen. We wisten dus niet goed hoe we hiermee om moesten gaan. Uiteindelijk heb ik die nacht een pilletje genomen, ik weet eigenlijk niet goed waarom. Meer onder het motto, van stel dat ik het niet doe en ik word ziek, wat dan. Want als je hoogteziekte krijgt is de tocht afgelopen, er rest dan niets anders dan afdalen. Maandag 15 september Deze dag zouden we slechts 4 kilometer wandelen naar een hoogte van 4.303 meter. Gezien de lichamelijke ongemakken werd het een tocht van 3,5 uur. De temperatuur wordt duidelijk minder, de kleding iets dikker. Om iets voor 13.00 uur kwamen we aan in ons volgende kamp, Mawenzi genoemd. Vanwege het vroege tijdstip hebben we die dag twee keer warm eten. Ik voel me duidelijk beter worden en heb later die dag
werkelijk negens meer last van. s Middags begint het te regenen en we kunnen dan ook niets anders doen dan in onze tent gaan liggen om te rusten. Dinsdag 16 september Het vele rusten van de dag ervoor heeft ons allemaal erg goed gedaan. Wel blijven we nog wat ongerust over de maagklachten van een van ons. Ik moet zeggen dat onze gids zich van zijn goede kant laat zien. Hij is erg bezorgd en doet er alles aan om het ons naar de zin te maken. Ook de rest van de bemanning leeft erg mee. Deze dag is onze rustdag, bedoeld om aan de hoogte te kunnen wennen, ter voorkoming van hoogteziekte. Het tempo ligt die dag dan ook laag. Wel gaan we nog een stukje klimmen naar een punt waar we een fraai uitzicht hebben op de rest van onze tocht. Het Mawenzi kamp ligt op een van de andere toppen van de Kilimanjaro en van hier hebben we een prachtig zicht op Uhuru peak, onze eindbestemming op 5.895 meter. Het is goed weer en ik gebruik die middag om me wat beter te wassen. Er zijn geen douches, er is alleen een plastic bak met warm water en zeep. Daar moet je het dagelijks mee doen, naast de hygiëne doekjes en wat ontsmettingsspul voor de handen uit Nederland. De hygiëne is niet opperbest in de meeste kampen. Ze zijn druk bevolkt en de toiletten worden slechts zelden schoongemaakt. Maar het leven onder relatief primitieve omstandigheden heeft ook zijn charme, althans voor mij. Woensdag 17 september We gaan vandaag naar een hoogte van 4.730 meter en stijgen dus maar 400 meter. We eindigen wel rond de vorstgrens. Ik pak mijn dag-rugzak dan ook zorgvuldig in. Kleding in laagjes is het devies deze dagen. Het is wel een relatief lange tocht van 9 kilometer, niet veel klimmen, wel flink wandelen. Onderweg komen we de wrakstukken tegen van een vliegtuig dat in 2008 is neergestort en waarbij vier toeristen zijn omgekomen. Door de hoogte waarop we zijn, ligt het tempo erg laag. De verslechtering van de weersomstandigheden maken het als maar moeilijker. We voelen de eerste neerslag in de vorm van sneeuw. Als we over een open vlakte lopen komt daar de gure wind bij. Er is vrijwel geen vegetatie meer, dikke graspollen gaan over in mosachtige begroeiing. We komen in wat de gids noemt, het alpine gebied. Als we uiteindelijk 4,5 uur na vertrek rond 13.30 uur bij het volgende kamp aankomen is het zicht ons ontnomen door een dichte mist. Maar we hebben het gehaald en kunnen ons opmaken voor een korte nachtrust en een extreem zware beklimming naar de top. In dit kamp, Kibo geheten, komen meerdere routes samen. Ik denk dan ook dat we met een kleine honderd man de nacht daar doorbrengen. Donderdag 18 september Het wordt de dag van de waarheid. We vertrekken om 00.15 uur, het is donker en koud, maar gelukkig droog en bij aanvang staat er niet al te veel wind. Het doel ligt nog ruim 1.100 meter boven ons. Aangezien we die hoogte over een lengte van zes kilometer overbruggen, zien we een stijgingspercentage van 20% tegemoet. Wauw!
De gids en de assistent gids gaan met ons mee, de bemanning blijft achter en wacht op onze terugkeer. Ik heb vijf laagjes kleding aan, drie wollen hemden, een fleece vest en een winddicht regenjack. Onder mijn normale afritsbroek draag ik een wollen lange onderbroek. Verder nog een warme muts, dikke sokken, goede wandelschoenen, handschoenen en niet te vergeten, een lamp op mijn hoofd. Gedurende de tocht heb ik alleen een beetje last van koude handen, de rest blijft goed op temperatuur. Mijn rugzak zit gevuld met voedzame repen en drie liter warm water. De gids zet een langzaam tempo in, zo zegt hij. Toch blijkt dit hoger te liggen dan dat van de meeste andere groepen. In het begin ligt er nog een redelijk pad, later wordt het klimmen en klauteren over een rotsige bodem. De wind steekt op, het wordt kouder. Voor zover we weten is de gevoelstemperatuur in die periode -15 graden Celsius. We rusten regelmatig. Tijdens die momenten kunnen we drinken en eten maar ook bijkomen van de vermoeidheid die toch wel begint toe te slaan. De hoeveelheid zuurstof is zo minimaal op die hoogte dat je van de geringste extra inspanning al vermoeid raakt. Alles in één tempo is dan ook het beste wat je kunt doen en het is de gids die dat tempo aangeeft. De zon komt op en die zorgt voor bijzonder mooie beelden die de beklimming zo waardevol maakt ondanks de vermoeidheid die zich meester maakt van je lichaam. Het vooruitzicht om de top te halen is zo sterk dat opgeven geen moment in me is opgekomen. En met de kinderen van het weeshuis voor ogen wordt de motivatie gedurende die laatste meters alleen maar steker. Om 06.45, zes en een half uur na vertrek, komen we aan op de top. De euforie is groot bij ons alle vier. We zijn oprecht blij dat we gevieren de top hebben gehaald en dagen van inspanning en afzien worden beloond met een fraai uitzicht. Ik merk dat ik een traantje weg moet pinken. De afdaling duurt dan nog anderhalve dag en is 36 kilometer lang. Een kwestie van doorzetten. Het was een onvergetelijk avontuur, goed te doen maar met name de voorlaatste dag erg zwaar. Wat we niet mogen vergeten is dat we ruim 9.900 hebben ingezameld met ons vieren. De bestemming daarvan ligt in een weeshuis n Tanzania. In februari 2016 staat de volgende reis gepland, heb je zin om mee te gaan, kom dan even langs op Quackelaer 51. En kijk ook eens op www.tumaini-nederland.nl Wil van der Linden