Ruth de Wit (35) is getrouwd met David (38), en trotse moeder van Menno ( ), Bram (8), Thom (7), Thijs (7) en Lars (7). Vlak voor de geboorte van Menno moesten ze alweer afscheid van hem nemen. De komst van de drieling ziet Ruth als een knipoog van God. 22
tekst Wieteke van der Ven Beeld Eljee Styling en visagie Marianne Muys e v a i n b e e l d 'Baby hebben?' Cara van der Grient, getrouwd met Mario en moeder van een dochter, kan na een operatie geen kinderen meer krijgen. Dit is voor haar een enorme teleurstelling en heeft een flinke impact op haar huwelijk. In die tijd gaat Cara met haar man mee naar de manege. Aan de bar raakt ze aan de praat met een vrouw die een zwaar gehandicapte baby op schoot heeft. "Hebben?," vraagt de vrouw. "Ja," is Cara's antwoord. Het zet haar leven op z n kop... Cara's verhaal was te zien in De Verandering (maandag 7 maart 2011). Terugkijken kan via www.eo.nl/deverandering. Niet verwacht, toch gekregen Als kleine meid, spelend met de poppen, fantaseert bijna iedere vrouw al over het moederschap. Toch kunnen die fantasieën in de praktijk anders uitpakken. Deze vier vrouwen kregen elk op hun eigen manier te maken met een verrassende zwangerschap. 'Ik wilde een groot gezin? Nu kreeg ik er drie tegelijk' We hadden altijd een ideaalbeeld. Op ons verlanglijstje stond een groot gezin. Na twee miskramen en het moeten loslaten van zoontje Menno lieten we bij de laatste zwangerschap meteen een echo maken. De verloskundige zag er niet twee, maar volgens mij zijn het er drie. David schrok: Stop maar even met tellen. Ik kreeg de slappe lach. Wat was dat gaaf. Ik wilde een groot gezin? Nu kreeg ik er drie tegelijk. Het is geen toeval. Ik heb naast het grafje gestaan van mijn eigen kind. Menno overleed vlak voor de bevalling. Dan heb je alles in huis, de babykamer is ingericht. En kom je thuis met lege handen. Ik was heel boos op God. Waarom moest ik een kindje dragen, dat niet leven zou? In het diepste verdriet, waar we het licht niet meer zagen, hebben we Gods hand gevoeld. David zei dat het ergens voor diende. Maar hoe kan een dood kindje je nu iets geven? Ik zie nu dat we door Menno's overlijden een lijntje hebben met Boven. Het is vreselijk om mee te maken, maar ook vreselijk mooi om te merken dat God daarbij is. Kort daarna kwam Bram gezond op de wereld. We hadden maanden de tijd om te wennen aan de komst van de drieling. Het was flink aanpoten. Twee kinderen terugstoppen ging niet meer. Wij liepen dag en nacht door. Dat is nu anders, het is een groter cadeau dan we hadden verwacht. 23
'Met al mijn emoties vond ik rust in het geloof' Het was zo n schok. De grote vraag was waarom mij dit overkwam. Mijn relatie met Jeffrey stond inmiddels op een laag pitje, omdat mijn nieuwe studie alle aandacht nodig had. Ik wilde niet dat we samen zouden zijn, alleen vanwege ons kindje. Het is uiteindelijk zo gegroeid. Het geluk, de liefde die ik in mijn gezin gevonden heb, dat maakt alles goed. Bepaalde dromen heb ik zien verdwijnen, maar dat betekent niet dat mijn leven voorbij is. Als ik te veel bezig ben met wat ik niet heb, word ik niet gelukkig. Wanneer je kiest voor een gezin, dan moet je daar naar mijn mening ook voor de volle honderd procent voor gaan. Geestelijk heb ik een heel snelle groei doorgemaakt. Ik moest binnen vier maanden de knop omzetten. Ik heb in een soort roes geleefd. Met al mijn emoties vond ik rust in het geloof. Juist mijn zwangerschap bracht mij dichter bij God. Ik weet niet hoe ik deze tijd goed door was gekomen als ik het geloof en de liefde van familie en vrienden niet had gehad. Er viel een last van mijn schouders. Ik kon met een schone lei verder. De liefde van God vloeit door Lorena en dat is zo mooi om te zien. Thuis is zij degene die ons aan het bidden herinnert door Mama, bidden! te roepen, haar handjes samen te vouwen en giechelend door de spleetjes van haar ogen te spieken, wachtend op het begin. Hannah van den Nieuwehuijsen (19) is getrouwd met Jeffrey (25) en moeder van Lorena (2). Op haar zestiende kwam Hannah erachter dat ze al vijf maanden zwanger was. In korte tijd schakelde zij van tiener naar moeder. 24
'Ik vind het knotsgezellig' Ik dacht evenveel kans te hebben om de postcodeloterij te winnen, als om zwanger te worden. Ik lijd aan het PCO-syndroom, waardoor er maar weinig eicellen worden aangemaakt. De enige mogelijkheid om kinderen te krijgen, is via medicatie. Robert en ik hebben ons meteen ingeschreven voor pleegzorg, omdat we er rekening mee hielden dat er niets kwam. Na de eerste kennismaking met Celena bleek het tegendeel waar. Ik bleek zwanger te zijn. We hebben zeven maanden aan Celena kunnen wennen voordat Joyce werd geboren. Een tijdje later kwamen we opnieuw in het ziekenhuis, want als het een eerste keer lukt, dan lukt het een tweede keer misschien ook wel. Maar de medicijnen sloegen niet meer aan. Op de hoogste dosering injecties ben ik toch zwanger geraakt. Er kwamen vijf eitjes vrij. Dat was nu ook weer niet de bedoeling. Bij de eerste controle haalde de assistente de dokter erbij. Ze kon niet geloven dat ik zwanger was van een tweeling. 'Het is niet mogelijk, maar toch is het zo.' Nadat ook Heimen bij ons kwam wonen, dachten we compleet te zijn. Ik ervaar zoveel blijdschap dat God ons kinderen heeft gegeven. Het was enorm schrikken toen ik onverwacht weer zwanger bleek te zijn, maar als God dit meisje erbij geeft, zullen we het wel redden. Het is thuis een grote bak herrie, af en toe staat het huis op zijn kop. Maar ik vind het knotsgezellig. Ik vind dit tien keer mooier dan ik ooit zelf had kunnen dromen. Nicole van Barreveld (36), getrouwd met Robert (40), moeder van Celena (7), Joyce (4), Lukas (3), David (3), Heimen (2) en Ylja (0). Nicole lijdt aan het PCO-syndroom. Celena en Heimen hebben via de pleegzorg een warm thuis gevonden bij Nicole en Robert. 25
'Ik viel van het ene in het andere uiterste' Ik viel zowat van de bank. Op de echo zag ik Eva met haar handjes bewegen. Ik had mij maanden niet lekker gevoeld. Ik dacht dat ik in de overgang zat, dat had de huisarts toch gezegd? Ter controle heb ik mij laten nakijken bij een homeopathische arts. Opeens viel ik van het ene in het andere uiterste. Ik was zo verward. De knop moest om. Ik heb al twee grote kinderen, nu zou er een kleintje bijkomen dat 24 uur zorg nodig heeft. Pieter had mij al de hele dag proberen te bereiken. Om half zes kwam eindelijk mijn uitslag: We zijn zwanger. Aan die gedachte hebben we maanden moeten wennen. Ik heb de eerste maanden zoveel geslikt om mij beter te voelen, wat zou dat met ons kindje hebben gedaan? In God vonden we rust, Hij zorgt. Herman Pieter heeft mij tijdens de zwangerschap weleens gevraagd: Wat als het een kindje is met het Downsyndroom?. We konden ons laten testen bij de huisarts, maar waarom zouden we dat doen? We zouden het toch houden. Het was heel intens. Een Godswonder. Op het moment dat mijn vliezen braken, bleek dat er ontlasting in het vruchtwater zat. Meteen hebben we gebeden. Heer, geef ons kracht. Ik ben onder de douche gegaan en ben toen rustig in bed gaan liggen. De verloskundige had meer stress dan ik, ik had het overgegeven aan God. Uiteindelijk kwam Eva gezond ter wereld. In wat je overkomt, vraag je vaak: Waarom?, maar God is groter dan mijn gedachten. Esther Klokman (44), getrouwd met Pieter (44), is moeder van Emma (16), Herman Pieter (10) en Eva (0). Ze zat al een tijdje niet lekker in haar vel. De overgang, meende de huisarts. Ze bleek drie maanden zwanger te zijn. 26