Maandelijkse uitgave (behalve augustus) Jaargang 6 nr. 7-8 Juli - Augustus 2009 1,25 euro Ver. uitg.: Bruno Valkeniers, Madouplein 8 bus 9 te 1210 Brussel Afgiftekantoor: GENT X P4A9074 De strijd gaat door
Een nieuwe start Philip Claeys Hoofdredacteur Actueler dan ooit Het Vlaams Belang heeft bij de verkiezingen van 7 juni een veldslag verloren, maar - tot spijt van wie t benijdt - niet de oorlog. Het was dan ook een beetje belachelijk te zien hoe sommige tegenstanders hun wensen voor werkelijkheid hielden en zowaar het begin van het einde van het Vlaams Belang aankondigden. Alsof een partij die slechts veertien verkiezingsoverwinningen op rij boekt en geen vijftien, automatisch ten dode is opgeschreven. Het Vlaams Belang vormt overigens de op één na grootste fractie in het Vlaams Parlement. Onze partij beschikt over een aantal troeven die op lange termijn belangrijker en waardevoller zijn dan bijvoorbeeld televisiepopulariteit, al dan niet opgefokt door Woestijnvis. We hebben een indrukwekkende schare aan militanten, kaderleden en verkozenen die voor hun ideaal vechten, en niet voor postjes en profijtjes. We hebben een ijzersterk programma, en het origineel blijft altijd beter dan de kopie. Dat programma heeft niets aan actualiteit ingeboet. Het is het Vlaams Belang - en niemand anders - dat thema s als de Vlaamse onafhankelijkheid, immigratie en veiligheid op de politieke agenda heeft geplaatst. Het Vlaams Belang zal zijn programma onverkort blijven verdedigen, met bijkomende invalshoeken, met meer ijver en vindingrijkheid dan ooit tevoren. De teerling is geworpen. De stemmen zijn geteld. Langs deze weg wil ik onze kiezers bedanken, maar zeker ook onze mandatarissen en onze idealistische militanten die, in dikwijls moeilijke omstandigheden, telkens weer het beste van zichzelf geven. Nu het stof gaan liggen is, breekt stilaan de tijd van bezinnen en analyseren aan. De voornaamste conclusie van de voorbije stembusslag is dat de politieke en maatschappelijke kloof in dit land onoverbrugbaar is geworden. Wallonië stemt links, Vlaanderen kiest rechts. De Vlamingen kiezen voor verandering, terwijl de Franstaligen hardnekkig vasthouden aan het Belgische status quo. Over onszelf dan. Is het Vlaams Belang uitgeteld, zoals sommigen maar al te graag willen geloven? Wel integendeel. De problemen die wij op de politieke agenda hebben gezet, zijn niet opgelost. Wij zijn en blijven ervan overtuigd dat onze standpunten over Vlaamse onafhankelijkheid, de kordate aanpak van de criminaliteit en een streng en rechtvaardig immigratiebeleid door een meerderheid van de Vlamingen worden gedeeld. Laat er geen onduidelijkheid over bestaan: het Vlaams Belang is en blijft de enige échte onafhankelijkheidspartij. Wij zijn het Vlaamse alternatief voor de knoeiboel van de Belgische partijen. Voor ons geen Belgische staatshervormingen meer, maar een Vlaamse staatsvorming. Wij zijn de partij van de vrije meningsuiting en de kordate aanpak van de criminaliteit. Wij zijn de partij die de Westerse waarden en normen verdedigt en een dam is tegen de sluipende islamisering. Maar wij reiken ook de hand naar vreemdelingen die Vlaming onder de Vlamingen willen worden. Onze ambitie: bevestigen als grote republikeinse, brede volkspartij. Onze opdracht en uitdaging voor de toekomst: mensen overtuigen, met kwaliteit, stijl en nuchtere argumenten. Wij moeten niet alleen anders dan de anderen zijn, maar moeten op het politieke terrein ook béter zijn dan de anderen. Ik ben ervan overtuigd dat wij uiteindelijk zullen overwinnen. Het Vlaams Belang is immers nodig. Meer dan ooit! Bruno Valkeniers Nationaal voorzitter 2 VLAAMS BELANG 7-8/2009
VRIJE TRIBUNE Deze maand is onze gastcommentator Filip Dewinter, fractievoorzitter in het Vlaams Parlement. Ruggengraat en karakter, daar komt het op aan Zoals steeds heeft een overwinning vele vaders, terwijl een nederlaag meestal een wees blijkt te zijn met ontelbare schoonmoeders. De reden voor het electorale verlies dient echter niet ver gezocht te worden. Terwijl het Vlaams Belang in het verleden alleen in de vijver van de rechtse, Vlaams-nationale en protestkiezers viste, moet de electorale buit nu met twee andere partijen worden gedeeld. Verheugend is dat rechts wint in Vlaanderen. Spijtig is dat het Vlaams Belang stemmen moet inboeten. Niet knock-out Een hele campagne lang heeft het Vlaams Belang beklemtoond dat wij het origineel en de anderen een kopie zijn. De Dit is ONS land -campagne heeft wel degelijk het verschil gemaakt en ervoor gezorgd dat we uiteindelijk als tweede grootste partij van Vlaanderen en als grootste oppositiepartij uit de stembus zijn gekomen. Het Vlaams Belang heeft klappen gekregen maar is - tot spijt van wie het benijdt - niet knock-out. De verkiezingsuitslag biedt perspectieven voor de toekomst. Alhoewel het te vroeg is om nu al uitspraken te doen over strategie en aanpak, moet het onze doelstelling zijn om bij volgende verkiezingen opnieuw als overwinnaar uit de bus te komen. Dat kan indien we eensgezind en vastberaden vasthouden aan ons programma en ideologische uitgangspunten. Inderdaad, het Vlaams Belang moet vooral zichzelf willen en durven zijn: een strijdpartij, een zweeppartij, een durfpartij... Wij zetten de bakens uit, wij tonen de weg, wij effenen het pad, wij wijzen de richting aan! Offensief en assertief Het komt er nu op aan om ruggengraat en karakter te tonen. Niet plooien is de boodschap. Uiteraard zullen allerlei valse profeten in de media en elders ons wel weer komen vertellen dat we zus en zo moeten doen. In de praktijk moeten we vooral blijven doen waar we goed in zijn: luidop zeggen wat de man in de straat stilletjes denkt; de taboe-onderwerpen op de politieke agenda blijven zetten en meer dan ooit de politiek niet-correcte thema s in het debat aan bod laten komen. Het Vlaams Belang mag niet zelfgenoegzaam de kat uit de boom kijken maar moet offensief en assertief zijn nek durven uitsteken. Niet minder maar meer polarisatie is nodig. Onze thema s (Vlaamse onafhankelijkheid, immigratie-invasie, criminaliteit en onveiligheid, islamisering,...) moeten we blijven beklemtonen en naar voren schuiven. De speerpunten van ons programma zijn immers actueler dan ooit. Ruggengraat en karakter, daar komt het op aan. Citaten De grootste verrassing van deze verkiezingen situeert zich niet in het noorden, maar in het zuiden van het land. Daar houdt de door schandalen geteisterde PS verrassend goed stand. Terwijl links in Vlaanderen herleid wordt tot pakweg twintig procent, zijn de PS en Ecolo samen goed voor zowat de helft van alle stemmen in Wallonië. (...) En zo is België de ochtend na 7 juni twee verschillende landen. Hoofdredacteur Peter Vandermeersch in De Standaard, 06.06.2009 Er is geen enkele reden waarom Vlaanderen in verhouding méér zou moeten doen omdat Brussel en Wallonië het financieel lastig hebben. Is dat wel het geval, dan wordt de financiële onverantwoordelijkheid van de voorbije decennia beloond. Hoofdredacteur Eric Donckier in Het Belang van Limburg, 12.06.2009 De populariteit van Daerden is een aanfluiting voor iedereen die belang hecht aan goed bestuur en ethiek. In debatten, op meetings, op zijn facebook-site: nooit heeft die man het over politiek. Hij laat zich alleen maar vieren als een man die handtekeningen zet. Michel Daerden is het prototype van de derdewereldpoliticus. Alain Destexhe, senator voor de MR in De Standaard, 13.06.2009 Het probleem ten gronde is dat België twee verschillende landen herbergt, met twee publieke opinies. Er is geen enkel verband meer tussen de verkiezingsuitslag in het noorden en die in het zuiden van het land. Bart Maddens, Politicoloog aan de KU Leuven in De Tijd, 14.06.2009 Ik zat een tijdje geleden op een studiedag met politici, academici, noem maar op. Daar werd toen verkondigd dat het met dat plaatsgebrek in de gesloten jeugdinstellingen nog wel meevalt en dat de criminaliteit niet stijgt. Ik word daar een beetje onnozel van. Als jeugdadvocate zié ik de jeugdcriminaliteit toenemen. Je moet echt geen wetenschapper zijn om dat te zien. Advocate en Criminologe Britt Vreysen in Het Nieuwsblad, 23.06.2009 Als ik van wacht ben op de jeugdrechtbank en ik krijg daar te maken met boefjes waarvan ik denk dat ze maar beter even naar Everberg kunnen, dan is het enorm frustrerend als je hoort dat er geen plaats is en dat je ze moet laten gaan. Advocate en Criminologe Britt Vreysen in Het Nieuwsblad, 23.06.2009 VLAAMS BELANG 7-8/2009 3
Oprecht spijt In 2002 kwam het in de Brus- selse Nieuwstraat op klaarlichte dag tot een treffen tussen twee Afrikaanse stadsbendes. es. Andy Djimbo, lid van de New Jacks, opende het vuur op Lu- take Okungi, lid van de bende Black Demoli- tion. Deze kreeg een kogel in het been, maar ook vier toevallige voorbijgangers werden ge- raakt. Djimbo werd gearresteerd, maar nog voor hij voor de rechter moest verschijnen, kwam hij weer vrij en vluchtte hij naar het buitenland. Hij werd bij verstek veroordeeld tot vijf jaar cel, in beroep opgetrokken tot zeven jaar. Vorig jaar werd hij gelokaliseerd in Groot-Brittannië, terug naar hier gehaald en kreeg hij een nieuw proces. Ongelooflijk maar waar: Djimbo krijgt in plaats van zeven jaar cel, slechts 300 uren werkstraf. Reden: Djimbo heeft een gezinnetje gesticht, werk gevonden en oprecht spijt van zijn daden Verticaal geklasseerd Op 11 september 2007 werd in Brussel een vreedzame manifestatie tegen de islamisering van Europa door de privémilitie van PSburgemeester Thielemans uiteengeranseld. Eind april haalde het Comité P in een rapport snoeihard uit naar de (Franstalige) politieofficieren en de Brusselse burgemeester. Het Vlaams Belang werd over de hele lijn in het gelijk gesteld en het comité P kwam tot het besluit dat tucht- en andere maatregelen moesten genomen worden. Dat was echter buiten het Belgische gerecht gerekend. De Brusselse procureur des Konings heeft ondertussen immers beslist de vernietigende bevindingen van het Comité P verticaal te klasseren. Steeds meer sackjackings In de eerste helft van vorig jaar werden 1.508 mensen het slachtoffer van een zogenaamde sackjacking, dat zijn er evenveel als in het ganse jaar 2007. Dat blijkt uit cijfers die de minister van Binnenlandse Zaken onlangs bekend maakte op vraag van Vlaams Belang-kamerlid Peter Logghe. Bij een sackjacking wordt een handtas, laptop of gsm uit de wagen gestolen, terwijl de bestuurder of passagier nog in het voertuig zit. De overvallers gaan daarbij vaak snel en driest te werk. Jongeren op een brommertje rijden voorbij en speuren in stilstaande auto s naar een prooi. Men trekt het portier open of slaat een zijruit in en maakt zich uit de voeten met de buit. De boeven achterna rennen haalt niet veel uit en bovendien riskeer je nog dat ze er met je auto vandoor gaan. Een op honderd Danièle Zucker, hoofd van de psychiatrische spoeddienst van het Brusselse Sint-Pietersziekenhuis, onderwierp honderd willekeurige verkrachtingsdossiers van een meerderjarige, uit de periode 2001-2007, aan een diepgaand onderzoek. Ze kwam tot de vaststelling dat 51 dossiers afgesloten zijn omdat de dader niet kon worden geïdentificeerd. Van de andere helft (45 dossiers) zijn de verdachten bekend, maar is er onvoldoende bewijsmateriaal. In vier gevallen werd er een veroordeling uitgesproken, gaande van 18 maanden tot 3 jaar cel. Drie vonnissen waren volledig met uitstel. In één geval moest de dader naar de gevangenis. Effectieve straffen zijn in dit land meer uitzondering dan regel. Met één effectieve veroordeling op honderd dossiers is het absolute dieptepunt nu echt wel bereikt. Vragen om problemen Binnenlandse Zaken maakte bekend dat er steeds meer jongeren betrokken zijn bij gewapende overvallen. Eén op vier daders is minderjarig. Het inzetten van minderjarigen is een stedelijk fenomeen en komt vooral voor bij jongerenbendes en bij Oost-Europeanen zegt Tine Hollevoet van de federale politie. Criminele bendes maken graag gebruik van minderjarigen omdat die zelden voor een echte rechter moeten verschijnen en er geen strafblad aan overhouden. Zo vraagt de overheid natuurlijk om problemen. 4 VLAAMS BELANG 7-8/2009
Gewoon weer thuis Midden juni werd een 79-jarige vrouw in Ninove beroofd van haar handtas. De vrouw viel en liep verwondingen op aan het hoofd. De drie overvallers sleepten haar zelfs een tijdje mee over het voetpad. Deze zaak doet sterk denken aan de overval op Christiane De Cremer, enkele weken voordien. De 64-jarige vrouw is inmiddels overleden aan haar verwondingen. In Ninove konden de daders snel ingerekend worden. Ze zijn allen minderjarig, en omdat er geen plaats was in de jeugdinstellingen, besloot de rechter om hen weer vrij te laten. Ze zitten inmiddels gewoon weer thuis. Vandalisme tegen Vlaams Belang Begin juni werden voor de zoveelste keer vernielingen aangericht aan het regiosecretariaat in Schoten. De gevelruit werd met een zwaar voorwerp volledig vernield. En in Deurne waren gemaskerde vandalen die het secretariaat aldaar bekogelden met bakstenen minder succesvol. Omdat het gebouw in kwestie eerder een bankfiliaal was, was het immers voorzien van kogelvrij glas Een tweetal weken later trachtte een jongeman dan weer brand te stichten in het secretariaat op de Grote Markt in Mechelen. Dankzij een alerte regiosecretaris kon het ergste evenwel voorkomen worden en kon de politie de dader inrekenen. Noodzakelijke beslissing Enkele Antwerpse scholen voerden midden juni een hoofddoekverbod in. De scholen zagen zich daartoe verplicht omdat de druk die gehoofddoekte moslima s op hun leeftijdgenotes uitoefenden om er ook een te dragen, steeds groter werd. Bij monde van Filip Dewinter feliciteerde het Vlaams Belang de scholen in kwestie voor hun moedige, kordate en vooral noodzakelijke beslissing die paal en perk stelt aan het oprukkend islamitisch radicalisme. De islam voert een veroveringsstrijd die in de praktijk wordt gebracht door hele scholen, straten, buurten en wijken in te palmen. Het dragen van de hoofddoek, het opdringen van halal-voedsel, het verwijderen van niet-islamitische symbolen, de wildgroei aan moskeeën en Koranscholen, het voeren van Arabische opschriften op winkels, enzovoort maken deel uit van deze strategie. Het bannen van de hoofddoek in het onderwijs betekent niet alleen opkomen voor de gelijkheid tussen man en vrouw en het neutraliteitsprincipe, maar wil tevens zeggen dat men een halt wil toeroepen aan de steeds verder gaande islamisering van bepaalde scholen, buurten, wijken en steden, aldus Dewinter. Thuis vanaf 1 september Zoals verwacht, zorgde de hoofdoekkwestie voor heel wat heibel. Opvallend was de houding van Nordan Taouil, de Antwerpse imam en voorzitter van de moslimraad. Taouil is de man die destijds de moslimjongeren opjutte en, bij wijze van provocatie, naar Mekka gericht liet bidden aan de voet van de Antwerpse kathedraal. Die extremist, die door de stad nog altijd beschouwd wordt als een respectabele gesprekspartner, riep moslimouders op om de scholen te boycotten en hun kinderen vanaf 1 september thuis te houden. Door het verbod worden moslimmeisjes onderdrukt. Goed onderwijs is alleen mogelijk als er godsdienstvrijheid is. aldus de imam. Wat een onzin, het gaat hoegenaamd niet om godsdienstvrijheid. Niemand belet moslims om hun geloof te belijden. De verplichte hoofddoekdracht staat nergens in de koran, maar is een absurde interpretatie van islamgeleerden, niet toevallig allemaal mannen. VLAAMS BELANG 7-8/2009 5
VERKIEZINGEN Niet uitgeteld Karel Dillen placht op elke verkiezingsavond in de tv-studio s te zeggen dat onze partij de dag na de verkiezingen zou beginnen met de volgende verkiezingscampagne. Ook na deze verkiezingen zal dat niet anders zijn. Bonus weg We hadden uiteraard graag een hogere score neergezet dan de 15,3% die we bij de verkiezingen voor het Vlaams Parlement, en de 15,9% die we voor het Europees Parlement gehaald hebben. Dat we de meer dan 24% van 2004 niet meer zouden halen, wisten we ook wel. De uitslag van 2004 was dan ook uitzonderlijk. Het proces tegen het Vlaams Blok, het vreemdelingenstemrecht en de interne twisten daarrond binnen de VLD hebben ons toen tot die onverwachte hoogte gestuwd. Die bonus was er deze verkiezing niet meer. Versnippering ter rechterzijde Bovendien hadden we in 2004 nog niet af te rekenen met de concurrentie van de N-VA en LDD. N-VA zat nog onder de veilige vleugels van het kartel met de CD&V, en LDD bestond nog niet. Zo ziet men maar hoe op een paar jaar tijd het politieke landschap drastisch kan wijzigen. De versnippering ter rechterzijde hoewel Bart De Wever steevast ontkent dat zijn partij aan de rechterzijde van het politieke spectrum moet gesitueerd worden heeft ontegensprekelijk zijn invloed gehad. De slogan waarmee het Vlaams Belang naar de kiezer trok Dit is ONS land, met als ondertitel Rechtuit betrouwbaar, was nochtans een goede slogan. Die vatte de kern van ons programma samen en wilde tegelijk een geloofwaardig alternatief bieden. Maar de kiezer heeft nu eenmaal gesproken, en de wil van de kiezer moet gerespecteerd worden. Waar was geloofwaardigheid? Het zijn echter in menig opzicht vrij eigenaardige verkiezingen geweest, die helaas net niet in het teken van de politieke geloofwaardigheid stonden. De CD&V blijft met bijna 23% veruit de grootste partij. Men vergeet daarbij Verkiezingsresultaten Vlaams Parlement Kieskring Antwerpen...19,21%...7 zetels Kieskring Oost-Vlaanderen...15,39%...4 zetels Kieskring West-Vlaanderen...11,86%...3 zetels Kieskring Vlaams-Brabant...12,56%...3 zetels Kieskring Limburg...15,23%...3 zetels Kieskring Brussel...17,73%...1 zetel Brussels Hoofdstedelijk Parlement...17,51%...3 zetels Europees Parlement...15,88%...2 zetels wel vlug dat dit één van de slechtste scores is die de CD&V ooit heeft gehaald. Maar goed. Het heeft de CD&V er niet van weerhouden de loftrompet te steken, omdat ze nu eenmaal een straatlengte voorsprong heeft op de tweede partij. Blijkbaar richt de kiezer in tijden van economische crisis zijn blik naar een partij waarvan hij meent dat die zekerheid biedt in onzekere tijden. Nochtans is het parcours van de laatste twee jaar niet fraai. In 2007 werd Yves Leterme door Vlaanderen met 800.000 stemmen bedacht. Hij verliet het Vlaamse niveau om de belangen van Vlaanderen beter te dienen op federaal niveau. Er zou een grote staatshervorming komen, weet u nog? En voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde was maar vijf minuten politieke moed nodig. Twee jaar later staan de CD&V en de federale regering nergens. Anderhalf jaar heeft men gepoogd een staatshervorming in elkaar te draaien, tevergeefs. De splitsing van Brussel-Halle- Vilvoorde is verder weg dan ooit. Leterme heeft er niets van gebakken en heeft de fakkel noodgedwongen doorgegeven aan godbetert Herman Van Rompuy wat de federale regering betreft, en aan minister-president Kris Peeters wat de staatshervorming betreft. Die laatste beet ook zijn tanden stuk op de zogenaamde gemeenschapdialoog, die een grandioze flop werd. De federale regering is een zwalpend schip waar geen enkele beslissing meer genomen wordt. De begroting loopt op een onwaarschijnlijke manier uit de hand en geen kat die er naar kraait. Inzake asiel- en immigratiebeleid is de impasse tussen de VLD en de PS volkomen. Ook de broodnodige hervorming van justitie zit nog niet eens in de startblokken. Kortom, op Belgisch niveau is het immobilisme troef: Rien ne va plus. Dat immobilisme zadelt de komende generaties op met een pak schulden, en mag dus gerust crimineel genoemd worden. 6 VLAAMS BELANG 7-8/2009 BINNEN LAND
VERKIEZINGEN Qua politieke geloofwaardigheid kon de CD&V dus weinig adelbrieven voorleggen. Maar de CD&V is er wel in geslaagd de federale perikelen uit de kiesstrijd te houden. Het is Kris Peeters die de CD&V gered heeft. Quid N-VA? Dat zinnetje prijkte op de nota waarmee Jean-Luc Dehaene naar de koning trok tijdens de woelige federale regeringsvorming. De vraag mag en moet vandaag opnieuw gesteld worden. De N-VA van Bart De Wever heeft ontegensprekelijk de meeste vooruitgang geboekt. Met dank aan de VRT en Woestijnvis. Uiteraard is Bart De Wever een politiek talent. Maar ook hier stelt zich de vraag: waar was de politieke geloofwaardigheid? De N-VA stapte in 2004 in de Vlaamse regering op basis van een straf communautair luik in het Vlaams regeerakkoord. De splitsing van de gezondheidszorgen en de kinderbijslagen, het tewerkstellingsbeleid, de NMBS, de overheveling van de personenbelasting en kortingen op de vennootschapsbelasting het stond er allemaal in. En niet te vergeten, de onverwijlde splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde zonder prijs. Dat was het cement dat deze coalitie bijeen hield. men de eisen van de N-VA bekijkt. Van een overheveling van de kinderbijslag, zoals dat in het Vlaams regeerakkoord van 2004 stond, is geen sprake meer. Hoogstens gaat het nog over een aanvullende kinderbijslag. Van een overheveling van de gezondheidszorgen is al evenmin nog sprake, het gaat nu over een Vlaamse hospitalisatieverzekering. Op zich lovenswaardig allemaal, maar wat heeft dat met een grondige staatshervorming te maken? Stelde Bart De Wever de dag na de verkiezingen dat de federale regering onder curatele moest gesteld worden, en dat Vlaanderen buiten de lijntjes van de eigen bevoegdheden moest kleuren, dan luidde het nauwelijks één dag later al dat men zich netjes aan de eigen bevoegdheden zou houden, maar die wel assertief zou voor niets nog vragende patij is, want de Franstaligen zullen vanzelf wel aan tafel komen zitten. Alsof dat op papier gegarandeerd is. Zoals de zaken nu lopen, wil de N-VA blijkbaar de handen zoveel mogelijk vrij houden en een Vlaams regeerakkoord goedkeuren dat zich wentelt in nietszeggende vaagheden, kwestie van de oppositie niet te veel munitie te geven om te schieten. Niet uitgeteld In tegenstelling tot wat sommigen maar al te graag beweren, is het Vlaams Belang intussen helemaal niet uitgeteld. Integendeel. We blijven de tweede grootste partij, groter dus dan de SP.A, de VLD, de N-VA en de LDD, en blijven dus een factor van belang in het politieke landschap van Vlaanderen. Gelet op deze voor ons aartsmoeilijke campagne is dit nog altijd een resultaat dat hoop geeft voor de toekomst. Welnu, precies van datgene dat de N-VA in 2004 overhaalde om mee aan boord van de Vlaamse regering te stappen, is letterlijk niets gerealiseerd. De N-VA brak al een eerste keer haar belofte toen ze de eis dat B-H-V gesplitst diende te zijn vooraleer ze in een regering zou stappen, liet vallen. Meer dan vier jaar lang bleef ze probleemloos mee regeren, zonder garantie op welke staatshervorming dan ook. Pas in het licht van de verkiezingen besefte de partij plots dat ze de kiezer wel bijzonder weinig te bieden had en stapte ze uit de Vlaamse regering en het kartel. Net op tijd sprong ze van de trein die al veel langer aan het ontsporen was. De term Vlaamse onafhankelijkheid heeft de partij tijdens de hele verkiezingscampagne niet één keer laten vallen. Geloofwaardig is anders, maar de kiezer heeft blijkbaar een kort geheugen. Lat zeer laag Wanneer we dit schrijven, weten we niet hoe de coalitiebesprekingen verlopen zijn. Maar de gretigheid waarmee de N-VA de liberalen hebben gedumpt om een nieuwe deelname aan de regering-peeters II te claimen, is hoogst verbazend. Zeker wanneer BINNEN LAND Het Vlaams Belang blijft de tweede grootste partij in Vlaanderen. Een resultaat dat hoop geeft voor de toekomst. invullen. Als een bijkomende kinderbijslag dan toch tot de Vlaamse bevoegdheden behoort, wat heeft De Wever en de zijnen er dan de laatste vijf jaar van weerhouden om die in te voeren, onverwijld desnoods? Wat heeft hem ervan weerhouden om evengoed een Vlaamse hospitalisatieverzekering in te voeren? Het bochtenwerk is al volop aan de gang, het discours van de N-VA is helemaal gewijzigd. Wilde men in september vorig jaar nog ijzersterke garanties voor een grote staatshervorming, dan luidt het nu dat men En wees gerust, het is niet omdat de problemen die we tijdens de verkiezingscampagne aangekaart hebben door de andere partijen vakkundig onder de mat werden geveegd, dat zij daarom van de baan zijn. Zoals voorzitter Bruno Valkeniers het in zijn column schreef: We zijn en blijven ervan overtuigd dat onze standpunten over Vlaamse onafhankelijkheid, de kordate aanpak van de criminaliteit en een streng maar rechtvaardig integratiebeleid door een meerderheid van de Vlamingen gedeeld worden. En daar ligt meteen onze grote opdracht en uitdaging voor de toekomst. Mensen overtuigen, met kwaliteit, stijl en nuchtere argumenten. Joris Van Hauthem VLAAMS BELANG 7-8/2009 7
VERKIEZINGEN Twee landen Niet alleen economisch en cultureel, maar ook politiek zijn Vlaanderen en Wallonië twee verschillende landen. Ondanks de niet aflatende stroom schandalen waarmee ze in de aanloop naar de verkiezingen andermaal werden geconfronteerd, hielden de Franstalige socialisten op 7 juni verrassend goed stand. Met bijna 33 procent scoort de PS zelfs beter dan bij de federale verkiezingen van 2007 en blijft ze afgetekend de grootste partij van Wallonië. Wallonië nog linkser De linkerzijde in Vlaanderen verschrompelt tot pakweg 20 procent. Waar bezuiden de taalgrens Ecolo de grote overwinnaar was en afklokte op 18,5 procent, raakte Groen in Vlaanderen met moeite over de kiesdrempel. Ondanks de door de media fel aangewakkerde paniekstemming over de klimaatverandering en ondanks de hype rond duurzame en groene energie. In Wallonië daarentegen vertegenwoordigen de PS en Ecolo meer dan de helft van de stemmen. Als we daar nog de stemmen van het eveneens uitgesproken linkse cdh van Joëlle Milquet bijtellen, wordt de kloof met Vlaanderen nog groter. Hoe men het ook draait of keert: de verkiezingen van 7 juni hebben nog maar eens bevestigd dat Vlaanderen en Wallonië niet alleen cultureel en economisch maar ook politiek twee totaal verschillende landen zijn. Reëel gevaar Tot die conclusie kwam ondertussen ook iemand als het Brusselse PS-kopstuk Philippe Moureaux. In een interview met Knack (17.06.2009) zegt hij letterlijk: Het gegeven is niet nieuw, maar wordt bij elke verkiezing scherper zichtbaar, namelijk dat er een wereld van verschil is tussen de Vlaamse en de Franstalige politieke landkaart. Moureaux is naar eigen zeggen bezorgd over die toenemende politieke kloof, wat hem doet besluiten dat een staatshervorming nodig is. Die stelling van Moureaux is niet nieuw. Een jaar geleden reeds zegde hij dat de Franstaligen met de Vlamingen over confederalisme moeten spreken als ze nog iets van België wensen over te houden. Van harte is het dus niet, maar de analyse van Moureaux is dat een blijvend Franstalig non de Vlamingen zal aanzetten hun eigen weg te gaan. Als Vlaanderen ziet dat de Franstaligen niet bewegen, dan zal het in de verleiding komen om de Franstaligen op droog zaad te zetten, zo stelt hij in Knack. Daarbij verwijst hij naar de zogenaamde Maddens-doctrine, waarbij Vlaanderen onder meer zijn bevoegdheden assertief gebruikt en weigert over de brug te komen om de federale overheid financieel bij te springen. Moureaux vertaalt die potentiële Vlaamse strategie in enigszins overspannen bewoordingen als: Wij doen met onze bevoegdheden wat we willen en jullie Franstaligen mogen voor ons part van de honger creperen die redenering. Moureaux noemt dit scenario een reëel gevaar, waarvan de Franstaligen veel te weinig doordrongen zijn. Los van het karikaturale taalgebruik van Moureaux en los van het feit dat hij zeker geen verregaande staatshervorming wil, blijft de analyse dat sommige Franstalige politici er zich meer dan heel wat van hun Vlaamse collega s van bewust zijn dat Vlaanderen wel degelijk een offensieve communautaire strategie kan voeren. Als het dat ook wil tenminste Dirk De Smedt 8 VLAAMS BELANG 7-8/2009 BINNEN LAND
VERKIEZINGEN De allochtone stem Op 7 juni won de allochtone stem nog aan belang. Niet alleen in Brussel, maar ook elders in Vlaanderen. antwoord letterlijk: Dat spreekt voor zich, maar dat is niet nieuw. In totaal werden in Brussel meer dan 20 allochtone kandidaten op Franstalige lijsten verkozen. Voor een goed begrip: dat zijn er méér dan er (nog) Vlamingen in het Brussels hoofdstedelijk parlement zetelen SP.Allochtoon Het is een publiek geheim dat de linkerzijde bij de invoering van de Snel Belg -wet in de eerste plaats goed voor zichzelf heeft gezorgd. Met de massale inzet van allochtone kiezers hoopte ze immers in de eerste plaats haar afkalvende, traditionele kiezersreservoir aan te vullen. De Franstaligen zagen er bovendien een uitgelezen middel in om de Vlaamse aanwezigheid in Brussel verder terug te dringen. Politieke (be)rekeningen dus, die helaas blijken op te gaan Competitie De politieke impact van de allochtone factor werd voor een eerste keer zichtbaar bij de vorige regionale verkiezingen. De historische monsterscore die de Parti Socialiste toen in de hoofdstad behaalde, bleek immers voor een belangrijk deel toe te schrijven aan het feit dat de allochtone kiezers massaal voor hun kandidaten op de PSlijst hadden gestemd. Het was dan ook voorspelbaar dat vijf jaar en tienduizenden Nouveaux Belges later de competitie in multiculturaliteit voorgoed zou losbarsten. Zo prijkten op BINNEN LAND Allochtonen op de kieslijst: in Brussel spant cdh de kroon. de cdh-lijst voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest minstens 32 kandidaten van allochtone origine. De (uitgesproken linkse) Franstalige zusterpartij van CD&V stak daarmee zelfs de PS naar de kroon, die slechts 26 allochtone kandidaten opvoerde. Dat spreekt voor zich De verkiezingsresultaten zijn ondertussen bekend en spreken voor zich. Op 7 juni konden allochtone kandidaten opnieuw op massale steun rekenen van hun etnische achterban. Van de 11 verkozenen voor het cdh zijn er 5 van allochtone origine en onder de 21 PS-kandidaten die verkozen werden, zijn de Nouveaux Belges met 12 verkozenen zelfs in de meerderheid. Het Brusselse PS-kopstuk Philippe Moureaux was overigens niet te beroerd om openlijk toe te geven dat zijn partij opnieuw voor het volle pond heeft kunnen genieten van de allochtone stembonus. Op de vraag van het weekblad Knack (17.06.2009) of men kan zeggen dat de PS in Brussel heeft standgehouden dankzij de stemmen van de Nieuwe Belgen, luidt zijn Een en ander blijft overigens niet beperkt tot Brussel, maar doet zich ook elders in Vlaanderen gevoelen. Net zoals bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 manifesteert het fenomeen zich in de eerste plaats in de (grote) steden. De enige krant die er enige aandacht aan besteedde, was Gazet van Antwerpen (10.06.2009). Op één van haar regionale bladzijden merkte de krant op dat kandidaten van Marokkaanse en Turkse origine in het kanton Antwerpen bijna allemaal meer voorkeurstemmen haalden dan de kandidaten die voor en achter hen op de lijst stonden. In kantons zonder een allochtone gemeenschap bleken allochtone kandidaten evenveel te scoren als andere kandidaten. Meubelen gered Dat geldt natuurlijk in de eerste plaats voor de SP.A, die traditioneel het meeste allochtone zieltjes voor zich weet te winnen. In een eerste reactie op de verkiezingsresultaten stelde socioloog Jan Hertogen zelfs zonder meer dat de SP.A de meubelen heeft kunnen redden dankzij de allochtone stemmen. Het is in Antwerpen, Mechelen, Gent en Vilvoorde dat de SP.A enkele procentpunten heeft kunnen bijeensprokkelen die hen voor een disaster heeft behoed en dus niet de flair van Janssens, Van den Bossche, Gennez of Bonte, aldus Hertogen. Niet zonder reden voegde de linkse socioloog er nog aan toe dat in het publieke veld, in media en kranten de allochtonen nergens als redder van de SP.A werden vernoemd. Vreemd, niet? Dirk De Smedt VLAAMS BELANG 7-8/2009 9
VERKIEZINGEN Ook UF winnaar Naast de N-VA is ook de UF - de Union des Francophones - winnaar van de verkiezingen. De Unie van Franstaligen is een eenheidslijst bestaande uit de drie traditionele Franstalige partijen: PS, MR en cdh. Kopman is Christian Van Eyken uit Tervuren, een verfranste Vlaming en lid van het anti-vlaamse FDF. Ziet u trouwens al een soortgelijke eenheidslijst zich vormen tussen de Vlaamse partijen met het Vlaams Belang op kop in Waals-Brabant, om de Vlamingen daar op hun wenken te bedienen? Wij dachten het niet... Hoe dan ook, de UF gooide met zijn verkiezingsresultaat van amper 1,2% van de stemmen geen hoge ogen in Vlaanderen. Met die score zou de UF in de verkiezingsshows van de VRT nochtans perfect naast een Geert Lambert van de SLP (het vroegere Spirit) kunnen gezeten hebben, wiens partij ook maar 1,1% van de stemmen binnenhaalde. We zien het uiteraard liever niet gebeuren, maar het zou de Vlamingen misschien wakker schudden over de sluipende verfransing van Vlaams- Brabant. Taalelectoralisme Die 1,2% is natuurlijk een sterk uitgevlakt resultaat: een Vlaams gemiddelde, te weten dat de UF alleen opkwam in Vlaams-Brabant, waar de lijst met 7% van de stemmen zowaar een betere score neerzette dan Lijst Dedecker. Een vergelijking: 7% of 47.319 stemmen is een equivalent van pakweg alle geldige stemmen in het kanton Vilvoorde. De UF heeft daarenboven een veel groter potentieel dan die 7%, want natuurlijk stemmen niet alle Franssprekenden op de Union; toch hopen zij in de nabije toekomst op een tweede verkozene. In het kanton Halle wordt de Union meteen de grootste partij met 22% van 10 VLAAMS BELANG 7-8/2009 de stemmen. Tot in Leuven toe halen ze hun procenten binnen en dat louter en alleen op basis van taal! Dergelijk taal-electoralisme is alleszins wel een graadmeter voor de verfransing en misschien wel belangrijker: voor het niet erkennen van de Vlaamse autoriteit(en). Met de Union heeft de rabiate francofonie bovendien een instrument om de taalwetgeving in Vlaams-Brabant naar de eigen hand te zetten. Woekerend ongedierte In de communautaire dossiers is er aan Franstalige zijde ook een evolutie merkbaar: van het gebruikelijke non en la Flandre je m en fous tot een bereidheid te onderhandelen - lees, te marchanderen - om voor de kleinst mogelijke toegeving de grootst mogelijke terugvloei te verkrijgen. Zeker als het over de uitbreiding van Brussel en de taalwetgeving gaat zoals bijvoorbeeld bij de toekenning van een sociale woning, maar het gaat veel verder dan dat. Zo wil de Union dat de Franstalige Gemeenschap zeggenschap krijgt over de Franstalige scholen in de - Vlaamse - faciliteitengemeenten rond Brussel. Het opeisen van grondgebied en Franstalige inspraak is een regelrechte schending van de territoriale integriteit van Vlaanderen. Ziet u de Vlaamse Gemeenschap al een gedeeld uitbaatrecht op de Leeuw van Waterloo opeisen? Karikaturaal misschien, maar de Franstalige Gemeenschap slaagt er anders wel in zich te laten gelden in het dossier van de Plantentuin van Meise in Vlaanderen. De maaggistingen van de rabiate francofonie in de UF en in het verlengde van het Brusselse FDF, rispten vlak voor de verkiezingen nog maar eens op door het lidmaatschap van FDF ster Caroline Persoons, verfranste Vlaminge, van een facebook -groep waarop Vlaamse pendelaars in Brussel als woekerend ongedierte werden omschreven. De UF of soortgelijke formaties dreigen er in de toekomst alleen maar op vooruit gaan, mede door de jaarlijkse toevloed van duizenden vreemdelingen in Brussel en de daaraan gekoppelde stadsvlucht van Franssprekende Brusselaars die de leefbaardere rand rond de stad opzoeken. Partijen zoals de Union werken ook ontradend op de integratie van Europese en niet-europese inwijkelingen in Vlaams-Brabant. Eurocraten en allochtonen krijgen de schijn zich door de nabijheid van Brussel én geruggensteund door de UF-lobby te kunnen bedienen in een wereldtaal zoals het Frans. Het voorlopige trieste hoogtepunt kwam er tijdens de verkiezingen in Halle waar een politiereglement anderstalige affiches verbiedt, maar een Brusselse rechter er - op basis van het gelijkheidsprincipe - toch Franstalige affiches van de UF toeliet. Het stadsbestuur haalde uit vrees voor rellen dan maar alle verkiezingsborden weg. Zo gaat dat nu eenmaal in dít land: om de goede vrede wordt veel getolereerd en nog meer onderuit gehaald. (Brussel-)Halle-Vilvoorde is meer dan een symbolenstrijd: het is het resoluut afwijzen van een Franstalige hand in Vlaanderen. Peter Pauwels
JUSTITIE Strafrechter schiet zichzelf in de voet Het cellentekort neemt dramatische proporties aan Op 28 mei zorgde de Antwerpse rechter Walter De Smedt alweer voor grote commotie. Omdat een dief een eerder opgelopen straf niet had uitgezeten, sprak de magistraat de recidivist gewoon vrij, met als argument dat Justitie het misdrijf door de straffeloosheid zelf had uitgelokt. De strafrechter wilde hiermee protesteren tegen het feit dat straffen onder de drie jaar nauwelijks nog worden uitgevoerd. Hoewel de verontwaardiging over Veelplegers krijgen kleine straffen opgelegd, waarvan in het beste de niet-uitvoering van geval een fractie wordt uitgevoerd. opgelegde straffen terecht is, gaf de strafrechter toch een bijzonder slecht signaal, want met zo n uitspraken wordt crimineel gedrag natuurlijk nog veel krachtiger gestimuleerd. Bovendien beschikte de rechter wel degelijk over de mogelijkheid om de dader zijn oude en een nieuwe straf te doen uitzitten, temeer daar de dader onder aanhoudingsmandaat stond. verslaafde is, die sinds 1986 maar liefst 19 keer werd veroordeeld voor feiten van verkrachting, diefstal met braak, geweld of bedreiging, valse sleutels,... De voorbije 24 jaar onderging hij negen detentieperioden. Twee keer werd hij voorlopig vrijgelaten met het oog op verwijdering uit het rijk, maar in de praktijk werd dus niets ondernomen om de recidivist het land uit te De ware reden waarom De Smedt zo n zetten. opmerkelijke uitspraak deed, heeft alles te maken met de persoonlijkheid van deze rechter. De man is verslaafd aan media-aandacht en wou zichzelf voor de zoveelste keer voor het voetlicht plaatsen. Begin vorig jaar had hij hetzelfde gedaan met de schandelijke uitspraak dat rechters geen lid zouden mogen zijn van het Vlaams Belang omdat deze partij tot doel heeft de instellingen kapot te maken. Ten gevolge van ons felle protest kreeg de rechter Dit dossier toont inderdaad ten overvloede aan hoe laks dit land omgaat met veelplegers. Telkens opnieuw krijgen zij kleine straffen opgelegd, waarvan in het beste geval een fractie wordt uitgevoerd. In onze buurlanden, in Nederland bijvoorbeeld, beschikt men over systemen om dit soort multi-recidivisten voor zeer lange tijd op te sluiten. Bij ons daarentegen krijgen ze altijd weer nieuwe kansen. toen een spreekverbod opgelegd. Ook nu kreeg de strafrechter van zijn Bekrompen criminologen voorzitter een sanctie: hij werd verbannen naar de (ongevaarlijke) echtscheidingskamer. De kwestie heeft alvast een leerrijk debat opgeleverd in de Kamer. Op onze vraag naar het strafrechtelijk verleden van de dader kregen we te horen dat de man een 44-jarige Marokkaanse drugs- Hoe verkeerd de vrijspraak van de strafrechter ook was, toch werd nog maar eens de vinger op de open wonde van ons justitieel systeem gelegd: het is inderdaad volstrekt onaanvaardbaar en schandelijk dat straffen onder de drie jaar in de regel niet meer worden uitgevoerd. Dit heeft alles te maken met de gevangeniscapaciteit, die nu al jaren bewust kunstmatig laag wordt gehouden, onder invloed van bekrompen criminologen die blijven roepen dat celstraffen zinloos zijn. Het was De Clerck zelf die 13 jaar geleden de maximale gevangeniscapaciteit bevroor op 8000, waardoor er jarenlang geen nieuwe projecten meer uitgewerkt werden. Vandaag zitten we nog steeds aan amper 8.500 plaatsen voor meer dan 10.400 gedetineerden. Maar dit aantal gedetineerden wordt naar beneden gedrukt door de massale vervroegde vrijlatingen en de systematische niet-opsluiting van veroordeelden onder de drie jaar (tenzij in uitzonderlijke gevallen). Daardoor telt dit land vandaag amper 91 gevangenen (geinterneerden niet meegerekend) per 100.000 inwoners, terwijl dit in de EU gemiddeld 123 is. Het straffe is dat deze regering nog altijd niet van plan is om het aantal gedetineerden de komende jaren te laten stijgen. Er worden weliswaar een aantal nieuwe gevangenissen gepland zodat we aan ongeveer 10.500 cellen zullen komen, maar het is daarbij vooral de bedoeling om het comfort van de gevangenen te verhogen op basis van het één man - één cel principe. Dat is nochtans een totaal achterhaald uitgangspunt, waarvan men in de buurlanden al lang is afgestapt. Het Vlaams Belang eist bijgevolg dat er niet alleen in snel tempo nieuwe cellen worden bijgebouwd, maar ook dat er, net zoals in Nederland, standaard twee gevangenen per cel worden voorzien. Niet het comfort van de gevangene maar wel de veiligheid van de samenleving en de naleving van de rechtsstaat moeten centraal staan. Bart Laeremans VLAAMS BELANG 7-8/2009 11
MULTICUL Immigratie kost geld De kostprijs van immigratie bedraagt 2 miljard euro per jaar voor Vlaanderen Voorstanders van meer immigratie beweren vaak dat immigratie nodig is om onze economie draaiende te houden en een gunstig effect heeft op onze welvaart. Uit een kosten-batenanalyse van Filip Dewinter en Filip De Man blijkt echter dat niets minder waar is. Integendeel. extra kosten. We zetten de grootste kosten van immigratie hieronder op een rijtje. Filip De Man en Filip Dewinter the Dutch economy dat massale arbeidsimmigratie helemaal geen bijdrage levert aan het verlichten van de financiële lasten van de vergrijzing. Integendeel zelfs, want per saldo zouden de kosten voor zorg, onderwijs, pensioenen, enz. groter zijn dan de (mogelijke) extra inkomsten. Recenter nog was er de studie van het Britse Hogerhuis, waarin gesteld wordt dat immigratie als snelle oplossing om openstaande vacatures op te vullen misschien een goede zaak is voor bepaalde werkgevers, maar niet voor de economie in haar geheel. Ook vanuit economisch oogpunt heeft Departement...Uitgavenpost... Bedrag (in euro) Justitie...Directoraat-generaal penitentiaire inrichtingen... 176.677.248 Binnenlandse Zaken...Dienst Vreemdelingenzaken... 94.353.000 Maatschappelijke Integratie,...Toelagen OCMW s (wet 02/04/1965)... 262.652.000 armoedebestrijding en sociale economie Maatschappelijke Integratie,...Federaal Agentschap voor de opvang van asielzoekers (Fedasil)...241.254.000 armoedebestrijding en sociale economie Sociale Zekerheid...Werkloosheid... 365.279.000 Sociale Zekerheid...Pensioenen...165.385.910 Sociale Zekerheid...Kinderbijslagen...109.360.577 Sociale Zekerheid...Onderwijs... 385.296.546 Sociale Zekerheid...Sociale Huisvesting... 183.904.000 Om de effecten van immigratie te beoordelen moet men kijken naar de gevolgen voor de welvaart van de reeds aanwezige bevolking. Daarom kan men zich de vraag stellen - zeker in tijden van economische crisis en stijgende werkloosheid - of immigranten überhaupt wel baten brengen, want iedere job die door een immigrant wordt ingevuld, betekent een job minder voor de reeds aanwezige bevolking, die in haar rangen een groot aantal werklozen telt. Met andere woorden: iedere immigrant die met een belasting op zijn jobinkomen een positieve bijdrage levert aan de staatsontvangsten doet dit slechts in de plaats van een autochtoon die in de werkloosheid blijft zitten. Aangezien er in België weinig immigranten zijn die erin slagen een bedrijf op te starten dat jobs creëert, doet immigratie de werkloosheid stijgen. Bovendien is het zo dat de tewerkstellingsgraad bij allochtonen (49,6) veel lager ligt dan bij autochtonen (62,8), terwijl de werkloosheidsgraad (17,1 bij allochtonen; 6,9 bij autochtonen) veel hoger ligt. Immigratie levert niet alleen te weinig baten op. Het zorgt ook voor te veel 12 VLAAMS BELANG 7-8/2009 In totaal gaat jaarlijks bijna twee miljard euro van het Vlaamse belastinggeld naar de kosten van immigratie van nieuwkomers van buiten de EU. Het gaat hier voor alle duidelijkheid om een minimalistische schatting, want in dit cijfer zijn de Nieuwe Belgen niet inbegrepen, evenmin als de maatschappelijke kostprijs van onder meer de verhoogde criminaliteit, de toename van de bevolkingsdichtheid en de geldtransfers naar de landen van herkomst. Een ander vaak gehoord argument van de immigratielobby is dat immigratie nodig is om de problematische gevolgen van de vergrijzing op te vangen. Ook dat is een argument dat niet getuigt van veel gezond verstand, want het negeert het feit dat niet alleen de autochtone bevolking langer leeft dan vroeger. Ook de immigranten worden ouder en zullen vroeg of laat een pensioen moeten krijgen. Enkele jaren geleden reeds kwamen buitenlandse studies tot gelijkaardige resultaten. Zo bleek uit het Nederlandse rapport Immigration and het Vlaams Belang gelijk: immigratie is geen oplossing voor de vergrijzing en heeft een negatief effect op onze welvaart. Enkel een meer uitgesproken en actieve gezinspolitiek, die ervoor zorgt dat de Vlaamse bevolking op peil wordt gehouden, gecombineerd met een algemene verhoging van de werkzaamheidsgraad, is een goede oplossing voor de gevolgen van de vergrijzing. Evert Hardeman
EUROPA De melkkoe van de EU Net voor de Europese verkiezingen maakte onze Europese fractie een baanbrekende studie bekend, waarin voor het eerst werd aangetoond dat Vlaanderen ook de melkkoe is van de Europese Unie. Met 282 euro per jaar betaalt geen enkele Europeaan jaarlijks meer aan de Europese Unie (EU) dan een Vlaming. De kostprijs van de EU is een thema dat nogal wat aandacht krijgt in Nederland en Groot-Brittannië, maar in dit land nooit besproken wordt. Steevast krijgt men te horen dat de EU voor België meer opbrengt dan ze kost. De Europese fractie van het Vlaams Belang doorworstelde maandenlang begrotingen en budgetverslagen, en ontdekte héél wat anders Scheeftrekking We berekenden eerst waar in België de inkomsten gegenereerd worden die aan de EU worden betaald: 63,4% werd betaald door Vlaanderen, en 36,6% door Wallonië. Vervolgens bekeken we de uitgavenzijde: hoeveel van het EUgeld wordt uitgegeven in Vlaanderen, en hoeveel in Wallonië? Hier ontdekten we dat Vlaanderen van de cohesieen structuurfondsen, goed voor 346,8 miljoen euro of bijna 12 miljard oude Belgische frank, amper 28,5% krijgt, terwijl de Walen zomaar eventjes 71,5% opstrijken. Als we vervolgens de bijdragen die Vlaanderen en Wallonië betalen voor de EU, vergelijken met de uitgaven die de EU in Vlaanderen en Wallonië doet, kunnen we de bijdrage van een Vlaming en een Waal vergelijken met het bedrag dat andere Europeanen aan de EU betalen. Grootste nettobetaler De conclusie is dat geen enkel land in de EU netto méér betaalt dan Vlaanderen met 1780 miljoen euro per jaar. En geen enkele burger in de EU betaalt netto meer aan de EU dan een Vlaming met 282,6 euro netto per jaar. Een Vlaming betaalt bijna dubbel zoveel per jaar dan een Waal aan de EU. Een Vlaming betaalt meer dan het dubbele van een Duitser, bijna het drievoudige van een Brit, en vijfmaal meer dan een Fransman of een Italiaan. Een gezin met twee kinderen, vier personen dus, betaalt jaarlijks aan de EU: in Vlaanderen: 1130 euro; in Nederland: 1088 euro; in Wallonië: 658 euro; in Duitsland: 456 euro; in Groot- Europese bijdrage Bijdrage Land verminderd met Aantal inwoners per inwoner de inkomsten (in euro) (in euro) Vlaanderen...1780 miljoen...6,3 miljoen...282,6 Nederland...4464,1 miljoen...16,4 miljoen...272,0 Luxemburg... 117 miljoen...476.187...245,7 België... 2387,2 miljoen... 10,5 miljoen...227,3 Wallonië...690,5 miljoen...4,2 miljoen...164,5 Denemarken...817,4 miljoen...5,4 miljoen...151,3 Zweden...1280,2 miljoen...9,1 miljoen...140,6 Duitsland...9393,6 miljoen...82,3 miljoen...114,1 Groot-Brittannië...6156,6miljoen...60,8 miljoen...101,2 Oostenrijk...639,7 miljoen...8,2 miljoen...78,0 Cyprus... 49,2 miljoen...778.684...62,0 Frankrijk...3362,3 miljoen...63,3 miljoen...53,1 Italië...2938,3 miljoen...59,1 miljoen...49,7 Finland... 2291,1 miljoen...5,2 miljoen...44,0 Brittannië: 404 euro; in Frankrijk: 212 euro. Slecht onderhandeld De scheeftrekking ten nadele van Vlaanderen is niet het gevolg van objectieve parameters. Zo geniet Groot-Brittannië al decennia van een politiek onderhandelde korting. Deze geldstroom is wél een gevolg van de slechte manier waarop de belangen van de Vlamingen op Europees niveau worden verdedigd door België. Vlaanderen moet dus als eigen staat spreken op Europees niveau. Deze situatie is ook een gevolg van de manier waarop regeringsleiders als Dehaene en Verhofstadt persoonlijk slecht onderhandeld hebben. Zij wilden immers niet het beste voor de Vlaming, zij wilden zich zo soepel mogelijk opstellen om uitzicht op een Europese topjob te behouden. Hun sollicitaties voor Europese topjobs worden door de Vlaming betaald met miljarden belastinggeld. Met deze cijfers op tafel wil het Vlaams Belang de komende jaren in het Europees parlement en in de nationale parlementen eisen dat ook voor Vlaanderen een korting op de bijdrage onderhandeld wordt, tot maximum 200 euro per Vlaming. Zo n maatregel levert de Vlaamse schatkist pijnloos 492 miljoen euro per jaar op! Rob Verreycken De volledige nota kan u nalezen op onze nationale webstek www.vlaamsbelang.org VLAAMS BELANG 7-8/2009 13
VRAAGGESPREK MET BRUNO VALKENIERS EN FRANK VANHECKE Het Vlaams Belang blijft de vrijheidspartij bij uitstek. De verkiezingsresultaten zijn bekend. Het Vlaams Belang blijft wel de op één na grootste fractie in het Vlaams Parlement, maar werd toch geconfronteerd met een aanzienlijk verlies. Voor tekst en uitleg trokken we naar huidig voorzitter Bruno Valkeniers en oud-voorzitter Frank Vanhecke. Dat doet geen enkele andere partij in Vlaanderen ons na. Het is op die basis dat we nu moeten verder bouwen, met een ijzersterk programma en de kracht van onze overtuiging. FVH: Zeer juist. Laat ons ook niet vergeten dat we met 15,28% nog steeds de tweede partij van Vlaanderen zijn. Bovendien is Lijst Dedecker quasi zeker aan zijn zwanenzang begonnen en moet de N-VA de hoge verwachtingen nu ook daadwerkelijk inlossen. Ook daar liggen in de toekomst zeker nieuwe kansen voor onze partij. Welke lessen kan het Vlaams Belang uit deze verkiezingen trekken? 14 VLAAMS BELANG 7-8/2009 BV: We moeten durven erkennen dat we op 7 juni niet het resultaat hebben gehaald dat we hadden gehoopt. De beste ploeg wint niet altijd. Dat betekent echter niet dat we bij de pakken moeten blijven zitten. Ook in het bedrijfsleven eertijds mijn biotoop zijn crisissen uitdagingen. Tijdens de zomermaanden maken we binnen de partij de analyse en tekenen we een strategie uit voor de toekomst. De bijsturing en vernieuwing die ingezet werd bij de aanvang van mijn mandaat, maar onderbroken werd door de korte termijn prioriteit van de verkiezingen, zal verder gezet worden. Frank Vanhecke: Ondanks de aanhoudende reeks schandalen blijft de politieke maffia in Wallonië onaantastbaar. Hun beleid van cliëntelisme loont, en de zachtmoedige houding van de Vlaamse traditionele partijen is niet van die aard om de Walen met de neus op de feiten te drukken. Wat ik de afgelopen maanden alvast geleerd heb, is dat het Vlaams Belang een ijzersterke ruggengraat heeft: de vele honderden mandatarissen én onbaatzuchtige militanten. Dat gezegd zijnde: een andere opvallende vaststelling is dat de Parti Socialiste bezuiden de taalgrens allerminst wordt afgestraft. Ondanks de aanhoudende reeks schandalen blijft de politieke maffia in Wallonië onaantastbaar. Hun beleid van cliëntelisme loont, en de zachtmoedige houding van de Vlaamse traditionele partijen is niet van die aard om de Walen met de neus op de feiten te drukken. Wat kunnen we leren uit de Europese verkiezingen? FVH: Overal in Europa zien we dat de bevolking massaal stelling neemt tegen het democratische deficit en de geldverspilling door de eurocraten, tegen de voortschrijdende islamisering en tegen de toetreding van Turkije. Kijk maar naar het schitterende resultaat van Geert Wilders in Nederland, maar ook van andere identitai-
re partijen elders in Europa. De Europese volkeren wijzen de evolutie naar een EU-superstaat af, en dat is zonder meer een verheugende vaststelling. De eurokritische fracties in het Europees Parlement staan sterker dan ooit, en opnieuw trachten wij te werken aan een krachtenbundeling over de landsgrenzen heen. Rechts en Vlaams heeft nog nooit zo sterk gestaan in Vlaanderen. Kan dit een voorbode zijn van een politieke omwenteling? BV: Het is juist dat het Vlaams-nationalisme nooit eerder zo sterk uit de stembus is gekomen. Het Vlaams Belang en de N-VA zijn goed voor 28 procent van de stemmen. Tel daar de uitgesproken regionalisten bij, en we zitten op 35 à 40 procent. Ongetwijfeld kan deze uitstekende score op termijn als breekijzer dienen. Maar of dit de voorbode is van een politieke omwenteling, valt nog af te wachten. Het is zeer de vraag of de coalitie de wil van de kiezer zal weerspiegelen: met de CD&V - meer dan ooit in de ban van het ACW - en de SP.A blijft links de lakens uitdelen, terwijl de Vlaamse kiezer toch voor een rechts-republikeins beleid heeft gekozen. Het blijft mijn overtuiging dat een écht ander beleid slechts mogelijk is de dag dat het cordon sanitaire verdwijnt. FVH: In de geesten, bij de Vlaamse kiezers, is er de afgelopen jaren zonder twijfel sprake geweest van een politieke omwenteling. Op het terrein verandert echter bitter weinig. De formateursnota van Kris Peeters, waar ook de N-VA zich zo lyrisch over uitliet, is allesbehalve ambitieus. Willen we met Vlaanderen dan echt niets méér bereiken dan een hoe belangrijk ook aanvullende kinderbijslag? De staatshervorming wordt gewoon doorgeschoven naar het Overlegcomité, waar ze opnieuw een eersteklasbegrafenis wacht. Op geen enkel moment getuigt de blauwdruk van het nieuwe Vlaams regeerakkoord van enig assertief beleid tegenover het Belgische niveau, zoals dat nochtans werd aangekondigd. Kris Peeters blijft zijn plan Vlaanderen in actie naar voren schuiven. Hoe realistisch is dat plan? De minister-president beschikt niet meer over de geldelijke middelen die hij in de vorige legislatuur had. Bruno Valkeniers: Vlaanderen heeft, naar analogie met het Franstalige front du réfus tegen de Vlaamse eisen, nood aan een weigeringsfront tegen het Belgische status quo. En dat front kan enkel gestalte krijgen mét het Vlaams Belang. BV: Het klopt dat de financiële toestand van Vlaanderen minder rooskleurig is dan de voorbije jaren het geval was. Bovendien komen de torenhoge kosten van de vergrijzing in snel tempo op ons af. Op de Belgische bestuurders hoeven we niet te rekenen, Vlaanderen zal het dus zelf moeten doen. Dat het schuldenvrije Vlaanderen straks zou moeten opdraaien voor het failliete België zoals Van Rompuy wil is alvast onaanvaardbaar. Wij hopen dat Kris Peeters en co zich niet als kneusjes zullen gedragen en nee zullen durven zeggen tegen de Belgische recuperatiepogingen. Vlaanderen in actie betekent ook: nemen wat ons toekomt en buiten de grondwettelijke lijntjes kleuren. Gelooft u dat de N-VA nog een rol wil spelen in een staatsvormend proces? En hoe kan het Vlaams Belang concreet bijdragen tot Vlaamse onafhankelijkheid? FVH: Sommige N-VA-coryfeeën, zoals Geert Bourgeois, beperken zich nu tot gemakkelijke nummertjes Vlaams Belang-bashen. In plaats van het Belgische establishment en de linkse partijen te bekampen, ziet Bourgeois blijkbaar nog altijd het Vlaams Belang als voornaamste tegenstander. Ik hoop van harte dat de N-VA de rug zal rechten, maar vrees dat zij langzaamaan zullen verworden tot nuttige knechtjes van het regime. Het Vlaams Belang, sinds 30 jaar de vrijheidspartij bij uitstek, blijft de échte locomotief en kan ons volk geven waar het recht op heeft: Vlaamse onafhankelijkheid. BV: Ik hoop vooral dat de N-VA lessen trekt uit het verleden. De zogenaamde participatiestrategie van Vlaamsgezinden door beleidsdeelname stappen zetten richting autonomie heeft ons onder meer opgezadeld met Brussel als derde gewest en met gebetonneerde faciliteiten. Het kan niet meer dat Vlaanderen binnen België een zware prijs moet betalen voor zaken waar het gewoon récht op heeft. Tot nader order houdt de N-VA nog steeds vast aan het participationisme, en dat maakt me eerlijk gezegd een beetje ongerust. Geef mij dan maar de duidelijke lijn van het Vlaams Belang: uiteraard zijn wij tot constructieve oppositie bereid, maar van Belgische recuperatie kan op geen enkel moment sprake zijn. Wij moeten eindelijk buiten de Belgische lijntjes durven kleuren. Vlaanderen heeft, naar analogie met het Franstalige front du réfus tegen de Vlaamse eisen, nood aan een weigeringsfront tegen het Belgische status quo. En dat front kan enkel gestalte krijgen mét het Vlaams Belang. VLAAMS BELANG 7-8/2009 15
s r e z e i k, t k n Beda n e t n a t i l i m en 16 VLAAMS BELANG 5-6/2009
VLAAMS BELANG 5-6/2009 17
ONZE VERKOZENEN - VLAAMS PARLEMENT Filip Dewinter Werd geboren in 1962 en woont in Ekeren. Hij studeerde journalistiek en is naast partijbestuurslid ook voorzitter van de dienst Organisatie. In 1995 maakte hij de overstap van de Kamer naar het Vlaams Parlement. Hij is ook fractieleider in de Antwerpse gemeenteraad. Als lijsttrekker in de provincie Antwerpen behaalde Filip Dewinter 95.409 voorkeurstemmen. Marijke Dillen Werd geboren in 1960 en woont in s Gravenwezel. Ze is licentiate in de Rechten en maakt deel uit van het partijbestuur. Ze maakte in 1995 de overstap van de Kamer naar het Vlaams Parlement. In Schilde is ze gemeenteraadslid sinds 2000. Marijke Dillen behaalde als schermlijsttrekker 7.489 voorkeurstemmen. Als eerste opvolger op de Antwerpse lijst kreeg ze 12.433 voorkeurstemmen. Frank Creyelman Werd geboren in 1961 en woont in Mechelen. Hij werd voor het eerst in het Vlaams Parlement verkozen in 1995. Van 1999 tot 2007 zetelde hij als Senator maar in 2007 keerde hij terug naar het Vlaams Parlement. Naast partijraadslid is hij gemeenteraadslid in Mechelen. Frank Creyelman behaalde op de derde plaats van de Antwerpse lijst 5.308 voorkeurstemmen. Pieter Huybrechts Werd geboren in 1956 en woont in Herentals. Hij is gegradueerde in de topografie. Hij is Vlaams volksvertegenwoordiger sinds 1995. Naast partijraadslid is hij voorzitter van de regio Zuiderkempen. Pieter Huybrechts bekleedde de vierde plaats en kreeg 4.810 voorkeurstemmen op de Antwerpse lijst. Jan Penris Werd geboren in 1964 en woont in Merksem. Hij is licentiaat in de Rechten en in de Maritieme Wetenschappen. Sinds 1995 zetelt hij in het Vlaams Parlement. Hij is ook gemeenteraadslid en maakt deel uit van de partijraad. Als tweede opvolger kreeg Jan Penris 4.695 voorkeurstemmen op de Antwerpse lijst. Marleen Van den Eynde Werd geboren in 1965 en woont in Kontich. Ze studeerde handel en kinderverzorging en zetelt sinds 1999 in het Vlaams Parlement. Ze maakt ook deel uit van de partijraad en is gemeenteraadslid. Op de derde opvolgersplaats behaalde Marleen Van den Eynde 3.627 voorkeurstemmen op de Antwerpse lijst. Wim Wienen Werd geboren in 1971 en woont in Hoboken. Hij is licentiaat Politieke en Sociale Wetenschappen. Tot aan zijn verkiezing was hij parlementair medewerker op onze fractie in het Vlaams Parlement. Daarnaast is hij gemeenteraadslid. Als vierde opvolger kreeg Wim Wienen 2.136 voorkeurstemmen op de Antwerpse lijst. 18 VLAAMS BELANG 7-8/2009
ONZE VERKOZENEN - VLAAMS PARLEMENT Karim Van Overmeire Werd geboren in 1964 en woont in Aalst. Hij is licentiaat in de Rechten en maakt deel uit van het partijbestuur. Daarnaast is hij hoofd van de dienst Vorming. Sinds 1992 is hij lid van het Vlaams Parlement (toen nog Vlaamse Raad) en sinds 2003 is hij gemeenschapssenator. Hij zetelt ook in de gemeenteraad van Aalst. Als lijsttrekker in Oost-Vlaanderen behaalde Karim Van Overmeire 21.318 voorkeurstemmen. Werd geboren in 1965 en woont in Erpe-Mere. Ze is licentiaat in de Rechten en zetelt sinds 2004 in het Vlaams Parlement. Voordien was ze senator en volksvertegenwoordiger. Ze maakt ook deel uit van de partijraad en is gemeenteraadslid. Op de tweede plaats van de Oost-Vlaamse lijst behaalde Gerda Van Steenberge 10.517 voorkeurstemmen. Johan Deckmyn Gerda Van Steenberge Werd geboren in 1967 en woont in Oostakker. Hij is analist-programmeur en zetelt sinds 2004 in het Vlaams Parlement. Hij is partijraadslid en gemeenteraadslid sinds 1996. Johan Deckmyn kreeg op de derde plaats van de Oost-Vlaamse lijst 7.245 voorkeurstemmen. Eirk Tack Werd geboren in 1958 en woont in Ronse. Erik Tack is Doctor in de Geneeskunde en werkt als huisarts. In 2004 werd hij voor het eerst verkozen in het Vlaams Parlement. Naast partijraadslid is hij gemeenteraadslid in de faciliteitengemeente Ronse. Als eerste opvolger op de Oost-Vlaamse lijst kreeg Erik Tack 7.341 voorkeurstemmen. Agnes Bruyninckx Werd geboren in 1949 en woont in Sint-Andries Brugge. Ze werd in 2004 een eerste keer verkozen in het Vlaams Parlement. Ze maakt deel uit van de partijraad en zetelt in de gemeenteraad van Brugge sinds 1994. Agnes Bruyninckx bekleedde de tweede plaats op de West-Vlaamse lijst en behaalde 5.442 voorkeurstemmen. Christian Verougstraete Werd geboren in 1950 en woont in Oostende. Hij is licentiaat in de Rechten en zetelt sinds 1995 in het Vlaams Parlement. Hij is ook partijraadslid en gemeenteraadslid in Oostende sinds 1994. Christian Verougstraete kreeg op de derde plaats van de West-Vlaamse lijst 5.210 voorkeurstemmen. Stefaan Sintobin Werd geboren in 1960 en woont in Izegem. Hij studeerde Public Relations en is sinds 2004 Vlaams parlementslid. Hij is naast partijraadslid ook provinciaal bestuurslid en gemeenteraadslid. Als eerste opvolger op de West-Vlaamse lijst behaalde Stefaan Sintobin 5.104 voorkeurstemmen. VLAAMS BELANG 7-8/2009 19
ONZE VERKOZENEN - VLAAMS PARLEMENT Joris Van Hauthem Werd geboren in 1963 en woont in Lennik. Hij is licentiaat Moderne Geschiedenis en behaalde een bijzonder diploma Communicatiemedia. In 1995 maakte hij de overstap van de Kamer naar het Vlaams Parlement. Voordien was hij ook lid van de Brusselse Hoofdstedelijke Raad. Naast gemeenschapssenator en partijbestuurslid is hij woordvoerder en gemeenteraadslid. Als lijsttrekker in Vlaams-Brabant behaalde hij 13.980 voorkeurstemmen. An Michiels Werd geboren in 1967 en woont in Roosdaal. Ze is licentiate in de Filologie en Geaggregeerde Hoger Secundair Onderwijs. In 2004 werd ze voor het eerst verkozen in het Vlaams Parlement. Daarnaast is ze partijraadslid. Op de tweede plaats op de Vlaams-Brabantse lijst kreeg An Michiels 6.783 voorkeurstemmen. Felix Strackx Werd geboren in 1955 en woont in Baal (Tremelo). Hij is licentiaat Tandheelkunde en sinds 1995 Vlaams volksvertegenwoordiger. Hij is ook partijraadslid en gemeenteraadslid. Felix Strackx bekleedde de derde plaats op de Vlaams-Brabantse lijst en behaalde 4.365 voorkeurstemmen. Linda Vissers Werd geboren in 1961 en woont in Overpelt. Ze behaalde een graduaat in de Bestuurswetenschappen. In 2004 werd ze een eerste keer verkozen als Vlaams volksvertegenwoordiger. In 2007 maakte ze de overstap naar de Kamer en nu komt ze dus terug naar het Vlaams Parlement. Als lijsttrekker in Limburg behaalde Linda Vissers 19.975 voorkeurstemmen. Chris Janssens Werd geboren in 1977 en woont in Genk. Hij behaalde een graduaat Zakelijk Vertalen en Tolken en een graduaat rechtspraktijk. Tot aan zijn verkiezing werkte hij op de studiedienst van onze partij. Hij is lid van de partijraad, provinciaal bestuurslid en gemeenteraadslid. Chris Janssens stond tweede op de Limburgse lijst en behaalde 8.803 voorkeurstemmen. Katleen Martens Werd geboren in 1969 en woont in Hasselt. Ze studeerde Pedagogisch Hoger Onderwijs en is sinds 2004 Vlaams volksvertegenwoordiger. Ze zetelt in de partijraad en is sinds 2007 gemeenteraadslid. Als eerste opvolger op de Limbrugse lijst kreeg Katleen Martens 8.555 voorkeurstemmen. Erik Arckens Werd geboren in 1961 en woont in Brussel. Hij is licentiaat in de Politieke en Sociale Wetenschappen. Van 1999 tot 2004 zetelde hij in het Brussels parlement. Sinds 2004 is hij Vlaams volksvertegenwoordiger. Hij is ook partijraadslid en gemeenteraadslid. Als eerste opvolger op de Brusselse lijst voor het Vlaams Parlement behaalde Erik Arckens 726 voorkeurstemmen. 20 VLAAMS BELANG 7-8/2009