Zondag 15 juli Opstandingskerk Houten overweging door Jeanette Verwoert, seniorenpastor Lezing OT; Psalm 67 Lezing NT: Marcus 6: 6b-13 Geliefde mensen van God, Het was in het eerste jaar van de opleiding theologie, dat ik voor het eerst op een psychogeriatrische afdeling van een verpleeghuis kwam. Een afdeling waar mensen wonen die lijden aan één van de vele vormen van dementie. Samen met mijn stagebegeleider maakte ik in de eerste week kennis met de bewoners. Maar in de tweede week, stuurde mijn stagebegeleider mij alleen op pad Ga dit huis maar eens verkennen, zei ze ga de mensen maar ontmoeten, Ik schrok er van en sputterde wat tegen ik voelde me nog lang niet klaar om zelfstandig op weg te gaan want ik had toch niet genoeg kennis en lang niet genoeg ervaring en wat als, maar mijn stagebegeleider gaf mij letterlijk en figuurlijk een bemoedigend duwtje in de rug en zei: Ga maar, het komt goed, ga met lege handen en een open hart En ik ging aarzelend en onzeker Ik vraag me af hoe het voor de discipelen is geweest toen zij voor het eerst alleen op weg gingen zonder hun leermeester? Voelden zij zich daar klaar voor? We lezen het niet maar ik kan me zo voorstellen dat ook zij hun angst, twijfels en vragen hadden, als: Kan ik dit? En wie of wat kom ik allemaal tegen, onderweg? Zij wisten immers wel dat ze niet overal even gastvrij zouden worden ontvangen. Dat hadden ook ze nog niet zo lang geleden ervaren in Nazareth, waar de afwijzing groot was Dat stemt nu niet echt gerust En dan stuurt Jezus hen ook nog op weg met lege handen, zonder bagage geen reistas, geen brood, geld of extra kleren maar met alleen de kleding aan hun lijf, de sandalen aan hun voeten en een stok om te gaan.. Ik weet natuurlijk niet hoe dat voor u is, maar ik zie het mezelf nog niet doen. Wanneer we op vakantie gaan roepen we soms wel : Heerlijk, we laten álles achter!
maar toch hebben we vaak wel een dakkoffer nodig om dat alles in op te bergen, niet? We bouwen (ieder op onze eigen manier) graag wat zekerheid en veiligheid in en komen liever niet voor verrassingen te staan.dat maakt ons immers kwetsbaar Toch durven de discipelen het aan. Vertrouwend op Jezus gaan zij op weg, met lege handen.. Het valt op dat Marcus het reisadvies van Jezus zo uitgebreid beschrijft. Hij heeft er maar liefst vijf verzen voor nodig. Marcus heeft eigenlijk veel meer aandacht voor hóe de discipelen op weg moeten gaan dan voor de inhoud van hun boodschap Is dat eigenlijk niet vreemd? Of zou het misschien, zo kunnen zijn, dat in deze manier van op reis gaan, al de boodschap verscholen ligt? Dat het goede nieuws van Gods koninkrijk juist zichtbaar wordt in lege handen, in het ons afhankelijk weten van God en elkaar Ik denk... dat dat zo is Maar u hoort al; ik zeg het wel met enige voorzichtigheid want zó lijkt het allemaal af te hangen van óns vertrouwen in God Maar is het niet juist Góds vertrouwen in mensen, dat daaraan voorafgaat dat we ook meekrijgen voor onderweg als bemoedigend duwtje in de rug. Juist wanneer je onzeker bent als je je afvraagt of jíj nu wel de geschikte persoon bent om op weg te gaan met Gods goede boodschap; als je misschien twijfelt of je wel genoeg gelooft of genoeg theologische kennis hebt of bang bent dat je te oud bent, of te jong misschien Juist dan mogen we vertrouwen op God die in mensen gelooft, in u en jou en mij zoals we hier zitten (of staan) en dat mag ons vrijmaken van het idee dat we eerst iets moeten kúnnen of hébben of wórden voordat we op weg durven gaan. God geeft ons Zijn vertrouwen in ons mee als een stok om op te steunen en als uitnodiging om te vertrouwen op Hem en te geloven in onszelf en in elkaar zoals Hij dat doet. Dan durven we misschien ook die zware koffer vol schijnzekerheden, vol angstige demonen, thuis te laten en met lege handen en een open hart op weg te gaan Maar dat is wel een hele stap, want het maakt ons ook kwetsbaar en afhankelijk
En als seniorenpastor hoor en zie ik vaak hoe moeilijk het kan zijn wanneer je in alles afhankelijk bent van de ander. Spannend soms ook, want je moet maar afwachten hoe de ander jou in al je kwetsbaarheid tegemoet treedt Misschien is het ook wel daarom dat Jezus zijn leerlingen het advies geeft om eerst gastvrijheid te zoeken bij de ander; ter bescherming Als je ergens niet welkom bent, zegt Hij, trek dan verder m.a.w. dring je niet op Want gedeeld geloof gaat niet samen met opdringerigheid of betweterigheid Het vraagt om wederzijdse gastvrijheid, openheid en ontvankelijkheid. Dat is de basis van het vertrouwen waarin geloof gedeeld kan worden. En wie weet, als je ook open en gastvrij durft te zijn naar de ander heeft de ander misschien ook een goede boodschap voor jou en kunnen we elkaar tot zegen zijn; zien we in elkaar soms even iets van God. Ga maar, met lege handen en een open hart, zei mijn stagebegeleider, en ik ging Langzaam stapte ik - voor de eerste keer alleen - de huiskamer binnen van bewoners met dementie en direct komt er een keurig geklede dame naar mij toe. Zij vraagt mij waar zij is en wat zij hier komt doen. Wanneer mag ik weer naar huis en naar mijn werk? vraagt zij. Mevrouw blijkt een nieuwe bewoonster te zijn. We gaan samen zitten en zij bevraagt mij voortdurend. Ik begrijp haar soms niet en haar ontreddering raakt mij enorm Er zijn met lege handen en een open hart is moeilijker dan gedacht Dan wordt mevrouw opgehaald door iemand van de verzorging, ze moet aan tafel in een andere huiskamer. Ze vraagt me of ik mee wil gaan en bij haar wil blijven Ik beloof haar dat ik snel terug zal komen Maar het liefst hol ik achter haar aan om te zeggen dat het goed komt maar dat komt het niet. en dat weet ze zelf ook ze weet dat er iets mis is, dat ze dingen vergeet en haar geschiedenis het hier en nu binnenringt Mijn hart gaat uit naar haar en al deze verwarde mensen, zoekend en vragend wat er in hemelsnaam gebeurt in hun hoofd.
Ik wil hen helpen maar weet niet hoe en de moed zinkt mij op dat moment bijna in de schoenen. Maar dan wordt er een knuffelbeer over tafel gegooid. Het is mevr. Cock. Zij is 101, kan niet meer praten en maakt heftige bewegingen met haar armen. De bewoners zijn het van haar gewend, en hebben al veel met haar meegemaakt. Ze gooit met alles, slaat en knijpt, kijkt boos en maakt harde onverstaanbare geluiden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het toen spannend vond om naar haar toe te gaan en bij haar te gaan zitten. Ze beweegt nog steeds met haar armen. Voorzichtig pak ik haar handen vast en ga mee in haar beweging. Ze reageert en pakt ook mijn handen vast. Ik neurie zachtjes mee met de muziek op de achtergrond en haar bewegingen worden rustiger totdat haar handen stil in haar schoot liggen. Ze houdt mijn hand nog stevig vast, en na een poosje brengt ze met háár hand, mijn hand omhoog en drukt hem stevig tegen haar wang ik voel me getroost. Zo zitten we samen een poosje, Dan zakken haar handen weer terug in haar schoot ze slaapt Ik blijf nog even bij haar zitten en streel haar oude handen die mij zojuist een glimp van Gods koninkrijk lieten zien waar ik het nooit had verwacht Ga maar zei mijn stagebegeleider, ga met lege handen en een open hart En daarmee, leerde ik volgens mij, een van de belangrijkste lessen voor mijn werk als pastor als ook voor mijn leven als christen: Wij komen in onze ontmoeting met de ander niet iets bréngen, wij komen met lege handen die gevuld kunnen worden wanneer we de ander werkelijk durven te ontmoeten en in alle kwetsbaarheid leven / geloven met elkaar delen Het is in die gastvrije ontmoeting tússen mensen dat handen worden gevuld
en dat het goede nieuws waar kan worden; dat er troost is voor wie verdriet heeft dat zieken, heling ervaren dat mensen bevrijd worden van angst en onzekerheid. Laten we daarom in vertrouwen op weg gaan met lege handen en een open hart Gods Koninkrijk tegemoet. Amen