Shangrila Home v.z.w. SHANGRILA HOME V.Z.W.

Transcriptie

1 SHANGRILA HOME v.z.w Afgiftekantoor Antwerpen X 3 maandelijks: juli, augustus, september 2006 Verantwoordelijke uitgever: Ingrid Janssen Joost Robijnslei Borgerhout Projectrekening: Voor informatie: Paul & Ingrid: vrijwilligers, administratie 03/ John & May: algemene info 03/ Donna: redactie en boekhouding 03/ België Belgique P.B. P.P. Antwerpen X 8/4528 U wil graag deze Nieuwsbrief ontvangen? (5 / jaar) Stuur uw adres dan op naar: Donna Op de Beeck Bles Lier shangrila.home@pandora.be of via Hebt u zelf een artikeltje? Stuur dit naar: Donna Op de Beeck (d_op_de_beeck@hotmail.com) SHANGRILA HOME V.Z.W. Juli, augustus, september 2006 Shangrila Home v.z.w. Over mensen en pensen Nepal daarboven, waar de mensen niet belangrijk zijn, en de pensen niet omvangrijk zijn. Hoe vaak hebben we de Vlaamse variant van onze Raymond niet meegebruld op feestjes en barbecues van vriend en vijand? Bij ons liggen mensen niet op straat te sterven, tenzij een enkeling doorflipt en zijn geweer bovenhaalt. Bij ons zijn de pensen omvangrijk omdat het ergste dat ons gastronomisch welzijn komt verstoren een gepeste vogel is die dan nogal snel overvliegt. Maar kom, niet geklaagd, de politieke situatie in Nepal gaat bergop (klinkt als bergtop). Nu is het afwachten wat de onderhandelingen tussen het nieuwe parlement en het rebellenleger gaan brengen. Hopelijk komen ze tot een goede overeenkomst. De goede wil is er en dat is al veel waard. Bovendien heeft het Nepalese volk gemerkt dat ze echt wel wat in de pap te brokken hebben en als het moet, doen ze het nog wel eens over, wordt er fijntjes opgemerkt. Woorden van Inge didi, verder in deze nieuwsbrief. Dus dat klinkt inderdaad alsof het er politiek in orde zou kunnen komen, maar de gevolgen van zo n verbetering op direct concreet vlak: voeding, onderdak, werk, opvang zijn er niet morgen en ook niet overmorgen, als dat er al gevolgen van zullen zijn. Dus politiek of niet, hulporganisaties in Nepal moeten hun werk voortzetten. Want de pensen zijn er niet omvangrijk. En dat blijft toch een van de basisbehoeften: voedsel. Politiek is een van die dingen waarmee je je inlaat als je een zekere vorm van luxe hebt, zoals dat bij kunst ook het geval is. Als je moet vechten om een slaapplaats (de overheid vind je dus niet belangrijk) of een handvol rijst (je pens is dus niet omvangrijk), dan ben je ondertussen geen Rembrandt aan t maken of een wetsvoorstel aan t voorbereiden. Je bent al blij dat je kan ademen. Dus blijven hopen voor Nepal is één boodschap, maar blijven werken aan Nepal is een tweede en veel belangrijkere boodschap. Nooit genoeg, schrijft Caro didi eveneens in deze nieuwsbrief. Ze heeft het over engagement waar ter wereld ook. Ik vrees dat ze gelijk heeft. Ps: Op ons benefietconcert met Hei Pasoep en afterparty met aan het moment aangepaste sfeermuziek kan iedereen zijn/haar engagement vorm geven. Hof Ter Lo, vrijdag 20 oktober, 20 uur. 16 1

2 SPONSORING Het is woelig geweest in Nepal... en spannend... en niks leuk om drie vier weken opgesloten te zitten in je eigen huis... met 100 kinderen om je heen. Ach ja, dat hebben we dan ook eens meegemaakt. Ondertussen gaat het leven verder, de rust is weergekeerd en we hopen uit de grond van ons hart dat het nog lang zo mag blijven. Nu is het afwachten wat de onderhandelingen tussen het nieuwe parlement en het rebellenleger gaan brengen. Hopelijk komen ze tot een goede overeenkomst. De goede wil is er en dat is al veel waard. Bovendien heeft het Nepalese volk gemerkt dat ze echt wel wat in de pap te brokken hebben en als het moet, doen ze het nog wel eens over, wordt er fijntjes opgemerkt. Normaal gezien houden wij ons als project in het kader van Children, a Zone of Peace volledig buiten de politiek. Maar dit keer konden we er echt niet naast kijken. Het waren deze keer Ram met de Topi en Sita in de Sari die op straat kwamen om hun ongenoegen te uiten. De opkomst was massaal en er zijn slachtoffers gevallen maar dat hield blijkbaar niemand tegen. Hier in huis organiseerden we tijdens de Janandolan weken sport en spel, entertainment alom (zie verslag van onze Caro didi). En toen ging het leven verder... eindelijk zetten de scholen hun poorten opnieuw open en onze kids vertrokken goedgezind en opgelucht terug naar school, college of campus. En eerlijk gezegd... wij waren ook wel opvallend goedgemutst, eindelijk weer 2 een paar uren rust in huis en we konden zelfs gewoon boodschappen doen. De kleine dingen des levens waar je niet bij stilstaat, tot ze je worden afgepakt. Het werd ook de hoogste tijd want wij hadden nog 2000 roepies (25 euro) in huis om meer dan 100 mensen te voeden. Gedurende de politieke strubbelingen waren immers ook banken, winkels, groothandelaars, in feite alles, pottoe. Maar kom, genoeg geklaagd... Met de extra steun voor onze actie Opgelicht, opgelucht... Power for Kids kochten we een nieuwe generator. In het begin heeft dat Indische bakkebeest wel wat kuren verkocht maar al snel hadden we hem door. Nu loopt hij prima. Fantastisch!!! Dat wil zeggen dat we 's avonds een verlicht huis hebben, dat de lessen in de computerklas doorgaan, dat er in het naaiatelier kan gewerkt worden, dat we water kunnen oppompen... Pardeep zwengelt de generator aan Hoe werkt de sponsoring praktisch? In Nepal is Shangrila Home een erkende NGO. Dat wil zeggen dat zij als hulpproject onder controle staat van de Nepalese regering. Hierdoor bestaat een strikte controle op alle inkomsten en uitgaven die via een boekhouding worden bijgehouden. In België en Nederland is er een sponsorrekening waarvan het geld automatisch naar de rekening van de NGO in Nepal wordt doorgestuurd. Sponsoring per kind: Vast bedrag Sponsoring schoolgeld per kind: Vast bedrag Algemene sponsoring: Bedrag kiest u zelf, maar een vast maandelijks bedrag naar keuze geeft ons een duidelijker overzicht Eenmalige sponsoring: Elke gift is van harte welkom en geeft zekerheid voor de moeilijkere periodes. Rekeningnummers Shangrila Home v.z.w in Belgie: (Dexia) in Nederland: (ABN AMRO) in Belgie: Contactadres in Nepal: SHANGRILA KIDS ACADEMY P.O. BOX 7818 Tinchuli Aarubari Kathmandu Tel: 00977/ Studiefonds (Dexia) Op uitdrukkelijk verzoek vragen we alle mensen die het Home wensen te bezoeken op tijd te verwittigen zodat er geen overrompeling plaatsvindt. Dus eerst even bellen of e mailen aub E mail: tseringe@mos.com.np (Inge) of wdebecker@hotmail.com (Wim) GSM: (Inge) (Wim) 15

3 En er was ook een extra cent voor een nieuwe waterput. Want het wordt alsmaar erger in Kathmandu. De bevolking van deze Himalayastad (je mag de term Hindhu Koninkrijk niet meer gebruiken) is in een paar jaar tijd verdubbeld. Er is een enorme bouwboom en mensen pompen meer en meer grondwater op. Onze oude waterput kon ons niet meer van voldoende water voorzien en er werd een nieuwe gegraven. De oude waterput dieper maken was te omslachtig, we gebruiken hem nu als reserve. Dus... nu hebben we 24 uur op 24 uur elektriciteit en water. Wat een luxe! Nog goed nieuws: al onze kids van de Bal Shrijanalaya mochten een klasje hoger gaan, van de Shivapuri School moet er slechts 1 kid zijn jaar overdoen. Een ongelooflijk resultaat voor de jongens van de Shivapuri School die twee jaar geleden nog op straat moesten zien te overleven. Ons SchilderTeam is bijna rond, heel het huis kreeg een nieuw laagje verf en het ziet er allemaal pakken vrolijker uit. Ze zijn nu de laatste kwast aan het leggen in de eetzaal. In het Computerlab begon de sleet ook toe te slaan en wat stuk was werd vervangen of gewoon genegeerd wegens oubollig. Elke computer is nu voorzien van een dvd writer aangezien de diskette als voorhistorisch wordt beschouwd. Met ons gaat alles goed... dankzij u!!! Inge Opgelucht terug naar school 14 3

4 Naar Nepal vertrekken blijft steeds een avontuur. Hoewel er dit keer maar 4 maanden tussen zaten, weet je nooit wat je precies te wachten staat. Hoewel. Het weerzien met de kids, de boelekes knuffelen, shiften draaien, trappen op en af crossen... allemaal erg vertrouwde dingen. Na een paar uur voel je je weer thuis en is het alsof je nooit wegging. Het is het land zelf dat altijd voor de nodige climaxen en verrassingen zorgt. Net voor ik thuis op het vliegtuig stapte kwam ik nog te weten dat er de dag van mijn aankomst banda (staking) op til stond. Die banda bleek van lange duur... De revolutie die jullie thuis ook via de televisie, kranten en internet konden volgen. De eerste 4 weken hebben we hier quasi opgesloten in huis doorgebracht. Welcome to Kathmandu, een stad slechts zichtbaar vanaf het dakterras van ons huis. Een erg maf gevoel om je daarboven zo veilig te wanen, terwijl je weet wat er zich op de straten allemaal afspeelt. De beelden op tv logen er niet om. Het volk was eindelijk opgestaan en liet van zich horen. De politie en het leger gingen er schaamteloos tegenin. Doen Het laat je niet koud en je krijgt meer dan zin om mee de straat op te trekken. Uiteindelijk voel je je betrokken en wil je ook iets DOEN. Het DOEN hebben we maar wijselijk gehouden bij het entertainen van onze kids. Ik hoef waarschijnlijk niet duidelijk te maken wat het is om meer dan 3 weken met 100 kinderen binnen te zitten, geen school, weinig bewegingsruimte. Maar ze deden het geweldig, natuurlijk! De groten organiseerden mee pingpongwedstrijden, caramoardcompetities (soort Aziatische mengeling van sjoelbak en schaken), megavoetbaltoernooien op het veldje naast ons huis iedereen hielp en de tijd vloog. En het land bewoog, de koning moest zijn topi er bijna letterlijk bij neerleggen. Zelfs de grootste varkentjes hier konden bijna niet wachten om opnieuw naar school te gaan. De dag dat ze met zijn allen opnieuw in uniform de trappen afkwamen hing er dan ook een feeststemming. En echt niet alleen bij de didi s en dai s. Dwergjes En dan onze allerkleinste dwergen in huis. Het schooltumult rond hen liet hen ook niet koud. Tara, Deepak en Sara maakten duidelijk dat ook zij naar school wilden. Usha nog net te klein en Milan, ja, dat is een baby. Ik ga proberen niet al te pathetisch en persoonlijk te worden, maar toen die 3 de eerste dag naar de nursery gingen stond ik daar met zo n krop in mijn keel. En ik niet alleen. De harde van op t eerste even goed. Drie jaar geleden kwam Deepak hier als een hoopje ondervoede ellende binnen. En dan zie je dat ventje ineens staan stralen in de kleuterklas, als een gelukkig klein jongetje. Alleen voor die blik zou ik de wereld al willen verzetten. Mooi Waarom al dit pathetisch gezwets? Om maar te zeggen dat Nepal zoveel te bieden heeft, zo onwaarschijnlijk mooi is, het zou fijn zijn als zijn landgenoten er ook ten volle van zouden kunnen genieten. Onlangs ging ik met een paar vrienden fietsen in onze Ardennen en genoten van goed weer, sport en een stukje Belgische natuur. En terecht natuurlijk. Ooit gingen Wim en Dinesh met een aantal van de grote gasten op trekking in Nepal. Die gasten spreken daar nog over. En terecht. Wel, dat is iets waar elke Nepalees recht op heeft. Ze zijn trots op de natuur van hun land en Inge overtuigde me om mijn bewondering voor de uitgestrekte Himalaya en zijn natuur niet voor mij te houden. Meerdere Nepalese ogen zag ik schitteren van trots toen ik vol lof over die schoonheid sprak, terwijl ik me wat ongemakkelijk voelde want ik met al mijn westerse centen kan me dat permitteren. In de toekomst zal er een tijd zijn dat er geen kindjeshuizen meer moeten zijn, een verre toekomst weliswaar. En in die verre toekomst zie ik Nepalezen massaal Hun Bergen in trekken, zoals wij naar Onze Ardennen trekken. En terecht. Ik hoop dat het geen science fiction is. Bart 4 13

5 Drie jaar geleden kwam ik na zeven maanden reizen door Zuidoost Azië voor het eerst in Nepal terecht. Komende van Darjeeling in India kwamen we over land de vallei van Kathmandu binnen, een belevenis op zich. Eens in Kathmandu hebben Caroline en ik vier maanden in het kindjeshuis gewoond en gewerkt. Dat was een nieuw gebeuren voor mij. Ik die niet echt een verleden van babysitten en scoutskampen heb. Maar ik ben er iets verloren, al was het maar de naald om de voetballen mee op te pompen. Caroline is er haar hart verloren en gaat dat sindsdien om de paar maanden opzoeken. En soms missen we elkaar ja, maar al bij al gaat tijd vlug. Soit. Het is een mooi project, wou ik maar zeggen. Ik heb niets tegen geiten maar heb het nooit erg met hun sokken gehad. Ik tref het in Shangrila Home, geen geiten te bespeuren, laat staan hun sokken. In oktober vorig jaar trokken we voor t eerst terug samen naar Nepal. De Everest en Lhotse bij zonsopgang kinderen vierden het tienjarig bestaan van het Huis en dat wilden we niet missen. We gingen echter niet om te werken ditmaal, maar om er even samen tussen uit te zijn en het land te bekijken. Ik had vier maanden in Nepal gezeten maar nog niets van het land gezien (wat veel meer over mij zegt dan over Nepal). We reisden dus door het land van de glimlach, zoals ik het toch graag blijf omschrijven voor mezelf. En we trokken met ons tweeën de Himalaya in en genoten 12 dagen van rust en natuur. Ik ga niet proberen dat te omschrijven. Het is heel begrijpelijk dat we in een beeldcultuur leven. Eén blik over die uitgestrekte bergengroep is een bibliotheek bij elkaar. Ooit wil ik er in slagen om dat neergeschreven te krijgen, maar dat zal nog een tijdje moeten sudderen, ondertussen doe ik het met de beelden in mijn hoofd en raad ik iedereen aan het gewoon te doen: rugzak, stapschoenen en vertrekken maar. Tara, Deepak en Sarah: de eerste dag naar school En voor de twee meisjes van t zelfde. En zo is na 10 uur 's ochtends de rust in huis bijna helemaal compleet geworden. Milan doet zijn dutje, Usha speelt met wat ze vindt, de Ghokarna boys krijgen les, de grootsten studeren of zijn naar de college. Onze SLC studenten wachten nog geduldig op hun uitslag, maar blijven ondertussen niet bij de pakken zitten. Palma en Tara volgen een voorbereidende cursus op de verpleegstersstudies, Passang volgt een cursus website design en Kalpana is aan haar opleiding tot schoonheidsspecialiste begonnen. Geweldig te zien hoe gedreven ze allemaal zijn. En feest. Elk kind houdt van feest, ook in Nepal. Voor Inge's verjaardag werd er een heus programma in elkaar gestoken. Zowel de allergrootsten als de aller 12 5 kleinsten stonden op het podium. Ambiance, zingen en dansen. Het was prachtig! Burcht tegen wil en dank Maar niet altijd feest. De veranderde toestand in Nepal na de Janan Dolan II had ook een aantal neveneffecten. Straatbendes en maffiosi wilden van de situatie profiteren en mogelijk nog meer onrust zaaien. In naam van de Maoïsten vallen ze her en der binnen om hun slag te slaan en er met veel centen vandoor te gaan. Niet alleen banken werden het slachtoffer, ook ngo's en organisaties zoals de onze. Toen op een nacht 15 gewapende mannen een Canadese organisatie hier vlak bij binnendrongen, de mensen met messen en andere wapens overvielen en er met een hoop geld vandoor gingen, kregen wij het

6 hier ook warm en koud. Terecht. De volgende nacht kregen we zowel op ons vast toestel hier in huis, als Dilu (de social worker van de YRP) op zijn gsm bedreigingen binnen. Wij zouden de volgende zijn... De telefoonlijn bleek de volgende morgen doorgesneden te zijn en 30 meter was missing. Je kan dan wel vreselijk kwaad worden dat organisaties zoals de onze hier slachtoffer van worden en het niet gaat om de bende van Robin Hood, maar je staat wel volledig machteloos en dat is een heel beangstigend gevoel. Je wil kinderen een thuis geven en dat betekent ook veiligheid. Plots komt die volledig in het gedrang. De nacht na de bedreigingen deden onze grote jongens spontaan shiften om de wacht te houden. Alles wat stevig en bruikbaar was werd uit elkaar gehaald en er werden slagbouten van gemaakt. Op het dak werd er om de halve meter een baksteen gelegd om mee te gooien moest dat nodig zijn. We leken wel een burcht, in staat van oorlog, maar er was dan ook wel reden toe. Enerzijds fijn dat al die groten dat spontaan doen; hun thuis en elkaar beschermen. Anderzijds compleet niet oké, want ook zij zijn kids met het recht op die veiligheid en rust. En niet zomaar kids; kids met vaak een straatverleden van geweld. Kids die je net weg wil uit die wereld. En dan verandert ook in hun nieuwe thuis de situatie plots en moeten ze zich weer gaan verdedigen. Mag niet, kan niet. De volgende dag werd er dan ook een professionele security firma ingeschakeld. De voorbije maand leefden we dus steeds met 10 man security extra; 7 bleven er hier, 3 gingen 's nachts waken in het aangrenzende YRP huis. Het gaf een heel veilig gevoel. En toch... Je privacy is aangetast en er hangt een vreemde sfeer. Na een maand lijkt de toestand wat gekalmeerd en werd er besloten we om voorlopig met de helft van de security verder te gaan. Een gulden middenweg en kijken hoe het verder loopt. En zo is er hier altijd wel iets. De tijd vliegt en bijna dagelijks krijg je een nieuwe boterham te verteren. Maar vaak ook heel lekkere boterhammetjes hoor! Het blijft geweldig hier met die gasten te werken. Je ziet ze groeien en openbloeien. Je ziet ze ook vechten met zichzelf, hun twijfels en problemen. En dan heel de bende kleintjes natuurlijk, die constant om aandacht schreeuwen zoals elk gezond klein kind. Ook dat straalt en vecht. We organiseren spelletjes, watergevechten, uitstapjes... en wat mij betreft kan het nooit genoeg zijn. Nee, wat mij betreft kan het waar ook ter wereld nooit genoeg zijn! Caro didi even mis gaat met het lezen, maar ze boeken allemaal stilaan vooruitgang. Stemmen worden krachtiger tijdens het lezen, zinnen komen vlotter en hun enthousiasme neemt toe. Soms zit ik met mijn handen in mijn haar. Dan lijkt het of ze twee stappen achteruit deden in plaats van vooruit. Een andere keer gaat het plots weer veel beter dan verwacht. Het kan ook heel hard en moeilijk zijn, als Sita didi bijvoorbeeld vertelt dat ze niet heeft kunnen oefenen want dat ze niet mag van haar man. Erg jammer want ze wil zo graag en ze kan de oefening wel gebruiken. Soms is het grappig als Vishnu volledig uit de lucht lijkt te vallen en net dat (verkeerde) antwoord geeft dat niemand verwacht. Soms is het ook enorm boeiend; als ik plots dingen te weten kom die ik van deze dames niet wist. Soms verlies ik bijna mijn geduld omdat ze het weer verkeerd deden of mijn hulpmiddelen niet gebruikten. Maar dan probeer ik 6 11 weer te denken waarom ik dit doe: niet perse omdat ik wil dat ze goed Engels kunnen. Mijn Engels is immers verre van perfect en iemand als Meena didi, Dakhi didi en Vishnu didi redden zich best met het mondje Engels dat ze spreken. EIGENWAARDE Ik doe het gewoon omdat ze er plezier aan zouden beleven, hopelijk wat zelfzekerder zouden worden en om hun eigenwaarde wat op te krikken. Ze krijgen nu ook een kans om te studeren, toch iets waar iedereen recht op zou moeten hebben, niet? Nu ben ik nieuwe lessen aan het voorbereiden want ik ga voor anderhalve maand terug naar België. Als zij willen, starten we gewoon opnieuw als ik terug ben: good morning en how are you... We zien wel waar we eindigen Maar het is zeker met veel lol en een brede glimlach op hun gezichten en een heel goed gevoel. Valerie didi

7 How are you? Vandaag vroeg Tara didi me hoe het met me ging. Op zich geen wereldschokkende gebeurtenis, maar toch schrok ik me een ongeluk. Ik had deze werkster van Shangrila Home nog nooit een woord Engels horen praten. Een glimlach speelt rond mijn lippen en ik barst bijna uit mijn voegen van fierheid als ik haar woorden hoor. Tara didi! Die stille, onzekere... Het was een zonnige Nepalese morgen. TAAL IS COMMUNICATIE Eind november deed Lies me het verhaal dat ze het zo jammer vond dat een jonge vrouw (30) als Sumitra geen Engels kon. Ze zou zo graag in de naaiklas met haar willen communiceren en ze had het gevoel dat deze jonge dame ook graag dingen wou zeggen maar er geen taal voor had. Tara didi Ze zou Wim vragen of Sumitra Engelse les mocht volgen met de Gokarna of de YRP boys. Hmmm, ik zag mijn kans schoon. Ik was immers al langer aan het overwegen ergens wat Engelse les te geven; dat leek me wel leuk. Toen ik tegen Lies zei dat ik dat wel op mij wou nemen en dat de andere didi s ook welkom waren, volgde er een kort overleg met Inge en voor ik het goed en wel besefte had ik geen viertal dames in de les, maar stonden alle tien didi's met potlood en schriftje voor mijn neus. Hun eerste les kon beginnen. Aarzelend kwamen de eerste vragen: ik ging hen toch wel het alfabet leren want dat konden ze niet allemaal. En lezen, ja daar waren ze geen van allen sterk in of dat konden ze niet. En schrijven, of ze dat zouden kunnen leren? ENTHOUSIASME EN PLEZIER Met veel enthousiasme zijn we begonnen, en al snel deelde ik de groep in twee omwille van het niveauverschil. Sumitra, Dakhi didi, Meena didi en Sailee didi in een groep en Dolma didi, Vishnu didi, Kalpana didi, Goma didi, Sita didi en Tara didi in een andere. Ik dacht dat eens het nieuwe eraf zou zijn die groepen wel zouden uitdunnen. Maar de dames bleven komen. Ze missen wel eens een enkele les maar blijven nooit lang weg. Ze gibberen wat af en lachen hun tanden bloot, deze volwassen vrouwen; en het woordje Aloe (Ik keer wel terug naar mijn aardappel in de keuken?) valt regelmatig als het weer Wat als we niet grappig zijn? Ik ben zenuwachtig. Wat heb ik me in mijn hoofd gehaald? Ik hou niet er niet van in de kijker te staan, veel ogen gericht op mij maken me zenuwachtig en verlegen. Hmm, er wordt vijfhonderd man verwacht; dat zijn dan duizend ogen, duizend oren, vijfhonderd monden, vijfhonderd stemmen en vijfhonderd meningen. Wat als ze niet lachen? Gaan we dan af als een gieter (een uitspraak van mijn nonkel)? En wat als ik me niet kan herinneren wat ik moet doen, staat er dan iemand achter de gordijn om me te helpen? Verdorie, ik voel me net opnieuw tien jaar oud. Toen wou ik steeds de hoofdrol spelen tijdens de maandelijkse schooloptredens. Hoe overwon ik toen mijn plankenkoorts? Ik herinner me dat we op een mooie dag een circus organiseerden en dat ik daar met mijn benen in de knoop over het podium moest rollen. Dus jaja, ik kan dat allemaal. Maar wacht eens! Toen was ik tien en nu ben ik ruim dertig, toch net iets anders. Zo voelde ik me dagen voor het grote feest van Tien Jaar Shangrila en de clownsact van The Crazy Crackers. Nu voel ik fierheid, veel fierheid. Op mezelf, maar ook op Lies met haar muziek, op Tom en Evy met hun jongleerballen en de kleine Dilay met zijn guitige streken. Fier omdat we dit spektakel aandurfden en er ons volledig voor gaven En ik voel blijheid, veel blijheid om al die lachende gezichten; kleine en grote, om het gegrinnik en het gebulder, het 10 7 geschater en gegniffel; ik ben zo blij dat we anderen plezier konden schenken. En ik voel dankbaarheid omdat Shangrila er is en bestaat en ons de kans geeft om zoveel plezier en vreugde te beleven en te geven, samen met en voor al die kinderen. En ik voel met zekerheid dat deze twintig minuten rondrennen in een clownspak voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. Als ik de filmpjes en de foto s zie dan krijg ik kippenvel. Valerie didi Valerie in actie op het Shangrila Home feest in november 2005

8 Het ging er de laatste maanden best woelig aan toe in het YRP huis, maar wees gerust, het draait nog steeds op volle toeren. Vrij veel jongens zijn gekomen en veel te snel weer gegaan. En dat is niet altijd hun schuld, want wat gaat er allemaal om in het hoofd van iemand die al een hele tijd bezig is met helemaal in z n eentje knokken om het hoofd boven water te houden. Zo iemand is natuurlijk in eerste instantie blij een dak boven z n hoofd te krijgen en kan z n geluk niet op wanneer blijkt dat er vanaf nu wel degelijk voor hem gaat gezorgd worden. Maar het vreedzaam samenleven met anderen blijkt al gauw niet zo simpel te zijn. Onze jongens begrijpen mekaar, herkennen mekaar en voelen mekaar snel aan maar er is ook nog de argwaan, de agressie, het gebrek aan vertrouwen. Dingen uitpraten is moeilijk en voor sommigen té moeilijk. Een klein probleempje kan zich in een mum van tijd ontwikkelen tot iets onoverkomelijks en weglopen lijkt op zo n moment het enige alternatief. In zulke gevallen slagen Dinesh en Amrit er meestal wel in de jongen in kwestie terug te vinden en hem uiteindelijk te doen inzien dat het probleem wel degelijk kan opgelost worden. Een probleem dat moeilijker op te lossen lijkt, is familie, raar maar waar. Onze YRP jongens leefden op straat en hadden niets of niemand. Maar op één of andere duistere manier komen er vaak familieleden op de proppen die, nu het hun zoon (of broer of neef) goed gaat, hem weten te vinden en ook weten te overtuigen om weer naar huis te komen. Heel verwarrend voor zo n jongen natuurlijk, want waar is het uiteindelijk beter dan thuis, bij je eigen familie. Sommigen zwichten en geven hun training op, soms zelfs een paar weken voor hun eindexamens. Het probleem is dat het vaak voorkomt dat iemand hoort dat z n zoon of broer het goed stelt, geen straatboef meer is en dus geschikt om mee te oogsten of andere karweien te doen. Vele van de jongens die weer mee met een familielid zijn gegaan, duiken een paar weken later weer op in de shelter van CPCS omdat er voor hen thuis uiteindelijk niks veranderd was en ze plots weer geconfronteerd werden met de redenen waarom ze in de eerste plaats waren weggelopen. Maar er zijn gelukkig nog een hele boel jongeren die het ontzettend goed stellen, zich vol overgave op hun training hebben gestort en echt tot rust gekomen zijn. Het doet goed om in hun rustige ogen te kijken. Zij zijn vastberaden en maken ons zonder woorden duidelijk dat we ons over hen geen zorgen meer hoeven te maken. En op zo n momenten kom je tot de ontdekking dat het goed gaat ondanks alle moeilijkheden en frustraties. gaan we hen niet onmiddellijk op training sturen. We gaan hen een aantal maanden de tijd geven. Soms ging het in het verleden wat te snel en wist zo n jongen niet wat hem allemaal overkwam. Nu gaan we hen rustig de tijd geven om uit te vissen wat hun eigen interesses en capaciteiten zijn. Ze kunnen rustig op hun plooi komen en krijgen ondertussen informeel onderwijs. En tegen de tijd dat hun cursus van start gaat, staan ze al een pak sterker in hun schoenen. Nu we de problematiek van het weglopen beter begrijpen, zijn we de zaken ook anders gaan aanpakken. Wanneer er nieuwelingen toekomen, 8 9 Er zijn onlangs zes nieuwe jongens toegekomen, en we hopen dat ze allemaal in augustus aan een cursus kunnen beginnen. Ik houd jullie op de hoogte Groetjes, Wim Eerst tot rust komen in het YRP huis ॐ