Klaar maar nog niet helemaal!

Transcriptie

1 NIEUWS Landschap Overijssel wil goede noaber zijn Alsof ze er altijd al hebben gestaan Een pluim voor u, lezer! JAARGANG 14 NUMMER 2 DECEMBER 2016 Overleg over gereedschapsdepot Waterschap Vechtstromen overlegt met Henny Kuiphuis over de inrichting van een gereedschapsdepot. De voormalige voorzitter van de Stichting Dorpsbelangen Bornerbroek kwam erover te spreken in zijn videoboodschap tijdens de officiële opening van de Doorbraak op 30 september. Hij toonde zich enthousiast over de beek en de ontwikkeling van de natuur, die hij met vrijwilligers en schoolkinderen deels onderhoudt. Vandaar vanaf het videoscherm de oproep: We willen hier graag een gereedschapsdepot. Hij kreeg meteen respons van watergraaf Stefan Kuks: Dit is een wens uit het gebied, dus dit moet er komen. We gaan er met zijn allen voor zorgen! De zaal reageerde met een enthousiast applaus. De toezegging hebben we gedaan, die staat, zegt Wim Stegeman, lid van het dagelijks bestuur van Vechtstromen. Over de plek en de uitvoering moeten we het nog hebben. In de komende maanden praten we daarover verder met Henny Kuiphuis. Dat depot komt er. Laatste editie! Veertien jaargangen lang stond hier: De Doorbraak is de naam van de nieuwe beek die waterschap Vechtstromen en provincie Overijssel sinds 2004 aanleggen. ( ) Ze gaat wateroverlast én verdroging van de bodem tegen. Daarnaast verbindt ze Noordoost-Twente via een ecologische zone met de Sallandse Heuvelrug. Het karwei zit erop, de beek is gereed. Daarom is dit de laatste editie van deze nieuwsbrief. Klaar maar nog niet helemaal! Het laatste gesprek, voor de allerlaatste nieuwsbrief. De Doorbraak is immers gereed en het water stroomt. Wim Stegeman, lid van het dagelijks bestuur van waterschap Vechtstromen, plaatst echter een kanttekening: Het werk is pas écht klaar als we de kwelproblematiek hebben opgelost. Zover zijn we helaas nog niet. Ondanks de inspanningen van Rijkswaterstaat sijpelt er nog steeds water door de bodem van het Twentekanaal. Dat verhoogt het grondwaterpeil in het omliggende gebied. Stegeman: Om begrijpelijke redenen roept dat zorg op bij de bewoners. Zo zal het nog wel even blijven. Gelukkig neemt Rijkswaterstaat maatregelen, maar de omgeving kijkt toch allereerst naar ons. Het is aan ons om te bewijzen dat we de problemen kunnen beheersen en oplossen. Dat vraagt tijd, weet projectleider Henk Lansink. Hij erkent dat het grondwaterpeil nu hoger is dan bij de aanleg van de Doorbraak werd toegezegd. Probleem is dat we door de instroom van het kwelwater niet kunnen meten wat het effect van de Doorbraak is. Pas als er geen kwel meer is kunnen we vaststellen wat óns aandeel is. Vanzelfsprekend nemen we dan de maatregelen waar Wim op duidt. Hier vindt Stegeman het tijd voor een uitnodiging. Als er nu mensen zijn die dit lezen en vinden dat we niet waarmaken wat we nu zeggen: laat het ons weten. We nemen onze verantwoordelijkheid serieus. Stemming De bestuurder kijkt terug naar de gevoeligheden in de beginjaren van de aanleg. Veel boeren waren bezorgd voor mogelijke gevolgen als vernatting of verdroging. Daarbij moest de beek ook nog eens worden aangelegd in een gebied waar grond toch al schaars is. Ik denk dat er van de onrust van toen zeker nog wat over is, meent Stegeman. De stemming in het gebied is overwegend goed. Wie enthousiast was, is positiever geworden. Maar de mensen bij wie weerstand leeft hebben we nog niet echt kunnen overtuigen. Daar hebben we ook nog werk te doen. Het zal helpen als we het kwelprobleem tot een goed einde brengen en daar heb ik vertrouwen in. En ik ben blij dat we de problemen rond de grondverwerving uiteindelijk langs minnelijke weg hebben kunnen oplossen. Leermomenten Mede hierdoor heeft de aanleg van de Doorbraak veel leermomenten opgeleverd. Het bijzondere is dat er bij het begin geen blauwdruk was, blikt Stegeman terug. We moesten van meet af aan schakelen. Het doel stond voorop: de waterveiligheid. In overleg met de omgeving wilden we een goede manier vinden om dat doel te realiseren. Vandaar het vele schakelen, met omwonenden en andere overheden en organisaties. We hebben dat nooit eerder zoveel gedaan. Wim Stegeman Project met financiële steun van de Europese Unie vervolg op pagina 2

2 vervolg van voorpagina Deltacommissaris onderscheidt Doorbraak met zonnetje Dat blijft, voorziet hij. Nog niet zo lang geleden maakte je een plan en voerde het uit. Dat kan niet meer, het is belangrijk de omgeving te betrekken en inbreng te geven. Het is een cultuuromslag, die daarom landelijk veel aandacht heeft gekregen. Lansink vult hem aan: Zie de nieuwe Omgevingswet, daar vind je de basis voor de aanpak die wij hier min of meer hebben gevolgd. Voorbereid Het water stroomt inmiddels vanuit de Loolee de Doorbraak in. Gefaseerd, om de effecten te kunnen meten en eventueel tijdig bij te sturen. En dan blijft de vraag hoe de beek zich zal houden bij extreme neerslag. Daar is ze voor aangelegd, dat is de waterveiligheid, benadrukt Stegeman. Door de klimaatverandering wordt de kans op extreme neerslag groter, we moeten voorbereid zijn. Dat is de belangrijkste reden geweest om de beek aan te leggen. Tijdens de officiële opening op 30 september hebben diverse sprekers daar nog eens op gewezen. Ik vond het een geslaagde bijeenkomst, waarin we ook de emotie en de weerstanden hebben benoemd, zegt Stegeman. De dag erna, op zaterdag 1 oktober, hebben we de Dag van de Doorbraak gehouden. Die heeft een groot aantal belangstellenden getrokken, meer dan ik had verwacht. En dat is mooi, zo krijgt de waterveiligheid extra aandacht. Einde boerderij Peeze Deltacommissaris Wim Kuijken kon op vrijdag 30 september niet aanwezig zijn bij de officiële opening van de Doorbraak. Wel sprak hij de aanwezigen toe in een videoboodschap. Hij benadrukte het belang van de beek, die het water van clusterbuien opvangt én een reservoir biedt om verdroging tegen te gaan. Dit is een groot project, dat in Nederland bekend moet worden. Daar ga ik aan meewerken, hield Kuijken de aanwezigen voor. Wat hij daarmee bedoelde, werd duidelijk tijdens het Nationaal Deltacongres op 3 november. Hier werd besproken hoe het staat met de twee belangrijkste Nederlandse wateropgaven: bescherming Voor boerderij Peeze, meer dan tien jaar het informatiecentrum voor de Doorbraak, valt het doek. Het gebouw verkeert in te slechte staat voor een opknapbeurt. Dit spijt me echt, zegt Wim Stegeman. De plek is prachtig, dat hebben we tijdens de opening en de Dag van de Doorbraak kunnen zien. Maar als je daar wat wilt, moet je eigenlijk nieuw bouwen. Dat gaat Vechtstromen niet doen. Projectleider Henk Lansink vraagt binnenkort dan ook de sloopvergunning aan. Eerder heeft hij gemeld ervoor te voelen de boerderij om te vormen tot vleermuisverblijf. Stegeman vindt het een interessante gedachte: We kunnen erover nadenken. Maar een gebruiksfunctie voor de boerderij is uitgesloten. Foto: Martijn Beekman tegen hoogwater en zorg voor voldoende zoet water. Als regeringscommissaris voor het Deltaprogramma ( deltacommissaris ) heeft Kuijken hierbij een centrale rol. Ieder Deltacongres reikt hij een zonnetje (in werkelijkheid een blauwe vaas) uit aan een project dat zich onderscheidt op het gebied van innovatie, samenwerking en het gebruik van meekoppelkansen. Onder dat laatste wordt verstaan de koppeling van verschillende projecten, zoals de aanleg van de beek en de ecologische verbindingszone. Kuijken riep projectleider Henk Lansink naar voren om het zonnetje in ontvangst te nemen. Tijd om te ontdekken Het Doorbraakgebied laat zich maar wat graag ontdekken. Op een relatief klein oppervlak herbergt het uiteenlopende Twentse landschappen. Op verzoek van waterschap Vechtstromen heeft Almeloër Martin Beumer daarom een groot aantal wandel-, fiets- en scootmobielroutes uitgezet. Ze bieden volop gelegenheid om de beek en haar naaste omgeving te ontdekken en te beleven. Bij de officiële opening en tijdens de Dag van de Doorbraak heeft waterschap Vechtstromen het boekje Ontdek de Doorbraak uitgedeeld. Het geeft een korte beschrijving van het hoe en waarom van de Doorbraak. Achterin is een kaart opgenomen waarop alle routes staan vermeld. Hij had bovendien lof voor diens geduld. De aanleg van de beek heeft immers heel wat jaren in beslag genomen. Hij noemde de Doorbraak het project dat in 2016 op hem de meeste indruk heeft gemaakt. Vooral omdat wij twintig jaar geleden al begonnen met het oplossen van de problemen van nú, blikt Lansink terug. Het zonnetje is de derde landelijke onderscheiding voor de Doorbraak. Eerder werd de beek genomineerd voor de Gouden Piramide, de rijksprijs voor ondernemend opdrachtgeverschap, en kreeg ze een plek in de Canon van het Nederlandse landschap. De routebeschrijvingen kunnen als PDF en GPX-bestand worden gedownload van de website onder de knop Zelf kijken bij de Doorbraak. Een aantal routes is bovendien te downloaden via de app Wandelen in Overijssel en Fietsen in Overijssel (beschikbaar als ios en Android). Samensteller Martin Beumer, die het gebied door en door kent, heeft overigens ook zelf een website: Hier staan vele routes op voor wandelaars en fietsers, met daarnaast tochten per scootmobiel en auto. Beumer beschrijft ze uitgebreid en vermeldt tal van bijzonderheden. Hij heeft er bovendien veel foto s én Twentse spreuken bijgezet. Een bezoek aan zijn site is dan ook de moeite waard. Brug voor de bruggenbouwer Zijn naam viel tijdens de opening verschillende malen: Henk Holterman. Van 2005 tot zijn plotselinge overlijden in 2014 had hij binnen het bestuur van het waterschap de Doorbraak in zijn portefeuille. Henk was het boegbeeld van de Doorbraak, zei watergraaf Kuks. Hij woonde in het gebied, hij voelde wat er leefde, hij hield ons scherp. Dit was zíjn project. Als blijvende herinnering draagt één van de bruggen over de Doorbraak zijn naam. Gedeputeerde Maij: In één van de nieuwsbrieven zei hij dat de Doorbraak moet verbinden. Daarom vind ik die brug zo mooi. Een brug verbindt twee kanten. Zoals Henk ook deed. De dochters van Henk Holterman op de naar hun vader genoemde brug

3 Vier de Doorbraak, een beek met een verhaal! Vrijdagmiddag 30 september 2016, uur. Basisschoolleerlingen Bas en Bram staan met kunstenaar Rinus Roelofs en Jacob van Olst, directeur van Landschap Overijssel, bij het laatste te onthullen kunstwerk. De jongens maken de touwen van de ballonverpakking los. Als die opstijgt, klinkt er applaus in de feesttent. De Doorbraak is klaar. Wees er trots op, wees er greuts op, draag het uit tot over de grenzen van Twente!, roept dagvoorzitter Inge Diepman de zaal toe. Er hangt een bijzondere sfeer in de feesttent. Dat voelt ook Paul van Erkelens, nu dijkgraaf van Wetterskip Fryslân. Hij was watergraaf toen de voorbereiding van de Doorbraak begon. Dit heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Ik heb hier grote bewondering voor. Weinig later opent Diepman de bijeenkomst. Dit is de dag! Er is veel werk verzet, er waren veel emoties. We vieren de Doorbraak, maar gaan niet voorbij aan de angst en de onzekerheden die de beek heeft opgeroepen. Die twee thema s keren in de loop van de middag steeds terug. Gedeputeerde Hester Maij van de provincie Overijssel: We hebben te maken gehad met veel uiteenlopende belangen. En onderweg waren er de bezuinigingen in Den Haag. We hebben toen gezegd: De Doorbraak is revolutionair, laten we doorgaan! Het brengt Diepman tot de vraag wat bestuurlijk schakelen is. Ze krijgt antwoord van watergraaf Stefan Kuks: Het komt erop neer dat je samen met anderen op het juiste moment de juiste dingen doet. Maij vult aan: Het is werk met werk maken en elkaar vertrouwen. Je kijkt meer wie wat het beste kan doen. Diepman wil dan weten of het mogelijk is álle belangen te verenigen. Je moet ze in elk geval ken- nen, antwoordt Kuks. De gedeputeerde vult hem aan: En je moet de mensen kennen. Hun grond, die wij nodig hadden, is vaak al generaties in de familie. Het is complimentwaardig dat Vechtstromen de pijn nooit heeft weggepoetst. Met geld neem je die niet weg. Kritisch Dat laatste blijkt uit de bijdragen van Jan Bolscher (op video) en Arjan Bonthuis, de vorige en huidige voorzitters van de regionale afdeling van LTO Nederland. De eerste is kritisch: Ik had soms het idee dat subsidies voor het waterschap zwaarder wogen dan onze belangen. En we zijn er niet gerust op dat het grondwater niet zal stijgen. Bonthuis spreekt van een gelaten stemming. Het is belangrijk dat we de pijn niet vergeten, het gaat hier om gezinnen, zegt hij. Er is onzekerheid. Kunnen we door met ons bedrijf? En de beek is dan nu klaar, maar blijft het hierbij? Zo, in een sfeer van open gesprekken, tikt de klok verder. De wethouders Irene ten Seldam (Almelo) en Dianne Span (Wierden) komen aan het woord over gevolgen van de nieuwe beek voor hun gemeenten, Kees Oomen (voormalig directeur van de inmiddels opgeheven Dienst Landelijk Gebied) en Bonthuis spreken over de agrarische sector in het gebied, weerman Reinier van den Berg schetst de gevolgen van de klimaatverandering. Om even over vieren volgt de openingshandeling. Een karwei van twaalf jaar zit erop. Beleven De volgende dag is het de Dag van de Doorbraak. Circa 1000 bezoekers komen eropaf. Watergraaf Kuks hoopt dat de gasten hun positieve bevindingen doorvertellen: Hier valt iets te beleven. Arjan Postma, bekendste boswachter van Nederland maakt ervan dat in de natuur veel valt te beleven. Alleen: wat is natuur? In de winter hangt u vetbollen op voor die leuke koolmeesjes. Maar die pikken de schedels van zwakke vogeltjes open en eten de hersenen op. Hij kijkt de zaal in. Bah!, roept iemand. Postma heeft nog een les. De mens heeft de natuur altijd willen temmen. Het is veel beter om de natuur voor je te laten werken. Dat is wat hier bij de Doorbraak gebeurt. In al te gedetailleerde plannen gelooft hij niet. Deels omdat de natuur altijd verandert, deels omdat ze alle rapporten niet leest. Rondleiding Lull n kan he wa, zegt een man tegen zijn vrouw. Ze sluiten zich aan bij het groepje mensen dat een kleine rondleiding van landschapsbeheerder Rick Staudt wil volgen. Verderop maken anderen zich op voor een bezoek aan het Mokkelengoor of de ecopassage. Staudt wijst op de manen van een grazend paard. Ziet u dat? Daar blijven zaden in hangen, die op deze manier worden verspreid. Hetzelfde paard snuffelt aan de schoudertas van een mevrouw. Oh!, roept ze verschrikt. Het dier maakt beledigd een pas opzij. Staudt antwoordt geduldig alle vragen. Onderstreept onbewust de woorden van Stefan Kuks: voor wie nieuwsgierig is, valt hier heel veel te beleven. Alleen dat vertellen kan beter. De cameravrouw van RTV Oost zoekt gegadigden voor een gesprekje op camera. Niemand wil. Toe nou mensen, zo kunnen we toch geen regionale televisie maken!, verzucht ze. In de verte danst de watergraaf een klompendans met folkloregroep Brookmoaten.

4 Landschap Overijssel wil goede noaber zijn Alsof ze er altijd al hebben gestaan Bij diverse bewoners van het Doorbraakgebied heeft Rick Staudt al aan de keukentafel gezeten. Als opvolger van Evert Dijk is hij sinds 1 maart van dit jaar de terreinbeheerder van Landschap Overijssel. En daarmee vanaf 1 januari 2017 verantwoordelijk voor beheer en onderhoud van de droge delen van de beek. We willen goede noabers zijn en dus samen met omwonenden kijken wat kan. Die laatste opmerking verwijst naar de wens van Landschap Overijssel om runderen in te zetten voor de begrazing van de oevers. Een gevoelig onderwerp, beseft Staudt: Die runderen zouden ziektekiemen kunnen overbrengen. Dat willen wij voorkomen. Tijdens die keukentafelgesprekken wil ik dat bespreken. Ik wil verder laten zien dat we begrip hebben voor de zorgen van de boeren. Hiervoor werkte ik bij de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland. Ik hield me er vooral bezig met landbouwregelingen, ik weet wat er leeft en speelt. De kennismakingsgesprekken dienen nog een ander doel. Als terreinbeheerder moet ik bekend en bereikbaar zijn. Ik kan mijn werk alleen maar doen als de bewoners me kennen en regelmatig zien. Dan zijn de lijnen kort. Ik woon in Borne, ik ben in Twente geboren en getogen en ken het gebied. Als er wat is, kan iedereen me bellen. Integrale begrazing Nu nog eens de runderen. Daar hoort een verhaal bij. Landschap Overijssel streeft naar integrale begrazing. Dat wil zeggen: het hele jaar door, in het hele gebied. Er lopen al paarden en ponys. Die bijten gras en houtachtig struikgewas met hun tanden af. Runderen trekken het gras met hun tong naar binnen. Ze schuren tegen andere gewassen aan en grazen over de hele oppervlakte. Dat geeft een heel ander beeld. Als we de begrazing combineren is het gemakkelijker om het landschap open te houden. Het liefst zou Staudt daar Nederlandse rassen voor inzetten. Zoals het brandrode rund of de blaarkop. De van origine Engelse hereford koe zou het eveneens goed doen. De Schotse hooglander, die je ook vaak ziet, is minder geschikt. Dat dier raakt snel oververhit, het gaat bij warm weer de bosjes of het water in. Van grazen komt er dan niet veel meer, legt hij uit. Over deze dingen wil ik het aan de keukentafel graag hebben. Hoe kunnen we tot een gemengde begrazing komen? Waar zou dat het best kunnen? Wat kunnen wij doen om de zorg over mogelijke gezondheidsrisico s weg te nemen? We kunnen bijvoorbeeld tijdelijk extra rasters plaatsen. Die houden de beesten uit elkaar. Hij is er optimistisch over. Niet elke boer weidt nog, dan is het risico al kleiner. Andere boeren hebben geen bezwaar. En wij willen de risico s uiteraard beperken, ook voor onze eigen dieren. Bovendien zien we erop toe dat het gecertificeerde, ziektevrije beesten zijn. Ik verwacht dat we er uitkomen, dat er inderdaad runderen komen grazen. Wel is het nog te vroeg om te zeggen waar en wanneer. Streefbeelden Hier komen de streefbeelden ter sprake. Op dit moment raken de oevers van de Doorbraak snel bebost. Dat heeft onder meer te maken met de versnipperde aanleg, weet Staudt. In de loop van de jaren werd steeds een stukje Doorbraak aangelegd. Sommige delen zijn dus al lang in beheer, bij andere delen moet het beheer nog beginnen. Dan krijg je al snel bosvorming. Door die integrale begrazing proberen we de ontwikkeling van het landschap op een natuurlijke manier te sturen. Je krijgt dan een afwisseling van open en bebossing. Wel staat overal de waterveiligheid voorop. Staudt: Niet overal mag bos, want het water mag geen weerstand ondervinden. Op sommige plekken ontkomen we daarom niet aan een actief maai of kapbeleid. Maar waar het kan, kiezen we zoveel mogelijk voor een natuurlijk beheer en maximale variatie. Smalle strook En dat allemaal in een smalle strook van 75 meter breed. Waar het water ruimte moet hebben en waar de natuur zoveel mogelijk haar gang moet kunnen gaan. Het is immers een ecologische verbindingszone, benadrukt Staudt. En dan zijn er ook nog de wandelaars en de fietsers. Ook die wil hij zoveel mogelijk tegemoetkomen. Wel met duidelijke spelregels. Zo moeten honden aan de lijn. De meeste mensen houden zich daaraan, helaas niet iedereen. Dus gaan we meer borden plaatsen en handhaven. De laatste tijd constateren we bovendien meer vernielingen. Er zijn draden doorgeknipt en sloten gestolen. We hebben het toezicht aangescherpt en de politie ingeschakeld. Er ligt daarnaast de vraag van kanovaarders om over de Doorbraak te mogen peddelen. In principe willen we veel vormen van medegebruik toestaan. Het idee is mooi. Maar áls we meewerken, dan alleen met vergunning. De Doorbraak wordt nooit een openbaar bevaarbare route. Dat kan niet in een ecologische verbindingszone. Al helemaal niet in het broedseizoen. Het zal altijd op beperkte schaal zijn. De hoofdfuncties zijn en blijven water en natuur. Vragen? Bel Rick Staudt! Landschap Overijssel is vanaf 1 januari 2017 verantwoordelijk voor het beheer van de droge delen van de Doorbraak. Wie daarover vragen heeft, wordt verzocht rechtstreeks contact op te nemen met Rick Staudt. Ik ben in principe altijd bereikbaar, zegt hij, liefst per telefoon of via , ik heb een voorkeur voor persoonlijk contact. En ik ben oplossingsgericht. Rick Staudt is bereikbaar: - per telefoon op nummer per op Rick.Staudt@landschapoverijssel.nl Het was een bijzonder onderdeel van de opening van de Doorbraak: de ontvangst van 75 leerlingen van de drie basisscholen in het gebied. Op vrijdagochtend 30 september kwamen ze naar de feesttent voor een workshop over de zeven sculpturen van kunstenaar Rinus Roelofs. Het is een gouden greep geweest, zegt hij. De ochtend begint met een uitleg van Roelofs over zijn beelden. Daarna hebben zij er modellen van gemaakt. Dat heeft goed uitgepakt, de kinderen waren enthousiast. We hebben het dan ook goed voorbereid. Een paar dagen eerder kwamen de leerkrachten naar mijn atelier, daar hebben we alles doorgesproken. Er is nog een andere dimensie. De leerlingen hebben na afloop hun modellen meegenomen, eerst naar school, later naar huis. Dan vertellen ze de verhalen, aan elkaar en thuis. Zo kom je tot een grotere acceptatie van beek en beelden. Hoewel daarvoor waarschijnlijk geen extra inspanning nodig is. Roelofs heeft tijdens de opening en op de Dag van de Doorbraak de nodige reacties gekregen. Veel positieve, enkele negatieve. Ik had al snel een eerste idee van wat ik wilde. De Doorbraak is 13 km lang. Dan kan je niet volstaan met één beeld. Het bracht me op een serie van zeven beelden die samen het verhaal van de Doorbraak vertellen. Een tweede punt: de beelden moesten rust en terughoudendheid uitstralen, zodat ze deel uitmaken van het project als geheel en opgaan in het landschap. Waardering Daarvoor bestaat waardering, heeft hij gemerkt. Kunst hoort steeds mooier te worden. Denk aan mooie muziek, die wil je vaker horen. In een mooi bos kom je terug. Nu vertelden mensen me dat ze op zoek gaan naar de andere beelden. Dan krijg je beweging en beleving. Die laatste elementen heeft Roelofs in zijn sculpturen zichtbaar gemaakt. Ik ben uitgegaan van hetzelfde vormvlak en ben daarmee ruimtelijk gaan werken. De spiraalvorm symboliseert het kolkende water, terwijl de cilindervorm voor de groei in de natuur staat. Mijn idee sloot steeds meer aan op de vraag van het waterschap. Ik hoor dat mensen de natuurlijke rust van de beelden waarderen. Hij heeft er met plezier aan gewerkt. Dit was bijzonder. De oorspronkelijke vraag was of ik een idee voor een beeld bij de Doorbraak wilde maken. Net als bij andere opdrachten luister ik naar de wensen, die meestal vrij abstract zijn. Voor mij is het de uitdaging om een oplossing te vinden. Zie hoe we van één tot zeven beelden zijn gekomen. Met een lach in zijn stem: Ik moet altijd iets maken wat er nog niet is. En wel zó dat het lijkt alsof het er altijd al was.

5 JAARGANG 14 NUMMER 2 DECEMBER 2016 Een pluim voor u, lezer! Op deze laatste pagina van de laatste nieuwsbrief nemen we afscheid van u. Veertien jaargangen lang, vanaf september 2003, hebben we u regelmatig geïnformeerd over de voortgang en andere ontwikkelingen. En u maakte dat prettig voor ons: u dacht mee, u reageerde (ook kritisch) en zond foto s. Daarvoor danken we u hartelijk. De eerste nieuwsbrief lijkt uit een andere tijd te stammen. Ze meldt dat de aanleg van de beek een immens karwei zal zijn. Misschien schreven we het om u of onszelf in toom te houden. Je legt niet zomaar even dertien kilometer beek door een gebied waar de grond schaars is. En waar je de bewoners regelmatig overlast zult bezorgen. Inmiddels weten we: het was inderdaad een immens karwei. Nog immenser dan we in september 2003 konden vermoeden. Bladerend door de oude nummers zien we hoe regelmatig we aandacht hebben besteed aan de voor u vaak minder positieve kanten van de beek. Overlast is één ding, maar land afstaan gaat nog verder. In oktober 2004 wijst Jannie Lamberts, dan voorzitter van GLTO Overijssel, daarop: Boeren hebben een emotionele band met hun bedrijf en de grond. Vaak is het bedrijf al generaties in de familie. En heel vaak woont de vorige generatie er ook nog. Als je dan hoort dat je grond moet afstaan, komt dat hard aan. Vanzelfsprekend verschijnen er daarom regelmatig stukken over de grondverwerving. En over nieuwe problemen, rond grondwaterstanden en kwelwater bijvoorbeeld. Wondermooi En dan zijn er nog andere berichten. Zoals over fotowedstrijden, die wondermooie beelden opleveren. En over de wijze waarop de natuur de kale oevers van de nieuwe beek in bezit neemt. Waardoor soms weer andere problemen ontstaan, zoals een overmaat aan bebossing. Het wel en wee van de aanleg trekt in veertien jaargangen voorbij. Van de zwerfkeien die de onderleiders onder het Twentekanaal blokkeren tot en met de verhuizing van het bedrijf van Gerwin Schuttenbeld naar Noord- Sleen in Drenthe. En niet te vergeten de ondernemersvereniging van Bornerbroek die zich eveneens Doorbraak noemt. Alle bladzijden van al die nieuwsbrieven beschrijven het verhaal van de Doorbraak zoals dat in de loop van de jaren vorm heeft gekregen. Het is inmiddels ook in andere delen van Nederland bekend. In deze laatste editie wordt dat zichtbaar in het bericht over het Zonnetje van deltacommissaris Kuijken. Tegelijkertijd komt een ander inzicht naar boven. Dat bijzondere verhaal hebben u en wij van nabij beleefd. We hebben de beek zien worden uit het niets. Landbouwgrond werd beekbedding en ecologische verbindingszone. Met alle emoties en gevoeligheden van dien. Er komt een moment waarop niemand daar nog iets van weet. Zoals die onbekende mevrouw al zei in de nieuwsbrief van november 2010: Straks is het altijd zo geweest. Veertien jaargangen, een bijzondere periode. Voor uw betrokkenheid danken we u nogmaals. Internet Nadere informatie vindt u op de volgende websites: De Doorbraak: Provincie Overijssel: Vragen en opmerkingen Voor vragen en/of opmerkingen over deze nieuwsbrief of over de Doorbraak kunt u terecht bij waterschap Vechtstromen. Onze medewerkers zijn u graag van dienst. U bereikt het waterschap het gemakkelijkst via: Tel. (088) Fax (088) info@vechtstromen.nl Internet Colofon Uitgave Waterschap Vechtstromen Postbus GA Almelo Telefoon (088) Fax (088) info@vechtstromen.nl Redactie Hans Morssinkhof Publicity, Arnhem Vormgeving Weidevogel Reclameproducties, Mariaparochie Fotografie Martijn Beekman Weidevogel Reclameproducties Druk De Bondt, Barendrecht Oplage 750 exemplaren