3. Beweging, Nut, Mechanica, Robotisch, Dynamisch.

Transcriptie

1 1. Het werk van Tinguely waar ik echt iets over kan zeggen wat meteen bij me naar boven kwam, en dus wat ik voelde, zijn zijn mechanische sculpturen. Het gaf mij bijna eenzelfde idee als de strandbeesten van Theo Jansen. De sculpturen lijken zo in elkaar gestoken dat ze zouden kunnen gaan lopen, bewegen, iets uitvoeren zodra er ook maar 1 tandwiel of touw in beweging komt. Ze lijken een functie te hebben, of misschien hadden ze dit eerst. 2. Het volgende werk vind ik minder. Het sculptuur heeft geen goed punt van aandacht in mijn ogen. De details zijn te verspreid, het voelt als een wirwar aan vlakken in plaats van een vloeiende beweging waar mijn ogen over kunnen lopen. 3. Beweging, Nut, Mechanica, Robotisch, Dynamisch. 4. Windmolen van Piet Mondriaan inspireert mij. Dit is een van de vroegere werken van Mondriaan en niet wat men verwacht als de naam Mondriaan valt. In dit werk is Mondriaan zijn sterke neiging naar gesatureerde kleuren, welke later de overhand gingen nemen in zijn kubisme, sterk te zien. Het laat zien hoe een kunstenaar een zeer grote verandering kan doorgaan in zijn werk.(misschien zelfs achter de schermen, waardoor het gros van het publiek er niets van weet) Ik vind het erg sterk hoe Mondriaan de Molen presenteert als dat gene waar je wel naar moet kijken. Dit komt door de centrale plaatsing en het lage perspectief dat ons doet realiseren hoe groot de molen, en daarbij dus hoe belangrijk, wel

2 niet is. Windmolen, Piet Mondriaan, ca 1917, olieverf op doek. 5. Landschap in uitgebreide visie van Mikhail Vasilevich Matyushin, 1925, waterverf op papier. Dit werk doet niets voor mij. Hoe ik dit moet beschrijven vind ik moeilijk. Waar ik bij veel werken een gevoel van aandacht, flow en richting krijg, voel ik bij dit werk slechts een overdreven gevoel van verveling. De compositie nodigt mij niet uit verder door te kijken, of nieuwe dingen te ontdekken. De kleuren zijn allemaal bijna even belangrijk aan het oog en dit geeft mij geen gevoel van urgentie (een gevoel dat zegt "kijk hier") Dit kan voortkomen uit mijn liefde voor ontwerp, dat sluit ik niet uit. Daarbij lijkt het werk in een eerste oogopslag als een half opengeklapt broodje hamburger, waardoor ik het niet beter serieus kan nemen.

3 Het verschil tussen design en autonome kunst is vrij simpel. Bij Design wordt kunst ingezet als medium om iets anders te communiceren, namelijk het design. Hierbij is het feit dat er kunst aanwezig is dus puur ondersteunend om je idee, je concept, je design, over te brengen op een ander. Het is puur communicatief. Bij autonome kunst zit het al in de naam. De kunst staat op zich zelf en communiceert niet voor een ander doel dan zichzelf. De kunst is de emotie, is het doel en daar houdt het bij op. Design heeft kunst als medium, autonoom heeft kunst als einddoel. Drie concepten:

4 Mijn eerste drie concepten waarmee ik Mondriaan zijn weg naar abstractie mee wilde weergeven(midden en rechts). En een versterkte versie van het werk waar ik het op gebaseerd hebt(links). Het volgende werk van Mondriaan gaf een sterk gevoel van urgentie naar de molen. De rode kleur springt er uit, gecombineerd met de centrale positie van de molen en het naar boven kijkende perspectief. Het is duidelijk dat Mondriaan wilde dat je naar de molen keek en naar niets anders. Dit heb ik in mijn eerste concept geprobeerd te versterken door het perspectief te versterken, de molen tegen een verlichte achtergrond te plaatsen en onnodige delen van het schilderij weg te laten. Na meer onderzoek ben ik erachter gekomen dat Mondriaan deze molen een stuk of 20 keer heeft geschilderd, in een zeer korte tijd. Dit laat mij dus zien dat hij toch een soort bewondering had voor de molen, dit viel mij gelijk al op. Toen heb ik kort geëxperimenteerd met kleur, te zien in de volgende probeerseltjes:

5 Mij bleek ook dat hij de molen meerdere keren met dit agressieve of dromerige rood en blauw heeft gemaakt. Deze kleuren deden mij denken aan het regisseer werk van Guillermo del Toro, een bekend horror en fantasie film regisseur.(zie, Crimson Peak) Dit, in combinatie met een nachtmerrie die ik altijd krijg als ik ziek ben, gaf mij het idee om die essentie van dreiging en angst over te brengen in een schilderij, voornamelijk gedragen door deze sterke kleuren. Het uiteindelijke werk laat zien wat voor een drukkend en angstaanjagend gevoel deze nachtmerrie mij geeft, evenals voor mijzelf uitdrukken en mogelijk in zekere zin vastleggen wat ik ook echt denk te zien in de droombeelden. Na verder onderzoek naar kleur en theorie en onderzoek naar deze droom die ik nog zeer recent heb gehad, ben ik uitgekomen op mijn eindwerk. De droom heeft echt een richting, voor mijn gevoel, alsof er een stroming is van flarden aan zeer dichte kleur, met daar binnen in een gigantisch object. Deze richting heb ik getracht aan te geven met de richting van de kwaststroken. Wat dit object precies is kan ik niet vaststellen, maar het lijkt bijna op een overvliegend schip of gekanteld gebouw. Ook is er een zeer kleine fractie van het object zeer dicht bij mij, op de grond. Bijna alsof het een afgebroken stukje steen is van het gehele ding. Dit stukje wordt zeer intens ervaren door mij, dus daarom wist ik dat ik dit ook erg naar voren moet laten springen. Binnen het gigantische object zijn meerdere vormen te ontdekken, maar de gloei of visuele vibratie van het ding weerhoudt mij om echt te zien wat het is. Na de feedback op mijn werk gekregen te hebben heb ik geprobeerd nog wat te experimenteren met andere manieren om de droom weer te geven. Ik kreeg de suggestie om een drieluik te maken en dit gaf mij het idee om een multiluik te maken. Een meervoudig multiluik, dat wil zeggen, Een schilderij dat van elke hoek te bekijken en te draaien is, en overal vind men stukken van het verhaal in meerdere composities. Dit leek mij een sterk punt om de verwardheid van nachtmerries te laten zien. Dit is dus in wezen een aantal schilderijen die bij elkaar horen, zoals een drieluik, maar dan zonder kadering waardoor de schilderijen door elkaar lopen. Dit was denk ik een goede manier om te experimenteren met compositie.

6

7 Doorlopend Multiluik

8 Eindwerk Wat dit alles mij heeft geleerd is hoe iets toch redelijk figuratiefs met genoeg abstractie de gedachten totaal kan laten leiden naar iets geheel anders. De associatieve werking van ons brein is vaak zeer redelijk maar in dit geval juist niet. De twee hoofdkleuren van een schilder zijn werk deden mij afdwalen naar een nachtmerrie, naar een filmregisseur en weer terug naar de nachtmerrie, waarvan het gevoel weer terug te koppelen valt op het werk van de schilder.