Zwijsen. Jacht op de kwantumdraak. Monique van der Zanden

Transcriptie

1 Zwijsen Jacht op de kwantumdraak Monique van der Zanden

2 Inhoud 1. Chips, het wonderbrein 9 2. Einsteinlaan Het geheim van de muur Professor Quinten Kwikzilver Kwantum Chips in actie Het loopt uit de hand Op drakenjacht De politie gooit roet in het eten Lindenoord Farid doet een ontdekking Ridder Joris Ten aanval! De drakenval Een nare verrassing Het geheim van Chips 81 7

3 1. Chips, het wonderbrein Zzz zzz Het treiterende gezoem van wolken muggen snerpte als het geluid van een grote tandartsboor door de lucht. Ik word knettergek van die rotbeesten! brulde Ruben, terwijl hij over het pasgemaaide grasveld aan de oever van de parkvijver sprong. Hij zwaaide met zijn armen en jammerde: Ze kluiven me af als een sparerib! Klets, daar had hij er één te grazen. Jammer genoeg was het beest net neergestreken op Rubens wang, zodat daar nu een paar vuurrode vingerafdrukken prijkten. Au! gilde de eigenaar van de wang woest. Zijn vriend Farid sloeg dubbel van het lachen en schaterde: Welke sukkel slaat zichzelf nou bont en blauw? Je hebt gelijk, gromde Ruben, terwijl hij dreigend naderbij kwam. Ik kan beter iemand ánders bont en blauw slaan. Kom maar eens hier! Even later was hij de muggenplaag die de stad al wekenlang teisterde voor een ogenblik vergeten en rolden ze stoeiend en stompend over het grasveld. Pas op, de vijver! riep Farid toen ze de rietkraag induikelden, waarbij ze krakend de stengels platwalsten. Een eend maakte, verontwaardigd kwakend, dat hij wegkwam. Nou en? grijnsde Ruben. Watje! Ben je bang voor een beetje water? Hij werkte Farid over de rand van de vijver en duwde zijn hoofd tot centimeters boven het glinsterende wateroppervlak. 9

4 Doe maar, daagde Farid hem met een even brede grijns uit. Lekker fris! Ach stik, mompelde Ruben, want als iemand niet tegenspartelt is de lol er al snel vanaf. Hij liet zijn vriend los en ze stonden hijgend op. Je lijkt wel een alien, grinnikte Farid, wijzend op Rubens haren en kleren die bezaaid waren met gemaaid gras. Dat is camouflage: mijn vermomming tegen de muggen, verklaarde Ruben, een grasspriet van zijn neus blazend. Maar hij werkt geloof ik voor geen meter. Somber zag hij hoe drie muggen op zijn blote onderarm neerstreken, klaar om aan te vallen op zijn kostbare bloed. Hij verbeeldde zich dat er één op een piepklein trompetje blies om de anderen te roepen, precies zoals hij dat laatst in een cowboyfilm een soldaat van de cavalerie had zien doen. In gedachten zag hij voor zich hoe hij net als de held een kanon afschoot op de vijand, en alle muggen in een omtrek van honderd kilometer met één donderklap naar de eeuwige jachtvelden blies. Wat zeg je? vroeg hij aan Farid, toen het tot hem doordrong dat zijn vriend tegen hem stond te praten. Ik zei: vraag volgende week op je verjaardag een badkuip vol muggenolie, herhaalde Farid met een scheve grijns. Of een elektronische megamepper. Ze slenterden naar een bankje aan het pad en ploften erop neer, Farid tegen de rugleuning en Ruben achterstevoren op de zitting, met zijn benen bungelend naar beneden. Wat ga 10

5 11

6 je eigenlijk doen op je verjaardag? informeerde Farid. Misschien ga ik wel helemaal niets doen. Het is zomervakantie, dus er is toch niemand thuis, mopperde Ruben. Duh! Ben ik soms niemand? protesteerde Farid. Wie zegt dat ik jou op mijn feestje vraag? treiterde Ruben, terwijl hij zijn met muggenbulten bespikkelde benen in de lucht stak. Hij liet zich loom met zijn hoofd naar beneden zakken, tot hij aan zijn benen hing en zijn haren bijna de grond raakten. Zijn blik dwaalde over de rotzooi naast het bankje: een leeg sigarettenpakje, een plastic smurfje zonder hoofd, een chipszak, een miljoen vieze peuken en Hé, zei hij, hier ligt een krant. Nounou, dat is interessant, rijmde Farid gapend van de warmte. Ruben meldde: Hij ligt naast een hondendrol. Jonge jonge, wat een lol, grinnikte Farid pesterig. Misschien staat er iets in over de muggenplaag, bedacht Ruben. Dat ze een oplossing hebben gevonden, of zo. Terwijl Farid zat te broeden op een woord dat daar weer op rijmde, hees Ruben zich overeind en zwaaide met de verfomfaaide krant. Kijk, riep hij, wijzend op een vette krantenkop, Nat voorjaar en hete zomer veroorzaken muggenplaag. Wow, handig om te weten! merkte Farid op. Dat scheelt een hoop jeuk. Hij krabde aandachtig een muggenbult op zijn hand open. Hm, bromde Ruben en hij bladerde wat verder in de krant. Opeens viel zijn oog op een advertentie. 12

7 Nieuwsgierig begon hij te lezen. Al na een paar regels stootte hij Farid aan, die juist een druppel bloed van zijn hand likte. Moet je horen! Hij las voor: Chips, HET WONDERBREIN Feestje vieren? Schakel professor Quinten Kwikzilver in! Zijn kwantumcomputer Chips, het WONDERBREIN, maakt uw evenement onvergetelijk! Kwantum is de wetenschap van de toekomst. Informeer naar prijzen, mogelijkheden en demonstraties, Einsteinlaan 96 Tel Ruben liet de krant zakken en zei opgewonden: De Einsteinlaan, dat is hier maar een paar straten vandaan. Nou en, zei Farid schouderophalend, wat moeten we daar? Gaan kijken natuurlijk wat dat wonderbrein allemaal kan! Wie vroeg er daarnet wat ik op mijn verjaardag ga doen? Huh, ik mag toch niet komen. Dat heb je zelf gezegd. Geintje natuurlijk, ik Opeens flitste er iets hard zwiepend langs hun oren en knalde op de rugleuning van het bankje! 13

8 2. Einsteinlaan 96 Farid en Ruben schreeuwden van schrik en doken aan weerszijden van het bankje de struiken in. Achter hen barstte iemand in schaterlachen uit. Nee hè?! brulde Farid verontwaardigd toen hij opdook uit de bladeren en zag wie hen stond uit te lachen. Het was Tessa, een meisje uit hun klas met krullerige, donkere haren en een sproetenneus. Ze was, zoals altijd in haar vrije tijd, in vol ornaat: van top tot teen gehuld in paardrijkleren, want ze was stapelgek op paardrijden. Het was overduidelijk dat ze van de manege kwam: in haar halskettinkje was een spriet hooi blijven steken. Tessa, stomme ezel, foeterde Ruben tegen haar. Je had mijn oor er wel af kunnen slaan met die rijzweep! Je kunt best een stukje van die flaporen missen, hoor, grinnikte Tessa, verrukt om het effect van haar geintje. Ze liet haar vuurrode rijzweep nog een keer zwiepend op de leuning kletsen. Ik zag jullie zitten en ik kon het niet laten om jullie lekker te laten schrikken. Waar hadden jullie het over? Over marsmannetjes, gromde Ruben nors. Over zijn verjaardagsfeest, vertelde Farid. Hij is volgende week donderdag jarig. Dat hoeft ze niet te weten, want het enige wat haar interesseert loopt op vier poten en vreet hooi, mokte Ruben. Bénen, verbeterde Tessa, terwijl ze hem bestraffend op zijn hoofd tikte met haar zweep. Denk erom, jochie, een paard heeft benen en hij vreet niet, hij éét. 14

9 Ja, met mes en vork. Nou goed? zei Ruben met zijn ogen rollend. Wat voor verjaardagsfeest wordt het? informeerde Tessa belangstellend. We gaan naar een coole professor met een supercomputer, zei Farid opschepperig. Dat ding heet Chips en kan tja, wat kan hij eigenlijk? Hij keek Ruben hulpeloos aan. Zijn vriend haalde zijn schouders op en zei: Dat wilden we nou juist gaan vragen aan die professor. Chips is een wonderbrein, staat er met koeienletters in die advertentie, maar wat voor wonderen hij verricht, staat er niet bij. Ik ga met jullie mee, besliste Tessa, computers zijn leuk. Meiden zal ik nooit begrijpen, merkte Farid hoofdschuddend op. Computers hinniken niet eens, en toch vind je ze leuk? Zal ik jou eens eventjes laten hinniken? vroeg Tessa en ze hief dreigend haar rijzweep op. Gaan we nou nog, of hoe zit dat? Een paar minuten later scheurden ze op hun fietsen de Einsteinlaan in. Het was een deftige straat waar grote villa s verborgen lagen achter oude bomen en bloeiende struiken. Hier is het, nummer 96, riep Farid en hij sloeg plotseling linksaf, waarbij hij Tessa bijna omverreed. Ze fietsten over een hobbelige oprijlaan met aan beide kanten stoere eiken. Aan het eind lag een drie verdiepingen hoog, oud gebouw. Van het steile dak rezen drie korte torens op. Het had een prachtige villa kunnen zijn, als hij er 15

10 niet zo verwaarloosd bij had gelegen. Reusachtige bossen klimop bedekten de witte muren en overwoekerden de balkons en de dakgoten. Veel ruiten waren gebarsten of gebroken en de verf bladderde van de raamkozijnen. Weten jullie wel zeker dat die professor hier woont? vroeg Tessa verbaasd. Het is nogal een ouderwetse zooi, beaamde Farid. Dit adres stond in de advertentie, zei Ruben, en hij belde aan. Dingdong, galmde het achter de dubbele voordeur. Er is in elk geval elektriciteit, giechelde Tessa. Stel je voor, anders hadden we Chips moeten aantrappen op een rammelende fiets of zo. Dat zou Rubens verjaardagsfeestje in elk geval onvergetelijk maken, grijnsde Farid, de tekst van de advertentie na-apend. 16

11 Ruben opende zijn mond om hem lik op stuk te geven, toen plotseling de beide deuren met een zacht zoevend geluid van elkaar gleden. Ze zwaaiden niet open, zoals je zou verwachten van ouderwetse deuren, maar ze schoven aan weerszijden de muur in, zoals de glazen deuren van een moderne winkel. Aha, grinnikte Farid, dit gebouw is moderner dan het aan de buitenkant lijkt. Ik denk dat die professor het een en ander verbouwd heeft. Ja, dat denk ik ook, merkte Ruben droogjes op en hij wees naar het tafereel voor hun neus. Op zo n anderhalve meter van de drempel stond dwars in de gang een muur van grote, slordig gemetselde blokken! Die professor is niet erg handig, proestte Tessa, of hij is verschrikkelijk verstrooid: hij is de deur vergeten! Hoe kan iemand nou de deur vergeten? vroeg Farid beteuterd en hij liep ongelovig op het bouwsel af. Hij had echter niet opgemerkt dat de plavuizen in de gang in een even belabberde staat waren als de buitenkant van de villa. Ze zaten vol grillige barsten en scheuren. Vlak achter de drempel was van een tegel een hoek afgebroken, waardoor een gat was ontstaan. Farid stapte erin, struikelde, en vloog als een steen uit een katapult op de muur af. Kijk uit! schreeuwde Tessa. Haar armen schoten uit om Farid tegen te houden, maar ze greep mis. Farid raakte in volle vaart de stenen, en was plotseling verdwenen. 17

12 3. Het geheim van de muur Verbijsterd staarden Ruben en Tessa naar de plaats waar Farid een seconde tevoren nog stond. Waar is hij gebleven? stotterde Tessa met grote, verschrikte ogen. Ik hoorde geen klap, zei Ruben, ongelovig zijn hoofd schuddend. Dat bestaat helemaal niet. Hij moet snoeihard tegen die muur zijn geknald, maar er klonk niet eens een klap. Iemand lachte een ingehouden, proestende lach. Met een ruk draaiden Ruben en Tessa zich om. Ze verwachtten hun vriend te zien staan, dubbelgeklapt van het lachen omdat hij hen beetgenomen had. Maar ze zagen alleen de hitte buiten boven het grind trillen. Het lachen klonk niet achter ons, siste Tessa en ze wendde zich weer naar de muur. Het klonk dáár aan de andere kant van die stenen muur! Nu hoorden ze Farid voluit schaterlachen, waarna zijn stem vrolijk galmde: Woehoe, ik ben een spóók! Farid, doe even normaal. Waar hang je uit? vroeg Ruben nijdig. Dat heeft Tessa zojuist verteld, grinnikte Farid. Aan de andere kant van dat kan helemaal niet. Of zit hier misschien ergens een verborgen deur? Ruben stapte met twee grote passen naar de muur en voelde aan het metselwerk. Tot zijn afgrijzen gleden zijn handen er dwars doorheen en verdwenen! Met een schreeuw trok hij ze terug en 18

13 19

14 keek ernaar alsof hij water zag branden. Farid, nog steeds onzichtbaar, juichte: Ik zag je handen! Tessa had roerloos, met gefronste wenkbrauwen, toegekeken en zei nu langzaam: Je stem zou gedempt moeten klinken, Farid, als er een muur tussen ons zit. Maar het is net alsof je naast me staat. Dat kan volgens mij maar één ding betekenen dat is gewoon een népmuur! Zonder aarzelen nam ze een aanloop, sprong naar de muur en verdween! Ze belandde blijkbaar op dezelfde plek als Farid, want hij juichte: Goed geraden, Tes! Wát heeft ze goed geraden? brieste Ruben, die nu in zijn eentje bij de voordeur stond en bleek was geworden tot onder zijn haarwortels. Dit leek wel een griezelfilm! Hij deinsde achteruit, raakte met zijn hakken de drempel en kukelde bijna achterover naar buiten. Kwaad schreeuwde hij: Hou op met die stomme spelletjes, wat is er met die rotmuur aan de hand? Het is geen muur, dat is het hem juist, lachte Farid en plotseling stond hij weer voor Rubens neus. Die schrok zich een aap. Farid was dwars door de stenen gestapt! Het is een soort film, vertelde Farid. Er zitten links en rechts lasers in de gang. Die projecteren een stevige, dikke muur, net echt. Ik heb er toevallig gisteren wat over gelezen: in sommige steden experimenteren ze met lasers die de plaats van stoplichten moeten innemen. In plaats van rood licht zie je plotseling een soort film van overstekende mensen, levensecht. Geen chauffeur haalt het nog in zijn 20

15 hoofd om door te rijden, ze trappen allemaal op de rem! Eén nadeeltje: je ziet niet wat er achter de film gebeurt, dat is lastig voor ambulances en brandweerwagens met haast. Ruben staarde argwanend naar de muur en legde voorzichtig zijn hand op de stenen. Net als eerder het geval was geweest, gleed die er dwars doorheen. Hij haalde diep adem, kneep zijn ogen stijf dicht, hield zijn andere hand als een schild voor zijn hoofd en stapte naar voren. Hij voelde niets. Toen hij zijn ogen weer opendeed, stond hij naast Tessa. De gang strekte zich voor hen uit en verdween een eindje verderop om een bocht. Coole inbraakbeveiliging, hè? grinnikte Farid, die ook door de muur stapte. Elke inbreker die met veel moeite de voordeur opengepeuterd heeft, draait vast en zeker om als hij deze nepmuur ziet. Professor Quinten Kwikzilver is blijkbaar knettergoed in techniek, gniffelde Tessa. Ik wil die supercomputer van hem weleens zien! We moeten meneer de knappe kop eerst zien te vinden, merkte Ruben zuur op. Hij heeft de voordeur voor ons opengemaakt, maar hij heeft zich nog niet vertoond. Wedden dat hij ons in de gaten houdt en zich rot lacht? Om de hoek brandt licht, zei Farid, wijzend naar een groene gloed om de bocht van de gang. Misschien is hij daar ergens. Ze liepen met zijn drieën naast elkaar door de ouderwetse gang, sloegen rechtsaf en stonden met een ruk stil. Ze stonden nu niet meer op stevige, zwarte plavuizen, maar op 21

16 22

17 een grote glazen plaat. De plaat nam de hele vloer van de gang in beslag, van de linkerwand tot de rechterwand, en eronder gloeide vanuit een schemerige afgrond een geheimzinnig, zeegroen licht. Wat is dít? huiverde Ruben en tuurde verstijfd in de diepte. Het is een soort kelder, raadde Farid. Nee, gilde Tessa opeens, het is een aquarium! Ze wees op een donkere schim die uit de diepte razendsnel naderbij zwom. Het was een meterslange haai, en hij stormde met wijd opengesperde kaken op hen af! 23

18 4. Professor Quinten Kwikzilver De wrede, kleine ogen van de haai glinsterden. Zijn staart zwiepte terwijl hij door het water flitste en rijen vlijmscherpe tanden blikkerden in zijn muil, klaar om vlees en botten te verscheuren. Het monster schoot met volle kracht op zijn prooi af: de drie kinderen die boven hem aan de grond genageld stonden van schrik. Hij breekt dwars door het glas! gilde Tessa. Ze struikelde over haar eigen voeten in haar haast om weg te komen van de levensgevaarlijke plek. Met een smak viel ze achterover en krabbelde ruggelings achteruit de gang in. Ruben schreeuwde: Pas op! Hij nam een snoekduik, landde hard op zijn buik en haalde Tessa rollend over de vloer in. Ook Farid zette zich af en sprong maar niet achteruit. Hij sprong vóóruit, boven op de plek waar de haai het glas dreigde te verpletteren. Op het moment dat hij de glazen vloer raakte, verdween de haai als bij toverslag. Daarvoor in de plaats lag er plotseling een blauwe glans over het glas, waarop in reusachtige gele letters een tekst oplichtte: welkom op mijn website Er was helemaal geen haai, proestte Farid, het was een screensaver. Ik herkende hem meteen, want ik heb hem zelf ook een tijdje op mijn computer gehad. Hij is vet, hè? Net of die haai je gaat opvreten! En weet je wat nog vetter is? Deze glazen vloer is een mega-touchscreen, moet je kijken. Het scherm reageert als ik erop spring. 24

19 Terwijl Tessa en Ruben beteuterd overeind kwamen, sprong hun vriend op een knop met het opschrift contact. Onmiddellijk werd er een giga-mannenhoofd zichtbaar op de vloer, een jong hoofd vol lang, bruin, krullend haar met daaronder een paar twinkelende, groene ogen. Het hoofd bewoog en begon te praten! Beste bezoekers, hartelijk welkom in mijn woning, die ik heb omgebouwd tot één groot, fantastisch laboratorium, zoals jullie ontdekt hebben. Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn plagerige voorproefjes van toegepaste wetenschap: de lasermuur en deze touchscreen-vloer. Ik ben professor Quinten Kwikzilver, en wie zijn jullie? Webcam, fluisterde Farid die snel rondgekeken had, en hij wees op een marmeren engeltje in een hoek aan het pla- 25

20 fond. In één van de starende oogjes schitterde het donkere glas van een lens. Recht in de webcam kijkend zei hij: Hoi prof, ik ben Farid en dit zijn mijn vrienden Ruben en Tessa. We hebben uw advertentie in de krant gelezen en willen weleens kennismaken met Chips. Ruben is volgende week donderdag jarig, ziet u, en Aha, lachte het hoofd van professor Quinten Kwikzilver, en zijn reusachtige, groene ogen keken hen vanaf de vloer griezelig aan. Dus jullie willen graag een cool verjaardagsfeest met mijn kwantumcomputer? Als het niet te duur is, zei Ruben snel, want hij dacht aan het gezicht van zijn vader wanneer die de rekening zou krijgen. Over de prijs valt te praten, zei het hoofd van professor Quinten Kwikzilver. Kom maar naar me toe, dan laat ik jullie Chips zien. Spring op naar boven en neem op de tweede verdieping de groene deur. Rechts op het touchscreen, naast het gigahoofd van de professor, was een heel rijtje knoppen en op de één na laatste stond: naar boven. Toen Farid erop sprong, klonk verderop in de gang, waar zich een brede, witte, marmeren trap bevond, een rommelend geluid. De trapleuning, riep Ruben verbaasd. Hij wees op de gladde leuning die onderaan eindigde in een stenen krul. Hij beweegt, moet je zien, het is een soort lopende band! Joepie, een leuning waarover je naar bóven kunt glijden, juichte Farid die tijdens logeerpartijtjes bij zijn tante altijd 26

21 over de trapleuning naar beneden roetsjte, ook al had ze het hem al duizend keer verboden. Ze renden over het grote scherm naar het eind van de gang en klauterden op de zachtjes voortglijdende leuning, die hen geruisloos naar boven bracht. Op de eerste etage wipte het ding hen één voor één op het linoleum van de overloop. Daar zagen de drie vrienden een door tl-lampen verlichte gang met aan beide zijden spiegelend gelakte deuren. Op de deuren hingen bordjes als: digibieb, klembord, help, prullenbak, reservebytes, hyperlinks. Hier word ik toch zo verschrikkelijk nieuwsgierig van, mompelde Farid. Jammer voor jou, zei Tessa vinnig, maar we gaan echt niet achter al die deuren koekeloeren. De professor zei dat we naar de tweede verdieping moesten gaan. Ze trok Farid aan zijn T-shirt mee de hoek om naar de volgende trap en duwde hem op de leuning die hen zachtjes schommelend naar de zolderverdieping bracht. Recht voor hun neus was de groene deur waar de professor over had gesproken. Tessa duwde hem open, waarbij de scharnieren jammerden als in een griezelfilm. Achter de deur was het halfdonker en doodstil. Aarzelend stapten ze over de drempel en liepen schoorvoetend verder, maar na een paar stappen bleven ze staan. Zitten we wel goed? vroeg Ruben. Professor? riep Farid, maar er kwam geen antwoord. Alleen een paar dakbalken kraakten. Toen sloeg de deur met een klap dicht! 27

22 Zwijsen Jacht op de kwantumdraak De vrienden Ruben, Farid en Tessa bezoeken professor Quinten Kwikzilver in zijn wonderlijke laboratorium. De professor is op dat moment aan het experimenteren met zijn kwantumcomputer Chips. Hij heeft het superbrein opdracht gegeven om een oplossing te zoeken voor de muggenplaag die de stad teistert. Is Chips wel zo slim als de geleerde beweert? Zijn oplossing is het begin van een maf en spannend avontuur NAVIGATOR E7