Opgroeien in. Tegenwind KINDKRACHT UIT NEPAL TJITSKE WEERSMA RONNIE DANKELMAN DIANA PUTTERS

Transcriptie

1 Opgroeien in Tegenwind KINDKRACHT UIT NEPAL TJITSKE WEERSMA RONNIE DANKELMAN DIANA PUTTERS 1

2 भ म क म Voorwoord Dit boek is een echt droomboek. Het is de vervulling van een jarenlange wens om iets groots, moois en blijvends te maken met de Nepalese kinderen waar ik zoveel van hou. Om hen iets te geven dat ze zelf nooit zullen bereiken: publicatie van een tekening, foto, schrijfsel of combinatie van die drie in een echt boek van papier en inkt. Iets blijvends waar ze tot in lengte van dagen apentrots op kunnen zijn en zo bijdragen aan een groter gevoel van eigenwaarde. Dat is voor alle kinderen belangrijk, maar zeker voor kinderen, die opgroeien in tegenwind: in kindertehuizen in Nepal waar aandacht, liefde, ondersteuning en hulp ondanks alle goede bedoelingen lang niet altijd worden geboden op de manier die en/of het moment dat ze dat nodig hebben. Opbrengst Een (deel van de) opbrengst van dit boek (x euro per verkocht exemplaar) gaat naar Stichting Helping Hands 4 Smiling Faces. Het draagt direct bij aan de verbetering van de kwaliteit van leven van de kinderen die aan dit boek hebben meegewerkt. Fotobijschrift 2 3

3 Fotobijschrift Tweetaligheid De bijdragen van de kinderen zijn geschreven in het Engels. Reden is dat de kinderen in Nepal vanaf kleins af aan Engels leren. Het is ook de taal waarin ik hoofdzakelijk met hen communiceer. Als schrijvers en tekenaars moeten ze het boek waarin hun werk is gepubliceerd natuurlijk wel zelf kunnen lezen. We hebben ze niet vertaald, omdat we daarmee afbreuk doen aan de kracht van hun verhalen. De lijf spreuk van de stichting is dat kinderen eerst komen. Dit is een van die momenten om dat niet alleen te zeggen, maar vooral ook te laten zien. Dit boek is een project dat ik samen met de kinderen en nog een aantal andere mensen heb gerealiseerd. Een mooie manier om hun zelfvertrouwen te vergroten en de kinderen een podium te bieden om hun eigen verhaal op hun eigen manier te vertellen. Samen iets blijvends maken dat ze op eigen kracht niet kunnen bereiken. Een waardevolle herinnering creeeren die veel verder gaat dan het papier waarop dit boek is gedrukt. Een tastbaar cadeau waar ze trots op kunnen zijn. Teksten in kaders Bij diverse tekeningen en verhalen staan korte teksten in kaders. Daarin staat achtergrondinformatie die helpen om tekst en tekeningen van de kinderen beter te begrijpen. Ze vormen daarmee een niet wetenschappelijk onderbouwde studie van alles Nepal, Nepalees & Nepalezen: achtergronden, voorbeelden, vragen, antwoorden, onderzoeken en grappen over land, volk, cultuur en religie die mij zo dierbaar zijn. Soms serieus, soms met een knipoog van een westerse buitenstaander, maar altijd met alle respect! Deze teksten zijn door mij geschreven tijdens mijn vele verblijven in Nepal. Schrijven is voor mij altijd de manier geweest om gebeurtenissen en ervaringen te verwerken. Het geeft mij de unieke mogelijkheid om veel vragen te stellen aan Nepalezen over waarom zij doen wat zij doen, waarom zij houden van de dingen waarvan ze houden en waarom ze zijn zoals ze zijn. Uiteraard past hierbij alle bescheidenheid van een buitenstaander. Maar ondanks die status, acht ik mij zelf gekwalificeerd om deze dingen te schrijven over een land en volk dat niet het mijne is. Reden is dat ik Nepal sinds 2008 regelmatig bezoek. Ik ken veel Nepalezen, werk met hen samen, maak plezier met hen en leef in hun huis. Komend uit een totaal andere cultuur hoor en zie je dan nog weleens iets en/of maak je dingen mee die je doen vragen wie, wat, waar, waarom en hoe? Veel leesplezier en in blijde afwachting van de reacties, Tjitske Weersma Redacteur en schrijver van dit boek, evenals oprichter en directeur van Stichting Helping Hands 4Smiling Faces. 4 5

4 6 7

5 DRC DRC Nepal staat voor Disabled Rehabilitation Centre Nepal. Het is een tehuis voor kinderen met een lichamelijke handicap en staat in Kathmandu s buitenwijk Gorkana. Het DRC complex ligt aan de voet van een heuvel en heeft een prachtig ड आरस uitzicht op de heilige Bagmati Rivier. In de DRC wonen vijfenvijftig kinderen in de leeftijd van 4 tot en met 17 jaar. Zeventig procent van de kinderen heeft een lichamelijke handicap, ook zijn er enkele met (ook) een mentale handicap of op z n minst met littekens op de ziel. De rest van hen heeft een achtergrond van armoede en/ of moeilijke sociale omstandigheden. Integratie is het sleutelwoord. Fotobijschrift Fotobijschrift आव स Accommodatie Dit is wat er is in de DRC... Er zijn drie toiletten en twee warme douches (dankzij het zonne-energie systeem, dat 4SmilingFaces in 2008 heeft aangelegd) voor vijfenvijftig kinderen en vier medewerkers Er zijn vier slaapruimten, twee voor jongens en twee voor meisjes 8 Op de begane grond is een grote overdekte veranda die tevens zomer en winter dienst doet als klaslokaal, hang plek, tv-kijkruimte Op de begane grond ook de oefen studieruimte, die in 2014 is gerealiseerd door 4SmilingFaces Er is een aangepaste badkamer die veilig is voor gebruik door kinderen met uiteenlopende handicaps (gerealiseerd door 4SmilingFaces) Er is een aangepaste keuken waar iedereen veilig kan leren koken (gerealiseerd door 4SmilingFaces) In de slaapruimten is niet genoeg ruimte voor een eigen bed voor iedereen. Dus velen delen een bed, wat overigens heel gewoon is in Nepal. De meeste kinderen hebben een tas of een klein kistje voor privé spulletjes. De DRC is een enkel steens gebouw zonder verwarming. 9

6 Kinderen बच च हर Persoonlijk व यक त गत In de DRC zitten vier soorten kinderen: Kinderen met een ziekte Kinderen met een lichamelijke handicap Kinderen met een lichamelijke en geestelijke handicap/beperking Gewone kinderen die leven in allerlei vormen van tegenwind (armoede, verwaarlozing, mishandeling, afgelegen oorden) De verdeling is ongeveer 70 procent kinderen uit de eerste drie groepen en de rest uit de laatste. Die keuze is bewust gemaakt. De DRC gelooft in integratie: ziek, gehandicapt, gewoon, het zou allemaal niet uit moeten maken. Ze moeten allemaal samen leren leven en samen verder. Dat kan alleen door mensen te laten zien dat kinderen waar iets mee aan de hand is alleen maar gewone kinderen zijn waar iets mee aan de hand is en verder niets. In dit verband is het wellicht goed te vermelden dat in Nepal van oudsher schendingen van het uiterlijk hoe groot of klein ook worden gezien als een straf van de goden. Dat levert vaak het stigma op dat je in je vorige leven (Nepal is vooral een Hindoe land en Hindoes geloven in reïncarnatie) iets verkeerds hebt gedaan. Deze gedachtegang wordt al jaren steeds minder aangehangen, maar is zeker nog niet weg. Dat duurt nog een aantal generaties, als het al ooit helemaal weggaat. Tot die tijd worden handicaps zo goed en zo kwaad als dat gaat verborgen (met als vaak averechts effect dat ze meer opvallen dan ooit te voren) en ziektes worden verzwegen of in het beste geval flink gebagatelliseerd. Veel van de DRC kinderen hebben nog goede banden met hun familie. Door omstandigheden (armoede, sociale omstandigheden, extreem afgelegen wonen en/of ongeschikte woonomstandigheden) kunnen zij echter niet bij hen wonen. Nepal heeft geen enkele vorm van sociaal vangnet. Je moet in alles helemaal voor jezelf en je geliefden zorgen. Als het even kan gaan kinderen naar school, maar dat is zeker geen vanzelfsprekendheid. Genoeg geld hebben om zelfs de meest goedkope school te kunnen betalen is niet voor iedereen weggelegd. Onderwijs in Nepal is uiterst gevarieerd in kwaliteit en kosten. Van uiterst minimaal naar enorm hoog niveau en alles wat daar tussen zit. Hoe beter de school, hoe hoger het schoolgeld. Goed onderwijs is dus geen vanzelfsprekendheid, zeker niet voor meisjes. Als er in een gezin geld is voor onderwijs voor 1 kind, trekken jongens altijd aan het langste eind. De kinderen in de DRC gaan allemaal naar school; vijf verschillende wel te verstaan. De schoolvakanties brengen zij - als het maar enigszins mogelijk is - door bij hun bloedverwanten. Dat geldt dus zeker niet voor allemaal. Er zijn ook diverse vondelingen, verstotenen, weeskinderen voor wie contact met familie helemaal niet mogelijk is of in ieder geval niet vanzelfsprekend. Ik ben er apentrots op dat ik mij een onderdeel van de DRC familie mag voelen en noemen en op het feit dat de kinderen mij zien als hun moeder, grote zus en/of beste vriendin. Ik beschouw dat als de grootste eer! De kinderen van de DRC zijn en blijven mijn eerste grote Nepalese liefde. In 2008 heb ik hen en zij mij in het hart gesloten en dat altijd zo gebleven. Ik prijs me ongelooflijk gelukkig met en dankbaar voor dat cadeau. Moge het nog lang zo doorgaan! Fotobijschrift 10 11

7 I used to think that I cannot do any thing in my future Geeta Fic tem velit od ute molorum fugia comnitio. Itatestem qui re, cus eum liquiat iostoremquam quae apidist, oditis delenti beaqui berum volor sediossit repe volor sequas mos num am qui q, unt quos coneste mposandae. Itatust, quis millent ellam, cusaepel im reperibus susa cus conesto de et volores quo. Amusam laborio est, incit, dit ut abo. Velleces provit moluptur se sundis pratiniam remqui ullam, suntotae. Dae nestiurectem eicto voloresti dolorep eligenis nobit deles quia diat....but DRC gave me an opportunity 14 15

8 Jaraj Fic tem velit od ute molorum fugia comnitio. Itatestem qui re, cus eum liquiat iostoremquam quae apidist, oditis delenti beaqui berum volor sediossit repe volor sequas mos num am qui q, unt quos coneste mposandae. Itatust, quis millent ellam, cusaepel im reperibus susa cus conesto de et volores quo Harkaman Harkaman is 10 jaar oud en is opgegroeid als normale Nepalese jongen. Tot hij in 2014 slachtoffer werd van een elektrocutie ongeluk, waarbij hij beide armen verloor. Dat heeft hem er niet van weerhouden om gewoon door te gaan: binnen een jaar kon hij schrijven en tekenen met zijn voeten. Uiteraard heeft hij bij veel dingen hulp nodig, maar als het even kan, doet hij alles het liefst zelf. Harkaman is een schoolvoorbeeld van kindkracht en zelfredzaamheid