Jaargang 9 Nieuwsbrief nr 2 Juni-Juli 2009

Transcriptie

1 Jaargang 9 Nieuwsbrief nr 2 Juni-Juli 2009 Stichting Chenrezig Nederland Emmastraat DT Alkmaar Telefoon Postbank (Registratie K.v. K. Noordwest-Holland ) gechoe@xs4all.nl Website: Op de koffie bij Zijne Heiligheid de Dalai Lama -Paul Vleugels- ( Begin juni 2009 was Zijne Heiligheid de XIV Dalai Lama in Nederland. Leuk en in tegenstelling tot zijn eerste bezoek een dikke dertig jaar geleden toen er 5 mensen naar zijn lezing kwamen was de belangstelling omvangrijk. Leuk ook om hem nog een keer te zien, hoewel ik me nooit zo op mijn plek voel, of in mijn hum, bij die massale gebeurtenissen. Voel me meer op mijn plek in de relatieve rust van kleinschaligheid. Nou, ik wist het toen nog niet maar dat zou uiteindelijk allemaal wel goed komen. Het begon allemaal onverwacht met een brief waarin wij als Stichting Chenrezig Nederland werden uitgenodigd om tijdens het bezoek van Zijne Heiligheid de Dalai Lama aan Nederland op de koffie te komen. Niet wetende wat we ons daar nu precies bij moesten voorstellen, stuurden we de persoonsgegevens op voor de identificatie en persoonscontroles van de beveiliging. Uiteindelijk resulteerde dit in een uitnodiging om op 8.00 uur op een zaterdagochtend op de koffie te komen bij Zijne Heiligheid de Dalai Lama in het Okura Hotel te Amsterdam. De dag van zijn vertrek naar Parijs, alwaar de Dalai Lama wel met groot vertoon door de president zou worden ontvangen en een ereburgerschap zou worden aangeboden. Nooit geweten dat Tibetanen koffie drinken in de vroege ochtend. Die ochtend voor vertrek, kregen we in vele mails te lezen, zat echter alles

2 in een strak tijdsschema en de Burgemeester van Amsterdam had gezegd dat men maximaal 60 seconden mocht afwijken! Het was duidelijk dat die Gemeente Amsterdam er niet veel van snapte! Tibetanen en (op) tijd (zijn), dat is een heel filosofisch fenomenologisch probleem! Na jaren tot 16 uur te vroeg op het vliegveld gezeten te hebben met de wegbrengmonniken van Gosok Ladang weet ik dat men hier geheel verschillende opvattingen over kan hebben. Kort samengevat als je ver reist sta je vroeg op (04.00 uur) ook als je pas aan het begin van de (volgende) nacht vertrekt (02.30 check in 00.30) en op het 5 uur verder gelegen vliegveld moet zijn. Resultaat de vertrekhal van Bangalore is voor mij de meest in detail bestudeerde plek van dat hele romantische India. Het tocht er, stinkt er en stikt er van de muskieten. De avond van te voren moest je tussen en op een geheime website met een geheim wachtwoord alles controleren: de richtlijnen en het protocol accepteren en je bezoek opnieuw confirmeren. Al vinkend werd ineens een wijziging aangekondigd.. de veiligheidscontrole was vervroegd en zou in plaats van uur al om uur beginnen. In alle haast mijn tandenborstel zoe-kend, omdat ik in dat geval nog voor de nacht naar Amsterdam moest vertrekken, probeerde ik dat te verifiëren. Maar het Okura hotel was zo onschuldig. wij weten niet of de Dalai Lama hier slaapt, dus weten wij ook niet of er iets veranderde in de beveiliging, dus weten we ook niet of hij morgenochtend koffie zou drinken met.. Zo kwam ik dus niet verder! Zo werden we (de stichting) ook al eens gescreend door de Burgemeester van Parijs en zat ik bijna in de Thalys toen alles werd geannuleerd. Dus op een gegeven moment dacht ik: dan maar geen koffie, ik drink toch liever thee. Werd ik ineens door die niet bestaande beveiliging teruggebeld foutje. Er werd weer een geheim bericht achter dat geheime wachtwoord verstuurd. Om kon ik rustig gaan slapen de security-check begon gewoon om uur. Een strak schema. De controle van de beveiliging en het toetsen van de persoonsgegevens zou om beginnen en wie na zou arriveren, werd niet meer voor deze eerste veiligheidscontroles geaccepteerd. Wetende hoe jofel de taxiwereld in Amsterdam is, zat ik dus heerlijk uitgeslapen in de allereerste trein (04.30) op de zaterdagochtend om langzaam richting Amsterdam te reizen. De Intercity s sliepen nog. Op naar de taxi-oorlog in Amsterdam met onlangs nog een dode. Terwijl de meeste ontwikkelingslanden dit probleem al decennia geleden hebben opgelost, is Amsterdam nog op zoek naar iets. ik geloof dat ze het een consensus noemen. Dus na een meditatieve wandeling door de polder in Alkmaar zat ik braaf in de boemeltrein en had alle tijd mijn kansen te berekenen. De fietsenstalling met mijn fiets was nog dicht, de trams reden nog niet, dus het werd een taxi of lopen. Ik had dus 30 minuten om een taxi te krijgen en anders moest ik de 7 kilometer in de resterende 60 tot 75 minuten lopen. 2

3 Eenmaal in Amsterdam liep het geheel volgens verwachting. Een verzameling rondhangtaxichaffeurs weigerden om me mee te nemen: de rit was te kort of ik kreeg gewoon geheel geen antwoord. De ipods werden niet eens stil gezet, dus het had niet uitgemaakt als ik had gezegd ritje Okura hotel of ritje naar Lhasa. Na 11 chauffeurs en een dik kwartier had ik nog geen taxi. Nog 15 minuten anders moest ik gaan lopen. Ben uiteindelijk midden op de weg gaan staan en heb iedere voorbijkomende taxi aangehouden. Bij de derde had ik raak, hij had zijn dienst er feitelijk al op zitten en aan zijn humeur te oordelen had hij een slechte nacht gehad met wat bleek nauwelijks een rit MAAR hij wilde me wel mee nemen EN de meter gebruiken, dus dit kon niet meer stuk. Dat klopt, de eerste tien minuten reden we overal naar toe behalve dat Okura Hotel. Voor de Amsterdammers onder jullie van Centraal Station naar het Okura hotel in Zuid maar dan via Haarlemmerpoort, Kinkerstraat, Surinameplein over Hoofddorpplein langs het Vondelpark en de Concertgebouwenbuurt en het Sarphatipark naar Zuid! Maar om kwam ik mooi in het strakke schema van Cohen EN na het betalen van een drievoudigetaxirit EN met een forse dosis rust en meditatieve verdieping aan bij dat Okura hotel. Een oceaan van rust; er was bijna geen ziel te zien. Mijn eerste gedachte: shit ze hebben de controle toch weer vervroegd en ik heb vannacht mijn mail niet meer gecontroleerd. De vijfsterrenreceptie wist ook van geen Dalai Lama, koffie en mogelijke varianten. Vervolgens wat staan te mijmeren over dat kennisoverdracht via telepathie veel toegankelijker is dan digitale en/of verbale versies. Maar al snel bleek dat ik niet alleen was maar dat er slechts weinig genodigden waren. Ook weer niet echt een geruststellende gedachte; bij dit soort persoonlijkheden voel ik me pas weer op mijn plek als ik onderdeel ben van een veel grotere groep. Dus rondkijkend geïnventariseerd wie er waren. Het leek wel of iedereen elkaar onderling kende en wij een beetje een vreemde eend in de bijt waren. Maar ja de Stichting Chenrezig Nederland is niet zo n netwerker in de wereld van het Nederlands (Tibetaans) Boeddhisme en wij zijn ook al niet politiek actief volgens de criteria van wat volgens Nederlanders politiek actief zijn is. Gaandeweg werd duidelijk dat er naast de BOS (boeddhistische omroep stichting) en de organisatoren van het bezoek Dalai Lama 2009, enkel vertegenwoordigers van boeddhistische centra in Nederland waren. Al deze centra van verschillende ordes worden geleid door een Tibetaanse monnik. Wij waren de enige stichting. Dat viel op. Ondertussen werd het strakke schema aangepast en bestond de beveiliging enkel uit zenuwachtig heen en weerlopende kleerkasten en een rij gepantserde auto s voor de deur. Maar geen controle van identiteit en op geheime wapens. Tijdens het wachten werd ook duidelijk dat onze Stichting Chenrezig Nederland opvalt op enkele punten die voor mij echt onbekend waren. We zijn groot, in ieder geval groter dan ik had verwacht, niet in financieel opzicht maar vooral door ons netwerk in India en Nepal en de omvang van onze activiteiten binnen Tibetaans boeddhistische kloosters. Maar ook het aantal Tibetaanse kinderen met een sponsor bleek gewoon groot. Opvallend 3

4 was ook de ontdekking dat wij een vrij grote vaste groep vrijwilligers hebben, zowel in Nederland als India/Nepal en dat deze ons al zeer langdurig ondersteunen. Bijna vijftien jaar leek mij gewoon een tijdje lekker bezig maar werd door die centra in Nederland als zeer langdurig en opmerkelijk consistent benoemd. Helemaal opvallend was dat wij de enige organisatie waren waar het beleid door Nederlanders wordt bepaald en vervolgens in overleg met Tibetanen afgestemd in de kloosters en de vluchtelingenkampen toegepast. Niet zozeer het feit dat ons beleid niet door Tibetanen wordt bepaald en gevolgd door Nederlanders viel op, maar vooral dat ons beleid ook daadwerkelijk geïmplementeerd wordt in deze kloosters. Men vond het bijna ongeloofwaardig. Ik heb me nooit gerealiseerd dat dit uitzonderlijk zou kunnen zijn, heb altijd gedacht dat de stichting in Nederland en de Tibetanen in India/Nepal en Tibet elkaar gewoon goed aanvoelen. Achteraf wel een beetje naïef want feitelijk wisten we dat onze inbreng om het geld van sponsoren van individuele monniken ook gedeeltelijk voor algemeen gebruik ten goede van alle monniken te gebruiken, een breken was met een eeuwenoude kloosterregel en dat dit jarenlang zeer veel verzet heeft opgeroepen. land zou hier vervolgens wekenlang schande van spreken. De Dalai Lama wilde enkel weten wat wij met het woord schande bedoelen. Zo zette hij ook meteen de toon voor de kop koffie. Alle buigende bezoekers konden hun Katha s (zijden ceremoniële sjerpen die ceremonieel worden aangeboden) opbergen. Met een nou, we kunnen wel zonder die dingen, jullie zijn hier en hebben dus al veel van jullie tijd aan ons welbevinden besteed, we hebben maar 30 minuten en mogen niet meer dan 60 seconden te laat zijn van de politie en ik weet niet hoe serieus jullie politie is. Hij tikte op zijn horloge en zei tegen een monnik ik heb er nog steeds de verkeerde tijd op staan. Dus hij gaf aan we hebben er meer aan als we gewoon even lekker met elkaar praten dus goedemorgen moesten jullie ook zo vroeg op. Dat voelt als thuis, achter de gesloten deuren van het klooster. Geen uiterlijk vertoon maar een gewoon proberen echt met elkaar te praten en gedachten te delen. Zo ook nu in kleine kring over en weer vragen stellen en gedachten delen. Een gesprek waarbij hij opvallend open was, onverwachts emotioneel maar ook herkenbaar direct. Een gesprek waarbij hij zijn zorgen benadrukte maar ook liet zien hoe relatief alles is. Op een gegeven moment gaf het schema aan dat Zijne Heiligheid nu voor een kop koffie zou langskomen. Toen ineens door de deur een klein mannetje tussen allemaal kleerkasten binnenkwam en ondertussen aan een van de monniken vroeg wie zijn dit ook alweer. Begrijpelijk want in Nederland moet je natuurlijk altijd voorzichtig zijn, want je weet nooit waar iemand precies voor staat en in welke hoedanigheid je iemand spreekt. Even later zou hij hierover een grapje maken verwijzend naar de bokkensprong van de minister van Buitenlandse zaken. Deze nam deel aan een gesprek in een kerk met allerlei religieuze leiders uit Nederland en hij wilde zo op een indirecte wijze de seculiere Nederlandse regering vertegenwoordigen, zonder dat deze de Dalai Lama officieel zou ontvangen. Het hele 4

5 Zo benadrukte hij dat men in China in het politbureau met zijn te verwachten overlijden in de nabije toekomst een duidelijk beleid aan het uitwerken is waarbij men gericht de Tibetaanse taal wil gaan verbieden. Er is in de ogen van de Chinesche overheid een te sterke koppeling tussen de Tibetaanse taal en de onafhankelijkheidsstrijd. Hij beschreef dit zeer emotioneel als een tweede culturele revolutie waarbij niet zozeer de vernietiging van de kloosters en het Tibetaans Boeddhisme, een van de speerpunten tijdens de eerste Culturele revolutie centraal staan maar de Tibetaanse taal, zowel het schrift als het spreken ervan. Dit zou een totale vernietiging van de Tibetaanse cultuur betekenen. In zeer emotionele bewoordingen vertelde hij zijn gevoelens hierover als mens zowel nu en op kort termijn, als ook op meerdere abstracte niveaus in oorzaak en gevolg, de botsingen met zijn gevoel en alle hierbij horende onzuiverheden en ook zijn (emotionele) onvolkomenheden en onzuiverheden, dit was een Dalai Lama die ik nog nooit had gezien. jaar en de volstrekt foutieve beeldvorming in de wereld over Tibet en de Tibetanen. Hoe zij ook in hun onwetendheid en nu soms gericht bewust sturend en onjuist hieraan hebben bijgedragen. Hij beschreef het oude Tibet als zeer gesloten in hoge mate afgekeerd en onwetend van de ontwikkelingen op de wereld en met geen reële kijk meer op hoe zaken met elkaar in verband staan in die politieke materiele werkelijkheid. Hij vertelde dat de dertiende Dalai Lama, in zijn begrip van de noodzaak om zich meer naar buiten te richten, enkele Tibetanen naar Engeland had gestuurd om de taal te leren. Er was echter zo breed een volledig gebrek aan inzicht over de noodzaak en weerstand om naar buiten te treden dat het bleef bij die drie. Toen China Tibet onder de voet liep waren er dus maar drie Tibetanen die Engels konden lezen en begrip hadden om dit alles passend wereldkundig te maken. Ook hij was onwetend en arrogant en niet alleen omdat ik jong was toen hij als jonge Dalai Lama in Lhasa zat voordat de Chinezen binnenvielen. Tijdens een bezoek aan Nehru de president van India toen dat pas onafhankelijk was, zei Nehru let op jongen die Chinezen, worden heel groot en vallen jullie land binnen. De Dalai Lama zei: ik vond dit toen zo ongeloofwaardig dat ik het geen gedachte gaf en pas jaren later heb ik me gerealiseerd hoe oppervlakkig ik toen hierover heb gedacht. Zo zien je jullie maar weer in tegenstelling wat men vaak denkt ben ik ook maar een gewoon mens en heb zo mijn fouten. Gevolgd door het bekende giechelen. Maar hij stond ook uitgebreid stil bij alle gebeurtenissen in Tibet door de laatste honderd Vervolgens werd er uitgebreid gesproken over de zeer langdurige financiële steun aan Tibetanen wereldwijd en de soms grootse vanzelfsprekendheden die er lijken te ontstaan. De Dalai Lama gaf zeer omzichtig en zeer gedetailleerd aan ongerust te zijn dat hier, mede door een vertekenend beeld van de werkelijkheid met onjuiste vooronderstellingen, zorgelijke situaties ontstaan. De doelen van veel organisaties zijn onduidelijk. De eigen verantwoordelijkheden om in een wijzigende 5

6 werkelijkheid keuzes te maken worden zo beperkt. De Dalai Lama benadrukt dat Tibetanen hierin ook zelf verantwoordelijkheden hebben en deze ook moeten nemen. De vaak grootschalige financiële steun en de vanzelfsprekendheid zouden veel meer moeten plaatsmaken voor kleinschaligheid met centraal daarin het bespreken van eigen verantwoordelijkheden. Dit vormde voor mij een mooie afronding van die kop koffie. Want wat door de jaren langzaam vorm kreeg in onze stichting, na veel gesprekken en in onderlinge afstemming met de Tibetanen, werd hier benoemd. Je ziet in de steun aan Tibetanen en meer in het algemeen de ontwikkelingshulp een schaalvergroting waarbij alleen maar grootte en omvang van belang lijkt. De stichting heeft hierin altijd, ondanks soms zware druk, gekozen voor kleinschaligheid en direct contact OOK als dit de groei zal beperken. De onderlinge communicatie over en weer, transparantie, eigen verantwoordelijkheden en haalbaarheid bepalen de kaders, niet de schaalvergroting ook al is die nog zo wenselijk. Nadat ZH de Dalai Lama al meerdere malen op zijn horloge had gekeken om ons telkens precies te informeren hoe veel te laat wij waren, stond hij 15 minuten te laat op met de mededeling ik moet nu echt gaan want anders mag ik van jullie burgemeester nooit meer terugkomen. Giechelend verliet hij de kamer. Ik ben daarna lekker rustig door een ontwakende stad naar het station gelopen in 76 minuten. Toch wel een leuke man die Dalai Lama! kort kort kort kort kort kort kort kort kort kort kort kort Algemene jaarvergadering Stichting Chenrezig Nederland. Deze zal plaatsvinden op zaterdag 14 november 2009 om Locatie Emmastraat DT Alkmaar. U bent van harte welkom ook met potentieel geïnteresseerden. 6