Corsa Door de drab

Transcriptie

1 - Door de drab

2 Prut Redactioneel Jos Koop Een lekker stukje fietsen. Het is wel hard werken. En in verhouding tot mijn zomerse ritjes gaat het nog vrij traag ook. Toch weet ik met gemak een auto voor te blijven, waarbij ik een paar scheve blikken van voorbijgangers ontvang. Niet van de bestuurder van de auto, want die is te druk bezig zichzelf op de weg te houden. In mijn opinie kun je toch beter van de weg afraken. Erop ligt immers alleen maar bende. Smerige sneeuw die zich onder de druk van het verkeer heeft samengeklonterd tot verraderlijke ijsplakken. En als dat er niet ligt dan is het waarschijnlijk een deel van de 210 miljoen kilo s strooizout die de boel heeft laten smelten. Dan kun je nog zoveel poetsen, maar alle onderdelen zijn al van je fiets geroest voor je überhaupt thuis bent geraakt. Nee, geef mij dan maar de onbegaanbare wegen. Daar waar niemand loopt (ook het voetpad dus, want voetgangers krijgen nu als een stel kuddedieren de neiging op het fietspad te gaan lopen), daar voel ik mij op mijn gemak. Het rijden over verse, onaangeroerde sneeuw geeft mij het gevoel van wintersport. Diegenen die wel eens de lange latten of het board hebben ondergebonden herkennen vast wel het gevoel van een off-piste ervaring over maagdelijke sneeuw. Het is een soort van zweven over een wit tapijt. De sneeuwvlokken maken een zacht knisperend geluid als ze onder mijn crossbandjes samendrukken. Het geluid wordt alleen overstemd door mijn ietswat zware ademhaling. Alle andere klanken uit de omgeving worden volledig gedempt door de witte deken. Van de kou heb ik geen last. Zo snel ga ik nu niet en ik span me dermate in dat de vochtafvoerende werking van mijn ondershirt maximaal op de proef wordt gesteld. Mijn overschoenen zijn gelukkig waterdicht, want de hoopjes sneeuw die zich hebben verzameld op de wreef lijken weer langzaam weg te smelten door toedoen van het broze zonnetje wat zijn best doet om er een echt mooie winterse dag van te maken. Een kort afdalinkje neem ik met enige bedachtzaamheid. Remmen wil niet zo goed meer lukken, staat een crossfiets ook om bekend. Schakelen is al helemaal uit den boze. Het conglomeraat van sneeuw snoept me zeventien versnellingen af waardoor ik met een singlespeed fietsje zonder remmen overblijf. Toch ben ik wel blij dat ik sinds deze winter ook een crosser heb. Kan ik in ieder geval door blijven trainen. ii

3 Inhoudsopgave Inhoudsopgave 1 Trainingen 2 Februari-April 2 Februari-April 3 Agenda 3 Bestuur 4 Wedstrijden 6 Cape Pioneer 2012, It s On! 6 Prijsuitreikingen 10 WTOS Toerkalender 11 Ultieme onzin 12 WK Ploegentijdrit 12 Zo ging het ongeveer 13 Op reis 16 Groeten uit Wedstrijden 18 Trainen 22 CK MTB & Weg 26 Wintertraining 29 Waarom tijdrijden kut is 30 Rotterdam Vreewijk 32 Enquête 33 Vacance in Italia 34 Lustrum 38 Techniek 40 Stripje 42 Nieuwe leden 43 ALV 27 september Notulen 57 Colofon De is het clubblad van WTOS, Wij Trainen Ons Suf, Studenten Wielervereniging sinds Oplage: 300 Uiterste inleverdata 173: Redactie: Dirk Jonker Jos Koop corsa@wtos.nl Sitemanager: Albert Drenth webmaster@wtos.nl 1

4 Trainingen Februari-April Bestuur Maandag Dinsdag Woensdag Donderdag Vrijdag Zaterdag Zondag 18:30 Weg (lampjes) Sport-centrum (17:45 vanaf 1 april) (18:15 vanaf 15 april) 19:45 Weg/ Veld: De Spartaan 16:30 Core stability Sportcentrum 19:45 Weg/Veld: De Spartaan 17:45 Weg Sportcentrum (vanaf 4 april) (18:15 vanaf 18 april) 11:00 Weg Sportcentrum 10:00 Weg Sportcentrum Bovenstaand een overzicht van de wekelijkse trainingen die er bij WTOS plaats vinden de komende tijd. Details van de trainingen vind je hieronder per discipline. Weg Op dinsdag- en donderdagavond kan er door WTOS-leden bij de Spartaan getraind worden. Op een verlicht stuk van het parcours aan de Lange Kleiweg tussen Delft en Rijswijk kun je veilig rondjes rijden. Je kunt zelf in de groep mee rijden. Een handige mogelijkheid om rustig wat kilometers te maken tijdens de donkere winteravonden. WTOS-shirt is verplicht. In het weekend worden er regelmatig duurtrainingen gereden. Er wordt vanaf het Sportcentrum gestart om dan enkele uren met de handjes op het stuur te trainen. Deze training is nogal afhankelijk van het weer en wordt daarom altijd via het prikbord afgesproken. Kijk hier dus als je wil gaan trainen. Vanaf 1 april zal er op maan- en donderdagen weer het vertrouwde rondje Hoek gereden worden. Verzamelen om 17:45, vertrek om 18:00 uur. Vanaf maandag 15 april zal het lang genoeg licht zijn om 18:30 uur te vertrekken. Veld Op dinsdag en donderdag is het ook mogelijk om op de crosser te trainen bij de Spartaan. Tijdens de veldrittraining kun je op het parcours van de Spartaan aan de Lange Kleiweg tussen Delft en Rijswijk op eigen gelegenheid rond rijden of soms met een georganiseerde training mee doen. Het terrein is redelijk goed verlicht door de lampen rond het asfaltrondje en door de hockeyvelden er naast. Daardoor kun je ook s winters in het donker goed rijden. MTB In de winter worden er geen vaste MTBtrainingen georganiseerd. Toch gaan er regelmatig MTB ers op pad, soms tijdens een NightRide, andere keren mee naar een veldtoertocht. Deze activiteiten worden via het prikbord afgesproken, houd dit dus in de gaten of post zelf een voorstel voor een mooi stuk MTB en. Baan Rijden op de baan is een goede training voor het wegseizoen doordat snelheid en souplesse er erg belangrijk zijn. WTOS heeft geen vaste baantrainingen gepland, maar er gaan regelmatig renners naar de baan in Alkmaar of Sloten om te trainen. Op het prikbord vind je hier meer informatie over. Krachttraining Fanatieke wielrenners kunnen op woensdagavond meedoen met de WTOS-krachttraining. De krachttraining vindt plaats op het Sportcentrum in de 2

5 Februari-April Bestuur Agenda Februari m d w d v z z Maart m d w d v z z April m d w d v z z VerenigingsKrachtRuimte. Onder begeleiding van een trainer zullen er stabiliteit- en krachtoefeningen gedaan worden. Naast de hier genoemde trainingen gaan er vaker WTOSers op pad voor een goeie duurtraining, een partijtje modderploegen of een ander stuk fietsen. De hele week door verschijnen er berichtjes op het prikbord om een training af te spreken. Houd nl dus goed in de gaten! Wat: Borrel Wanneer: 2 april, 7 mei vanaf 21:00 Waar: Café Doerak Beschrijving: Op de eerste dinsdag van de maand is er een borrel. Een goed moment om eens kennis te maken met degene die normaal onder een helm schuil gaat tijdens de training. Tijd om fietservaringen of juist totaal ongerelateerde verhalen uit te wisselen. Zoals het een goede studenten wielervereniging betaamd gebeurt dit vaak tot in de kleine uurtjes. Als pré-borrel-activiteit zal er bij de borrel van maart een Pubquiz worden gehouden. Wie gaat er vandoor met de fel-begeerde bokaal? Meer informatie volgt. Wat: ALV Hierbij wil het dertigste bestuur van WTOS je graag uitnodigen voor de Algemene Leden Vergadering op donderdag 21 maart. De vergadering zal om 19:00 plaatsvinden in het keramiek lokaal van Cultuur. Dit is de zaal na de balie links (maar pin me er niet op vast). Het adres is Mekelweg 6. Voor drinken zal worden gezorgd. De belangrijkste punten die zullen worden behandeld op deze ALV zijn: - Het toelichten van het WTOS-auto reglement en een verklaring voor de kilometer prijs. - Korte terugblik op gestelde doelen, en toelichting op behaalde resultaat. - Het bespreken van de financiële stukken en een voorstel voor wat wijzigingen in de begroting. Financiële stukken zijn op te vragen bij de penningmeester. Mocht je verhinderd zijn om bij deze vergadering aanwezig te zijn zien we graag je afmelding tegemoet via bestuur@wtos.nl Met vriendelijke groet en tot ziens op 21 maart, Tim Hogervorst Voorzitter WTOS Delft 3

6 Bestuur Daar zit ik weer, koffie bij de hand, lekker achter mijn laptop. Tijd om dit varkentje eens te wassen. Ik probeer al drie weken maar er wil niets uit mijn vingertoppen komen. Ik heb duidelijk een writersblock en heb inspiratie nodig. Sneu loop ik naar de kamer van mijn fiets. Hij was heel de zomer mijn maatje, maar eigenlijk heb ik hem na het NSK niet echt meer aangeraakt. Zielig hangt hij daar, tussen mijn zwaar misvormde crossfiets, en zijn voorganger, die ernstig gehavend aan de muur vastgeklampt hangt. Plots overkomt mij een vorm van spijt, angst maar vooral schuld. Wat heb ik hem aangedaan! Wat moet hij wel niet van mij denken. Hij was nooit gemaakt om weg gestopt te worden. Mijn fiets moet kunnen rijden! Impulsief sjor ik mijzelf in een koersbroek gevolgd door vele lage stof. Een laatste schreeuw naar mijn huisgenoot, en ik ben buiten op de galerij. Godmondeju wat is het koud! Met mijn vriend op de schouders race ik zo snel als mijn SPD platen mij toestaan de trap af. En eenmaal buiten stap ik voorzichtig op. De eerste trap wordt gevolgd door de tweede en de derde. Een warm gevoel vult al mijn aderen. Mijn hart begint als een male te slaan en een heerlijk gevoel neemt mij over. Elke trap is raak, en het enige wat mijn vriendje wil is vooruit en harder. En ik gehoorzaam Ik begin te koersen, langs de flats, op weg naar de Kruithuisweg. De eerste klim, stoempend zonder het zadel aan te raken spurt ik naar boven. De koude buitenlucht brand lichtjes in mijn keel, Van de Voorzitter Tim Hogervorst en niets voelt zo goed als dit. Zonder pauzes blijf ik de pedalen opjagen naar een als maar hoger tempo. Wanneer ik denk dat het ritme mij de kop gaat kosten klinkt mijn derailleur met een heerlijke zoem. Volgende versnelling, en we kunnen nog harder! Uit puur automatische sla ik af richting Oude Leede. Nog geen vijf kilometer later gooi ik mijn fiets plat door de bocht, het erf van mijn ouders op. In stijl zwaai ik van mijn fiets af en stap ik mijn ouderlijk huis binnen. Tijd voor een welverdiende koffie pauze. Gezellig aan de koffie kletsen ik en me moeder bij. Na een kleine drie uur dreigt het alweer donker te worden en is het tijd om naar huis te gaan. Voldaan toer ik terug naar huis. Mijn writersblock drukt niet meer op mijn gedachten gang en het bovenstaande staat binnen twee minuten op het scherm. Nadat ik het terug lees bedenk ik me dat een kleine 12 kilometers op de racefiets niet echt de beste inspiratie zou moeten zijn voor de lezer. Maar fuck ik, het is winter, het is koud, en fietsen is machtig mooi ongeacht hoe lang je het doet! Voor je ligt een nieuwe. De eerste van dit jaar. Een nieuw jaar, niet alleen voor jou, maar ook voor WTOS. We hebben het negenentwintigste bestuur mogen afzwaaien, en het dertigste mogen verwelkomen. Ik wil hierbij graag Roland, Nienke en Erik nogmaals bedanken voor hun bijdrage aan ons prachtige bestuur van vorig jaar. Dit jaar zullen John en ik verder gaan met Thymen, Marcel en Tim (Foppino). En dat kunnen we doen met een rollende start. Want sinds de OWEE hebben zo n 4

7 zestig wielerfanaten onze club weten te vinden. Ongekende hoeveelheden, een ontzettende leuke impuls voor onze vereniging. Voor nieuwe leden ligt dan ook hun eerste ooit. Maar wat moet je ermee? Eigenlijk is het heel simpel, je kiest een vreselijk koude dag uit (te koud om te fietsen). Dan zet je een pannetje met chocolade melk op, en ga je heerlijk voor de haard (of voor je elektrische kacheltje/cv) op een paar kussen zitten. Je slaat hem open, en begint met lezen. Verhaal na verhaal laat jouw wieler hartje sneller kloppen. Terwijl je heerlijk geniet van je bakkie lees je welke crossbanden je moet willen. Dat er afgelopen jaar bijna een 5 regenboogtrui binnen was gehaald als we niet zo studentikoos laat waren aangekomen. Maar ook andere avonturen en wedstrijden gaan je vermaken terwijl de zon langzaam aan weer onder gaat. En als je dan naar bed gaat hoop je maar op één ding. Dat het morgen maar goed weer mag zijn, zodat ook jij een avontuur op je trouwe tweewieler gaat kunnen meemaken. Veel lees plezier en tot snel, Tim Hogervorst Voorzitter WTOS Delft.

8 Wedstrijden Cape Pioneer Matthijs Eversdijk Proloog Zaterdag was het tijd voor de proloog: 15km singletrack dwars door een wildlife park. Zeer technische en zware route. Om 14:27 mochten Liwald en ik van start. Cape Pioneer 2012, It s On! In Oktober heb ik samen met Liwald Doornbos de Bridge Cape Pioneer Trek. Deze 7 daagse marathon liep dwars door Zuid- Afrika heen. In deze week werd er 534km afgelegd met een totaal van 11,516 hm. Het was een loodzware wedstrijd, waar ik erg naar uit keek. Liwald was vorig jaar, in een koppel samen met Micha de Vries (die dit jaar ook weer zal starten), 7de in het eindklassement. Het doel was natuurlijk dit te verbeteren! Na een vlucht van dik 23 uur waren wij eindelijk in Georgetown aangekomen. In George werden we door ons eigen chauffeurtje netjes opgepikt om door te stomen naar Oudtshoorn, op ongeveer 1 uur van Georgetown. Zoals het hoort als je fietser bent, pak je eerst je fiets uit en daarna pas je normale koffer. Gelukkig is iedereen z n materiaal goed aangekomen! Zaterdag was het proloog parcours voor het eerst geopend. Een prachtig rondje van 15km. Stijle klimmen en snelle afdaling over prachtige single tracks. Hier en daar een north shore en dat alles midden in een Afrikaans wildpark. Liwald had de kopstart meteen te pakken en legde er een goed tempo op. Ik had het wat moeilijk in het eerste kwartier maar kon gelukkig zijn wiel houden. Helaas begon toen al snel de pech. Liwald reed achter lek. Na snel de band te hebben gevuld met schuim reden we door. Helaas ging dit niet goed genoeg. Terwijl ik Liwald z n band wat in de gaten hield verloor ik mijn concentratie en bleef ik met m n bar-end achter een tak hangen. De val was niet zo hard, en ik zat snel weer op mn fiets. 200 meter verder stopten we dan toch om de binnenband bij Liwald te vervangen. Ik keek toen pas goed naar mijn schade en zag een dikke stroom bloed uit mijn knie komen. Er zat een snee in van zo n 1,5 cm door de huid heen. Gelukkig stond er om de hoek een Medic, en werd ik verbonden terwijl Liwald zijn band verving. Met flink wat tijdverlies vervolgden we de route weer. Pijn voelde ik niet door de adrenaline, en we gooiden het tempo weer omhoog. De laatste kilometers waren zwaar, maar gingen nog goed hard. Op de finish bleken we een tijd van 44 minuten te hebben, goed voor de 10de plaats bij de Elites. Het tijdverlies valt dus nog meer (1ste was in 38 min binnen), maar de conclusie dat we podium hadden konden pakken zonder de pech was wel wat zuur. Echter is het hier veel te mooi om je hoofd te laten hangen, en hadden we dus al snel weer een grote glimlach op staan. Binnen een half uur had ik 3 hechtingen in de knie gekregen van een goede dokter. Die mij ook vertelde dat ik waarschijnlijk gewoon door zou kunnen fietsen. 6

9 Etappe 1 Tijd voor de eerste echte etappe van de Bridge Cape Pioneer: 103 km met dik 1700HM. Om half 8 s ochtends werd het startschot al gegeven. Gelukkig was het al aardig opgewarmd. De condities waren perfect, redelijk bewolkt en dus niet verschroeiend warm. De eerste 20km werden in een grote groep afgelegd. Alle mannen van Cube- Nutswerk zater er mooi bij. Bij de eerste serieuze klim begonnen de eerste verschillen te tonen. We kwamen met z n vieren iets achterop. Na wat mooi teamwerk waren we weer terug bij de leiders. Vlak voor de tweede verzorgingspost viel de voorste groep ook echt uit elkaar. Liwald en ik konden mooi meesluipen en reden samen met de twee mannen van Asrin Cycling voor de vierde plaats in de wedstrijd. Helaas sloeg in de laatste echte afdaling het noodlot toe. Mijn achterband ging lek en de concurrentie was gevlogen. Na wat problemen met het losschroeven van het tubeless ventiel waren Micha en Willem ons ndertussen ook al weer gepasseerd. Na dik 5 minuten konden we eindelijk weer op weg... voor even dan. De ingelegde binnenband ging helaas ook, door de vele doorns op het parcours, al snel lek. Weer hetzelfde riedeltje dus. En weer tijd verloren. Toen ook deze band weer lek ging was het wel duidelijk, pech dagje. De laatste kilometers legden we nog in hoog tempo af. Maar het resulteerde toch tot een tijdverlies van zo n 20 minuten. Balen, maar toch goed om te merken dat m n conditie erg goed was. Ik kon de hele dag goed gas geven, en merkte dat ik naarmate de stage vorderde dat ik meer kracht kreeg. Etappe 2 De koninginnenrit werd op dinsdag verreden. De afstand viel mee, 86km, maar de hoogtemeters logen er niet op. Dik 2700m de lucht in. De klim lag pas in de laatste 10km maar in de aanloop moesten er al flink wat heuvels beklommen worden. Liwald en ik begonnen goed aan de etappe en konden lang aansluiting met de kopgroep houden. Uiteindelijk verloren we rond het tweede waterpunt dan toch de aansluiting. 7

10 Samen bleven we goed doorrijden, en lagen lang op de derde plek. Een van de beste teams had een mechanisch probleem gehad en was dus op grote achterstand gekomen. Helaas haalden ze ons vlak voor de laatste klim nog in. Op deze klim heb ik enorm af moeten zien. Liwald zat nog iets frisser en heeft me dus goed omhoog kunnen motiveren. De mannen van Asrin op de 5de plaats kwamen nog akelig dichtbij maar we konden de 4de plaats in de kingstage toch vasthouden! Hierna volgde de afdaling nog naar Prince Albert, deze hoorde niet bij de wedstrijd en legden we dus op het gemak af. Deze afdaling bracht het totaal op 107km. Etappe 3 Het had een relatieve rustdag moeten zijn, stage km met 1300HM. Het begin ging in een groot peloton en was goed te doen. Lekker uit de wind zitten en zo de kilometers laten wegrollen. Na de lange brede paden van zo n 25km kon het feest beginnen. Het terrein werd ruwer en het tempo hoger. De groep werd goed uitgedund en gelukkig konden we bijblijven. Na het eerste waterpunt kwam een erg technische en steile klim. De vele grote losse stenen maakten het lastig maar de omgeving hielp wel weer veel. Prachtige uitzichten waar je af en toe gewoon even van moet genieten. Helaas had Liwald 2 lekke banden en hebben we in totaal vier keer stilgestaan om bij te pompen en banden te repareren. Hierdoor hebben we weer wat tijd verloren. Toch ging het richting het einde steeds beter, en konden we weer een paar teams oprapen. De laatste 20km waren één lange afdaling met prachtige singletracks en mooie wegen. We kwamen samen met het Asrin team op de laatste rechte lijn af. Sprinten dus!!! We konden de sprint winnen en kwamen zo weer op de 4de plaats terecht. Wel waren we een plekje opgeschoven in het klassement naar de 5de plaats! Etappe 4 Vanuit de Rust, erg mooie plaatsnaam, vertrokken we weer richting de bergen. Vanaf de eerste kilometers begon het langzaam op te lopen. Een mooie kopgroep werd weer gevormd met een man of 15. Door het strakke tempo op de helling van zo n 3 à 4 % viel de groep langzaam uitéén. Liwald en ik konden er nog aardig lang aan blijven plakken maar moesten dan toch ook afgeven. 8

11 De kilometers die volgden gingen over extreem steile stukken, tot zo n 36%, wat dus resulteerde in aardig wat wandelvierdaagse meters. De uitzichten bovenop maakten gelukkig weer erg veel goed. Af en toe sta je bijna met de mond open te staren naar de vergezichten. Ondertussen hadden we een mooie voorsprong op onze conculega s van Asrin cycling. Helaas had Liwald een iets aflopende achterband, welke 2x moest worden bijgepomt. Dit resulteerde erin dat de Asrin s weer aansloten en we met z n vieren aan de laatste 20km begonnen. Op één van de laatste serieuze klimmen plaatsen we een succesvolle demarrage en wisten zo als vierde elite team over de finish te bollen. De achterstand op de 4de plek algemeen bedraagt nog wel zo n 20 minuten, maar we sluiten niks uit ;). Etappe 5 De start van etappe 5 was uitgesteld in verband met zware regenval de voorgaande nacht. Sommige trails zouden ondergelopen en slecht berijdbaar zijn. In de ochtend was het fris en we bereidden ons voor op een zware, koude race. De etappe was ingekort met 15km en was zodoende nog maar 60km lang. De start was aan de voet van een grote klim die ons naar 1250 meter hoogte bracht. Liwald en ik konden voorin blijven tijdens de klim, al had ik op het einde moeite. Helaas kreeg ik in de volgende afdaling last van mijn rug. Het gevoel alsof er kort een zenuw knel zat. Dit kleine probleem zorgde ervoor dat de rest van de etappe een martelgang werd. Klimmen ging niet makkelijk meer en ik had moeite om bij mijn ploegmaat te blijven. Gelukkig waren we met een vijfde plek nog in een goede positie. De etappe was afgelegd in 2,5 uur, wat het de kortste dag tot nu toe maakte maar voor mij wel een van de zwaarste. Hopelijk ben ik morgen weer wat beter zodat we een goede laatste etappe kunnen rijden. We zijn nog vijfde in het algemeen klassement voor mannen Elite teams. Stijgen zal lastig worden, want het gat met de nummers vier is 20 minuten. Gelukkig hebben we de nummers 6 op 45 minuten achter ons staan. 9 Etappe 6 De slot etappe was een relatief gemakkelijke rit van Georgetown terug naar de finish in Oudtshoorn. Na 6 dagen op de fiets te hebben gezeten is het beste helaas er altijd wel vanaf en deze laatste kilometers werden dus een vrolijke hel. Het weer werkte ook niet helemaal mee; kou en regen bij de start maakten het moeilijk opstarten. Op de eerste echt klim zaten we goed voorin en konden lekker mee. Helaas sloeg het noodlot toe toen Liwald zijn voor derraileur klem doormidden reed. Na een snelle fix met een tire-rip van een langsrijdende motorrijder waren we weer op weg. Helaas kon Liwald alleen nog op het binnenblad rijden, een goede plaatsing konden we dus wel vergeten. Op de vele klimmetjes had ik het zelf erg taai en liepen we niet meer in op de renners voor ons. Iets na halverwege reden we nog een keer lek. Na de band te hebben vervangen was het moraal iets weg, en besloten we op een rustig tempo naar de finish te rijden. Zakken in het klassement was niet meer aan de orde, en stijgen konden we ook wel vergeten. Met een enorm voldaan gevoel kwamen we over de streep in Oudsthoorn! Een prachtige ervaring met vele mooie en minder mooie momenten. Zuid Afrika is een prachtig land, en wat is een betere manier dan het landschap te verkennen op de mountainbike! Met een 5de plaats tussen de elite s waren we erg tevreden. Enkele weken later bleek dat Davy George van Nedbank 360 team betrapt was op EPO. Erg jammer voor de sport, maar nu even goed voor ons aangezien we doorschoven naar plek 4 in het klassement, en dus podium hebben gereden (3de) in de koninginne-rit.

12 Vereniging Prijsuitreikingen Jos Koop Tijdens de wissel-alv werd van de gelegenheid gebruik gemaakt om de uitslagen van enkele WTOS-klassementen bekend te maken en bijbehorende bekers uit te reiken. Hans van Os Trofee Vernoemd naar een van de oprichters van de vereniging is de trofee voor de meest All-round WTOS er. Om deze beker in de wacht te slepen moet er over het hele seizoen constant gepresteerd worden bij verschillende WTOS wedstrijden. Christan Teunissen is hier fenomenaal in geslaagd, met een ruime voorsprong op nummer twee Mega Mindy en volgt zo zichzelf op. De grootste winst pakte Christan bij de MTB wedstrijden, maar ook bij alle tijdritten (behalve de Ultimo en de Una, waar hij ontbrak) wist hij op het podium te eindigen. Pieter Dijkshoorn bokaal De bokaal voor de snelste 10 kilometer tijdrit van het jaar, in nagedachtenis aan erkend tijdrijder Pieter Dijkshoorn. Al bij de eerste 10 kilometer van 2012 liet (Pro)Rik zijn intenties blijken met het verbeteren van zijn PR met 6 seconden. Op 30 mei wist hij als 2e renner ooit onder de magische 13 minuten-grens te duiken met een eindtijd van 12:49,22. Dat dit geen incident was bewees hij door in augustus slechts 4 tellen langzamer te rijden. Als opvolger van Rob Lokate, een verdiende winnaar dus! La Ultimo beker Deze beker spreekt voor zich. Met de toch wel serieuze afstand van 29,3 kilometer geldt de Ultimo als een van de moeilijkere tijdritten van WTOS. Na in 2011 hard rondgesmurfd te hebben op dit parcours (zie 169) kon Rob Lokate ook dit jaar weer met de eer strijken. Met een eindtijd van 40:47,90 toch ruim sneller dan medepodiumgangers Rene Borst en Luuk Jansen. 10 km Klassement Dit jaar lag het niveau van de 10 kilometer tijdritten erg hoog. Niet alleen waren er veel deelnemers, maar werd door sommigen ook nog verschroeiend hard gereden. Om dit klassement te winnen moet er wel minimaal 3 keer meegedaan worden. Dit jaar was het Rik Houwers, die onder andere door twee maal onder de 13 minuten te duiken, deze mooie beker in ontvangst mocht nemen. Nieuw Mountainbike Evenement Het mountainbike had dit jaar te kampen met wisselende deelnemersaantallen. Na twee van de drie NME s lag de winst voor Marcel de Laat voor het oprapen. Helaas kon hij de laatste rit niet aanwezig zijn en haalde Christan door zijn tweede winst net voldoende punten om Marcel te passeren in de einduitslag en zo Matthijs Gerrits op te volgen. 10

13 CK Mountainbike Voor de derde keer deze avond mocht Christan aantreden om een beker in ontvangst te nemen. Ook deze keer niet onterecht, want bij het CK mountainbike wist hij iedereen op minimaal één ronde te fietsen. CK Weg Een nieuwkomer die de prijzen wegkaapt voor de neus van de ervaren rotten. Alhoewel de aanduiding nieuwkomer eigenlijk niet meer echt van toepassing is, want Anton van der Meer heeft al regelmatig laten zien hard te kunnen fietsen. Hij hield op beestachtige wijze huis op het parcours van de Spartaan en reed solo naar de overwinning. Een dik verdiende beker dus. De volgende renners/rensters zijn verkozen en mogen een jaar lang met trots de titel dragen: Wielrenner: Anton van der Meer Mountainbikester: Bonnie van Vuure Toerder: Laurens van Campen Pechvogel: Georgios Stamoulis WTOS KassEI: Wouter Been Kroegentijger: Arian Stolwijk Via diverse polls op de WTOS-website kon zoals elk jaar gestemd worden op genomineerden voor de Wielrenner, MTB er, toerder en pechvogel van het jaar. Nieuw dit jaar waren de verkeizingen voor de Ultieme WTOS van het jaar (grootste bijdrage aan de club) en de niet minder prestigieuze titel Kroegentijger van het jaar. Het volk mocht zich uitspreken, met in sommige categoriën een spannende strijd met grote lobby-acties tot gevolg. 11 WTOS Toerkalender Beste WTOS er, Toercommissie Komend jaar gaat de toercommissie er voor zorgen dat er hard gekoersd getoerd worden! Elke maand zal een delegatie met WTOS ers naar een moeie tocht gaan, in de buurt of iets verder weg. Appeltaart onderweg is het enige wat telt. Heb je zin om met ons mee te toeren? Geef op het prikbord ( prikbord/index.php?board=29.0) aan dat je mee wilt. Als je zelf toertochten gaat rijden zet ze dan ook op het prikbord, want samen toeren is meer pret. Vereniging De kalender ziet er (onder voorbehoud) zo uit: 16 maart: Joop Zoetemelk Classic (Leiden) 14 april: Domstad toertocht (Utrecht) 18 mei: WTOS Lustrum toertocht (Delft) mei: Toerweekend Limburg, Amstel Gold Race Parkour augustus: mini Ardennen vakantie met Velomediane Claude Criquilion 8 september: Via Romana Mercurius (Nijmegen) Met vriendelijke groet, De toercommisie

14 Ultieme onzin Een interview met de deelnemers en de begeleiding aan de WK ploegentijdrit. Door onze reporter on-site: Jet Dranghek. Mannen, klopt het dat jullie een gooi hebben gedaan naar een regenboog trui. Tim: Jazeker! Daar moet ik meer over weten. Hoe is dit allemaal begonnen? Tim: Oeeeh! dat is een lang verhaal. Ga er dus maar goed voor zitten. Het begon allemaal toen iemand op het prikbord vertelde dat er een WK ploegentijdrit werd gehouden. Iedereen was enthousiast, maar niemand was bereid WTOS te profileren op zo n evenement. Rond die zelfde tijd hadden we veel, en goed contact met het bestuur van onze zusjes uit Utrecht. En al snel was het plan om een gemixt team te maken. Onder de legendarisch slechte naam: Praeses en Co stonden dan ook al snel Erik, Ik, Jelmer (com. wed. domrenner) en Jorryt (voorzitter domrenner, en vandaar de slechte naam) ingeschreven. En toen kregen we de uitnodiging, kom maar langs op onze selectie dagen, en kom vooral in de meest afgelegen wedstrijd die we organiseren. Dus wij schreven ons in voor de kwalificatieronde in Leende (Brabant, erg ver van Delft of Utrecht). Jorryt zeg je? Maar ik interview hier Robert Robbedoes Robin Robbie Robino Robertus Lokate, wat is er gebeurd? Rob: Ja, die oelewappers bellen me om 23:50 de dag voor de selectiedag of ik nog zin had om een stukkie te gaan tijdrijden met hun de dag erna. Mijn antwoord daarop was: Oke dan stop ik nu met bier drinken!. Prima mooi toch, lekker die Altena slopen, dacht ik toen :-D. Blijkbaar was er een afmelding of zieke dan wel geblesseerde binnen hun ploegie en hadden ze een invaller nodig. Het suffe was dat ik nog bij mijn ouders in Raalte was en eerst dat takkeend terug moest reizen naar Delft om mijn WK Ploegentijdrit Jet Dranghek tijdritfiets weer in elkaar te zetten en met de boys op stap te gaan voor avontuur, maar zo geschiedde het en we vertrokken om 15:30 vanuit Delft richting Leende. Vooraf aan dit vertrek kreeg ik nog moraalverhogende whatsapp berichten van Erik: Ik heb nog nooit zo veel moraal gehad!, Ik ga jullie allemaal zo gods-gruwelijk veel pijn doen in de ploegentijdrit. Mijn gedachten op dat spervuur aan berichten houd ik wijselijk voor me... Ik heb gehoord dat de aankomst en voorbereiding in Leende niet geheel naar wens was bij de renners. Kun je daar iets over vertellen? Rob: Natuurlijk kan ik daar wel iets over vertellen. John (of was het Erik), onze ploegleider, parkeerde de auto precies 30 minuten voor de start van de eerste ploeg, maar toen moesten we nog rugnummers halen, fietsen in mekaar zetten en warm rijden. Onze starttijd was toen nog onbekend voor ons, maar toen John terug kwam van de inschrijving bleek dat wij de eerste ploeg waren die moest starten. Rugnummers snel vastslaan in de ruggen, fietsen in mekaar gebeukt en ff naar de plaatselijke super heen en weer was het warmrijden. Een van ons moest met een chip rijden voor de tijdsregistratie en er was besloten dat ik dat ding mee moest nemen en van het startpodium mocht starten. Maar zoals jullie al raden was onze voorbereiding verre van optimaal. Ik dus het startpodium oprijden en toen zei het KNWU jury-lid: Denken we grappig te zijn, je moet van die kant het podium op. Hoezo?, vroeg ik, We moeten toch die kant op. Mwuahaha, jullie studenten weten het allemaal beter, maar we gaan gewoon die andere kant op starten, zei het jury-lid. Okeej vanaf nu was het geen publiekelijk geheim meer dat we erg slecht voorbereid waren. Waarop ik mijn volgende vragen stelde aan die goede man: Weet U ook hoe ver de tijdrit is? En met hoeveel we moeten finishen?. Die snorreman keek me bedenkelijk aan en las in mijn ogen dat ik 12

15 Zo ging het ongeveer het echt niet wist. 12,1km, en het derde wiel telt, antwoordde hij. Op zulk soort momenten kun je door het startpodium heenzakken, maar ik genoot ook wel weer van de onwetenheid. Ik paasde de informatie door naar de rest van de ploeg. De mandie-alles-wist telde af: 5, 4, 3, 2, 1 en we vertrokken naar wegen die nog nooit eerder waren verkend door ons. Avontuur! Erik, je zit een beetje stil in dat hoekje van je, kun jij misschien vertellen hoe het vanaf dat moment is gegaan? Erik: Dat is een kort verhaal dat al weet ik veel hoe vaak uit de sloot is gehaald; weinig origineel zijn jullie; het publiek zit daar na 170 dagen niet meer op te wachten. Als een renner die een hekel aan tijdrijden heeft een ploegentijdrit laat rijden wordt het een moeilijk verhaal, helemaal zonder opzetstuur. Hoeveel moraal je van te voren ook hebt, daar is niet tegenop te trappen met zo n druppelhelm op je kop.... (En toen kwam de legendarische uiteenzetting van Erik, die verderop in deze is terug te vinden ) Gelukkig kon ik een aantal keer het tempo voor die gasten omhoog schroeven voordat het gat tussen die schijven groter werd dan die 5 cm. Harken om erbij te komen. Daar is geen eer meer aan te behalen. Als er een beul op kop gaat rijden met een 13 volledige tijdritfiets inclusief disc wheel ben je kansloos. Na je kopbeurt niet meer aanhaken betekent beginnen met uitrijden. Zo hadden de jongens ook nog een chauffeur voor de terugweg. Het team heeft een puike prestatie neergezet en een geweldige bokaal gescoord. Het is helaas niet de eerste keer dat een bokaal niet meer is. Een chauffeur? Was de rest niet meer in staat terug te rijden? Kun jij ons daar meer over vertellen Jelmer? Jelmer: Zo, die uiteenzetting van Erik is genoeg om dit hele blaadje mee te vullen, echt een aanrader om hierna te lezen. Maar de ploegentijdrit, eerst bier drinken op het terras terwijl we wachten op de prijsuitreiking. Daar vrienden geworden met de barman, wat ons een zeer gunstige rekening opleverde. Op het moment dat we het podium op moesten om daar de prijs te krijgen van Mike Teunissen, keek die ons maar raar aan. Ik denk niet dat we in zijn ogen typische wielrenners waren. Vervolgens geprobeerd om onze beker te ruilen met het team dat tweede werd bij de dames, niet gelukt helaas. En toen kwam de vlag. Maar daarvoor moet je bij Rob zijn denk ik. De vlag? Tim: Ja, wij dachten als echte studenten, de KNWU let niet op, wij nemen een vlag mee. Dus wij stellen er snel 1 veilig, en toen nog

16 advertentie Biercafé Doerak Vrouwjuttenland LB Delft 14

17 1 en toen nog 1... Vervolgens een anonieme gemaakt en de KNWU g d dat ze hem konden ophalen als ze aan bepaalde voorwaarde gingen voldoen. Sturen ze ons het volgende: geachte Dief, De KNWU vind dit onzin, hang hem maar boven je bed, we hebben er nog 400 van die Groeten, De KNWU Beetje een domper als zeg ik het zelf... Rob: Waar is mijn vlag eigenlijk? (lange stilte) Jullie weten dat de KNWU geen studentenvereniging is toch? Maar toen, jullie waren geplaatst voor het WK, zeker dagelijks getraind vanaf dat moment? Jelmer: Dat was toen wel het plan. We hebben er ook wel wat over heen en weer g d, maar het is er nooit van gekomen. Tijdens Introkamp van de Domrenner hebben Erik en ik nog geprobeerd of camping Schoonbron te Schoonbron ons een mogelijkheid zou bieden om te overnachten in Limboland tijdens het WK dikkebanden race. Die mogelijkheid boden ze ons ook. Alleen tegen een bedrag waarvoor je normaal in een luxe hotel zit op een moment dat er geen WK in de buurt wordt gehouden. Daar hadden we geen zin in, dus aan het eind hadden we ons weer net zo goed voorbereid als tijdens de kwalificatie. Dus het werd weer last minute bij de start verschijnen? Tim: Zucht, zeg maar late minute. Sta ik daar in mijn eentje, en de klok tikt af, nog 2 minuten, nog anderhalve minuut, nog 1... en die gerespecteerde man van de uci mij vragen waar me ploeg toch was. En toen moest ik in mijn uppie mijn eerste WK ploegentijdrit rijden. Alleen? Ongehoord, Rob, jij als volwassen en wat rijpere man met vele jaren levenservaring. Waarom was jij niet een goede mentor voor de rest een netjes op tijd aan de start? 15 Rob: Dat was ik ook! Normaal als ik ga inrijden en ik heb bijvoorbeeld nog 20 minuten tot de start dan fiets ik 8 minuten een kant op en hetzelfde stuk weer terug ook vaak 8 minuten en dan heb ik dus nog 4 minuten speling. MAAAR nu zat er een afdaling in... bij het inrijden werden snelheden tegen de 80 km/u gehaald op de tijdrijder, maar dan klopt mijn schema niet meer van 1 minuut heen is 1 minuut terug, maar eerder 1 minuut heen is 2-3 minuut terug. Deze hogere wiskunde was ik nog net de baas, maar toen ik wou gaan keren en wist dat het al krap ging worden vloog er een bermridder (Erik) voorbij. Ik die baksteen achtervolgen en hem gemaand om snel te keren en terug te gaan naar de start. Op de terugweg kwam alle wiskunde goed te pas en volgens de tijd op mijn fietscomputer en die van Jelmer en die van een kerkklok in de buurt waren we gewoon op tijd bij de start. Maar zoals iedereen weet zijn ze bij de KNWU niet goed bij de tijd. Voor die oude vastgeroeste KNWU mummies is tijd nou eenmaal een schaarste en proberen ze tijd te snoepen waar ze kunnen door de klok stiekem vooruit te zetten. Ik zag het ene jury-lid nog tegen de ander grappen: Ha, ik ben net 3 minuten op jou ingelopen, lelijke oude dakduif! En deze minuten werden ons, keurige nette en altijd-op-tijd-zijnde studenten fataal. En de tijdrit zelf hoe ging die? Jelmer: Bijna net zo goed als in Leende. Rob, Erik en ik moesten natuurlijk eerst Tim inhalen. En omdat het, zoals Rob al opmerkte, een afdaling was gingen we er als een kanon vandoor. Bij mij lag die op de 53*12 en nog trapte ik voor mijn gevoel in het luchtledige. Precies onderaan de afdaling, bij de eerste bocht, haalden we Tim in. Het treintje draaiende houden tot de Bemelerberg ging prima, maar op de Bemelerberg was er een wagonnetje dat het moeilijk had. Bij het ophalen van de nummers was ons verteld dat hier de tijd van de 4e persoon zou tellen. Dus dat betekende wachten. Gelukkig kon het gas weer open worden getrokken toen we eenmaal boven waren. Daarna kwam het mooiste stuk van de tijdrit: de Bemelerberg afdalen, keihard het centrum van een vol Valkenburg induiken om daarna met alles wat er nog in de benen zit een poging doen om de Cauberg op te knallen. En dat alles

18 op een afgezette weg, geen zorgen voor tegemoetkomende auto s of andere verkeer. Maar er moest dus op iemand worden gewacht op de Bemelerberg? Tim: wachten? Nee, dit was het hoogste niveau van tactisch spel. Er werd door de meest slimste van ons tactisch gespaard. En terecht, klimmen moet je niet te veel doen. Maar als je spaart heb je op het einde wat over. Hoe besloot jij de groep met deze gespaarde energie naar het einde verder te helpen Erik? Erik: Tijdens een fietsweekendje met de Domrenner kwam ik achter een van mijn grote talenten, compleet stilvallen op een klim. Omdat tijdens de verkenning bleek dat er nog zo n 2 km te gaan was na de top wist ik dat ik mezelf niet volledig op moest blazen. Daarmee houd je de rest na de klim erg op. Vandaar dat ik bovenaan de klim niet compleet verrot was en er naar de finish geracet kon worden. Wat dacht de ploegleider toen hij zijn gouden trein zag naderen, John? John: Ah, ze zijn weer compleet... Wat was jullie eindtijd en wat was jullie gevoel daarbij, tevreden of had er meer ingezeten? Rob: Eindtijd interesseerde ons totaal niet op dat moment, omdat we ruwweg een minuut hadden verloren door te laat aan de start te verschijnen. De ploegentijdrit was kortsamengevat best goed, zoals verwacht valt het soms tijdens de klimmetjes ff uit elkaar maar het tempo tussen de klimmen werd niet gedrukt door mensen die er doorheen zaten. Zelfs de laatste kilometers na de Cauberg werden rond de 50 km/u gemiddeld gedaan. Een goed gevoel heb ik eraan overgehouden. Maar voor diegenen die het echt willen weten, we waren 20ste geworden van de 107 gefinishte teams. Maar zonder gepruts aan de klokken van de KNWU bij de start hadden we meegedaan voor de 8ste/9de plek. Door het falen van ons bij de start hadden we onszelf een taakstraf opgelegd die meteen uitgevoerd moest worden. De straf: een tray lauwe categorie II halve liter blikken. Owjee, dat is wel een heel erg zware straf voor iets wat eigenlijk niet jullie fout was. Vertel ons jullie avonturen toen jullie de taakstraf uitvoerde. Erik: Nergens last van gehad. Rest: aaaahhh mijn hoofd alleen er aan terug denken doet al zeer. Volgend jaar weer? Jorryt: Volgend jaar is het in Toscane, ik ben erbij! Op reis Groeten uit... Redactie Vakantieverhalen in de zijn niet nieuw. Meestal worden op vakantie de mooiste (fiets-)avonturen beleefd en vaak worden deze bij de aangeleverd zodat ook clubgenoten kunnen lezen hoe gaaf het wel niet was. Bonnie en Christan hebben het zo naar hun zin gehad dat ze zelfs een authentieke postkaart naar de -redactie stuurden! Zoiets brengt een glimlach op onze gezichten. Dus mocht je een keer op vakantie zijn en een kaartje over hebben, stuur hem naar de! 16

19 17

20 Wedstrijden 29 september stond het NCK, oftewel Nederlands clubkampioenschap op de planning. Dit is een ploegentijdrit over 43,5 kilometer dit jaar. Hier start je met 6 man en moet je met 4 man finishen. Net zoals afgelopen jaar begon het bij mij voor de zomervakantie al weer te kriebelen er was een nieuw parcours bekend gemaakt. Dit jaar zou het NCK rond het lauwersmeer gebied plaatsvinden met start en finish op de kazerne aldaar. Het merendeel van het parcours is autoluw of autovrij met indrukwekkende rechte stukken over de zeedijk en terug over een N weg. Eind augustus begonnen we fanatiek met trainen meestal met een man of 7 a 8 om zo vervolgens half september tot een mooie trein te komen (bestaande uit Rob, Rene, Christan, Tim H., Lennart en Luuk). De eerste paar weken werd er fanatiek getraind maar de laatste week voor het NCK, begon het wat scheuren te vertonen en dit zou uiteindelijk een voorbode zijn van wat er op 29 september allemaal gebeurde. De voorbereiding was goed, woensdag werd er nog hard gereden op de 10 kilometer waar christan overtuigend NCK Luuk Jansen de winst naar zich toe trok. De plannen werden gesmeed. We zouden vrijdag vroeg afreizen zodat het parcours nog verkend zou kunnen worden, uiteindelijk moest dit met de auto omdat het al donker begon te worden In de huisjes aangekomen werdt ons ploeggevoel al op de proef gesteld. Met 4 man in een groot bed slapen is toch iets wat niet als ideale voorbereiding wordt gezien. Maar ondanks dat had iedereen een goede nachtrust gehad. Na het ontbijt ging iedereen alvast even een halfuurtje op de tacx om de benen alvast wat op spanning te zetten. Om half 12 zijn we richting kazerne gegaan, om half 2 was het uur u en moesten we er aan geloven. Maar eerst de fiets door de keuring en warmdraaien op de rollen. Vervolgens nog wat energie naar binnen en naar de start. Deze start heeft altijd iets magisch. Je staat met zijn zessen opgesteld en er wordt afgeteld op 4 beeldschermen om je heen alsmede een mannetje als in de tour. Om half 2 precies werd de trein op gang getrokken en rolde we over het kazerne terrein als een geoliede machine richting de grote weg, eerst een bocht naar rechts, daarna een naar links en daar was het dan. Het eerste lange rechte stuk slingerend over een fietspad bijna pal noordwaarts met de wind in de zij. Ik moest er zelf eerst even een beetje in komen maar had naar enkele kilometers mijn draai te pakken. Tot mijn verbazing begon de trein al vroeg wagonnetjes te verliezen en waren we na 5 kilometer Lennart al 18

21 kwijt, dit tot onze grote spijt. Zaten we daar nog 37 kilometer met zijn vijfen. Het draaide steeds beter en iedereen kwam lekker in zijn ritme. Na 10 kilometer staken we de weg over, de dijk op en dan 7 kilometer knallen met de wind in de rug, en die dag waaide het windkracht 6-7 dus de snelheid ging al gauw richting de 60. Ik had voor het eerst mijn 54X11 verzet nodig. Tot ieders verbazing toeterde na 2 kilometer op de dijk de auto. Ik keek achterom en zag dat Rob er af moest. Eerst dacht ik, het moet wel lek zijn, het kan niet dat Rob er af moet, de grote sterke wtos tijdrijder. Maar toch bleek het echt zo te zijn en werd er na wat getwijfel besloten om door te rijden. De snelheid ging weer richting de 55 maar de rust momenten waren korter en ook was er ingecalculeerd dat Tim eraf zou moeten na zo n 25 kilometer maar nu moet hij door blijven gaan en er aan blijven hangen. Dit betekende wel voor de rest van ons dat we nog kortere beurten moesten doen en toen vervolgens de wind zich helemaal tegen ons keerde en we 7 kilometer lang tegen de wind in moesten beuken ging het tempo er helemaal uit en konden we nog met moeite draaien. Ik, Rene en Christan wisten er aan het eind nog een aantal lange aflossingen uit te persen. Maar dat mocht niet baten. Uiteindelijk waren we nog steeds de laatste studentenvereniging. Voor mij persoonlijk was het een beetje teleurstellend ik had het gevoel dat er meer in had gezeten en had achteraf zelf zeker harder gekund voor mijn gevoel. Eenmaal terug gekomen bij de huisjes had niemand meer zin in om nog te gaan stappen en werd er gelijk richting delft gereden met nog een korte mc- Donalds stop tussendoor. Hopelijk is er volgend jaar een snellere ploeg en kunnen we dan wel de snelste studentenvereniging worden!! Ik vergeet zijn gezicht nooit meer na een kilometer af 30 waar de wind zich al weer tegen ons gekeerd was zat hij daar in het wiel van Christan, de tijdrithelm ietwat scheef op zijn hoofd, het schuim op zijn mond, zijn bril beslagen. Ik zag dat hij zich vol gaf om ons tempo bij te houden en dat het pijn deed. 19

22 Wedstrijden Eigenlijk mag ik alleen maar tevreden terugkijken op het seizoen Mijn laatste jaar als student en een jaar waarin ontzettend veel wedstrijden gereden heb. Het einde van mijn studie en het einde van het wedstrijdseizoen vertonen interessante parallellen. 30 juni Er is voldoende bewijsmateriaal. Een tien centimeter dikke stapel referenties, waarvan de meeste met ezelsoren. Een groot deel bevat tevens donkerbruine vlekken die doen vermoeden dat de koffiebeker niet altijd even rechtop stond. Op de computer een map met dertien versies van hetzelfde bestand, waarvan er vier het woord Final in de bestandsnaam hebben, geven aan dat sommige dingen misschien niet altijd zo af waren als het leek. Het is duidelijk: de scriptie is af en het enige dat nog rest is de verdediging voordat het masterdiploma in ontvangst genomen kan worden. Omdat het aan de faculteit bedrijfskunde van de Erasmus universiteit slechts eens in de drie maanden mogelijk is om af te studeren, moet ik alleen nog even wachten tot september. Ik heb het ook helemaal gehad met die klerescriptie en ik ben wel toe aan wat rust en herstel. 12 september Het is zo ver, ik mag afstuderen. Ik heb nauwelijks contact gehad met mijn begeleider en de afgelopen drie maanden heb ik nauwelijks meer naar de inhoud van mijn scriptie gekeken. Dan toch is daar het moment waar ik mijn onderzoek presenteer aan de aanwezigen terwijl het lijkt alsof mijn begeleider en co-reader nog mijn hele scriptie Einde seizoen Dirk Jonker moeten doornemen op fouten. Na de presentatie volgen een aantal vragen die van dusdanige aard zijn dat ik me af begin te vragen of er überhaupt wel iets deugt aan mijn scriptie. Na een kort beraad buiten de deur komen de twee heren terug met de uitkomst: een achteneenhalf. Oef, dat zag ik niet aankomen. Een raar gevoel besluipt me. Het is absoluut geen slechte prestatie maar het doet je toch afvragen: wat als ik de afgelopen weken nog 17 September Er is voldoende bewijsmateriaal. Een bedorven bos bloemen afkomstig uit de Ronde van Delft. Versleten kettingen, banden, cassettes en schoenplaatjes geven een indruk van de kilometers die gemaakt zijn. Krassen op de snelspanners en scheuren in de kleding doen vermoeden dat de grond af en toe van iets te dichtbij bekeken is. Honderd opengescheurde premie-enveloppen geven aan dat er flink wat spannende sprints naar de streep hebben plaatsgevonden. Het is duidelijk: het criteriumseizoen is voorbij. Ik heb het ook helemaal gehad met die klerefiets, de benen zijn verrot en ik ben wel toe aan wat rust en herstel. Bovendien is mijn frame gescheurd en valt er dus weinig op te fietsen. Komt 20

23 mooi uit. Het frame gaat met de post naar de fabrikant en er komt een glas bier voor in de plaats. Hoog tijd om te vieren dat het studentenleven er bijna op zit, want straks is het voorbij met de pret en moet er gewerkt worden. Maar oeps, wat blijkt, over een paar weken, nadat het seizoen eigenlijk al lang en breed is afgelopen moeten de studenten van Nederland het nog eens tegen elkaar opnemen bij het NSK. En shit, aangezien dit mijn laatste jaar als student is moet ik er toch wel aan meedoen. Wie organiseert er nou een wedstrijd in oktober? Ronduit belachelijk, ze kunnen toch niet verwachten dat ik hier nog voor ga trainen? 6 Oktober Het NSK is morgen. In de stijl waarop ik ook mijn studie heb gehaald moet ik toch ook het studentenwielrennen uit kunnen spelen? Niks doen en op het laatste moment nog even een sprintje trekken. Gisteren heb ik een nieuw frame ontvangen, precies op tijd dus voor de koers van morgen. 7 Oktober Strakblauwe lucht, weinig wind, een nauwelijks technisch parcours en de laatste 800 meter in een kaarsrechte lijn. Als dit geen sprint wordt dan weet ik het ook niet meer. En ik ben toch de beste sprinter van al deze studenten? Het plan is dus simpel: in het peloton blijven, in de laatste 3 rondes naar voren rijden en vervolgens de sprint winnen. Oef. Het valt toch wel tegen, na drie weken stil zitten en bier drinken is het al een aardige opgave om gewoon bij te blijven in het peloton. Maar het blijft zoals voorspeld netjes bij elkaar en Lokate en Mega Mindy loodsen me aan het einde netjes naar voren. Ik had immers beloofd dat ik het wel af zou maken in de sprint. De laatste ronde 21 trekt Mindy nog even alle registers open tot hij in de laatste bocht geparkeerd staat. Maar hierdoor zit ik wel helemaal vooraan met nog 800 meter tot de finish. Het is onrustig en één renner denkt het in zijn eentje vol te houden tot het einde. Ik verlies een paar posities en met 700 meter te gaan kan ik nog maar net op tijd bij Jelle in het wiel springen die mij 200 meter verder perfect op de derde plek in koers afzet. Het is nu even gokken: er rijdt nog steeds een renner vooruit, maar die ga ik dus mooi niet terugpakken. Gelukkig blijft de renner vóór mij wel volle bak rijden. Het is wind mee en ik heb al een uur geleden besloten dat ik op 250 meter moet gaan. Handig dat de organisatie hier elke 100 meter bordjes langs de weg heeft gezet! 400, 300 Bam, ik schiet ervandoor, vol vermogen. De renner voor me is al gepakt, op naar die eenzame renner die al een kilometer voorop rijdt. Met 100 meter te gaan lijkt alles nog goed te gaan, maar 10 meter verder schieten de benen vol en wil het niet meer. Van rechts komen ineens twee nog rappere mannen opzetten De laatste renner wordt op minder dan 50 meter voor de streep gepakt maar het doet er niet meer toe: de strijd is verloren. Ik moet genoegen nemen met een derde plek. Oef, dat zag ik niet aankomen. Een raar gevoel besluipt me. Het is absoluut geen slechte prestatie maar het doet je toch afvragen: wat als ik de afgelopen weken nog

24 Trainen Als Tour du Jour ons iets heeft geleerd, dan is het wel dat fietsen op een Tacx schijnbaar erg populair is binnen WTOS. Hoe komt dit nou zo? Wat is er zo mooi aan Tacxen? Laten we eens de voordelen bekijken van Tacxen: je kan super efficiënt trainen want de omstandigheden zijn veel constanter dan buiten. Je hoeft niet op te letten waar je rijdt, want je staat stil, hierdoor kan je je volledig focussen op de training. Omdat je binnen zit, heb je geen last van weersomstandigheden, verkeer of het gebrek aan daglicht s avonds. Ook hoef je minder lang warm te rijden en hoef je minder kleding te dragen, waardoor je minder tijd kwijt bent aan je trainingen. Bovendien kan je door de hoge weerstand veel makkelijker krachttraining doen dan buiten, gezien er in Nederland weinig lange klimmen zijn. Maar er zijn natuurlijk ook nadelen. Meestal zit je toch alleen te trainen, even lekker ouwehoeren zit er niet in. De motivatie moet je dus ook volledig uit jezelf halen, er zijn geen demarrages of plaatsnaambordsprints. Omdat je altijd een constante weerstand hebt zijn geen momenten waarop je even lekker kan uitrollen, geen bochten, geen variatie in parcours. Dit maakt duurtrainen op de Tacx enorm eentonig en saai. Er is tenslotte geen variatie in uitzicht en je zweet liters vocht uit je lichaam. Gelukkig bestaat er binnen WTOS een hoop Tacxervaring dus met Tacxliefhebbers Rik en Rob hebben we eens gekeken hoe we de trainingen zo leuk en effectief mogelijk maken: Tacxen Multitacxing Rik krijgt het nog wel eens voor elkaar om zijn gordijn in zijn achterwiel te rijden tijdens het Tacxen. Zo maakt hij van de training gelijk ook een core stability/behendigheidstraining. Rob rijdt gemiddeld vier keer per jaar lek op de Tacx, zo traint hij ook het banden wisselen tijdens het Tacxen. Andere goede bezigheden tijdens de training zijn gamen op de mobiel of klussen aan de fiets: volgens Rik is een Tacxtraining het ideale moment om je stuur af te stellen. Ten slotte doet een fiets op een Tacx ook prima dienst als droogrek. Afleiding Omdat wielrennen niet echt een sport is waarbij je helemaal gefocust moet zijn op je techniek is het wel handig om wat afleiding te hebben. Muziek is een populaire optie, maar een tv voor je neus is toch wel ideaal. Een goede motivatie om een lange duurtraining te doen is om je voor te nemen om een complete film uit te fietsen. Probeer tijdens intervaltrainingen geen ingewikkelde films of series te kijken waarbij het verhaal belangrijk is. Een 22

25 kanaal zoals Discovery Channel is dan beter, want om naar Krabvissers te kijken heb je weinig aandacht nodig. Moraal De beste manier om effectief te trainen is toch wel door veel moraal te hebben. Met een duidelijk en ambitieus doel in het achterhoofd zal een training een stuk beter gaan. Rik draait puur op moraal wel eens duurtrainingen van 4,5 uur op de Tacx. In één weekend kwam hij onlangs zelfs op 8 uur Tijd dus om een aantal mooie wielerfilms en samenvattingen van koersen op te zoeken en moraal op te doen om te trainen. Koeling Omdat er binnen geen wind is, wordt je erg snel warm. Dat is een voordeel aangezien je snel warm gereden bent, maar een nadeel omdat je lichaam tijdens de training veel energie kwijt is aan de warmteregulering van het lichaam. Zorg daarom voor minimaal 23 één goede ventilator, twee is zelfs nog beter. Hoeveel maakt dit dan uit? Voor Rob toch minimaal 30 watt en minimaal een liter vochtverlies per uur. Afwisseling Veel mensen schaffen een Tacx aan voor de winter, een periode die traditioneel gezien wordt om duurtrainingen te doen. De Tacx is alleen niet het ideale apparaat voor duurtrainingen, omdat het erg eentonig en saai is, en een half uur duurtrainen binnen voelt aan als een eeuwigheid. Beter is het om intervalen krachttrainingen te doen. Zo gaat de tijd sneller voorbij en bovendien ga je van deze trainingen veel harder fietsen dan van duurtrainingen. Data Zorg op z n minst voor een hartslagmeter en het liefst ook een cadansmeter of fietscomputer op het achterwiel. De hartslagmeter zorgt ervoor dat je binnen je zones blijft, met de snelheidsmeter kan je controleren

26 of je intervallen wel constant genoeg gaan. Het beste trainingsapparaat is natuurlijk een vermogensmeter, maar gezien de prijs hiervan is dat niet voor iedereen weggelegd. Trainingen Warming up en cooling down zijn belangrijk: ene meneer Wiggins zit na elke etappe nog even een stukje uit te fietsen op een trainer... Welke Tacx? Het ligt er een beetje aan wat je precies van plan bent welk apparaat het meest geschikt is. De meest simpele uitvoering is prima geschikt voor duurtrainingen en matige intervaltrainingen. Wil je krachttrainen en zware intervaltrainingen doen dan heb je een hoge (magnetische) weerstand nodig, het liefst een die verstelbaar is vanaf het stuur. Aanrader is de Satori van Tacx, of de Booster als het wat meer mag kosten. Een speciale buitenband is iets stiller en slijtvaster, maar schaf deze alleen aan als je ook een apart achterwiel gebruikt voor de Tacx. De slijtage aan de band valt over het algemeen best mee als je de weerstand niet (zoals vaak gebeurt) te strak op het achterwiel draait. Een speciale Tacx-fiets is handig, maar niet nodig. Er bestaan een hoop spookverhalen maar frames worden niet slapper en gaan zeker niet kapot van Tacxen. Om effectief te kunnen trainen op de Tacx dien je ten eerste een doel te hebben en hiervoor een trainingsschema te maken. Hiervoor verwijzen we graag door naar Apparaten die het vermogen meten, of die een optie hebben om virtueel te trainen zijn leuk, maar maken de training nauwelijks leuker. Alleen wanneer het Tacxen zonder deze opties bevalt moet je dit in overweging nemen. Bovendien is een vermogensmeter pas echt handig wanneer hij op de fiets zelf zit. Deze worden gelukkig steeds goedkoper, dus dat is wellicht een betere investering dan een virtual reality trainer. 24

27 Een dag uit het leven van de G4 Woensdag 7 november. De dag na de maandelijkse WTOS borrel. 13:39 aan: de G4 Afgelopen nacht...? 13:58 Dicker: De halve G4 ligt in coma na afgelopen nacht. 3x maal raden welke members... 17:05 Erik: Ik ben weer wakker.,..voor de tweede keer vandaag :P Was weer een mooie borrel! 17:12 Erik: Wat hebben jullie met Basem gedaan? 18:28 Rob: Tering-so-de-knetters wat was ik ver van mijn padje af. Kben nu ook net pas uit mijn bed... vanochtend emmertje vol... nog steeds een beetje houten kop. Man o man mijn laatste kater is lang geleden. Echt niet tof zo n kater MAARRRR het was mooi! Die Basem wat een held. We (Thymen, Erik, ik en een paar lelijke chicks) gingen dus weg uit de OJ naar Basem. Iemand zei het woord koers (misschien was ik het zelf ook wel) en ik vollebak zonder om te kijken naar Basem. Alles dicht leek het... ik dus netjes door de straat mijn fietstje heengeslipt toch ff dubbelchecken of hij wel echt dicht is. Bij je tweede vader gaat de deur nou eenmaal ook altijd open. Ik aankloppen... En daar zat ie: mijn stille held weggekropen in een hoekje en hij kijkt me raar aan van: Gast wat moet je, ga weg. Toen 25 Ultieme onzin herkende hij me, zijnde lid van de G4 (de G4 heeft nou eenmaal privileges) gingen alle sloten van de deur los. Dat waren er best veel trouwens en de deur ging met een ferme zwiep open. Ik pinkte een traan van vreugde weg bij het wederaanschouwen van mijn tweede vader (best een mooie zin toch?!). De G4 handshake volgde daarop snel en ik wist al: alles komt goed. Thymen sloot daarna ook aan en Basem zei de verontrustende woorden: Wat willen jullie hebben? Woorden schoten me te kort, ik was zo verrot dat ik niet eens meer één gerecht kon opnoemen dat op zijn kaart stond. Na een diepe denksessie kwamen dan toch de woorden Burrito schotel uit mijn mond en Thymen schoot ook in zijn standaard-openingszin: Doe mij maar een grote kapsalon! Uiteraard als goede zonen hebben we ons paps geholpen bij het bereiden vd maaltijd. Als een ge-oliede machine knalden we de kapsalons eruit. Thymen heeft de opmaak van mijn burrito schotel tot in de kleinste details geperfectioneerd. En daarna hebben we gegeten! Paps had al snel door dat bij goed eten ook een drankje hoort en daar stond een pretcilinder mij al weer aan te staren. Toen wist ik al: Dit is die ene te veel, dus nam ik er nog een. Daarna nog met Basem over de ditjes en datjes van het leven gehad en voor je het wist is het dan al weer 7:30. De verhalen van vanochtend na mijn eerste slaap zal ik jullie besparen... MAAR het was mooi!

28 WTOS-koersen Ineens schiet ik wakker vanuit mijn slaap, heel even heerst er twijfel en onduidelijkheid in mijn hoofd, waarom wordt ik zo opeens wakker? Dan weet ik het weer: clubkampioenschappen mountainbike en weg, dat is waar ook. Normaal trek ik eerst de dekens nog wat verder over mijn hoofd heen voordat ik de onderhandelingen met mezelf begin over wanneer ik de warmte van mijn bed echt ga verlaten. Maar vandaag is alles anders, vandaag is het ck, had ik dat al gezegd? Tijdens het ontbijt begint de koers eigenlijk al. Met zowel de mountainbike als de wegwedstrijd in het verschiet schotel ik mezelf een bak havermoutpap voor waar je u tegen zegt. En of die dan ook even binnen tien minuutjes weggezet kan worden. Opzich is dat geen groot probleem ware het niet dat de zenuwen ook langzaam al een rol beginnen te spelen. Terwijl ik in mijn hoofd steeds weer de hele middag doorloop begint de twijfel over de logistiek steeds verder toe te slaan. Na alle mogelijkheden uitvoerig getoetst te hebben en een blik of tien op de klok (de zenuwen gieren ondertussen echt door het lijf) besluit ik om niet met twee fietsen naar het Elsenburgerbos af te reizen, maar gewoon tussen de wedstrijden door thuis van fiets te wisselen en wat te eten. Dat geeft mij tussen de wedstijden door wat minder tijd, maar dan weer ik in elk geval zeker dat ik wel op tijd bij het mountainbiken ben. Tijdens het verkennen van het mtb rondje komt er al wat meer rust in mijn lichaam. De steile moeilijke klim met wortels fiets ik twee keer netjes omhoog en ook de rest van het rondje ligt er goed bij. Een combinatie van zware klimmetjes in het gras en mooie lange afdalingen aan de achterkant van het bosje geven mij een goed gevoel. Zowiezo ben ik er eigenlijk wel klaar voor, zowel fysiek als technisch ben ik sterker dan ooit. En waar ik de afgelopen jaren altijd net buiten de pot piste hoop ik dit jaar zo erg dat al die jongens er weer zijn. Vooral Bas Ausems die vorig jaar ineens beresterk aan CK MTB & Weg Christan Teunissen de start stond zou ik graag vandaag nog eens tegenkomen. Helaas blijkt Bas niet aanwezig. Daarintegen verschijnt er alsnog een mooi en sterk deelnemersveld aan de start, Marcel van Leeuwen, Erik Nienhuis, Mega Mindy en Tim Snijders op zijn crossert. Om nog een goede wegwedstrijd te kunnen rijden bestaat mijn raceplan voor de mtb wedstrijd uit twee delen, energie sparen en waar mogelijk winnen! De eerste klim van de wedstrijd kan ik me nog een beetje inhouden. Op het punt waar het parcours een fietser breed wordt laat ik Erik als eerste voor mij gaan. Maar als ik naast me voel dat Marcel het ook op de tweede plaats gemunt maak ik me breed en claim ik mijn plek. Wanneer ik bij de tweede klim hoor hoe Marcel naast mij versnelt om mij en Erik in te halen is het hek van de dam. Op dat moment verandert mijn raceplan in een milliseconde naar f*ck sparen, ik wil winnen, winnen, winnen! Na mijn versnelling in de eerste ronde probeer ik vanaf ronde twee een fijn tempo te vinden wat ik de rest van de race vast kan houden. Ik durf niet te langzaam te gaan rijden omdat in mijn hoofd de andere snelle mannen nog steeds op mijn hielen zitten. Op de klimmen geef ik redelijk gas en in de afdalingen neem ik hier en daar wat risico om ook daar tijd te pakken. Zelfs als ik mensen begin te dubbelen begint er nog niks te dagen en blijf ik mezelf voorhouden dat ik moet pushen om iedereen voor te blijven. Pas als ik Marcel (de nummer twee in de wedstrijd) tijdens mijn achtste ronde in het vizier krijg ben ik in staat om mezelf 26

29 ervan te overtuigen dat er nu echt niks meer kan gebeuren. Uiteindelijk lukt het ook in die laatste ronden niet honderd procent om echt te sparen, daar ben ik nou eenmaal te fanatiek voor. Na ook marcel gedubbeld te hebben kom mag ik als eerste tussen de twee oranje pilonnetjes doorfietsen. En wat voelt dat lekker zeg! Na me thuis is mijn snelpak te hebben gewrongen en met wat verse suikers in mijn maag ben ik voordat ik het weet alweer opweg naar de Spartaan. Onderweg heb ik even tijd om het geheel door te lopen. Even zie ik mezelf al de dubbel pakken, maar eigenlijk weet ik ook best dat dat bijna onmogelijk zal zijn. Omdat ik mijn buit eigenlijk al binnen heb besluit ik aanvallend te gaan rijden. Wie niet waagt wie niet wint, en wie weet krijg ik wel de juiste mensen mee. Tijdens het begin van de wedstrijd bekruipt me steeds meer het idee dat het dezelfde gesloten sprinterskoers zal worden als vorig jaar. Sommige individuen rijden alle gaten dicht alsof ze flink betaald worden door hun kopman. Dus begin ik mijn plan uit te voeren. Vaak stokt de aanval al redelijk snel en komt het peloton onder aanvoering van een van zijn locomotiefs al snel weer terug. Maar naarmate de wedstrijd vordert begint ook het peloton de koers te voelen. Gelukkig ben ik niet de enige die graag de aanval kiest, ook Wouter, Anton en Tim Foppen hebben er wel zin in. Op driekwart van de wedstrijd ben ik ineens weg van het peleton, er wordt getwijfeld achter me waardoor ik solo ineens een flink gat mag slaan. Het lange rechte stuk met wind tegen doet al bij mijn eerste solo passage pijn. Terwijl mijn benen vollopen met zuur begin ik tegen mezelf te praten. En nu tijdrijden luie aars, stoempen, rammen, beuken, harken, zweten alles mag zolang je maar tempo houdt! Na een aantal rondjes in mijn eentje komt ineens Foppen naar me toe gereden. Ik hou even de benen stil zodat we sneller van elkaar zog gebruik kunnen maken en daarna kan ons avontuur weer verder. We overleven een flink aantal ronden als kopgroep maar moeten uiteindelijk toch in het stof bijten. Terug in het peleton schudden we nog even handjes en bedanken elkaar voor de mooie samenwerking. Ik ben tevreden met de poging, alleen is die Foppen toch wel wat klein om bij uit de wind te zitten. De rest van de koers voelt voor mij voornamelijk als een machtsstrijd tussen het hoofd en de benen. Waar het hoofd steeds weer het perfecte moment ziet om weg te springen hebben de benen het wel een beetje gezien. Aan het begin van een versnelling doen ze nog vrolijk mee, maar steeds sneller zakken ze verdoofd van het melkzuur terug in hun wereld van luiheid en bankhangen. Anton heeft daar blijkbaar minder last van en weet op het perfecte moment samen met Rene te ontsnappen uit het peleton. In de eindsprint doen de klapkuiten hun werk en moet Rene het onderspit delven. Een mooie winnaar die op een mooie manier de koers naar zijn hand heeft gezet. Gefeliciteerd Anton, je bent een held! 27

30 Beste WTOS er! Net als voorgaande jaren organiseert WTOS weer een KennisMakingsKamp (KMK). De ideale gelegenheid om als nieuw lid kennis te maken met de vereniging en de overige leden. We hebben dit jaar een ware lustrumeditie van het KMK in het verschiet. Eind april zal de WTOS karavaan richting de Vogezen vertrekken waar wij gaan genieten van een nieuwe omgeving en zeer veel mogelijkheden voor zowel de wegrenner als de MTB er. Voor het KMK van 2013 geldt: verder, hoger en langer. Verder omdat het KMK nog nooit zo ver van huis was, hoger omdat de heuvels in de Ardennen niet te vergelijken zijn met de bergen in de Vogezen en vooral langer omdat we maar liefst vier dagen mogen vertoeven in dit prachtige landschap. Stijg jij met WTOS naar grote hoogte? Binnenkort zal de online inschrijving van start gaan. Houd daarvoor het prikbord in de gaten en schrijf je snel in via het online inschrijfformulier op wtos.nl! Hieronder de praktische informatie: Wat: KMK Lustrumreis 2013 wegrenners en MTB ers Kruth, Vogezen, Frankrijk vrijdag 26 april maandag 29 april (we zijn voor Koninginn- 100,- euro, inclusief (fiets)vervoer, accommodatie, eten en Wie: Waar: Wanneer: enacht terug) Inschrijfgeld: drinken Mocht je vragen, opmerkingen of suggesties hebben, schroom dan niet een commissielid op de borrel/activiteit/training aan te spreken of te mailen naar De KMK-commissie Jeroen Dicker, Thymen van Duin, Axel Koper, Guido Veltman 28

31 Wintertraining Tim Foppen Help hoe kom ik de winter door? Iedereen kent het wel, als in de zomer het zonnetje schijnt haast je je naar huis om nog een rondje te gaan fietsen. Als het koud is en waait en ook nog is regent dan blijf je natuurlijk liever binnen om nog wat werk af te maken of om op de bank te hangen en bier te drinken. In dit stukje enkele tips die ik zelf toepas om toch met een goede conditie de winter door te komen. (voor meer info over trainingsvormen voor beginners: of mail onze eigen trainers voor een trainingschema en begeleiding via Oktober: De maand van het bier! Ja bier inderdaad, na een lang seizoen is het altijd goed om een aantal weken rust in te bouwen. Dit betekent meer tijd voor andere zaken. Speel in oktober altijd de borrels uit en maak je vooral niet te veel zorgen over je conditie. Een goed afgetrainde wielrenner kan best een vetlaagje gebruiken in de winter. Anderzijds, in oktober kan het vaak nog mooi weer zijn, dus zorg dat je ook af en toe nog op de fiets springt, het blijft toch je (liefste) hobby! November: Nog meer bier! Je begint vast bijna te denken dat dit stukje door één van de baby4 geschreven is, niets is minder waar. Ook in november staat de geelgouden cilinder nog steeds centraal in het leven van de fanatieke wedstrijdrenner. Maar er begint toch zo langzamerhand iets te knagen, vetpercentages boven de 15%, brak in je bed liggen terwijl buiten de zon schijnt, juist je hebt weer zin om te gaan trainen! Ga dus wielrennen wanneer je kan, wil en zin hebt. Niet gelijk tochten van 4 uur, maar begin met rustig 1,5 uur na een dag colleges volgen op de TU. Zoals Malaya wel eens zei, alle uurtje die je in november op de fiets zit, hoef je in april niet meer in te halen. Probeer ook andere vormen van wielrennen (baan, veld, vossenjacht) of zelfs hele andere sporten (schaatsen, hardlopen, krachttraining). Hou je conditie 29 Training op peil of laat hem in ieder geval niet veel verder inzakken. December: Pepernoten, kerstdiner, oliebollen In december begint de winter echt toe te slaan, de dagen worden nog korter, de temperatuur begint structureel onder de 5 graden te blijven overdag. Toch valt in deze maand je winst te behalen. Je hebt als het goed is weer redelijk wat getraind in de vorige maand (uurtje of 6-8 per week) en dus is het tijd om dit verder uit te bouwen. Blijf vooral een aantal dingen aan te houden: Ga niet met tegenzin op de fiets zitten, probeer bij slecht weer alternatieven te zoeken (tacx, spinning, baan, core stability, krachttraining) Ga trainen met een groep, hierdoor hou je het langer vol, is het minder koud doordat je uit de wind zit en vooral is het veel gezelliger. Pak wanneer het kan nog steeds een feestje hier en daar mee, maar probeer te minderen ten opzichte van de voorgaande maanden, je gaat meer trainen dus heb je meer energie nodig! Voor mij persoonlijk is de kerstvakantie altijd een belangrijk trainingsmoment. Twee weken vrij, en dus kan je hier veel van je training vrij indelen. Erg goed om wat extra uurtjes bij te trainen, daarnaast ben je flexibel dus kan je de ergste regenbuien ontwijken. Ik hou het in december op een uurtje of 8-10 per week. Januari: Eerst champagne, daarna trainen Veel wielrenners beginnen hun serieuze leventje op 2 januari. 2 januari ja. 1 januari ben je als het goed is nog dronken en brak van de champagne van de avond ervoor. Waar je in de voorgaande maanden `slechts een beetje hebt aangeklooid is 2 januari het startmoment voor de meeste trainingsschema s.

32 Je hebt je conditie onderhouden in november, duurvermogen opgebouwd in december. In januari ga je hier mee door. Eerst probeer je de duurtraining nog verder op te voeren. Snel zu je merken dat de kou je verhindert om daadwerkelijk 3 á 4 uur op de fiets te zitten. Je moet dus intensievere blokjes in bouwen. Je begint met de zogenaamde D2 blokjes (iets intensiever dan duurtraining) vervolgens ook D3 blokjes (tot je omslagpunt). Deze intensievere trainingsvorm voer je uit in blokken omdat ze te zwaar zijn om een hele training lang vol te houden. Als je te vaak en te lang intensief traint kun je overtraind raken. Ik zorg dat ik in januari ongeveer uur per week train (dus inclusief andere trainingsvormen) Februari: Trainingswedstrijden en trainingskamp! Het is februari, je hebt ondertussen je duurvermogen en intensieve duurvermogen getraind. De zogenaamde koersgeilheid is in februari bij mij altijd op zijn top. Geen gezeik meer van trainingsrondjes, je wil wedstrijden rijden. Dat komt goed uit. In februari beginnen meestal de wedstrijden bij Ahoy en de Coureur. Zaterdag en zondagochtend kan je je vormpeil meten bij deze twee voorjaarscompetities. Erg fijn, je wordt niet meer gedicteerd door je horloge of kilometerteller wat betreft de blokjes, nee je doet ze gewoon automatisch tijdens de wedstrijd, aanzetten na de bochten, een keer wegspringen in een groepje, even op kop rijden en dan weer plaatsnemen in het peloton. Allemaal natuurlijke manieren waarop verschillende vormen van training aan bod komen. Zelf probeer ik altijd in februari een weekje de zon op te zoeken. Mallorca en Calpe zijn hiervoor uitermate geschikt. Op trainingskamp doe je nauwelijks meer dan fietsen/vreten/slapen dus gegarandeerd een extra boost voor je conditie! Het is ook het uitgelezen moment voor het kweken van de eerste lijntjes op armen en benen. Dit is goed voor de moraal en demoraliseert tegenstanders zonder! In februari train ik nog net zoveel als in januari, met uitzondering van het trainingskamp waarin je al snel boven de 20 uur uitkomt. Maart: Het is bijna zover, het seizoen kan beginnen! Na twee, misschien wel drie intensieve maanden van training, vele trainingskoersen en een geweldig trainingskamp is het eindelijk maart. Tijd voor koers, echte koers, knaken verdienen met premies en eindprijzen: het criteriumseizoen is begonnen. Je zal merken dat je een grote voorsprong hebt op zij die niet hebben doorgetraind in de winter. Buit dit voordeel zo lang mogelijk uit want vooral aan het begin heb je er baat bij! April: De eerste pannenkoeken waren voor de kinderen, nu het echte werk! In april staan de eerste belangrijke wedstrijden op het programma. Denk hierbij aan de Brabantse klassiekers, Tour of the North en nog een paar KNWU wedstrijden in de omgeving waar je graag goed wil presteren. Je bent nu in topvorm en kan hem alleen nog maar uitbreiden door wedstrijden te rijden; je wintertrainingsschema is ten einde! Ultieme onzin Eerder in deze kon je al het avontuur op het WK ploegentijdrit lezen. Wat je daar echter niet kon lezen was het volgende stuk proza. Geschreven door de Krabvisser, beter bekend als de bermridder, maar die voor zijn moeder en vader nog steeds gewoon Erik blijft. Waarom tijdrijden kut is Erik Altena & Rob Lokate Het verhaal waarom Erik zo n hekel heeft aan tijdrijden maar zo extreem veel houdt van criteriums inclusief een genuanceerde reactie van Rob valt hiernaast te lezen. 30

33 Erik: Als je een renner die een hekel aan tijdrijden heeft een ploegentijdrit laat rijden wordt het een moeilijk verhaal, helemaal zonder opzetstuur. Hoeveel moraal je van te voren ook hebt, daar is niet tegenop te trappen met zo n druppelhelm op je kop. In een criterium heb je het publiek, de bel en een peloton om je te vermaken tijdens de koers. Heerlijk om de spanning in de ronde voor de premiesprint te voelen, het gevloek als er niet hard genoeg wordt doorgetrokken en de frustratie bij de concurrent als je de deur voor je concurrent dichtgooit. Zodra je de jury al hoort roepen: sprinten doe je in een rechte lijn dan weet je genoeg, de concurrentie is al kansloos en jij komt met een voldaan gevoel over de streep. Maar bij tijdrijden niets van dat alles... Je rijdt in een treintje, achter elkaar naar elkaars reet te turen. Met een ervaren tijdrijder als de heer Lokate wordt alles finaal aan gort getrapt en is er van het uitzicht niets anders meer over dan een vage waas. In die waas bewegen twee benen. Daartussen bevinden zich twee vlakken die als een malle ronddraaien. Zodra er minder dan vijf centimeter tussen die vlakken zit is het goed. Wordt dat gat groter dan zit je in de problemen. Terugkomend tot de criteriums. Daar zie je af en toe diezelfde waas als je de premie te pakken hebt. Maar daarna wordt het rustig, een paar oude bazen leggen het tempo strak maar er heerst dan een serene rust in het peloton. Er is tijd om met elkaar te overleggen, strijdplannen te smeden maar belangrijker nog te overleggen waar de parels in het publiek staan. Ik zal nooit die keer vergeten daar in Brabant, na die twee vluchtheuvels afgezet met strobalen. Rood jurkje rechts naast die boom, minimaal cup C. Zodra je geroepen hebt zie je mensen omkijken maar ze zijn te laat. Iedereen maakt zich op voor de volgende ronde, zorgen dat je rechts in het peloton zit en je bril recht op je hoofd zetten en met de beste lach langsrijden. Je raad al waar ik de volgende ronde mijn demarrage plaatste... Tijdens het rijden van een ploegentijdrit heb je geen tijd voor dit vermaak. Lange rechte stukken zonder bochten waar je weer 31 een paar meters goed kan maken is nou eenmaal niet mijn sterkste kant. Gelukkig kon ik een aantal keer het tempo voor die gasten omhoog schroeven voordat het gat tussen die schijven groter werd dan die 5 cm. Harken om erbij te komen. Daar is geen eer meer aan te behalen. Als er een beul op kop gaat rijden met een volledige tijdritfiets inclusief disc wheel ben je kansloos. Na je kopbeurt niet meer aanhaken betekent beginnen met uitrijden Waarop de genuanceerde reactie van Rob Lokate was: Rob: Wat een lulverhaal, Erik, we hebben het nu over een ploegentijdrit en jij loopt weer te blaten over die suffe criteriums. Ik zal de lezers even haarfijn uitleggen wat een criterium is: Een criterium is een wielerwedstrijd waar je een kort rondje duizelingwekkend vaak moet rijden. Dan is er ook nog zoiets als een premiespurt dan wordt de bel gerinkeld en dan zie je de pupillen van de renners groter worden alsof ze allemaal aan de XTC hebben gezeten. Let maar eens op, beste lezers, bij het ingaan van de premieronde rijden alle renners nog met een enkele bovenbuis, maar op de streep waar de premies verdeeld worden rijden de eerste 10 premie-geile renners met een dubbele bovenbuis. Als je je kruit op de juiste momenten afschiet dan kun je inderdaad wel met een leuk bedrag naar huis toegaan bij criteriums, maar daar moet je je leven wel eens voor in de waagschaal stellen. Stem van Morgan Freeman: En zo zie je, beste lezer, dat deze goede vrienden het niet altijd met elkaar eens zijn. Maar de moraal van het verhaal blijft dat ze beide van wielrennen houden. En dat kan ongeacht hun grote verschillende visies er toch voor zorgen dat ze samen bij papa Basem een hapje gaan eten als broers.

34 Wedstrijden Terwijl de bladeren beginnen te verkleuren en het merendeel van de amateurwielrenners al met hun lange poten op de bank ligt, reizen Erik, Dirk en ik zondag 16 september af naar Rotterdam-Zuid om de eer van WTOS te verdedigen. Daar staat namelijk de Ronde van Vreewijk op het programma, een wielerspektakel dat de gehele wijk vermaak biedt, met naast het criterium onder meer nog een dikke banden race én een wedstrijd voor scootmobielen. We arriveren in Vreewijk onder een zacht nazomerzonnetje. Nadat de scootmobielen de hobbelige straatstenen zijn over getrild en de winnaar zijn kunstgebit weer heeft gevonden kunnen wij beginnen aan de parcoursverkenning. Het rondje is in totaal zo n 800 meter lang, en bevat twee lange rechte stukken en twee U-bochten, waarvan de laatste zo n 200 meter van de aankomststreep ligt. Bij de start wordt het nogmaals duidelijk dat het einde van het seizoen nadert, gezien er zich maar een man of twintig melden. De benen voelen goed, dit kan een mooie uitslag worden. Favoriet Robert de Poel beantwoord wat vragen van de speaker, de armstukken gaan uit, Erik legt zijn broek nog even op de streepjes, en de koers kan beginnen. De Spartaan-renner voor me, die ik gisteren in Voorhout net twee centimeter voor heb kunnen blijven, krijgt het meteen op zijn hielen en trekt na de eerste bocht flink door. Met volle kracht probeer ik het wiel te houden, maar tevergeefs. Pas na vijftig meter zit ik weer goed in het wiel. Zijn de benen dan toch niet zo goed? Na vier ronden heb ik het juiste verzet gevonden en gaat het een stuk gemakkelijker. Voor de bocht zo dicht mogelijk op m n voorganger, twee tandjes terug schakelen en in het wiel de bocht uitversnellen. Ik probeer me zo veel mogelijk van voren te houden wat elke tussensprint een klassering oplevert en bovendien een pak energie scheelt in de haarspeldbochten. Rotterdam Vreewijk Anton van der Meer Na de laatste haarspeldbocht is het twee honderd meter tot de streep. Te weinig om nog te kunnen speculeren, te veel om niet te schakelen. Als je hier niet bij de eerste drie zit in de laatste ronde ben je geklopt. Half koers breekt het. Ik zit bij de eerste zes. We bouwen een comfortabele voorsprong uit en speculeren begint. De aanvallen volgen elkaar op. Poef, daar springt weer een renner weg. Ik spring mee, neem over, kijk om. We zijn los. Nog twee ronden, we hebben inmiddels 30 meter. De bel klinkt, nog één ronde. Ik kijk om, nog steeds 30 meter. Achter ons begint het uiteen te vallen. We hebben de één na laatste bocht gehad, nog één keer omkijken. Robert de Poel is bezig de oversteek te maken. Hij sluit aan, ik neem de kop en ga als eerste de laatste bocht in. Nu meteen beginnen met sprinten. Nog honderd meter, ik kijk niet om maar sprint. Nog vijftig meter, ik zie nog steeds geen voorwiel komen. Ik passeer de streep en durf nu pas m n handen van m n stuur te halen. Ik juich en kijk om, De Poel zit op een meter of twintig. De overwinning is binnen. Met de kusjes van de rondemiss en een mond vol tanden bij het interview op het podium komt er een einde aan een geslaagde dag in het zuiden van Rotterdam. 32

35 Enquête Redactie Vereniging Hoe kunnen wij de beter maken? Dit is een vraag die de -redactie zichzelf steeds weer stelt. We zijn altijd op zoek naar verbeteringen. Nu zijn wij benieuwd hoe de WTOS er de ziet. Wordt hij uberhaupt wel gelezen? Moet de inhoud anders? Hoe kunnen we er nu voor zorgen dat er meer mooie fietsverhalen geschreven en ook gelezen worden? Vandaar deze enquête. Om een goed beeld te krijgen willen wij je vragen om deze enquete in te vullen. Dit kan digitaal, via onderstaande link of QR-code, of per post via onderstaand formulier. Lees jij de? O Ja O Nee O Een beetje Zo nee, waarom dan niet?... Hoe vaak zou jij de per jaar willen ontvangen?... Is de verstrekte informatie in de nog wel relevant? Helemaal niet <-> Zeker wel O O O O O Bied de voldoende kwaliteit? O O O O O Bied de voldoende kwantiteit? O O O O O Maak je gebruik van de ledenlijst? O O O O O Bewaar je alle 's? O O O O O Maak je gebruik van het digitale -archief op de website? O O O O O Gebruik je vaak de website? O O O O O Zou je het erg vinden als de papieren verdwijnt? Zou je het leuk/handig vinden als de digitaal verschijnt? O O O O O O O O O O Hecht je veel waarde aan recente artikelen? O O O O O Ben je bereid om een stukje te schrijven voor de? O O O O O Waarvan wordt jij graag op de hoogte gehouden? 33 O O O O O O O O Wedstrijdverslagen Vakantieverhalen WTOS-evenementen Verenigingsinfo Trainingstips Technische achtergronden (Fiets)voeding Interviews O Anders, namelijk:...

36 Op reis Het heeft iets te lang geduurd voordat ik goed en wel begonnen ben met dit stukje schrijven. Soms moet je dingen laten rijpen voordat ze lekker gaan smaken (kaas bijvoorbeeld, of wijn). Zo is het meestal met dingen uit Italië in ieder geval. Nu dus ook, met een lekker zomers verhaal voor in de wintercorsa. Het mooie van verhalen laten rijpen, en dan wielerverhalen in het bijzonder, is dat doorgaans de heroïek lekker aangedikt wordt. Bergen worden hoger dan ze al waren, het woei net even harder en die hongerklop was echt verschrikkelijk. Natuurlijk is daarvan in dit verhaal totaal geen sprake. Met niet minder dan 13 man werd ergens in de zomervakantie koers gezet naar het land van de beloofde zon: Italië. Omdat zonneschijn na regen komt, moesten we dus wel eerst door Oostenrijk. Na een reis met vertraging smaakt het eerste biertje bij aankomst wel lekkerder. Evenals de eerste fietsrit. Vacance in Italia Jos Koop De komende 10 jaar zal er in deze streek geen vogel meer te vinden zijn, aangezien Been ze met zijn onbehoorlijk hard piepende achterwiel allemaal heeft verjaagd. Na 10 rondjes in dorpje Arabba was een lokale fietsenboer gevonden die het kon fixen. We konden dus weer verder met de pittige passo Fedaia. Bovenop tijd voor een cola en een snelle blik op de Tour-etappe van de dag. Een geweldig mooie afdaling voordat we aan de laatste klim van de dag begonnen: Passo di Sella. Dit bleek de klim waarop (Igor) Anton te verslaan was. Vooral door hemzelf, want hij was vergeten voldoende te eten. Uomo con il martello. Toen het in de laatste afdaling begon te regenen en de temperatuur daalde tot een zomerse 13(!) graden, was de lol er wel een beetje vanaf. Gelukkig vonden we iedereen weer terug bij de auto s. Behalve Erik, getuige het briefje onder de ruitenwisser. Dag 1: Inkomen. De lekker lopende Mendelpass, voorafgegaan door een vervelend steile pukkel nabij Laimburg (nee, niet Limburg) en opgevolgd door een nog vervelender pukkeltje nabij Laimburg (ja, nu van de andere kant). Beetje regen op het einde, maar die ervaring kwam later in de week nog wel van pas. Dag 2: Gelijk doorpakken. Na een transfer per auto van standplaats Leifers/Laives naar het dorpje Ponte Gardena: de toegang tot het wintersportgebied rond het Sella-massief. Direct de knuppel in het hoenderhok, want het zou een zwaar rondje zijn (en laten we het dan ook maar zwaar maken). Het voorgenomen plan om te splitsen in een snelle en langzame groep faalde, maar stelde zich vanzelf in. Uiteindelijk bevond ik mijzelf in de snelle groep, tezamen met Wouter, Rob en Anton. Na de Passo Gardena (Halverwege de klim links afslaan. Ja, links Erik), volgde een korte afdaling en een korte klim naar de Passo di Campolongo. Dag 3: The greatest driving road in the world (op een rare snelweg met onuitspreekbare naam in Roemenië na). Ben je in Italië en heb je de fiets mee, dan moet je deze col een keer bedwingen. Passo dello Stelvio was het decor voor onze eerste droge (en zonnige) fietsdag. Dat fietst toch een stuk fijner. Ga ik terug graven in mijn geheugen zijn er een paar dingen bijgebleven aan deze dag. 34

37 Eerst was daar de idiote weg er naartoe. Smal, bochtig en eenbaans en blijkbaar is dat een uitnodiging voor alle camper-, caravan- en tractorbestuurders om hier lekker rond te gaan tuffen en van de omgeving te genieten. Irritatiepuntje. De klim zelf was prachtig, al duurt het lang voordat de beroemde haarspeldbochten in het zicht komen. Je zou het kunnen vergelijken met goede seks want dan is het voorspel ook heel belangrijk. Tijdens het voorspel werden we wel goed vermaakt door Erik de bermridder Altena(die deze vakantie weer tal van nieuwe bijnamen verwierf). Toen bij ons pelotonnetje WTOS ers een groepje Aussies aansloot, ontwaarde Erik temidden van hen een vrouw. En niet zomaar een vrouw: eentje die kon fietsen! Onder de luide verkondiging ik ga nog liever dood dan dat ik eraf wordt gereden door een vrouw demarreerde hij, waarna we hem 500 meter verder als een dood vogeltje aantroffen en achter lieten. Ook Rob kwam erachter dat de vrouw aardig goed kon fietsen. Niet dat hij eraf werd gereden, maar hij heeft de hele klim gebruikt om haar de kleren van het lijf te vragen. Het begin van een nieuwe relatie? Dag 4: Giorno di riposo. Een dagje cultuur snuiven in het bergmuseum bij Bolzano. Direct wat inspiratie opgedaan zodat er ook beter afgedaald zal worden. Ook hadden we vanaf het oude kasteel leuk uitzicht op de meest onlogische rotonde van heel Europa (om een afslag te nemen moet je 3(!) keer over de snelweg heen kruisen). Een prima dag die ons van de nodige energie voorzag om de volgende dag weer te kunnen knallen. Dag 5: Quizvraag: welke Nederlandse profrenner heeft zich ooit verstopt achter een boom om zijn achtervolgers te misleiden? (oplossingen naar nl, juiste inzendingen maken kans op een gratis af te halen pallet!) Nach Österreich. Om te zien hoe het land er bij de buren uitzag kozen we de Timmelsjoch om de grens over te steken. 35

38 Geen sinecure, want het ding is verdomde lang en ook vrij hoog. Op de fiets dan. Voor Rob gold dit niet, want met een stevige demarrage was hij direct al uit het zicht, waarschijnlijk om het plaatsnaam landsbordje te pakken. Anton volgde niet veel later het voorbeeld in een poging de dappere vluchter terug te halen. Het eerste deel van de klim bestond uit een door bossen omzoomde serie haarspeldbochten en tunnels: een ideale plek om jezelf uit het beeld van je achtervolgers te rijden en achter een boom te gaan staan. Zo kwam Anton als eerste boven, zonder Rob in te halen. Ver achter de koplopers vormde zich een solide peloton wat zich tegoed deed aan de mooie vergezichten van besneeuwde bergtoppen en ondertussen elkaar de vernieling in reed. De reeds opgelopen bami was voor sommigen niet genoeg en besloten zij om per fiets terug naar de camping te koersen over de Jaufenpass (20 km, 7,1%) en de Penser Joch (15km, 8,5%). Iets verder vlakt het dan eindelijk iets af. Hier moet toch even gestopt worden om op adem te komen. Normaal gesproken ben ik ervoor om een klim in een ruk op te rijden, maar nu zou dat onverstandig zijn. Het vraagt enorme concentratie om hier het juiste pad te kiezen en continu in het rood rijden is niet handig als je niet weet hoe lang en hoe steil de klim nog gaat zijn. Het rustmoment geeft ook gelegenheid om snel een foto te maken van Roland en Wouter die achter mij aan komen. Hoewel we er nog niet zijn dringt zich een voldaan gevoel op. Een analyse van het laatste stukje klimmen zegt eigenlijk al voldoende over ons idiote plan om dit pad op te fietsen. En dat doet plezier. Afdalen is geen optie, met onze smalle racefietsbandjes. Klimmen eigenlijk ook niet, maar het avontuur lonkt en dus stappen we weer op om verder omhoog te kruipen. Een leuk afscheidsrondje, gepland met de gewone kaart. Daarop stond een mooi weggetje uitgetekend, direct vanuit Leiffers. De borden doodlopend na 3 km werden genegeerd. Immers, een asfaltweg die overgaat in een ongehoord steil gravelpad is niet doodlopend. Hooguit doodfietsend. Dag 6: Herstel. Het zuur van de Oostenrijkse triomftocht moest uit de beentjes getrapt worden en daar was voldoende gelegenheid voor in het Trudner Horn natuurpark. Mooie omgeving en prima plek om record afdaalsnelheid aan te scherpen (99,3 km/u). Dag 7: Geitenpad voor klimgeiten. Het zuur in de benen lijkt steeds meer te gaan vreten. Ik probeer het brandende gevoel te verdrijven met een blik naar rechts, waar een riviertje zich al kronkelend tussen de rotsen door een weg baant. Uit automatisme wil ik gaan staan, maar ik word direct gecorrigeerd door een wegslippend achterwiel. Bijna verlies ik mijn balans en ik moet opletten dat ik nu niet stil kom te staan. Opnieuw opstappen is hier nagenoeg onmogelijk en lopen op raceschoenen is hier ook geen pretje. 36

39 advertentie Peperstraat CH Delft

40 Vereniging Lustrum Lustrum-commissie Wtos, sinds 1983 In 2013 wordt Wtos 30! In die 30 jaar is de vereniging gegroeid van een groepje enthousiaste hardrijders tot een brede vereniging voor alle beoefenaars en liefhebbers van de wielersport. Stamkroegen zijn versleten, borreltijden verruimt, activiteitencommissies opgericht, wedstrijden georganiseerd en natuurlijk allerlei toffe zaken ondernomen als nachtritjes, koersen, toertochten en kmk s. Al dat moois wordt in 2013 extra goed gevierd middels de lustrummaand. Deze vindt plaats in mei en de lustrumcommissie organiseert allerlei feestelijke activiteiten. Wat deze activiteiten zijn blijft nog even een verrassing, maar met een gold-card ontvang je exclusief toegang tot alle festiviteiten. Op de november-borrel zijn we alvast begonnen met de ontwerp-je-lustrumshirt competitie. Dit leid uiteindelijk tot een collectors-item die in een gelimiteerde oplage wordt uitgebracht. Via de Wtos-facebook en door middel van mailings brengen we alle leden en oud-leden op de hoogte van komende activiteiten. Omcirkel de maand mei alvast in je agenda en tot ziens op het lustrum! De Lustrumcommissie. 38

41 advertentie all about lights Fietsers die niet fietsen na zonsondergang, weten niet wat ze missen. De Strike, met zijn krachtige 300 Lumen XP-G CREE LED is krachtig genoeg om, ook als het donker is, je prima te vermaken op de donkerste paden. Het Airflow Cooling System (ACS) zorgt voor een optimale warmtebeheersing in alle 5 verlichtingsstanden. De Strike is oplaadbaar via USB en mocht de indicator aangeven dat de EnergyBar accu leeg begint te raken is deze eenvoudig te verwisselen. Monteer verlichting en maak nog meer kilometers! Michiel rotgans bbbcycling.com 39

42 Techniek Dat ze bij onze hoofdsponsor BBB wel weten hoe ze fietskleding moeten maken, dat weten we bij WTOS al lang. De fietslampen zijn echter wat minder bekend binnen onze vereniging. Dat zou de komende tijd wel eens kunnen gaan veranderen. BBB heeft namelijk een gloednieuwe serie fietslampen uitgebracht. En dat zijn niet zomaar lampen; ze zijn uitstekend geschikt om velden en bossen ook s nachts onveilig te maken op de crosser of MTB. Om dit heugelijke feit te vieren en de bekendheid in Nederland en België te vergroten, werd er op donderdag 8 november 2012 de áller eerste BBB Pers nachtrit gehouden. Christan en ik (Marcel) hadden het voorrecht om hierbij aanwezig te mogen zijn en om samen met de mannen van BBB en een groep van zo n 20 journalisten een mooie rit in de duinen van Noordwijk te mogen maken. Donderdag 8 november waren we om vier uur s middags uitgenodigd op het hoofdkantoor van BBB in Leiden. Helaas had ik tot vijf uur tentamen en hebben we stapvoets in de file naar Leiden moeten rijden. Daar aangekomen was de presentatie over de nieuwe serie met alle hoogtepunten en technische details net afgelopen. Voor het stamppotbuffet waren we echter precies op tijd. Zeker als student is zo n vitaminebom wel te waarderen. Dit winterse maal zou ook zeker van pas komen met de rit die voor ons lag. Nadat iedereen zich tegoed had gedaan aan het heerlijke eten hebben we de lampen in ontvangst mogen nemen en kregen we de gelegenheid Verlichting deze te installeren. De volledige set bestond uit drie lampen: de Strike 500, de Highpower 2.0 en de Spark. De Spark is het achterlicht, dat met een oprekbare rubberen band aan de fiets kan worden gemonteerd. Er zit één knop op waarmee je tussen de verschillende modi kan schakelen. Een groot voordeel van dit licht is de mogelijkheid om hem op te laden via een mini-usb poort. Ook de Strike 500 is via een zelfde USB poort op te laden. Deze lamp heeft een 500 lumen CREE XM-L led aan boord met een brede spot. Deze lamp is uitstekend geschikt om op het stuur te 40

43 monteren en goede globale verlichting te geven van de weg voor je. Er zit een verwisselbare accu in, zodat in het geval van een lange tocht de accu onderweg kan vervangen. Om echter ook in het bos goed uit de voeten te komen is de derde lamp van deze set een goede toevoeging; de Highpower 2.0. Deze kleine krachtpatser kregen wij aangereikt met een HelmetMount of shirt kan worden meegenomen en via een verlengkabel aan de lamp is verbonden. Nadat alle lampen waren geïnstalleerd stond de nachtrit op het programma. Met een aardig peloton aan modderfietsen zijn we richting Noordwijk gereden. Daar aangekomen was het speelkwartier geopend! De eerste meters waren wat onwennig. Vooral als er niemand vóór of achter je rijd, waan je je alleen op wereld. Het enige dat op dat moment bestaat is jij, je fiets en de bochtige weg voor je. Eenmaal de juiste afstelling van de lampen gevonden, en de acceptatie dat je nu eenmaal niet alles kan zien, is het nightbiken een ware sensatie. De stilte van de nacht, egels, reeën en opvliegende roofvogels, de verhoogde concentratie en de spanning voor de bochten, drops en klimmetjes die je nog even niet ziet aankomen, geven een extra kick! De lampen werken perfect. Er komt ruim voldoende licht uit. Niet te weinig, maar ook zeker niet te veel. Te veel licht zou zorgen voor een te hoog contrast tussen de verlichte delen en de donkerte om je heen, wat het zicht zal verminderen. Als de Strike 500 al een tijdje rood knippert besluit ik hem in het bos te vervangen door de reserve accu; een fluitje van een cent. beugel. Zoals de naam al doet vermoeden hebben we de lamp op de helm gemonteerd om in de bossen een gericht lichtbundel aan te kunnen sturen. Wat bij deze lamp opvalt is de meer gefocuste spot; deze is zeer geschikt ergens gericht op te schijnen en de bochten in te kijken. Met nog eens ruim 300 lumen extra aan boord zal het ons aan licht niet ontbreken. In tegenstelling tot de Strike heeft deze lamp een externe accu, die in je tas 41 Hoewel we ons nog uren hadden kunnen vermaken in de Noordwijkse duinen, hebben we ruim een uur spelen weer koers gezet richting Leiden. Terug op headquartes staan de coronaatjes koud en kon er terug worden geblikt op een geslaagde rit. Als kers op de taart mogen de Strike 500 en de Spark mee terug naar Delft; dit kunnen we zelf nog eens dunnetjes over gaan doen! BBB, bedankt!

44 Rutger Ockhorst Stripje 42 42